Gezondheid alle pijlers

Mijn moeder wordt niet meer beter, PANIEK!

22-01-2017 14:05 26 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,



Het ging al een poosje niet zo goed met mij. Nu ik alles weer wat helderder begon te zien en weer positief in het leven begon te staan, ging het mis.



Tot vorige week ging het steeds beter met me. Mijn depressie en angstproblemen waren onder controle. Mijn studie zou ik weer oppakken nadat ik vorige maand geopereerd ben. Ik heb een eigen huisje gekregen nadat mijn vriend en ik uit elkaar zijn en mijn moeders buikpijn bleek iets kleins te zijn waardoor ze weer kerngezond volgens de dokter naar huis mocht vanuit het ziekenhuis.



Voor de zekerheid had mijn moeder een echo laten maken in het ziekenhuis. Het bleek geen buikpijn te zijn van de alvleesklier zoals was gediagnosticeerd maar alvleesklierkanker. Uitgezaaid in de longen.

Ik ben begin 20 en mijn moeder is begin 50. Twee weken geleden was het een sterke vrouw die mij verzorgde na mijn operatie en druk was met sporten, werken, en te genieten van het leven.



Nu is ze moe, heeft pijn en slikt medicatie om de pijn te onderdrukken. Eten kan ze nog wel maar beperkte maaltijden, vooral vloeibaar eten krijgt ze binnen voor de kcal.



Ik heb het gevoel dat mijn wereld instort. Mijn moeder was altijd mijn stabiele factor en hield het gezin en mij altijd bij elkaar als iemand zich niet goed voelde of zich onbegrepen voelde. Elke keer als ze nu mijn hand pakt of me een knuffel geeft en huilt raak ik in paniek. Bang dat dat straks niet meer kan. Ze is met mij naar de winkel geweest tussen haar rust door. Ik was haar heel even kwijt en dan komen de gedachten. Waar is ze? Straks ben ik haar echt kwijt. Als ik haar roep is ze er straks niet meer. Niemand kan me zo knuffelen als haar, en waar is ze straks als ik haar nodig heb?



Ik wil herinneringen maken met mijn moeder, het beste eruit halen wat erin zit. De beste behandeling voor haar waarbij ze zich zo goed mogelijk voelt en haar zo lang mogelijk bij me houden, zolang dat kan.



Steeds als mensen het woord herinnering zeggen, dan voel ik weer paniek, onrust en huilbuien aan komen. We hebben als gezin veel mee gemaakt en ik kan het me niet voorstellen zonder mijn moeder.

Ik vertelde haar dat ik bang was. Bang om haar kwijt te raken en dat ik haar nodig heb en niet zonder haar kan. Ze zei 'Ik wil dat je geniet van je eigen huisje straks, dat je de mannen (vader en broertje) onder je hoede houdt en dat je wel doorgaat met je studie.'



Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Mijn moeder is altijd mijn steun, als ik nou naar het ziekenhuis moet, van de psycholoog weer kom, of als er een familielid overlijd.



Hoe kan ik het accepteren dat mijn moeder ziek is en er het beste van maken? Alles gaat op dit moment langs me heen. Alsof ik geleefd word en er niet meer zelf bij ben. Morgen ga ik naar mijn slb-er en zal ik de studie eerst voor drie maanden stop zetten. Ik werk (fulltime stage) met leerlingen met trauma's, misbruik e.d. in het onderwijs. Jongeren zijn mijn passie en ik zal er alles aan doen om weer sterk voor de groep te staan zoals ik dat de afgelopen maanden heb gedaan. Ik mag eerst nog geen stage lopen tot ik weer stabiel ben en de jongeren 'aan kan'.



Heeft iemand tips? Mensen zeggen je kunt nu nog alles vragen aan je moeder. Ik wil het niet te emotioneel voor mijn moeder maken, maar wat voor vragen zou ik haar dan moeten stellen?



Het enige wat ik kan bedenken is zaken rondom een gezin opbouwen. Hoe weet je dat je het goed doet bijvoorbeeld? Ik ben eigenlijk leeg, en weet het niet meer.
Alle reacties Link kopieren
Alle reacties Link kopieren
Dit is voor je moeder het aller ergste. Heel veel sterkte. Probeer om haar te helpen. Vraag niet te veel van haar.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Alle reacties Link kopieren
Dikke knuffel , wat ontzettend heftig!

Besteed tijd met je moeder, praat met haar over alles wat in je opkomt, maak veel foto's van jullie samen (ook met vader en broertje erbij)

Dat zijn de herinneringen die je straks wil koesteren
Alle reacties Link kopieren
Ach, wat heftig voor jullie! Misschien is een boek zoals "Mam, vertel eens" iets voor je? Heel veel sterkte de komende tijd. Knuffel.
Alle reacties Link kopieren
Ik kan me heel goed voorstellen dat je even niet meer weet waar je het zoeken moet. Maar besef ook hoe lastig het voor je moeder moet zijn; weten dat je zult sterven terwijl je een dochter hebt die zo op je leunt. Probeer, hoe moeilijk ook, sterk te zijn voor je moeder en geef haar het gevoel dat je, ondanks je verdriet, het ook redt zonder haar. En verder... heel veel sterkte.
Ach lieverd, het verdriet en de angst spat begrijpelijkerwijs van het scherm af. Hebben de artsen gezegd hoe lang je moeder nog te leven heeft, helaas kan het met alvleesklier kanker ontzettend snel gaan. Ikzelf heb als jong kind mijn moeder verloren aan die rotziekte dus ik begrijp heel goed de angst en verdriet wat je nu hebt.



Probeer inderdaad nog zoveel mogelijk mooie herinneringen met je moeder te maken. Veel foto's maar zeker ook filmpjes. Als ze de fut heeft vraag of ze kan schrijven over haar jeugd, haar zwangerschap en tijd tot dusver met jou, alle gevoelens, ideeën en gedachten die ze heeft. Wat ze wenst voor jouw toekomst en dat van haar eventuele kleinkinderen. Advies dat ze jou zou geven bij (liefdes)verdriet, je eigen eventuele zwangerschappen, opvoedtips, problemen op het werk, problemen met vriendinnen. Allerlei soorten wijze raad dus. Misschien hebben jullie nog tijd (als het budget het ook toelaat) om samen een mooi sierraad te kopen wat je moeder nog kan dragen totdat zij overlijdt en jij vervolgens kan dragen en weer kan doorgeven aan jouw dochter. Dat heeft mijn moeder destijds ook gedaan en ik draag het sierraad dagelijks, al dertig jaar. En een meubelstuk. Een mooie warme deken o.i.d. zodat je daar onder kan kruipen als je straks enorm verdrietig bent. Misschien ook nog een boom planten. Zomaar wat dingen die ik altijd adviseer aan meisjes en vrouwen in een dergelijke situatie.



En hoe vreselijk moeilijk en pijnlijk ook, probeer je mama ook gerust te stellen dat het helmaal goedkomt met je en dat je beloofd een mooi leven voor jezelf op te bouwen. Want geloof mij, nu ik zelf moeder ben, je moeder zal ongetwijfeld kapot gaan van binnen wetende dat ze haar 'kleine' meisje niet verder zal zien groeien en bloeien. Stel haar gerust, waar mogelijk.



Voor jou lieverd, zoals gezegd ik weet waarschijnlijk wel hoe je je voelt en waar je nu doorheen gaat. En ja, er zullen onmetelijk zware tijden aanbreken. Zo zwaar dat je niet weet waar je het zoeken moet en het alleen maar wilt uitschreeuwen of juist verlamd en stil in je bed wil liggen. Neem alle hulp aan die je kan krijgen en zoek een therapeut en lotgenotengroep voor rouw verwerking. Maar geloof mij, je moeders ziekte is niet het einde voor jou want je staat nog aan het begin van je leven. Het voelt nu niet zo, maar je gaat hier doorheen komen. Je gaat ooit weer keihard lachen en dubbel liggen om de meest onnozele dingen. Je gaat weer vakantie vieren en je gaat (alsjeblieft!) je studie afmaken en nog grootse dingen doen. Je gaat verliefd worden en heerlijke tijden beleven. Je gaat eventueel moeder worden en dezelfde liefde voelen die je moeder al die jaren al voor jou voelt. Kortom, je gaat het redden en de aller scherpste pijn zal slijten en de pijn die overblijft zal je goed mee kunnen leven. Want nee de pijn zal nooit helemaal weg gaan en soms weer keihard komen opzetten, maar het is dragelijk en het leven zal je desondanks toelachen. Beloofd.



Stuur mij gerust een pb als je van je af wilt praten. Ik stuur je alvast een dikke virtuele knuffel en wens je enorm veel sterkte en kracht toe.
Alle reacties Link kopieren
Poe, klinkt als mijn verhaal. Mijn moeder is 2 weken geleden overleden. Ik heb na de verwoestende diagnose geprobeerd om niet te veel na te denken over straks als ze er niet meer is. Ik heb me gefocused op mijn moeder. Wat heeft zij nodig, wat wil ze, zoveel mogelijk bij haar zijn. Ik denk dat dat voor haar heel fijn is en later ook voor jezelf. Dikke knuffel
Alle reacties Link kopieren
Wat een heftige tijd voor jullie. Hier afgelopen jaar iets vergelijkbaars meegemaakt. Mijn sterke moeder met last van haar rug kreeg te horen dat de borstkanker die ze verslagen had terug was. En uitgezaaid. En heel heftig: 5 weken later hebben we haar begraven. Als ik er aan terug denk vind ik het nog steeds bizar... Maar mijn moeder wilde dan ook enkele behandeling (behalve pijnbestrijding).



Waar ik met een heel warm gevoel aan terug denk is het feit dar wij als gezin die weken alle ruimte hebben genomen om haar elke dag te zien. We hebben niet speciaal extra veel gepraat, zo zitten we ook niet echt in elkaar. Wel de ruimte genomen voor de emoties die er waren. Verdriet, angst, maar ook gelukkige momenten.



Wat ik jammer vindt is dat ik weinig foto's heb van die laatste weken (toen geen behoefte aan, maar nu had ik dat wel fjn gevonden). Ook filmpjes van gewone dingen! Een stem vergeet je helaas snel... Verder hebben wij door hoe snel het ging vrijwel niks meer kunnen doen wat ze nog graag wilde. Dagje naar zee, cd maken met kinderliedjes voor mijn dochter (toen 4 maanden), etc. Iedere keer als we van plan waren iets te plannen ging het weer slechter en kon het niet meer.



Ook heel fijn: de 24uurs thuiszorg die ze kreeg. Daardoor mochten we alles maar moesten we niks...



Ik werk ook met kinderen met trauma's en kom in mijn werk ook veel situaties tegen waar in het soms best lastig is.



Heel veel sterkte TO! Het blijft gewoon enorm k*t :( Doe wat goed voelt, dan hoef je achteraf nooit spijt te hebben!
Noeri, geconcoleerd met het verlies van je moeder.



TO, wat een nieuws. Dat komt voor jullie gezin ongetwijfeld als een mokerslag aan. Ik ben mijn moeder een jaar geleden verloren aan borstkanker en na dat jaar kan ik je zeggen: het leven gaat door, ook zonder je moeder. Ook op een plezierige, fijne manier. Natuurlijk zijn er dagen geweest dat ik het liefst in een hoekje wilde kruipen en een week niet gezien wilde worden, maar het beste voor mij was het om het er uit te gooien en gewoon weer verder te gaan. Ook jij vindt een manier om het leven te leiden zonder je moeder. Er komen zelfs momenten dat je achteraf denkt: goh, en dat heb ik zonder de hulp van mijn moeder gedaan. Dat voelt eerst vreemd, maar na een tijd zal het je sterken.



Bedenk dat je moeder nu diegene die ziek is. Dat is moeilijk, maar zij is diegene die het moet ondergaan en het leven moet loslaten. Dit is natuurlijk een heel logische reactie kort nadat je zo'n nieuws ontvangt, maar probeer toch de focus te leggen op de tijd die jullie wél nog hebben in plaats van de tijd die er niet meer zal komen. Praat, lach, maak herinneringen.



Heel veel sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Ik lees hier heel veel mooie en goede tips van lotgenoten! Verder een dikke knuffel van mij. Ik vraag me ook regelmatig af wat ik zonder mn ouders zou moeten. Mn vader zegt dan altijd: "ooit gaan we. Je hebt n eigen huis, werk en mensen om je heen waar je terecht kunt als we er niet meer zijn". Dat weet ik, maar dat is niet te vergelijken met je ouders bij wie je altijd terecht kunt. Maar ik besef ook dat ik t zonder mn ouders ga redden, dat ben ik ook aan hen verplicht
Ah wat erg. Knuffel voor jou. Blijf hier schrijven. En zullen tips komen. Luisterende oren. Sterkte
Alle reacties Link kopieren
Heel veel sterkte. Ik kan je niet iets vertellen waardoor dit makkelijker wordt. Mijn vader is ook stervende aan kanker.



Het samen zijn en verzorgen waar zij dat fijn vindt is al iets waar je straks hopelijk met veem liefde aan terug denkt.



Veel mooie momenten met elkaar wens ik jullie nog toe
Mijn moeder is ook ongeneeslijk ziek, uitgezaaide kanker. Dit is nu al bijna 2,5 jaar zo. Sinds die tijd hangt er een schaduw over mijn leven. Wat ik doe om er toch mee om te gaan is zoveel mogelijk proberen te genieten van mijn moeder. Zo zijn mijn broertje en ik met onze ouders op vakantie gegaan om walvissen te spotten, dit was eens wens van mijn moeder. Verder doen we zoveel mogelijk leuke dingen als familie. Ik betrek mijn moeder zoveel mogelijk bij ons gezin, maak veel foto's en video's van haar.



Wat ik heel moeilijk vind is dat het karakter van mijn moeder veranderd is door de ziekte. Dat kan ik haar niet kwalijk nemen natuurlijk maar het is wel heel rot dat ik haar al een beetje kwijt raak.



Zorg ook dat ze alles goed regelt, is er een testament, euthanasieverklaring, uitvaartverzekering, hoe wil ze de uitvaart etc. Mijn moeder heeft alles geregeld en dat weten mijn vader, broertje en ik ook. Van adreslijsten tot muziek.



En tot slot, steun haar, wees lief voor haar en maak zoveel mogelijk mooie herinneringen. Heel veel sterkte, het is een vreselijke situatie om in te zitten.
Sterkte.



Mijn moeder had geen tijd en energie meer om boekjes als 'Mam, vertel eens' in te vullen. Als ik nu terugdenk dan had ik het liefst meer filmpjes gemaakt. Foto's zijn ook mooi, maar een video, even weer haar stem horen, vind ik het allerfijnst.



@momo: Mijn moeders karakter veranderde ook heel erg zodra zij de diagnose gekregen had. Ik denk dat het voor haar ook een manier van afstand nemen was, ze moest ons wel loslaten...
Alle reacties Link kopieren
quote:Noerie schreef op 22 januari 2017 @ 14:59:

Poe, klinkt als mijn verhaal. Mijn moeder is 2 weken geleden overleden. Ik heb na de verwoestende diagnose geprobeerd om niet te veel na te denken over straks als ze er niet meer is. Ik heb me gefocused op mijn moeder. Wat heeft zij nodig, wat wil ze, zoveel mogelijk bij haar zijn. Ik denk dat dat voor haar heel fijn is en later ook voor jezelf. Dikke knuffel



Och lieverd, wat verdrietig. Voor to, maar ook voor jou:



Even verder gelezen: wat een onzekerheid en verdriet voor velen in dit topic. Voor iedereen een welgemeende
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
Alle reacties Link kopieren
Dit is natuurlijk ook allemaal heel heftig wat er nu op je afkomt. Aan je verhaal merk ik ook dat het allemaal al erg snel lijkt te gaan, waar je moeder eerst nog gezond werd verklaard en dat ze nu al zoveel pijn heeft en moeite met eten.



Ik zit in een soortgelijke situatie, alhoewel het nu allemaal nog niet zo snel lijkt te gaan en erg nog wel een kans is op genezing, maar die kans is erg klein. Bij mijn vader is een paar weken terug ook geconstateerd dat er uitzaaiingen zijn, op meerdere plekken. Terwijl we dachten dat de kanker weg was, na een heftige operatie een jaar terug. Er is nu chemo ingezet, maar de kans dat dit aanslaat is zeer klein.

Ik probeer te genieten van de tijd die ik nu nog met hem heb, nu hij nog gezond is (alhoewel de chemo daar waarschijnlijk ook wel snel verandering in zal brengen), en daarbij houden we dat kleine beetje hoop nog vast.

Soms vliegt het mij ook even allemaal aan, maar ik probeer sterk te blijven als ik met mijn ouders ben, alhoewel we soms ook allemaal even in tranen zijn. Maar ik probeer mijn verdriet en angst niet bij mijn ouders neer te leggen, zij hebben het zelf al zo moeilijk. Wel praat ik er met vrienden over, houd ik ze op de hoogte van de ontwikkelingen en zal ik ook zeker even bij hen kunnen uithuilen mocht ik dat nodig hebben.



Heel veel sterkte meid!
Vorig jaar hetzelfde meegemaakt met mn vader. De eerste chemo's sloegen echter aan waardoor we nog een goed half jaar samen hebben gehad. Breng veel een op een tijd met elkaar door, maak foto's en filmpjes. Voor mij is t verlies nu 4 weken geleden. Sterkte, het blijft kut.
Alle reacties Link kopieren
Wat een verschrikkelijk moeilijke tijd maak je door, TO....ik heb geen tips voor je. Wel wil ik je een dikke knuffel geven ...veel sterkte hoor! En schrijf gerust van je af als je wil...
Alle reacties Link kopieren
Wat verschrikkelijk !



Misschien dat je haar kunt filmen en dingen aan haar kunt vragen. Zoals wanneer heb je voor het eerst gekust. Wat is jou favoriete quote. Wat is jou mooiste /dierbaastebezit. Wat zou je anders hebben gedaan? Enz. Dat heb je dan voor altijd. heel veel sterkte
Alle reacties Link kopieren
Ach, gecondoleerd Redbulletje... Vond je al zo stil de laatste tijd.
Alle reacties Link kopieren
gecondoleerd Redbulletje!

Mijn moeder heeft uitgezaaide schildklierkanker, en door aantastingen van botten in rug en nek die vervangen zijn door plaatjes kan ze door de pijn niet meer een dagje uit.
4 maanden geleden het zelfde mee gemaakt, ik zelf ben 23 en mijn moeder 55. Net zoals bij jou was mijn moeder, mijn steun en toeverlaat.



Ondanks dat ik het pas geleden gebeurd is, kan ik je geen tips geven. Ik wist zelf ook niet hoe er mee om te gaan. Mijn moeder was al langere tijd ziek; COPD laatste fase maar dat is niet te vergelijken met wat jou moeder heeft. Mijn moeder kon en wilde zelf niet meer en is toen binnen een week overleden.



Ik had ook geen vragen maar alleen het dichtbij haar zijn was voor mij en voor haar genoeg. Die vragen en het allerlaatste gesprek voeren legde voor mij teveel "druk" op haar dood, dan werd het te echt en dat vond ik eng ookal wist ik dat het ging gebeuren. Ik had ook z'n goede band met haar dat we eigenlijk al alles van elkaar wisten dus vragen en verhalen waren niet meer nodig. Nu zijn er wel dingen waarvan ik denk, had ik dat nog maar gevraagd maar dat zul je altijd houden. Ik wilde er vooral voor haar zijn want ik wist dat mijn verdriet haar teveel zou worden, ik heb haar nog geknuffeld, gekust, bij haar gelegen en dat was voor haar en mij genoeg. En die laatste momentjes koester ik nu ook echt!



Ik werd geleefd en liet het volledig over me heen komen meer kun je eigenlijk niet doen. Heel veel sterkte de komende tijd en als je iets wilt weten of wilt praten kun je me altijd een PBtje sturen. Dikke knuffel voor jou!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven