Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 18 januari 2017 11:49
Vannacht wel redelijk geslapen, gelukkig. Mijn taktiek is nu om op te blijven totdat ik zo'n beetje letterlijk omval van de slaap en dan pas naar bed te gaan. Enige nadeel is dat de nachten zo wel erg kort zijn. Vannavond dus maar weer eens proberen op een normale tijd naar bed te gaan.
Gisterenavond zaten de kinderen in bad lekker te spelen te kletsen. Ik zat vanuit de studeerkamer (daar staat een heerlijke luie stoel) lekker mee te luisteren. Hoor ik ze ineens midden in hun spel op hele vrolijke toon zeggen "ik ben een robot. Bliep. Jij hebt kanker. Bliep" en "en toen ging jij dood want jouw hartje ging langzaam uit". Vond het eigenlijk wel heel mooi gezegd "jouw hartje ging langzaam uit". Heb toch in stilte even een traantje weggepinkt
Nu zo de kinderen weer ophalen. Kijken of we nog wat leuks kunnen gaan doen vanmiddag. Het is alleen zo verschrikkelijk koud. Brrrr. Misshien even kijken of er ergens ijs ligt
Gisterenavond zaten de kinderen in bad lekker te spelen te kletsen. Ik zat vanuit de studeerkamer (daar staat een heerlijke luie stoel) lekker mee te luisteren. Hoor ik ze ineens midden in hun spel op hele vrolijke toon zeggen "ik ben een robot. Bliep. Jij hebt kanker. Bliep" en "en toen ging jij dood want jouw hartje ging langzaam uit". Vond het eigenlijk wel heel mooi gezegd "jouw hartje ging langzaam uit". Heb toch in stilte even een traantje weggepinkt
Nu zo de kinderen weer ophalen. Kijken of we nog wat leuks kunnen gaan doen vanmiddag. Het is alleen zo verschrikkelijk koud. Brrrr. Misshien even kijken of er ergens ijs ligt
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 18 januari 2017 11:58
Ach .
Het zal voor de kinderen misschien ook een manier zijn om er mee om te gaan Anna.
En de impact beseffen ze zich natuurlijk helemaal niet op die leeftijd.
Kan me voorstellen dat je het even moeilijk had ermee.
Het drukt je zo met de neus op de feiten terwijl je niets liever zou willen dan er één dag niet aan te denken.
Ik hoop dat je ondanks de kou en het piekeren dat je ongetwijfeld zult doen ( ook al wil je dat niet) toch een beetje een fijne middag met de kinderen zult hebben.
Is zwemmen misschien een idee? Dat is wat warmer.
Een grote bos voor je. Ik leef mee.
Net als velen meelezers hier.
Het zal voor de kinderen misschien ook een manier zijn om er mee om te gaan Anna.
En de impact beseffen ze zich natuurlijk helemaal niet op die leeftijd.
Kan me voorstellen dat je het even moeilijk had ermee.
Het drukt je zo met de neus op de feiten terwijl je niets liever zou willen dan er één dag niet aan te denken.
Ik hoop dat je ondanks de kou en het piekeren dat je ongetwijfeld zult doen ( ook al wil je dat niet) toch een beetje een fijne middag met de kinderen zult hebben.
Is zwemmen misschien een idee? Dat is wat warmer.
Een grote bos voor je. Ik leef mee.
Net als velen meelezers hier.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
woensdag 18 januari 2017 12:04
Anna, wat aandoenlijk, dat robotspelletje.
Dat lijkt me ook iets om te bewaren (op te schrijven) voor je kinderen, hun spel en jouw reactie erop. Precies zoals je het hier beschreef.
Ik heb op mijn telefoon een notitieapp waarin in uitspraken van mijn kinderen opschrijf, in inmiddels een heel lang document. Er zitten ook zo nu en dan foto's in. Omdat ik mijn telefoon bijna altijd wel bij de hand heb, ook buitenshuis, vind ik dat praktischer dan bijvoorbeeld een notitieboekje. Misschien dat je met zoiets ook wat zou kunnen?
Dat lijkt me ook iets om te bewaren (op te schrijven) voor je kinderen, hun spel en jouw reactie erop. Precies zoals je het hier beschreef.
Ik heb op mijn telefoon een notitieapp waarin in uitspraken van mijn kinderen opschrijf, in inmiddels een heel lang document. Er zitten ook zo nu en dan foto's in. Omdat ik mijn telefoon bijna altijd wel bij de hand heb, ook buitenshuis, vind ik dat praktischer dan bijvoorbeeld een notitieboekje. Misschien dat je met zoiets ook wat zou kunnen?
woensdag 18 januari 2017 12:08
Wat mooi dat je kinderen dat doen, spel is voor kinderen de manier om dingen te verwerken en mee om te leren gaan. Dus dat is echt heel goed, kan me wel voorstellen dat het even lastig is om te horen.
''Then let amorous kisses dwell
On our lips, begin and tell
A Thousand, and a Hundred, score
an Hundred, and a Thousand more''
On our lips, begin and tell
A Thousand, and a Hundred, score
an Hundred, and a Thousand more''
woensdag 18 januari 2017 12:22
Veel sterkte
In het vijfde jaar op de HAVO (Vrije School) maak je voor je kind een koffer met herinneringen.
Gewoon een koffer of een koffer van jezelf of van opa waar je foto's indoet,wat bewaarde speciale dingen van je kind en van jou als ouder en de ouder schrijft een brief,iets wat je wilt zeggen en mee wilt geven voor later.
De koffer gaat mee op de reis van het leven van je kind met de mooist bewaarde schatten als herinnering.
Aangevuld met schatten van het kind die volwassen word. En misschien weer doorgeeft aan zijn/haar kind.
Daarnaast heb je ook een herinneringsalbum.Een familielid van mij heeft dat eens gemaakt. Word nog steeds veel in gekeken.
https://www.memori.nl/herinneringsalbum
En voor kinderen is dit heel speciaal
https://www.memori.nl/memori-voor-kinderen/
https://www.bol.com/nl/p/ ... aboekje/1001004006421004/
In het vijfde jaar op de HAVO (Vrije School) maak je voor je kind een koffer met herinneringen.
Gewoon een koffer of een koffer van jezelf of van opa waar je foto's indoet,wat bewaarde speciale dingen van je kind en van jou als ouder en de ouder schrijft een brief,iets wat je wilt zeggen en mee wilt geven voor later.
De koffer gaat mee op de reis van het leven van je kind met de mooist bewaarde schatten als herinnering.
Aangevuld met schatten van het kind die volwassen word. En misschien weer doorgeeft aan zijn/haar kind.
Daarnaast heb je ook een herinneringsalbum.Een familielid van mij heeft dat eens gemaakt. Word nog steeds veel in gekeken.
https://www.memori.nl/herinneringsalbum
En voor kinderen is dit heel speciaal
https://www.memori.nl/memori-voor-kinderen/
https://www.bol.com/nl/p/ ... aboekje/1001004006421004/
woensdag 18 januari 2017 12:34
quote:Solomio schreef op 13 januari 2017 @ 22:18:
[...]
Ik volg dit topic zo half en las dit: mijn jongste zoon is 16 en heeft een ketting met daaraan een hanger met wat as van zijn overleden oma.
Jongens kunnen ook sieraden dragen. Mijn zoons hebben een kleine hartjesurn met wat as van grootouders.
http://urnenwinkel.urnshop.nl/hartjes-urnen.html?p=1
[...]
Ik volg dit topic zo half en las dit: mijn jongste zoon is 16 en heeft een ketting met daaraan een hanger met wat as van zijn overleden oma.
Jongens kunnen ook sieraden dragen. Mijn zoons hebben een kleine hartjesurn met wat as van grootouders.
http://urnenwinkel.urnshop.nl/hartjes-urnen.html?p=1
woensdag 18 januari 2017 19:43
woensdag 18 januari 2017 21:13
Vandaag echt een leuke dag gehad. Zijn even wezen schaatsen in het dorp bij mijn ouders (daar had de brandweer de speeltuin onder water gezet). Ze hebben echt schaterend over die 10 vierkante meter gerold en gegleden. Heerlijk, hoop dat het nog even blijft vriezen!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 18 januari 2017 23:21
Hoe oneerlijk is dit. Een liefdevolle moeder, echtgenote, zus, vriendin, forumster en vast nog heel veel meer. Ik vind het zo oneerlijk dat deze ziekte zomaar mensen grijpt. Zomaar mensen die het niet verdienen komt weghalen bij mensen die diegene helemaal niet kunnen en willen missen. Zo oneerlijk dat jij dit nieuws hebt gekregen. En dat je ermee moet dealen, terwijl je dat helemaal niet wilt. Ik moet ervan huilen en wens je alles toe dat je nodig hebt om hiermee om te gaan en ervan te maken wat jij ervan wilt maken. Heel veel liefs en een dikke knuffel
donderdag 19 januari 2017 05:51
Het leven is oneerlijk, en de 'waarom' vraag wordt nooit beantwoord. Maar het is zoals het is, geen ontkomen aan.
Geluk zit in de kleine dingen, nog gezellig samen zijn - leg dat vast voor je kinderen op video. Ik kan me voorstellen dat ze dat later vaak kijken.
Mijn beer van een collega - een levensgenieten, zo 1 waarvan je je niet kon voorstellen dat hem wat zou overkomen - overleed op nog jonge leeftijd aan dezelfde ziekte. Binnen enkele maanden. Een tijdje erna ging er op het werk een digitaal fotoboek rond met zijn eigen voorwoord. En op elke dubbele pagina een bijdrage van een vriend of familielid met een foto, waarbij ze herinneringen en anekdotes ophalen. Ook nog een fotorapportage
met zijn gezin, met daarbij verhalen van zijn vrouw en kinderen. Op de laatste pagina's scans van de teksten van de kerkdienst/begravenis. Ik was hier erg van onder de indruk, en heb het regelmatig ingekeken. Ik denk nog regelmatig aan hem (terwijl we niet veel samengewerkt hebben).
Ik heb nooit helemaal kunnen begrijpen hoe hij de kracht en energie heeft opgebracht zo'n positief en fijn voorwoord te schrijven. Blijkbaar is een mens veerkrachtig en tot veel in staat. En zijn er ook in donkere tijden nog lichtpuntjes: familie en vrienden die van je houden
Geluk zit in de kleine dingen, nog gezellig samen zijn - leg dat vast voor je kinderen op video. Ik kan me voorstellen dat ze dat later vaak kijken.
Mijn beer van een collega - een levensgenieten, zo 1 waarvan je je niet kon voorstellen dat hem wat zou overkomen - overleed op nog jonge leeftijd aan dezelfde ziekte. Binnen enkele maanden. Een tijdje erna ging er op het werk een digitaal fotoboek rond met zijn eigen voorwoord. En op elke dubbele pagina een bijdrage van een vriend of familielid met een foto, waarbij ze herinneringen en anekdotes ophalen. Ook nog een fotorapportage
met zijn gezin, met daarbij verhalen van zijn vrouw en kinderen. Op de laatste pagina's scans van de teksten van de kerkdienst/begravenis. Ik was hier erg van onder de indruk, en heb het regelmatig ingekeken. Ik denk nog regelmatig aan hem (terwijl we niet veel samengewerkt hebben).
Ik heb nooit helemaal kunnen begrijpen hoe hij de kracht en energie heeft opgebracht zo'n positief en fijn voorwoord te schrijven. Blijkbaar is een mens veerkrachtig en tot veel in staat. En zijn er ook in donkere tijden nog lichtpuntjes: familie en vrienden die van je houden
donderdag 19 januari 2017 06:20
donderdag 19 januari 2017 08:30
donderdag 19 januari 2017 09:08
Hoi Anna,
Ik las dit topic maar half want ik vind het moeilijk om te lezen. Maar net heb ik het helemaal gelezen en bij de post van je zus heb ik ongegeneerd zitten janken. Wat vreselijk voor jullie allemaal.
Ik reageer omdat ik je net zag schrijven over een herinneringsdoos. Mijn moeder is dood en wat ik erg mis zijn geen bijzondere dingen, maar juist alledaagse. Wat Mila ook al zei: de manier waarop zij zuurkoolschotel of pom maakte, zodat ik dat nu ook aan mijn kinderen zou kunnen laten proeven. En hoe ik het handigst mijn beddengoed in de kast krijg want zij had daar zo'n handige manier voor en bij mij lukt het nooit. Nou ja, dat soort suffe dingen. Nu na 12 jaar weet ik in mijn hoofd nog wel hoe haar stem klonk, maar niet meer hoe ze bewoog en hoe ze er ook weer uitzag.
Ik had het daar laatst met mijn broertje over, en bedacht me toen dat ik zo graag nog eens zou lachen om hoe afschuwelijk vals en in zelfbedacht Engels ze met de radio meezong of hoe ze hard kon schateren. Of hoe ze op de bank in slaap viel.
Zoals je kunt lezen, ik weet al die dingen nog. Al die alledaagse dingen die mama, mama maakten. Maar wel ergens vaag, ik heb er geen beeld meer bij. En dat is dus mijn tip: gelukkig leven we in een tijd waarin we altijd camera's bij ons hebben. En als je er straks niet meer bent (wat klinkt dat afschuwelijk om op te schrijven, dat spijt me) zijn het niet de grootse, bijzondere dingen die men van je gaat missen, maar al die kleine gekke, lieve, normale, alledaagse dingen die jou jou maken. Wat ik dolgraag had willen hebben zijn beelden van gewone dagen. En daarvoor hoef je niet te gaan zitten, of te knutselen, of een mooie doos te kopen. Ik maakte nooit foto's van mijn moeder omdat ik echt nooit bedacht had dat er een moment zou komen dat mijn moeder er niet zou zijn. Jouw kinderen weten dat helaas nu al wel. Mijn tip is dan ook om je kinderen zelf een smartphone of een camera te geven en hen te laten filmen of fotograferen. Enerzijds omdat het een leuke manier is om iets met hen te doen en wellicht ze zo een opening te geven om ook hun emoties te uiten en anderzijds omdat ze dan beeld hebben van hun gewone leven met jou, vanuit hun eigen perspectief.
Veel sterkte de komende tijd, al klinkt dat banaal en suf en ontoereikend.
Ik las dit topic maar half want ik vind het moeilijk om te lezen. Maar net heb ik het helemaal gelezen en bij de post van je zus heb ik ongegeneerd zitten janken. Wat vreselijk voor jullie allemaal.
Ik reageer omdat ik je net zag schrijven over een herinneringsdoos. Mijn moeder is dood en wat ik erg mis zijn geen bijzondere dingen, maar juist alledaagse. Wat Mila ook al zei: de manier waarop zij zuurkoolschotel of pom maakte, zodat ik dat nu ook aan mijn kinderen zou kunnen laten proeven. En hoe ik het handigst mijn beddengoed in de kast krijg want zij had daar zo'n handige manier voor en bij mij lukt het nooit. Nou ja, dat soort suffe dingen. Nu na 12 jaar weet ik in mijn hoofd nog wel hoe haar stem klonk, maar niet meer hoe ze bewoog en hoe ze er ook weer uitzag.
Ik had het daar laatst met mijn broertje over, en bedacht me toen dat ik zo graag nog eens zou lachen om hoe afschuwelijk vals en in zelfbedacht Engels ze met de radio meezong of hoe ze hard kon schateren. Of hoe ze op de bank in slaap viel.
Zoals je kunt lezen, ik weet al die dingen nog. Al die alledaagse dingen die mama, mama maakten. Maar wel ergens vaag, ik heb er geen beeld meer bij. En dat is dus mijn tip: gelukkig leven we in een tijd waarin we altijd camera's bij ons hebben. En als je er straks niet meer bent (wat klinkt dat afschuwelijk om op te schrijven, dat spijt me) zijn het niet de grootse, bijzondere dingen die men van je gaat missen, maar al die kleine gekke, lieve, normale, alledaagse dingen die jou jou maken. Wat ik dolgraag had willen hebben zijn beelden van gewone dagen. En daarvoor hoef je niet te gaan zitten, of te knutselen, of een mooie doos te kopen. Ik maakte nooit foto's van mijn moeder omdat ik echt nooit bedacht had dat er een moment zou komen dat mijn moeder er niet zou zijn. Jouw kinderen weten dat helaas nu al wel. Mijn tip is dan ook om je kinderen zelf een smartphone of een camera te geven en hen te laten filmen of fotograferen. Enerzijds omdat het een leuke manier is om iets met hen te doen en wellicht ze zo een opening te geven om ook hun emoties te uiten en anderzijds omdat ze dan beeld hebben van hun gewone leven met jou, vanuit hun eigen perspectief.
Veel sterkte de komende tijd, al klinkt dat banaal en suf en ontoereikend.
Am Yisrael Chai!
