Psyche
alle pijlers
Zorgen om mijn broer. Herkend iemand dit karakter ?
zaterdag 21 januari 2017 06:49
Hey iedereen,
Ik zit met iets... Al lang...
Al jaren denk ik dat mijn broer iets 'mankeert' al kan ik er de vinger niet op leggen wat precies.
Met hem praten over hulp, psychologie of therapie lijkt 'out of the options'.
Ik zal mijn broer proberen omschrijven :
Hij heeft in de eerste instantie een goed hart, hij is ook zeker niet dom, maar z'n acties, z'n handelingen zijn erg impulsief. Ineens doen zonder stil te staan bij de gevolgen.
Als het dan toch misgaat weerlegt hij dit op anderen en wil hij ook dat anderen een oplossing zoeken.
Hij is dan variërend van een zielenpoot tot echt een dwingeland.
Ook wil hij dat ik en mijn (en anderen) ook volledig meegaan in z'n impulsieve ideeën en daar zonder tegensputteren, niet consequentie-overlopend in mee gaan. We moeten ons helemaal een maken met zijn mening en zijn idee anders lig je uit de gratie.
Zijn mening, zijn leefstijl wordt sterk beïnvloed door anderen.
Vroeger toen we nog thuis woonden vond ik hem best wel een kameleon : Ging hij met skaters om werd hij ook skater... Ging hij met gabbers om werd hij gabber... Enz.
Zo is hij al :
- Gothic geweest
- Skater
- Gabber
- Heavy metal fan
- Wilde hij de legeropleiding doen
- Heeft hij een tijdje gevaren
- Een tijdje op dievenpad gezeten (zie : foute vrienden)
- Heeft hij op een HQ school gezeten (iets van de pinkstergemeente)
- Ging hij met Jehova's om
- Is hij een interne opleiding tot priester begonnen
- Heeft hij meerdere relaties gehad waarbij de vrouw het altijd uit maakte
- Is hij uiteindelijk Moslim geworden en halsoverkop getrouwd met een vrouw in Marokko die daar nog steeds zit en hij probeert naar ons land te krijgen
Behalve te trouwen terwijl hij het meisje nog maar een paar keer gezien had, heeft hij verder niks afgemaakt van al het bovengenoemde.
Zijn overtuigingskracht is altijd wel enorm. Hij praat enorm op je gevoel in en kan goed manipuleren.
Als je niet doet wat hij zegt of vraagt dan geeft hij je het gevoel dat je thuis onder de plak ligt of je niets voor hem over hebt.
Hij probeert me steeds voor een karretje te spannen.
Hij doet vreemde uitspraken bijvoorbeeld dat zijn huwelijk (dat nu acht weken oud is en waarvan hij de vrouw nauwelijks kent noch de taal spreekt) beter is dan mijn huwelijk van acht jaar.
Ik ben gewoon een doorsnee mens met een doodnormale baan en ik moet voor alles hard werken om het te bekostigen, maar mijn broer die het met veel minder te stellen heeft doet alsof ik miljonair ben.
Hij heeft nooit geld en doet altijd een beroep op het mijne.
Hij heeft een onrealistisch beeld van situaties en ik lijk hem niet te kunnen bereiken als ik aan geef dat :
- Een vier uur durende vlucht met mijn zoon van 15 maanden geen goed idee is. (Omdat hij wil dat ik mijn zomervakantie opgeef en bij hem en z'n vrouw ga zitten. Hij gaat haar van de zomer halen namelijk).
- Ik het geen goed idee vind om mijn gezin een week in de steek te laten om hem te pleasen.
- Ik geen paar honderd euro kan missen per maand om zijn vrouw wat te sponsoren.
- Ik liever eerst thuis overleg als hij dingen voorstelt.
Zijn idee over de bovengenoemde voorbeelden :
- Geef de baby wat speeltjes en bindt hem in de vliegtuigstoel en die hoor je niet meer, beweert hij.
- Ik moet thuis niet zo onder de plak liggen. Als ik mijn broer en schoonzus wil bezoeken moet dat kunnen zonder wederzijdse toestemming.
- Hij denkt werkelijk dat ik de hele dag met hem en zijn nieuwe vrouw bezig ben en daarvoor ook geld en spullen 'opzij' leg. Hij vraagt dan ook vaak of ik 'aan hem denk'.
- Overleggen is hem een doorn in het oog. Mijn huwelijk is zo slecht denkt hij dat ik eerst hele discussie moet ondergaan om thuis iets te mogen. Onzin natuurlijk.
Zijn vluchtige avonturen en wisselende levensstijl doen me soms huiveren. Ik maak me ook serieus zorgen al jaren, maar het lijkt nu toe te nemen nu hij de dertig gepasseerd is.
Het lijkt ook wel of hij alles wil wat ik heb, maar dan exclusiever.
Hoewel ik vind dat hij tegen mij altijd een uitgesproken mening heeft, krijg ik wel de indruk dat in het dagelijks leven vooral anderen zijn leven beïnvloeden.
Sinds hij moslim is (dat moest hij worden om met die vrouw te mogen trouwen) noemt hij zichzelf ook anders (heeft een islamitische naam aangenomen en wil dat iedereen hem zo aanspreekt).
Hij eet dus geen varkensvlees en al heeft hij nauwelijks een cent, de familie van zijn vrouw die wel in Nederland woont wil dat hij zich laat besnijden, dus zijn er ook plannen om dat te doen.
Hij doet vaak dingen die onomkeerbaar zijn.
Ooit stond hij vol tattoo's die hij allemaal weer stuk voor stuk weg moest laten laseren, omdat het niet samen met zijn priesteropleiding ging.
Nu laat hij zich besnijden, maar wat als het huwelijk geen stand houdt en hij besluit geen moslim meer te zijn ?
Het zijn enkele voorbeelden.
Zijn leven ligt zo complex. Ergens is hij toch al te oud voor die 'we zien wel' mentaliteit ?
Z'n vrouw komt van de zomer naar Nederland. Ze heeft geen opleiding en spreekt geen Nederlands op enkele woordjes na.
De bedoeling van mijn broer is dat zij huisvrouw blijft en hij gaat werken (al heeft hij nog steeds geen vast contract, omdat hij nooit ergens heel lang blijft).
Ik heb hem gezegd dat hij met z'n werkonzekerheid misschien beter wel de eerste jaren iets gebruikt tegen zwangerschap, maar dat wil z'n vrouw niet zegt hij en is tegen de Islam.
Hij gaat hier ook dus helemaal in mee.
Ik heb hem gezegd dat een kind een grote verantwoordelijkheid is, maar hij denkt dat het peanuts is en spreekt al van meerdere kinderen zelfs.
Met mijn kind, zijn neefje, kan hij niet goed omgaan. Hij is snel geïrriteerd en begrijpt niet goed wat een jong kind kan en wat juist niet.
Ook zou hij het heel normaal vinden dat -moest ik toch met mijn gezin- zijn schoonfamilie op komen zoeken in Marokko, dat ik m'n kind dan bij (voor mij volslagen vreemden) achter laat om zelf excursies in de bergen te gaan maken.
Ik hou erg van mijn broer, maar door zijn verergerde gedrag sinds zijn middentienertijd al hou ik soms enorm veel afstand met hem.
Zou hij iets mankeren ?
Bedankt voor een eventueel antwoord in elk geval.
Ik zit met iets... Al lang...
Al jaren denk ik dat mijn broer iets 'mankeert' al kan ik er de vinger niet op leggen wat precies.
Met hem praten over hulp, psychologie of therapie lijkt 'out of the options'.
Ik zal mijn broer proberen omschrijven :
Hij heeft in de eerste instantie een goed hart, hij is ook zeker niet dom, maar z'n acties, z'n handelingen zijn erg impulsief. Ineens doen zonder stil te staan bij de gevolgen.
Als het dan toch misgaat weerlegt hij dit op anderen en wil hij ook dat anderen een oplossing zoeken.
Hij is dan variërend van een zielenpoot tot echt een dwingeland.
Ook wil hij dat ik en mijn (en anderen) ook volledig meegaan in z'n impulsieve ideeën en daar zonder tegensputteren, niet consequentie-overlopend in mee gaan. We moeten ons helemaal een maken met zijn mening en zijn idee anders lig je uit de gratie.
Zijn mening, zijn leefstijl wordt sterk beïnvloed door anderen.
Vroeger toen we nog thuis woonden vond ik hem best wel een kameleon : Ging hij met skaters om werd hij ook skater... Ging hij met gabbers om werd hij gabber... Enz.
Zo is hij al :
- Gothic geweest
- Skater
- Gabber
- Heavy metal fan
- Wilde hij de legeropleiding doen
- Heeft hij een tijdje gevaren
- Een tijdje op dievenpad gezeten (zie : foute vrienden)
- Heeft hij op een HQ school gezeten (iets van de pinkstergemeente)
- Ging hij met Jehova's om
- Is hij een interne opleiding tot priester begonnen
- Heeft hij meerdere relaties gehad waarbij de vrouw het altijd uit maakte
- Is hij uiteindelijk Moslim geworden en halsoverkop getrouwd met een vrouw in Marokko die daar nog steeds zit en hij probeert naar ons land te krijgen
Behalve te trouwen terwijl hij het meisje nog maar een paar keer gezien had, heeft hij verder niks afgemaakt van al het bovengenoemde.
Zijn overtuigingskracht is altijd wel enorm. Hij praat enorm op je gevoel in en kan goed manipuleren.
Als je niet doet wat hij zegt of vraagt dan geeft hij je het gevoel dat je thuis onder de plak ligt of je niets voor hem over hebt.
Hij probeert me steeds voor een karretje te spannen.
Hij doet vreemde uitspraken bijvoorbeeld dat zijn huwelijk (dat nu acht weken oud is en waarvan hij de vrouw nauwelijks kent noch de taal spreekt) beter is dan mijn huwelijk van acht jaar.
Ik ben gewoon een doorsnee mens met een doodnormale baan en ik moet voor alles hard werken om het te bekostigen, maar mijn broer die het met veel minder te stellen heeft doet alsof ik miljonair ben.
Hij heeft nooit geld en doet altijd een beroep op het mijne.
Hij heeft een onrealistisch beeld van situaties en ik lijk hem niet te kunnen bereiken als ik aan geef dat :
- Een vier uur durende vlucht met mijn zoon van 15 maanden geen goed idee is. (Omdat hij wil dat ik mijn zomervakantie opgeef en bij hem en z'n vrouw ga zitten. Hij gaat haar van de zomer halen namelijk).
- Ik het geen goed idee vind om mijn gezin een week in de steek te laten om hem te pleasen.
- Ik geen paar honderd euro kan missen per maand om zijn vrouw wat te sponsoren.
- Ik liever eerst thuis overleg als hij dingen voorstelt.
Zijn idee over de bovengenoemde voorbeelden :
- Geef de baby wat speeltjes en bindt hem in de vliegtuigstoel en die hoor je niet meer, beweert hij.
- Ik moet thuis niet zo onder de plak liggen. Als ik mijn broer en schoonzus wil bezoeken moet dat kunnen zonder wederzijdse toestemming.
- Hij denkt werkelijk dat ik de hele dag met hem en zijn nieuwe vrouw bezig ben en daarvoor ook geld en spullen 'opzij' leg. Hij vraagt dan ook vaak of ik 'aan hem denk'.
- Overleggen is hem een doorn in het oog. Mijn huwelijk is zo slecht denkt hij dat ik eerst hele discussie moet ondergaan om thuis iets te mogen. Onzin natuurlijk.
Zijn vluchtige avonturen en wisselende levensstijl doen me soms huiveren. Ik maak me ook serieus zorgen al jaren, maar het lijkt nu toe te nemen nu hij de dertig gepasseerd is.
Het lijkt ook wel of hij alles wil wat ik heb, maar dan exclusiever.
Hoewel ik vind dat hij tegen mij altijd een uitgesproken mening heeft, krijg ik wel de indruk dat in het dagelijks leven vooral anderen zijn leven beïnvloeden.
Sinds hij moslim is (dat moest hij worden om met die vrouw te mogen trouwen) noemt hij zichzelf ook anders (heeft een islamitische naam aangenomen en wil dat iedereen hem zo aanspreekt).
Hij eet dus geen varkensvlees en al heeft hij nauwelijks een cent, de familie van zijn vrouw die wel in Nederland woont wil dat hij zich laat besnijden, dus zijn er ook plannen om dat te doen.
Hij doet vaak dingen die onomkeerbaar zijn.
Ooit stond hij vol tattoo's die hij allemaal weer stuk voor stuk weg moest laten laseren, omdat het niet samen met zijn priesteropleiding ging.
Nu laat hij zich besnijden, maar wat als het huwelijk geen stand houdt en hij besluit geen moslim meer te zijn ?
Het zijn enkele voorbeelden.
Zijn leven ligt zo complex. Ergens is hij toch al te oud voor die 'we zien wel' mentaliteit ?
Z'n vrouw komt van de zomer naar Nederland. Ze heeft geen opleiding en spreekt geen Nederlands op enkele woordjes na.
De bedoeling van mijn broer is dat zij huisvrouw blijft en hij gaat werken (al heeft hij nog steeds geen vast contract, omdat hij nooit ergens heel lang blijft).
Ik heb hem gezegd dat hij met z'n werkonzekerheid misschien beter wel de eerste jaren iets gebruikt tegen zwangerschap, maar dat wil z'n vrouw niet zegt hij en is tegen de Islam.
Hij gaat hier ook dus helemaal in mee.
Ik heb hem gezegd dat een kind een grote verantwoordelijkheid is, maar hij denkt dat het peanuts is en spreekt al van meerdere kinderen zelfs.
Met mijn kind, zijn neefje, kan hij niet goed omgaan. Hij is snel geïrriteerd en begrijpt niet goed wat een jong kind kan en wat juist niet.
Ook zou hij het heel normaal vinden dat -moest ik toch met mijn gezin- zijn schoonfamilie op komen zoeken in Marokko, dat ik m'n kind dan bij (voor mij volslagen vreemden) achter laat om zelf excursies in de bergen te gaan maken.
Ik hou erg van mijn broer, maar door zijn verergerde gedrag sinds zijn middentienertijd al hou ik soms enorm veel afstand met hem.
Zou hij iets mankeren ?
Bedankt voor een eventueel antwoord in elk geval.
zaterdag 21 januari 2017 09:28
O mijn broer was en is ook zo'n kameleon. Ik denk dat mensen dat doen, die geen sterk gevoel van binnen hebben over wie ze zijn. En dan gaan ze van alles uitproberen, om te zien of dat dan goed voelt. Ik vind het eng. Als kind waren we ook al geen vrienden, alleen korte tijd in zijn puberteit was ie gezelliger. Maar 'gebruikte' mij om contact te maken met anderen.
zaterdag 21 januari 2017 09:29
Wauw in dat rijtje van hem staat alleen nog geen IS strijder en hij is nu islamiet geworden?
Dat hij zo op zoek en onrustig dat is vervelend voor hem maar dat hij oordeelt over anderen dat is gewoon hufterigheid en diagnose of niet dat zou ik niet pikken, hij trapt je gewoon omlaag door te zeggen dat je onder de plak zit en je huwelijk slecht is, en dan trouwt ie zelf in een cultuur waarbij vrouwen tien passen achter hun man lopen helemaal bedekt hij lijkt me niet heel aardig die broer van je.
Dat hij zo op zoek en onrustig dat is vervelend voor hem maar dat hij oordeelt over anderen dat is gewoon hufterigheid en diagnose of niet dat zou ik niet pikken, hij trapt je gewoon omlaag door te zeggen dat je onder de plak zit en je huwelijk slecht is, en dan trouwt ie zelf in een cultuur waarbij vrouwen tien passen achter hun man lopen helemaal bedekt hij lijkt me niet heel aardig die broer van je.
zaterdag 21 januari 2017 09:31
zaterdag 21 januari 2017 09:32
quote:retrostar schreef op 21 januari 2017 @ 08:19:
Een avontuurlijk karakter met een wat bazige inslag. Hij wil veel meemaken.
En jij bent kennelijk behoudender. Je hoeft voor een ander geen enkel risico te lopen. Dus ik zou hem gewoon laten gaan. Als hij zo wil leven dan moet hij dat zelf weten.Dit! en ik herken het heel erg, ook mijn broer. maar probeer het echt los te laten, je wordt er beter van, echt waar.
Een avontuurlijk karakter met een wat bazige inslag. Hij wil veel meemaken.
En jij bent kennelijk behoudender. Je hoeft voor een ander geen enkel risico te lopen. Dus ik zou hem gewoon laten gaan. Als hij zo wil leven dan moet hij dat zelf weten.Dit! en ik herken het heel erg, ook mijn broer. maar probeer het echt los te laten, je wordt er beter van, echt waar.
Don't cry, buy a bag and move on.
zaterdag 21 januari 2017 09:42
Ga niet met je zoon naar Marokko.
Geef hem geen geld.
Drink een kop thee of koffie met een taartje bij een verjaardag en laat elkaar verder met rust.
Niet op zijn ideeën in ingaan. Niet op zijn geloof of andere beslissingen in zijn leven ingaan.
Het is zijn leven en zijn keuzes.
Respecteer die maar maak het niet jou probleem.
Geef hem geen geld.
Drink een kop thee of koffie met een taartje bij een verjaardag en laat elkaar verder met rust.
Niet op zijn ideeën in ingaan. Niet op zijn geloof of andere beslissingen in zijn leven ingaan.
Het is zijn leven en zijn keuzes.
Respecteer die maar maak het niet jou probleem.
zaterdag 21 januari 2017 09:56
Ik word er al moe van als ik je OP lees, TO.
Als hij toch met geen mogelijkheid naar een psycholoog oid. te krijgen is hoef je ook niet naar een diagnose te zoeken.
Zoals hierboven al een paar keer is gezegd: neem afstand! (zéker nu hij moslim is geworden, ik voorzie nog veel meer enge dingen/nare situaties)
Als hij toch met geen mogelijkheid naar een psycholoog oid. te krijgen is hoef je ook niet naar een diagnose te zoeken.
Zoals hierboven al een paar keer is gezegd: neem afstand! (zéker nu hij moslim is geworden, ik voorzie nog veel meer enge dingen/nare situaties)
zaterdag 21 januari 2017 10:09
Laat hem zijn eigen keuzes maken en zijn eigen fouten maken. Hard? Ja dat is heel erg hard maar jullie zijn volwassen en hij hoeft zelf zijn problemen toch niet op te lossen want dat doe jij wel. Als jij alles steeds oplost kan hij doen en laten wat hij wilt, jij zorgt ervoor dat hij de ruimte krijgt om zichzelf in de nesten te werken.
zaterdag 21 januari 2017 10:20
quote:Ameliaaa schreef op 21 januari 2017 @ 09:19:
Ja. Mijn broer is net zo, minus de afhankelijkheid. Ik ga niet meer met hem om, ga dat maar proberen bij andere mensen, dan ga je lekker op je snuit. Hij stuurt nog wel eens een schreeuwmail, die niet te begrijpen is en vol haat en woede staat. Die projecteert hij op mij, ik heb hem niks gedaan namelijk. Dat mag ie ook bij andere mensen gaan doen.
Ik heb medelijden met zijn vrouw maar die kan van hem scheiden, als ze slim is doet ze dat ook. Hij doet niks anders als uithalen, op anderen neerkijken en alles is eenrichtingsverkeer. Ik denk dat een diagnose niks zou veranderen, ik zou evengoed geen contact met hem willen. Wat ie ook mankeert, hij heeft het heel erg.
Hij was vroeger al zo trouwens dus het verbaast me niks. Toen was er geen diagnose, dus het zal een stoornis zijn die pas ontstaat bij volwassenheid, denk ik. Anders had de school wel iets aangegeven. Hij had weinig vrienden. Ik heb een beetje medelijden met hem, ik hoop maar dat zijn leven een beetje leuk is. Maar ik ga mijn humeur niet meer door hem laten verpesten, wat binnen 3 seconden is gebeurd bij contact met hem.
Hoe die het doet, ik weet het niet maar hij legt zijn leed neer bij andere mensen en dat kan gewoon niet. Dat ik zijn zus ben, betekent niet dat ik een plicht heb, anders dan van hem te houden, nou, dat lukt niet hoor. Ik hou ook niet van Scrooge.
Zijn wij zussen? Zo herkenbaar. Alle nieuwe vriendschappen beginnen met hoe fantastisch geweldig die ander en de familie van die ander is en hoe slecht zijn eigen familie is. Dat kregen wij dan in 300 mails per dag te lezen. Ik kan me nog een belachelijke ode aan de vader van zijn toenmalige scharrel herinneren. Er kwam geen einde aan die mail hoe geweldig zijn 'schoonvader' wel niet was, met allerlei foto's en verwijzingen. Ik geloof dat het drie weken later uit was met de scharrel.
Altijd als de vriendschap/verkering weer uit was dan kregen mijn ouders en ik weer een lading hatemails inclusief bedreigingen. Helaas wil mijn moeder in het kader van het blijft toch je zoon tot op heden geen aangifte doen, maar ik denk dat je voor minder veroordeeld kan worden.
Waarmee ik maar bedoel te zeggen to, het gaat van kwaad tot erger. Kies voor jezelf. Echt.
Ja. Mijn broer is net zo, minus de afhankelijkheid. Ik ga niet meer met hem om, ga dat maar proberen bij andere mensen, dan ga je lekker op je snuit. Hij stuurt nog wel eens een schreeuwmail, die niet te begrijpen is en vol haat en woede staat. Die projecteert hij op mij, ik heb hem niks gedaan namelijk. Dat mag ie ook bij andere mensen gaan doen.
Ik heb medelijden met zijn vrouw maar die kan van hem scheiden, als ze slim is doet ze dat ook. Hij doet niks anders als uithalen, op anderen neerkijken en alles is eenrichtingsverkeer. Ik denk dat een diagnose niks zou veranderen, ik zou evengoed geen contact met hem willen. Wat ie ook mankeert, hij heeft het heel erg.
Hij was vroeger al zo trouwens dus het verbaast me niks. Toen was er geen diagnose, dus het zal een stoornis zijn die pas ontstaat bij volwassenheid, denk ik. Anders had de school wel iets aangegeven. Hij had weinig vrienden. Ik heb een beetje medelijden met hem, ik hoop maar dat zijn leven een beetje leuk is. Maar ik ga mijn humeur niet meer door hem laten verpesten, wat binnen 3 seconden is gebeurd bij contact met hem.
Hoe die het doet, ik weet het niet maar hij legt zijn leed neer bij andere mensen en dat kan gewoon niet. Dat ik zijn zus ben, betekent niet dat ik een plicht heb, anders dan van hem te houden, nou, dat lukt niet hoor. Ik hou ook niet van Scrooge.
Zijn wij zussen? Zo herkenbaar. Alle nieuwe vriendschappen beginnen met hoe fantastisch geweldig die ander en de familie van die ander is en hoe slecht zijn eigen familie is. Dat kregen wij dan in 300 mails per dag te lezen. Ik kan me nog een belachelijke ode aan de vader van zijn toenmalige scharrel herinneren. Er kwam geen einde aan die mail hoe geweldig zijn 'schoonvader' wel niet was, met allerlei foto's en verwijzingen. Ik geloof dat het drie weken later uit was met de scharrel.
Altijd als de vriendschap/verkering weer uit was dan kregen mijn ouders en ik weer een lading hatemails inclusief bedreigingen. Helaas wil mijn moeder in het kader van het blijft toch je zoon tot op heden geen aangifte doen, maar ik denk dat je voor minder veroordeeld kan worden.
Waarmee ik maar bedoel te zeggen to, het gaat van kwaad tot erger. Kies voor jezelf. Echt.
zaterdag 21 januari 2017 10:23
Ow, WoW, bedankt voor alle reacties.
Misschien had ik inderdaad niet naar een directe diagnose mogen 'vragen', I know...
Soms zit het gewoon hoog.
Ik zit er inderdaad over te denken om hem voorgoed uit mijn leven te weren.
We hebben al vele contractbreuken gehad in het verleden, maar mijn ouders en opa en oma zorgen toch steeds weer voor 'toenadering' zodat wij samen weer om de tafel zaten.
Na lang zitten is het dan ook weer een tijd goed gegaan, maar lang goed gaan kan het niet blijkbaar. Toch hoop ik er steeds op, want ik heb maar een broer.
Ooit hadden we nog een andere broer, maar die is overleden. Dit maakt het voor mij ook extra moeilijk. Die broer was vierentwintig toen hij overleed en ik was toen tweeentwintig. Hij had kanker.
Ik ben het inderdaad niet eens met z'n keuzes en ik weiger ook veel dingen. Hij stelt zich alleen zo zielig op en gebruikt ook de dood van onze oudste broer. Hij is zelf de jongste onder ons.
Mijn ouders reageren verschillend. Mijn vader denkt dat hij een bipolaire p. stoornis heeft, maar mijn moeder ziet hem heel graag komen. Haar pakt hij ook helemaal in altijd.
Misschien had ik inderdaad niet naar een directe diagnose mogen 'vragen', I know...
Soms zit het gewoon hoog.
Ik zit er inderdaad over te denken om hem voorgoed uit mijn leven te weren.
We hebben al vele contractbreuken gehad in het verleden, maar mijn ouders en opa en oma zorgen toch steeds weer voor 'toenadering' zodat wij samen weer om de tafel zaten.
Na lang zitten is het dan ook weer een tijd goed gegaan, maar lang goed gaan kan het niet blijkbaar. Toch hoop ik er steeds op, want ik heb maar een broer.
Ooit hadden we nog een andere broer, maar die is overleden. Dit maakt het voor mij ook extra moeilijk. Die broer was vierentwintig toen hij overleed en ik was toen tweeentwintig. Hij had kanker.
Ik ben het inderdaad niet eens met z'n keuzes en ik weiger ook veel dingen. Hij stelt zich alleen zo zielig op en gebruikt ook de dood van onze oudste broer. Hij is zelf de jongste onder ons.
Mijn ouders reageren verschillend. Mijn vader denkt dat hij een bipolaire p. stoornis heeft, maar mijn moeder ziet hem heel graag komen. Haar pakt hij ook helemaal in altijd.
zaterdag 21 januari 2017 10:31
Ik kan me goed voorstellen dat definitief breken moeilijk voor je is to.
Soms ben ik zelf verbaasd over het totale gebrek aan gemis of verdriet om mijn broer. Ik voel er werkelijk helemaal niets bij, alleen maar blijdschap dat ik hem uit mijn leven heb gegooid. Maar ik denk dat het vooral veel zegt over hoe groot de ellende was die hij veroorzaakte. Maak een afweging, of hij je energie nog waard is en zo ja, op welke manier dan.
Soms ben ik zelf verbaasd over het totale gebrek aan gemis of verdriet om mijn broer. Ik voel er werkelijk helemaal niets bij, alleen maar blijdschap dat ik hem uit mijn leven heb gegooid. Maar ik denk dat het vooral veel zegt over hoe groot de ellende was die hij veroorzaakte. Maak een afweging, of hij je energie nog waard is en zo ja, op welke manier dan.
zaterdag 21 januari 2017 10:38
@ditty ik heb ook contactbreuk overwogen, maar dit werkt vaak niet, er zijn ook heel veel situaties waarin dit heel moeilijk is, ter bescherming van mijn ouders doe ik dit niet, hun zijn ook al een andere zoon kwijt, en gun ze al dat leed niet als ik in contact op m'n achterste hoeven ga staan. Maar betekend voor hem wel dat hij niet eens een vinger van me krijgt, niks, noppes, nada extra...
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, maar helaas ben jij de enige die dit voor jou leefbaar kan maken door nee te verkopen, je zal dan ws ook om je heen zien dat hij het dan bij andere mensen weer wel red, daar moet je je dan maar niet aan storen, dat is dan maar zo.
Heb heel lang hetzelfde gehad als jij, maar sinds ik het zo doe, heb ik geen slapeloze nachten en geen discussies meer met familie en m'n man over ZIJN problemen. En is m'n eigen leven echt veel leuker!
Ik zie hem nu zo'n 12 x per jaar, met kerst verjaardagen, Sint etc. En ik kan dan m'n eigen stoel uitkiezen
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, maar helaas ben jij de enige die dit voor jou leefbaar kan maken door nee te verkopen, je zal dan ws ook om je heen zien dat hij het dan bij andere mensen weer wel red, daar moet je je dan maar niet aan storen, dat is dan maar zo.
Heb heel lang hetzelfde gehad als jij, maar sinds ik het zo doe, heb ik geen slapeloze nachten en geen discussies meer met familie en m'n man over ZIJN problemen. En is m'n eigen leven echt veel leuker!
Ik zie hem nu zo'n 12 x per jaar, met kerst verjaardagen, Sint etc. En ik kan dan m'n eigen stoel uitkiezen
zaterdag 21 januari 2017 10:42
quote:Ditty84 schreef op 21 januari 2017 @ 10:23:
Ow, WoW, bedankt voor alle reacties.
Misschien had ik inderdaad niet naar een directe diagnose mogen 'vragen', I know...
Soms zit het gewoon hoog.
Ik zit er inderdaad over te denken om hem voorgoed uit mijn leven te weren.
We hebben al vele contractbreuken gehad in het verleden, maar mijn ouders en opa en oma zorgen toch steeds weer voor 'toenadering' zodat wij samen weer om de tafel zaten.
Na lang zitten is het dan ook weer een tijd goed gegaan, maar lang goed gaan kan het niet blijkbaar. Toch hoop ik er steeds op, want ik heb maar een broer.
Ooit hadden we nog een andere broer, maar die is overleden. Dit maakt het voor mij ook extra moeilijk. Die broer was vierentwintig toen hij overleed en ik was toen tweeentwintig. Hij had kanker.
Ik ben het inderdaad niet eens met z'n keuzes en ik weiger ook veel dingen. Hij stelt zich alleen zo zielig op en gebruikt ook de dood van onze oudste broer. Hij is zelf de jongste onder ons.
Mijn ouders reageren verschillend. Mijn vader denkt dat hij een bipolaire p. stoornis heeft, maar mijn moeder ziet hem heel graag komen. Haar pakt hij ook helemaal in altijd.
Ik zou die hoop laten varen en je weet hoe hij is, gewoon nee verkopen en het contact op een lager pitje zetten.
Ow en als hij al zo'n ziekte heeft dan nog is het zijn keus om zich zo te gedragen, echt dat is niet per se gelegen aan die ziekte.
En de meeste dingen die ik lees hebben echt weinig met die ziekte te maken. En ik kan het weten. Ik ben ervaringsdeskundige.
En dus ook veel anderen met die ziekte. Zijn gedrag en vooral de manipulatie is gewoon kutgedrag en is meer karakter dan ziekte. Het is namelijk een stemmingsstoornis geen persoonlijkheidsstoornis.
Ow, WoW, bedankt voor alle reacties.
Misschien had ik inderdaad niet naar een directe diagnose mogen 'vragen', I know...
Soms zit het gewoon hoog.
Ik zit er inderdaad over te denken om hem voorgoed uit mijn leven te weren.
We hebben al vele contractbreuken gehad in het verleden, maar mijn ouders en opa en oma zorgen toch steeds weer voor 'toenadering' zodat wij samen weer om de tafel zaten.
Na lang zitten is het dan ook weer een tijd goed gegaan, maar lang goed gaan kan het niet blijkbaar. Toch hoop ik er steeds op, want ik heb maar een broer.
Ooit hadden we nog een andere broer, maar die is overleden. Dit maakt het voor mij ook extra moeilijk. Die broer was vierentwintig toen hij overleed en ik was toen tweeentwintig. Hij had kanker.
Ik ben het inderdaad niet eens met z'n keuzes en ik weiger ook veel dingen. Hij stelt zich alleen zo zielig op en gebruikt ook de dood van onze oudste broer. Hij is zelf de jongste onder ons.
Mijn ouders reageren verschillend. Mijn vader denkt dat hij een bipolaire p. stoornis heeft, maar mijn moeder ziet hem heel graag komen. Haar pakt hij ook helemaal in altijd.
Ik zou die hoop laten varen en je weet hoe hij is, gewoon nee verkopen en het contact op een lager pitje zetten.
Ow en als hij al zo'n ziekte heeft dan nog is het zijn keus om zich zo te gedragen, echt dat is niet per se gelegen aan die ziekte.
En de meeste dingen die ik lees hebben echt weinig met die ziekte te maken. En ik kan het weten. Ik ben ervaringsdeskundige.
En dus ook veel anderen met die ziekte. Zijn gedrag en vooral de manipulatie is gewoon kutgedrag en is meer karakter dan ziekte. Het is namelijk een stemmingsstoornis geen persoonlijkheidsstoornis.
zaterdag 21 januari 2017 11:48
Wanneer hij geen hulp zoekt dan heeft hij er nog niet genoeg last van. Zolang anderen zijn probleem blijven oplossen zal dat zo blijven. Bij een echte crisis zou ik wel Hulp inschakelen in alle andere gevallen niet.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 21 januari 2017 13:41
Ik zou ook meer afstand nemen en duidelijker dingen weigeren. Jij hoeft zijn schoonfamilie niet te bezoeken, of mee als hij zijn vrouw gaat halen. Ik zou dus sowieso niet meegaan naar Marokko en elke discussie daarover afkappen, en dat ook doen bij toekomstige vergelijkbare onredelijke wensen en eisen van hem. Als hij dan denkt dat je niet meegaat omdat het van je man niet mag, jammer dan. Als hij insinueert dat je niet voldoende aan hem denkt, jammer dan. Hij is onredelijk bezig en die denkwijze ga je toch niet veranderen, maar de manier waarop je ermee omgaat kan je wel veranderen. Je hoeft niet in alles mee te gaan wat hij wil. Hij klinkt ook als iemand die een vinger krijgt en je hele hand wil, dus het is toch niet zo dat je hem tevreden stelt. Als je meegaat naar Marokko, je kind achterlaat bij vreemden en meegaat de bergen in dan heeft hij wel weer nieuwe dingen die hij van je wil en die je niet mag weigeren, want anders hou je niet genoeg rekening met hem/zit je onder de plak bij je man/ben je uit de gratie. Ik denk dat je echt keihard je grenzen moet gaan stellen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 21 januari 2017 13:43
zondag 22 januari 2017 14:42
Ik geef toe dat ik het soms moeilijk heb met grenzen stellen.
Moest ik dit verhaal van een ander horen zou ik gek genoeg ook vlug m'n mening geven, maar als je er midden in zit...
Toch wel bedankt om me dit nogmaals te zeggen. Ik zie in dat ik het meer moet aangeven en inderdaad duidelijker.
Als hij dan inderdaad geen rekening hier mee houdt dan contact verbreken.
Moest ik dit verhaal van een ander horen zou ik gek genoeg ook vlug m'n mening geven, maar als je er midden in zit...
Toch wel bedankt om me dit nogmaals te zeggen. Ik zie in dat ik het meer moet aangeven en inderdaad duidelijker.
Als hij dan inderdaad geen rekening hier mee houdt dan contact verbreken.
zondag 22 januari 2017 16:31
Jeetje, ik snap wel dat je je soms zorgen maakt, maar je broer is een volwassen man die zijn eigen leven moet gaan leiden. Laat hem met rust en bespreek alleen het hoognodige. Je hoeft hem niet in alles te steunen en laat hem praten over wat allemaal wel goed voor jou zou zijn. Laat hem los, houdt je bezig met je eigen gezin.
