Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ik lees later weer bij.

Blijft juist bij dip(je)s denk ik heel belangrijk om naar buiten te blijven gaan. Wat je ook doet, al is het een bakje koffie drinken ergens, een praatje met de serveerster, maakt niet uit wat, maar doe gewoon IETS om je routine te doorbreken en je uitzicht te veranderen/varieren!!'



Hier na dagen storm en veel regen een lekkage en geen internet vanochtend 2 uur zon en nu ook weer! Heeeeerlijk! Blijkbaar hebben we de stilte opzoeken nodig want ook geen muziek hier zonder internet. Wel ritjes gemaakt tussen de hevige buien door, gister gegeten in klein mooi dorpje en het is hier ook mooi bij regen, vind ik.



Ook de uit- en vergezichten zijn onverminderd mooi hier: ik had 2 boeken mee en daar kom ik niet aan toe omdat ik zo geboeid ben door de imposante wolkenpartijen die voorbij komen. Nu het droog en soms zonnig is zitten we zoveel mogelijk buiten. Uit de wind is het met zon voor je gevoel 20 gr en met wolk 10. En dan regent het 4 km verderop, plaatselijk heel verschillend.



Het ruikt ook zo lekker, schone zeelucht! Affijn, ik geniet van deze paar dagen!

Voor iedereen: thuiszitten doet echt weinig goeds, zeker bij piekeren (en anders gA je vanzelf wel piekeren als je steeds in dezelfde beperkte ruimte bent!!



Wie het nodig heeft: big hug!

Extreme luchten trekken hier voorbij, gisteren een regenboog "vlakbij" in de zee, nu zie je de horizan niet eens meer vanwege enorme regenbuien. Wel mooi, maar nodigt niet bepaald uit om iets te gaan ondernemen, het zijn geen buien meer, meer een continu gordijn van regen

Hindert niet, we hebben toch 4 uurtjes zon gehd, we hebben weer muziek en we gaan als het zo wat opklaart toch ff erop uit.



Alice, ik heb het idee dat je jezelf enorm in de weg zit momenteel als het om liefde & lust gaat.

Loop je jezelf te saboteren?



Sweety: soms moet er idd eerst eea uit, dat lucht dan op als het goed is.

Toch kun je die lege dagen ook zelf inhoud/ invulling geven en wel met iets fijns en leuks, ze zijn niet zomaar leeg.

Wel als jij ze "leeg" láát. Dus geen invulling gééft, als je begrijpt wat ik bedoel.

Dan wordt het meer de tijd zien te doden, en hopen dat het zomaar op een dag vanzelf beter zal gaan.

Als je het idee hebt dat je je tijd verspilt, dat eea zinloos is, dan is dat meestal ook zo, en kun je alleen maar zelf iets verzinnen om zin aan/in het/jouw leven te geven.

Besef dat jij daar zelf eea aan invloed op hebt, wat je doet met je tijd, want net als geld kun je het maar 1 keer besteden.

Ben weer thuis, maar had graag nog wat langer willen blijven!

Het zou voor iedereen goed zijn om nu en dan er eens helemaal uit te zijn, al is het voor een paar dagen.

En dan liefst letterlijk per vliegtuig of bovenaan zo'n hoge bergtop met uitzicht op zee.

En waarom?

Omdat je dan je eigen nietigheid zo goed kunt ervaren!



Die enorme zee onder je, die ruime vizier op een verre horizon 180 graden om je heen, waar een vrij groot schip maar een stipje is in het geheel, zelfs een eiland maar een toevallig uitsteeksel is temidden van zo'n machtige, krachtige en soms ook veranderlijke/verraderlijke maar tegelijkertijd het oneindige van een onveranderlijk aanwezige zee.

Met soms lieflijke aanblik en aantrekkelijk, het blauw van de lucht weerkaatsend, zacht rollende golven, soms zo kalm en evenwichtig, alsof het een verstilde gletsjer is, en dan weer grauw, ruw en woest beukend op de rotsen, dat idee dat (op zich iets zachts als) water zoveel kracht heeft dat het rots kan slijten, boten kan vernielen, alles omver/meesleept wat in de weg zit.



Daarboven de wolken die komen en gaan, soms lieflijk witte wattenbollen, soms grauwe donkere gedaantes aannemen (je ziet ze alleen in het vliegtuig van bovenaf) en dat levert een wonderlijke wereld op van een soort boosaardige, dreigende, donkere torens en "kastelen" in div grauwe tinten en toch op zichzelf mooi en fascinerend. Samen (aan de onderkant) fronten vormen op 1 lijn, alsof ze een bodem hebben op een bepaalde hoogte (lager hangend en sneller voortjagen dan de stabielere wittere wolken daarboven).



Bij heldere horizon zie je heel goed dat het geen rechte streep is, maar rond loopt (als je 180 graden zeezicht hebt).

Het is niet alleen rustgevend voor je brein om zó ver te kunnen kijken, het geeft dus ook gevoel van nietigheid, het stipje dat jij zelf "maar" bent op dat geheel, en dat je helemaal geen invloed hebt op dat weer en die eeuwigdurende golfbeweging: die gaan hun gang ongeacht of jij wil of niet, je ertegen verzet, ontwijken jou niet als jij daarin belandt of hinder van ondervindt, wijken niet voor jou of voor wie dan ook, zo belangrijk ben je niet, laat staan het middelpunt!



Een rots lijkt niet te wijken voor al dat "geweld" van die golven en regen, maar pas op: de kracht van het water is groter dan je denkt, intussen slijpt water op de lange duur door herhaling en zachtjes sijpelend al ongemerkt geulen en kan de loop van dat water veranderen, scheuren maken, rots doen ondermijnen en zelfs afbrokkelen. Zonder dat die machtige rots daar iets tegen kan doen, behalve ondergaan.



En dat is denk ik wat gezond zou zijn voor iedereen om nu en dan weer eens te ervaren: jij kunt geen golven tegenhouden, de golf spoelt jóu omver, je kunt niet veel meer dan erin meegaan, aanpassen, rekening houden, afstand houden als je niet meegesleurd wil worden, elke dag weer kijken hoe de stromingen zijn, de wind staat, of de zee kalm is en het weer je vriendelijk gezind zijn of dat je moet schuilen, je erop kunt kleden, of andere maatregelen nodig zijn.



Gisteren bij mooi weer een ritje gemaakt (en afgelegen strandjes opgezocht), dan zie je op die (soms verzakte) weggetjes aan de bergkant de afgebrokkelde stukken rots liggen, die naar beneden zijn gekomen en kijk je naar boven, dan zie je de kwetsbaarheid van die sterke (en begroeide) rotsgrond evengoed: het heeft ook zwakke plekken bij uitstekende zijkanten/stukken zonder houvast eronder, breekt evengoed af aan de randen. Het lijken solide wanden, maar ook die zijn onderhevig aan de elementen en op sommige plaatsen dus broos en kwetsbaar.



Het nut van je nietig voelen is imo overgave, meebewegen, meebuigen, en het betrekkelijke van alles, ook van jezelf, zien.

Tov het grotere en het eeuwige, tov de elementen, klimaat, waar jouw wil, status of macht niet belangrijk is of geen indruk en geen verschil maakt.

Waarom is dat belangrijk? Omdat het ook de betrekkelijkheid van je eigen leven en bestaan (en evt issues) laat beseffen, als je jezelf niet als uitgangspunt centraal zet, maar vanuit ander perspectief (van afstand) naar kijkt.

Hoe druk je je kunt maken om "niks", dat kan alleen als je jezelf belangrijk vindt, jezelf en wat je doet of laat, hoe je je voelt, wat jij meemaakt, mist, aan issues meesleept enz enz, als middelpunt van je/het leven beschouwt.



Het maakt die zee, storm, regenbui, rots enz niet uit wie & in welke hoedanigheid zich in de branding of op/onder afbrokkelend gesteente begeeft, in welke gemoedsstaat je bent doet er niet toe, ook niet of jij alle vertrouwen hebt dat het jou niet zal raken, jou in jouw bootje zal ontzien zodat je denkt dat jij de golven/zee overwint/ beheerst of dat je juist angstig en voorzichtig bent: het risico is voor iedereen hetzelfde.



In je eigen relatief kleine wereldje kun je je veilig en wel té belangrijk wanen, incl je issues té belangrijk máken, je helemaal door in beslag laten nemen zelfs, alleen al omdat je eigenlijk nooit uitgedaagd of geconfronteerd wordt door "echte" gevaren (en grootmachten tov jezelf) waaraan je je alleen maar kunt overgeven, meebuigen, vooraf kunt proberen te voorzien en -zo mogelijk- rekening mee te houden, flexibel op te reageren (zowel vooraf als terplekke), moet improviseren, aanpassen, enz.



Ook een prachtig gepolijst paleisje van een huis dat helemaal aan kant is met een aangeharkte tuin wordt niet ontzien, als het net als het slordige hutje van de buren wordt overspoeld.

Aan alle pracht en luxe heb je opeens helemaal niks als de electriciteit uitvalt, als er geen stromend water uit de kraan komt, geen telefonisch/internetbereik hebt: als zowel die buurman/vrouw als jijzelf ieder op zichzelf zijn aangewezen.



Gisteren hadden we opeens geen water uit de kraan, dan kun je balen of verzetten wat je wilt, want hoe vanzelfsprekend vind je dat dat soort elementaire levensbehoeften "gewoon werken"?!

Het werd wel weer opgelost, maar wekt ook weer het besef dat het zo normaal en vanzelfsprekend niet is (en zeker niet voor iedereen op de aardbol), hoe verwend we zijn geraakt, en dat op zo'n moment alle luxe om je heen 0,0 van waarde is en je niet helpt als het ontbreekt aan eoa elementaire levensbehoefte.

Okay, je weet dat het maar voor even is, en we hadden nog flessen drinkwater (genoeg voor tandenpoetsen, voor thee en koffie), maar je wil toch ook kunnen douchen, haren wassen, wc doortrekken, afwassen, wassen enz. Toch merk je het ongemak als dingen niet doen wat ze "horen te doen", niet direct beschikbaar zijn op het moment dat JIJ dat wilt, nodig vindt, gewend bent!



En ja, dan ben je blij dat je iemand te hulp kunt vragen die daar verstand van heeft (of dat desbetreffend (water)bedrijf of loodgieter) het ook weer oplost!

Dan denk je niet dat het leven maakbaar is en -erger- dat je alles zelf moet kunnen of zou moeten kunnen oplossen en net zo min dat een ander/bedrijf/overheid dat ongemak wegneemt binnen jouw tijdsbestek zoals jij het wilt en afhankelijk van jouw geduld en flexibiliteit.

Je kunt gaan mokken en balen, boos worden, je dag verpest vinden, moeite hebben dat je dat niet onder controle hebt/krijgt óf je past je plannen aan, net als de dagen ervoor als je verwachtte om internet te hebben en geen verbinding tot stand komt (wat ergens ook een "zegen" was, haha, dan kun je je laptop meenemen, zodat je daar ook wat werk kunt doen, maar dat was blijkbaar niet de bedoeling!).



Hoe dan ook kwam er een grote mate van (innerlijke?) rust over mij, zo zonder vanalles wat je normaal zo bezighoudt: je huis, troep van verbouwing, lawaai, je werk, alles wat "eigenlijk (dringend) moet of zou moeten", hoort, normaal is (geworden), zelfs routine, of waar je je zorgen om maakt, alles lijkt ver weg en (relatief) onbelangrijk als geijkte "zekerheden" wegvallen.

Letterlijk soms een verademing als dat gebeurt, haha, ipv de "ramp" die je je voorstelt dat zoiets meebrengt.



Anyway, laatste dag brak de zon door, werkte alles weer naar behoren, zijn we op pad gegaan naar plaatsen die we nog niet kenden, en uiteindelijk gestrand en de prachtige zonsondergang nog net kunnen zien op een verlaten strandje, bij kalme zee, even voordat je naar het vliegveld moet. Even bewust nog dat uurtje genieten, alleen maar "zijn", kijken, ervaren, de golfslag horen, indruk op je in laten werken, meer niet.

En stressvrij ingestapt, ook weer iets waar je je aan over moet geven, aan de kundigheid van de piloot, de onderhoudstoestand van het vliegtuig, het weer onderweg, turbulentie, vanalles iig waar je zelf geen invloed hebt en al zeker geen controle.

Wat ik op de heenweg lastiger vind en altijd maar een schietgebedje doe, gaat me makkelijker af op de terugweg.

Dat is natuurlijk niet voor niks!

Thuis vlak tevoren nog zo druk met vanalles, de aannemer, de verwarmingsinstallateur, werkgerelateerde dingen proberen als een speer vast te leggen/ te regelen = oa proberen onder controle te krijgen/ te organiseren, onder de knie te krijgen, dan "gestresst" of je alles wel bij je hebt (wat belangrijk is, je paspoort, pasjes, ticket minstens), op tijd vertrekt en bij de luchthaven bent, hoe ver lopen het is vanaf de parkeerplaats, enz. En dan houd je dus in gedachten al rekening met worst scenario omdat je eea gewoon niet wéét en maar beter ruim inschat, zit alles mee en ben je te vroeg. Geeft niet, want dan geeft die wachttijd je ook tijd om te ontspannen en te denken "waar maakte ik me nou zo druk om eigenlijk?!" al had je die tijd nog wat langer kunnen slapen.

Voor het eerst dat ik kon slapen in het vliegtuig, ook omdat het niet vol zat en je kon liggen op een nietbezette rij van 2 stoelen.



Wat mij opviel -eenmaal daar- is de lage buikademhaling die aangeeft hoe relaxt je dan "vanzelf" bent en oa zorgt dat je zoveel makkelijker in slaap valt, je overgeeft aan ff ergens moeten wachten, geduldiger maakt omdat je je "gewoon" overgeeft aan wat "is", zonder verzet, balen, zorgelijk zijn, en eea "over je heen laat komen".

En hoe gewend je ongemerkt raakt aan dat alles (en zeker ongemakt) liefst zsm voorbij moet zijn, opgelost dient te worden, en hoe goed het is om juist uitgedaagd te worden door situaties op te zoeken buiten je comfortzone, zodat je moet improviseren en je eigen creativiteit moet aanspreken om er intussen óók wat van te maken (of iig merkt van jezelf hoe je reageert daarop, relaxt en kalm blijft, geduldig of juist niet).



Natuurlijk is het makkelijker (als iets mis gaat of anders dreigt te gaan dan verwacht) als je ook nergens heen hoéft, en het alleen je eigen verwachting (bijstellen) betreft (dus geen consequenties heeft voor werk of anderszins anderen/jezelf echt benadeelt), maar het is imo echt heel goed om plots voor onverwachte dingen te staan en te merken dat je dat prima kunt handellen/bijstellen/aanpassen als dat nodig is.



Dochter is bijv avontuurlijker ingesteld dan ik, gisteren ergens afdalen mbv trappen (dus relatief easy) en dan zie ik eerder "beren op de weg" (namelijk dat je diezelfde weg terug omhoog moet, wat (sprekend voor mijzelf) minder gemakkelijk is dan naar beneden (conditie) en dan al snel denk: vanaf hier(boven) heb ik het wel gezien en vind ik het ook wel best en dan wil ik toch niet onderdoen voor haar (enthousiasme) en ga ik wél mee (zelf had ik er uit gemakzucht van afgezien).

En ontdek je dat kleine kapelletje, en de grot met bron, waar het water diepe sporen heeft ingesleten, ooit iemand de loop ervan heeft verlegd (om de grond eromheen vruchtbaar te maken), sta je even stil bij die tijden, zonder al die gemakken van nu, en hoe zwaar het bestaan misschien was op die hoogtes, in de warmte van de zomer of bij stormen zonder verwarming, zonder goed schoeisel, met die losse stenen waar je van grote hoogte kunt vallen als je pech hebt.



Je hoeft ook weer niet aan alles mee te doen uit angst om iets te missen als je het niet zou doen.

Het zijn soms maar kleine keuzes; als we dit doen hebben we minder tijd voor dat andere wat we wilden zien/doen, en afwegen en evt bijstellen als iets meer tijd kost, dat je iets anders dan maar "skipt" (dat komt later dan wel een keer.. of niet en ook prima).

En dan ook loslaten: dít heb je gekozen, dan niet blijven denken of het andere "beter" was geweest of wat je misschien daaraan "misloopt".



Dat soort dingen kun je 1 op 1 vertalen met andere dagelijkse dingen en keuzes waar je je tijd en moeite aan "besteedt: niet (blijven) vergelijken, niet bang zijn dat je intussen iets anders mist, als je eenmaal een beslissing neemt daar ook in meegaan en maar zien wat het brengt.

Zo ook de nieuwe onderneming: voor zover er te kiezen valt (lokaties) maar gewoon doen en wel zien, je kunt sommige dingen vaak toch niet weten van tevoren, of niet overzien en dus niet meenemen in je afweging, dus soms gewoon volgen wat je kiest en daar maar op vertrouwen, en dáár dan iets van te maken, het beste in zien (of uit zien te halen).



Het spontane en onverwachte óók omarmen, niet proberen naar je hand te zetten!

Ik ben (gelukkig!) niet zo'n controlefreak, ik raak niet snel van de leg als iets afwijkt.

In die zin hoef je niet altijd even evenwichtig en stabiel te zijn, idd zijn dip(jes) menselijk en heeft iedereen inmeer of mindere mate mee te maken, maar de mate waarin je van slag raakt of hoe vaak, of op dezelfde dag jouw mood veranderlijk is afhankelijk van omstandigheden (of andere mensen en hun reacties, of jezelf (weer) voor "onder controle moet zin te krijgen"/ vechten/ verzetten/ uittesten, saboteren, vermijden, enz zegt wel degelijk iéts over hoe je wel/niet (op dit moment, in die situatie) bestand bent tegen spontane veranderingen en hoezeer je uit je evenwicht raakt of juist hoe flexibel je daarop reageert.



Natuurlijk: als je niks verwacht, kun je ook niet teleurgesteld raken in eigen verwachtingen en is het makkelijker je ergens bij neer te leggen. Jezelf maar helemaal niet uitdagen geeft ook geen enkel idee van je veerkracht, en dus weinig zelfvertrouwen in het zelfoplossend vermogen en wat je kúnt áls dat wordt uitgedaagd.

Kleine en grote uitdagingen, veranderingen en zelfoverwinningen dragen wél bij aan het ontwikkelen van die veerkracht, en hoe je eea bekijkt (wás het wel een beer op de weg?!) en helemaal niet blijkt te kloppen wat je vooraf denkt/inschat/je jezelf inschat.

Vaak ben je sterker dan je denkt, en daar kom je soms alleen achter door het "gewoon" te doén!

En de consequenties van dat risico er maar bij te nemen, dat zie je dan wel weer



Hoe symbolisch en leerzaam zo'n kort lang weekend weg maar kan uitwerken, haha!

Kan het iedereen aanraden!

Ook zonder geld: doe eens iets anders dan gewoonlijk, neem een andere route, andere supermarkt, plaatsje, ander pleintje, sta een uur eerder of later op dan anders, hoe klein ook.



Ik las Susan Smit in de Happinez over bepaalde dingen en ben ik het zó mee eens (artikel ging over bepaalde hippe spirituele leuzen die als een soort waarheid worden gepresenteerd momenteel): het worden onderhand clichés, gaan als een soort "waarheden" of "bezweringen" een eigen leven leiden, maar blijven inhoudsloos als je dat zelf niet voelt of ondervindt (en maar aanneemt van anderen, van "wijze mensen", goeroes, als een soort richtlijnen en het nieuwe "moeten" worden (of het nieuwe "wat hoort" en mensen wéér een doel van maken dat bij voorbaat onhaalbaar is of ze zich tekort in voelen schieten als ze niet alsmaar zo "zen" zijn).

Daarnaast zegt zij hetzelfde als ik eerder hier ook zei (want zelf ervaren heb): jezelf zoeken/vinden is niks anders dan lagen afpellen.

Je (van huis uit & later aangeleerde) overtuigingen, gewoontes, patronen en normaalwaarden (oa waar je in gelooft) enz onder de loep nemen, zeker die je hinderen/ belemmerend uitwerken, (oa wat je denkt dat je niet kan/kunt, of je nu eenmaal zo bent, menselijk is of niet, wil niet zeggen dat je daarmee genoegen zou moeten nemen van jezelf!).

Jezelf opschonen qua "ruis" (met name je negatieve ervaringen waar je bepaalde overtuigingen ooit uit geconcludeerd en vastgezet hebt) en zorgen dat je nieuwe emoties en ervaringen meteen "doorleeft/doorvoelt" zodat je niet onnodig weer nieuwe onderdrukt en daarmee vastzet!): emoties die de ruimte hebben gehad, verdwijnen juist!



Doe haalbare dingen, je hoéft geen droom te volgen, en wat ik nu voor werk ga doen is ook niet "mijn dromen volgen", dus niet dat jullie dat denken, en dat je alles met passie moet/hoort te doen, of dat ik dat zou doen.

Het is (slechts) 1 van mijn ideeen en beslist geen romantische passie/droom, ik weet hoe hard werken het ook is, en hoe afhankelijk van het weer en andere omstandigheden, en hoeveel daarvan je niét kunt inschatten en onder controle hebt: het is en blijft een sprong in het diepe, met bepaalde risico's en niet "omdat het goed voelt" oid. Voor zover mogelijk berekend en risico, investeren, zonder énige zekerheid wat daaruit gaat komen. Spannend ongeacht het vertrouwen of geloven erin, en de sprong wagen ondanks dat het heel anders kan lopen (en dan nog zal ik het nooit als "mislukt" beschouwen, omdat ik niet denk in termen van succes en falen. Het is proberen, leren, een heleboel tegenkomen en zien, aan nieuwe situaties en aan mensen, het gewoon proberen, fouten mógen maken daarin en vooral inzien dat je niet alles vooraf kunt overzien en bedenken/voorstellen enz, maar gewoon zal moeten ervaren: omarmen wát het ook op je pad brengt (en dat zal heus niet alleen leuk en fijn zijn, ook de nodige tegenvallers moet je incalculeren, jammer dan).



Zo ook met reizen: je hoéft dat boek niet uit en te na uit te pluizen en alles te plannen en vast te leggen om er een succes van te maken: het mooiste zijn de onverwachte dingen en mensen, die op je pad gebrácht worden (en niet altijd wat je zelf zou verkiezen!!).

Op mijn wensbord is dat stuk wat ik openhield misschien wel het krachtigst geweest: dat mag "het universum" invullen, ik pretendeer niet dat ik weet wat "het beste" voor mij is, en dat wat ik mijzelf gun ook het beste voor mij/mijn persoonlijk ontwikkeling is, en zelfs misschien niet waar "het geheel" op zit te wachten (als mijn maatschappelijke bijdrage).



Laat dat stuk toekomst ook open, voor spontaniteit, voor ontdekken, het onverwachte wat je je nu (nog) niet kunt voorstellen zelfs, het enige wat je kunt doen is zorgen dat je min of meer uitgerust voor/ bestand bent tegen wát het ook is, en ook als dat "negatief" is, verdriet brengt, teleurstelling of wat dan ook.

Blijven beseffen dat jij het leven niét zelf kunt uitstippelen, plannen, onder controle kunt hebben, zekerheden niet bestaan en je hooguit kunt verwelkomen wat op dat pad komt. Veel meer kun je zelf niet doen, dan zorgen dat je in een redelijk goede mentale en fysieke conditie bent, zodat je eea kunt hebben. Dat wist ik al, maar werd me door dit uitstapje opnieuw duidelijk!

Al schrijvende had ik eea gemist, Zandvogel!

Wat erg, in de bloei van haar leven!

Ik weet niet of ik dat mooi kan vinden, ik denk niet dat zij haar leven al "af" vond (op die leeftijd en onder die gelukkige omstandigheden)..

Tja, wanneer heb je zelf vrede met zoiets???!



Paar jaar terug overleed een forumvriendin van mij en dacht ik nog: als ik nu ga, ben ik een tevreden mens, zou ik er vrede mee hebben.

Op dit moment kan ik dat niet zeggen.

Er zijn altijd weer ontwikkelingen die je niet had willen missen, als je de keuze had tenminste, denk ik.

Wanneer ben je "af" (voor je gevoel)?!

Geen idee.

Maar zeker voor de nabestaanden is het erg machteloos, kwam het onverwachts?



Het leven kan te kort duren, het maakt je als buitenstaander maar weer attent op de vergankelijkheid, he?

Ook daar heb je geen controle over, het is de enige zekerheid die we hebben: dat we vroeg of laat heen gaan.

Heftig hoor!

Sterkte jij ook, het zet je wel weer met beide benen op de grond, he?