Relaties
alle pijlers
Oké, wat nu?
zondag 1 januari 2017 11:10
Hallo allemaal,
Ik heb me aangemeld op dit forum, omdat ik graag mijn verhaal anoniem wil delen. Hopelijk zijn er mensen die mij advies willen geven of zijn er mensen die eenzelfde situatie hebben meegemaakt en mij willen vertellen hoe zij het hebben opgelost. Ik ben intens verdrietig en weet momenteel niet zo goed wat ik met mezelf aan moet.
Bijna zes jaar geleden ben ik verliefd geworden op een jongeman en hij ook op mij. We zijn vrijwel direct gaan samenwonen en dat voelde heel goed. We passen in veel opzichten ook heel goed bij elkaar. We houden van dezelfde dingen en hebben dezelfde humor. Daarnaast konden we heel fijn samen dingen doen, maar ook los van elkaar konden we prima onszelf zijn. Bovendien is hij heel praktisch, terwijl ik mij prima red met de papierwinkel. Rationeel gezien een prima combinatie.
Waar gaat het dan mis? De laatste 2 jaar slaap ik niet meer bij hem. Heel sporadisch sliepen we wel samen. Ook hebben we in die twee jaar nauwelijks seks gehad. De reden daarvoor is dat ik 30 kilo ben aangekomen en waarschijnlijk daardoor enorm ben gaan snurken.
De laatste 2 jaar beloofde ik hem ook dat ik iets aan mijn gewicht zou doen. Zodat ik niet meer zou snurken en wij op normale manier seks konden hebben. Ondanks dat ik bijna iedere dag ook echt probeerde een positieve spiraal in te zetten ten aanzien van mijn gewicht, was er telkens wel weer iets waardoor ik troost zocht in eten. Ik heb daardoor ook veel stiekem gegeten.
En afgelopen woensdag was hij het zat. Hij zegt dat zijn gevoelens naar mij zijn veranderd doordat het allemaal te lang geduurd heeft. Zijn geduld is op en hij weet nu niet of hij nog wel met mij verder wil. Hij geeft aan dat hij tijd nodig heeft om na te denken en is naar zijn ouders vertrokken.
Vrijdag is hij hier nog bij mij geweest om te praten. Hij zegt dat hij nog steeds mijn vriend is en "ons" niet zomaar op wil geven, maar wel wil dat het gevoel eerst terug moet komen en hij kan niet garanderen dat zijn gevoelens voor mij weer terugkomen. Hij heeft dus tijd nodig om na te denken en wil dat niet in mijn bijzijn doen. Hij geeft aan dat hij zich dan waarschijnlijk alleen maar aan mij gaat ergeren, omdat ik dan nu ineens wel mijn best ga doen om de problemen aan te pakken.
Ik voel me nu vreselijk. Ik vind het zo vreselijk moeilijk allemaal. Heb tegen hem gezegd dat ik de problemen graag op wil lossen en mijn best wil doen, maar dat ik zijn hulp daarbij nodig heb. Hij wil dat echter niet meer, omdat het te lang heeft geduurd en zijn gevoel voor mij tot een bepaald dieptepunt is gezakt.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me radeloos. Krijg geen hap meer door mijn keel en hoop hier nuttige tips te kunnen lezen. Alvast hartelijk dank daarvoor.
Ik heb me aangemeld op dit forum, omdat ik graag mijn verhaal anoniem wil delen. Hopelijk zijn er mensen die mij advies willen geven of zijn er mensen die eenzelfde situatie hebben meegemaakt en mij willen vertellen hoe zij het hebben opgelost. Ik ben intens verdrietig en weet momenteel niet zo goed wat ik met mezelf aan moet.
Bijna zes jaar geleden ben ik verliefd geworden op een jongeman en hij ook op mij. We zijn vrijwel direct gaan samenwonen en dat voelde heel goed. We passen in veel opzichten ook heel goed bij elkaar. We houden van dezelfde dingen en hebben dezelfde humor. Daarnaast konden we heel fijn samen dingen doen, maar ook los van elkaar konden we prima onszelf zijn. Bovendien is hij heel praktisch, terwijl ik mij prima red met de papierwinkel. Rationeel gezien een prima combinatie.
Waar gaat het dan mis? De laatste 2 jaar slaap ik niet meer bij hem. Heel sporadisch sliepen we wel samen. Ook hebben we in die twee jaar nauwelijks seks gehad. De reden daarvoor is dat ik 30 kilo ben aangekomen en waarschijnlijk daardoor enorm ben gaan snurken.
De laatste 2 jaar beloofde ik hem ook dat ik iets aan mijn gewicht zou doen. Zodat ik niet meer zou snurken en wij op normale manier seks konden hebben. Ondanks dat ik bijna iedere dag ook echt probeerde een positieve spiraal in te zetten ten aanzien van mijn gewicht, was er telkens wel weer iets waardoor ik troost zocht in eten. Ik heb daardoor ook veel stiekem gegeten.
En afgelopen woensdag was hij het zat. Hij zegt dat zijn gevoelens naar mij zijn veranderd doordat het allemaal te lang geduurd heeft. Zijn geduld is op en hij weet nu niet of hij nog wel met mij verder wil. Hij geeft aan dat hij tijd nodig heeft om na te denken en is naar zijn ouders vertrokken.
Vrijdag is hij hier nog bij mij geweest om te praten. Hij zegt dat hij nog steeds mijn vriend is en "ons" niet zomaar op wil geven, maar wel wil dat het gevoel eerst terug moet komen en hij kan niet garanderen dat zijn gevoelens voor mij weer terugkomen. Hij heeft dus tijd nodig om na te denken en wil dat niet in mijn bijzijn doen. Hij geeft aan dat hij zich dan waarschijnlijk alleen maar aan mij gaat ergeren, omdat ik dan nu ineens wel mijn best ga doen om de problemen aan te pakken.
Ik voel me nu vreselijk. Ik vind het zo vreselijk moeilijk allemaal. Heb tegen hem gezegd dat ik de problemen graag op wil lossen en mijn best wil doen, maar dat ik zijn hulp daarbij nodig heb. Hij wil dat echter niet meer, omdat het te lang heeft geduurd en zijn gevoel voor mij tot een bepaald dieptepunt is gezakt.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me radeloos. Krijg geen hap meer door mijn keel en hoop hier nuttige tips te kunnen lezen. Alvast hartelijk dank daarvoor.
dinsdag 17 januari 2017 19:51
Dat van die katten is een excuusje voor jezelf, dat weet je ook wel.
Gooi hem er zo snel mogelijk uit, want anders blijft het etteren.
Meneer vond je zogenaamd walgelijk, maar je was wel goed genoeg om op te teren. Nu hij een ander heeft, geeft hij je een trap na met zijn verwijten, maar houdt je ook nog eens aan het lijntje zodat hij daar kan blijven wonen.
Wat een misselijkmakend figuur zeg
Gooi hem er zo snel mogelijk uit, want anders blijft het etteren.
Meneer vond je zogenaamd walgelijk, maar je was wel goed genoeg om op te teren. Nu hij een ander heeft, geeft hij je een trap na met zijn verwijten, maar houdt je ook nog eens aan het lijntje zodat hij daar kan blijven wonen.
Wat een misselijkmakend figuur zeg
woensdag 18 januari 2017 07:45
quote:Defietsboer schreef op 17 januari 2017 @ 19:51:
Dat van die katten is een excuusje voor jezelf, dat weet je ook wel.
Gooi hem er zo snel mogelijk uit, want anders blijft het etteren.
Meneer vond je zogenaamd walgelijk, maar je was wel goed genoeg om op te teren. Nu hij een ander heeft, geeft hij je een trap na met zijn verwijten, maar houdt je ook nog eens aan het lijntje zodat hij daar kan blijven wonen.
Wat een misselijkmakend figuur zeg
Nou inderdaad, wat een vies mannetje bah.
Die vuilniszak met kleding en een fles bleek is een prima idee!
Spuit er ook een grote tube mayonaise over leeg.
Dat van die katten is een excuusje voor jezelf, dat weet je ook wel.
Gooi hem er zo snel mogelijk uit, want anders blijft het etteren.
Meneer vond je zogenaamd walgelijk, maar je was wel goed genoeg om op te teren. Nu hij een ander heeft, geeft hij je een trap na met zijn verwijten, maar houdt je ook nog eens aan het lijntje zodat hij daar kan blijven wonen.
Wat een misselijkmakend figuur zeg
Nou inderdaad, wat een vies mannetje bah.
Die vuilniszak met kleding en een fles bleek is een prima idee!
Spuit er ook een grote tube mayonaise over leeg.
woensdag 18 januari 2017 17:16
Bedankt voor jullie lieve reacties!!!
Kan iemand mij uitleggen waarom ik nog steeds hou van de man die ik dacht dat hij was? Waarom ik hem nog steeds mis? Het grijpt me constant naar de keel. Wat als ik beter mijn best had gedaan, was hij dan ook ergens anders zijn heil gaan zoeken? Waren we dan nu nog gelukkig samen geweest.
Ik zit nog steeds vol zelfverwijt. Alleen schiet ik er niets mee op! Rationeel weet ik het perfect allemaal, maar gevoelsmatig ben ik volledig over de toeren. Mezelf gek aan het maken. Ontkenning. Iedere keer als ik naar mijn eigen huis ga, hoop ik dat hij daar op mij zit te wachten dat het hem spijt. Ieder moment hoop ik dat hij mij belt, en tegen mij zegt dat hij er meteen aan komt. Dat is toch niet normaal? Waarom kan ik hem niet haten!
Kan iemand mij uitleggen waarom ik nog steeds hou van de man die ik dacht dat hij was? Waarom ik hem nog steeds mis? Het grijpt me constant naar de keel. Wat als ik beter mijn best had gedaan, was hij dan ook ergens anders zijn heil gaan zoeken? Waren we dan nu nog gelukkig samen geweest.
Ik zit nog steeds vol zelfverwijt. Alleen schiet ik er niets mee op! Rationeel weet ik het perfect allemaal, maar gevoelsmatig ben ik volledig over de toeren. Mezelf gek aan het maken. Ontkenning. Iedere keer als ik naar mijn eigen huis ga, hoop ik dat hij daar op mij zit te wachten dat het hem spijt. Ieder moment hoop ik dat hij mij belt, en tegen mij zegt dat hij er meteen aan komt. Dat is toch niet normaal? Waarom kan ik hem niet haten!
woensdag 18 januari 2017 17:25
quote:okewatnu schreef op 18 januari 2017 @ 17:16:
Bedankt voor jullie lieve reacties!!!
Kan iemand mij uitleggen waarom ik nog steeds hou van de man die ik dacht dat hij was? Waarom ik hem nog steeds mis? Het grijpt me constant naar de keel. Wat als ik beter mijn best had gedaan, was hij dan ook ergens anders zijn heil gaan zoeken? Waren we dan nu nog gelukkig samen geweest.
Ik zit nog steeds vol zelfverwijt. Alleen schiet ik er niets mee op! Rationeel weet ik het perfect allemaal, maar gevoelsmatig ben ik volledig over de toeren. Mezelf gek aan het maken. Ontkenning. Iedere keer als ik naar mijn eigen huis ga, hoop ik dat hij daar op mij zit te wachten dat het hem spijt. Ieder moment hoop ik dat hij mij belt, en tegen mij zegt dat hij er meteen aan komt. Dat is toch niet normaal? Waarom kan ik hem niet haten!Jawel, je hebt 4 fases van rouwverwerking. Ontkenning, protest, depressie en aanvaarding. Jij zit nu in fase 1. Het komt goed meis, echt waar. Tijd wordt je beste vriend
Bedankt voor jullie lieve reacties!!!
Kan iemand mij uitleggen waarom ik nog steeds hou van de man die ik dacht dat hij was? Waarom ik hem nog steeds mis? Het grijpt me constant naar de keel. Wat als ik beter mijn best had gedaan, was hij dan ook ergens anders zijn heil gaan zoeken? Waren we dan nu nog gelukkig samen geweest.
Ik zit nog steeds vol zelfverwijt. Alleen schiet ik er niets mee op! Rationeel weet ik het perfect allemaal, maar gevoelsmatig ben ik volledig over de toeren. Mezelf gek aan het maken. Ontkenning. Iedere keer als ik naar mijn eigen huis ga, hoop ik dat hij daar op mij zit te wachten dat het hem spijt. Ieder moment hoop ik dat hij mij belt, en tegen mij zegt dat hij er meteen aan komt. Dat is toch niet normaal? Waarom kan ik hem niet haten!Jawel, je hebt 4 fases van rouwverwerking. Ontkenning, protest, depressie en aanvaarding. Jij zit nu in fase 1. Het komt goed meis, echt waar. Tijd wordt je beste vriend
woensdag 18 januari 2017 21:15
quote:GateKeeper schreef op 18 januari 2017 @ 17:25:
[...]
Jawel, je hebt 4 fases van rouwverwerking. Ontkenning, protest, depressie en aanvaarding. Jij zit nu in fase 1. Het komt goed meis, echt waar. Tijd wordt je beste vriend
Dit klopt helemaal, soms lopen de fases ook een beetje door elkaar.
Ik wens je heel veel sterkte
[...]
Jawel, je hebt 4 fases van rouwverwerking. Ontkenning, protest, depressie en aanvaarding. Jij zit nu in fase 1. Het komt goed meis, echt waar. Tijd wordt je beste vriend
Dit klopt helemaal, soms lopen de fases ook een beetje door elkaar.
Ik wens je heel veel sterkte
donderdag 19 januari 2017 02:28
Ik kan me er inderdaad niets bij voorstellen. Ik voel me vreselijk. Wanhoop. Uitzichtloos. Continu misselijk.
Heb van de huisarts iets gekregen waar ik goed op zou moeten kunnen slapen. Daarnaast zou het mij rustiger en minder angstig moeten maken. Het moet heel sterk spul zijn, maar ik merk er helemaal niets van. Ik heb amper drie uur geslapen en ben alweer klaarwakker. En voor mijn gevoel angstiger, onrustiger en wanhopiger dan ooit.
Waarschijnlijk een placebo. Pffft
Heb van de huisarts iets gekregen waar ik goed op zou moeten kunnen slapen. Daarnaast zou het mij rustiger en minder angstig moeten maken. Het moet heel sterk spul zijn, maar ik merk er helemaal niets van. Ik heb amper drie uur geslapen en ben alweer klaarwakker. En voor mijn gevoel angstiger, onrustiger en wanhopiger dan ooit.
Waarschijnlijk een placebo. Pffft
donderdag 19 januari 2017 05:32
quote:okewatnu schreef op 19 januari 2017 @ 02:28:
Ik kan me er inderdaad niets bij voorstellen. Ik voel me vreselijk. Wanhoop. Uitzichtloos. Continu misselijk.
Heb van de huisarts iets gekregen waar ik goed op zou moeten kunnen slapen. Daarnaast zou het mij rustiger en minder angstig moeten maken. Het moet heel sterk spul zijn, maar ik merk er helemaal niets van. Ik heb amper drie uur geslapen en ben alweer klaarwakker. En voor mijn gevoel angstiger, onrustiger en wanhopiger dan ooit.
Waarschijnlijk een placebo. PffftJe huisarts geeft je geen placebo. Bovendien kun je er beter voor zorgen dat je niet afhankelijk wordt van medicijnen. Zorg dat je lichamelijk moe bent als je naar bed gaat. Ga elke avond een uur wandelen of sporten, dan slaap je stukken beter. Sterkte..
Ik kan me er inderdaad niets bij voorstellen. Ik voel me vreselijk. Wanhoop. Uitzichtloos. Continu misselijk.
Heb van de huisarts iets gekregen waar ik goed op zou moeten kunnen slapen. Daarnaast zou het mij rustiger en minder angstig moeten maken. Het moet heel sterk spul zijn, maar ik merk er helemaal niets van. Ik heb amper drie uur geslapen en ben alweer klaarwakker. En voor mijn gevoel angstiger, onrustiger en wanhopiger dan ooit.
Waarschijnlijk een placebo. PffftJe huisarts geeft je geen placebo. Bovendien kun je er beter voor zorgen dat je niet afhankelijk wordt van medicijnen. Zorg dat je lichamelijk moe bent als je naar bed gaat. Ga elke avond een uur wandelen of sporten, dan slaap je stukken beter. Sterkte..
donderdag 19 januari 2017 05:48
Hij zit al twee jaar in een seksloze relatie, zo gek is het niet dat hij iemand anders heeft.
Netjes is het niet maar toch echt ook niet zó verwonderlijk...
Hij is je twee jaar geleden al kwijtgespeeld aan eten en zelfmedelijden, nu ben jij hem kwijt aan een ander die wel moeite voor hem doet.
Vergeet hem en herpak jezelf dan wordt het voor jou ook weer leuk. Sterkte!
Netjes is het niet maar toch echt ook niet zó verwonderlijk...
Hij is je twee jaar geleden al kwijtgespeeld aan eten en zelfmedelijden, nu ben jij hem kwijt aan een ander die wel moeite voor hem doet.
Vergeet hem en herpak jezelf dan wordt het voor jou ook weer leuk. Sterkte!
donderdag 19 januari 2017 08:32
Ik vind het ook helemaal niet gek. Ik geef mezelf de schuld van al deze ellende.
Ik snap het niet. Waarom gaat liefde over? Waarom stopt dat bij hem? Waarom stopt het bij mij niet, nu ik weet dat hij niet meer van mij houdt? Liefde voor hem voelen is zo zinloos. Maar toch doe ik het, omdat ik bang ben nooit meer iemand zoals hem te treffen. Ik durf hem niet los te laten.
Ik snap het niet. Waarom gaat liefde over? Waarom stopt dat bij hem? Waarom stopt het bij mij niet, nu ik weet dat hij niet meer van mij houdt? Liefde voor hem voelen is zo zinloos. Maar toch doe ik het, omdat ik bang ben nooit meer iemand zoals hem te treffen. Ik durf hem niet los te laten.
donderdag 19 januari 2017 10:58
quote:Snoepeke schreef op 19 januari 2017 @ 05:48:
Hij zit al twee jaar in een seksloze relatie, zo gek is het niet dat hij iemand anders heeft.
Netjes is het niet maar toch echt ook niet zó verwonderlijk...
Hij is je twee jaar geleden al kwijtgespeeld aan eten en zelfmedelijden, nu ben jij hem kwijt aan een ander die wel moeite voor hem doet.
Vergeet hem en herpak jezelf dan wordt het voor jou ook weer leuk. Sterkte!
wow. Eigen schuld dikke bult dus.
En waar staat de TO geen moeite deed voor hem?
Ze is te zwaar, en worstelt hierin met een probleem
Als hij daar niet mee om kan gaan heeft hij zat opties, buiten vreemdgaan....- dat hij dat doet is niet de verantwoordelijkheid van TO.
Je durft wel: mannen afschilderen als zijnde hulpeloos overgeleverd aan een pik om problemen mee op te lossen. Uitmaken kan elke holbewoner man, alvorens seks te hebben met een ander, me dunkt.
Hij zit al twee jaar in een seksloze relatie, zo gek is het niet dat hij iemand anders heeft.
Netjes is het niet maar toch echt ook niet zó verwonderlijk...
Hij is je twee jaar geleden al kwijtgespeeld aan eten en zelfmedelijden, nu ben jij hem kwijt aan een ander die wel moeite voor hem doet.
Vergeet hem en herpak jezelf dan wordt het voor jou ook weer leuk. Sterkte!
wow. Eigen schuld dikke bult dus.
En waar staat de TO geen moeite deed voor hem?
Ze is te zwaar, en worstelt hierin met een probleem
Als hij daar niet mee om kan gaan heeft hij zat opties, buiten vreemdgaan....- dat hij dat doet is niet de verantwoordelijkheid van TO.
Je durft wel: mannen afschilderen als zijnde hulpeloos overgeleverd aan een pik om problemen mee op te lossen. Uitmaken kan elke holbewoner man, alvorens seks te hebben met een ander, me dunkt.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 20 januari 2017 14:57
Ik was gewoon al gedurende lange tijd niet meer fysiek aantrekkelijk voor hem. En ondanks ik keer op keer beloofde dat het beter zou worden, heb ik hem keer op keer teleurgesteld. Vandaar dat ik mezelf deze breuk aanreken.
Inmiddels heb ik er hulp bij en gaat het afvallen in ieder geval heel goed. Mijn ex ziet ook wel dat ik in positieve zin aan het veranderen ben, maar het is wat hem betreft te laat. Zijn gevoel komt niet meer terug. Ik had gehoopt dat het zijn liefde voor mij weer aan zou wakkeren, maar helaas is niets minder waar.
De ander die hij had blijkt geen ander te zijn. Hij is wel veel bij haar en is qua uiterlijk is het ook echt zijn type, maar zij heeft issues (schizofreen e.d.) waardoor zij uiteindelijk geen relatiemateriaal is. Ik vermoed dat hij in eerste instantie wel verliefd op haar was geworden, maar dat het bij nader inzien geen geschikte kandidaat was. Zijn verliefdheid heeft hem echter ook doen beseffen dat zijn liefde voor mij over is, want ondanks dat hij niet verder wil met haar, komt hij ook niet meer terug bij mij.
We gaan nu dus definitief uit elkaar. Hij gaat bij zijn ouders wonen, totdat hij weer een nieuwe relatie krijgt. En ik vermoed dat dat niet lang zal gaan duren. Hij is niet het type om niet in een relatie te zitten. Heeft altijd in een relatie gezeten.
Hij vindt het allemaal heel sneu voor mij en het deed hem verdriet om mij verdriet te doen. Maar hij is wel eerlijk. Hij zegt dat ik dit niet verdien en dat hij nooit zo'n lieve vriendin weer zal krijgen. Hij is dan ook bang dat hij spijt gaat krijgen. Toch kan hij niet bij mij blijven, aangezien zijn gevoel weg is en de kans bovendien groot is dat het ook niet meer terug komt. Hij ziet mij als een goede vriendin.
Hij kiest dus voor zichzelf en dat is zijn goed recht. Het dwingt mij ook om voor mezelf te kiezen, maar loslaten doet zo'n verschrikkelijke pijn als je het niet vrijwillig. Ik hield zielsveel van die jongen, maar kennelijk was het niet wederzijds.
Heeft iemand tips voor mij om hem los te kunnen laten? Ik voel me emotioneel afhankelijk van hem. Ik denk constant aan hem en het frustreert mij dat ik de fouten die ik in het verleden heb gemaakt niet ongedaan kan maken. Ik weet niet hoe ik praktisch verder moet. Ik ben constant misselijk en heb nergens zin in. Het liefst blijf ik de hele dag in bed liggen janken. Bij alles wat ik doe, denk ik aan hem. Bijna alle liedjes op de radio, gaan over afgewezen worden in de liefde. Ik blijf erin hangen.
Ik weet dat ik verder moet. Ik weet dat ik verder wil. Ik heb er alleen de kracht niet voor. Op mijn werk kan ik me nauwelijks concentreren. Hier schrijven helpt overigens wel. Misschien moet ik er ook met meer mensen over praten. Ik weet het niet.
Inmiddels heb ik er hulp bij en gaat het afvallen in ieder geval heel goed. Mijn ex ziet ook wel dat ik in positieve zin aan het veranderen ben, maar het is wat hem betreft te laat. Zijn gevoel komt niet meer terug. Ik had gehoopt dat het zijn liefde voor mij weer aan zou wakkeren, maar helaas is niets minder waar.
De ander die hij had blijkt geen ander te zijn. Hij is wel veel bij haar en is qua uiterlijk is het ook echt zijn type, maar zij heeft issues (schizofreen e.d.) waardoor zij uiteindelijk geen relatiemateriaal is. Ik vermoed dat hij in eerste instantie wel verliefd op haar was geworden, maar dat het bij nader inzien geen geschikte kandidaat was. Zijn verliefdheid heeft hem echter ook doen beseffen dat zijn liefde voor mij over is, want ondanks dat hij niet verder wil met haar, komt hij ook niet meer terug bij mij.
We gaan nu dus definitief uit elkaar. Hij gaat bij zijn ouders wonen, totdat hij weer een nieuwe relatie krijgt. En ik vermoed dat dat niet lang zal gaan duren. Hij is niet het type om niet in een relatie te zitten. Heeft altijd in een relatie gezeten.
Hij vindt het allemaal heel sneu voor mij en het deed hem verdriet om mij verdriet te doen. Maar hij is wel eerlijk. Hij zegt dat ik dit niet verdien en dat hij nooit zo'n lieve vriendin weer zal krijgen. Hij is dan ook bang dat hij spijt gaat krijgen. Toch kan hij niet bij mij blijven, aangezien zijn gevoel weg is en de kans bovendien groot is dat het ook niet meer terug komt. Hij ziet mij als een goede vriendin.
Hij kiest dus voor zichzelf en dat is zijn goed recht. Het dwingt mij ook om voor mezelf te kiezen, maar loslaten doet zo'n verschrikkelijke pijn als je het niet vrijwillig. Ik hield zielsveel van die jongen, maar kennelijk was het niet wederzijds.
Heeft iemand tips voor mij om hem los te kunnen laten? Ik voel me emotioneel afhankelijk van hem. Ik denk constant aan hem en het frustreert mij dat ik de fouten die ik in het verleden heb gemaakt niet ongedaan kan maken. Ik weet niet hoe ik praktisch verder moet. Ik ben constant misselijk en heb nergens zin in. Het liefst blijf ik de hele dag in bed liggen janken. Bij alles wat ik doe, denk ik aan hem. Bijna alle liedjes op de radio, gaan over afgewezen worden in de liefde. Ik blijf erin hangen.
Ik weet dat ik verder moet. Ik weet dat ik verder wil. Ik heb er alleen de kracht niet voor. Op mijn werk kan ik me nauwelijks concentreren. Hier schrijven helpt overigens wel. Misschien moet ik er ook met meer mensen over praten. Ik weet het niet.
