Zwanger
alle pijlers
Ervaringen gezocht bij bevallen (inleiding) met 19 weken.
zondag 4 december 2016 15:36
Ik heb helaas te horen gekregen dat mijn kindje niet meer leeft. Ik zou donderdag 20 weken ver zijn. Het hartje is gestopt en zover ze nu hebben kunnen kijken lijkt het erop dat zij een hartafwijking had.
Alle praktische dingen heb ik geloof ik nu geregeld en ik zal dinsdag worden ingeleid.
Maar ik kijk zo op tegen de bevalling, ik ben er echt bang voor.
Ik ben op zoek naar ervaringen over het bevallen rond deze termijn.
Hoe lang duurde het voor de bevalling op gang kwam?
Hoe ging het lichamelijk?
Hoe was de pijn? Te vergelijken met een "gewone" bevalling of toch meer de pijn van een miskraam?
Hoe ging het geestelijk/psychisch?
Hoe ging het herstel?
Op dit moment zit ik in een achtbaan van emoties. Soms wordt de pijn zo erg dat ik afstom, dichtklap.
Soms kan ik alleen maar huilen en daarna ben ik heel zakelijk en leeg, ik kom dan voor mijn gevoel heel koel over.
Ik heb gisteren een uurtje in het ziekenhuis gezeten en gepraat met een verpleegster, zij heeft mij wat gerust kunnen stellen, maar toch blijft het knagen.
Ik weet het gewoon even niet meer en omdat ik nog bevallen moet lijkt het verwerken nog niet te gebeuren.
Wat ik ook graag wil vragen, hoe vertel ik het mijn dochtertje van 3 jaar? Zij krijgt dingen natuurlijk mee, maar ik wil het niet heel beladen maken. Hoe hebben jullie dat aangepakt?
Alle praktische dingen heb ik geloof ik nu geregeld en ik zal dinsdag worden ingeleid.
Maar ik kijk zo op tegen de bevalling, ik ben er echt bang voor.
Ik ben op zoek naar ervaringen over het bevallen rond deze termijn.
Hoe lang duurde het voor de bevalling op gang kwam?
Hoe ging het lichamelijk?
Hoe was de pijn? Te vergelijken met een "gewone" bevalling of toch meer de pijn van een miskraam?
Hoe ging het geestelijk/psychisch?
Hoe ging het herstel?
Op dit moment zit ik in een achtbaan van emoties. Soms wordt de pijn zo erg dat ik afstom, dichtklap.
Soms kan ik alleen maar huilen en daarna ben ik heel zakelijk en leeg, ik kom dan voor mijn gevoel heel koel over.
Ik heb gisteren een uurtje in het ziekenhuis gezeten en gepraat met een verpleegster, zij heeft mij wat gerust kunnen stellen, maar toch blijft het knagen.
Ik weet het gewoon even niet meer en omdat ik nog bevallen moet lijkt het verwerken nog niet te gebeuren.
Wat ik ook graag wil vragen, hoe vertel ik het mijn dochtertje van 3 jaar? Zij krijgt dingen natuurlijk mee, maar ik wil het niet heel beladen maken. Hoe hebben jullie dat aangepakt?
zondag 4 december 2016 19:17
quote:Maccaron schreef op 04 december 2016 @ 18:48:
Het feit dat mijn zoon toch nooit gezond had geweest,hielp bij de verwerking. Je kunt je het wel prachtig voorstellen;wat als?...maar de situatie was nou eenmaal niet zo. Ik ben nog altijd dankbaar dat de natuur voor ons de keus gemaakt heeft en wij niet zelf voor de vreselijke keuze hebben moeten staan om hem te laten gaan. Ik ben niet verdrietig dat hij is overleden,want hij had een leven vol lijden gekend.
Maar ik mis hem wel. Elke dag.Ik vind dat je dit mooi verwoordt Maccaron. Het heeft bij mij wel een tijdje geduurd voordat ik er zo over kon denken, maar het helpt mij nu ook om er zo over te denken.
Het feit dat mijn zoon toch nooit gezond had geweest,hielp bij de verwerking. Je kunt je het wel prachtig voorstellen;wat als?...maar de situatie was nou eenmaal niet zo. Ik ben nog altijd dankbaar dat de natuur voor ons de keus gemaakt heeft en wij niet zelf voor de vreselijke keuze hebben moeten staan om hem te laten gaan. Ik ben niet verdrietig dat hij is overleden,want hij had een leven vol lijden gekend.
Maar ik mis hem wel. Elke dag.Ik vind dat je dit mooi verwoordt Maccaron. Het heeft bij mij wel een tijdje geduurd voordat ik er zo over kon denken, maar het helpt mij nu ook om er zo over te denken.
zondag 4 december 2016 19:20
quote:ZeeKees schreef op 04 december 2016 @ 19:17:
[...]
Ik vind dat je dit mooi verwoordt Maccaron. Het heeft bij mij wel een tijdje geduurd voordat ik er zo over kon denken, maar het helpt mij nu ook om er zo over te denken.
Wat ontzettend fijn voor je dat je er nu zo over kunt denken. Het geeft mij een gevoel van rust en acceptatie. Onze zoon blijft hij hoedanook,ondanks dat hij maar heel even bij ons heeft mogen zijn,hij voelt nog altijd als lid van het gezin.
Ik heb bewust gekozen om zo te denken vanwege mijn andere kinderen. Zij mogen nooit denken dat hun broertje belangerijker is geweest voor ons dat dat zij zijn. Ze zijn allen,inclusief hun broertje even belangrijk.
Ik weet oprecht niet hoe ik erover had gedacht als ik mijn eerste was kwijtgeraakt.
[...]
Ik vind dat je dit mooi verwoordt Maccaron. Het heeft bij mij wel een tijdje geduurd voordat ik er zo over kon denken, maar het helpt mij nu ook om er zo over te denken.
Wat ontzettend fijn voor je dat je er nu zo over kunt denken. Het geeft mij een gevoel van rust en acceptatie. Onze zoon blijft hij hoedanook,ondanks dat hij maar heel even bij ons heeft mogen zijn,hij voelt nog altijd als lid van het gezin.
Ik heb bewust gekozen om zo te denken vanwege mijn andere kinderen. Zij mogen nooit denken dat hun broertje belangerijker is geweest voor ons dat dat zij zijn. Ze zijn allen,inclusief hun broertje even belangrijk.
Ik weet oprecht niet hoe ik erover had gedacht als ik mijn eerste was kwijtgeraakt.
maandag 5 december 2016 20:19
Allereerst heel erg veel sterkte!
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar mijn moeder wel. Met 21 weken kwamen ze erachter dat het hartje niet meer klopte. Ook zij is ingeleid, ze vertelde mij dat ze het liefste direct een keizersnee onder narcose had gekregen maar kijkt nu gelukkkg toch terug op een echte bevalling waarbij het haar ervaring was dat het heel mooi was omdat ze actief iets voor hem kon doen. Ook was ze bang dat ze hem eng/vies zou vinden na de geboorte maar toen hij er eenmaal was vond ze hem het allermooiste ventje ter wereld.
Wij waren toen ook nog erg jong en ze had ons verteld dat de baby heel erg ziek was en daarom als een engeltje werd geboren en onzichtbare vleugeltjes had en naar de sterren in de hemel ging samen met opa en de hond om daar verder te leven.
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar mijn moeder wel. Met 21 weken kwamen ze erachter dat het hartje niet meer klopte. Ook zij is ingeleid, ze vertelde mij dat ze het liefste direct een keizersnee onder narcose had gekregen maar kijkt nu gelukkkg toch terug op een echte bevalling waarbij het haar ervaring was dat het heel mooi was omdat ze actief iets voor hem kon doen. Ook was ze bang dat ze hem eng/vies zou vinden na de geboorte maar toen hij er eenmaal was vond ze hem het allermooiste ventje ter wereld.
Wij waren toen ook nog erg jong en ze had ons verteld dat de baby heel erg ziek was en daarom als een engeltje werd geboren en onzichtbare vleugeltjes had en naar de sterren in de hemel ging samen met opa en de hond om daar verder te leven.
vrijdag 9 december 2016 21:59
Allereerst wil ik jullie nogmaals heel erg bedanken voor de antwoorden, de sterktes en jullie ervaringen en tips.
Het deed mij goed om te lezen en ik heb wat tips gebruikt, zoals stichting Still laten komen.
Ik ben dinsdagochtend ingeleid met tabletten die ingebracht werden, dit gebeurde de eerste keer om 10:45, dit gebeurde om de 4 uur. Uiteindelijk heb ik maar 2 dosissen nodig gehad omdat mijn lichaam zelf ook al voorbereidingen aan het doen was.
Ik ben uit eindelijk in de avond bevallen.
De bevalling was eigenlijk nagenoeg pijnloos. Op den duur kreeg ik wat lichte krampen in mijn buik, zoals bij een menstruatie.
Ik voelde ineens wat zakken, we hebben de verpleging geroepen en die heeft daarna direct de gynaecoloog erbij gehaald.
Een uur ervoor had zij mij nog gemeten en was ik potdicht, mijn baarmoeder was alwel aan het verweken.
Voor de zekerheid heeft zij dus gevoeld en voelde Zij onze dochter, ik mocht even proberen te persen en toen werd ze gelijk geboren.
Ze is volledig in de vliezen geboren en gelukkig kwam de placenta ook in een keer mee. Hier waren ze nog bezorgd over omdat het 50/50 was dat die mee zou komen en ik werd voorbereid op een operatie daarvoor. Maar die was gelukkig uiteindelijk niet nodig.
Ze hebben alle tijd voor ons genomen, zo heb ik mijn dochter zelf uit de placenta mogen "halen". Ze hebben ons alles laten zien en doen. Mijn man heeft haar navelstrengetje doorgeknipt.
we kregen alle tijd om haar te bekijken en god wat was ze prachtig. Ze heeft mijn man zijn neusje gekregen en ik zag echt veel overeenkomsten met mijn oudste dochter, dit was heel bijzonder en mooi om te zien.
Na een tijdje is zij meegenomen voor de eerste paar onderzoekjes en foto's maken, dit is gedaan in de tijd dat ze mij douchten. Daarna is ze weer bij ons gekomen op de kamer.
Later op de avond zijn onze families gekomen en de fotograaf van stichting Still.
De dag na de geboorte mocht ik naar huis en is zij naar een ander ziekenhuis gegaan voor de obductie. De uitvaartondernemer heeft haar gebracht en gehaald, daar is zij nu tot aan haar uitvaart. Iedere dag gaan wij even kijken bij haar.
Ondanks dat het heel pijnlijk is, ik tot op het bot verdrietig ben, zijn onze herinneringen heel mooi en was het heel bijzonder.
Wij zijn door iedereen zo liefdevol en goed behandeld. De mensen in het ziekenhuis, onze verloskundigen, kraamzorg echt iedereen heeft alles er aangedaan om het ons makkelijk te maken en dat wij zo mogelijk begeleid werden. Ik ben daar echt heel dankbaar voor.
Het deed mij goed om te lezen en ik heb wat tips gebruikt, zoals stichting Still laten komen.
Ik ben dinsdagochtend ingeleid met tabletten die ingebracht werden, dit gebeurde de eerste keer om 10:45, dit gebeurde om de 4 uur. Uiteindelijk heb ik maar 2 dosissen nodig gehad omdat mijn lichaam zelf ook al voorbereidingen aan het doen was.
Ik ben uit eindelijk in de avond bevallen.
De bevalling was eigenlijk nagenoeg pijnloos. Op den duur kreeg ik wat lichte krampen in mijn buik, zoals bij een menstruatie.
Ik voelde ineens wat zakken, we hebben de verpleging geroepen en die heeft daarna direct de gynaecoloog erbij gehaald.
Een uur ervoor had zij mij nog gemeten en was ik potdicht, mijn baarmoeder was alwel aan het verweken.
Voor de zekerheid heeft zij dus gevoeld en voelde Zij onze dochter, ik mocht even proberen te persen en toen werd ze gelijk geboren.
Ze is volledig in de vliezen geboren en gelukkig kwam de placenta ook in een keer mee. Hier waren ze nog bezorgd over omdat het 50/50 was dat die mee zou komen en ik werd voorbereid op een operatie daarvoor. Maar die was gelukkig uiteindelijk niet nodig.
Ze hebben alle tijd voor ons genomen, zo heb ik mijn dochter zelf uit de placenta mogen "halen". Ze hebben ons alles laten zien en doen. Mijn man heeft haar navelstrengetje doorgeknipt.
we kregen alle tijd om haar te bekijken en god wat was ze prachtig. Ze heeft mijn man zijn neusje gekregen en ik zag echt veel overeenkomsten met mijn oudste dochter, dit was heel bijzonder en mooi om te zien.
Na een tijdje is zij meegenomen voor de eerste paar onderzoekjes en foto's maken, dit is gedaan in de tijd dat ze mij douchten. Daarna is ze weer bij ons gekomen op de kamer.
Later op de avond zijn onze families gekomen en de fotograaf van stichting Still.
De dag na de geboorte mocht ik naar huis en is zij naar een ander ziekenhuis gegaan voor de obductie. De uitvaartondernemer heeft haar gebracht en gehaald, daar is zij nu tot aan haar uitvaart. Iedere dag gaan wij even kijken bij haar.
Ondanks dat het heel pijnlijk is, ik tot op het bot verdrietig ben, zijn onze herinneringen heel mooi en was het heel bijzonder.
Wij zijn door iedereen zo liefdevol en goed behandeld. De mensen in het ziekenhuis, onze verloskundigen, kraamzorg echt iedereen heeft alles er aangedaan om het ons makkelijk te maken en dat wij zo mogelijk begeleid werden. Ik ben daar echt heel dankbaar voor.
zaterdag 10 december 2016 13:13
Vivasis,
Ik lees je verhaal met tranen die over mijn wangen rollen. Wat een ontzettend moeilijk moment lijkt me dat. Het verwelkomen van jullie prachtige dochtertje en dan ook meteen weer afscheid moeten nemen. Onvoorstelbaar. Soms is het leven zo oneerlijk.
Ik wens jullie heel veel kracht toe in deze moeilijke periode.
Ik lees je verhaal met tranen die over mijn wangen rollen. Wat een ontzettend moeilijk moment lijkt me dat. Het verwelkomen van jullie prachtige dochtertje en dan ook meteen weer afscheid moeten nemen. Onvoorstelbaar. Soms is het leven zo oneerlijk.
Ik wens jullie heel veel kracht toe in deze moeilijke periode.
zaterdag 10 december 2016 19:36
