Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig

12-01-2017 10:32 3047 berichten
Alle reacties Link kopieren
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.

Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.

Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.



Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.

Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.



Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
Alle reacties Link kopieren
Allereerst een dikke knuffel voor jou Anna.

Ik vind het wonderbaarlijk met hoeveel kracht je dit allemaal draagt.

Wat zal je hart breken als je zoiets hoort van je zoon....





Er zijn al zoveel tips gegeven, en ik weet niet zeker over deze er tussen staat of niet...maar:

Maak (of laat maken) van jouw favoriete kleding een deken/kussen. Wellicht 2, voor je jongens.

Zo kunnen ze nog ergens mee knuffelen, zichzelf laten gaan in hun verdriet - terwijl ze iets zachts van jou tegen hun wang aan kunnen houden. Zich geborgen kunnen voelen.





Alle reacties Link kopieren
Frans, wat een lieve zus ben jij!! Ook voor jou een knuffel.
quote:Gelukspopje schreef op 13 januari 2017 @ 16:57:

Over wat je met je as kunt doen. Mijn schoonmoeder is in november overleden (ook kanker) en zij laat op haar as op een boom groeien.

Hier gaan we dit doen: http://www.mijn-boom.nl/.Sorry om de boodschapper te zijn, maar bij een kennis is dit niet erg goed gegaan. Boom werd ziek, is op het nippertje gered, boom is ergens geplant waar dat niet bleek te mogen, boom is verplaatst naar onbekende plek, bijbehorend steentje is verdwenen..... Ik vind het een mooie gedachte maar zou het toch niet zo snel doen.
Alle reacties Link kopieren
Wat leuk dat je ook in het buitenland hebt gewoond, Anna. Hoe lang geleden was dat? Op mijn to-do lijst staat iig om ooit nog voor een reis terug te gaan met mijn gezin. Oude vrienden zien, favoriete restaurants (en supermarkt ) bezoeken, kijken hoe het huis en de scholen erbij staan en nog wat dingen doen waarvan we het achteraf jammer vinden dat het er toen niet van is gekomen. Ik ben twee jaar geleden wel in m'n uppie een paar dagen terug geweest tijdens een tussenstop op weg naar een andere bestemming.



En @ Sporadisch - ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Al sinds het begin van het topic wil ik veel meer zeggen, kan ik ook veel meer zeggen. Ik weet namelijk een beetje hoe het is, hier gaat (waarschijnlijk) niemand dood, maar we takelen wel af. Mijn omgeving noemt mij ook regelmatig bewonderenswaardig en krachtig. Wat ik wil zeggen is geen mooi verhaal, of een hart onder de riem, maar een gezonde portie sarcasme. Maar op dit moment past dat hier niet helemaal
Anna, ik aarzel wat om je sterk te noemen, omdat er al heel veel mensen dat gedaan hebben. En toen ik ooit in een rotte periode zat vond ik het niet fijn als mensen me steeds maar sterk noemden, omdat ik ook wel eens even níet sterk wilde zijn. En als mensen je steeds complimenteren met je sterkzijn dan lijkt het wel alsof dat de norm is terwijl ik ook af en toe van ellende een snotterend weekdier was. Dus dit stukje is pure projectie en zegt wel iets over mij maar niks over jou.



Maar ik wilde wel even zeggen dat je zo echt en zo roerend dingen beschrijft. En dat er veel warmte voor je gezin in doorklinkt. En dat ik je eigenlijk niet sterk wil noemen om bovengenoemde redenen maar het toch doe, ook als je af en toe een snotterig weekdier bent.
Alle reacties Link kopieren
[quote]s-a-r-kast schreef op 16 januari 2017 @ 12:28:

Er zijn al zoveel tips gegeven, en ik weet niet zeker over deze er tussen staat of niet...maar:

Maak (of laat maken) van jouw favoriete kleding een deken/kussen. Wellicht 2, voor je jongens.

Zo kunnen ze nog ergens mee knuffelen, zichzelf laten gaan in hun verdriet - terwijl ze iets zachts van jou tegen hun wang aan kunnen houden. Zich geborgen kunnen voelen.





lieve AnnA,

mocht je dit graag willen dan wil ik 2 beestjes maken voor jouw zoontjes. (denk in de richting van beertjes?)

dikke knuffel,

knolselder
not all who wander are lost
Alle reacties Link kopieren
Ik ben een beetje stil van dit topic. Hoe ongelofelijk moeilijk moet het zijn om met deze wetenschap het ziekenhuis in te moeten lopen. Dat, als je er weer uit loopt, je leven is beslist. En dat je dat op dat moment nog niet weet. Als je dan dit vernietigende nieuws krijgt.... ik kan me niet voorstellen hoe jij je voelt, maar wat zal het zwaar zijn. Diep, diep respect voor hoe je dit aangaat. Hoe je bezig bent met het regelen van zaken voor je kinderen, man en familie.

Ik ben ook stil voor de reactie van je ik dacht broer maar lees nu zus. Prachtig hoe je haar leven in een notendop omschrijft!

Ik ben ook stil door de reacties van de mede Viva-ers. Want wat is dat mooi: een groep mensen dat samen meeleeft met een ander, onbekend persoon.



Als er iets is waar je hulp bij nodig hebt, dan kun je me een pb sturen. Ik ken je niet, maar ik gun het je zo.
quote:knolselder schreef op 16 januari 2017 @ 14:14:

[quote]s-a-r-kast schreef op 16 januari 2017 @ 12:28:

Er zijn al zoveel tips gegeven, en ik weet niet zeker over deze er tussen staat of niet...maar:

Maak (of laat maken) van jouw favoriete kleding een deken/kussen. Wellicht 2, voor je jongens.

Zo kunnen ze nog ergens mee knuffelen, zichzelf laten gaan in hun verdriet - terwijl ze iets zachts van jou tegen hun wang aan kunnen houden. Zich geborgen kunnen voelen.





lieve AnnA,

mocht je dit graag willen dan wil ik 2 beestjes maken voor jouw zoontjes. (denk in de richting van beertjes?)

dikke knuffel,

knolselderWat lief! Krijg er tranen van in mijn ogen.
Hoe gaat het vandaag met je mop?
frans3
Alle reacties Link kopieren
Het gaat vandaag wel iets beter. Ik had nog niet gereageerd, want elke keer als ik deze lieve berichten lees (vooral die van mijn lieve zusje Frans kwam wel heel hard binnen) dan moest ik weer huilen. En ik wil eigenllijk liever een samenhangend verhaal schrijven in plaats van een wazige weekdierenpost



En Knolselder, ik vind het echt een superlief aanbod! Ik ga er even over denken wat ik precies wil. Zat er ook aan te denken om misschien een dekentje te laten maken van mijn kleding. Maar een knuffel ervan is ook wel een heel lief idee.



Ik heb vanochtend lang gepraat met de moeder van het vriendinnetje van jonste. Haar man heeft ook kanker (gehad eigenlijk, maar zit nu in nasleep van operaties) en ze vertelde dat haar dochter had gezegd "J vertelde dat zijn mamma niet meer beter wordt. Maar mijn pappa wel toch???". Hebben toen even samen gehuild. Wel fijn om te horen dat jongste er dus met haar over kan praten.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
Alle reacties Link kopieren
Ik lees je verhaal nu voor het eerst.. Wat kan het leven toch oneerlijk en gemeen zijn..

ach.. ik doe ook maar wat..
Alle reacties Link kopieren
Ik weet niet goed wat te zeggen.. Ik heb tranen in mijn ogen.. Het leven is zo oneerlijk. Ik wil jou en je familie heel veel sterkte wensen de aankomende maanden.

Frans3 wat een prachtige post! Met tranen in mijn ogen heb ik het gelezen. Wat een liefde voor jouw zus, het klinkt door in ieder woord.

Ik wens jou ook heel veel sterkte. Jullie zijn prachtige mensen!
Alle reacties Link kopieren
quote:Fluithaas schreef op 16 januari 2017 @ 14:13:

Anna, ik aarzel wat om je sterk te noemen, omdat er al heel veel mensen dat gedaan hebben. En toen ik ooit in een rotte periode zat vond ik het niet fijn als mensen me steeds maar sterk noemden, omdat ik ook wel eens even níet sterk wilde zijn. En als mensen je steeds complimenteren met je sterkzijn dan lijkt het wel alsof dat de norm is terwijl ik ook af en toe van ellende een snotterend weekdier was. Dus dit stukje is pure projectie en zegt wel iets over mij maar niks over jou.

(...)



Herkenbaar.

Bij kennissen vind ik het prima, die willen immers gewoon iets aardigs zeggen. Van mij krijgen ze sowieso ook slechts een anekdotische samenvatting van de werkelijkheid, dus ze weten niet beter. Sterk overkomen is best mooi. Het geeft me energie en een muurtje. Schouders naar achter, nieuwe kleren ... ik hoef je denk ik niks te vertellen.



Maar als een vriend of familielid me sterk noemt, maakt dat me echt verdrietig. Ik krijg het dus zelf ook niet m'n strot uit.



Dus Anna, sterk of niet, je lijkt me een leuk mens. Jammer dat je hier nu pas intensiever bent gaan schrijven!
Ik heb Anna ook sterk genoemd. Ik vind haar sterk om de manier hoe ze ermee omgaat, en daar hoort ook (hoe vreemd dat ook mag klinken) verdriet, en boosheid bij. Ik vind iemand sterk als die persoon ook kwetsbaar durft te zijn.



En eens met Yette haar laatste stukje.
quote:AnnA_C schreef op 16 januari 2017 @ 16:25:

Het gaat vandaag wel iets beter. Ik had nog niet gereageerd, want elke keer als ik deze lieve berichten lees (vooral die van mijn lieve zusje Frans kwam wel heel hard binnen) dan moest ik weer huilen. En ik wil eigenllijk liever een samenhangend verhaal schrijven in plaats van een wazige weekdierenpost



En Knolselder, ik vind het echt een superlief aanbod! Ik ga er even over denken wat ik precies wil. Zat er ook aan te denken om misschien een dekentje te laten maken van mijn kleding. Maar een knuffel ervan is ook wel een heel lief idee.



Ik heb vanochtend lang gepraat met de moeder van het vriendinnetje van jonste. Haar man heeft ook kanker (gehad eigenlijk, maar zit nu in nasleep van operaties) en ze vertelde dat haar dochter had gezegd "J vertelde dat zijn mamma niet meer beter wordt. Maar mijn pappa wel toch???". Hebben toen even samen gehuild. Wel fijn om te horen dat jongste er dus met haar over kan praten.

Fijn dat het beter met je gaat, ondanks dat je vannacht zo lag te piekeren. Mocht het weer gebeuren, dan kan het helpen om alles voor jezelf op te schrijven wat je wakker houdt, zo hoef je niet bang te zijn dat je het vergeet en kan je er de volgende dag mee aan de slag. Midden in de nacht kan je toch niks eraan doen en het is belangrijk dat jij je krachten spaart.

Wat verdrietig voor dat meiske, de onzekerheid die weerklinkt in haar vraag, kan mij heel goed voorstellen dat je even vol schoot, zulke uitspraken komen nu extra hard bij jou aan natuurlijk. En de opmerking van jouw zoontje, heb zelf ook even een traantje moeten wegpinken toen ik dat las, god vrouw hoe moet jij je toen gevoeld hebben.

Vind het goed om te weten dat je nog een hele lieve zus hebt die er voor jou is en jou in het echt ook knuffels komt bezorgen. Doe ook maar een stuk of 10 namens mij, zus van Anna.

Het is al heel vaak gezegd maar wat ben je toch een moedige vrouw. Sinds deze topic heb ik elke dag wel eventjes aan jou gedacht, hoe doet ze het toch, de grond zakt onder je voeten als je zoiets te horen krijgt, maar jij staat er elke dag om je demonen recht in de ogen te kijken en door te gaan. Voor jezelf, voor je kinderen, voor alles wat je lief is. Ik bewonder je.

Voel je niet bezwaard om overal op te moeten reageren, het hoeft ook niet altijd samenhangend te zijn wat je schrijft, al zijn het maar een paar woorden, wij vinden het al heel bijzonder dat jij ons deelgenoot maakt hiervan en dat wij jou mogen steunen.

Je staat er niet alleen voor.
Alle reacties Link kopieren
wat heftig
Alle reacties Link kopieren
Frans, wat een mooi uit het hart geschreven stukje

Ook voor jou een want weten dat je je zus gaat verliezen staat bovenaan mijn gruwellijst.



Anna, schrijf vooral van je af hier. Ik kijk uit naar je wazige weekdierenpost.
When they go low, we go high. (M.Obama)
Je bent echt een lieverd Anna !
Alle reacties Link kopieren
drie jaar geleden zat ik in eenzelfde positie als Frans. Een ziek zusje en twee kleine neefjes in dezelfde leeftijd als jouw zoons. Wat ik je als tip wil geven: mijn zusje heeft toen ze nog redelijk goed was, een fotorapportage laten maken. Heel ontspannen, heel natuurlijk. En voor ons nu fijn om terug naar te kijken. Ze heeft toen ook wat op video opgenomen voor haar kinderen, waarop dus ook haar stem staat, enhaar manier van doen. Andere goede tips vind ik het parfum en de deken van kleding.

je zat ook met die urn, en wat er mee te doen. Mijn zwager heeft een hoekje in huis gemaakt met een luie stoel, een tafeltje met een mooie kleine urn, een foto, en allemaal kleine dingetjes die bij mijn zus hoorden. Echt een apart hoekje van de woonkamer, waar je je even kunt terug trekken. dat is volgens mij voor mijn neefjes erg fijn geweest, ze konden er even gaan zitten maar ook tekeningen neer leggen enzo.



voor jou en voor je zus, veel sterkte en nog heel veel mooie momenten samen
The past may be in tatters
But today is all that matters
Sorry maar tranen over mijn wangen Frans...en Anna...



Ik vind dit ook zo verschrikkelijk heftig. Weet ook niet waar te beginnen.

Anna, heb je al plannen gemaakt om een maand met de kinderen/manlief weg te gaan? Waar zou je naar toe willen...lijkt me heel waardevol om nog samen te doen. Ik zou de jongens lekker dagjes thuis houden wanneer ze maar willen. Knuffeldagen inlassen.



Er zijn in mijn omgeving (38 jr) nu 3 ouders overleden van onze leeftijd de afgelopen 2 maanden. Het lot bepaalt, dat maakt het heel erg eng. We kunnen ons alleen er in berusten en dat is zo fucking moeilij op deze leeftijden. Zonder kinderen lijkt het me een stuk makkelijker (sorry als ik nu iemand kwets). Het zou mijzelf veel rust geven als een zus mijn kinderen zo goed zou opvangen.



Hoe gaat het met jouw man? Misschien vindt hij het moeilijk zich te uiten? Ik denk dat mijn man erg teruggetrokken zou zijn.



Anna, ik ben altijd tot laat wakker zoals velen hier. Voel je niet alleen in je verdriet wanneer het donker is en iedereen slaapt. Wij denken massaal aan je.



Dikke knuffels
Alle reacties Link kopieren
Ik kom je alleen maar even een dikke knuffel brengen Anna. Je bent in mijn gedachten
Alle reacties Link kopieren
O en Frans, je bent een prachtzus! Ook een voor jou
Alle reacties Link kopieren
Zou je binnenvetter-zoontje niet júist in de auto die opmerking gemaakt hebben (bewust of onbewust), omdat hij dan zeker weet dat hij voldoende fysieke afstand heeft van jou om zo'n uitspraak te kunnen doen? Mijn kind is ook een binnenvetter en dat was wat ik meteen dacht. Soms was bij ons die afstand juist even nodig, om niet te verdrinken in de oceaan van angst en verdriet die tussen ons lag.



Verder: lekker liggen malen als je dat wil, maar voel je alsjeblieft ook vrij om lekker je kop in het zand te steken, alles los te laten en langs je heen te laten gaan, doe wat jij wil. Als je verdrietig wil zijn, wil delen, je verdriet wil verwerken: ook goed. Maar ga je alsjeblieft niet schuldig voelen om wat je doet of wat je laat. De gevoelens die je hebt zijn zo basaal en de manier waarop je ermee omgaat is in mijn ogen ook heel primair wat in jouw systeem is ingebakken. Mijn eerste neiging (en tweede en derde en honderdste ) bleek om mijn kop in het zand te steken. Daar heb ik me even schuldig om gevoeld, maar daarna dacht ik: als ik dood ga, maakt het natuurlijk niet uit of ik het allemaal verwerkt heb of niet. En als ik niet dood ga, zie ik daarna wel weer. De fase daarna was ik simpelweg te moe en te ziek om me überhaupt ergens druk om te maken en zo loste het probleem zich vanzelf op.

Ik ging nog niet dood, dus ik heb het daarna wel op mijn bordje gekregen natuurlijk dat ik niets verwerkt had. Maar tot die tijd vond ik het een príma strategie. En schuldgevoel moet je sowieso alleen maar hebben als je ergens daadwerkelijk schuld aan hebt. Maar jij hebt deze situatie niet veroorzaakt. Niet voor jezelf en niet voor je naasten. Jullie zitten er nu opeens in en daar moet je mee dealen. Of je dat doet op manier A of manier B en of je dat lieve idee voor je kinderen uitvoert of dat eigenlijk door al het verdriet en de angst en de verlamming die dat geeft helemaal niet ziet zitten, dat maakt echt niet uit. Wat jij niet doet, dat zullen de mensen die achterblijven wel oppakken, op hun manier. Wat jou jou maakt, is dat je het nu oppakt op de manier die bij jou past. En als dat een kop stevig in het zand is, waarbij je helemaal niets voorbereid voor je kinderen omdat je dat veel te confronterend vindt, dan is dat gewoon hoe het is. Zij hebben hier niet om gevraagd, maar jij zeker ook niet. En omdat dit nu wel op jouw bordje ligt, hoef jij je nog niet als een soort wonderwoman te gaan gedragen als je daar helemaal geen trek in hebt.



Dat wilde ik je nog even meegeven.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven