Als de dood een optie wordt...

06-02-2017 20:46 217 berichten
Alle reacties Link kopieren
Graag wil ik hier mijn verhaal delen over suïcidale gedachtes. Er zijn nog wel eens wat vooroordelen(er stond voordelen, slechte woordkeuze :P ), en ik wil een poging doen om jullie een kijkje te geven in een hoofd die niets liever wil dan er niet meer zijn.



Ik ben al ruim 1,5 jaar depressief, dit is niet mijn eerste depressie. Een paar jaar terug had ik mijn eerste depressie, maar in mijn jeugd ben ik ook dysthyme geweest(langdurig maar minder ernstig depressief). Ik heb een zware jeugd gehad, of beter gezegd, zwaar leven met narcistische ouders. Ik ben emotioneel flink verwaarloost maar ook verbaal mishandeld. In de ogen van mijn vader kon ik het nooit goed doen, ik had 'koude ouders'. Voor het hele verhaal verwijs ik daarvoor naar mijn topic over mijn ouders.



Een depressie zit in mijn hele lijf, niet alleen in mn hoofd. Vanaf mijn peutertijd heb ik bepaalde emoties zoals boosheid, verdriet en angst niet goed kunnen uiten, omdat daar door mijn omgeving niet goed op werd gereageerd. Dat ik ze niet uitte, wil niet zeggen dat ik ze niet had. Ik stopte ze dus weg in mijn emotiekamer, een kamer met meerdere deuren. Die vergrendelde ik dan, slot erop en weer door.

Maar, die emoties blijven. En hoe langer het duurt, hoe zwaarder ze worden. Ik draag ze altijd met me mee, en dat zorgt voor somatische klachten(lichamelijke klachten die geen medische oorzaak hebben), waardoor het leven voor mij niet gemakkelijk is. Vooral de laatste maanden is alles zwaar, het begint al met uit bed gaan. Over de depressie zal ik niet teveel uitwijden, maar ik kan er een boek over schrijven.

Dan komt dus dat moment, dat het meeslepen van die emotie zo zwaar wordt, dat mn lijf het op gaat geven. Niks is meer leuk, zelfs de dingen waar ik normaal om stond te springen. Ook is naar de toekomst kijken een uitdaging. Ik zie het niet meer rooskleurig in, en wanneer het heel zwaar is, denk ik na over de zin van het leven, en wat ik hier eigenlijk aan het doen ben op deze planeet.

Zo ook gisteren, mijn hoofd wilde niet meer en begon mijn leven zoals het is af te stoten. Wat heeft het allemaal nog voor zin, je gaat toch een keer dood, waarom zou je dan nog langer blijven? Al die doelen die je wilt behalen, wat voor nut heeft het? En het ergste is, dat mijn hoofd zelfs mijn vriend begint af te stoten. Hij is beter af zonder mij, ik doe hem alleen maar pijn met mijn pijn, wat heeft hij aan een vriendin die de hele dag als een dood vogeltje op de bank zit, nooit blij is en wanneer hij vraagt hoe het gaat ik alleen maar 'niet goed' kan antwoorden.

Kortom, de connectie met alles om me heen verdwijnt. Het wordt tijd om te stoppen met het leven, want het leven doet enkel maar pijn. Wat zou het fijn zijn om de dood in te gaan, om die pijn los te kunnen laten. Om te zweven in het niets, zonder gevoel, zonder emotie. Misschien is het leven wel een tijdelijk iets, en is er wel iets heel moois in het 'zijn' in het hiernamaals.

Ik ben zwart, ik voel me zwart, mijn toekomst staat op zwart, alles om me heen is zwart. Mijn lijf kan niet meer, de bal van emotie in mijn buik is zo zwaar, dat het me bijna naar de grond dwingt. Mijn mondhoeken staan helemaal omlaag, en als ik in de spiegel kijk, zie ik slechts een schim van mezelf.



Mijn hoofd is op dit moment de allesbepalende factor. Soms denken mensen 'ach meid, het komt wel goed', maar zo simpel is het niet. Alle rationele gedachtes die je in je hoofd inbrengt, worden heel simpel van tafel geveegd. Positiviteit is non-existent in mijn hoofd. Leuke dingen doen helpt niet, mijn vriend houdt me vast, maar ik voel hem niet. Ik kijk naar een mooi schilderij op onze kamer, maar ik zie hem niet. Ik luister naar mijn favoriete muziek, maar ik hoor het niet.

Zwart...

Heel simpel gezegd, het wordt simpeler om maar dood te gaan, dan nog door te blijven vechten. Tenminste, zo voelt het. De dood wordt een optie, omdat doorgaan onmogelijk lijkt. De gedachten in mijn hoofd zijn er om me te beschermen tegen de pijn die nog gaat komen. Mijn hoofd maakt zich zorgen of ik dat wel redt. Of eigenlijk is mijn hoofd er overtuigd dat ik het niet meer ga redden, en er is geen andere oplossing dan stoppen met het leven, om nog meer pijn te voorkomen.



Maar dan, eruit stappen? Pas als mijn hoofd op dat punt komt, ga ik in de remmen. Gelukkig maar... Of toch niet. Ik wil namelijk niet dood door verdrinking, want ik haat het onder water zijn. Ik wil me ook niet ophangen, want ik wil graag in 1 keer dood. Pillen wil ik ook niet, dat lijkt me wat pijnlijk. Voor een trein gooien doe ik niet, want ik wil geen andere mensen aan een trauma helpen. Nee, niets van dat alles. Als ik het zou doen, zou ik me met mijn auto tegen een boom rijden, of van een viaduct ofzo. Laatst in de auto zat ik te kijken op welk viaduct dat zou kunnen hier in de buurt... Dat is gek, heel gek om daar zo mee bezig te zijn. Maar ik laat het toe, omdat ik nog niet de angst heb dat ik het daadwerkelijk ga doen...



Maar hoe nu dan verder. Tja, wat is leven waard als je niks hebt om voor te leven? Wat is leven waard, als je geen toekomst meer ziet, geen positieve gevoelens meer kan voelen, zoals blijdschap of verliefdheid?

Gelukkig leeft er diep in mij nog een persoontje, die stiekem een heel klein beetje positiviteit kan dragen. Ik kan zowaar nog lachen, zij het met moeite, en als mijn vriend me een kus geeft, gaat er een kleine twinkeling door mijn lijf.

Maar dat persoontje vecht tegen die grote zwarte bal met kutzooi in mijn lijf, en dat is zo zwaar. Ik heb het gevoel dat ik het dreig te gaan verliezen. Ik ben sterk, ik heb keihard gevochten voor het leven, maar hoeveel stoten kan ik nog uitdelen? Hoeveel verder kan ik nog gaan?

Voor nu accepteer ik maar even dat het zo is, want ik ben te moe om te vechten. Ik geef nog niet op, wees niet bang. Ik hoop toch, dat dat kleine persoontje ooit de David tegen Goliath mag worden, en dat ik die kutzooi in mijn lijf voor altijd kan verslaan...



(ik sta onder toezicht van een psycholoog, huisarts en mijn vriend houd me ook in de gaten. Deze zijn allen op de hoogte van de situatie)
'Happiness is only real when shared'.
quote:tinypotato schreef op 13 februari 2017 @ 11:40:

Jamme dat TO niet is teruggekomen om verder over het onderwerp te praten.Zal wel voortkomen uit de depressie; ff geen zin ofzo.
Ik schrijf mee in een topic over een hele dappere dame die ongeneeslijk ziek is en onvrijwillig uit het leven wordt gerukt. Als ik vlak daarna jouw topic lees denk ik kom op meid! Ga het leven iets meer waarderen. Maak jouw problemen niet groter dan ze zijn en besef hoe klein jij bent in vergelijking met het universum. Waar maak je je allemaal druk om? soms is het goed om even te stoppen met nadenken en gewoon, er te zijn. Mindfullness kan je hierbij helpen.
*dooddoener*
Alle reacties Link kopieren
quote:Bblientje schreef op 13 februari 2017 @ 11:59:

Ik schrijf mee in een topic over een hele dappere dame die ongeneeslijk ziek is en onvrijwillig uit het leven wordt gerukt. Als ik vlak daarna jouw topic lees denk ik kom op meid! Ga het leven iets meer waarderen. Maak jouw problemen niet groter dan ze zijn en besef hoe klein jij bent in vergelijking met het universum. Waar maak je je allemaal druk om? soms is het goed om even te stoppen met nadenken en gewoon, er te zijn. Mindfullness kan je hierbij helpen.



Merk dat ik me naar viel door deze post.

Slaat voor mijn gevoel de plank mis tov TO.



Voor mensen die depressief zijn is 'er zijn, gewoon' hel om te voelen/ervaren. Het zijn niet persé gedachten en piekeren die maken dat er hel is. Eerder piekeren om uit die hel te komen.
Ik las dat topic laatst ook Bblientje en moest ook denken aan dit topic en andere topics zoals deze. Want in eerste gezicht lijkt het zó oneerlijk. Kom op, je kan leven, doe het dan! Maar hoe oneerlijk is het, dat een lichamelijke ziekte en de gevolgen dus wel volop erkend worden, maar ben je psychisch ziek dan krijg je dit naar je hoofd geslingerd? 'Kom op, ga het leven meer waarderen' enz. enz. enz.



Dat vind ik ook heel heftig. Psychische ziektes, psychisch leed is niet tastbaar, is niet te zien. Dan moet je natuurlijk je shit gewoon bij elkaar rapen en beter worden. Toch? Gewoon, kop op, niet zo aanstellen, schouders eronder. Niet zo veel nadenken, gewoon leven, dankbaar zijn voor wat je hebt. Dat kan iedereen toch?



Maar nee, veel mensen die het psychisch zwaar hebben kunnen dit overwinnen. Door zelf verantwoordelijkheid te nemen, door een goede therapie te volgen. Maar dat geldt zeker niet voor iedereen. En soms betekent psychische ziekte overwinnen niet dat je dan weer gelukkig wordt, maar dat je het leven kan uithouden. En daar is zo weinig zicht voor. Die andere vrouw met kanker is dapper, iemand die vecht tegen een depressie, posttraumatische stressstoornis (trauma), bipolaire stoornis, is.....? Oh nee, wacht, die moet haar zegeningen tellen, stoppen met nadenken en er gewoon zijn.



Kinderen die mishandeld, misbruikt, verwaarloosd, getraumatiseerd zijn, zijn zielig. De volwassenen die zij worden, die moeten leren leven met wat ze meegemaakt hebben en juist de vaardigheden die ze niet hebben kunnen ontwikkelen door wat ze meegemaakt hebben zijn....? Oh nee, die moeten het leven iets meer waarderen, hun problemen niet groter maken dan dat ze zijn.



En ik ben echt vóór eigen verantwoordelijkheid. Dat zit ik net in een ander topic te schrijven. En mij bekroop precies hetzelfde gevoel toen ik het topic las waar jij over schrijft. Maar gelukkig weet ik er ook meer over en weet ik dat het lang niet zo simpel is als dat het lijkt. Schade in je ontwikkeling waardoor je niet de vaardigheden hebt ontwikkeld om 'er gewoon te zijn' is niet zichtbaar. De strijd die je moet leveren om er gewoon te blijven is niet zichtbaar. Het gevoel dat je hebt als je elke ochtend je ogen open doet, die momenten tussen slaap en waken, waarin je je bewust wordt van je leven en dat er weer een dag is, het besef 'oh ja, het gevecht begint weer' en hoe zwaar dat kan zijn, dat is niet tastbaar. Maar voor sommige met psychische ziektes wel realiteit.
quote:spraakwaterval schreef op 13 februari 2017 @ 11:44:

[...]





Zal wel voortkomen uit de depressie; ff geen zin ofzo.Of misschien weet de to niet dat haar topic weer teruggeplaatst is aangezien het eerst offline was gehaald.
Alle reacties Link kopieren
En ze een waarschuwing of ban? aan haar broek kreeg.
Biblientje, jij hebt het over levenslust. Mensen die depressief zijn, zijn ziek op het gebied van levenslust. Dus wat je zegt, eigenlijk zeg je dit: je ziekte is onzinnig, doe je ziekte eens uit.



Tja dat kun je vinden. Ik vind kanker ook onzinnig. Slaat nergens op om mensen die in de bloei van hun leven staan, en levenslustig zijn, uit het leven te rukken. En depressie slaat ook nergens op idd, mensen van hun levenslust beroven. Wat een stomme ziekte!



Nou, en nu? Nu heeft de mens met kanker nog steeds kanker, de mens met een depressie nog steeds een depressie. Jij zegt er alleen iets kwetsends over. Alsof mensen zelf de ziekte uit mogen kiezen die ze hebben.



En stel nou dat ze die zelf uitgekozen hebben, dan nog is het een ziekte. Het is geen verzonnen ziekte, dat kun je zien aan de statistieken, 1 miljoen Nederlanders aan de antidepressiva en 5 zelfmoordgevallen per dag.



Nee die zelfmoorden worden niet allemaal door depressie veroorzaakt maar een deel ervan wel. Dus elke dag pleegt er wel iemand zelfmoord door depressie. En jij zegt, schouders eronder?? Denk je dat die mensen 'gewoon' graag dood wilden?



Zonder echte reden want ze konden er toch voor kiezen, om hun ziekte uit te zetten?? Nou wat erg! Wat een schande! Laten we die zelfmoordenaars op hun graf laten zetten: hij/zij was te koppig om zijn/haar ziekte uit te zetten. Zijn/haar ziekte had hij/zij zelf uitgekozen ook nog. Nou ja!
Alle reacties Link kopieren
quote:tinypotato schreef op 13 februari 2017 @ 12:12:

Ik las dat topic laatst ook Bblientje en moest ook denken aan dit topic en andere topics zoals deze. Want in eerste gezicht lijkt het zó oneerlijk. Kom op, je kan leven, doe het dan! Maar hoe oneerlijk is het, dat een lichamelijke ziekte en de gevolgen dus wel volop erkend worden, maar ben je psychisch ziek dan krijg je dit naar je hoofd geslingerd? 'Kom op, ga het leven meer waarderen' enz. enz. enz.



Dat vind ik ook heel heftig. Psychische ziektes, psychisch leed is niet tastbaar, is niet te zien. Dan moet je natuurlijk je shit gewoon bij elkaar rapen en beter worden. Toch? Gewoon, kop op, niet zo aanstellen, schouders eronder. Niet zo veel nadenken, gewoon leven, dankbaar zijn voor wat je hebt. Dat kan iedereen toch?



Maar nee, veel mensen die het psychisch zwaar hebben kunnen dit overwinnen. Door zelf verantwoordelijkheid te nemen, door een goede therapie te volgen. Maar dat geldt zeker niet voor iedereen. En soms betekent psychische ziekte overwinnen niet dat je dan weer gelukkig wordt, maar dat je het leven kan uithouden. En daar is zo weinig zicht voor. Die andere vrouw met kanker is dapper, iemand die vecht tegen een depressie, posttraumatische stressstoornis (trauma), bipolaire stoornis, is.....? Oh nee, wacht, die moet haar zegeningen tellen, stoppen met nadenken en er gewoon zijn.



Kinderen die mishandeld, misbruikt, verwaarloosd, getraumatiseerd zijn, zijn zielig. De volwassenen die zij worden, die moeten leren leven met wat ze meegemaakt hebben en juist de vaardigheden die ze niet hebben kunnen ontwikkelen door wat ze meegemaakt hebben zijn....? Oh nee, die moeten het leven iets meer waarderen, hun problemen niet groter maken dan dat ze zijn.



En ik ben echt vóór eigen verantwoordelijkheid. Dat zit ik net in een ander topic te schrijven. En mij bekroop precies hetzelfde gevoel toen ik het topic las waar jij over schrijft. Maar gelukkig weet ik er ook meer over en weet ik dat het lang niet zo simpel is als dat het lijkt. Schade in je ontwikkeling waardoor je niet de vaardigheden hebt ontwikkeld om 'er gewoon te zijn' is niet zichtbaar. De strijd die je moet leveren om er gewoon te blijven is niet zichtbaar. Het gevoel dat je hebt als je elke ochtend je ogen open doet, die momenten tussen slaap en waken, waarin je je bewust wordt van je leven en dat er weer een dag is, het besef 'oh ja, het gevecht begint weer' en hoe zwaar dat kan zijn, dat is niet tastbaar. Maar voor sommige met psychische ziektes wel realiteit.Wat ontzettend mooi geschreven
quote:Phaedra__ schreef op 13 februari 2017 @ 12:44:

[...]

Wat ontzettend mooi geschreven Dankjewel Phaedra!
quote:tinypotato schreef op 13 februari 2017 @ 12:12:

Ik las dat topic laatst ook Bblientje en moest ook denken aan dit topic en andere topics zoals deze. Want in eerste gezicht lijkt het zó oneerlijk. Kom op, je kan leven, doe het dan! Maar hoe oneerlijk is het, dat een lichamelijke ziekte en de gevolgen dus wel volop erkend worden, maar ben je psychisch ziek dan krijg je dit naar je hoofd geslingerd? 'Kom op, ga het leven meer waarderen' enz. enz. enz.



Dat vind ik ook heel heftig. Psychische ziektes, psychisch leed is niet tastbaar, is niet te zien. Dan moet je natuurlijk je shit gewoon bij elkaar rapen en beter worden. Toch? Gewoon, kop op, niet zo aanstellen, schouders eronder. Niet zo veel nadenken, gewoon leven, dankbaar zijn voor wat je hebt. Dat kan iedereen toch?



Maar nee, veel mensen die het psychisch zwaar hebben kunnen dit overwinnen. Door zelf verantwoordelijkheid te nemen, door een goede therapie te volgen. Maar dat geldt zeker niet voor iedereen. En soms betekent psychische ziekte overwinnen niet dat je dan weer gelukkig wordt, maar dat je het leven kan uithouden. En daar is zo weinig zicht voor. Die andere vrouw met kanker is dapper, iemand die vecht tegen een depressie, posttraumatische stressstoornis (trauma), bipolaire stoornis, is.....? Oh nee, wacht, die moet haar zegeningen tellen, stoppen met nadenken en er gewoon zijn.



Kinderen die mishandeld, misbruikt, verwaarloosd, getraumatiseerd zijn, zijn zielig. De volwassenen die zij worden, die moeten leren leven met wat ze meegemaakt hebben en juist de vaardigheden die ze niet hebben kunnen ontwikkelen door wat ze meegemaakt hebben zijn....? Oh nee, die moeten het leven iets meer waarderen, hun problemen niet groter maken dan dat ze zijn.



En ik ben echt vóór eigen verantwoordelijkheid. Dat zit ik net in een ander topic te schrijven. En mij bekroop precies hetzelfde gevoel toen ik het topic las waar jij over schrijft. Maar gelukkig weet ik er ook meer over en weet ik dat het lang niet zo simpel is als dat het lijkt. Schade in je ontwikkeling waardoor je niet de vaardigheden hebt ontwikkeld om 'er gewoon te zijn' is niet zichtbaar. De strijd die je moet leveren om er gewoon te blijven is niet zichtbaar. Het gevoel dat je hebt als je elke ochtend je ogen open doet, die momenten tussen slaap en waken, waarin je je bewust wordt van je leven en dat er weer een dag is, het besef 'oh ja, het gevecht begint weer' en hoe zwaar dat kan zijn, dat is niet tastbaar. Maar voor sommige met psychische ziektes wel realiteit.Heb je ook helemaal gelijk in. Na zo een heftig topic lijkt alles even heel onzinnig, maar idd ieders leed mag er zijn. Bedankt dat je mij daar weer even op wijst. Ik maakte mij daarnet alweer druk om een pukkel dus ik moet niet zo lopen bazelen.
Alle reacties Link kopieren
quote:tinypotato schreef op 13 februari 2017 @ 13:26:

[...]





Dankjewel Phaedra!+1!
Jammer dat TO verdwenen lijkt te zijn.
Alle reacties Link kopieren
quote:Phaedra__ schreef op 12 februari 2017 @ 13:51:

[...]



Wat manipulatief dit.

Volgens mij wordt er vooral geschreven dat je de dagbehandeling moet accepteren ipv afwijzen. Juist voor je kinderen én voor jezelf.Helemaal niet. Jij bent degene die nu manipulatief is door te doen alsof dit niet is gezegd en alleen wordt geschreven dat ik met dagbehandeling moet beginnen. Niet juist, er wordt letterlijk geschreven dat ik een verwend, ontevreden en een egoïstisch mens ben. Dat ik blij mag zijn dat mijn partner nog bij me is en er niet al vandoor is. Lees het maar na, het staat er.
Alle reacties Link kopieren
quote:YellowDiamond schreef op 12 februari 2017 @ 13:55:

[...]



Wat een zelfmedelijden weer,lees je eigen topics eens terug,het is 1 grote aandacht show en het ligt aan alles en iedereen behalve aan jou.Dit is helemaal geen zelfmedelijden, het is wat in mijn topic wordt geschreven over mij. En 1 grote aandachtshow, pardon? Ik schrijf over mijn problemen net als zoveel mensen op dit forum.
Alle reacties Link kopieren
quote:CrepeDeFromage schreef op 11 februari 2017 @ 20:10:

[...]



Wat naar om te lezen

Depressiviteit heeft niets met verwendheid of egoïsme te makenDank je. Klopt daar heeft het inderdaad niets mee te maken. Maar alles wat ik schrijf is volgens bepaalde personen verwendheid, egoïsme en 1 grote aandachtshow. Of het wordt zoals hier afgedaan als manipulatief en ontkend, terwijl het letterlijk gezegd wordt in mijn topics.
quote:Singlegirlx schreef op 16 februari 2017 @ 10:59:

[...]

Dank je. Klopt daar heeft het inderdaad niets mee te maken. Maar alles wat ik schrijf is volgens bepaalde personen verwendheid, egoïsme en 1 grote aandachtshow. Of het wordt zoals hier afgedaan als manipulatief en ontkend, terwijl het letterlijk gezegd wordt in mijn topics.



Als meerdere mensen het zeggen zit er misschien ergens een kern van waarheid in (een kern hè, niet DE waarheid).



Als het enkele mensen zijn, helpt het misschien om die mensen te negeren



Het is maar een forum, het gaat via geschreven tekst, soms krijg je hier goede, juiste adviezen. Soms is een goed advies confronterend. En soms krijg je hier adviezen die niet aansluiten bij het echte verhaal.
Alle reacties Link kopieren
quote:tinypotato schreef op 16 februari 2017 @ 12:06:

[...]





Als meerdere mensen het zeggen zit er misschien ergens een kern van waarheid in (een kern hè, niet DE waarheid).



Als het enkele mensen zijn, helpt het misschien om die mensen te negeren



Het is maar een forum, het gaat via geschreven tekst, soms krijg je hier goede, juiste adviezen. Soms is een goed advies confronterend. En soms krijg je hier adviezen die niet aansluiten bij het echte verhaal.Ik vind het gewoon ziek om tegen iemand (ik in dit geval) die zich slecht voelt en chronisch depressief is te roepen dat iemand een verwend, egoïstisch persoon is. Dat mijn kinderen niet mijn prioriteit zijn en dat ik blij mag zijn dat mijn partner mij niet verlaten heeft. Dat heeft niks meer met advies te maken maar iemand neerhalen.
Liefje, als je je zo boos em verdrietig laat maken door een opmerking op een forum, is het misschien voor jou (nu) niet een geschikt medium. Niemand heeft er baat bij als je je dingen zo ontzettend aantrekt door mensen die je niet kent.

Dit is een goedbedoeld advies en geen sneer, voor het geval je dat dacht.
quote:Singlegirlx schreef op 19 februari 2017 @ 23:00:

[...]





Ik vind het gewoon ziek om tegen iemand (ik in dit geval) die zich slecht voelt en chronisch depressief is te roepen dat iemand een verwend, egoïstisch persoon is. Dat mijn kinderen niet mijn prioriteit zijn en dat ik blij mag zijn dat mijn partner mij niet verlaten heeft. Dat heeft niks meer met advies te maken maar iemand neerhalen.



Het is een kut "ziekte"... je kunt het niet zien, je kunt het niet meten en daarom snapt men het niet. Eigenlijk snappen alleen mensen die het zelf hebben ervaren het.



Wat het alleen maar erger maakt.
quote:Bblientje schreef op 13 februari 2017 @ 11:59:

Ik schrijf mee in een topic over een hele dappere dame die ongeneeslijk ziek is en onvrijwillig uit het leven wordt gerukt. Als ik vlak daarna jouw topic lees denk ik kom op meid! Ga het leven iets meer waarderen. Maak jouw problemen niet groter dan ze zijn en besef hoe klein jij bent in vergelijking met het universum. Waar maak je je allemaal druk om? soms is het goed om even te stoppen met nadenken en gewoon, er te zijn. Mindfullness kan je hierbij helpen.Dit is appels en peren vergelijken en zo nietszeggend als je depressief bent. Een depressie wordt niet minder omdat een ander een vervelender probleem heeft dan jijzelf.
quote:Singlegirlx schreef op 19 februari 2017 @ 23:00:

[...]

Ik vind het gewoon ziek om tegen iemand (ik in dit geval) die zich slecht voelt en chronisch depressief is te roepen dat iemand een verwend, egoïstisch persoon is. Dat mijn kinderen niet mijn prioriteit zijn en dat ik blij mag zijn dat mijn partner mij niet verlaten heeft. Dat heeft niks meer met advies te maken maar iemand neerhalen.



Het is een anoniem forum. Dat gebeurt. Aan jou hoe je daarmee omgaat. Je kunt die mensen niet beïnvloeden. Misschien vat jij het rotter op dan het bedoeld is. Misschien schrijft die persoon het rotter op dan het bedoeld is. Misschien is het gewoon onwijs onaardig en brutaal. Misschien zit er een kern van waarheid in. Enzovoort, enzovoort, enzovoort. Hoe dan ook is het altijd aan jou hoe je ermee omgaat en er zullen altijd mensen zijn die botte dingen roepen. Kijk je naar die reacties? Of kijk je naar de reacties waar je wél wat aan hebt? Durf je een kritische noot binnen te laten, of alleen de reacties die met je meegaan? Het is gewoon aan jou. Nare reacties zijn nooit leuk, maar moet je echt rekening mee houden als je hier forumt, want je kan best wat ongenuanceerde, harde reacties krijgen. Zoals konijn ook zegt.



Sterkte, en ik hoop dat je wat aan de dagbehandeling hebt.
Alle reacties Link kopieren
quote:spraakwaterval schreef op 20 februari 2017 @ 00:17:

[...]





Het is een kut "ziekte"... je kunt het niet zien, je kunt het niet meten en daarom snapt men het niet. Eigenlijk snappen alleen mensen die het zelf hebben ervaren het.



Wat het alleen maar erger maakt.Klopt, er is geen/weinig begrip voor. Mensen die (chronisch) depressief zijn moeten zich niet aanstellen en doorgaan. Maar dat is juist ook één van de problemen, het gebrek aan levenslust om door te gaan. Het is verschrikkelijk om je zo te voelen. Iedere dag denk ik was ik er maar niet en hoe moet ik nog jaren zo verder leven. Ik pieker hier de hele dagen over en kan het niet stoppen. Ook al doe ik 'leuke' dingen dan nog gaat het in mijn hoofd altijd door en het nare gevoel blijft aanwezig. En dit is niet even maar al mijn hele leven en het lijkt alleen maar erger te worden.
Misschien zou het als schelen als mensen weten dat het net zo goed een lichamelijke ziekte is.



Omdat het een defect in je hersens is en nog niet zo goed meetbaar of behandelbaar als een andere ziekte word er ineens zo debiel over gedaan.

Ik word er echt naar van als ik van die domme posts lees over mensen met een andere aandoening en dat mensen met deze ziekte dan maar blij moeten zijn en zich vermannen. Echt om je dood te schamen.



Persoonlijk zou ik nog liever kanker hebben. Dan ga je dood of niet. Hoef je niet 50 /60 jaar of langer met deze ongelovelijke kutziekte rond te lopen en er tegen te vechten. Elke dag... Tussen zulke nare domme mensen die je er nog om veroordelen ook.



Vind ik.
Alle reacties Link kopieren
Je hoeft toch niet rond te blijven lopen?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven