Psyche
alle pijlers
Heftige situaties, school en stage leiden eronder
maandag 20 februari 2017 21:42
Hey iedereen.
Ik ben hier om even mijn hart te luchten... zoals de meesten dat wel doen hier. Ook kan ik wel wat advies gebruiken...
Nou waar zal ik eens beginnen, ik ga mijn best doen om het kort te houden
Het is begonnen sinds 1 jaar terug, mijn zusje is altijd een onzeker meisje geweest. Toen ze in de puberteit terecht kwam en verkeerde vrienden ontmoette is het misgegaan. Ze werd een totaal ander persoon. Van lief gevoelig en onzeker ging ze naar gevoelloos, brutaal en sterk. Ik ken haar goed en ik weet dat deze nieuwe 'zij' uit een muur bestaat, die rondom haar ware ik staat.
Op school ging het mis, verzuim, leerplichtambtenaar, gezakt naar een laag niveau, kinderen die tegen d'r opkijken, ze doelt alsof ze heel wat is, t kan haar allemaal niks schelen. Buiten school hetzelfde verhaal: diefstal, politie, softdrugs, verkeerde omgang. Binnen het gezin: het gezin is totaal uit elkaar gevallen, iedereen leeft zijn eigen leven er is totaal geen warmte meer terwijl dit voorheen wel was. Mijn ouders weten niet meer wat ze moeten doen. Mijn vader is altijd erg reëel en streng als het nodig is, mijn moeder daarintegen totaal niet. Ze heeft ons nooit regels geleerd, er waren geen grenzen en ze is niet consequent. Vader en moeder kunnen geen team meer vormen omdat moeder zich niet aan afspraken houdt. Niemand is meer open, is er ruzie, vooral gericht op mijn zusje omdat zij geen verbetering van gedrag laat zien. Ze moet naar een andere school, tijdelijk. Een soort time out school. Als ze hier verbetering zien krijgt ze de kans weer terug te komen naar een normale school.
Ook zijn er schulden, die mijn moeder heeft. Omdat er vanuit mijn zusje veel via afterpay besteld is geworden, wat niet betaald heeft kunnen worden. Ouders die op momenten het leven niet meer zien zitten... en dan ben ik er nog. De wijze zus die goede bedoelingen heeft. Ik probeer iedereen rustig te houden en samen te spreken over dingen. Maar nooit gaat dit helemaal goed, de een schiet uit z'n slof en de ander klapt dicht. Als de situatie van mijn zusje veranderd zal de thuissituatie ook veranderen. Maar ik kan dit niet alleen. Ik weet wat er moet gebeuren, er moet een band komen tussen ons allen, die een tijd terug zoek is geraakt. Hier door is leuke dingen doen samen een must. Maar het voelt zo geforceerd, en ik ben zo moe van het proberen maar geen resultaat zien... vanuit die band kun je samen dingen veranderen. Een ander ding dat moet veranderen is mijn moeder. Ze moet consequent worden, en regels en grenzen aangeven. Dit is wat je je kind moet leren, vooral in de puberteit als het zich gaat ontwikkelen.
Er is een thuiscoach over 5 weken bij ons die met ons plannen gaat opstellen, proberen de situatie te veranderen in 5 maanden. Iedereen stemt ermee in, alleen laat mijn zusje niet zien dat ze het wilt. Terwijl als zij geen verandering laat zien is er een kans dat ze bij een ander gezin wordt geplaatst. Mijn zusje heeft geen motivatie, ziet niet in waarom het belangrijk is te veranderen. Ik kan me dat wel voorstellen want ze doet niks anders als op haar kamer zitten, tv kijken of met vriendinnen zijn. Vriendinnen zijn nu tijdelijk niet welkom omdat er wat voorgevallen is wat totaal over de grens is gegaan. Ze leeft op haar kamer, dag in dag uit. Ze eet zelfs boven. Ik ben de enige die nog een beetje voor elkaar krijgt dat zij de gene, die achter die muur zit laat zien. Die nog een beetje tot haar door dringt en die nog een beetje wat kan bereiken met haar. Maar ik ben er zo moe van.... het thuiskomen in een rotsfeer, de dagelijkse ruzie's en het kapot zien gaan van mijn ouders.. ik doe mijn best om positief te blijven, realistisch en met gezond verstand te denken. Maar het duurt niet meer lang en ook ik heb geen puf meer. Ik heb me al aantal keren ziekgemeld van school of stage omdat ik gewoon geen oog heb dicht gedaan, of de volgende ochtend extreem moe ben.
Om mezelf goed te blijven voelen gaat me wel lukken, maar hoe moet ik de rest onder controle blijven houden?? Ik ben niet dag in dag uit thuis, en dus ook niet bij elke situatie aanwezig. Tevens is dit van een andere kant bekeken niet mijn taak.. maar het voelt wel zo.
Mijn zusje geeft aan niet mee te willen werken omdat zij het gevoel heeft dat zij alles fout doet, ze krijgt de schuld van alles en mijn vader gaf aan dat als ze nog een keer een druppel bij de emmer zou doen ze op mag rotten. Dit was wel in een bepaalde opwelling gezegd dus ik weet dat hij het niet meent. Maar mijn zusje voelt dit wel zo. Ik ben de enige die haar ziet huilen en ik vind het verschrikkelijk om haar en iedereen zo te zien. Ben ik dan de enige die mijzelf onder controle kan houden en realistisch kan denken op momenten dat het nodig is? Ook kan ik niet de hele tijd met mijn zusje gezellige momenten maken omdat ik een onprettig gevoel daarbij heb, alsof ik dit zou moeten doen om haar een goede toekomst te bezorgen. We hebben afgesproken een deze dagen wat leuks te doen met als doel dat onze band gaat groeien en ik hopelijk wat meer tot haar door kan dringen zodat zij uit vrije wil gaat veranderen, en inzicht krijgt waarom dat belangrijk is. Want als de situatie thuis niet veranderd wordt zij waarschijnlijk uit huis geplaatst, en als de situatie straks op haar school niet veranderd, wordt zij geplaatst op het speciaal onderwijs waar zij niet thuis hoort.
Sorry voor het lange verhaal, er zijn nog zoveel dingen die ik meer kan vertellen om jullie een juist beeld te geven over de situatie. Vragen zijn altijd welkom, het is fijn om te kunnen praten via deze weg, hierover.
Trouwens, ik zie dat ik een domme fout hebt gemaakt bij de titel. Het moet natuurlijk 'lijden' zijn. Oops
Ik ben hier om even mijn hart te luchten... zoals de meesten dat wel doen hier. Ook kan ik wel wat advies gebruiken...
Nou waar zal ik eens beginnen, ik ga mijn best doen om het kort te houden
Het is begonnen sinds 1 jaar terug, mijn zusje is altijd een onzeker meisje geweest. Toen ze in de puberteit terecht kwam en verkeerde vrienden ontmoette is het misgegaan. Ze werd een totaal ander persoon. Van lief gevoelig en onzeker ging ze naar gevoelloos, brutaal en sterk. Ik ken haar goed en ik weet dat deze nieuwe 'zij' uit een muur bestaat, die rondom haar ware ik staat.
Op school ging het mis, verzuim, leerplichtambtenaar, gezakt naar een laag niveau, kinderen die tegen d'r opkijken, ze doelt alsof ze heel wat is, t kan haar allemaal niks schelen. Buiten school hetzelfde verhaal: diefstal, politie, softdrugs, verkeerde omgang. Binnen het gezin: het gezin is totaal uit elkaar gevallen, iedereen leeft zijn eigen leven er is totaal geen warmte meer terwijl dit voorheen wel was. Mijn ouders weten niet meer wat ze moeten doen. Mijn vader is altijd erg reëel en streng als het nodig is, mijn moeder daarintegen totaal niet. Ze heeft ons nooit regels geleerd, er waren geen grenzen en ze is niet consequent. Vader en moeder kunnen geen team meer vormen omdat moeder zich niet aan afspraken houdt. Niemand is meer open, is er ruzie, vooral gericht op mijn zusje omdat zij geen verbetering van gedrag laat zien. Ze moet naar een andere school, tijdelijk. Een soort time out school. Als ze hier verbetering zien krijgt ze de kans weer terug te komen naar een normale school.
Ook zijn er schulden, die mijn moeder heeft. Omdat er vanuit mijn zusje veel via afterpay besteld is geworden, wat niet betaald heeft kunnen worden. Ouders die op momenten het leven niet meer zien zitten... en dan ben ik er nog. De wijze zus die goede bedoelingen heeft. Ik probeer iedereen rustig te houden en samen te spreken over dingen. Maar nooit gaat dit helemaal goed, de een schiet uit z'n slof en de ander klapt dicht. Als de situatie van mijn zusje veranderd zal de thuissituatie ook veranderen. Maar ik kan dit niet alleen. Ik weet wat er moet gebeuren, er moet een band komen tussen ons allen, die een tijd terug zoek is geraakt. Hier door is leuke dingen doen samen een must. Maar het voelt zo geforceerd, en ik ben zo moe van het proberen maar geen resultaat zien... vanuit die band kun je samen dingen veranderen. Een ander ding dat moet veranderen is mijn moeder. Ze moet consequent worden, en regels en grenzen aangeven. Dit is wat je je kind moet leren, vooral in de puberteit als het zich gaat ontwikkelen.
Er is een thuiscoach over 5 weken bij ons die met ons plannen gaat opstellen, proberen de situatie te veranderen in 5 maanden. Iedereen stemt ermee in, alleen laat mijn zusje niet zien dat ze het wilt. Terwijl als zij geen verandering laat zien is er een kans dat ze bij een ander gezin wordt geplaatst. Mijn zusje heeft geen motivatie, ziet niet in waarom het belangrijk is te veranderen. Ik kan me dat wel voorstellen want ze doet niks anders als op haar kamer zitten, tv kijken of met vriendinnen zijn. Vriendinnen zijn nu tijdelijk niet welkom omdat er wat voorgevallen is wat totaal over de grens is gegaan. Ze leeft op haar kamer, dag in dag uit. Ze eet zelfs boven. Ik ben de enige die nog een beetje voor elkaar krijgt dat zij de gene, die achter die muur zit laat zien. Die nog een beetje tot haar door dringt en die nog een beetje wat kan bereiken met haar. Maar ik ben er zo moe van.... het thuiskomen in een rotsfeer, de dagelijkse ruzie's en het kapot zien gaan van mijn ouders.. ik doe mijn best om positief te blijven, realistisch en met gezond verstand te denken. Maar het duurt niet meer lang en ook ik heb geen puf meer. Ik heb me al aantal keren ziekgemeld van school of stage omdat ik gewoon geen oog heb dicht gedaan, of de volgende ochtend extreem moe ben.
Om mezelf goed te blijven voelen gaat me wel lukken, maar hoe moet ik de rest onder controle blijven houden?? Ik ben niet dag in dag uit thuis, en dus ook niet bij elke situatie aanwezig. Tevens is dit van een andere kant bekeken niet mijn taak.. maar het voelt wel zo.
Mijn zusje geeft aan niet mee te willen werken omdat zij het gevoel heeft dat zij alles fout doet, ze krijgt de schuld van alles en mijn vader gaf aan dat als ze nog een keer een druppel bij de emmer zou doen ze op mag rotten. Dit was wel in een bepaalde opwelling gezegd dus ik weet dat hij het niet meent. Maar mijn zusje voelt dit wel zo. Ik ben de enige die haar ziet huilen en ik vind het verschrikkelijk om haar en iedereen zo te zien. Ben ik dan de enige die mijzelf onder controle kan houden en realistisch kan denken op momenten dat het nodig is? Ook kan ik niet de hele tijd met mijn zusje gezellige momenten maken omdat ik een onprettig gevoel daarbij heb, alsof ik dit zou moeten doen om haar een goede toekomst te bezorgen. We hebben afgesproken een deze dagen wat leuks te doen met als doel dat onze band gaat groeien en ik hopelijk wat meer tot haar door kan dringen zodat zij uit vrije wil gaat veranderen, en inzicht krijgt waarom dat belangrijk is. Want als de situatie thuis niet veranderd wordt zij waarschijnlijk uit huis geplaatst, en als de situatie straks op haar school niet veranderd, wordt zij geplaatst op het speciaal onderwijs waar zij niet thuis hoort.
Sorry voor het lange verhaal, er zijn nog zoveel dingen die ik meer kan vertellen om jullie een juist beeld te geven over de situatie. Vragen zijn altijd welkom, het is fijn om te kunnen praten via deze weg, hierover.
Trouwens, ik zie dat ik een domme fout hebt gemaakt bij de titel. Het moet natuurlijk 'lijden' zijn. Oops
maandag 20 februari 2017 22:39
Jij kunt dit niet oplossen en dat is ook je taak niet.
Ik heb ook het gevoel dat je zusje continue gepamperd en gespaard wordt en dat er absoluut geen gevolgen worden verbonden aan haar (wan)gedrag.
Zolang dat zo blijft gaat je zusje ook niet veranderen, ik denk dat het wel eens heel goed kan zijn voor haar wanneer zij uit huis geplaatst wordt en naar een school moet voor mensen met leer en opvoedingsmoeilijkheden.
Ik heb ook het gevoel dat je zusje continue gepamperd en gespaard wordt en dat er absoluut geen gevolgen worden verbonden aan haar (wan)gedrag.
Zolang dat zo blijft gaat je zusje ook niet veranderen, ik denk dat het wel eens heel goed kan zijn voor haar wanneer zij uit huis geplaatst wordt en naar een school moet voor mensen met leer en opvoedingsmoeilijkheden.
Niet geschoten is altijd mis
maandag 20 februari 2017 22:50
quote:Quenataa schreef op 20 februari 2017 @ 22:29:
[...]
Mijn ouders zijn gescheiden, hebben alsnog een goede band met elkaar. Komen nog bij elkaar over de vloer. Wel is het altijd zo geweest dat mijn moeder gehoorzaamde naar mijn vader toe omdar haar handelen niet altijd juist was of te veel negatieve gevolgen zou hebben. Mijn moeder probeert, maar er ontbreekt bepaald inzicht.
Ik denk dat, of er iets gebeurd is met mijn zusje waar wij niks van af weten... iets met jongens vermoed ik, ze zit nu op zo'n leeftijd dat ook zij daar erg mee bezig is.
Of het is iets wat haar geraakt heeft en ze dus de muur om zichzelf heen heeft gebouwd door het 'gezeik' dat ze telkens naar haar toe kreeg gegooid, dat vol zat met negativiteit. Zij is namelijk erg gevoelig.
Voor de rest kan ik me echt niks voorstellen... en mocht er iets gebeurd zijn ga ik er niet van uit dat zij dit 1 2 3 aan mij gaat vertellen.
Ah dat maakt het wat duidelijker, dankjewel. Ondanks dat je zusje zoveel problemen veroorzaakt heb ik ook wel een klein beetje medelijden met haar. Het klinkt idd alsof ze ergens mee vast zit wat ze niet wil delen.
Wat Pinda-kaas voorstelt, maar dan voor je zusje. Kan zij niet bij jullie vader gaan wonen? Als je moeder zo instabiel is zoals ik het lees, lijkt het me geen goed idee als je zusje (in haar eentje) bij haar blijft wonen.
[...]
Mijn ouders zijn gescheiden, hebben alsnog een goede band met elkaar. Komen nog bij elkaar over de vloer. Wel is het altijd zo geweest dat mijn moeder gehoorzaamde naar mijn vader toe omdar haar handelen niet altijd juist was of te veel negatieve gevolgen zou hebben. Mijn moeder probeert, maar er ontbreekt bepaald inzicht.
Ik denk dat, of er iets gebeurd is met mijn zusje waar wij niks van af weten... iets met jongens vermoed ik, ze zit nu op zo'n leeftijd dat ook zij daar erg mee bezig is.
Of het is iets wat haar geraakt heeft en ze dus de muur om zichzelf heen heeft gebouwd door het 'gezeik' dat ze telkens naar haar toe kreeg gegooid, dat vol zat met negativiteit. Zij is namelijk erg gevoelig.
Voor de rest kan ik me echt niks voorstellen... en mocht er iets gebeurd zijn ga ik er niet van uit dat zij dit 1 2 3 aan mij gaat vertellen.
Ah dat maakt het wat duidelijker, dankjewel. Ondanks dat je zusje zoveel problemen veroorzaakt heb ik ook wel een klein beetje medelijden met haar. Het klinkt idd alsof ze ergens mee vast zit wat ze niet wil delen.
Wat Pinda-kaas voorstelt, maar dan voor je zusje. Kan zij niet bij jullie vader gaan wonen? Als je moeder zo instabiel is zoals ik het lees, lijkt het me geen goed idee als je zusje (in haar eentje) bij haar blijft wonen.
''The sea, once it casts its spell, holds on in its net of wonder forever.''
maandag 20 februari 2017 22:51
quote:Pinda-Kaas schreef op 20 februari 2017 @ 22:39:
[...]
wees blij, je voelt je al veel te verantwoordelijk voor te veel dingen
is het een optie om bij je vader te gaan wonen eventueel?Nee, hij gaat verhuizen, samenwonen met zijn vriendin. Dat is een stukje hier vandaan. Net over de grens. Als het echt een must zou zijn ben ik natuurlijk altijd welkom. Maar het zou voor mijzelf lastig zijn ivm school en stage
[...]
wees blij, je voelt je al veel te verantwoordelijk voor te veel dingen
is het een optie om bij je vader te gaan wonen eventueel?Nee, hij gaat verhuizen, samenwonen met zijn vriendin. Dat is een stukje hier vandaan. Net over de grens. Als het echt een must zou zijn ben ik natuurlijk altijd welkom. Maar het zou voor mijzelf lastig zijn ivm school en stage
maandag 20 februari 2017 22:56
quote:Muurhanger schreef op 20 februari 2017 @ 22:50:
[...]
Ah dat maakt het wat duidelijker, dankjewel. Ondanks dat je zusje zoveel problemen veroorzaakt heb ik ook wel een klein beetje medelijden met haar. Het klinkt idd alsof ze ergens mee vast zit wat ze niet wil delen.
Wat Pinda-kaas voorstelt, maar dan voor je zusje. Kan zij niet bij jullie vader gaan wonen? Als je moeder zo instabiel is zoals ik het lees, lijkt het me geen goed idee als je zusje (in haar eentje) bij haar blijft wonen.
Dat is ook al ter sprake gekomen, mijn vader heeft een auto imuunziekte en slaapabneu waardoor zijn dag en nachtritme onregelmatig is. Op deze manier kan hij haar niet alles geven wat hij te bieden heeft als ze bij hem zou wonen. Ook gaat hij verhuizen, net de grens over. Samenwonen met zijn vriendin. Dit heeft hij ook een beetje gedaan voor de situatie, zijn leven staat ook op zijn kop. Hij heeft misschien nog maar 15 jaar en mag eigenlijk geeneens stress in zijn leven, in verband met de ziekte. Hij staat altijd voor ons klaar, daar niet van. Maar kan niet meer ontspannen.
Het is een lastige situatie. Iedereen moet een centje bijdragen, wordt dat niet gedaan loopt het uit de hand.
[...]
Ah dat maakt het wat duidelijker, dankjewel. Ondanks dat je zusje zoveel problemen veroorzaakt heb ik ook wel een klein beetje medelijden met haar. Het klinkt idd alsof ze ergens mee vast zit wat ze niet wil delen.
Wat Pinda-kaas voorstelt, maar dan voor je zusje. Kan zij niet bij jullie vader gaan wonen? Als je moeder zo instabiel is zoals ik het lees, lijkt het me geen goed idee als je zusje (in haar eentje) bij haar blijft wonen.
Dat is ook al ter sprake gekomen, mijn vader heeft een auto imuunziekte en slaapabneu waardoor zijn dag en nachtritme onregelmatig is. Op deze manier kan hij haar niet alles geven wat hij te bieden heeft als ze bij hem zou wonen. Ook gaat hij verhuizen, net de grens over. Samenwonen met zijn vriendin. Dit heeft hij ook een beetje gedaan voor de situatie, zijn leven staat ook op zijn kop. Hij heeft misschien nog maar 15 jaar en mag eigenlijk geeneens stress in zijn leven, in verband met de ziekte. Hij staat altijd voor ons klaar, daar niet van. Maar kan niet meer ontspannen.
Het is een lastige situatie. Iedereen moet een centje bijdragen, wordt dat niet gedaan loopt het uit de hand.
maandag 20 februari 2017 22:59
Jeetje wat lastig allemaal Quenataa. Wel fijb dat jullie een thuiscoach krijgen. Hopelijk helpt dat. Voor nu zou ik daar even op wachten en in de tussentijd proberen om gewoon de grote zus te zijn. Niet de redder in nood. Sterkte
''The sea, once it casts its spell, holds on in its net of wonder forever.''
maandag 20 februari 2017 23:02
quote:Bitje93 schreef op 20 februari 2017 @ 22:39:
Jij kunt dit niet oplossen en dat is ook je taak niet.
Ik heb ook het gevoel dat je zusje continue gepamperd en gespaard wordt en dat er absoluut geen gevolgen worden verbonden aan haar (wan)gedrag.
Zolang dat zo blijft gaat je zusje ook niet veranderen, ik denk dat het wel eens heel goed kan zijn voor haar wanneer zij uit huis geplaatst wordt en naar een school moet voor mensen met leer en opvoedingsmoeilijkheden.
Er waren altijd consequenties vanuit mijn vader als mijn zusje over de streep ging. Tot dat mijn moeder zich hier niet meer aan hield. Bijvoorbeeld: zusje kwam 2 uur te laat thuis. Consequentie: om 9 uur mobieltje inleveren, 3 dagen geen vriendinnen op bezoek en niet weg. Wat gebeurd er: moeder geeft haar mobiel een paar uurtjes te leen aan haar, vriendin mag alsnog komen na doorzeuren.... en als dit allemaal gebeurd achter de rug om van mijn vader heeft hij op en gegeven moment geen controle meer, én leert mijn zusje geen grenzen en regels. Mijn moeder was inderdaad altijd te soft.
wat ik nu wel zie is dar zij probeert te veranderen door consequent te zijn, maar mijn zusje werkt totaal niet mee en wordt opstandig. Dreigt weg te lopen en gaat toch niet luisteren... waar mijn moeder weer gevoelig voor is en nog meer gaat breken. Mijn zusje heeft geen inzicht oo de gevolgen voor haarzelf... en ons. Hoe ik haar dit moet laten inzien, geen idee. Naar mijn gevoel ga je pas je best doen als je inziet waaeom je je best zou moeten doen. Een uithuis plaatsing kan goed of fout aflopen. Goed: ze leert regels, grenzen en ritme, ziet het gevolg van haar gedrag in. Fout: gaat zich afzonderen van gezin, afleiding zoeken bij foute vrienden, ouders de schuld geven..... zich nog rotter voelen etc etc
Jij kunt dit niet oplossen en dat is ook je taak niet.
Ik heb ook het gevoel dat je zusje continue gepamperd en gespaard wordt en dat er absoluut geen gevolgen worden verbonden aan haar (wan)gedrag.
Zolang dat zo blijft gaat je zusje ook niet veranderen, ik denk dat het wel eens heel goed kan zijn voor haar wanneer zij uit huis geplaatst wordt en naar een school moet voor mensen met leer en opvoedingsmoeilijkheden.
Er waren altijd consequenties vanuit mijn vader als mijn zusje over de streep ging. Tot dat mijn moeder zich hier niet meer aan hield. Bijvoorbeeld: zusje kwam 2 uur te laat thuis. Consequentie: om 9 uur mobieltje inleveren, 3 dagen geen vriendinnen op bezoek en niet weg. Wat gebeurd er: moeder geeft haar mobiel een paar uurtjes te leen aan haar, vriendin mag alsnog komen na doorzeuren.... en als dit allemaal gebeurd achter de rug om van mijn vader heeft hij op en gegeven moment geen controle meer, én leert mijn zusje geen grenzen en regels. Mijn moeder was inderdaad altijd te soft.
wat ik nu wel zie is dar zij probeert te veranderen door consequent te zijn, maar mijn zusje werkt totaal niet mee en wordt opstandig. Dreigt weg te lopen en gaat toch niet luisteren... waar mijn moeder weer gevoelig voor is en nog meer gaat breken. Mijn zusje heeft geen inzicht oo de gevolgen voor haarzelf... en ons. Hoe ik haar dit moet laten inzien, geen idee. Naar mijn gevoel ga je pas je best doen als je inziet waaeom je je best zou moeten doen. Een uithuis plaatsing kan goed of fout aflopen. Goed: ze leert regels, grenzen en ritme, ziet het gevolg van haar gedrag in. Fout: gaat zich afzonderen van gezin, afleiding zoeken bij foute vrienden, ouders de schuld geven..... zich nog rotter voelen etc etc
maandag 20 februari 2017 23:04
quote:Muurhanger schreef op 20 februari 2017 @ 22:59:
Jeetje wat lastig allemaal Quenataa. Wel fijb dat jullie een thuiscoach krijgen. Hopelijk helpt dat. Voor nu zou ik daar even op wachten en in de tussentijd proberen om gewoon de grote zus te zijn. Niet de redder in nood. Sterkte Ja inderdaad, nooit gedacht dat ik zelf ik een situatie als deze terecht zou komen. Misschien toch even aan mezelf denken, afwachten inderdaad en gewoon zus zijn. Bedankt voor je bericht. Ik hou jullie zowieso op de hoogte
Jeetje wat lastig allemaal Quenataa. Wel fijb dat jullie een thuiscoach krijgen. Hopelijk helpt dat. Voor nu zou ik daar even op wachten en in de tussentijd proberen om gewoon de grote zus te zijn. Niet de redder in nood. Sterkte Ja inderdaad, nooit gedacht dat ik zelf ik een situatie als deze terecht zou komen. Misschien toch even aan mezelf denken, afwachten inderdaad en gewoon zus zijn. Bedankt voor je bericht. Ik hou jullie zowieso op de hoogte
maandag 20 februari 2017 23:07
quote:pejeka schreef op 20 februari 2017 @ 22:08:
Lieve meid, kies voor jezelf. Het gaat nu om jou, jouw toekomst en jouw leven. Hoe hard het ook klinkt.
Tegelijkertijd doet het mij pijn dat er steeds meer jongeren lijken te zijn die in dit soort omstandigheden moeten opgroeien, in plaats van een geborgen gezinssituatie te hebben. Triest.
Dankje, lief van je.
Ik geef je groot gelijk, jongeren in deze tijd groeien veeeeels te vaak in slechte omstandigheden op. Erg triest, meestal omdat de ouders te laat optreden. 8/10 kinderen komen ook nog eens fout terecht, verschrikkelijk
Lieve meid, kies voor jezelf. Het gaat nu om jou, jouw toekomst en jouw leven. Hoe hard het ook klinkt.
Tegelijkertijd doet het mij pijn dat er steeds meer jongeren lijken te zijn die in dit soort omstandigheden moeten opgroeien, in plaats van een geborgen gezinssituatie te hebben. Triest.
Dankje, lief van je.
Ik geef je groot gelijk, jongeren in deze tijd groeien veeeeels te vaak in slechte omstandigheden op. Erg triest, meestal omdat de ouders te laat optreden. 8/10 kinderen komen ook nog eens fout terecht, verschrikkelijk
maandag 20 februari 2017 23:14
Even een andere invalshoek: je kan wél helpen.
Door een zus te zijn, en een dochter.
Wat ik nu lees is dat jij de rol op je neemt van opvoeder. Van je zusje, van je ouders.
Onaardig geformuleerd: van de betweter die wél weet hoe het allemaal zou moeten.
Laat dat over aan die coach. Die is daar voor, en die zit ook in de positie om die rol op zich te nemen. Dan kan jij de rol die er voor jou is nemen, die van zus en dochter.
Je kan je mening geven, en misschien helpt dat. En dat is ook wat jij te bieden hebt. Jezelf, met jouw ervaringen. Als zus, als dochter.
Je kan er zijn voor je zusje, als grote zus waar zij haar kant van het verhaal kwijt kan en waar zij ook haar kwetsbare kant kan laten zien. Ik zou je willen waarschuwen om bij een vijftienjarige de rok van ouder op je te nemen, veel vijftienjarigen zitten daar niet heel erg op te wachten.
Je kan je moeder vertellen dat je van haar consequent gedrag gemist hebt, en wat dat met jou gedaan heeft. En de effecten die je ziet bij je zusje. Maar jij bent niet de persoon die haar moet beouderen.
Kennelijk ben jij goed terecht gekomen. Jij, met jouw ervaringen en met jouw karakter en jouw rol in jullie gezin. Je zusje loopt op een ander pad.
Heb een beetje vertrouwen in de mensen om je heen en in de gezinscoach. Jullie zitten nu in een groot hobbelig stuk, maar meestal komt dat uiteindelijk wel redelijk in orde. Zorg dat jij er in je eigen rol kunt zijn voor degenen waarvoor je er wilt zijn, maar bewaak daarbij je rol. Niet alleen voor hen, maar ook voor jezelf.
Je lijkt een lieve zus en dochter. Versterk die kant.
Door een zus te zijn, en een dochter.
Wat ik nu lees is dat jij de rol op je neemt van opvoeder. Van je zusje, van je ouders.
Onaardig geformuleerd: van de betweter die wél weet hoe het allemaal zou moeten.
Laat dat over aan die coach. Die is daar voor, en die zit ook in de positie om die rol op zich te nemen. Dan kan jij de rol die er voor jou is nemen, die van zus en dochter.
Je kan je mening geven, en misschien helpt dat. En dat is ook wat jij te bieden hebt. Jezelf, met jouw ervaringen. Als zus, als dochter.
Je kan er zijn voor je zusje, als grote zus waar zij haar kant van het verhaal kwijt kan en waar zij ook haar kwetsbare kant kan laten zien. Ik zou je willen waarschuwen om bij een vijftienjarige de rok van ouder op je te nemen, veel vijftienjarigen zitten daar niet heel erg op te wachten.
Je kan je moeder vertellen dat je van haar consequent gedrag gemist hebt, en wat dat met jou gedaan heeft. En de effecten die je ziet bij je zusje. Maar jij bent niet de persoon die haar moet beouderen.
Kennelijk ben jij goed terecht gekomen. Jij, met jouw ervaringen en met jouw karakter en jouw rol in jullie gezin. Je zusje loopt op een ander pad.
Heb een beetje vertrouwen in de mensen om je heen en in de gezinscoach. Jullie zitten nu in een groot hobbelig stuk, maar meestal komt dat uiteindelijk wel redelijk in orde. Zorg dat jij er in je eigen rol kunt zijn voor degenen waarvoor je er wilt zijn, maar bewaak daarbij je rol. Niet alleen voor hen, maar ook voor jezelf.
Je lijkt een lieve zus en dochter. Versterk die kant.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 20 februari 2017 23:15
maandag 20 februari 2017 23:24
Misschien moet ik ook de andere kant vertellen. Ik heb een broer, en ik heb asperger. In de loop van onze pubertijd heeft mijn broertje een aantal taken die bij ouders horen, op zich genomen. Gevolg was dat mijn ouders over hem alleen maar lovend spraken, en over mij als 'het probleemgeval'.
Dit heeft mijn broer en mij jaren uit elkaar gedreven. Hij, die de rol van opvoeder zat was, en ik, die het zat was om steeds te horen hoe geweldig hij was. Pas sinds een paar jaar (we zijn nu beiden 2e helft 20) komen we weer wat dichter bij elkaar, en zijn de verhoudingen ook weer normaal en gezond.
Dat is waarom ik zo hamer op 'dit is jouw taak niet, maak het dan ook je taak niet'. Ik weet wat het met je zusjes beeld over jou kan doen, en ik weet wat het met jou kan doen. En wat het met jullie band kam doen: vernietigen.
Dit heeft mijn broer en mij jaren uit elkaar gedreven. Hij, die de rol van opvoeder zat was, en ik, die het zat was om steeds te horen hoe geweldig hij was. Pas sinds een paar jaar (we zijn nu beiden 2e helft 20) komen we weer wat dichter bij elkaar, en zijn de verhoudingen ook weer normaal en gezond.
Dat is waarom ik zo hamer op 'dit is jouw taak niet, maak het dan ook je taak niet'. Ik weet wat het met je zusjes beeld over jou kan doen, en ik weet wat het met jou kan doen. En wat het met jullie band kam doen: vernietigen.
dinsdag 21 februari 2017 10:33
quote:Quenataa schreef op 20 februari 2017 @ 21:58:
[...]
Heb wel een vriend, dus alleen sta ik er dan zeker niet voor maar hij geeft ook aan dat vluchten de problemen niet oplost. Ik leef dan vanaf een afstandje mee, maar als het daar door beter zou gaan.... geen ideeVluchten is niet altijd handig maar soms is het beter om weg te gaan. Sommige mensen vluchten in een andere situatie, zoals direct samenwonen en/of zwanger worden. Met gewoon voor jezelf kiezen is niets mis. Als je op jezelf zou kunnen wonen zou dat een optie zijn. Of je er klaar voor bent weet niet je altijd maar als je in een ongezonde situatie blijft zitten, weinig motiverends meekrijgt, wordt het er niet beter op en is dat 'moment waarop je er klaar voor bent' moeilijk te bepalen.
[...]
Heb wel een vriend, dus alleen sta ik er dan zeker niet voor maar hij geeft ook aan dat vluchten de problemen niet oplost. Ik leef dan vanaf een afstandje mee, maar als het daar door beter zou gaan.... geen ideeVluchten is niet altijd handig maar soms is het beter om weg te gaan. Sommige mensen vluchten in een andere situatie, zoals direct samenwonen en/of zwanger worden. Met gewoon voor jezelf kiezen is niets mis. Als je op jezelf zou kunnen wonen zou dat een optie zijn. Of je er klaar voor bent weet niet je altijd maar als je in een ongezonde situatie blijft zitten, weinig motiverends meekrijgt, wordt het er niet beter op en is dat 'moment waarop je er klaar voor bent' moeilijk te bepalen.
dinsdag 21 februari 2017 10:45
quote:blueeyes*3 schreef op 20 februari 2017 @ 23:24:
Misschien moet ik ook de andere kant vertellen. Ik heb een broer, en ik heb asperger. In de loop van onze pubertijd heeft mijn broertje een aantal taken die bij ouders horen, op zich genomen. Gevolg was dat mijn ouders over hem alleen maar lovend spraken, en over mij als 'het probleemgeval'.
Dit heeft mijn broer en mij jaren uit elkaar gedreven. Hij, die de rol van opvoeder zat was, en ik, die het zat was om steeds te horen hoe geweldig hij was. Pas sinds een paar jaar (we zijn nu beiden 2e helft 20) komen we weer wat dichter bij elkaar, en zijn de verhoudingen ook weer normaal en gezond.
Dat is waarom ik zo hamer op 'dit is jouw taak niet, maak het dan ook je taak niet'. Ik weet wat het met je zusjes beeld over jou kan doen, en ik weet wat het met jou kan doen. En wat het met jullie band kam doen: vernietigen.
Hier hetzelfde. Manlief is in de rol van opvoeder van zijn jongere broer gezet, omdat zijn ouders het niet meer aan konden en manlief zich verantwoordelijk voelde en dus de rol van opvoeder maar op zich nam (en ouders dat toelieten).
Nu jaren later is de band tussen de broers weer wat normaler aan het worden.
Echt kies voor jezelf! En voor je eigen rust, ga op jezelf wonen. Dan kun je makkelijker afstand nemen en de grote zus en dochter zijn, zonder dat dit ten koste van jezelf gaat.
Misschien moet ik ook de andere kant vertellen. Ik heb een broer, en ik heb asperger. In de loop van onze pubertijd heeft mijn broertje een aantal taken die bij ouders horen, op zich genomen. Gevolg was dat mijn ouders over hem alleen maar lovend spraken, en over mij als 'het probleemgeval'.
Dit heeft mijn broer en mij jaren uit elkaar gedreven. Hij, die de rol van opvoeder zat was, en ik, die het zat was om steeds te horen hoe geweldig hij was. Pas sinds een paar jaar (we zijn nu beiden 2e helft 20) komen we weer wat dichter bij elkaar, en zijn de verhoudingen ook weer normaal en gezond.
Dat is waarom ik zo hamer op 'dit is jouw taak niet, maak het dan ook je taak niet'. Ik weet wat het met je zusjes beeld over jou kan doen, en ik weet wat het met jou kan doen. En wat het met jullie band kam doen: vernietigen.
Hier hetzelfde. Manlief is in de rol van opvoeder van zijn jongere broer gezet, omdat zijn ouders het niet meer aan konden en manlief zich verantwoordelijk voelde en dus de rol van opvoeder maar op zich nam (en ouders dat toelieten).
Nu jaren later is de band tussen de broers weer wat normaler aan het worden.
Echt kies voor jezelf! En voor je eigen rust, ga op jezelf wonen. Dan kun je makkelijker afstand nemen en de grote zus en dochter zijn, zonder dat dit ten koste van jezelf gaat.
dinsdag 21 februari 2017 11:48
Laat dit topic en dan vooral je openingspost aan de thuiscoach lezen. Jouw stem is belangrijk, net als die van je zusje, je vader en je moeder. De thuiscoach moet jullie gezin begeleiding in weer verbinding vinden, je ouders in het ouder zijn voor jou en je zusje, en je zusje in haar leven weer op de rit krijgen.
Ik vind het knap dat jij hier allemaal inzicht in hebt! Jij bent ook onderdeel van het gezin, jij moet de kans en ruimte krijgen om dus onderdeel van het proces te zijn en niet het overzicht over het proces te moeten houden. Daar is de thuiscoach voor.
Ik vind het knap dat jij hier allemaal inzicht in hebt! Jij bent ook onderdeel van het gezin, jij moet de kans en ruimte krijgen om dus onderdeel van het proces te zijn en niet het overzicht over het proces te moeten houden. Daar is de thuiscoach voor.
donderdag 23 februari 2017 15:21
quote:Quenataa schreef op 20 februari 2017 @ 22:13:
[...]
Wat een lief berichtje van jou! Dankjewel :smooch:Ik ben 19 jaar, voor mijn gevoel altijd een denker geweest.. ik werd de wijsneus of het eigenwijze meisje genoemd omdat ik altijd de andere weg koos. Voor mijn gevoel maakt dat je eigen sterk, en leert dat jou erg veel. Maar soms heb ik ook even een praatje nodig, zoals iedereen.
Over het uit huis gaan, financieel is dit via een lening mogelijk, maar ik vind het zo'n gedoe. Op zo'n jonge leeftijd al je leven starten met schulden!? En voor mijn gevoel sta ik er zelf ook nog niet helemaal achter, alsof ik er nog niet helemaal klaar voor ben ofzo. En ik wil in deze situatie mijn gezin niet in de steek laten.... ik vind dat gewoon heel erg moeilijk en denk dat iedereen er verdriet van zou hebben als ik 'vlucht'
Natuurlijk heb jij ook een praatje nodig en af en toe iemand die je even vastpakt en zegt dat 'ie er voor je is! Waarschijnlijk wek jij de indruk bij jouw ouders dat jij dit wel aan kan, vanwege je zelfstandigheid op zeer jonge leeftijd. Weten je ouders hoe jij je hieronder voelt?
Dat van die schulden is echt niet zo spannend als je het doet voorkomen. En wat heb je liever? Schulden die je af kunt betalen of een nare gezinssituatie die je de rest van je leven sowieso met je meeneemt? Ik zou je heel sterk adviseren om:
- voor jezelf te kiezen, door actief te kijken naar de mogelijkheden om uit huis te gaan, ook als dat schulden oplevert. Ga ook kijken voor werk oid om de lening laag te houden, als je dat prettig vind;
- naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Niet omdat jij gek bent, maar omdat je in een situatie zit waarin jij ook hulp, ondersteuning en een luisterend oor nodig hebt.
Hoe gaat het nu met je?
[...]
Wat een lief berichtje van jou! Dankjewel :smooch:Ik ben 19 jaar, voor mijn gevoel altijd een denker geweest.. ik werd de wijsneus of het eigenwijze meisje genoemd omdat ik altijd de andere weg koos. Voor mijn gevoel maakt dat je eigen sterk, en leert dat jou erg veel. Maar soms heb ik ook even een praatje nodig, zoals iedereen.
Over het uit huis gaan, financieel is dit via een lening mogelijk, maar ik vind het zo'n gedoe. Op zo'n jonge leeftijd al je leven starten met schulden!? En voor mijn gevoel sta ik er zelf ook nog niet helemaal achter, alsof ik er nog niet helemaal klaar voor ben ofzo. En ik wil in deze situatie mijn gezin niet in de steek laten.... ik vind dat gewoon heel erg moeilijk en denk dat iedereen er verdriet van zou hebben als ik 'vlucht'
Natuurlijk heb jij ook een praatje nodig en af en toe iemand die je even vastpakt en zegt dat 'ie er voor je is! Waarschijnlijk wek jij de indruk bij jouw ouders dat jij dit wel aan kan, vanwege je zelfstandigheid op zeer jonge leeftijd. Weten je ouders hoe jij je hieronder voelt?
Dat van die schulden is echt niet zo spannend als je het doet voorkomen. En wat heb je liever? Schulden die je af kunt betalen of een nare gezinssituatie die je de rest van je leven sowieso met je meeneemt? Ik zou je heel sterk adviseren om:
- voor jezelf te kiezen, door actief te kijken naar de mogelijkheden om uit huis te gaan, ook als dat schulden oplevert. Ga ook kijken voor werk oid om de lening laag te houden, als je dat prettig vind;
- naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Niet omdat jij gek bent, maar omdat je in een situatie zit waarin jij ook hulp, ondersteuning en een luisterend oor nodig hebt.
Hoe gaat het nu met je?
Don't waste your time or time will waste you.
donderdag 23 februari 2017 15:24
O en meid: je zal de situatie thuis inderdaad niet oplossen door weg te gaan. Het zal er ook niet door verbeteren. Maar jij word dan niet dagelijks geconfronteerd met je thuissituatie en je merkt nu al dat het jouw privé behoorlijk beïnvloed, zoals je school en stage. Laat de problemen thuis van je schouders vallen en investeer in jezelf. Echt
Don't waste your time or time will waste you.
dinsdag 7 maart 2017 18:04
quote:FiddlyDiddlyDoo schreef op 23 februari 2017 @ 15:21:
[...]
Natuurlijk heb jij ook een praatje nodig en af en toe iemand die je even vastpakt en zegt dat 'ie er voor je is! Waarschijnlijk wek jij de indruk bij jouw ouders dat jij dit wel aan kan, vanwege je zelfstandigheid op zeer jonge leeftijd. Weten je ouders hoe jij je hieronder voelt?
Dat van die schulden is echt niet zo spannend als je het doet voorkomen. En wat heb je liever? Schulden die je af kunt betalen of een nare gezinssituatie die je de rest van je leven sowieso met je meeneemt? Ik zou je heel sterk adviseren om:
- voor jezelf te kiezen, door actief te kijken naar de mogelijkheden om uit huis te gaan, ook als dat schulden oplevert. Ga ook kijken voor werk oid om de lening laag te houden, als je dat prettig vind;
- naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Niet omdat jij gek bent, maar omdat je in een situatie zit waarin jij ook hulp, ondersteuning en een luisterend oor nodig hebt.
Hoe gaat het nu met je?
Lief dat je aan me vraagt hoe het gaat.
Nou, het gaat wel beter met me gelukkig!
Afgelopen week is er gepraat geworden, om nou eens eindelijk met elkaar om te gaan.
Het gaat de betere kant uit, alleen mijn moeder is nog steeds niet consequent... ik irriteer me wel aan bepaalde dingen. Dat ze blijft rennen voor mijn zusje terwijl ze net bijvoorbeeld een grote mond heeft gehad tegen haar. Dan denk ik van: dit is het moment om jezelf te veranderen! Kom op nou. Maar dan doet ze het weer niet.
De thuisbegeleiding is nog niet aanwezig geweest bij ons thuis, dit duurt een aantal weken voordat zij komen gaan. Ik ben zelf nu erg bezig met school en stage. Soms is het nog stressverwekkend voor mij maar dan neem ik even frisse lucht buiten, of ga ik even weg met vriendinnen of mijn vriend.
Ik heb besloten nog niet uit huis te gaan, omdat ik na mijn examenjaar waar ik nu in zit verder wil studeren en omdat ik er gewoon nog niet klaar voor ben. Het komt op een dag wel! Zolang ik het gevoel heb dat ik me goed kan houden moet ik het nog kunnen volhouden hier.
Wel heb ik een beetje afstand genomen van de situatie. Negeren en laten gaan vooral. Ik merk dat dat zin heeft! Met mijn zusje gaat het niet beter, ze blijft in het patroon hangen. Maar daar maak ik mij nu even niet druk om want ik probeer nu even aan mijzelf te denken!
Nogmaals lief dat je aan mij denkt.
[...]
Natuurlijk heb jij ook een praatje nodig en af en toe iemand die je even vastpakt en zegt dat 'ie er voor je is! Waarschijnlijk wek jij de indruk bij jouw ouders dat jij dit wel aan kan, vanwege je zelfstandigheid op zeer jonge leeftijd. Weten je ouders hoe jij je hieronder voelt?
Dat van die schulden is echt niet zo spannend als je het doet voorkomen. En wat heb je liever? Schulden die je af kunt betalen of een nare gezinssituatie die je de rest van je leven sowieso met je meeneemt? Ik zou je heel sterk adviseren om:
- voor jezelf te kiezen, door actief te kijken naar de mogelijkheden om uit huis te gaan, ook als dat schulden oplevert. Ga ook kijken voor werk oid om de lening laag te houden, als je dat prettig vind;
- naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Niet omdat jij gek bent, maar omdat je in een situatie zit waarin jij ook hulp, ondersteuning en een luisterend oor nodig hebt.
Hoe gaat het nu met je?
Lief dat je aan me vraagt hoe het gaat.
Nou, het gaat wel beter met me gelukkig!
Afgelopen week is er gepraat geworden, om nou eens eindelijk met elkaar om te gaan.
Het gaat de betere kant uit, alleen mijn moeder is nog steeds niet consequent... ik irriteer me wel aan bepaalde dingen. Dat ze blijft rennen voor mijn zusje terwijl ze net bijvoorbeeld een grote mond heeft gehad tegen haar. Dan denk ik van: dit is het moment om jezelf te veranderen! Kom op nou. Maar dan doet ze het weer niet.
De thuisbegeleiding is nog niet aanwezig geweest bij ons thuis, dit duurt een aantal weken voordat zij komen gaan. Ik ben zelf nu erg bezig met school en stage. Soms is het nog stressverwekkend voor mij maar dan neem ik even frisse lucht buiten, of ga ik even weg met vriendinnen of mijn vriend.
Ik heb besloten nog niet uit huis te gaan, omdat ik na mijn examenjaar waar ik nu in zit verder wil studeren en omdat ik er gewoon nog niet klaar voor ben. Het komt op een dag wel! Zolang ik het gevoel heb dat ik me goed kan houden moet ik het nog kunnen volhouden hier.
Wel heb ik een beetje afstand genomen van de situatie. Negeren en laten gaan vooral. Ik merk dat dat zin heeft! Met mijn zusje gaat het niet beter, ze blijft in het patroon hangen. Maar daar maak ik mij nu even niet druk om want ik probeer nu even aan mijzelf te denken!
Nogmaals lief dat je aan mij denkt.
dinsdag 7 maart 2017 18:06
quote:FiddlyDiddlyDoo schreef op 23 februari 2017 @ 15:24:
O en meid: je zal de situatie thuis inderdaad niet oplossen door weg te gaan. Het zal er ook niet door verbeteren. Maar jij word dan niet dagelijks geconfronteerd met je thuissituatie en je merkt nu al dat het jouw privé behoorlijk beïnvloed, zoals je school en stage. Laat de problemen thuis van je schouders vallen en investeer in jezelf. Echt Wat een lief berichtje van jou! Ik heb er inmiddels voor gekozen voorlopig thuis te blijven wonen, zie de reactie op een andere lezer hierboven. Anders moet ik alles weer gaan typen en dat is best veel. Ik heb wel naar jou geluisterd hoor, ik heb alles een beetje van mijn schouders laten vallen en ben me meer op mijzelf gaan richten. Soms is het nog lastig maar het lukt al beter!!
O en meid: je zal de situatie thuis inderdaad niet oplossen door weg te gaan. Het zal er ook niet door verbeteren. Maar jij word dan niet dagelijks geconfronteerd met je thuissituatie en je merkt nu al dat het jouw privé behoorlijk beïnvloed, zoals je school en stage. Laat de problemen thuis van je schouders vallen en investeer in jezelf. Echt Wat een lief berichtje van jou! Ik heb er inmiddels voor gekozen voorlopig thuis te blijven wonen, zie de reactie op een andere lezer hierboven. Anders moet ik alles weer gaan typen en dat is best veel. Ik heb wel naar jou geluisterd hoor, ik heb alles een beetje van mijn schouders laten vallen en ben me meer op mijzelf gaan richten. Soms is het nog lastig maar het lukt al beter!!
