Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 19:25
Ik weet niet wat ik met de angst voor morgen moet. Ik ben bang om me uit te (moeten!) kleden, heb hele erge angst voor foto's (elke vorm, zeker als iemand ze neemt terwijl ik alleen in een kamertje ben (en bij röntgen blijft uiteraard niemand erbij staan), kan het niet handelen als iemand me aanraakt, zeker bloot niet en m'n borsten zijn helemaal lastig. Daarbij kan er vanalles wel gebeuren. In het simpelste geval is het letterlijk oud zeer en is het na de uitslag duidelijk dat de pijn in mijn hoofd zit. In het ergste geval is het wel mis en dan volgt er heel erg veel wat ik niet aankan. Vriendin gaat mee om te zorgen dat ik er echt naartoe ga en om me daarna weer op te vangen, ze mag niet mee naar binnen. En de uitslag volgt pas later.
maandag 23 januari 2017 19:25
maandag 23 januari 2017 19:26
quote:Sunemom schreef op 23 januari 2017 @ 19:19:
Ik heb net met vriendin geappt. Het is al een paar dagen hel in mijn hoofd, ik heb vandaag twee keer een hele erge paniekaanval gehad en zit er eigenlijk gewoon doorheen. Ik heb met haar even geappt over morgen. We hebben beiden zieke kinderen, maar het lijkt erop dat we de oppas rond hebben nu en dat ze toch mee kan. En ondanks dat ben ik alsnog zo ontzettend bang.
Knuffel probeer inderdaad wel aan te geven wat je denkt /voelt. Het kan met heel weinig woorden, maar probeer de connectie met deze therapeute te houden, ze is echt goed voor je
Goed dat je met vriendin appt!
Natuurlijk ben je bang
Ook al hoeft het niet
Daar denkt je hoofd en lichaam anders over
Wat kan je helpen om vanavond door te komen?
Ik ben ook aan het denken, paniekaanval is zich aan het vormen
Buik is al ineengekrompen
Ademhaling moeilijk
Slikken moeilijk
Zicht dubbel
Controle verlies zo voelt het
Mijn grootste angst bah
Ik help je er natuurlijk helemaal niks mee maar hoop dat je leest en weet dat je niet alleen ervoor staat
Iedereen denkt aan je en veel reacties, omdat we met je meeleven. Ik vind je dapper, ook al vind je dat zelf niet. Ondanks deze enorme angst ga je wel!
Ik heb net met vriendin geappt. Het is al een paar dagen hel in mijn hoofd, ik heb vandaag twee keer een hele erge paniekaanval gehad en zit er eigenlijk gewoon doorheen. Ik heb met haar even geappt over morgen. We hebben beiden zieke kinderen, maar het lijkt erop dat we de oppas rond hebben nu en dat ze toch mee kan. En ondanks dat ben ik alsnog zo ontzettend bang.
Knuffel probeer inderdaad wel aan te geven wat je denkt /voelt. Het kan met heel weinig woorden, maar probeer de connectie met deze therapeute te houden, ze is echt goed voor je
Goed dat je met vriendin appt!
Natuurlijk ben je bang
Ook al hoeft het niet
Daar denkt je hoofd en lichaam anders over
Wat kan je helpen om vanavond door te komen?
Ik ben ook aan het denken, paniekaanval is zich aan het vormen
Buik is al ineengekrompen
Ademhaling moeilijk
Slikken moeilijk
Zicht dubbel
Controle verlies zo voelt het
Mijn grootste angst bah
Ik help je er natuurlijk helemaal niks mee maar hoop dat je leest en weet dat je niet alleen ervoor staat
Iedereen denkt aan je en veel reacties, omdat we met je meeleven. Ik vind je dapper, ook al vind je dat zelf niet. Ondanks deze enorme angst ga je wel!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 19:27
quote:Knuffelbeertjes schreef op 23 januari 2017 @ 17:30:
Vandaag hele dag gewerkt,
zonder medicatie.
Zonder beelden, want heb mijn agenda vol gepland.
Eenmaal thuis is er geen ontkomen aan, maar de gedachten zijn als gekken aan het werk om de beelden weg te drukken. Dat doen ze om mij te helpen. Zodat ik hen morgen en vrijdag help. Zo doen we wat voor elkaar...
Vond het eerst wel eng zonder medicatie, maar voel me natuurlijk veel helderder.
Merk wel dat de weerstand tegen de gedachten afneemt,
kan het niet van ze winnen.
Ze krijgen gelijk, en dat voelt eigenlijk heel naar.
Want het is zo dat ik dacht dat ik sterker was dan dit,
en wel tegen ze op kon.
De afgelopen weken geoefend heb en geleerd dat ze niet altijd gelijk hebben,
onhandige dingen van mij verwachten.
Maar deze week zijn zij de baas.
En dat mag ik ook wel van ze verwachten,
want dat zijn ze jarenlang geweest..
Ze zijn vandaag druk geweest met bedenken hoe ik mijn huidige therapeut morgen om de tuin kan leiden. Het is ze tot dusver niet gelukt, maar ze hebben al wel wat ideeën verzameld.
Nog steeds probeer ik ergens wel er tegenin te gaan..
Maar de uitkomst blijft hetzelfde: 'morgen regelen we dat je geen emdr meer hoeft,
dat de intake vrijdag niet door gaat.
De beelden stoppen we weg (vandaar het harde werken vandaag ook weer) en de emoties ook. Het gevoel in je lichaam gaat op de negeer stand. Er is niks met jou aan de hand.'
Hetgeen me nog tegenhoudt is de vertrouwensrelatie die ik met mijn therapeut opgebouwd heb. Afgesproken dat ik het aan zou geven wanneer ik richting liegen zou gaan. En natuurlijk heb ik haar veel te veel verteld afgelopen weken. En daardoor heb ik mezelf het nu heel lastig gemaakt.
Maar niet onmogelijk. Als ik de emdr niet wil, dan hoeft dat niet.
Ik wil het wel, maar als de gedachten de beelden blokkeren, is het toch totaal zinloos. Dan maar beter nu afhaken, dan straks..
Ik ben bang dat jullie me geen tips willen geven over hoe ik mijn therapeut om de tuin kan leiden. En natuurlijk wil ik dat ergens ook niet. Maar ik zal wel aan haar proberen te vertellen dat ik de emdr niet zie zitten. Dat ik bang ben dat de gedachten het verpesten voor me. Daar zijn ze nu al mee bezig. Maar helaas zeggen ze natuurlijk ook dat ik er niet over mag praten met haar.. Ik voel me zo verward
En als ik wel erover praat, worden ze zo boos en de dingen die ze dan bedenken, kan ik in mijn eentje ook niet dragen. En dan is het vast zo dat ik dat ook eerlijk moet vertellen, maar ik durf het echt niet
Ik ben gewoon een stom bang persoon, die niet te helpen is, door mijn eigen gedrag.
Ik herken een hele hoop uit je post Knuf.
De weerstand van de gedachten tegen therapie, de argumenten die ze aandragen.
Je bent ze een hele tijd terug al een stap voor geweest door je therapeut eerlijk te vertellen wat de gedachten van jou verwachten, van je eisen, wat betreft de therapie. Ik vind het super knap van je dat je dit met je therapeut hebt gedeeld. Je kunt nu (op een sterk moment) eerlijk tegen haar zijn via de mail, zodat zij weet van de weerstand van de gedachten en dus ook van jou.
Ik weet nog dat ik daar in het begin van mijn therapie traject echt niet eerlijk over durfde te zijn.
ik heb dagbehandelingstherapie in groepsverband gevolgd. Ik heb pas na twee maanden in de groep verteld over de gedachten. Mijn psychiater wist het al eerder maar heeft het aan mijzelf gelaten om te kiezen voor het moment waarop ik er over ging delen. Toen ik dat eenmaal had gedaan waren ze natuurlijk woest.. en ik mocht niet meer naar therapie. Ik heb daar regelmatig aan toegegeven zonder in de groep de echte reden aan te geven waarom ik er niet was.
Groepsgenoten gaven toen aan zich onveilig te voelen door mijn afwezigheid en mijn zwijgen over de gedachten. Zij wilden mij helpen, en ik liep er voor weg. Dat was moeilijk voor me, maar heeft me uiteindelijk wel geholpen om meer te gaan delen.
Je bent absoluut geen stom en bang persoon die niet te helpen is lieve Knuf!
Je bent wel te helpen! En je bent zo goed op weg. Je zet zoveel stappen, reuzestappen zelfs!
En dat je bang bent, dat geloof ik! En dat is een afschuwelijk gevoel
Je hebt nu een aantal mensen om je heen die om je geven en je willen helpen, en er voor je zijn. Ik hoop dat je dat steeds een klein beetje minder bang maakt.
Het is goed dat je deelt, ondanks de gevolgen. Ik herken je verwarring, maar het is goed. Echt!
Want zonder die gevolgen zijn ze ook heel gemeen en door te delen kun je geholpen worden.
Dikke lieve Knuf!
Vandaag hele dag gewerkt,
zonder medicatie.
Zonder beelden, want heb mijn agenda vol gepland.
Eenmaal thuis is er geen ontkomen aan, maar de gedachten zijn als gekken aan het werk om de beelden weg te drukken. Dat doen ze om mij te helpen. Zodat ik hen morgen en vrijdag help. Zo doen we wat voor elkaar...
Vond het eerst wel eng zonder medicatie, maar voel me natuurlijk veel helderder.
Merk wel dat de weerstand tegen de gedachten afneemt,
kan het niet van ze winnen.
Ze krijgen gelijk, en dat voelt eigenlijk heel naar.
Want het is zo dat ik dacht dat ik sterker was dan dit,
en wel tegen ze op kon.
De afgelopen weken geoefend heb en geleerd dat ze niet altijd gelijk hebben,
onhandige dingen van mij verwachten.
Maar deze week zijn zij de baas.
En dat mag ik ook wel van ze verwachten,
want dat zijn ze jarenlang geweest..
Ze zijn vandaag druk geweest met bedenken hoe ik mijn huidige therapeut morgen om de tuin kan leiden. Het is ze tot dusver niet gelukt, maar ze hebben al wel wat ideeën verzameld.
Nog steeds probeer ik ergens wel er tegenin te gaan..
Maar de uitkomst blijft hetzelfde: 'morgen regelen we dat je geen emdr meer hoeft,
dat de intake vrijdag niet door gaat.
De beelden stoppen we weg (vandaar het harde werken vandaag ook weer) en de emoties ook. Het gevoel in je lichaam gaat op de negeer stand. Er is niks met jou aan de hand.'
Hetgeen me nog tegenhoudt is de vertrouwensrelatie die ik met mijn therapeut opgebouwd heb. Afgesproken dat ik het aan zou geven wanneer ik richting liegen zou gaan. En natuurlijk heb ik haar veel te veel verteld afgelopen weken. En daardoor heb ik mezelf het nu heel lastig gemaakt.
Maar niet onmogelijk. Als ik de emdr niet wil, dan hoeft dat niet.
Ik wil het wel, maar als de gedachten de beelden blokkeren, is het toch totaal zinloos. Dan maar beter nu afhaken, dan straks..
Ik ben bang dat jullie me geen tips willen geven over hoe ik mijn therapeut om de tuin kan leiden. En natuurlijk wil ik dat ergens ook niet. Maar ik zal wel aan haar proberen te vertellen dat ik de emdr niet zie zitten. Dat ik bang ben dat de gedachten het verpesten voor me. Daar zijn ze nu al mee bezig. Maar helaas zeggen ze natuurlijk ook dat ik er niet over mag praten met haar.. Ik voel me zo verward
En als ik wel erover praat, worden ze zo boos en de dingen die ze dan bedenken, kan ik in mijn eentje ook niet dragen. En dan is het vast zo dat ik dat ook eerlijk moet vertellen, maar ik durf het echt niet
Ik ben gewoon een stom bang persoon, die niet te helpen is, door mijn eigen gedrag.
Ik herken een hele hoop uit je post Knuf.
De weerstand van de gedachten tegen therapie, de argumenten die ze aandragen.
Je bent ze een hele tijd terug al een stap voor geweest door je therapeut eerlijk te vertellen wat de gedachten van jou verwachten, van je eisen, wat betreft de therapie. Ik vind het super knap van je dat je dit met je therapeut hebt gedeeld. Je kunt nu (op een sterk moment) eerlijk tegen haar zijn via de mail, zodat zij weet van de weerstand van de gedachten en dus ook van jou.
Ik weet nog dat ik daar in het begin van mijn therapie traject echt niet eerlijk over durfde te zijn.
ik heb dagbehandelingstherapie in groepsverband gevolgd. Ik heb pas na twee maanden in de groep verteld over de gedachten. Mijn psychiater wist het al eerder maar heeft het aan mijzelf gelaten om te kiezen voor het moment waarop ik er over ging delen. Toen ik dat eenmaal had gedaan waren ze natuurlijk woest.. en ik mocht niet meer naar therapie. Ik heb daar regelmatig aan toegegeven zonder in de groep de echte reden aan te geven waarom ik er niet was.
Groepsgenoten gaven toen aan zich onveilig te voelen door mijn afwezigheid en mijn zwijgen over de gedachten. Zij wilden mij helpen, en ik liep er voor weg. Dat was moeilijk voor me, maar heeft me uiteindelijk wel geholpen om meer te gaan delen.
Je bent absoluut geen stom en bang persoon die niet te helpen is lieve Knuf!
Je bent wel te helpen! En je bent zo goed op weg. Je zet zoveel stappen, reuzestappen zelfs!
En dat je bang bent, dat geloof ik! En dat is een afschuwelijk gevoel
Je hebt nu een aantal mensen om je heen die om je geven en je willen helpen, en er voor je zijn. Ik hoop dat je dat steeds een klein beetje minder bang maakt.
Het is goed dat je deelt, ondanks de gevolgen. Ik herken je verwarring, maar het is goed. Echt!
Want zonder die gevolgen zijn ze ook heel gemeen en door te delen kun je geholpen worden.
Dikke lieve Knuf!
maandag 23 januari 2017 19:29
quote:Tobbert schreef op 23 januari 2017 @ 19:25:
Knuffel, wat Branning ook zegt: was dit wel het goede moment om te stoppen met medicatie? Heb je dat overlegd met je therapeut? Want misschien is het beter om ze nog even te slikken, tot je je emdr-therapeute een paar keer gezien hebt en dat wat minder eng is.
Ja overlegd
Ze legt me niks op
Mag nog wel overwegen of ik de 25 Mg wil blijven slikken ipv in een keer niks (zat nu op 50)
Als ik dat fijner vind
Maar geen afbouw fase oid
Doen wat goed voelt voor mij
Nou, dat zit er niet in want de gedachten mogen bepalen
Ze zijn momenteel te sterk om er tegenin te gaan
Knuffel, wat Branning ook zegt: was dit wel het goede moment om te stoppen met medicatie? Heb je dat overlegd met je therapeut? Want misschien is het beter om ze nog even te slikken, tot je je emdr-therapeute een paar keer gezien hebt en dat wat minder eng is.
Ja overlegd
Ze legt me niks op
Mag nog wel overwegen of ik de 25 Mg wil blijven slikken ipv in een keer niks (zat nu op 50)
Als ik dat fijner vind
Maar geen afbouw fase oid
Doen wat goed voelt voor mij
Nou, dat zit er niet in want de gedachten mogen bepalen
Ze zijn momenteel te sterk om er tegenin te gaan
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 19:31
Ja dit is de eerste keer. Ik ga normaal vol de vermijding in als het om mijn eigen gezondheid gaat. Als ik al iets voel gaat het heus wel weer over. Maar in dit geval.. Ik heb kinderen en mag het niet langer uitstellen van mezelf met het idee als het wel mis is kunnen ze nu misschien nog iets doen, dat ben ik aan de kinderen verplicht.
maandag 23 januari 2017 19:32
quote:Sunemom schreef op 23 januari 2017 @ 19:25:
Ik weet niet wat ik met de angst voor morgen moet. Ik ben bang om me uit te (moeten!) kleden, heb hele erge angst voor foto's (elke vorm, zeker als iemand ze neemt terwijl ik alleen in een kamertje ben (en bij röntgen blijft uiteraard niemand erbij staan), kan het niet handelen als iemand me aanraakt, zeker bloot niet en m'n borsten zijn helemaal lastig. Daarbij kan er vanalles wel gebeuren. In het simpelste geval is het letterlijk oud zeer en is het na de uitslag duidelijk dat de pijn in mijn hoofd zit. In het ergste geval is het wel mis en dan volgt er heel erg veel wat ik niet aankan. Vriendin gaat mee om te zorgen dat ik er echt naartoe ga en om me daarna weer op te vangen, ze mag niet mee naar binnen. En de uitslag volgt pas later.Nog maar een keer omdat je er niet genoeg (voeldoende) van kan krijgen: Ik hoop dat je de virtuele steun voelt dat is wat ik je kan geven en goed dat je schrijft, blijft delen. Morgen als het weer dit tijdstip is is alles alweer even achter de rug, heb je het gehad. Nog even volhouden lieverd
Ik weet niet wat ik met de angst voor morgen moet. Ik ben bang om me uit te (moeten!) kleden, heb hele erge angst voor foto's (elke vorm, zeker als iemand ze neemt terwijl ik alleen in een kamertje ben (en bij röntgen blijft uiteraard niemand erbij staan), kan het niet handelen als iemand me aanraakt, zeker bloot niet en m'n borsten zijn helemaal lastig. Daarbij kan er vanalles wel gebeuren. In het simpelste geval is het letterlijk oud zeer en is het na de uitslag duidelijk dat de pijn in mijn hoofd zit. In het ergste geval is het wel mis en dan volgt er heel erg veel wat ik niet aankan. Vriendin gaat mee om te zorgen dat ik er echt naartoe ga en om me daarna weer op te vangen, ze mag niet mee naar binnen. En de uitslag volgt pas later.Nog maar een keer omdat je er niet genoeg (voeldoende) van kan krijgen: Ik hoop dat je de virtuele steun voelt dat is wat ik je kan geven en goed dat je schrijft, blijft delen. Morgen als het weer dit tijdstip is is alles alweer even achter de rug, heb je het gehad. Nog even volhouden lieverd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 19:33
@Sunemom, misschien stelt het je iets gerust door dit filmpje te bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=eeYQ9sNwQ-E
Een heel rustig filmpje waarin wordt uitgelegd hoe een mammogram in zijn werk gaat, echt bedoeld voor jou als patiënt.
Overigens kreeg ik eerst een echo, toen een mammografie. Verder ging het vrijwel hetzelfde als in het filmpje, terwijl mijn onderzoek in een ander ziekenhuis was.
Een heel rustig filmpje waarin wordt uitgelegd hoe een mammogram in zijn werk gaat, echt bedoeld voor jou als patiënt.
Overigens kreeg ik eerst een echo, toen een mammografie. Verder ging het vrijwel hetzelfde als in het filmpje, terwijl mijn onderzoek in een ander ziekenhuis was.
maandag 23 januari 2017 19:37
Sunemon, goed dat je je vriendin geappt hebt!
Kan me je angsten zo goed voorstellen!
Kun je morgen vragen of ze de hele tijd bij je mag blijven? Misschien is het mogelijk dat ze zo'n speciaal schort aan mag?
Ik ben ook weleens bij het nemen van een röntgenfoto bij iemand gebleven. Dat mocht, met een speciaal schort aan.
Misschien kun je morgenvroeg even bellen naar het ziekenhuis?
Kan me je angsten zo goed voorstellen!
Kun je morgen vragen of ze de hele tijd bij je mag blijven? Misschien is het mogelijk dat ze zo'n speciaal schort aan mag?
Ik ben ook weleens bij het nemen van een röntgenfoto bij iemand gebleven. Dat mocht, met een speciaal schort aan.
Misschien kun je morgenvroeg even bellen naar het ziekenhuis?
maandag 23 januari 2017 19:38
quote:MissGrannySmith schreef op 23 januari 2017 @ 19:27:
[...]
Ik herken een hele hoop uit je post Knuf.
De weerstand van de gedachten tegen therapie, de argumenten die ze aandragen.
Je bent ze een hele tijd terug al een stap voor geweest door je therapeut eerlijk te vertellen wat de gedachten van jou verwachten, van je eisen, wat betreft de therapie. Ik vind het super knap van je dat je dit met je therapeut hebt gedeeld. Je kunt nu (op een sterk moment) eerlijk tegen haar zijn via de mail, zodat zij weet van de weerstand van de gedachten en dus ook van jou.
Ik weet nog dat ik daar in het begin van mijn therapie traject echt niet eerlijk over durfde te zijn.
ik heb dagbehandelingstherapie in groepsverband gevolgd. Ik heb pas na twee maanden in de groep verteld over de stemmen. Mijn psychiater wist het al eerder maar heeft het aan mijzelf gelaten om te kiezen voor het moment waarop ik er over ging delen. Toen ik dat eenmaal had gedaan waren ze natuurlijk woest.. en ik mocht niet meer naar therapie. Ik heb daar regelmatig aan toegegeven zonder in de groep de echte reden aan te geven waarom ik er niet was.
Groepsgenoten gaven toen aan zich onveilig te voelen door mijn afwezigheid en mijn zwijgen over de gedachten. Zij wilden mij helpen, en ik liep er voor weg. Dat was moeilijk voor me, maar heeft me uiteindelijk wel geholpen om meer te gaan delen.
Je bent absoluut geen stom en bang persoon die niet te helpen is lieve Knuf!
Je bent wel te helpen! En je bent zo goed op weg. Je zet zoveel stappen, reuzestappen zelfs!
En dat je bang bent, dat geloof ik! En dat is een afschuwelijk gevoel
Je hebt nu een aantal mensen om je heen die om je geven en je willen helpen, en er voor je zijn. Ik hoop dat je dat steeds een klein beetje minder bang maakt.
Het is goed dat je deelt, ondanks de gevolgen. Ik herken je verwarring, maar het is goed. Echt!
Want zonder die gevolgen zijn ze ook heel gemeen en door te delen kun je geholpen worden.
Dikke lieve Knuf!
Wat een fijne post MissGrannySmith
Dank je wel
Ik voel me vaak zo gestoord als ik over de gedachten schrijf
Alsof ze de baas over me zijn
Op zwakke momenten zijn ze dat helaas wel
Heel fijn deze herkenning te lezen
Zo knap hoe jij alles aangegaan bent
Pfff zelfs gedeeld in een groep
Heel knap en dapper
Elke keer ben ik zo bang
M'n lichaam is totaal verkrampt
En het deed al zo'n zeer
En de angst neemt alleen maar toe
Dat is het probleem met praten erover
Het mag niet
Ik moet me stil houden
Anders maken ze mij kapot
[...]
Ik herken een hele hoop uit je post Knuf.
De weerstand van de gedachten tegen therapie, de argumenten die ze aandragen.
Je bent ze een hele tijd terug al een stap voor geweest door je therapeut eerlijk te vertellen wat de gedachten van jou verwachten, van je eisen, wat betreft de therapie. Ik vind het super knap van je dat je dit met je therapeut hebt gedeeld. Je kunt nu (op een sterk moment) eerlijk tegen haar zijn via de mail, zodat zij weet van de weerstand van de gedachten en dus ook van jou.
Ik weet nog dat ik daar in het begin van mijn therapie traject echt niet eerlijk over durfde te zijn.
ik heb dagbehandelingstherapie in groepsverband gevolgd. Ik heb pas na twee maanden in de groep verteld over de stemmen. Mijn psychiater wist het al eerder maar heeft het aan mijzelf gelaten om te kiezen voor het moment waarop ik er over ging delen. Toen ik dat eenmaal had gedaan waren ze natuurlijk woest.. en ik mocht niet meer naar therapie. Ik heb daar regelmatig aan toegegeven zonder in de groep de echte reden aan te geven waarom ik er niet was.
Groepsgenoten gaven toen aan zich onveilig te voelen door mijn afwezigheid en mijn zwijgen over de gedachten. Zij wilden mij helpen, en ik liep er voor weg. Dat was moeilijk voor me, maar heeft me uiteindelijk wel geholpen om meer te gaan delen.
Je bent absoluut geen stom en bang persoon die niet te helpen is lieve Knuf!
Je bent wel te helpen! En je bent zo goed op weg. Je zet zoveel stappen, reuzestappen zelfs!
En dat je bang bent, dat geloof ik! En dat is een afschuwelijk gevoel
Je hebt nu een aantal mensen om je heen die om je geven en je willen helpen, en er voor je zijn. Ik hoop dat je dat steeds een klein beetje minder bang maakt.
Het is goed dat je deelt, ondanks de gevolgen. Ik herken je verwarring, maar het is goed. Echt!
Want zonder die gevolgen zijn ze ook heel gemeen en door te delen kun je geholpen worden.
Dikke lieve Knuf!
Wat een fijne post MissGrannySmith
Dank je wel
Ik voel me vaak zo gestoord als ik over de gedachten schrijf
Alsof ze de baas over me zijn
Op zwakke momenten zijn ze dat helaas wel
Heel fijn deze herkenning te lezen
Zo knap hoe jij alles aangegaan bent
Pfff zelfs gedeeld in een groep
Heel knap en dapper
Elke keer ben ik zo bang
M'n lichaam is totaal verkrampt
En het deed al zo'n zeer
En de angst neemt alleen maar toe
Dat is het probleem met praten erover
Het mag niet
Ik moet me stil houden
Anders maken ze mij kapot
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 23 januari 2017 19:39
quote:Elmervrouw schreef op 23 januari 2017 @ 12:28:
[...]
Dat alles tegelijkertijd; of kan ik beter zeggen naast elkaar?
(niet quoten want ik ga dit later weghalen).
Ik heb maar heel weinig ervaring met de dingen die alle aandacht in je hoofd opeisen, maar ik vind het niet gek dat je hoofd helemaal omloopt. Je hebt van die lijstjes met dingen die grote impact op je leven hebben, die je bestaan, de wereld zoals je die kende op zijn kop zetten. Scheiden/einde relatie is er daar een van. Verhuizen ook, verhuizen überhaupt, maar zeker naar een andere stad. En dan loop je manmens tegen het lijf (leuk, maar weer een opschudding van je bestaan), en zijn je zoon en zijn vader je leven weer binnengewalst en je vriendin er juist uit....Dat zijn vijf (5!) grote dingen in relatief korte tijd. Ik vind het heel knap hoe jij je staande weet te houden en je erdoor slaat, en positief blijft en ondertussen ook nog grote stappen zet naar het helen van de kleine EV.
Wat betreft werken, ach. Werk hebben heeft voordelen, en voor sommige mensen tel je misschien alleen mee als je werkt (wat alles over hen en niets over jou zegt - en dat geldt ook voor die man aan de telefoon). Nu geen werk hebben, bied je wel de tijd om alles te verwerken en te bouwen aan een betere relatie met jezelf (en misschien stiekem ook een beetje met manmens).
PS volgens mij heb ik alle inhoudelijke dingen uit de quote verwijderd, maar als je wil dat ik 'm helemaal weghaal, moet je het even zeggen.
[...]
Dat alles tegelijkertijd; of kan ik beter zeggen naast elkaar?
(niet quoten want ik ga dit later weghalen).
Ik heb maar heel weinig ervaring met de dingen die alle aandacht in je hoofd opeisen, maar ik vind het niet gek dat je hoofd helemaal omloopt. Je hebt van die lijstjes met dingen die grote impact op je leven hebben, die je bestaan, de wereld zoals je die kende op zijn kop zetten. Scheiden/einde relatie is er daar een van. Verhuizen ook, verhuizen überhaupt, maar zeker naar een andere stad. En dan loop je manmens tegen het lijf (leuk, maar weer een opschudding van je bestaan), en zijn je zoon en zijn vader je leven weer binnengewalst en je vriendin er juist uit....Dat zijn vijf (5!) grote dingen in relatief korte tijd. Ik vind het heel knap hoe jij je staande weet te houden en je erdoor slaat, en positief blijft en ondertussen ook nog grote stappen zet naar het helen van de kleine EV.
Wat betreft werken, ach. Werk hebben heeft voordelen, en voor sommige mensen tel je misschien alleen mee als je werkt (wat alles over hen en niets over jou zegt - en dat geldt ook voor die man aan de telefoon). Nu geen werk hebben, bied je wel de tijd om alles te verwerken en te bouwen aan een betere relatie met jezelf (en misschien stiekem ook een beetje met manmens).
PS volgens mij heb ik alle inhoudelijke dingen uit de quote verwijderd, maar als je wil dat ik 'm helemaal weghaal, moet je het even zeggen.
maandag 23 januari 2017 19:46
quote:Knuffelbeertjes schreef op 23 januari 2017 @ 17:12:
[...]
Ja, dat kan, dat hij het onzin vindt. Zijn probleem. En dat hij je toch bij hem inplant. Daar ga je dan niet mee akkoord toch? Je hoeft niks te doen tegen je zin/wil in he?
Nee dat hoeft niet nee. Het is alleen zo makkelijk om mezelf dan maar aan te passen. Voel me op dit gebied echt nog een vaatdoek wat betreft 'rug recht houden'. Is ook precies het trauma wat nog behandeld moet worden. Bijt elkaar nogal, voor mijzelf opkomen en wat ik geleerd heb door het trauma. Bedankt voor je reactie, ik ga je woorden wel in mijn achterhoofd houden morgen.
Ik snap dat je angst stijgt nu de afspraak met de nieuwe therapeut dichterbij komt. Heb je helder wat de bedoeling is voor de eerste afspraak? Het kan je helpen om wat controle te houden als je weet wat je gaat bespreken. Ik heb voorafgaand aan de emdr helemaal niets inhoudelijks over de trauma's verteld aan de therapeuten. Ze moesten het doen met mijn minimale beschrijvingen. Ik zei dat ik beelden (niet welke) had, welke triggers (bijv niet weg kunnen uit een bus) ik had, en wat ik intern voelde (paniek). That's all. Ik heb het heel erg met handen en voetenwerk gedaan. Jij gaat hier ook een weg in vinden die voor jou het minst belastend is .
Fijn dat je er weer bent SF!
[...]
Ja, dat kan, dat hij het onzin vindt. Zijn probleem. En dat hij je toch bij hem inplant. Daar ga je dan niet mee akkoord toch? Je hoeft niks te doen tegen je zin/wil in he?
Nee dat hoeft niet nee. Het is alleen zo makkelijk om mezelf dan maar aan te passen. Voel me op dit gebied echt nog een vaatdoek wat betreft 'rug recht houden'. Is ook precies het trauma wat nog behandeld moet worden. Bijt elkaar nogal, voor mijzelf opkomen en wat ik geleerd heb door het trauma. Bedankt voor je reactie, ik ga je woorden wel in mijn achterhoofd houden morgen.
Ik snap dat je angst stijgt nu de afspraak met de nieuwe therapeut dichterbij komt. Heb je helder wat de bedoeling is voor de eerste afspraak? Het kan je helpen om wat controle te houden als je weet wat je gaat bespreken. Ik heb voorafgaand aan de emdr helemaal niets inhoudelijks over de trauma's verteld aan de therapeuten. Ze moesten het doen met mijn minimale beschrijvingen. Ik zei dat ik beelden (niet welke) had, welke triggers (bijv niet weg kunnen uit een bus) ik had, en wat ik intern voelde (paniek). That's all. Ik heb het heel erg met handen en voetenwerk gedaan. Jij gaat hier ook een weg in vinden die voor jou het minst belastend is .
Fijn dat je er weer bent SF!
Doubt kills more dreams than failure ever will
maandag 23 januari 2017 19:46
quote:SF_ schreef op 23 januari 2017 @ 19:33:
@Sunemom, misschien stelt het je iets gerust door dit filmpje te bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=eeYQ9sNwQ-E
Een heel rustig filmpje waarin wordt uitgelegd hoe een mammogram in zijn werk gaat, echt bedoeld voor jou als patiënt.
Soms krijg je eerst een echo, en dan een mammografie.
Soms staat de verpleegster die de foto's maakt achter een soort scherm; ze was dus niet helemaal uit de kamer. Dat kan dus ook, en scheelt misschien voor het alleen zijn. Als je wilt dat ze tegen je blijft praten, mag je dat gewoon aangeven.
Je vriendin mag er waarschijnlijk niet bij zijn als de foto's worden genomen ivm de straling. Soms mogen ouders er wel bij zijn, bij hun kind, met zo'n loodschort aan. Misschien kan dat? Of dat je vriendin alleen even de kamer uitgaat als de foto's worden gemaakt en verder wel bij je is? Het belangrijkste is namelijk dat die foto's worden gemaakt, en daar kunnen ze misschien best flexibel mee zijn als je aangeeft dat dat écht nodig is om jou er door te helpen.
Ik vind je overigens heel dapper dat je ondanks je angst gaat!
@Sunemom, misschien stelt het je iets gerust door dit filmpje te bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=eeYQ9sNwQ-E
Een heel rustig filmpje waarin wordt uitgelegd hoe een mammogram in zijn werk gaat, echt bedoeld voor jou als patiënt.
Soms krijg je eerst een echo, en dan een mammografie.
Soms staat de verpleegster die de foto's maakt achter een soort scherm; ze was dus niet helemaal uit de kamer. Dat kan dus ook, en scheelt misschien voor het alleen zijn. Als je wilt dat ze tegen je blijft praten, mag je dat gewoon aangeven.
Je vriendin mag er waarschijnlijk niet bij zijn als de foto's worden genomen ivm de straling. Soms mogen ouders er wel bij zijn, bij hun kind, met zo'n loodschort aan. Misschien kan dat? Of dat je vriendin alleen even de kamer uitgaat als de foto's worden gemaakt en verder wel bij je is? Het belangrijkste is namelijk dat die foto's worden gemaakt, en daar kunnen ze misschien best flexibel mee zijn als je aangeeft dat dat écht nodig is om jou er door te helpen.
Ik vind je overigens heel dapper dat je ondanks je angst gaat!
maandag 23 januari 2017 19:47
Nee, is goed zo hoor Tobbert. Dank je wel voor je reactie, en jij ook, Knuf, en anderen die gereageerd hadden maar ik kan het nu even allemaal niet overzien. Zo had ik dat nog niet bekeken: best allemaal grote dingen inderdaad. Ik ga ze zo op schrijven in mijn notitieboek, zodat ik hopelijk wat milder en met meer geduld naar mezelf kan kijken.
Ik wil ook zo graag dat alles normaal is: dat ik normaal kan omgaan met al die dingen. Meteen denk ik nu: wat is normaal dan eigenlijk, wie bepaalt dat, hoe ziet dat eruit?
Ik wil mezelf respecteren, en erkennen dat ik de dingen voel en beleef op de EV-manier, en dat die ook goed is, net zo goed (of slecht) als van iemand anders.
Sorry als ik niet zo op jullie kan reageren.
Het is zooo erg chaotisch in mijn hoofd.
Net zei iemand: jij bent bang voor jouw gevoel, je vecht met jezelf.
Dat klopt. Ik durf wat ik voel niet eens hardop, of gewoon voor mezelf, te benoemen.
Hoe zou het toch komen dat ik me ben gaan schamen voor wat ik voel? Waarover het ook gaat, onderwerp maakt niet eens uit..
(Hanke, hier denk ik ook aan jouw vraag. Niet het waarom, maar hoe zou het komen. Helder)
Ik wil ook zo graag dat alles normaal is: dat ik normaal kan omgaan met al die dingen. Meteen denk ik nu: wat is normaal dan eigenlijk, wie bepaalt dat, hoe ziet dat eruit?
Ik wil mezelf respecteren, en erkennen dat ik de dingen voel en beleef op de EV-manier, en dat die ook goed is, net zo goed (of slecht) als van iemand anders.
Sorry als ik niet zo op jullie kan reageren.
Het is zooo erg chaotisch in mijn hoofd.
Net zei iemand: jij bent bang voor jouw gevoel, je vecht met jezelf.
Dat klopt. Ik durf wat ik voel niet eens hardop, of gewoon voor mezelf, te benoemen.
Hoe zou het toch komen dat ik me ben gaan schamen voor wat ik voel? Waarover het ook gaat, onderwerp maakt niet eens uit..
(Hanke, hier denk ik ook aan jouw vraag. Niet het waarom, maar hoe zou het komen. Helder)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 23 januari 2017 19:50
quote:Knuffelbeertjes schreef op 23 januari 2017 @ 19:38:
[...]
Wat een fijne post MissGrannySmith
Dank je wel
Ik voel me vaak zo gestoord als ik over de gedachten schrijf
Alsof ze de baas over me zijn
Op zwakke momenten zijn ze dat helaas wel
Heel fijn deze herkenning te lezen
Zo knap hoe jij alles aangegaan bent
Pfff zelfs gedeeld in een groep
Heel knap en dapper
Elke keer ben ik zo bang
M'n lichaam is totaal verkrampt
En het deed al zo'n zeer
En de angst neemt alleen maar toe
Dat is het probleem met praten erover
Het mag niet
Ik moet me stil houden
Anders maken ze mij kapot
Je bent niet gestoord. Als jij het bent, ben ik het ook. Samen gestoord, dat is wat minder eenzaam
Daarom deel ik er nu over, om je proberen te laten voelen dat je niet alleen bent, en niet gestoord bent.
En delen helpt Knuf, echt! Voel je dat heel misschien ook een beetje? Als je therapeut er van weet, kan ze je helpen. Je vriend kan op je reageren, wij kunnen op je reageren. Ze kunnen je een andere kan laten zien, want die is er ook. Dat weten de gedachten, daarom worden ze zo fel.
Maar ik begrijp dat het op sommige momenten beter is om niet te delen, om de rust een beetje proberen te bewaren. Dat zul je zelf aanvoelen. En af moeten wegen wat beter is en voelt.
[...]
Wat een fijne post MissGrannySmith
Dank je wel
Ik voel me vaak zo gestoord als ik over de gedachten schrijf
Alsof ze de baas over me zijn
Op zwakke momenten zijn ze dat helaas wel
Heel fijn deze herkenning te lezen
Zo knap hoe jij alles aangegaan bent
Pfff zelfs gedeeld in een groep
Heel knap en dapper
Elke keer ben ik zo bang
M'n lichaam is totaal verkrampt
En het deed al zo'n zeer
En de angst neemt alleen maar toe
Dat is het probleem met praten erover
Het mag niet
Ik moet me stil houden
Anders maken ze mij kapot
Je bent niet gestoord. Als jij het bent, ben ik het ook. Samen gestoord, dat is wat minder eenzaam
Daarom deel ik er nu over, om je proberen te laten voelen dat je niet alleen bent, en niet gestoord bent.
En delen helpt Knuf, echt! Voel je dat heel misschien ook een beetje? Als je therapeut er van weet, kan ze je helpen. Je vriend kan op je reageren, wij kunnen op je reageren. Ze kunnen je een andere kan laten zien, want die is er ook. Dat weten de gedachten, daarom worden ze zo fel.
Maar ik begrijp dat het op sommige momenten beter is om niet te delen, om de rust een beetje proberen te bewaren. Dat zul je zelf aanvoelen. En af moeten wegen wat beter is en voelt.
maandag 23 januari 2017 19:56
quote:VivaFleur schreef op 23 januari 2017 @ 19:46:
[...]
Nee dat hoeft niet nee. Het is alleen zo makkelijk om mezelf dan maar aan te passen. Voel me op dit gebied echt nog een vaatdoek wat betreft 'rug recht houden'. Is ook precies het trauma wat nog behandeld moet worden. Bijt elkaar nogal, voor mijzelf opkomen en wat ik geleerd heb door het trauma. Bedankt voor je reactie, ik ga je woorden wel in mijn achterhoofd houden morgen.
Dat lijkt me een lastig gesprek morgen, maar Knuffel heeft gelijk: als hij dit doet, hoef je er niet mee akkoord te gaan. Als het toch gebeurt, kun je er gelijk wat van zeggen, maar je kunt natuurlijk ook een mailtje sturen waarin je op het gesprek en de afspraak met hem terugkomt en je vraag herhaalt. Of de receptie bellen en om een afspraak met iemand anders vragen. Dan kom je ook voor jezelf op, maar hoef je het niet recht in zijn gezicht te doen (want dat is éng).
[...]
Nee dat hoeft niet nee. Het is alleen zo makkelijk om mezelf dan maar aan te passen. Voel me op dit gebied echt nog een vaatdoek wat betreft 'rug recht houden'. Is ook precies het trauma wat nog behandeld moet worden. Bijt elkaar nogal, voor mijzelf opkomen en wat ik geleerd heb door het trauma. Bedankt voor je reactie, ik ga je woorden wel in mijn achterhoofd houden morgen.
Dat lijkt me een lastig gesprek morgen, maar Knuffel heeft gelijk: als hij dit doet, hoef je er niet mee akkoord te gaan. Als het toch gebeurt, kun je er gelijk wat van zeggen, maar je kunt natuurlijk ook een mailtje sturen waarin je op het gesprek en de afspraak met hem terugkomt en je vraag herhaalt. Of de receptie bellen en om een afspraak met iemand anders vragen. Dan kom je ook voor jezelf op, maar hoef je het niet recht in zijn gezicht te doen (want dat is éng).
maandag 23 januari 2017 20:01
quote:Sunemom schreef op 23 januari 2017 @ 19:25:
Ik weet niet wat ik met de angst voor morgen moet. Ik ben bang om me uit te (moeten!) kleden, heb hele erge angst voor foto's (elke vorm, zeker als iemand ze neemt terwijl ik alleen in een kamertje ben (en bij röntgen blijft uiteraard niemand erbij staan), kan het niet handelen als iemand me aanraakt, zeker bloot niet en m'n borsten zijn helemaal lastig. Daarbij kan er vanalles wel gebeuren. In het simpelste geval is het letterlijk oud zeer en is het na de uitslag duidelijk dat de pijn in mijn hoofd zit. In het ergste geval is het wel mis en dan volgt er heel erg veel wat ik niet aankan. Vriendin gaat mee om te zorgen dat ik er echt naartoe ga en om me daarna weer op te vangen, ze mag niet mee naar binnen. En de uitslag volgt pas later.Waarom mag ze niet mee naar binnen? Ik mocht bij mijn baby dochter mee voor foto's van de heupen. Kreeg ik zo'n schort om en bij moment van het maken foto mocht ik bij de radioloog achter het scherm staan. Kun je dit niet vragen? Het zal wel standaard zijn dat je alleen moet maar jouw casus is niet standaard. Echt, ik zou dit doen! Volgens mij is de aanwezigheid al zo'n geruststelling voor je dat je daar al de helft mee wint.
Ik weet niet wat ik met de angst voor morgen moet. Ik ben bang om me uit te (moeten!) kleden, heb hele erge angst voor foto's (elke vorm, zeker als iemand ze neemt terwijl ik alleen in een kamertje ben (en bij röntgen blijft uiteraard niemand erbij staan), kan het niet handelen als iemand me aanraakt, zeker bloot niet en m'n borsten zijn helemaal lastig. Daarbij kan er vanalles wel gebeuren. In het simpelste geval is het letterlijk oud zeer en is het na de uitslag duidelijk dat de pijn in mijn hoofd zit. In het ergste geval is het wel mis en dan volgt er heel erg veel wat ik niet aankan. Vriendin gaat mee om te zorgen dat ik er echt naartoe ga en om me daarna weer op te vangen, ze mag niet mee naar binnen. En de uitslag volgt pas later.Waarom mag ze niet mee naar binnen? Ik mocht bij mijn baby dochter mee voor foto's van de heupen. Kreeg ik zo'n schort om en bij moment van het maken foto mocht ik bij de radioloog achter het scherm staan. Kun je dit niet vragen? Het zal wel standaard zijn dat je alleen moet maar jouw casus is niet standaard. Echt, ik zou dit doen! Volgens mij is de aanwezigheid al zo'n geruststelling voor je dat je daar al de helft mee wint.
maandag 23 januari 2017 20:13
quote:Tobbert schreef op 23 januari 2017 @ 19:56:
[...]
Of de receptie bellen en om een afspraak met iemand anders vragen. Dan kom je ook voor jezelf op, maar hoef je het niet recht in zijn gezicht te doen (want dat is éng).
Ja dit is ook wel een goede als het niet meteen lukt, dank je.
Suc6 met je verslag.
Sunemon veel sterkte morgen. Ik heb pas zo'n onderzoek gehad en vond het ook heel eng. Heb dat ook heel duidelijk gemaakt tegen de mensen daar en daar werd heel goed op gereageerd. Het tempo werd op mij aangepast omdat ik bang was 'out' te gaan door de stress. Gelukkig gaven ze me af en toe tijd om weer bij zinnen te komen.
[...]
Of de receptie bellen en om een afspraak met iemand anders vragen. Dan kom je ook voor jezelf op, maar hoef je het niet recht in zijn gezicht te doen (want dat is éng).
Ja dit is ook wel een goede als het niet meteen lukt, dank je.
Suc6 met je verslag.
Sunemon veel sterkte morgen. Ik heb pas zo'n onderzoek gehad en vond het ook heel eng. Heb dat ook heel duidelijk gemaakt tegen de mensen daar en daar werd heel goed op gereageerd. Het tempo werd op mij aangepast omdat ik bang was 'out' te gaan door de stress. Gelukkig gaven ze me af en toe tijd om weer bij zinnen te komen.
Doubt kills more dreams than failure ever will
