Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
zaterdag 10 december 2016 13:18
Goede vraag Daantje, ik denk dat je m alleen zelf kunt beantwoorden. In deze groep schrijven mensen over hun proces en hoe ze zich hierbij voelen. Omdat iedereen in een ander deel van haar proces zit (en iedereen ook gewoon anders is en/of andere dingen heeft meegemaakt), ervaart niet iedereen dezelfde heftigheid.
Voor mij helpt het om luchtigheid te lezen, omdat me dit soms over een moeilijk moment helpt. Dus voor mij is jouw schrijven geen bezwaar, verre van dat zelfs.
Tegelijkertijd vind ik het ook een fijn gevoel dat mensen voor wie het leven nu heel zwaar voelt, dit hier durven schrijven. En ik hoop dat dit forum (en mijn lezen) hen tot steun is, juist omdat ik weet hoe onmisbaar steun is.
Dus, als het goed voelt, gewoon blijven schrijven. En als het niet goed voelt, gauw mee stoppen!
Voor mij helpt het om luchtigheid te lezen, omdat me dit soms over een moeilijk moment helpt. Dus voor mij is jouw schrijven geen bezwaar, verre van dat zelfs.
Tegelijkertijd vind ik het ook een fijn gevoel dat mensen voor wie het leven nu heel zwaar voelt, dit hier durven schrijven. En ik hoop dat dit forum (en mijn lezen) hen tot steun is, juist omdat ik weet hoe onmisbaar steun is.
Dus, als het goed voelt, gewoon blijven schrijven. En als het niet goed voelt, gauw mee stoppen!
maandag 12 december 2016 21:11
maandag 12 december 2016 21:43
Heel fijn en warm weekend gehad, met ook onzekere momenten, durven toelaten van gevoel, nabijheid voelen en ook mooie dingen maken. Vriendschap voelen, en ook eenzaamheid van de weg die je zelf alleen gaat in dit leven. Heel veel was het... vandaag rustig aan gedaan, geen afspraken, even niks, alleen thuis.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 12 december 2016 22:04
EV dat klinkt goed, fijn dat je weekend goed was. En die onzekere momenten kun je dan weer te baas door tijd voor jezelf te nemen, is ook mijn ervaring altijd heel erg.
Laatst wilde een kennis afspreken, maar het werd me te veel en zei af, daarmee kwam er in 1x niet alleen ruimte op de avond maar ook in mij, waar ik op dat moment behoefte aan had.
Luisteren naar je eigen behoeften en deze volgen, dat is zo belangrijk. Voor mij denk ik het allerbelangrijkste.
Me niet meer van de wijs laten brengen door wat anderen verwachten over wie ik ben en hoe ik me moet opstellen, me niet meer plooien naar andermans verwachtingen, wensen en behoeften.
Goed hoor, hoe je deze weg gaat, en herkenbaar EV
Laatst wilde een kennis afspreken, maar het werd me te veel en zei af, daarmee kwam er in 1x niet alleen ruimte op de avond maar ook in mij, waar ik op dat moment behoefte aan had.
Luisteren naar je eigen behoeften en deze volgen, dat is zo belangrijk. Voor mij denk ik het allerbelangrijkste.
Me niet meer van de wijs laten brengen door wat anderen verwachten over wie ik ben en hoe ik me moet opstellen, me niet meer plooien naar andermans verwachtingen, wensen en behoeften.
Goed hoor, hoe je deze weg gaat, en herkenbaar EV
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
dinsdag 13 december 2016 10:55
Ben bij neuroloog geweest. Neurologisch is er niets aan de hand is, alles goed met de hersenen, geen bloedingen of kneuzing, ondanks alle klappen wat ik er tegen heb gehad. Wel slijtage bij wervel nr nog wat, daar zit ook een soort van een klein "bothaakje". Heb dus artrose in de nek
De pijn in de schedel kan te maken hebben met de whiplash wat ik heb. Hij zei je bent ook erg gespannen wat ook pijn veroorzaakt.
De hoofdpijnen met misselijkheid en overgeven, dat linkt hij aan een hersenschudding wat ik kan hebben gehad. Hij zei, hersenschudding geeft namelijk dezelfde klachten.
Neurologisch kan er niks worden gedaan. Als ik uitval van beide armen krijg, dan aan de bel trekken. Geen idee waarom
Nu moet het via de huisarts verder gaan.
Ben nu doodmoe.
Straks om half 12 komt spver
De pijn in de schedel kan te maken hebben met de whiplash wat ik heb. Hij zei je bent ook erg gespannen wat ook pijn veroorzaakt.
De hoofdpijnen met misselijkheid en overgeven, dat linkt hij aan een hersenschudding wat ik kan hebben gehad. Hij zei, hersenschudding geeft namelijk dezelfde klachten.
Neurologisch kan er niks worden gedaan. Als ik uitval van beide armen krijg, dan aan de bel trekken. Geen idee waarom
Nu moet het via de huisarts verder gaan.
Ben nu doodmoe.
Straks om half 12 komt spver
dinsdag 13 december 2016 12:51
Kaitlyn, dat is 'goed' nieuws dat alles goed is met de hersenen. Hopelijk kan de huisarts nu iets doen tegen de pijn!!!
En kun je ook intensievere psychische hulp krijgen? De spver lijkt mij zo weinig toegerust voor trauma's als jij hebt meegemaakt of zie ik dit verkeerd?
En zit je nog in de situatie dat hij je dit weer aan kan doen?
Dit is me na alle posts niet helemaal duidelijk.
En kun je ook intensievere psychische hulp krijgen? De spver lijkt mij zo weinig toegerust voor trauma's als jij hebt meegemaakt of zie ik dit verkeerd?
En zit je nog in de situatie dat hij je dit weer aan kan doen?
Dit is me na alle posts niet helemaal duidelijk.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
donderdag 15 december 2016 07:22
Sterkte Kaitlyn!
Met mij gaat het best aardig. Ik ben zoekende in het omgaan met al het verdriet wat ik voel. Dit klinkt niet fijn (is het ook niet) maar het voelt ergens ook goed. Fijn dat ik het ruimte mag geven van mezelf of zo.
Tegelijkertijd ben ik bezig om het stukje in mij, wat heel voorzichtig 'Hoera, ik leef nog' juicht, wat meer naar buiten te laten komen (terwijl de gedachte: 'hoezo hoera' dan meteen ook opkomt, maar ja, die laat ik maar even gewoon niet meer dan n gedachte zijn).
Kortom: ik ben bezig om te leren iets beter voor mezelf te zorgen dan ik tot nu toe heb gedaan (en anderen ooit voor me hebben gedaan). Mezelf toestaan om hierin de plank mis te mogen slaan, niet alles in een keer goed willen doen, dat is ook zo'n dingetje.
't Is een hele klus, maar ik voel vertrouwen en dat is al heel wat!
Een knuffel voor jullie allemaal
Met mij gaat het best aardig. Ik ben zoekende in het omgaan met al het verdriet wat ik voel. Dit klinkt niet fijn (is het ook niet) maar het voelt ergens ook goed. Fijn dat ik het ruimte mag geven van mezelf of zo.
Tegelijkertijd ben ik bezig om het stukje in mij, wat heel voorzichtig 'Hoera, ik leef nog' juicht, wat meer naar buiten te laten komen (terwijl de gedachte: 'hoezo hoera' dan meteen ook opkomt, maar ja, die laat ik maar even gewoon niet meer dan n gedachte zijn).
Kortom: ik ben bezig om te leren iets beter voor mezelf te zorgen dan ik tot nu toe heb gedaan (en anderen ooit voor me hebben gedaan). Mezelf toestaan om hierin de plank mis te mogen slaan, niet alles in een keer goed willen doen, dat is ook zo'n dingetje.
't Is een hele klus, maar ik voel vertrouwen en dat is al heel wat!
Een knuffel voor jullie allemaal
donderdag 15 december 2016 09:16
Mooi, Sofie.. vertrouwen voelen. Herkenbaar, die beide kanten die nu meer naar buiten mogen komen.
Ik heb gisteren een ontmoeting gehad met iemand die in zijn (ja, het is een man) jeugd ook mishandeld en verwaarloosd is. We mailen al een tijdje. Nu dan IRL ontmoet. Veel herkenning, met een half woord voelde ik mij begrepen en omgekeerd ook, denk ik. We hebben vier uur (!) gepraat, echt teveel eigenlijk. Niet eens over wat er precies gebeurd is vroeger, maar (eigenlijk net als hier) over de gevolgen. Het was fijn en veel en intensief.... moest echt bijkomen daarna.
Wat mij opviel was hoe kwetsbaar hij overkwam, ik vraag me af of het bij mij aan de buitenkant ook zo zichtbaar is. Of misschien is het zichtbaar voor mensen die echt kijken, en is het in een context als bijv. een buurthuisbezoek (ik noem maar wat) of in de supermarkt niet zichtbaar omdat mensen dan met andere dingen bezig zijn. Ik wil graag 'normaal' overkomen. Al voel ik ook hoe 'wankel' het is. Aan de ene kant voel ik mij sterk, helder en krachtig; maar oh, daar zijn ook nog heel andere stemmen en belevingen..
Ik heb gisteren een ontmoeting gehad met iemand die in zijn (ja, het is een man) jeugd ook mishandeld en verwaarloosd is. We mailen al een tijdje. Nu dan IRL ontmoet. Veel herkenning, met een half woord voelde ik mij begrepen en omgekeerd ook, denk ik. We hebben vier uur (!) gepraat, echt teveel eigenlijk. Niet eens over wat er precies gebeurd is vroeger, maar (eigenlijk net als hier) over de gevolgen. Het was fijn en veel en intensief.... moest echt bijkomen daarna.
Wat mij opviel was hoe kwetsbaar hij overkwam, ik vraag me af of het bij mij aan de buitenkant ook zo zichtbaar is. Of misschien is het zichtbaar voor mensen die echt kijken, en is het in een context als bijv. een buurthuisbezoek (ik noem maar wat) of in de supermarkt niet zichtbaar omdat mensen dan met andere dingen bezig zijn. Ik wil graag 'normaal' overkomen. Al voel ik ook hoe 'wankel' het is. Aan de ene kant voel ik mij sterk, helder en krachtig; maar oh, daar zijn ook nog heel andere stemmen en belevingen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 15 december 2016 09:19
donderdag 15 december 2016 11:27
Dikke EV, sterkte bij de tandarts!
Afgelopen maandag heb ik aan de bel getrokken bij de huisarts. Dat ik het echt niet meer volhou en hulp nodig heb. Dat twee maanden doorgaan zo niet haalbaar meer is. Nu heb ik morgen een intake gesprek bij een bij een ggz-instelling, waarin ze gaan kijken wat ze op korte termijn alvast kunnen bieden. Dood- en doodeng, maar helaas echt nodig, want ik red het niet meer.
Vandaag is het een jaar na de uitgerekende datum van mijn dochtertje. Dat maakt me nog verdrietiger.
Afgelopen maandag heb ik aan de bel getrokken bij de huisarts. Dat ik het echt niet meer volhou en hulp nodig heb. Dat twee maanden doorgaan zo niet haalbaar meer is. Nu heb ik morgen een intake gesprek bij een bij een ggz-instelling, waarin ze gaan kijken wat ze op korte termijn alvast kunnen bieden. Dood- en doodeng, maar helaas echt nodig, want ik red het niet meer.
Vandaag is het een jaar na de uitgerekende datum van mijn dochtertje. Dat maakt me nog verdrietiger.
donderdag 15 december 2016 19:17
Stukje van kies was afgebroken (grote vulling dus kies is daardoor zwakker). Dat heeft hij verwijderd. Was vlakbij wortelkanaal dus hij heeft ook een foto gemaakt, daarna noodvulling. Ik moet maandag terugkomen voor de echte vulling, dat kon nu niet vanwege beetje bloed daar. En het is afwachten hoe de wortel zich gaat houden; over 6 weken controle dacht ik dat hij zei.
Zelfs hij zag dat ik bang was, en zei dat dat niet hoefde. Er was ook een andere assistente, een heel jong meisje. Dacht meteen: kan zij het wel? Slaat natuurlijk nergens op, maar dan heb ik al minder vertrouwen. Tandarts is gelukkig zelf heel rustig en legt ook dingen uit. Maar niet fijn dit alles. Iedere keer busrit van een uur naar oude woonplaats, 3x naar tandarts kost geld etc. en ook veel tijd. Nu bijkomen..
Vanmorgen bij poh'er was ook heftig al was het maar een half uur. Ingelijste foto (daar was ik ongeveer 1 jaar of zo) en lichtje meegenomen (had ze gevraagd) en ze vond het ook niet vanzelfsprekend dat ze dat mocht zien, maar toen liet ik het zien en zei ze: ik maak ruimte voor dat kind, en maakte een hele plek vrij op haar bureau. Stak het lichtje aan. Ik moest zo huilen en raakte helemaal in een soort van herbeleving, kon niks meer verwoorden... toen gingen we lopen door de ruimte (zij heeft altijd hele praktische oplossingen die werken) en dat hielp om weer in het hier en nu te komen. Het overviel me echt compleet, ik schrok me rot. Ruimte maken voor dat kind. Het kind in het licht zetten. Ja, want je bent er, hier in dit leven. Of anderen dat nu willen of niet. Heftig. Alles kwam boven.
Nu drie nieuwe afspraken gepland, ze gaat dan een anamnese schrijven.
Ik dacht na einde therapie gewoon wat gesprekken te hebben, dacht dat het wel ging... een deels gaat het ook goed met mij, maar een ander deel gaat helemaal niet goed, het kinddeel om het zo maar te zeggen..
Zelfs hij zag dat ik bang was, en zei dat dat niet hoefde. Er was ook een andere assistente, een heel jong meisje. Dacht meteen: kan zij het wel? Slaat natuurlijk nergens op, maar dan heb ik al minder vertrouwen. Tandarts is gelukkig zelf heel rustig en legt ook dingen uit. Maar niet fijn dit alles. Iedere keer busrit van een uur naar oude woonplaats, 3x naar tandarts kost geld etc. en ook veel tijd. Nu bijkomen..
Vanmorgen bij poh'er was ook heftig al was het maar een half uur. Ingelijste foto (daar was ik ongeveer 1 jaar of zo) en lichtje meegenomen (had ze gevraagd) en ze vond het ook niet vanzelfsprekend dat ze dat mocht zien, maar toen liet ik het zien en zei ze: ik maak ruimte voor dat kind, en maakte een hele plek vrij op haar bureau. Stak het lichtje aan. Ik moest zo huilen en raakte helemaal in een soort van herbeleving, kon niks meer verwoorden... toen gingen we lopen door de ruimte (zij heeft altijd hele praktische oplossingen die werken) en dat hielp om weer in het hier en nu te komen. Het overviel me echt compleet, ik schrok me rot. Ruimte maken voor dat kind. Het kind in het licht zetten. Ja, want je bent er, hier in dit leven. Of anderen dat nu willen of niet. Heftig. Alles kwam boven.
Nu drie nieuwe afspraken gepland, ze gaat dan een anamnese schrijven.
Ik dacht na einde therapie gewoon wat gesprekken te hebben, dacht dat het wel ging... een deels gaat het ook goed met mij, maar een ander deel gaat helemaal niet goed, het kinddeel om het zo maar te zeggen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 15 december 2016 20:47
Ik kan natuurlijk hier in mijn nieuwe woonplaats een tandarts zoeken, die zitten hier zelfs ook vlakbij, maar ik ben bang... en nu weet ik wat ik heb. Kom er al jarenlang. Dus ik wil liever niet veranderen. Normaal kom ik er gewoon 1x per half jaar, dit is gewoon een tegenvaller.
Kaitlyn....?
Kaitlyn....?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 15 december 2016 22:44
Oh, dat vind jij dus ook, Sunemom. Ja, ik dacht dat gisteren al, met die ontmoeting. Aan die man was het zo duidelijk te zien.
Ik kan sowieso nu dingen moeilijker binnenhouden of verbergen of inhouden. Eigenlijk wel goed en gezonder, maar ook lastig en soms verwarrend. Vandaag kwam dat kleine kind zooooo duidelijk naar voren dat ik helemaal in de war raakte.
Ik kan sowieso nu dingen moeilijker binnenhouden of verbergen of inhouden. Eigenlijk wel goed en gezonder, maar ook lastig en soms verwarrend. Vandaag kwam dat kleine kind zooooo duidelijk naar voren dat ik helemaal in de war raakte.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 15 december 2016 22:59
Ik weet niet of het gezonder is. Eigenlijk vindt ik het vooral doodeng en zou ik willen dat ik alles weg zou kunnen denken. Maar de angst is gewoon te groot en het is allemaal veel te veel en te zwaar.
Morgenochtend de intake. De voorbereidende vragenlijst heb ik heel eerlijk en open ingevuld en ik ben zo ontzettend bang voor wat ze morgen gaan zeggen. M'n gedachten gaan alle kanten op. Aan de ene kant denk ik dat ze me gaan uitlachen, dat ik me belachelijk gemaakt heb, me aanstel. Aan de andere kant ben ik doodsbang dat ze me compleet gestoord vinden en de kinderen weg komen halen. Het allerliefste zou ik willen vluchten, weg van dit alles, weg van mezelf. Vluchten in oud gedrag om maar niet te hoeven voelen.
Nog een uurtje en dan is deze dag voorbij. De kaarsjes branden nog en ik bedenk steeds dat naar bed gaan verstandiger is, maar de angst voor morgen en het verdriet van alles zit zo in m'n lijf, net als de drang om weg te komen van dit gevoel.
Morgenochtend de intake. De voorbereidende vragenlijst heb ik heel eerlijk en open ingevuld en ik ben zo ontzettend bang voor wat ze morgen gaan zeggen. M'n gedachten gaan alle kanten op. Aan de ene kant denk ik dat ze me gaan uitlachen, dat ik me belachelijk gemaakt heb, me aanstel. Aan de andere kant ben ik doodsbang dat ze me compleet gestoord vinden en de kinderen weg komen halen. Het allerliefste zou ik willen vluchten, weg van dit alles, weg van mezelf. Vluchten in oud gedrag om maar niet te hoeven voelen.
Nog een uurtje en dan is deze dag voorbij. De kaarsjes branden nog en ik bedenk steeds dat naar bed gaan verstandiger is, maar de angst voor morgen en het verdriet van alles zit zo in m'n lijf, net als de drang om weg te komen van dit gevoel.
