Relaties
alle pijlers
Grootouders die voor baby willen zorgen
dinsdag 8 november 2016 12:25
Even een topic om wat advies in te winnen.
Wat details vooraf:
- Eind januari krijg ik mijn eerste kindje. De kans zit erin dat dit kindje enig kind zal blijven, daar zijn we nog niet helemaal over uit. Dat speelt helaas ook mee in deze discussie.
- Man en ik wonen in een ruim appartement, maar we hebben maar ruime 2 slaapkamers. De babykamer is dus tevens de logeerkamer.
- Mijn ouders wonen op ruim 2 uur afstand.
Mijn moeder verheugt zich al vanaf het moment dat ze weet dat ik zwanger ben op de kraamtijd. Ze wil hier logeren om te helpen met de baby. Ik ben daar nooit zo op ingegaan, het leek mij een discussie die wel gevoerd kon worden als de tijd daar was. Mijn moeder is zich er echter steeds meer op aan het verheugen, ze ziet al helemaal voor zich hoe zij voor het kindje kan zorgen alsof ze zelf een nieuwe baby krijgt. Feit is dat ze mij eigenlijk gewoon het gevoel geeft dat ik de draagmoeder ben en zij de echte moeder van het kind. Ze keurt ook mijn hele zwangerschap al alles af wat ik doe en laat, zij weet het allemaal beter en zij zal wel even vertellen hoe het moet. Omdat de afstand groot genoeg is ga ik lekker mijn eigen gang tijdens de zwangerschap en schijnbaar doe ik toch iets goed. De baby en ik zijn beide kerngezond.
Inmiddels is de babykamer klaar en man en ik zijn het er over eens dat mijn moeder hier gewoon niet kan logeren, de ruimte is er gewoon niet groot genoeg voor. Ja, we hebben een tweepersoonslogeerbed (opklapbaar) dat we normaal wel kunnen gebruiken, maar met de kraamhulp en ik die waarschijnlijk iets minder mobiel zal zijn, zien we het niet zitten om de helft van de babykamer vol bed te hebben staan. Ik heb dus al eens voorzichtig bij mijn moeder laten vallen dat slapen er gewoon niet inzit als de baby er net is. Zij vindt het geen probleem, de baby slaapt toch in een co-sleeper? Dus zij kan mooi de babykamer inpalmen. Maar, de babykamer bevat natuurlijk wel de commode, het badje, alle spulletjes voor de baby, etc. Ze wilde niet naar me luisteren, zij is al moeder en zij weet wat het beste is voor mij en de baby.
Gisteren vertelde ze me dat ze heel enthousiast is, ze verheugt zich er al helemaal op om een pasgeborene te mogen badderen, verschonen, aankleden, ermee frutselen. Het was zo erg dat ik achteraf tegen mijn man zei dat het me verbaasde dat ze niet opperde dat ik maar moest gaan kolven zodat ze ook de voedingen voor haar rekening kon nemen. Voor mijn man was de maat vol, hij zei dat als ze denkt dat ze de zorg van de baby volledig op zich mag nemen, het beter is als ze gewoon een paar keer per week langskomt en niet blijft slapen. Vooral ook omdat mijn vader inmiddels ook wil blijven slapen, en 2 logees plus een pasgeboren baby is mij gewoon teveel. Ik ga er van uit dat ik een normale bevalling heb en dat ik dus geen weken aan mijn bed gekluisterd zit. Daarbij, ik wil ook gewoon zelf voor mijn baby zorgen. Het is toch ook mijn kind?
Nou moet ik erbij vertellen dat de band tussen mij en mijn ouders op zijn zachtst gezegd gespannen is. Er zijn nogal wat dingen voorgevallen in mijn eigen jeugd waar ik het nu niet over wil hebben, maar die me wel het gevoel geven dat mijn ouders dit kindje zien als een mogelijkheid om goed te maken wat ze toen niet goed gedaan hebben. Alleen denk ik, mijn baby is mijn kans om een goede moeder te worden, niet de herkansing van mijn moeder om aan mij te bewijzen dat ze wel een goede moeder kan zijn.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik wil zeker mijn ouders het contact met hun kleinkind niet ontzeggen, ze zijn wat mij betreft ook meer dan welkom om 2 of 3 keer per week langs te komen. Als ze ook maar weer vertrekken na een paar uur. Nu zie ik zelf ook wel in dat de afstand groot is en dat zo'n regeling erg snel naar 1 keer per week zal gaan, om daarna snel nog minder te worden. Ik begrijp de irritatie van mijn moeder dus wel. Maar, is het echt zo egoïstisch van mij om te zeggen dat ik me ook verheug op onze tijd als nieuw gezinnetje? Een kraamtijd met hulp, mijn lieve man, ons kleine kindje, bezoek dat ook weer vertrekt na verloop van tijd?
Als we in een groot huis woonden zou de situatie natuurlijk anders zijn, dan zouden we ook niet zo op elkaars lip zitten. Maar de situatie is niet zo. We hebben niet zo heel veel ruimte over nu alle babyspullen op hun plaats staan en ik heb ook gewoon geen zin in de constante spanning van met teveel mensen in een te kleine ruimte, bovenop de geboorte van de kleine.
Mijn moeder is niet voor rede vatbaar. Zij heeft het zo in haar hoofd en zij zal wel voor de kleine zorgen zodat ik kan herstellen en rusten. Ja, ik weet dat dit goed bedoeld is allemaal. Maar toch zou ik graag advies willen over hoe ik het aan kan pakken om haar duidelijk te maken dat dit niet gaat werken. Een rustig gesprek rond de tafel heb ik al geprobeerd, toen werd mij meteen verweten dat ik altijd alleen maar aan mezelf denk en dat ik haar de rechten op een kleinkind afneem. Wat dus helemaal mijn bedoeling niet is, maar ze is nog steeds boos omdat we niet dichterbij zijn komen wonen toen ze dat van mij vroeg. Dat is een ander lang verhaal en staat ook niet ter discussie, wij voelen ons goed waar we nu wonen en willen hier ook blijven.
Het spijt me voor mijn lange verhaal. Ik wil ook zeker geen ouderruzie uitlokken, ik wil dit gewoon op een volwassen en rustige manier oplossen. Dat lijkt me beter voor zowel mezelf als mijn kindje. Maar hoe blijf ik volwassen en rustig als mijn moeder zich zo onredelijk gedraagt dat ze me alleen maar kan verwijten dat ik haar het enige afneem dat haar leven nu op dit moment een beetje kleur geeft?
Wat details vooraf:
- Eind januari krijg ik mijn eerste kindje. De kans zit erin dat dit kindje enig kind zal blijven, daar zijn we nog niet helemaal over uit. Dat speelt helaas ook mee in deze discussie.
- Man en ik wonen in een ruim appartement, maar we hebben maar ruime 2 slaapkamers. De babykamer is dus tevens de logeerkamer.
- Mijn ouders wonen op ruim 2 uur afstand.
Mijn moeder verheugt zich al vanaf het moment dat ze weet dat ik zwanger ben op de kraamtijd. Ze wil hier logeren om te helpen met de baby. Ik ben daar nooit zo op ingegaan, het leek mij een discussie die wel gevoerd kon worden als de tijd daar was. Mijn moeder is zich er echter steeds meer op aan het verheugen, ze ziet al helemaal voor zich hoe zij voor het kindje kan zorgen alsof ze zelf een nieuwe baby krijgt. Feit is dat ze mij eigenlijk gewoon het gevoel geeft dat ik de draagmoeder ben en zij de echte moeder van het kind. Ze keurt ook mijn hele zwangerschap al alles af wat ik doe en laat, zij weet het allemaal beter en zij zal wel even vertellen hoe het moet. Omdat de afstand groot genoeg is ga ik lekker mijn eigen gang tijdens de zwangerschap en schijnbaar doe ik toch iets goed. De baby en ik zijn beide kerngezond.
Inmiddels is de babykamer klaar en man en ik zijn het er over eens dat mijn moeder hier gewoon niet kan logeren, de ruimte is er gewoon niet groot genoeg voor. Ja, we hebben een tweepersoonslogeerbed (opklapbaar) dat we normaal wel kunnen gebruiken, maar met de kraamhulp en ik die waarschijnlijk iets minder mobiel zal zijn, zien we het niet zitten om de helft van de babykamer vol bed te hebben staan. Ik heb dus al eens voorzichtig bij mijn moeder laten vallen dat slapen er gewoon niet inzit als de baby er net is. Zij vindt het geen probleem, de baby slaapt toch in een co-sleeper? Dus zij kan mooi de babykamer inpalmen. Maar, de babykamer bevat natuurlijk wel de commode, het badje, alle spulletjes voor de baby, etc. Ze wilde niet naar me luisteren, zij is al moeder en zij weet wat het beste is voor mij en de baby.
Gisteren vertelde ze me dat ze heel enthousiast is, ze verheugt zich er al helemaal op om een pasgeborene te mogen badderen, verschonen, aankleden, ermee frutselen. Het was zo erg dat ik achteraf tegen mijn man zei dat het me verbaasde dat ze niet opperde dat ik maar moest gaan kolven zodat ze ook de voedingen voor haar rekening kon nemen. Voor mijn man was de maat vol, hij zei dat als ze denkt dat ze de zorg van de baby volledig op zich mag nemen, het beter is als ze gewoon een paar keer per week langskomt en niet blijft slapen. Vooral ook omdat mijn vader inmiddels ook wil blijven slapen, en 2 logees plus een pasgeboren baby is mij gewoon teveel. Ik ga er van uit dat ik een normale bevalling heb en dat ik dus geen weken aan mijn bed gekluisterd zit. Daarbij, ik wil ook gewoon zelf voor mijn baby zorgen. Het is toch ook mijn kind?
Nou moet ik erbij vertellen dat de band tussen mij en mijn ouders op zijn zachtst gezegd gespannen is. Er zijn nogal wat dingen voorgevallen in mijn eigen jeugd waar ik het nu niet over wil hebben, maar die me wel het gevoel geven dat mijn ouders dit kindje zien als een mogelijkheid om goed te maken wat ze toen niet goed gedaan hebben. Alleen denk ik, mijn baby is mijn kans om een goede moeder te worden, niet de herkansing van mijn moeder om aan mij te bewijzen dat ze wel een goede moeder kan zijn.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik wil zeker mijn ouders het contact met hun kleinkind niet ontzeggen, ze zijn wat mij betreft ook meer dan welkom om 2 of 3 keer per week langs te komen. Als ze ook maar weer vertrekken na een paar uur. Nu zie ik zelf ook wel in dat de afstand groot is en dat zo'n regeling erg snel naar 1 keer per week zal gaan, om daarna snel nog minder te worden. Ik begrijp de irritatie van mijn moeder dus wel. Maar, is het echt zo egoïstisch van mij om te zeggen dat ik me ook verheug op onze tijd als nieuw gezinnetje? Een kraamtijd met hulp, mijn lieve man, ons kleine kindje, bezoek dat ook weer vertrekt na verloop van tijd?
Als we in een groot huis woonden zou de situatie natuurlijk anders zijn, dan zouden we ook niet zo op elkaars lip zitten. Maar de situatie is niet zo. We hebben niet zo heel veel ruimte over nu alle babyspullen op hun plaats staan en ik heb ook gewoon geen zin in de constante spanning van met teveel mensen in een te kleine ruimte, bovenop de geboorte van de kleine.
Mijn moeder is niet voor rede vatbaar. Zij heeft het zo in haar hoofd en zij zal wel voor de kleine zorgen zodat ik kan herstellen en rusten. Ja, ik weet dat dit goed bedoeld is allemaal. Maar toch zou ik graag advies willen over hoe ik het aan kan pakken om haar duidelijk te maken dat dit niet gaat werken. Een rustig gesprek rond de tafel heb ik al geprobeerd, toen werd mij meteen verweten dat ik altijd alleen maar aan mezelf denk en dat ik haar de rechten op een kleinkind afneem. Wat dus helemaal mijn bedoeling niet is, maar ze is nog steeds boos omdat we niet dichterbij zijn komen wonen toen ze dat van mij vroeg. Dat is een ander lang verhaal en staat ook niet ter discussie, wij voelen ons goed waar we nu wonen en willen hier ook blijven.
Het spijt me voor mijn lange verhaal. Ik wil ook zeker geen ouderruzie uitlokken, ik wil dit gewoon op een volwassen en rustige manier oplossen. Dat lijkt me beter voor zowel mezelf als mijn kindje. Maar hoe blijf ik volwassen en rustig als mijn moeder zich zo onredelijk gedraagt dat ze me alleen maar kan verwijten dat ik haar het enige afneem dat haar leven nu op dit moment een beetje kleur geeft?
maandag 16 januari 2017 21:43
quote:Felix_Urbexicus schreef op 16 januari 2017 @ 20:08:
Mwah, dat gaat in mijn geval niet op. Het gaat hier toch vooral om wat moeder wil.
Als in: haar minnaar die even tijd voor haar had was belangrijker dan dat ik mijn ouderlijk huis in kon. Ik was 14.
Hier net zo, het ging zeker wel om macht en eigenbelang. Ze stookte tussen haar kinderen, manipuleerde. Ze vond het leuk als ze ons aan het huilen kon krijgen, dat lukte haar bij mijn zus nog toen die al ruim over de 30 was. Ze sloeg er op los als ze met woorden niet kon winnen. Tot ik sterker was en haar in bedwang kon houden. Ik was 14.
Wat wel klopt is dat ze totaal niet snapt waarom ik geen contact meer wil.
Mwah, dat gaat in mijn geval niet op. Het gaat hier toch vooral om wat moeder wil.
Als in: haar minnaar die even tijd voor haar had was belangrijker dan dat ik mijn ouderlijk huis in kon. Ik was 14.
Hier net zo, het ging zeker wel om macht en eigenbelang. Ze stookte tussen haar kinderen, manipuleerde. Ze vond het leuk als ze ons aan het huilen kon krijgen, dat lukte haar bij mijn zus nog toen die al ruim over de 30 was. Ze sloeg er op los als ze met woorden niet kon winnen. Tot ik sterker was en haar in bedwang kon houden. Ik was 14.
Wat wel klopt is dat ze totaal niet snapt waarom ik geen contact meer wil.
dinsdag 17 januari 2017 08:58
quote:marianko schreef op 16 januari 2017 @ 11:42:
Echt het is geen "straffen"! Je neemt nu vooral jezelf in bescherming en het loopt zeker niet nóg verder uit de hand. Die kans is namelijk nu levensgroot want ze drijven je zo in de hoek met z'n tweeën dat de onherstelbare schade alleen maar groter wordt. Je hebt aangegeven dat je rust wilt tot na de bevalling en dat hebben ze maar te respecteren.
En anders neemt je vader maar contact op met je man en als eerste mag hij dan aangeven dat hij die opmerking dat je zijn dochter niet meer bent, betreurt en dat hij dat in een opwelling heeft geschreven.
Ik zou niet direct na de geboorte bellen maar na een week eerst het kaartje sturen. En dan afwachten wat er gebeurt..... en dan nog niet zelf de telefoon opnemen zonder nummerherkenning. Ook anoniem niet opnemen.
Ik zou sowieso alles via je man laten lopen en hem eerst een risico-inventarisatie laten maken. Laat hem je ouders duidelijk maken dat ze alleen welkom zijn als ze normaal en gezellig kunnen doen en dat ze het nergens anders over mogen hebben dan het weer, het verkeer en de baby. En dat een bezoekje niet langer dan een uur mag duren. Als ze dat beloven, zijn ze welkom en anders niet! Het beste kun je dat je man tegen je vader laten zeggen en vader dan de verantwoordelijkheid geven dat hij z'n vrouw in bedwang houdt.
Natuurlijk zal het contact dan heel koel zijn maar wat kan jou dat schelen want dat is hun probleem.
Duidelijke afgebakende grenzen die je resoluut en zonder enige vorm van discussie aangeeft, is waarschijnlijk de enige methode om op de lange duur het contact in stand te houden.
En uiteindelijk ontdooien ze ook wel weer. Ze zullen jou er niet aardiger om vinden maar dat is dan maar jammer. Voor die tijd toen je nog wel je best deed, was het immers niet veel beter.
Ik ben het zo eens met jou. Mensen zijn net dieren. Soms moet je niet proberen om alles uit te leggen. Dat doe je bij de hond ook niet. Klinkt een beetje respectloos, maar zo bedoel ik het niet.
Ik denk dat duidelijkheid en grenzen heel rust kan geven in het contact. Ze zullen wel even spartelen in het begin maar uiteindelijk denk ik dat de relatie er beter van kan worden. Als de grenzen duidelijk zijn en ouders bovendien weten, echt weten, dat daarover niet gemarchandeerd kan worden denk ik dat ze ze zullen respecteren. Noodgedwongen, maar dat maakt niet uit. En sommige heel hardnekkige gevallen daargelaten, want sommige mensen leren het echt nooit.
Echt het is geen "straffen"! Je neemt nu vooral jezelf in bescherming en het loopt zeker niet nóg verder uit de hand. Die kans is namelijk nu levensgroot want ze drijven je zo in de hoek met z'n tweeën dat de onherstelbare schade alleen maar groter wordt. Je hebt aangegeven dat je rust wilt tot na de bevalling en dat hebben ze maar te respecteren.
En anders neemt je vader maar contact op met je man en als eerste mag hij dan aangeven dat hij die opmerking dat je zijn dochter niet meer bent, betreurt en dat hij dat in een opwelling heeft geschreven.
Ik zou niet direct na de geboorte bellen maar na een week eerst het kaartje sturen. En dan afwachten wat er gebeurt..... en dan nog niet zelf de telefoon opnemen zonder nummerherkenning. Ook anoniem niet opnemen.
Ik zou sowieso alles via je man laten lopen en hem eerst een risico-inventarisatie laten maken. Laat hem je ouders duidelijk maken dat ze alleen welkom zijn als ze normaal en gezellig kunnen doen en dat ze het nergens anders over mogen hebben dan het weer, het verkeer en de baby. En dat een bezoekje niet langer dan een uur mag duren. Als ze dat beloven, zijn ze welkom en anders niet! Het beste kun je dat je man tegen je vader laten zeggen en vader dan de verantwoordelijkheid geven dat hij z'n vrouw in bedwang houdt.
Natuurlijk zal het contact dan heel koel zijn maar wat kan jou dat schelen want dat is hun probleem.
Duidelijke afgebakende grenzen die je resoluut en zonder enige vorm van discussie aangeeft, is waarschijnlijk de enige methode om op de lange duur het contact in stand te houden.
En uiteindelijk ontdooien ze ook wel weer. Ze zullen jou er niet aardiger om vinden maar dat is dan maar jammer. Voor die tijd toen je nog wel je best deed, was het immers niet veel beter.
Ik ben het zo eens met jou. Mensen zijn net dieren. Soms moet je niet proberen om alles uit te leggen. Dat doe je bij de hond ook niet. Klinkt een beetje respectloos, maar zo bedoel ik het niet.
Ik denk dat duidelijkheid en grenzen heel rust kan geven in het contact. Ze zullen wel even spartelen in het begin maar uiteindelijk denk ik dat de relatie er beter van kan worden. Als de grenzen duidelijk zijn en ouders bovendien weten, echt weten, dat daarover niet gemarchandeerd kan worden denk ik dat ze ze zullen respecteren. Noodgedwongen, maar dat maakt niet uit. En sommige heel hardnekkige gevallen daargelaten, want sommige mensen leren het echt nooit.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
dinsdag 17 januari 2017 09:12
quote:BWitched schreef op 17 januari 2017 @ 08:58:
[...]
Ik ben het zo eens met jou. Mensen zijn net dieren. Soms moet je niet proberen om alles uit te leggen. Dat doe je bij de hond ook niet. Klinkt een beetje respectloos, maar zo bedoel ik het niet.
Ik denk dat duidelijkheid en grenzen heel rust kan geven in het contact. Ze zullen wel even spartelen in het begin maar uiteindelijk denk ik dat de relatie er beter van kan worden. Als de grenzen duidelijk zijn en ouders bovendien weten, echt weten, dat daarover niet gemarchandeerd kan worden denk ik dat ze ze zullen respecteren. Noodgedwongen, maar dat maakt niet uit. En sommige heel hardnekkige gevallen daargelaten, want sommige mensen leren het echt nooit.
Zoals mijn schoonmoeder .
Daar ben ik een keer heel boos tegen uitgevallen. Het waren maar drie zinnen, maar vanaf dat moment ging het een stuk beter. En evengoed probeert ze het regelmatig toch weer, alleen volstaat tegenwoordig een lichte stemverheffing, omdat ze nu weet dat er ontploffingsgevaar bestaat.
Maar ach, ze heeft nu een kleindochter waarmee ze het kan proberen.
Die lijkt op haar vader en zegt niet veel, maar heeft wel ´de blik´ van mama mogen erven, maar die durft ze pas sinds een jaar of twee tegen oma in te zetten. Dus ook als het contact verbetert, let dan goed op het karakter van je kind en de wisselwerking tussen oma en kind. Als je kind voor zichzelf durft op te komen, lekker laten gaan. Maar als het dat niet durft, om welke reden dan ook, doe jij het dan. Want ja, Lonneke is opgevoed met ´je bent beleefd en respectvol en al helemaal tegen ouderen`. Pas later is daar aan toegevoegd ´maar als die oudere zich misdraagt naar jou toe hoef je dat niet te accepteren`.
En eerlijk is eerlijk, oma bedoelt het echt goed (in ons geval). Ze verwacht alleen eeuwige dankbaarheid. En hoewel ik echt wel dankbaar ben voor verschillende dingen, ben ik evengoed ook van mening dat dat geen vijftig jaar lang dagelijks herkauwd moet worden.
[...]
Ik ben het zo eens met jou. Mensen zijn net dieren. Soms moet je niet proberen om alles uit te leggen. Dat doe je bij de hond ook niet. Klinkt een beetje respectloos, maar zo bedoel ik het niet.
Ik denk dat duidelijkheid en grenzen heel rust kan geven in het contact. Ze zullen wel even spartelen in het begin maar uiteindelijk denk ik dat de relatie er beter van kan worden. Als de grenzen duidelijk zijn en ouders bovendien weten, echt weten, dat daarover niet gemarchandeerd kan worden denk ik dat ze ze zullen respecteren. Noodgedwongen, maar dat maakt niet uit. En sommige heel hardnekkige gevallen daargelaten, want sommige mensen leren het echt nooit.
Zoals mijn schoonmoeder .
Daar ben ik een keer heel boos tegen uitgevallen. Het waren maar drie zinnen, maar vanaf dat moment ging het een stuk beter. En evengoed probeert ze het regelmatig toch weer, alleen volstaat tegenwoordig een lichte stemverheffing, omdat ze nu weet dat er ontploffingsgevaar bestaat.
Maar ach, ze heeft nu een kleindochter waarmee ze het kan proberen.
Die lijkt op haar vader en zegt niet veel, maar heeft wel ´de blik´ van mama mogen erven, maar die durft ze pas sinds een jaar of twee tegen oma in te zetten. Dus ook als het contact verbetert, let dan goed op het karakter van je kind en de wisselwerking tussen oma en kind. Als je kind voor zichzelf durft op te komen, lekker laten gaan. Maar als het dat niet durft, om welke reden dan ook, doe jij het dan. Want ja, Lonneke is opgevoed met ´je bent beleefd en respectvol en al helemaal tegen ouderen`. Pas later is daar aan toegevoegd ´maar als die oudere zich misdraagt naar jou toe hoef je dat niet te accepteren`.
En eerlijk is eerlijk, oma bedoelt het echt goed (in ons geval). Ze verwacht alleen eeuwige dankbaarheid. En hoewel ik echt wel dankbaar ben voor verschillende dingen, ben ik evengoed ook van mening dat dat geen vijftig jaar lang dagelijks herkauwd moet worden.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
dinsdag 17 januari 2017 12:43
Cath, en als het wel straffen was, wat dan nog?
Die taal snapt ze trouwens misschien nog wel het beste.
Maar wat ik vooral bedoel, je mag.reageren zoals je wilt en zoals je je voelt op dat moment. Ik denk dat je je hele leven al naar pijpen ah dansen bent doe het nu maar een tijdje primair. De middenweg kpmt wel weer.
Die taal snapt ze trouwens misschien nog wel het beste.
Maar wat ik vooral bedoel, je mag.reageren zoals je wilt en zoals je je voelt op dat moment. Ik denk dat je je hele leven al naar pijpen ah dansen bent doe het nu maar een tijdje primair. De middenweg kpmt wel weer.
zondag 22 januari 2017 00:12
Ooohh, het spijt me zo dat ik jullie allemaal teleur moet stellen! Ik heb nog niks up te daten, mijn kindje verkiest nog steeds mijn warme buik boven de kille vrieskou Manlief beschuldigt me al regelmatig dat ik zijn kindje aan het verjagen ben als ik weer eens op wandel wil of een blik ananas opentrek, maar ik ben inmiddels van de "baad het niet dan schaad het niet' gedachte.
Maar blijf maar hopen en duimen voor me, wie weet heeft dat meer effect dan al die bakerpraatjes trucjes
Maar blijf maar hopen en duimen voor me, wie weet heeft dat meer effect dan al die bakerpraatjes trucjes
zondag 22 januari 2017 14:28
quote:catherinah schreef op 22 januari 2017 @ 00:12:
Ooohh, het spijt me zo dat ik jullie allemaal teleur moet stellen! Ik heb nog niks up te daten, mijn kindje verkiest nog steeds mijn warme buik boven de kille vrieskou Manlief beschuldigt me al regelmatig dat ik zijn kindje aan het verjagen ben als ik weer eens op wandel wil of een blik ananas opentrek, maar ik ben inmiddels van de "baad het niet dan schaad het niet' gedachte.
Maar blijf maar hopen en duimen voor me, wie weet heeft dat meer effect dan al die bakerpraatjes trucjes Seks hebben.. of een appeltaart bakken
Ooohh, het spijt me zo dat ik jullie allemaal teleur moet stellen! Ik heb nog niks up te daten, mijn kindje verkiest nog steeds mijn warme buik boven de kille vrieskou Manlief beschuldigt me al regelmatig dat ik zijn kindje aan het verjagen ben als ik weer eens op wandel wil of een blik ananas opentrek, maar ik ben inmiddels van de "baad het niet dan schaad het niet' gedachte.
Maar blijf maar hopen en duimen voor me, wie weet heeft dat meer effect dan al die bakerpraatjes trucjes Seks hebben.. of een appeltaart bakken
zondag 22 januari 2017 14:39
Lekker laten zitten tot 40 weken! Nu niet leuk maar straks pluk je de vruchten! Voldragen baby's zijn veel minder vatbaar voor virussen en reflexen zijn beter ontwikkeld.
Sterkte met de laatste loodjes!! En als de nood het hoogst is, is de redding nabij!
De dag dat je alleen nog maar kunt huilen en het niet meer ziet zitten, is veelal het begin van de "verlossing"!
Sterkte met de laatste loodjes!! En als de nood het hoogst is, is de redding nabij!
De dag dat je alleen nog maar kunt huilen en het niet meer ziet zitten, is veelal het begin van de "verlossing"!
maandag 23 januari 2017 00:15
Wat lief, zoveel tips! Helaas al allemaal uitgeprobeerd, behalve de omgekeerde psychologie. Hm, mijn man kan deze week eigenlijk niet gemist worden op zijn werk, misschien voelt de baby dat wel aan
Afgezien van harde buiken die steeds vaker terug komen merk ik echt nog geen verandering. Hoewel, ik ben al die maanden nog niet zo misselijk geweest als nu, maar mischien is dat ook gewoon de griep die in de lucht hangt. Nog even geduld dus...
Afgezien van harde buiken die steeds vaker terug komen merk ik echt nog geen verandering. Hoewel, ik ben al die maanden nog niet zo misselijk geweest als nu, maar mischien is dat ook gewoon de griep die in de lucht hangt. Nog even geduld dus...
maandag 23 januari 2017 10:05
Griep... daar zat je op te wachten .
Maar, het grote voordeel van een bevalling; op het moment dat het begint ben je gezond en topfit. Dat zei iemand tegen mij toen ik verkouden werd. Ik ben in totaal ruim zes weken verkouden geweest, ik raakte dat maar niet kwijt. Ging naar het ziekenhuis met neusdruppels en paracetamol, maar op de dag van de bevalling, poef, alles over. Dus daar hoef je je niet al te druk over te maken.
Maar dat kind van jou wacht gewoon tot volgend weekend, want dan wordt het voorjaar.
Maar, het grote voordeel van een bevalling; op het moment dat het begint ben je gezond en topfit. Dat zei iemand tegen mij toen ik verkouden werd. Ik ben in totaal ruim zes weken verkouden geweest, ik raakte dat maar niet kwijt. Ging naar het ziekenhuis met neusdruppels en paracetamol, maar op de dag van de bevalling, poef, alles over. Dus daar hoef je je niet al te druk over te maken.
Maar dat kind van jou wacht gewoon tot volgend weekend, want dan wordt het voorjaar.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
maandag 23 januari 2017 11:24
Oww, een prematuurtje lijkt me echt niet fijn nee 
Gaat het nu wel goed met hem/haar?
Ik ben nu 39+2, maar door mijn bloeddruk en laatste echo's weet ik al dat ik word ingeleid als de baby er na het weekend niet is. Vandaar dat ik hoop dat het nog vanzelf gaat gebeuren Dat lijkt me toch fijner dan ingeleid worden....
Gaat het nu wel goed met hem/haar? Ik ben nu 39+2, maar door mijn bloeddruk en laatste echo's weet ik al dat ik word ingeleid als de baby er na het weekend niet is. Vandaar dat ik hoop dat het nog vanzelf gaat gebeuren Dat lijkt me toch fijner dan ingeleid worden....
