Jong en burnout

Bedankt, jij en iedereen ook heel veel sterkte gewenst!



Ik ben erg benieuwd naar jouw ervaring met massagetherapie, in het begin kon ik mij heel moeilijk ontspannen en overgeven aan de massage maar de 2e keer was dat al beter. Ik hoop dat het jou ook kan helpen



Ik zit nu sinds april vorig jaar thuis, dacht dat ik met een maandje wel beter zou zijn (dat ik 'gewoon' overspannen was) maar niets was minder waar...Het was ook zo gek, voordat ik instortte kon ik nog naar feestjes, etentjes, naar drukke winkels. En ineens kon ik niet meer tegen prikkels, drukke omgevingen en kosten sociale contacten en fysieke activiteiten bergen energie. Mijn sociale contacten staan al 3/4 jaar behoorlijk stil hierdoor.



Werk jij nog of zit je ook thuis?



Ik heb maandag mijn eerste B12 injectie gehad en ik ben voorzichtig optimistisch! Ik heb al 2 dagen niet meer in de middag hoeven te slapen.

Hebben jullie ook de bloedwaardes laten meten en is daar iets uitgekomen? Ik las dat je door een bijnieruitputting een ernstig tekort aan Vit D3 en B12 kan oplopen wat weer depressie en fysieke en mentale oververmoeidheid in de hand werkt.

quote:



Ik zit nu sinds april vorig jaar thuis, dacht dat ik met een maandje wel beter zou zijn (dat ik 'gewoon' overspannen was) maar niets was minder waar...Het was ook zo gek, voordat ik instortte kon ik nog naar feestjes, etentjes, naar drukke winkels. En ineens kon ik niet meer tegen prikkels, drukke omgevingen en kosten sociale contacten en fysieke activiteiten bergen energie. Mijn sociale contacten staan al 3/4 jaar behoorlijk stil hierdoor.







Herkenbaar! Ik ben (nadat ik bij de dokter en de POH geweest was) naar mijn leidinggevende gegaan met de melding dat ik mij ziek ging melden, omdat ik zoo moe was, en dat ik er over 2 weken als ik bijgeslapen was wel weer zou zijn. Inmiddels zijn we 7 maanden verder.



Ik had een paar weken daarvoor al een klein instortmoment. Ik zat een boodschappenlijst te maken en ik wist het gewoon niet meer. Er kwam gewoon niets, behalve volledige paniek en daarna uitgeputheid. Daarna ben ik eerst gestopt met 's avonds nog klussen en leren, maar toen dat na een aantal weken niet genoeg bleek ben ik naar de huisarts gegaan. Deze stuurde me door naar de POH en die luisterde naar mijn verhaal en zei direct van nou, ga jij je maar even een maand ziek melden. Om te beginnen.

Dus, toch maar gedaan, lokaal geloofde ik zelf niet dat ik een maand nodig zou hebben, omdat ik veel eerder al beter zou zijn en ik graag weer aan het werk wilde. Achteraf gezien heeft ze wel gelijk gehad.



Ik kon de eerst tijd daarna nog redelijk tegen prikkels. Pas toen ik in september met de antidepressiva begon ben ik echt volledig ingestort, toen kon ik ook niets meer. Geen restaurants meer, drukke winkelstraten waren vreselijk, verjaardagen een drama etc. Sociaal leven is daardoor bij mij ook nog altijd erg moeilijk. Ik merk dat ik als ik iets plan toch gauw teveel/ te lang plan, waardoor ik dagen bij moet komen. Drukke feestjes mijd ik. Dan spreek ik liever later nog een keer met de persoon in kwestie af op een rustige locatie. Gelukkig heeft mijn omgeving daar veel begrip voor. Al blijft het heel erg lastig om dingen ook af te zeggen, ik wil mensen dan toch ook niet teleurstellen door telkens af te zeggen. Buiten dat ik het zelf ook jammer vind om niet te gaan natuurlijk.



Hoe los jij dat op, met bijvoorbeeld verjaardagen/ feestdagen/ andere feestelijkheden waar je eigenlijk wel verwacht wordt, maar je eigenlijk weet dat het teveel gaat worden?



Ik werk nu niet. Op dit moment ben ik nog altijd volledig ziekgemeld. Wel ben ik de afgelopen weken steeds 1x per week gaan lunchen, om toch wat contact te houden met het werk. Dit was erg fijn vond ik.

Vanaf komende week ga ik proberen om 1x 1u te werken (op aanraden van de bedrijfsarts). Ben erg benieuwd hoe dat gaat! Denk dat ik al een hoop tijd kwijt ben met zoeken naar alle wachtwoorden



Ben jij ook al langzaam weer aan het opbouwen, of nog volledig thuis?



Ik heb mijn bloedwaardes nog niet laten meten. Hier wil ik het wel even over hebben met de POH volgende keer. Ik lees hier best vaak over B12 en andere vitamines, waar mensen veel baat bij kunnen hebben/ vaak te kort hebben.

Hoi Rodelimo,



Ga je deze week 1 uurtje werken? Heb je een fijne werkgever? Veel succes met deze stap!



Ik ben nog niet aan het opbouwen met werken, mijn contract is niet verlengd en ik heb dus geen werkgever. Ik vond het eerst heel erg dat ik mijn baan kwijt was, maar het geeft mij nu wel heel veel rust.



Het enige dat ik vrees is het UWV, had eind december een pinnige dame aan de telefoon die zei : "u bent nu wel al heel lang ziek he!" En de vraag waarom ik niet naar de sportschool ging. Ik vertelde dat ik zelfs een schoonmaakster had moeten nemen, mijn passie stil heb moeten leggen (paardrijden) en ik amper 5 minuten kan wandelen.



Ik krijg waarschijnlijk nog een oproep van de verzekeringsarts...hebben anderen ervaring met het UWV?



Wat betreft sociale verplichtingen: ik maak heel bewust keuzes in waar ik wel en niet naar toe ga.

Daarnaast blijf ik vaak niet langer dan een uur.

Volgende week heb ik een afscheid van iemand binnen een grote vriendengroep, diegene gaat emigreren. De groep is heel groot en iedereen neemt hun kinderen mee. Het is de bedoeling dat we met z'n allen gaan lunchen.

Ik weet echt niet hoe ik dat ga overleven...dat wordt waarschijnlijk zwaar overprikkeld en jankerig naar huis gaan als het echt teveel wordt. Maar ik wil het niet missen, het is de laatste keer dat we diegene zullen zien.



Hoe doe jij dat?



Het is hier verder vrij stil in het topic, misschien had ik mij eerst even voor kunnen stellen voor ik met al mijn vragen kwam...

Mijn excuses hiervoor.

Hoi Wildhorse,



Leuk wat te horen! Ik weet niet waar iedereen is... Opzicht is het een goed teken als het in dit topic rustig is, maar wel ongezellig



Ik heb vorige week 1 uurtje gewerkt. Tenminste, ik heb mijn computer opgestart . Maargoed, dat is al meer als ik het afgelopen half jaar gedaan heb, dus vooruitgang! Het was echt heel erg fijn om weer even te gaan werken. Ik heb echt superlieve collega's, die me ontzettend helpen en steunen hierbij. Ik voel me dan (na 7 maanden inmiddels) nog altijd heel erg alsof ik erbij hoor, wat de drempel om te gaan en ook na een uurtje weer weg te gaan al een stuk lager maakt.

Ik vind het ook erg fijn om weer wat te gaan doen, om zo weer een klein beetje structuur te krijgen. Al moet ik mezelf heel erg in de gaten houden dat ik me niet aan alle kanten weer voorbij loop. Ik merk dat ik als ik er ben zo enthousiast word dat ik meteen de hele ochtend wil blijven en vanalles wil oppakken omdat ik dat leuk vind, wat absoluut niet haalbaar is. Ik moet dus wel een wekker zetten voor mezelf

Gelukkig helpt mijn manager hierbij ook. Die stuurt me na een uurtje gewoon weg, om thuis weer bij te komen. Mijn werkgever is heel erg prettig in deze situatie. Ze steunen me, maar leggen geen druk. Al hebben ze natuurlijk het liefst dat ik gister weer beter was zeggen ze echt dat ik eerst aan mijzelf moet denken, omdat dat uiteindelijk ook in hun belang is.

Morgen heb ik weer een afspraak met de arbo arts. Ondanks dat ik hier ook heel prettige ervaringen mee heb ben ik daar toch een beetje nerveus voor. Eigenlijk gek.



Ja, dat lijkt me heel dubbel inderdaad, als je contract niet wordt verlengt... Aan de ene kant geeft het veel rust om te herstellen, maar aan de andere kant verlies je dan de mogelijkheid om in stapjes op de bouwen... Of is dat bij het UWV ook mogelijk? Krijg je daar nu ook periodieke gesprekken?

Het lijkt me erg lastig als je dan iemand aan de telefoon krijgt die zoiets zo lastig kan begrijpen. Helemaal als je jezelf al zo onzeker voelt en als al die dingen je al "afgenomen" worden kan je zoiets er niet bij gebruiken. Hoe eindigde het gesprek uiteindelijk?



Die keuzes maken vwb sociale verplichtingen vind ik echt een van de allerlastigste dingen. Vooral als je dan aan iemand moet uitleggen waarom je niet komt, en waarom je wel naar dat andere ding gaat.

Voor mezelf kiezen daarin vind ik echt heel moeilijk. Net als afgelopen zaterdag. Toen had ik een verjaardag, waarbij we uit eten gingen. Dat was al speciaal voor mij een aangepast programma, maar toch voelde ik me er niet helemaal zeker van. Uiteindelijk ben ik er nu nog van aan het bijkomen en heb ik dus niet genoeg voor mezelf gekozen. Maarja, hoe doe je dat dan wel goed? En wat gun je anderen daarin? De jarige was wel heel erg blij met mijn aanwezigheid. Je kunt halverwege vaak ook niet meer terug. Echt heel lastig.



Ja, dat klinkt ook als een heel zwaar feest inderdaad! Lijkt me veel teveel prikkels. Is het niet mogelijk de mensen die gaan emigreren van tevoren nog een keer los te spreken? Daar even op de koffie gaan of ze bij jou uitnodigen voor een uurtje ofzo? En uitleggen dat je heel graag naar het feest zou komen, maar dat dat nu gewoon echt even niet gaat. Makkelijker gezegd dan gedaan, ook gezien mijn verhaal hierboven

En als je toch erg graag wil gaan zou ik een heel rustig hoekje opzoeken, of aan het einde van de tafel gaan zitten, zodat je makkelijk even kunt weglopen om even op een rustige plek te kunnen gaan staan/ even op de wc/ buiten wat rust te vinden. En als het ver weg is, is er iemand die je erheen kan rijden, liefst zo dat je op elk gewenst moment weg zou kunnen?



Oh en ik ben naar de massagetherapie geweest trouwens! Dat was echt top, bedankt nog voor de tip! Ik ben normaal niet zo van de massages, maar de masseuse zei dat alles in mijn nek en schouders behoorlijk vast zat van de stress. Nadat ze het wat losgemaakt had voelde ik ook echt al wel verschil. Nu probeer ik er ook steeds meer op te letten. Schouders laag houden, rechte rug, niet meer met gebalde vuisten in slaap vallen, hoofd ontspannen op het kussen leggen zonder nekspieren aan te spannen etc.

Ik ga volgende week weer. Ik heb er nog 3 dagen spierpijn van gehad, dus 1x per 2 weken vind ik voorlopig genoeg:P

Hoi allemaal!



Ik heb een tijd terug mee geschreven toen ik net in een BO zat. Toen is een keer mijn account verwijderd van mijn telefoon en ik weet eigenlijk niet waarom ik niet meer ben komen schrijven. Het ging weer wat beter en had het daar druk mee misschien? Ik heb ook niet meegelezen toen, de laatste tijd weer wel.



En nu lees ik dat jullie het hebben over de sociale verplichtingen, zou ik toch graag weer even meeschrijven.

Ik vind dat namelijk ook een moeilijk punt.

Ik was best een feest/stapper, maar eigenlijk geef ik er nu niks meer om.

Voelen jullie je ook onzeker als je ergens bent?

Ik merkte de laatste tijd ook dat er veel verschil in zat waar ik was en met wie ik afsprak of ik er zin in had, of juist niet.

Ik vind het ook lastig een feest af te zeggen, maar wel andere dingen te doen (al dan niet op die avond)



Wat kunnen jullie nu aan? En wat is teveel?

Kan ik ooit weer 2 avond feestjes/uitstapjes aan in het weekend? (Ik kan op zaterdag en zondag niet blijven liggen)



Misschien een beetje een warrige tekst, maar dit is wat er nu een beetje speelt bij mij..

Rodelime wat heb jij een fijne werkgever en lieve collega's, dat helpt al zo in het zelfvertrouwen!

Ik ben benieuwd hoe je gesprek met de arbo-arts is geweest vandaag, hopelijk krijg je nog wat tijd om verder te herstellen.



Ik weet niet precies hoe de reintegratie via het UWV gaat, het gesprek met de consulente in december verliep erg stroef. Ze vond dat ik te laat opstond (9 uur, maar heb dat echt nodig. Ik lig er ook al om 22.00 uur in) en was behoorlijk denigrerend. Maar wellicht hoort dat bij haar taak . Ze zou alles met de verzekeringsarts bespreken en ik word waarschijnlijk uitgenodigd voor een gesprek daar.



Heerlijk zo'n massagetherapie, ik heb die van mij vorige week helaas moeten afzeggen. Ik was erg beroerd van de vitamine B12 injectie en zou door de massage nog beroerder worden (omdat het de chemische processen in je lichaam activeert). Ik heb gister mijn 3e injectie gehad en gelukkig ben ik niet meer zo beroerd ervan. Nog wel moe, maar dat schijnt de eerste weken erbij te kunnen horen.



Wat betreft de sociale verplichtingen: Iedereen in mijn omgeving weet dat ik niet tegen prikkels kan en geen energie heb, dus daar houden ze heel lief rekening mee. Met oud en nieuw kon ik af en toe gaan slapen in een heerlijke boxspring bij vrienden van ons.

Helaas wonen mijn vriendinnen allemaal ver weg (ben verhuisd) en dat maakt het lastig om ze even kort te zien voor een kopje koffie. Ik of zij moeten een uur rijden en om dan na een half uur weer weg te gaan is ook zo wat.

Ik heb één groepje vriendinnen daardoor al 3/4 jaar niet gezien, we spreken altijd met z'n vieren af maar dat is voor mij teveel...Er zijn ook twee vriendinnen die heel lief af en toe vanuit het Gooi helemaal hierheen komen om even een theetje te drinken, maar dat is ook niet heel vaak (iedereen heeft ook kinderen en fulltime werk).



Ik ga wel naar het feest, mijn vriend is er om te rijden (ook weer een uur heen en terug) en ik verman mijzelf maar even. Ik heb het gevoel dat die groep mij een zeur vindt en iemand die altijd wat heeft (8 jaar geleden hele erge depressie gehad) dus wil niet afzeggen.



Rondbontje: Ik ben al sinds april niet meer uit eten geweest vanwege de prikkels, laat staan in een kroeg .

Ik zou proberen om te genieten van alles wat wel kan, zoals een etentje met vriendinnen of even een drankje doen en niet denken aan of je ooit weer 2 feestjes aankan in het weekend. Als je nu al 1 feestje aan kan is dat toch al heel erg fijn?



Kan het zijn dat je je bij de ene persoon meer op je gemak voelt dan bij de ander? Dat je daarom verschil merkt in je zin om te gaan? Dat je jezelf bij de een meer kan zijn dan bij de ander?

Wat betreft sociale contact ben ik momenteel heel simpel: of ik vind het héél leuk en dan ga ik, of ik ga niet. Niets daartussen in. Dat betekent dat ik veel verjaardagen skip, en ook de feestdagen lekker alleen met mijn vriend heb doorgebracht. Daar staat tegenover dat ik wel veel met vrienden één-op-één afspreek. Want even andere gezichten zien dan de mijne en die van mijn vriend doet me ook goed. Bovendien merk ik dat het me inmiddels in zo'n setting ook goed lukt aandacht aan hen te geven, ipv alleen maar aandacht te ontvangen. Dat vond ik van het begin van de ziekte wel lastig, dat ik totaal niks meer aan aandacht te geven had. Het feit dat dat nu weer redelijk lukt, vind ik héél fijn.

Verder was ik vroeger in mijn studententijd wel een redelijke feestjesganger, maar 2 per weekend vond ik al nooit een succes. Nu ben ik 34 en heb ik gewoon niet zo veel met feestjes. Is dat erg of is dat gewoon verandering? Ik zou me daar niet te druk over maken Rondbontje, dit is nu zoals het is. Soit. Als je nog maar wel een beetje kan genieten van andere dingen. Naar de bioscoop, een boswandeling, het strand, een drankje in een (rustige) kroeg, thee met een vriendin, taartje in de stad, genieten van eten dat je voor jezelf hebt gekookt (of laten koken ) et cetera.



Wildhorse: slaap jij niet te veel? 11 uur per nacht wordt over het algemeen afgeraden, want daar wordt je ook weer moe van. Ik weet het niet hoor, maar ik kan me voorstellen dat 9 uur per nacht wellicht fijner is. Dat je van 23:00 uur tot 8:00 uur probeert te slapen. Wel goed dat je iedere dag eenzelfde opstatijd hebt, dat schijnt heel goed te zijn voor moeheid en rust. Doe ik nu sinds een week of 3 (iedere ochtend om 8 uur, ook in het weekend) en het bevalt me heel goed.



Rodelimo: fijn dat je zo goed opgevangen word op je werk. Ben je echt gezegend mee, want dat gaat je heel erg helpen in je herstel.



Hoe trainen jullie met belastbaarheid? Ik merk dat ik baat heb bij proberen iedere week ietsje pietsje meer te doen. Maar het is wel zoeken naar hoeveel meer. Hoewel mijn bedrijfsarts natuurlijk een knurft was, volgde hij het nieuwe brunout protocol en dat is na een x-periode volledige rust (volgens mij maximaal 8 weken), weer aan opbouw beginnen. Dat op geleide van belastbaarheid, maar wel steeds ietsje meer. Ik geloof daar wel in. Dat energie iets is dat je niet moet laten liggen, maar moet uitdagen. Omdat het anders, net als een spier die je niet gebruikt, lastiger wordt weer te gebruiken.



Dat betekent in de praktijk wel dat ik vrij veel terugvalletjes heb. De eerste week dat ik weer ging werken (niet op kantoor), kon ik een paar uurtjes wat doen, maar was ik de rest van de week supermoe en somber. Ik ben het toen wel blijven doen en merk nu dat ik alweer meer uurtjes aankan. Nu kan ik 2 uur op een dag werken zonder in de middag te hoeven slapen en 4 uur met slapen. Mijn psycholoog vergelijkt het met spierpijn. Als je wat gaat doen dat energie kost, krijg je daarna spierpijn (namelijk een terugval), maar dat hoeft niet te betekenen dat je het dus niet moet doen. Dat het niet goed was dat je het deed. Volgens mij betekent het ook dat je aan het opbouwen bent en daar hoort af en toe spierpijn bij. Hoe kijken jullie daar tegenaan? Hebben jullie voor jezelf een opbouwplan?



Goede tips trouwens van die massages! Klinkt echt veel te lekker om vergoed te kunnen worden vanuit de zorgverzekering. Is dat het ook? Of zijn er speciale massagetherapeuten die wel vergoed worden?

@Evenaar, ik heb vorige week mijn reintegratie besproken met mijn burnout coach. Zij geeft aan dat het opbouw van werk niet ten koste mag gaan van je herstel. En dat je naast je werk ook nog je sociale contacten en andere zaken (hobbies e.d.) moet kunnen opbouwen. Als dat niet gaat, dan doe je te veel. Je mag wel in bijvoorbeeld de eerste week wat meer vermoeid zijn, omdat je toch ook weer moet wennen e.d., maar verder moet je er niet te veel last van hebben. Wat jij dus aangeeft, dat je een week supermoe bent en somber zou ik haar ogen een teken zijn dat je te veel doet en je niet meer aan het herstellen bent.

Volgens haar zijn de protocollen van bedrijfsartsen ook te veel gericht om z.s.m. uren opbouwen, waardoor er in de praktijk veel mensen weer terugvallen of na een tijd voor een tweede keer overspannen/burnout raken.

Zij is dan ook dwars van protocollen, omdat er geen standaard is; het gaat bij iedereen anders. Ik schrik ook echt van de maximale 8 weken rust die jij noemt uit dat protocol. Mijn hemel, na acht weken kon ik nog helemaal niets. Ik moest 's ochtends naar het douchen bijvoorbeeld altijd weer terug naar bed, omdat ik dan helemaal dood op was.



Ik ben de afgelopen weken begonnen met thuis af en toe weer in te loggen en mijn mail te lezen, maar dat wil nog niet zo gaan. Ben na een min of 20 al weer overprikkeld door dat beeldscherm. Ik moet volgende week weer terug naar de bedrijfsarts. Ik zie er vreselijk tegenop, want hij begint inmiddels te pushen en wil dat ik 2 x 3 uur werk maar ik kan dat nog helemaal niet.



@ Evenaar/Wildhorse: Over slapen bij een burnout, wellicht is dit interessant om te lezen:

https://www.csrcentrum.nl ... %99ts-bij-burn-out-slapen



Wat betreft de vragen over sociale contacten en uitgaan e.d.: ik kan nog heel weinig hebben wat dat betreft. Verjaardagen en/of andere partijen zijn voor mij echt geen optie. Meer dan een kopje koffie doen met familie/vrienden zit er bij nog niet in, en dan ligt het er ook nog aan of de personen in kwestie rustig/druk zijn. En ik merk meestal na een uur dat ik wel aan mijn grens zit, daarna ben ik al gauw overprikkeld en dan kost het mij weer (te) veel tijd om daarvan te herstellen.

@wildhorse: ja ik weet wel bijna zeker dat het komt doordat ik me bij de een veel meer op mijn gemak voel dan bij de ander.



@Evenaar: ja er zijn zeker dingen, vooral die jij ook noemt, waar ik van geniet.



Ik spreek idd ook graag 1 op 1 af. Ik vind, vond miss want ik begin het wel te accepteren, lastig dat ik dus verander en niet meer iemand ben die (bijna) overal bij was.



Ik vind het ook lastig als ik dus iets af wil spreken of mensen vragen of ik ergens mee heen ga, dat ik dan nee moet zeggen, omdat ik de dag ervoor of erna al wat heb. Afzeggen omdat ik die dag/avond zelf al iets anders heb is toch heel anders in mijn beleving.



Die massagetherapie klinkt idd heel relax. Maar ik heb het laatst eens opgezocht, en meende toch dat het wel vergoed werd Evenaar



Wbt opbouwen van werk denk ik dat jullie beiden wel gelijk hebben, ik denk persoonlijk (mijn eigen logica) dat je jezelf wel een beetje mag uitdagen, maar je daarna genoeg tijd moet hebben om te herstellen. Dus dat je wel weer helemaal kunt opladen.

En dat is iets wat bij mij nogsteeds niet helemaal goed gaat denk ik.

Roodbontje, Ik merk dat ik feestjes, of gelegenheden met meer mensen ook nog niet zo heel goed trek. Ik moet zeggen dat ik nooit echt van feestjes of uitgaan gehouden heb, maar nu kan ik er echt niet meer tegen, veel teveel prikkels. Deze probeer ik nu dan ook zoveel mogelijk te mijden.



Ik merk dat ik er ook nog veel moeite mee heb om voor mezelf te kiezen, wat ik ook een beetje in jouw tekst teruglees. Ik voel me ook erg lullig als ik een verjaardag afzeg om de volgende dag wel een boswandeling te kunnen maken met mijn man, omdat ik daar zelf gewoon veel liever mijn energie aan besteed. Dan denk ik toch van: "Wat zal iedereen wel niet denken", "stel je niet aan", "gun die persoon toch dat je naar zijn/ haar verjaardag gaat" en meer van dat soort dingen. Ondanks dat ik weet dat het niet zo werkt natuurlijk.

Ik ga nu op mindfulness cursus, om te ontdekken waar nu mijn grenzen liggen, misschien is dat ook wat voor jou? Ook probeer ik daarbuiten duidelijker aan te geven wat ik zelf wil en vaker nee te zeggen. Goed voor je, maar zo moeilijk! Het vanuit mezelf denken en niet alleen denken aan wat goed is voor anderen zit er nog niet helemaal in.



Maar als je zegt dat je niet meer zoveel om stappen geeft, vind je het dan zelf niet meer leuk en heb je daar vrede mee? Of vind je dat je het weer leuk moet vinden omdat je omgeving het raar vind dat je het niet meer leuk vind?



Ik voel me soms best onzeker als ik ergens ben. Ik merk bijvoorbeeld als ik naar iemand toe ga van mijn eigen familie ik veel minder nerveus ben van tevoren, en me dit veel minder energie kost als bij de schoonfamilie. Daar weet ik gewoon beter wat ik kan verwachten en die kennen mij ook gewoon beter, dus zien het ook aan me als ze me weg moeten sturen/ weg moeten gaan (Omdat ik zelf nog zoekende ben naar mijn grenzen)

Maar ik hou het dus ook maar de helft van de tijd vol bij mijn schoonfamilie tov mijn eigen familie. En zo werkt het ook met vertrouwde/ minder vertrouwde vrienden/ plekken. Het kost me dan gewoon minder energie om gewoon te "zijn" zeg maar.



Ik kan nu zo langzaam aan steeds weer een stukje verder lopen (nu een half uurtje), 3 uurtjes in een rustig voor mij bekend restaurant zitten met mijn man, 10 minuten fietsen, 15 minuten in de supermarkt. Nouja, een beetje in die categorie zeg maar. Gister ben ik even naar mijn werk en de bedrijfsarts geweest en daar moet ik vandaag redelijk van komen zeg maar.



Ik denk dat de vraag niet zozeer is of je weer 2 avonduitstapjes aankan in het weekend, maar of je weer 2 avonduitstapjes wil in het weekend. Of dat de prijs waard is zeg maar.





Wildhorse, Ja ik heb echt ontzettend mazzel met mijn werkgever. Daar ben ik erg gelukkig mee en dat helpt ook zeker in het herstel denk ik.

Het gesprek met de arboarts ging goed. Van tevoren was ik erg nerveus, maar eigenlijk was het een erg fijn gesprek. Hij vond dat ik goed bezig was, en laat de opbouw van de uren voor nu dan ook aan mij over. Half maart heb ik weer een afspraak en dan kijken we weer verder. Ik ga vanaf nu dus elke dinsdag naar het werk, om te beginnen 1 uurtje, en zodra dat goed gaat ga ik dat uitbouwen. Heel fijn dat daar de ruimte voor is!



Oh, dat klinkt wel vaag met het UWV inderdaad! Ik kan me voorstellen dat die onduidelijkheid ook niet echt stressverminderend werkt. Ik hoop voor je dat er snel wat duidelijkheid komt. Ik slaap ongeveer net zoveel: van 22:00 tot 08:30. Ik zet wel elke ochtend mijn wekker, om wel een ritme te houden. Maar ik merk ook dat als ik minder slaap (soms ben ik vroeg wakker), ik dan direct 's middags op de bank in slaap val. Wel heb ik me voorgenomen nu een beetje met het licht mee mijn wekker terug te gaat zetten, maar of dat lukt moet i nog even zien, haha.



Goed van je dat je toch naar het feest gaat! Maar alleen als je gaat omdat je het zelf wil Wat me nog wel te binnen schoot vwb dat feest, als het ver rijden is (wat het dus is). Is er daar in de buurt niet een goedkope overnachting te krijgen? Dan kan je erheen rijden, even liggen, feest, slapen en de volgende dag naar huis. Zo heb ik ook een paar van die dingen gedaan en het scheelde mij toch veel energie dat ik niet alles achter elkaar door hoefde te doen.

Wat ik ook weleens met vrienden/ familie die ver weg wonen doe. Dus na het eten erheen (samen met man), dan even wat drinken met z'n 4 en, slapen(ik iig ), ontbijten en weer naar huis. Zo zie je ze wel, maar wel met een pauze ertussen zeg maar.



Evenaar, Dat vind ik inderdaad ook snel, 8 weken rust en dan weer opbouwen! Ik ben in juni 2016 ingestort, en toen in september 2016 weer geprobeerd te beginnen (bedrijfsarts zei van, nou halve dagen moet wel lukken toch?), maar na 2 weken ben ik alleen nog maar verder ingestort.

Nu ben ik sinds begin december weer begonnen met lunchen op het werk (mijn vervanging van koffie drinken), en ben ik afgelopen week voor het eerst 1 uurtje gaan werken. Ik heb ook echt het gevoel dat ik er nu ook klaar voor ben zeg maar. Dat had ik daarvoor echt niet.

Bij mij werd ook aangeraden om eerst volledig tot rust te komen en daarna weer te gaan opstarten, omdat ze anders bang waren dat ik heel snel in mijn oude patronen zou vervallen (wat ook gebeurde in september)

Ik heb op de een of andere manier nu wel een gevoel bij veel dingen, of het nu goed is om te doen of niet. Ik plan ook eigenlijk niets (behalve werk en therapie) en beslis dan 's ochtends waar ik me toe in staat voel. Huishouden, alleen maar een boek lezen, even naar de bibliotheek, een lange wandeling, even een broodje halen in de stad, etc. En als ik dan nu terugkijk zie ik dat ik dan vanzelf ook meer doe.

Al heb ik er ook echt slechte dagen tussen zitten (zeker vanwege de depressie), dat ik de deur niet eens uit durf(de). Maar sinds mijn nieuwe medicatie gaat dit steeds beter.

Maar ik merk dat ik me zo langzamerhand weer een beetje durf open te stellen naar mijn omgeving. In een gesprek stel ik ook eens vragen terug, ik kan weer wat voor mijzelf zorgen (3 maaltijden per dag eten enzo), ik vind het minder erg als mensen mij aanraken, ik kan weer een praatje maken met de kassadame, weer wat autorijden etc. Dit zijn voor mij kleine tekenen dat het beter gaat en dat ik dan ook wel weer aan werk kan gaan denken, omdat ik privé ook steeds wat meer dingen kan doen.

Mijn arbo arts zegt idd ook altijd dat het gelijkmatig op moet gaan. Je mag niet privé zoveel doen dat je werk niet meer kan, maar andersom ook niet.



Maar als ik vanaf nu dus op mijn werk ga opbouwen ga ik volgende week 1 uur werken. Vervolgens ga ik kijken hoeveel "last" ik hiervan heb. Als ik hier nu na een middagdutje geen last meer van heb, ga ik de volgende dinsdag 2 uur proberen, en zo verder.

Stel dat ik er wel heel veel last van zou hebben (2 dagen bijkomen bijv.), dan doe ik de volgende dinsdag gewoon nog een keer 1 uur, net zolang tot ik het wel kan.

Zo ga ik het dan langzaam opbouwen. Ik merk ook als ik te snel ga dat ik daarna direct weer een aantal dagen/ weken "kwijt" ben, en dat vind ik eigenlijk zonde. Dus dan liever iets te langzaam dan iets te snel. Wat niet betekend dat ik niets doe

Maar ik heb het idee dat je anders een beetje in je oude patroon aan het vervallen bent (over je grenzen heen gaan), waardoor je misschien gauw weer instort?



Jaa, Wildhorse gaf die tip! Echt heerlijk, het heeft mij echt goed geholpen. Bij mij word het niet vergoed door de ziektekostenverzekering, maar het is het wel waard

Maar misschien ligt dat ook aan je verzekering, dat zou nog kunnen. Ik heb een vrij simpele verzekering.

Wat een goede tip Rodelimo, van dat hotel! Daar heb ik gewoon nooit aan gedacht . Ik ga er eens over nadenken, zo kan ik mijn vriendinnen toch opzoeken, Mijn vriend en ik zijn ook al 2 jaar niet op vakantie geweest (eerste jaar omdat mijn vader terminaal was en in september overleed en dit jaar omdat ik de prikkels niet aankan en de energie niet heb).



Zo helpen we elkaar!



De massagetherapie wordt gedeeltelijk vergoed als je een aanvullende verzekering hebt, dit valt dan onder alternatieve geneeswijzen.

Ik mag volgende week woensdag weer



Over het vele slapen: Ik wil heel graag minder slapen, maar ik word gewoon heel erg moe wakker en ik moet in de middag altijd een uurtje plat.

Daarnaast: als je vroeg opstaat ben je langer in touw gedurende de dag. Hoe houden jullie dat vol zonder energie?

Alles kost immers energie (mentaal of fysiek).

Van wandelen kreeg ik altijd energie maar nu kost het mij juist energie. Ik ben vorige week voorzichtig weer 5 minuten gaan wandelen en ben eenmaal thuis ingestort. Ik moest een uur bijslapen na die 5 minuten...



Ik ben inmiddels ook gediagnostiseerd met een vitamine B12 tekort, dat kan ook verklaren waarom ik zo moe ben en zoveel slaap nodig heb.

Ik krijg nu wekelijks een injectie met een hoge dosering B12 en heb veel last van beginverergering van mijn klachten (oorsuizen worden heviger, spierpijn in rug en buik wordt heviger en daarnaast ben ik lichamelijk echt doodmoe).

Maar dat schijnt erbij te horen de eerste weken, dat betekent dat de B12 de aangetaste zenuwcellen aan het herstellen is. Over een paar weken moet ik verbetering merken en meer energie krijgen.

Oh ja, dan is het helemaal lekker om een nachtje, of misschien zelfs een weekendje weg te gaan Wildhorse! Een relax weekendje lig.



Goed om te weten van die massagetherapie! Ik heb wel een aanvullende verzekering, dus dat ga ik even uitzoeken. Al bedacht ik me net dat ik helemaal geen bonnetje oid gehad heb. Volgende keer even vragen. Ik ga ook woensdag weer, heerlijk!



Ik merk ook wel dat ik de slaap nodig heb. Tenminste, eigenlijk beter andersom gezegd, dat ik meer uur wakker niet haal. Ik haal dat misschien een of 2 dagen, maar dan stort ik de volgende dag echt in en moet ik 's middags weer slapen en haal ik 8 uur 's avonds nog niet eens. Ik heb voor mezelf bedacht dat ik gewoon met mijn man mee om 21:30/ 22.00 naar bed blijf gaan, en als ik dan vaker voor mijn wekker wakker ga zijn ik de wekker terug ga zetten. Maar, dat is mijn eigen bedachte theorie, dus ik weet nog niet of die werkt



Wat ik wel vreemd vind, sinds een week ofzo heb ik nu soms als ik heel moe ben, of op de computer bezig ben ofzo ineens een piepgeluid in mijn oor. Echt heel irritant. Dit heb ik nog nooit gehad. Hebben jullie dit ook?



Ik baal nu weer een beetje van mezelf. Ik had mezelf voorgenomen om nu echt goed op mezelf te gaan letten en echt niet meer teveel te doen en alles wat teveel was af te zeggen (net als de afgelopen 20 x). Maar het is weer niet helemaal gelukt.

Ik heb afgelopen week toch gewoon weer teveel gedaan. Ik had gewoon niet naar die verjaardag moeten gaan! En ik baal zo van mezelf! Nu ben ik dan ook behoorlijk ingestort. Kan weer nauwelijks mijn bed uitkomen 's ochtends, waar ik eerst weer een half uurtje kon lopen lukt nu 10 minuten net, zie ik het allemaal niet meer zitten. Voel me nu dan ook zo schuldig tegenover mijn man... Zit hij weer met mij in zo'n toestand hier.

Het ging gewoon zo goed begin vorige week. Dan kan ik zo van mezelf balen! Voelt toch weer alsof ik weer een hoop stappen terug ga. Zonde.



Excuus daarvoor, maar ik moest het echt even kwijt



Hebben jullie ook weleens van die momenten dat je echt denkt van, hoe gaat dit ooit nog goed komen? En hoe kom je daar dan weer uit? Tips zijn altijd welkom

@rodelimo, ik denk allebei, ik wil het weer leuk vinden/aan kunnen omdat ik mezelf anders 'saai' vindt. Omdat ik vaak gevraagd word mee te gaan en ik steeds nee moet zeggen.

Misschien zou ik het soms ook wel weer leuk vinden, maar meestal voel ik me maar onzeker als ik ergens bij 'veel mensen' ben.



En ja, die momenten heb ik zeker, dat ik denk, komt dit ooit nog goed, waarom heb ik dit. En het lukt niet altijd, maar volgens mij is het beste om je te bedenken dat dat weer overgaat, dan gaat het volgens mij ook het snelste voorbij.



En ook dat schuldig voelen tegenover je man herken ik.

Roodbontje, dat is wel lastig inderdaad. Ik vind het ook zo lastig voelen om steeds nee te zeggen op zulke uitnodigingen. Vaak voelt het heel dubbel voor mezelf. Aan de ene kant wil ik zo graag mee, en aan de andere kant als ik dan op zaterdagavond een film aan het kijken ben met mijn man denk ik, nou eigenlijk is het wel prima zo. Maar ik ben nooit echt een grote groepen mens geweest, dat scheelt waarschijnlijk.

Wat ik wel doe soms is proberen de uitnodigingen voor te zijn, door bijvoorbeeld met 1 of 2 vriendinnen naar de bioscoop te gaan, of ze hier thuis uit te nodigen voor een film avond, spelletjes avond, een of twee uurtjes terrasjes oid.

Nouja, in ieder geval om activiteiten te organiseren waar je jezelf fijn bij voelt, maar je vriendin(nen) ook.

Ik merk door de burnout ook echt dat ik sommige andere dingen leuk vind als eerst, en sommige dingen die ik eerst vaak deed eigenlijk gewoon deed uit gewoonte, maar niet zozeer omdat ik het heel leuk vond. Echt een beetje mezelf opnieuw uitvinden.



"Fijn" dat je dat gevoel herkent. Ik kan me zo alleen voelen op zo'n moment! Zeker omdat het zoiets ongrijpbaars is op het moment dat je nog nooit een burnout/ overspanning gehad hebt. Dan begrijp ik echt goed dat het lastig is ook voor de omgeving. Maar dat maakt wel dat het zo lastig is er goed over te praten.



Het gaat nu langzaam beter, maar ik heb voor mezelf besloten dat ik alle "grote" afspraken als verjaardagen en familiefeesten voor de komende weken ga afzeggen. Alleen werk, mindfulness en een op een afspraken gaan door, mits ik me goed voel. Oh, en de massagetherapie Blijkbaar was het allemaal toch teveel, want nu ik die beslissing genomen heb voel ik me toch al een stuk rustiger. Goede beslissing dan denk ik



Hoe is het bij jullie?

Rodelimo! Dat herken ik ook zo goed, dat ik meteen zo'n rust voel als ik iets heb afgezegd, of voor mezelf de beslissingen heb genomen/knopen door heb gehakt.



Dat jezelf opnieuw uitvinden inderdaad. Poeh, valt me eigenlijk best zwaar, ofja, ik heb het daar toch wel moeilijk mee op een of andere manier.

Je leert je vrienden ook wel kennen... Dat houdt me ook wel bezig eigenlijk. Herkenbaar?



Dat is een goede tip, uitnodigen voor proberen te zijn. Merk idd al langere tijd dat ik minder moeite had met één op één afspraken.

Alleen als je dus in een (grote) vriendengroep zit, zie je sommige bijna niet meer..

Maar miss moet ik me daar bij neerleggen, dat ben ik al aan het doen denk ik.

Hoi allemaal,

Ik ben er nog wel hoor, maar even geen puf om grote lappen tekst te lezen of uitgebreid te reageren. Het gaat redelijk, ik wil heel graag weer wat ondernemen, maar wil waarschijnlijk te snel. Dat het voorjaar eraan komt helpt in ieder geval erg mee, ik krijg nu pas weer een beetje het gevoel dat ik leef, in plaats van alleen maar ademhaal. Goed weekend iedereen en doe rustig aan (lekkere dooddoener als je geen andere keuze hebt).

Rondbontje, ja dat is een erg fijn gevoel, net alsof je lijf instemt met de beslissing die jij gemaakt hebt vwb afspraken. Ik vind het altijd wel erg lastig om daarin een onderscheid te kunnen maken tussen: wat is reëel om af te zeggen, omdat dat gewoon echt teveel is, en wat is irreëel om af te zeggen, omdat de zenuwen ervoor voortkomen uit angstklachten.

Zoiets als: wanneer duw je jezelf nog de deur uit (omdat afleiding en buiten komen soms ook goed is), en wanneer "mag" je toegeven aan de vermoeidheid en of vrees om iets te ondernemen?

Hoe pak jij dit aan?



Ja, ik vind het ook best wel confronterend om mezelf opnieuw uit te vinden. Ook omdat ik bij heel veel dingen gewoon niet weet of ik ze nu doe omdat ik er zelf energie uit haal, of om anderen te pleasen. En, omdat ik vroeger al mijn tijd vol plande met werk, verbouwen, studie, verjaardagen, vrienden, fietsen, enz. had ik ook eigenlijk nooit tijd om na te denken wat ik nu eigenlijk wilde. Wat ik eigenlijk ook wel lekker makkelijk vond

Maargoed, nu ik dus zelf mijn tijd moet indelen met dingen waar ik energie van krijg vind ik dat best lastig en vooral erg confronterend. Het eerste advies van de dokter was: Ga leuke dingen doen! Ik: Heeft u tips? hahaha oeps Gelukkig ben ik nu wel iets verder, maar het is nog altijd heel erg lastig vind ik. Een echte hobby heb ik nog niet gevonden.



Hoe ben jij daar mee bezig?



Mijn vrienden vinden het ook erg lastig te begrijpen. Zeker als ik bijvoorbeeld wel even met ze uit eten ga (op een rustige plek) in een kleine groep, en vrolijk mee klets, maar dan daarna vertel dat ik nog altijd niet werk en dat het nog niet zo goed gaat. Ook als ik vertel dat ik van zo'n uitje dat toch wel 1 tot 2 dagen moet bijkomen kijken ze me raar aan. Maar ik moet ze nageven, ze doen er niet lullig over, of behandelen me er anders om. Al word het wel raarder nu het langer begint te duren natuurlijk. (inmiddels 7 maanden) Ik hoop ook echt dat dat voor hun geen verschil gaat maken.

Ik heb nu de diagnose zware depressie tgv een burnout, maar ik merk dat ik tegen diezelfde vrienden toch een behoorlijke drempel voel om ze ook te vertellen over die depressie. Op de een of andere manier schaam ik me daar toch voor ofzo. Een burnout heb je lig nog voor gewerkt zeg maar :racepalm:

Maarja, nu het steeds langer duurt moet het straks toch denk ik..



Ja, dat is heel lastig inderdaad, als mensen dan zelf ook geen contact meer zoeken. In deze is het denk ik toch het belangrijkste op dit moment om je voor jezelf af te vragen: Wil ik nog contact met die persoon? Is die persoon het waard mijn energie daarin te steken?

Ik merk dat naarmate ik minder energie kreeg ik vanzelf selectiever werd daarin.



Pussywillow, heel veel sterkte met uitrusten en rustig aan doen Ik ben benieuwd naar je verhaal, als je straks weer meer energie hebt!



Wildhorse, hoe is het met jou?

Hoi allemaal,



Ik leef nog na het feestje van gisteren, heb mijn oordoppen ingedaan (die doe ik ook in als ik naar drukke winkels moet) en dat heeft goed geholpen tegen de prikkels. Ze filteren de drukte, maar 1 op 1 gesprekken zijn wel te volgen.

Na 2,5 uur zijn we naar huis gegaan. Voelde wel heel goed om toch te zijn geweest!



Ik heb zelfs mijn vriendinnen die op een uur rijden wonen nu uitgenodigd voor een Hightea bij mij thuis, heb ze al 3/4 jaar niet gezien!



Jezelf opnieuw uitvinden daar herken ik mijzelf ook heel erg in. Wie ben je eigenlijk? Waar word je echt gelukkig van? Wil je nog wel kantoorwerk doen? Of liever iets met je handen? Zit zelfs te denken aan een opleiding tot schaapsherder...



Hoe ervaren jullie dat als jullie over je werk nadenken? Wil je je huidige werk blijven doen of denk je na over ander werk?

@ Rodelimo: wil jij je huidige functie blijven uitvoeren of wellicht naar een andere functie binnen het bedrijf?



Wat betreft de diagnose zware depressie: Ten eerste een hele warme knuffel . Depressief zijn is zo ontzettend naar, het voelt vreselijk leeg en het knaagt de hele tijd aan je. Heb je goede hulp? Vertrouw er op dat het over gaat, dat op de dag de zon in jouw hoofd weer gaat stralen.

Ik zou aan je vrienden vertellen waar jij je goed bij voelt, ik heb het aan mijn vrienden wel verteld toen ik in het begin depressief was. Maar ben daar ook vrij open in, omdat ik eerder een ernstige depressie heb gehad inclusief crisisopname.

Volgens mij liggen een BO en een depressie ook niet ver uit elkaar, mijn psychiater heeft eens gezegd dat een zware depressie het verlengde is van een BO.



Die pieptoon in je oor kan een signaal van je lichaam zijn dat je over je grenzen bent gegaan qua prikkels. Erg herkenbaar helaas . Ik ga dan vaak gewoon een uur voor me uit zitten staren of ga in bad liggen met meditatiemuziek aan, om mijn geest weer wat rust te gunnen.



Hebben jullie een vaste dagindeling waaraan jullie je vasthouden of zie je wel wat de dag brengt? En hoe vermaak je je overdag?

Ik heb 's ochtends wel een strak ritme (09.00 uur opstaan, douchen etc. 10.00 uur ontbijten, 11.00 uur koffie met krant, 12.30 uur lunch, 13.00 uur dutje als ik moe ben).



Maar in de middag weet ik nooit zo'n raad met de tijd. Hoop over een paar weken het wandelen weer wat op te kunnen pakken (als de B12 injecties gaan werken) en als dat goed gaat weer te kunnen paardrijden.

Wildhorse wat fijn dat het feestje goed is gegaan! Zo te horen heeft het je ook goed gedaan, je klinkt erg positief!

Dagindeling kan ik je helaas niet bij helpen, ik ben snel weer gaan werken wat ik kon.



Rodelimo, ik ben inderdaad ook selectiever geworden, en er meer over na gaan denken.

Maar bij mij blijft inderdaad ook wel de vraag of ik bij sommige groepen onrust krijg omdat ik het gewoon niet gezellig vind, of dat ik me 'schaam' ofzo. Hoe minder ik er kom, hoe moeilijker het ook wordt, alsof ik ze in de steek laat. Anderzijds, ik zie ze hier ook niet dusja

Wildhorse, Klinkt alsof je het naar je zin gehad hebt op het feest, wat fijn! En ook een top idee, van die oordoppen. Welke merk heeft dergelijke oordoppen? ik vind dat ook wel een idee



En leuk, een high tea! Dat word vast tof, gezellig om je vriendinnen weer te zien



Haha, een opleiding tot schaapsherder, bestaat dat? Grappig Maar dat soort out of the box ideeën komen bij mij ook soms ineens weleens op. Dan denk ik, wat doe ik hier eigenlijk de hele dag? Zou ik eigenlijk niet iets nuttigs moeten doen voor bedreigde diersoorten/ vluchtelingen/ arme mensen oid? Om de wereld een beetje beter te maken zeg maar? Maargoed, dan sla ik daarin weer volledig door, dus dat word hem dan ook niet:P Ook heb ik al bedacht dat ik in de dierentuin wil werken, een hondenschool wil beginnen of op een tall ship wil werken en de wereld over wil zeilen. Van mijn man mag ik dan ook nog niets serieus opstarten tot ik weer een beetje beter ben

Ik vind het nu ook nog erg lastig om te zeggen, omdat ik naar mijn idee ook nog echt "in" het proces zit zeg maar. Waar ik 3 weken geleden dit wilde wil ik nu dat.

Maar vooral de vraag waar word ik nu gelukkig van vind ik nog een erg lastige en daar ben ik dan ook nog hard naar op zoek.



Ik weet nog niet of ik mijn huidige werk wil blijven doen. Ik vind het werk an zich heel erg leuk om te doen, maar ik heb er niet exact de juiste opleiding voor, waardoor ik op sommige vlakken (met name berekeningen) wel wat kennis mis. Wat maakt dat ik altijd het gevoel heb dat ik moet compenseren, dus teveel doe, teveel van mezelf vraag en mezelf zo overbelast. Maar dat zou ik evt op kunnen lossen met wat losse studievakken. Wat wel zou helpen. Dan zou het wel beter gaan denk ik. Maar ik denk dat dat voor mij ook heel erg afhangt van hoe ik straks weer mee kan functioneren op de afdeling zeg maar. Of niet iedereen nu voor altijd met je omgaat alsof je van porselein bent zeg maar:P Daar kan ik erg slecht tegen.

Een andere functie binnen het bedrijf zou ik ook niet heel erg vinden, maar dan wel binnen mijn productietak van het bedrijf zeg maar. Ik heb een vrij brede opleiding, dus kan op heel veel plekken eigenlijk goed werk doen.



Ah dankjewel! Die depressie, naast de burnout vind ik inderdaad erg eenzaam. Nu heb ik naast dat ik weinig energie heb ook nog eens nergens zin in. Dus het kost me al zoveel moeite om mezelf uit bed, onder de douche en aangekleed te krijgen, ontbijt te maken en een rondje te lopen, dat ik eigenlijk op het moment dat ik de deur uit stap al ontzettend moe ben van het mezelf motiveren. Zo frustrerend! Helemaal omdat het zo voor anderen dan ook niet leuker word om met mij om te gaan of naar mij toe te komen..

Ik heb nu even relatief weinig hulp. Ik ben 3 weken geleden nog bij de psychiater geweest, en die heeft mij extra ad voorgeschreven, en iets om mijn hoofd rustiger te maken zodat ik kan slapen. EN ik moet zeggen, dat sinds ik die extra medicijnen gebruik ik me wel iets beter, positiever voel. Alles is nu iets minder zwart zeg maar en ik kan af en toe wel van dingen genieten. Wat me dan toch wel motiveert om toch door te gaan.

2 maart heb ik mijn eerste afspraak bij de psycholoog (wachtlijsten...), dus ik hoop dat ik er dan wat actiever mee aan de slag kan.

Heftig, een depressie incl crisisopname! Heb jij nu ook nog veel last van depressieve klachten?



Ja, ik heb wel een vaste dagindeling, tenminste, globaal. Ongeveer zo:



08:30 opstaan

09:00 Douchen

09:15 Ontbijt maken/ eten

10:00 Rondje lopen

10:30 Kopje thee, even bijkomen

11:00 Activiteit (boek lezen/ verven met nummers/ forum lezen/ serie kijken oid)

12:30 lunch

13:00 uitrusten

14:00 uitrusten

15:00 oefening mindfulness cursus

16:00 Activiteit (boek lezen/ verven met nummers/ forum lezen/ serie kijken oid)

17:00 komt mijn man thuis, even kletsen

18:00 eten

19:00 afwassen

20:00 film/ boek/ serie oid

21:30 naar bed



Hahaha, als ik het zo lees doe ik dus echt helemaal niets op zo'n dag:P. Maargoed. Ik probeer nu echt heel goed naar mezelf te luisteren, en als ik zo weinig mogelijk inplan gaat dat het beste. Op sommige dagen komt er wel iets bij, zoals dinsdag werk, woensdag soms massagetherapie, donderdag mindfulness. maar verder houd ik het nu zo rustig mogelijk. Ik merk dat ik gewoon heel snel terugval in het please gedrag/ moeten als ik afspraken maak met mensen. Dan heb ik daar weer stress over en dat probeer ik nu te mijden. Nieuwe theorie van deze week, moet het toch proberen.



Rondbontje, Ja, dat is lastig he. De drempel en dus spanning om er heen te gaan/ er te zijn word steeds groter, maar van de andere kant is het ook best lullig van hen dat zij ook niets laten weten. Lastig! Ik merk van mezelf dat ik steeds meer alleen omga met mensen waarbij ik me op mijn gemak voel (ja, behalve dan degene waar je niet omheen komt, gezamenlijke vrienden, familie oid). Kost mij minder energie en ik ga er altijd maar vanuit dat als zij mij niet missen en ik hen ook niet de vriendschap toch al niet zoveel waard was. Ik moet zeggen dat dat wel een stuk makkelijker is sinds ik ad ben gaan gebruiken, dat scheelde een stuk wat dat betreft!



Maar, werk jij nu alweer fulltime? Of nog gedeeltelijk? Heb je bij dat je zo snel begonnen ben met werken geen last gehad van energie gebrek?

Long time no see... Ik was even druk met vanalles... en dat is een goed teken in dit geval (vertel ik zo)

Maar heb alles even globaal doorgelezen. En veel herkenbaar wat betreft feestje, maar geloof me: dat wordt echt beter.

Ik heb van het weekend feest gehad bij mijn zus (familie is inderdaad makkelijker want vertrouwder) en dat ging best goed mits het niet te druk is qua lawaai. Kon zelfs gesprekken volgen en deelnemen. Dat is echt fijn.



Een tijd geleden vertelde ik hier dat ik begonnen was met acupunctuur. In het begin nog erg sceptisch ( ik ben helemaal niet van de zweef) maar toch geprobeerd, nieuw jaar, nieuwe probeersels... Maar het heeft echt effect. Nu 5 behandelingen gehad en ik merk dat ik veel meer energie heb. Nu is mijn behandelaar ook gespecialiseerd in BO (ja dat bestaat) en ik kan het echt van harte aanbevelen. Als je aanvullend verzekerd bent krijg je het ook vergoed.



Morgen heb ik op het werk het arbeidsdeskundig onderzoek. Hopelijk brengt dat wat duidelijkheid, want re-integreren in mijn huidige werk is meer bezighouden geworden. Omdat de re-integratie op het werk naar mijn idee vooral iets is in het belang is van de werkgever heb ik (in het kader van zelf de regie nemen over mijn leven) een langgekoesterde droom tot uitvoering gebracht. Ik heb een begin gemaakt met een ontwerpbureau en heel voorzichtig komen er ook al wat opdrachten binnendruppelen van vrienden en bekenden. Hopelijk leidt het tot iets goeds en moois. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik creatief bezig kan zijn met een doel. Heb er nu nog niet altijd de energie voor, maar dat komt steeds meer.



Hopelijk voelen jullie je een beetje gesteund door mijn verhaal en kun je weer een stipje zien aan de horizon. Blijf echt bij jezelf, maak keuzes vanuit je hart. Dan is het altijd goed

Melia, wat fijn om een positief verhaal te horen! Fijn dat je door dit probleem nu eigenlijk langzaam kunt gaan opbouwen wat je zelf heel graag wilt doen. Wat goed van je dat je dat uitgevonden hebt en je droom ook echt gaat volgen.



Maar jij doet nu dus eigenlijk allebei tegelijk? Zowel bij je huidige werkgever integreren als een eigen bedrijf opstarten? Waarvoor is dat arbeidskundig onderzoek eigenlijk? Ik ben nogal een leek met dat soort dingen



Accupunctuur, dat is bijzonder inderdaad, daar zou ik zelf niet opgekomen zijn! Ik ga er eens naar kijken of dat hier in de buurt ook zit. Haha, ja op de een of andere manier werkt het zweverige toch nog wel Ik doe nu mindfulness en dat werkt ook beter als ik dacht, daar was ik ook wat sceptisch over. Merk dat ik nu toch meer voor dat soort dingen open sta langzamerhand. Hoe merk je nu eigenlijk dat je meer energie krijgt van de accupunctuur?

Wat een fijn nieuws Melia! Vind het heel mooi om te lezen dat je je droom nu gaat verwezenlijken, iets doen waar je echt gelukkig van wordt!

Hoor veel verhalen om mij heen van mensen die na een burnout het roer helemaal omgooien en dat ze ook bewustere keuzes maken.

Heel veel succes met jouw ontwerpbureau!



@Rodelimo: ik heb nu gelukkig geen depressieve gevoelens meer, dankzij AD. In het begin van mijn burnout kwam een behoorlijke depressie naar boven, ik herkende het gevoel van jaren geleden. Heb toen snel ingegrepen en meteen professionele hulp gezocht.



Heb je een fijn weekend gehad en ook nog even kunnen genieten van de sneeuw? En wat doe je in de uren dat je uitrust?



Ik las dat je ook een Mindfulness cursus doet, heb je daar baat bij? Ze hebben mij nu bij de praktijk waar ik loop op de wachtlijst gezet voor een Mindfulness cursus. Ben uitbehandeld bij de psycholoog, maar ze vonden het raadzaam om beter met stress te leren omgaan.



Daarnaast beginnen de vitamine B12 injecties te werken, ik heb meer energie en word zelfs uitgerust wakker. Ik slaap nu niet meer 11 uur maar nog maar 9 uur. Het heeft mij mentaal en fysiek echt een behoorlijke boost gegeven, ik kan ook steeds beter tegen prikkels en mijn hoofd is leger.



Morgen heb ik een intake bij de fysio, om weer wat vertrouwen in mijn lichaam te krijgen en rustig weer te gaan bewegen. Vind het wel erg spannend, ben zo bang om over mijn grenzen heen te gaan.

Hoi,

Hier zware week gehad met aanvullend een zwaar weekend. Nu dus een beetje brak. Ik merk wel dat het weer heel veel invloed heeft. Ik ben de kou en grijzigheid echt heel erg zat. Ik voel me gelijk 10x beter als het een zonnige dag is en heb dan ook meer zin om wat te gaan doen, dus als het nog lang zo ellendig koud en grijs blijft overweeg ik om ergens een maandje in de zon te bivakeren als dat kan. Verder weinig puf in het lezen van lange teksten, sorry. Waar is iedereen verder, suikerspin, tigri, ri-anne, navillera, rondbontje, fairytale? Geen bericht is goed bericht hoop ik maar. Iedereen een goede week en veel (uit een potje desnoods).

Hier weer eens een berichtje van mij. Ik heb een aantal mindere weken achter de rug. Ik denk dat ik het wel een terugval mag noemen.

Sinds een paar dagen lijkt het gelukkig weer wat beter te gaan.



Vorige week ben ik weer bij de bedrijfsarts geweest. Ik was ontzettend gespannen de dagen tevoren. Mijn schouders waren gewoon pijnlijk van de spanning. Meestal valt het dan achteraf mee, maar in dit geval was het gesprek veel vervelend dat ik had verwacht.

Kort gezegd vind de bedrijfsarts het niet medisch plausibel dat ik nog zo beperkt belastbaar ben en dat ik niet kan autorijden en/of met OV kan reizen i.v.m. prikkelgevoeligheid vind hij ook onzin. Hij beweerde dat voor een dergelijke situatie 3 maanden staat en daarna moet je weer kunnen beginnen met werken. Ik voelde mij totaal niet gehoord. Gelukkig lijkt mijn leidinggevende meer begrip te hebben voor mijn situatie. Maar hoe het allemaal precies gaat aflopen weet ik nog niet. In elk geval probeer ik sinds een week of twee van huis uit weer wat uurtjes te werken.



Goed om te lezen dat er goede ervaringen zijn met accupunctuur. In het verleden heb ik daar ook baat bij gehad bij andere klachten. Vorig jaar ben ik een tijdje onder behandeling geweest, maar toen leek het niet veel te doen voor mijn burnout. Dat was wel op mijn diepste punt, en toen leek niets te werken. Nu ga ik het weer proberen. Ik ben nu verder in mijn herstel en misschien dat het mij nu wel wat extra ondersteuning kan geven.



Iedereen weer veel succes/sterkte en blijf er op vertrouwen dat het goed komt