Verliefd op (bezette) collega, is vriendschap mogelijk?

Een aantal maanden geleden is mijn relatie beëindigd, ik ben daar nog steeds erg opgelucht door. De relatie was niet goed voor mij en ik begon die steeds meer als verstikkend te ervaren.

Ik was tijdens de relatie, ruim anderhalf jaar geleden verliefd geworden op een collega. Mede door het contact met die collega en het gevoel dat hij me gaf werd ik meer gemotiveerd om te willen stoppen met mijn relatie. Ik wist wel dat het niets met die collega zou worden (hij was ook bezet en is dat nog steeds), maar hoopte dan ooit zoiets met iemand anders te mogen ervaren.



Tussen mij en mijn collega is nooit iets gebeurd, we hebben elkaar nog nooit met een vinger aangeraakt en ook is er nooit iets uitgesproken over gevoelens voor elkaar, er worden ook absoluut geen dubbelzinnige opmerkingen gemaakt of versierpogingen gedaan. Wel zijn we redelijk close en kun je spreken van een vriendschappelijk contact, maar wat het niet helemaal alleen vriendschappelijk maakt is dat we elkaar regelmatig diep in de ogen kijken (tijdens gesprekken, maar ook daarbuiten), blij/verliefd naar elkaar lachen en hij enthousiast reageert als hij me ziet (dit doet hij niet bij andere collega's). We lunchen af-en-toe en dan delen we ook privé dingen, ook op relatie gebied. Ik vind hem redelijk cynisch over relaties, maar ben er vrij zeker van dat hij wel oud wil worden met zijn vrouw waar hij al meer dan 25 jaar een relatie mee heeft (ze hebben geen kinderen).

Ik weet ook dat mannen over het algemeen niet bij hun vrouw weggaan en dit is ook helemaal niet mijn insteek, hoewel ik moet toegeven dat ik wel eens heb gefantaseerd over een toekomst met hem. We hebben veel gemeen, qua manier van denken, hobby's en interesses en het klikt enorm tussen ons. En ik ben dus ook wel degelijk verliefd, maar probeer hier zo goed mogelijk mee om te gaan en op de intense blikken na zo weinig mogelijk van te laten merken. Ik heb hem wel eens een vaag mailtje gestuurd over dat hij veel voor me betekent. Hier heeft hij niet op gereageerd, maar was wel extra blij toen hij me weer zag, nam dus in elk geval geen afstand.



Het probleem is nu dat ik er soms toch verdriet van heb, omdat het nooit iets kan worden. Ik weet met mijn verstand dat hij ook maar een man is zoals de meeste anderen, dat ik sowieso geen idee heb hoe hij in de dagelijkse omgang is, dat hij nooit bij zijn vrouw weg zal gaan en als hij dat wel zou doen dat het geheel nog steeds zeer weinig kans van slagen heeft. Maar het is gewoon domweg zo dat ik me in zijn bijzijn zo gelukkig voel, en dat ik de vriendschap die er is ook erg waardevol vind.



Bovendien heb ik niet zo heel veel vertrouwen meer in mannen en relaties, ik hoor om me heen ook zoveel gedoe. Ik vind het ook heerlijk dat ik mijn eigen plan kan trekken en mis in die zin een man om mij heen totaal niet. Dus dan lijkt het contact/vriendschap dat ik nu met deze man heb en de verliefdheid voor mij op dit moment prima. Misschien als de verliefdheid afzwakt, dat ik er een bijzonder contact aan overhoud. Dat hoop ik dus.

Of is het dom van mij om mezelf zo onnodig te kwellen en is een vriendschap op deze manier niet mogelijk? Of is het ook al fout om zo'n emotionele band te hebben met iemand die een relatie heeft? Ik voel me er bij tijden ook wel schuldig over, als ik zijn vrouw was zou ik dat niet leuk vinden in elk geval. Iemand ervaringen met zo'n situatie?

Afstandelijkheid is iets van de laatste twee dagen, misschien is hij ook tot de conclusie gekomen dat hij afstand moet nemen. Of hij heeft het gewoon druk en veel aan zijn hoofd.

Bedankt! Ik heb een leuke avond gehad met mijn (volwassen) kids, die zeiden dat ik gewoon eens iets leuks moet gaan plannen, iets wat ik altijd al graag wilde doen, dus daar ga ik over nadenken. Wel bijzonder om advies van hen te krijgen i.p.v. andersom, we ondernemen regelmatig iets met elkaar, ben blij dat ik zo'n goede band met ze heb.

Beetje raar weekend gehad, ook veel nagedacht over collega en hoe het allemaal is ontstaan. Ik vond hem eerst een beetje vreemd, kwam vaak naar mij toe bij personeelsuitjes en stelde dan een vraag over iets wat hij op mijn Facebook pagina had gezien over een hobby bijv. Ik vond het een beetje ongemakkelijk en liep dan vaak snel weg.

Hij was ook een keer pissig op mij toen ik een hele week niet op het werk was geweest, hij wilde een project afronden en had mij daarbij nodig. Hij had ook gewoon kunnen mailen. Zei iets als 'hehe, daar ben je eindelijk' met een boze toon. Vond ik toen heel vreemd.



Later een keer een dag weggeweest voor werk met anderen erbij, leek hij toch mee te vallen, hij had dezelfde humor als ik, ik begon hem leuker te vinden. Hij gaf me steeds van die complimentjes, 'goh, jij hebt daar echt gevoel voor, wat knap'. Of 'jij weet daar wel veel vanaf'. Op een gegeven moment heb ik hem ook iets over mijn toenmalige vriend verteld en hij zei direct 'goh, wat moet je met zo'n vent'. (ging alleen nog maar over gezondheidsklachten van vriend).



Ik heb dit soort herinneringen ook opgehaald om mijn ideaalbeeld dat ik van hem heb aan te passen.

Het is allemaal vrij subtiel, maar in mijn achterhoofd heb ik toch een beetje het gevoel dat er iets niet klopt en dat ik weer mijn voelsprieten niet goed uit heb gehad.

Ik wil ook kijken of ik het contact met hem weer soort van kan resetten naar voor het hele gebeuren en de verliefdheid. Dat ik hem weer meer zo ga bekijken als in het begin.



Afgelopen vrijdag ging het wel goed, ik heb het allemaal heel erg centraal gehouden, met een groepje gaan lunchen, hem wel meegevraagd, maar verder geen gesprek met hem gehad. Mijn aandacht meer op anderen gericht.

En ook bij deze man ben ik weer teveel bezig met wat hij er allemaal van zal vinden, hoe voelt hij zich als ik ineens alleen zakelijk ga doen, want dat kan ik toch niet maken. Of straks gaat hij nog strakker terug doen en voel ik me dan weer k*t. Etc. Ben weer niet bezig met wat ik wil en wat voor mij goed is.

Hoewel dit geen relatie is kan ik hiermee wel eens wat gaan oefenen door mijn grenzen duidelijk te bewaken en te letten op wat ongepast gedrag is van zijn kant en hoe daar mee om te gaan zonder te denken 'ah, dan stoot ik hem voor zijn hoofd' of whatever.

quote:Zielsverwant schreef op 18 januari 2017 @ 11:22:

Beste Sunshine585,



Waar ik erg benieuwd naar ben is of jij je realiseert hoe groot jouw bijdrage is, deze relatie kapot te maken?



Dat door jouw persoon 1,5 jaar lang aan te bieden om naar zijn problemen te luisteren en plezier met hem te beleven, in deze relatie problemen ontstaan, is duidelijk.Want jij bent de reden voor het verslechteren van zijn relatie!



Er is helemaal niets verslechterd, zoals ik eerder aangaf heeft hij stappen gezet met zijn vrouw die aanduiden dat hij met haar verder gaat (samen een huis kopen). Hij heeft ook nooit tegen mij gezegd dat zijn relatie slecht is, alleen wat dingen genoemd waar hij moeite mee heeft. Dit zijn concrete dingen.

Inmiddels heb ik zelf een nieuwe relatie en heb nog af-en-toe contact met deze man. Mijn vriend weet hiervan en het contact is puur vriendschappelijk, dat is het ook altijd geweest. Deze man heeft mij door een moeilijke tijd geholpen en mijn zelfvertrouwen een boost gegeven, misschien heb ik dat verward met verliefdheid.

En met contact bedoel ik eens in de zoveel maanden een lunchafspraak op het werk, om even bij te praten. Dit gaat 75% van de tijd ook gewoon over het werk.