Thuis
alle pijlers
hond onverwachts ingeslapen
maandag 16 januari 2017 14:07
Ik ben normaal een meelezer, maar ik wil dit toch even van me af typen. Een paar uur geleden hebben wij onze hond heel onverwachts moeten laten inslapen. Gisteren (avond) werd ze helemaal niet lekker. Dierenarts dacht eerst gewoon aan iets verkeerds gegeten, maar hij maakte voor de zekerheid nog een echo van haar buik. Uit de echo bleek dat ze een grote tumor had in haar buikholte. Wij zijn natuurlijk heel erg geschrokken. Ze heeft toen pijnstilling gehad en wij zouden de dag erna verder kijken met foto/bloedonderzoek etc. Vanochtend ging het alleen helemaal niet goed met haar:( Wij zijn snel naar de dierenarts gegaan. Daar hebben ze nog een kijkoperatie gedaan. De tumor was echter al zo groot als een honkbal, er was een bloeding en andere organen leken zo op het oog ook al aangedaan. Wij hebben er dus voor gekozen om haar daar gelijk in te laten slapen. Wij wouden haar niet nog meer laten lijden.
Maar nu ben ik helemaal van slag. Sinds gisteravond kan ik niet meer stoppen met huilen. De gedachte dat ik haar nooit meer ga zien doet me zo'n pijn. Het is ook zo snel gegaan, dat ik me er niet op heb kunnen voorbereiden. We hebben nooit wat aan haar gemerkt en gisterochtend ging het nog gewoon goed. Ik mis haar nu al echt verschrikkelijk, ook al weet ik dat dit de beste keuze was. Ze had gewoon te veel pijn opeens.
Ik heb niet echt een vraag, wou dit meer gewoon van me aftypen. Voor mensen die er ervaring mee hebben, wanneer gaat dat ergste randje van het verdriet er af? Ik voel me echt verschrikkelijk nu.
Maar nu ben ik helemaal van slag. Sinds gisteravond kan ik niet meer stoppen met huilen. De gedachte dat ik haar nooit meer ga zien doet me zo'n pijn. Het is ook zo snel gegaan, dat ik me er niet op heb kunnen voorbereiden. We hebben nooit wat aan haar gemerkt en gisterochtend ging het nog gewoon goed. Ik mis haar nu al echt verschrikkelijk, ook al weet ik dat dit de beste keuze was. Ze had gewoon te veel pijn opeens.
Ik heb niet echt een vraag, wou dit meer gewoon van me aftypen. Voor mensen die er ervaring mee hebben, wanneer gaat dat ergste randje van het verdriet er af? Ik voel me echt verschrikkelijk nu.
maandag 16 januari 2017 15:29
Wat naar en wat snel!
Voor mij (met een kat) voelde het huis gewoon heel leeg, dat kleine moment wanneer je nog even de deur open houdt omdat je weet dat de poes eraan komt huppelen...of voorzichtig doet met een kastje sluiten omdat poes altijd haar pootjes ertussen stak Ik heb nog een foto van haar staan en kan bij vlagen emotioneel worden terwijl het al meer dan 5 jaar geleden is.
Het verdriet slijt natuurlijk, voor mij duurde het een paar weken, maar dat verschilt per persoon. Sterkte!
"I love not Man the less, but Nature more..."
maandag 16 januari 2017 15:33
Lieve Dogunia, wat verdrietig om te lezen.....wat zul je je hond missen....Een dezer dagen/weken staan wij voor hetzelfde feit(hond is ernstig ziek). Als ik eraan denk kan ik al huilen. Maar wij weten dat het eraan zit te komen, in jouw geval was het plotseling, dit lijkt me nog veel moeilijker.
Ik kan je geen tips geven hoe ermee om te gaan, aangezien ik dit nog moet meemaken...ik lees daarom graag mee. Misschien kunnen we elkaar steunen.....
Ik kan je geen tips geven hoe ermee om te gaan, aangezien ik dit nog moet meemaken...ik lees daarom graag mee. Misschien kunnen we elkaar steunen.....
maandag 16 januari 2017 15:39
Poeh dat verdriet zat er wel een tijdje bij mij eerlijk gezegd. Ik kan nog steeds wel huilen en het is inmiddels een jaar of 10 geleden denk ik. Was ook heel plotseling, ik kwam terug van vakantie en toen was mijn allerliefste hondje een potje as, mijn ouders hebben haar moeten laten inslapen omdat ze ineens heel ziek werd en ik kon niet op tijd terug zijn. Ze hebben er toen voor gekozen het me niet te vertellen en ik kwam erachter de dag dat ik thuis zou komen. Zo vreselijk was dat! Toen ik wegging heb ik de hondjes nog uitgelaten en heb ik niets gemerkt.
Je moet er helaas echt even doorheen. En het kan best even duren helaas maar het wordt gelukkig wel minder. Heel veel sterkte want je dier verliezen doet echt pijn, dat weet ik uit ervaring!
Je moet er helaas echt even doorheen. En het kan best even duren helaas maar het wordt gelukkig wel minder. Heel veel sterkte want je dier verliezen doet echt pijn, dat weet ik uit ervaring!
maandag 16 januari 2017 15:55
wat sneu, veel sterkte de komende tijd! Hou ook je andere hond een beetje in de gaten, ze kunnen er heel wisselend op reageren..
Wij hebben een hond gehad die het zo op het oog niets uitmaakt en ook één die helemaal van het padje af was en pas weer "normaal" werd toen er een andere hond bij kwam..
Wij hebben een hond gehad die het zo op het oog niets uitmaakt en ook één die helemaal van het padje af was en pas weer "normaal" werd toen er een andere hond bij kwam..
liever een leuke hond in een restaurant dan zeurende kinderen
maandag 16 januari 2017 16:13
Wat verdrietig!! Wel het juiste. Sterkte!
Hier duurde het een aantal dagen dat ik gewend was dat ze er niet meer was. Dwz dat ik niet verwachtte dat ze aan kwam kwispelen etc. Maar nu, na een half jaar, kan ik weer over haar praten en naar foto's kijken zonder in huilen/snikken uit te barsten. Die van mij is 13.5 geworden. Prachtbeest.
Hier duurde het een aantal dagen dat ik gewend was dat ze er niet meer was. Dwz dat ik niet verwachtte dat ze aan kwam kwispelen etc. Maar nu, na een half jaar, kan ik weer over haar praten en naar foto's kijken zonder in huilen/snikken uit te barsten. Die van mij is 13.5 geworden. Prachtbeest.
maandag 16 januari 2017 16:16
Bedankt voor alle berichten! Dat helpt een beetje. Goed om te lezen dat t verdriet minder wordt. Dat voelt alleen nu echt totaal niet zo.
Ik had echt een bijzondere band met haar. Toen ze hier kwam was ze al door een paar andere bazen weggestuurd door haar gedrag. Bij ons was ze echt helemaal opgebloeid. Ik kon echt met dr lezen en schrijven.
Onze andere hond is ook heel lief, maar die band is wel anders. Wij hebben hem ook veel korter. Ik ga m goed in de gaten houden.. ze waren niet heel close, dus verwacht wel dat hij er ok mee om zal gaan.
Ik ga dr gewoon heel erg misssen..
Ik had echt een bijzondere band met haar. Toen ze hier kwam was ze al door een paar andere bazen weggestuurd door haar gedrag. Bij ons was ze echt helemaal opgebloeid. Ik kon echt met dr lezen en schrijven.
Onze andere hond is ook heel lief, maar die band is wel anders. Wij hebben hem ook veel korter. Ik ga m goed in de gaten houden.. ze waren niet heel close, dus verwacht wel dat hij er ok mee om zal gaan.
Ik ga dr gewoon heel erg misssen..
maandag 16 januari 2017 16:27
Ik ken het gevoel... 3 en een half jaar geleden begon onze hond van 8 raar te kuchen. Wij dachten aan kennelhoest. Maar hij had enorme opgezette klieren bij zijn keel ineens. Bleek kanker te hebben... niets gemerkt, terwijl we elke dag knuffelden met hem. Pijn had hij nog niet, maar het ging ineens heel hard achteruit. Eten en drinken werd een probleem en hij was steeds vermoeider aan het raken. Zo bang om het besluit te moeten nemen. De dierenarts zei: je voelt het aan als het zover is.
Na anderhalve week keek hij ons op een bepaalde manier aan, dat we wisten dat het tijd was. Zo'n verschrikkelijk moment. Dierenarts gebeld, die is naar ons huis gekomen en daar heeft ze hem vredig laten inslapen in zijn eigen mandje. De tranen vloeien alweer als ik dit tik.
Diezelfde avond hebben we hem in een dierencrematorium laten cremeren. Ik heb daar wel 2 uur afscheid genomen met hem op mijn schoot.
De volgende dag was onwerkelijk... zo stil in huis. Mijn man en ik hebben wel twee tot drie weken gejankt en ook zijn spullen hebben we laten staan. Toen we el klaar voor waren hebben we de spullen opgeborgen.
Nu hebben we inmiddels 2 jaar weer een hond. Na anderhalf jaar stilte en het een plek geven waren we er weer klaar voor.
Ook op deze hond ben ik weer net zo gek, maar de eerste zal ik nooit uit mijn gedachten willen. En ondanks het plezier met onze huidige hond, denk ik nog vaak aan die trouwe lieve gek waar we ook zo dol op waren.
Het komt goed en je gaat het een plekje geven. Maar neem er vooral de tijd voor!
Heel veel sterkte!
Na anderhalve week keek hij ons op een bepaalde manier aan, dat we wisten dat het tijd was. Zo'n verschrikkelijk moment. Dierenarts gebeld, die is naar ons huis gekomen en daar heeft ze hem vredig laten inslapen in zijn eigen mandje. De tranen vloeien alweer als ik dit tik.
Diezelfde avond hebben we hem in een dierencrematorium laten cremeren. Ik heb daar wel 2 uur afscheid genomen met hem op mijn schoot.
De volgende dag was onwerkelijk... zo stil in huis. Mijn man en ik hebben wel twee tot drie weken gejankt en ook zijn spullen hebben we laten staan. Toen we el klaar voor waren hebben we de spullen opgeborgen.
Nu hebben we inmiddels 2 jaar weer een hond. Na anderhalf jaar stilte en het een plek geven waren we er weer klaar voor.
Ook op deze hond ben ik weer net zo gek, maar de eerste zal ik nooit uit mijn gedachten willen. En ondanks het plezier met onze huidige hond, denk ik nog vaak aan die trouwe lieve gek waar we ook zo dol op waren.
Het komt goed en je gaat het een plekje geven. Maar neem er vooral de tijd voor!
Heel veel sterkte!
Nothing takes the past away like the future
maandag 16 januari 2017 16:32
Sterkte Dogunia
Ik heb afgelopen december, de 22e mijn allerliefste kat moeten laten inslapen. De ene dag was hij doodziek en de andere dag naar de DA en in laten slapen. Mijn verdriet was groot, hij lag altijd naast me te slapen. Ik mis hem ook echt als ik naar bed ga. Gelukkig maken zijn 2 jongere broertjes veel goed. Ze zijn niet zoals hij was maar nemen nu wel wat verdriet weg
Misschien heb je nu wat steun aan je andere hond
Ik heb afgelopen december, de 22e mijn allerliefste kat moeten laten inslapen. De ene dag was hij doodziek en de andere dag naar de DA en in laten slapen. Mijn verdriet was groot, hij lag altijd naast me te slapen. Ik mis hem ook echt als ik naar bed ga. Gelukkig maken zijn 2 jongere broertjes veel goed. Ze zijn niet zoals hij was maar nemen nu wel wat verdriet weg
Misschien heb je nu wat steun aan je andere hond
maandag 16 januari 2017 16:56
Wat ontzettend verdrietig. Ik kan me je verdriet heel goed inbeelden. Verschrikkelijk.
Om antwoord te geven op je vraag: mijn vorige hond is dood gereden toen hij 5 was. Was in een klap dood.
Ik heb denk ik wel een jaar gerouwd. Het is nu 10 jaar geleden, maar kan nog zo gaan zitten janken hoor, als ik eraan denk.
Het heeft echt wel jaren geduurd voor ik toe was aan een nieuwe hond. Bij anderen helpt het juist om een nieuwe hond aan te schaffen.
Hopelijk heb je steun aan je andere hond.
Veel sterkte
Om antwoord te geven op je vraag: mijn vorige hond is dood gereden toen hij 5 was. Was in een klap dood.
Ik heb denk ik wel een jaar gerouwd. Het is nu 10 jaar geleden, maar kan nog zo gaan zitten janken hoor, als ik eraan denk.
Het heeft echt wel jaren geduurd voor ik toe was aan een nieuwe hond. Bij anderen helpt het juist om een nieuwe hond aan te schaffen.
Hopelijk heb je steun aan je andere hond.
Veel sterkte
maandag 16 januari 2017 17:01
O wat een verdriet. Ik hoop dat over een tijdje, het verdriet steeds meer plaats gaat maken voor de herinneringen aan de mooie momenten. En je hebt het goede gedaan, je had ook uit egoisme kunnen besluiten dat je de hond nog niet in liet slapen.
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan…..
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel…. tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart
wat jij liet doen, deed je voor mij
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ….huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan…..
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel…. tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart
wat jij liet doen, deed je voor mij
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ….huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
maandag 16 januari 2017 17:02
Wat naar, TO. Ik heb zelf een hond gehad, was echt mijn maatje door dik en dun. En toen hij stierf ben ik daar ongelofelijk verdrietig om geweest. Ik heb zelfs een week bij een vriend gelogeerd omdat ik niet alleen thuis wilde zijn. Maar, het slijt. Echt. Nu denk ik nog regelmatig aan hem, als ik op het strand ben bijvoorbeeld, maar dan denk ik aan de leuke dingen. Heel veel sterkte..
maandag 16 januari 2017 21:27
Het is bij mij iedere keer weer verschillend, maar altijd moeilijk, altijd hard. Ik heb verschillende honden verloren in mijn leven. Beatle toen ik een jaar of 10 was, zij was er altijd geweest, van voor mijn geboorte al. Ik werd een week ziek.
Toen Bessie. Ik was 21 jaar oud. De eerste nachten die week droomde ik steeds dat ik haar liep te zoeken. Ik ging veel van huis om niet steeds met haar afwezigheid geconfronteerd te worden.
Toen polleke. Dat was in 2005. Laatst zag ik haar nog toen ik droomde. Met haar heb ik het intensiefst geleefd. Veel verdriet van gehad ook.
En daarna Joy. Dat was heel erg. Ze was te jong en ze was op een vreselijke manier verongelukt. Dat gaf een hele scherpe en heftige pijn. Heftiger dan bij de andere honden. Maar bij haar was ik er wel sneller overheen weer als bij Polleke. Dat komt omdat ik met Polle veel en veel langer had samengeleefd. Joy was er maar kort in mijn leven.
Ik heb nu vier honden. Eentje wordt met kunst en vliegwerk in leven gehouden, zodanig dat ze het nog naar haar zin kan hebben. De oudste is 12 en verder wel gezond maar op haar retour. Als ik er aan denk haar ooit te verliezen zakt mijn moed weer in mijn schoenen. Want eigenlijk wil ik het niet meer meemaken.
En toch zal ik altijd weer een hond hebben. Ik kan niet zonder.
Ik snap jouw verdriet dus maar al te goed. Heel veel sterkte. Ik hoop dat je toch weer een nieuwe hond vinden zult. En daar ga je ook weer veel van houden, want honden zijn nu eenmaal heel gemakkelijk om van te houden.
Toen Bessie. Ik was 21 jaar oud. De eerste nachten die week droomde ik steeds dat ik haar liep te zoeken. Ik ging veel van huis om niet steeds met haar afwezigheid geconfronteerd te worden.
Toen polleke. Dat was in 2005. Laatst zag ik haar nog toen ik droomde. Met haar heb ik het intensiefst geleefd. Veel verdriet van gehad ook.
En daarna Joy. Dat was heel erg. Ze was te jong en ze was op een vreselijke manier verongelukt. Dat gaf een hele scherpe en heftige pijn. Heftiger dan bij de andere honden. Maar bij haar was ik er wel sneller overheen weer als bij Polleke. Dat komt omdat ik met Polle veel en veel langer had samengeleefd. Joy was er maar kort in mijn leven.
Ik heb nu vier honden. Eentje wordt met kunst en vliegwerk in leven gehouden, zodanig dat ze het nog naar haar zin kan hebben. De oudste is 12 en verder wel gezond maar op haar retour. Als ik er aan denk haar ooit te verliezen zakt mijn moed weer in mijn schoenen. Want eigenlijk wil ik het niet meer meemaken.
En toch zal ik altijd weer een hond hebben. Ik kan niet zonder.
Ik snap jouw verdriet dus maar al te goed. Heel veel sterkte. Ik hoop dat je toch weer een nieuwe hond vinden zult. En daar ga je ook weer veel van houden, want honden zijn nu eenmaal heel gemakkelijk om van te houden.
donderdag 19 januari 2017 18:01
Nu een paar dagen later moet ik zeggen dat het verlies wel echt heel erg pijnlijk is. Sommige momenten heb ik een beetje het gevoel alsof ik het kan beginnen te accepteren. Maar andere momenten mis ik haar weer zo intens erg:(.
Fijn om in alle reacties te lezen dat het beter wordt. Zoals eerder aangegeven heb ik nog een hond. De band met de nu overleden hond was echter wel sterker. We waren echt 2 handen/poten op 1 buik. Ik had haar ook veel langer dan ik de tweede hond nu heb. Ook heb ik nu toch nog steeds de gedachte of ik het niet anders aan had moeten pakken. Hadden we niet nog iets kunnen doen met pijnstilling? Maarja als ik het rationeel bekijk weet ik ook echt wel dat dit geen optie was. Ze was ineens zo ziek geworden. Ik denk dat ze het sowieso niet meer lang had gered, en dan had ze in die laatste tijd ook niet meer zichzelf kunnen zijn. + ze had ook nog eens een grote operatiewond. Alles is alleen zo plotseling gegaan, dat ik het soms niet kan bevatten. Ook snap ik gewoon niet hoe haar klachten in 1 keer zo erg konden worden, waarschijnlijk moet er toch iets gescheurd/kapot gegaan zijn opeens. Kort gezegd: alle vragen komen achteraf bij mij op, omdat ik toen weinig vragen heb kunnen stellen omdat het zo snel is gegaan. Ook voelt het zo oneerlijk dat het haar moest overkomen op haar 9de.
Ik wens iedereen die hier ook (binnenkort) door heen gaat in ieder geval veel sterkte.
Fijn om in alle reacties te lezen dat het beter wordt. Zoals eerder aangegeven heb ik nog een hond. De band met de nu overleden hond was echter wel sterker. We waren echt 2 handen/poten op 1 buik. Ik had haar ook veel langer dan ik de tweede hond nu heb. Ook heb ik nu toch nog steeds de gedachte of ik het niet anders aan had moeten pakken. Hadden we niet nog iets kunnen doen met pijnstilling? Maarja als ik het rationeel bekijk weet ik ook echt wel dat dit geen optie was. Ze was ineens zo ziek geworden. Ik denk dat ze het sowieso niet meer lang had gered, en dan had ze in die laatste tijd ook niet meer zichzelf kunnen zijn. + ze had ook nog eens een grote operatiewond. Alles is alleen zo plotseling gegaan, dat ik het soms niet kan bevatten. Ook snap ik gewoon niet hoe haar klachten in 1 keer zo erg konden worden, waarschijnlijk moet er toch iets gescheurd/kapot gegaan zijn opeens. Kort gezegd: alle vragen komen achteraf bij mij op, omdat ik toen weinig vragen heb kunnen stellen omdat het zo snel is gegaan. Ook voelt het zo oneerlijk dat het haar moest overkomen op haar 9de.
Ik wens iedereen die hier ook (binnenkort) door heen gaat in ieder geval veel sterkte.
