Moeite om het accepteren van mijn diagnose.

24-02-2017 23:04 20 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo mensen,



Ik ben een jongen van 22 jaar oud. Met PDD NOS (vorm van autisme). Ik heb een diagnose gehad dat toch werkelijk heb.

Alleen ik vind het moeilijk om het te accepteren. Soms denk ik in mijn hoofd, waarom ben ik niet als de andere mensen. Moet dit mij overkomen heel mijn leven.



Ik moet ook toegeven dat ik moeite hebt om contacten te leggen (maar ik doe mee en loop nergens voor weg). Veel vrienden heb ik niet, maar ik doe wel in mijn vrije tijd met mijn met vrienden afspreken. Toch wil ik meer contact hebben met mensen, meer gemotiveerd zijn, meer durven zeggen in plaats van paar seconden of zelfs minuten niks te zeggen bij een onderwerp waar ik helemaal niet weet of volgt, ik volg instructies en informatie van anderen mensen niet. Ik zou zo graag dit alles gelijk willen veranderen, maar het is voor mij niet zo simpel wat het lijkt...



Voor de rest waar ik zelf bereikt hebt. Is een baan hebben, relatie gehad van drie jaar (nou dit is geen succes, maar toch heb ik een relatie gehad) en qua gezondheidsproblemen heb ik geen klachten. Zijn er mensen die ook autisme of moeite met sociale ervaringen hebben die ook hier de moeite voor hebben? Kunnen jullie mij tips geven hoe ik dit kan oplossen?



Alsjeblieft serieuze reacties.
Alle reacties Link kopieren
Waarom wil je als andere mensen zijn? Die zijn echt niet allemaal perfect hoor.

Er zijn zat mensen zonder diagnose die moeite hebben met contacten leggen en/of relaties aangaan.

Als ik je verhaal zo lees doe je het juist heel goed.
"De cursus rietdekken is afgelast".

"Riet is ziek"
Hoi,





Ik heb ook PDDNOS, maar ( uiteraard, ik doe altijd alles anders dan anderen ) anders dan bij de meeste: bij mij is het namelijk niet echt autisme spectrum gerelateerd. Als in net te weinig autistische kenmerken of zoiets.

(Al ben ik ook geen held in communiceren hoor... al gaat dat de laatste jaren wel beter dan daarvoor)

Ik herken het wel, ik vond dat in het begin ook helemaal niet leuk. Vooral omdat mij moeder al een vermoeden had en ik het irritant vond dat ze gelijk had



Of ik tips heb, moeilijk.

Het is echt niet zo vreemd dat je het even niet zo leuk vindt en dat je schrikt.

Dat kan je maar beter accepteren en even de tijd nemen om het tot je in te laten werken.

Probeer er niet te veel mee bezig te zijn en zoek afleiding.
Iedereen is uniek, jij bent jij.

Je moet verder kijken dan de diagnose, jij hebt een naam.

Zoals je al zegt, je hebt al veel bereikt op jouw manier. Ga zo door, de rest komt ook wel... En dit op jouw manier en tempo; je leert door de jaren heen om er mee om te gaan. Je kan handvaten krijgen van therapeuten etc...



Ook voor de diagnose kon je de dingen dus aan op jouw manier!



(Ik heb geen pddnos o.i.d. wel door ervaringen in het leven moeite met mensen vertrouwen... door de psych leer ik mezelf kennen + mijn grenzen)



Je vind je manier wel.
Natuurlijk schrik je ervan als je opeens een etiketje krijgt opgeplakt dat je helemaal niet wil hebben, en je mag ook best even de tijd nemen om dat nieuws eerst te verwerken. Maar het voordeel van zo'n etiket is dat er vaak ook een gebruiksaanwijzing bij hoort. En daarmee bedoel ik dat er voor mensen met etiketten vaak tools ontwikkeld zijn die kunnen helpen om minder last te ondervinden van de hinder die zo'n etiket je in het dagelijks leven op kan leveren. Als je er eenmaal aan toe bent om dat etiket te accepteren, dan kun je ook aan de slag met de tools.



(Het is eigenlijk net als wanneer je een been breekt. Zolang men niet vaststelt dat het gebroken is, heb je alleen de pijn en ellende ervan, en kun je er niet op lopen. Maar als de breuk eenmaal gevonden is, dan kan er gips omheen, krijg je pijnstillers en een paar krukken en fysiotherapie, en zul je vanaf dat moment langzaam aan steeds weer wat makkelijker kunnen bewegen).
Als je 22 bent ben je nog niet 'af'. Je kunt nog heel wat leren, via trainingen of therapie e.d. Je huisarts kan je verder helpen.
Misschien kan je praten met een maatschappelijkwerker? Gewoon lekker jezelf zijn en het op je eigen tempo doen.
Mijn ervaring is dat het accepteren van de consequenties of de gevolgen veel lastiger zijn dan het etiketje zelf.



De eerste tip is om je niet te veel aan anderen te spiegelen. Zij doen het op hun manier, jij op de jouwe.



Tweede tip is om eens te gaan kijken naar wat jij echt zou willen in dit leven, en dan te kijken of en in hoeverre dat haalbaar is en wat je daarvoor moet doen. Voorbeeld wat mijn kinderpsychiater indertijd gaf: je kunt misschien niet op de eerste hulp werken, maar wel op de poli. In beide gevallen ben je arts in een ziekenhuis.
Alle reacties Link kopieren
Hee kerel,



Ik ben van dezelfde leeftijd en ook onlangs dezelfde diagnose gekregen.

Ik begrijp precies hoe je je voelt en door welke fases je heen gaat ( of nog moet gaan).



Uiteraard zullen we niet dezelfde verschijnselen hebben maar ik weet hoe vervelend het is dat je niet weet hoe je sociale situaties in moet schatten, niet weet hoe anderen over je denken en hoe dat aan je kan knagen, altijd bang dat je iets verkeerds hebt gedaan bij mensen zonder dat je die intentie had.



Ik kan je alleen vertellen dat ik mij, hoewel de diagnose ook erg zwaar viel bij mij, er erg bovenop heb gezet en vooral voorruitkijk naar de mogelijkheden die ik nu heb nu ik het weet. Ik heb het geaccepteerd van mijzelf want helaas is er toch niks aan te veranderen maar je kunt jezelf zeker op veel manieren beteren en leren omgaan met je autisme. Ik moet ook nog een hele weg maar ik heb gemerkt dat accepteren en vanaf 0 beginnen je blikken alleen maar op de toekomst kan werken !
Het is een goed idee om jezelf aan te melden bij de stichting MEE, zij hebben allerlei methoden om je te helpen hiermee te leven en jezelf te verbeteren.

Het is niet zo dat als je er van alles aan doet, dat je dan veroordeeld bent op een laag pitje te functioneren. Er zijn meer dan genoeg handvatten om je verder te helpen.

Neem maar contact met MEE op, dan zal je zien dat er veel mogelijkheden voor je zijn.
Alle reacties Link kopieren
By the way Alex



De beste tip die ik onlangs kreeg van iemand die eigenlijk niet direct in mijn vrienden behoort maar die ik regelmatig tegenkom op werk:

'Het is al ruim 20 jaar zo goed gegaan, de manier waarop je dingen uitvoert schijnen erg goed te werken, anders had je hier niet (meer) gewerkt. Blijf vooral je eigen dingen doen en vooral op je eigen manier. Het is al zo lang goed gegaan terwijl je er niet bij stilstond. Blijf vooral jezelf'
Alle reacties Link kopieren
Ieder mens is anders, en waarom zou je precies in de pas moeten lopen met de maatschappij? Ik denk dat je jezelf geen geweld moet aandoen door geforceerd je anders voor te doen dan je bent. Dat is niet alleen moeilijk en vervelend, maar op de lange duur ook niet vol te houden. Als ik het goed begrepen heb, is pddnos een relatief lichte stoornis (wat niet wil zeggen dat ik je klachten wil bagatelliseren). Dan is het denk ik ook goed mogelijk om er wat aan te doen. Ik denk aan bijv trainingen op bepaalde gebieden, zoals sociale vaardigheden. Ik bedoel niet dat de pddnos dan overgaat, maar dat je er beter mee kan omgaan. Misschien een idee om dat eens te bespreken met je huisarts of een psycholoog, of misschien kan degene die de diagnose gesteld heeft je daarbij helpen. En een heftige diagnose krijgen is vaak inderdaad moeilijk te accepteren. Dat heeft tijd nodig. Bedoel je ook dat je twijfelt of de diagnose klopt?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
quote:Alicemorgan82 schreef op 24 februari 2017 @ 23:14:

Hoi,





Ik heb ook PDDNOS, maar ( uiteraard, ik doe altijd alles anders dan anderen ) anders dan bij de meeste: bij mij is het namelijk niet echt autisme spectrum gerelateerd. Als in net te weinig autistische kenmerken of zoiets.

(Al ben ik ook geen held in communiceren hoor... al gaat dat de laatste jaren wel beter dan daarvoor)

Ik herken het wel, ik vond dat in het begin ook helemaal niet leuk. Vooral omdat mij moeder al een vermoeden had en ik het irritant vond dat ze gelijk had



Of ik tips heb, moeilijk.

Het is echt niet zo vreemd dat je het even niet zo leuk vindt en dat je schrikt.

Dat kan je maar beter accepteren en even de tijd nemen om het tot je in te laten werken.

Probeer er niet te veel mee bezig te zijn en zoek afleiding.Alice, ben je daar nog of slaap je al?
Alle reacties Link kopieren
Wat vervelend dat je zo met je neus op de feiten wordt gedrukt door zo'n 'etiket' te krijgen.

Aan de ene kant is het natuurlijk fijn dat je weet dat er een naampje is voor alles waar jij tegenaan loopt, maar aan de andere kant is het moeilijk om te accepteren dat je nu voor de rest van je leven in een hokje wordt gestopt waar PDD-NOS op staat.



Ook ik heb rond jouw leeftijd een diagnose gekregen waar ik er veel moeite mee had. Mijn ervaring is dat ik eigenlijk de hoop een beetje opgaf, omdat ik door de diagnose dacht dat ik nooit meer 'beter' zou kunnen worden en mijn leven in een vooraf uitgestippelde manier zou gaan verlopen. Uiteindelijk merkte ik zelfs dat ik geen moeite meer deed om mezelf uit te dagen, ik ging me in feite gedragen naar de diagnose met het gevolg dat ik eigenlijk alleen nog maar verder in de put kwam.



Natuurlijk weet ik niet of dit voor jou ook het geval is, maar door mijn ervaring kan ik je wel de tip geven om hier voor te waken. Je bént niet je diagnose en er is niet 1 strak omlijnde omschrijving van een PDD-NOS persoon en hoe het leven van zo'n persoon eruit zal zien.



Dus zie het zo: het is fijn dat je even de diagnose hebt gekregen, zodat er wat dingen op zijn plek vallen. Je weet nu wat meer wat de oorzaak is van jouw valkuilen. Maar laat het daar verder bij! Leef verder zoals je bent en werk aan de punten waar je aan wilt werken. Laat je niet tegenhouden door de diagnose. Je bent nog jong, je zit middenin je ontwikkeling en kan nog zoveel leren/veranderen/groeien. Dat houdt eigenlijk nooit op, het enige wat met de leeftijd verandert is dat de zelfacceptatie juist wat meer komt.

Je bent prachtig zoals je bent, ieder mens is uniek, niemand is 'normaal'.

Mensen staan vaak juist open voor eerlijkheid en puurheid. Wanneer jij graag nieuwe contacten wilt leggen met mensen, kijk eens hoe het is om ze na een tijdje heel eerlijk uit te leggen dat je soms moeite hebt met het interpreteren van signalen en informatie verwerken. Vraag ze hierbij gewoonweg om hulp. Mensen die echt in je geïnteresseerd zijn zullen jouw openheid waarderen en het ook totaal niet vervelend vinden om je hierin tegemoet te komen.

En een laatste tip: schaam je nooit. Fouten maken bestaat niet. Het enige wat je kan doen is je best en elk moment is een groeimoment. Het is aan jou om een waardeoordeel te geven aan een gebeurtenis. En aangezien je dat toch zelf mag invullen, wees dan lief voor jezelf en kies voor een mooi waardeoordeel!
Alle reacties Link kopieren
Toen ik ruim 5 jaar geleden de diagnose 'klassiek autisme' kreeg schrok ik daar ook wel even van. En nog twijfel ik wel eens aan de juistheid van de diagnose (maar het is wel echt zo ).

Sinds ik de diagnose heb gekregen heb ik veel gehad aan het reflecteren met een psycholoog. Daar kwam ik uiteindelijk tot de conclusie wat mijn 'basisprobleem' is (waar de meeste van mijn moeilijkheden uit voortkomen) en dat is nog niet eens zo zeer het autisme... Maar om hier achter te komen heb ik vooral heel erg veel nagedacht en gereflecteerd.



Ik ben recentelijk ook naar een Psycho educatie groep geweest. Dat kan ik je aanraden! Hoewel soms confronterend vond ik het ook prettig om te zien dat er ook andere mensen zijn 'zoals ik'.

Wat mij helpt is dus te reflecteren op situaties, gedachtes en gevoelens. Uitzoeken waarom ik tegen dingen aanloop etc.



En misschien een geruststelling, ik ben 35, heb een hbo studie afgerond, in het buitenland gestudeerd, een goede baan, ben al >10 jaar getrouwd, heb een koophuis, een kind en we gaan geregeld op vakantie (naar nieuwe plekken).

En nee, het is helaas echt niet altijd makkelijk, ik loop heel vaak tegen dingen aan. Het lijkt momenteel zelfs wel erger te worden omdat ik me er veel meer bewust van ben, maar gelukkig weet ik ook waar ik heen wil en waar ik aan wil werken.



(we hebben ook een topic waar allemaal mensen schrijven met een ASS diagnose, daar ben je van harte welkom met je vragen en twijfels).
Alle reacties Link kopieren
Knip
quote:Cateautje schreef op 25 februari 2017 @ 00:24:

[...]



Alice, ben je daar nog of slaap je al?

Ja ik sliep al, nu niet meer maar jij wel vermoed ik



Nz: zo ervoer ik dat ook, idd dat je een stempel op kreeg en ik vond dat ook echt even niet leuk.

Vd andere kant ben ik van mening dat Pddnos (persevive developement disorder not otherwice specevide..) weinig zegt en dat iedereen dat in principe wel hebben kan als je kijkt naar de betekenis.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt mensen voor al jullie hulp en ben blij voor jullie reacties. Het probleem bij mij is. Is dat ik het haat dat als ik fouten maakt. Gelijk een probleem is. Ik wil gewoon zelfstandig zijn met alles. Niet dat mensen vragen van bijvoorbeeld : "oh kijk die arme jongen kan het niet, ik help hem wel". Ik heb het gevoel dat ik als zielige persoon behandeld wordt. Ik ben dat gewoon zat. Ik kan heus wel zelfstandig voor mij zelf opkomen.



Mijn doelen zijn: 1 sterk communicatief zijn. Later wil ik een eigen bedrijf starten (mijn droom) je verwacht goed met de buitenwereld moeten samenwerken. 2 Alles kunnen snappen wat er gezegd wordt in de buitenwereld. Ik begrijp soms informatie niet (haat ik zo erg). 3 Voor de rest voel ik me een mongool door die diagnose... Dat ik niks waard ben.
Je bent natuurlijk geen "mongool". Er zijn dingen waar je goed in bent en dingen waar je niet goed in bent. Dat hebben we allemaal, dus dat maakt jou niet uniek.



Overigens, nog even over dat "mongool", dat vind ik niet zo netjes van je. Want ook mensen met het Syndroom van Down van zijn tenslotte gewoon mensen. (En mensen die sommige dingen goed kunnen en andere dingen niet).



Dingen die je goed kunt, die moet je eigenlijk extra vaak gaan doen, want dat helpt om je zelfvertrouwen op te bouwen en in te zien dat jij, net als ieder ander, prima bent zoals je bent.



En van de dingen die je niet kunt, kun je kiezen of je ze wil gaan leren of niet. Toen je klein was kon je niet lopen, en dat kun je nu wel. Maar voor je zover was, ben je ongetwijfeld ontelbare keren gevallen. Dat gaat op voor alle dingen die je wil leren, dus geen "fouten" maken is in een leerproces onmogelijk. Maar houd dan gewoon je doel voor ogen, leren gaat nu eenmaal met vallen en weer opstaan.



En dan blijven er ongetwijfeld nog dingen over die nooit zullen lukken. En ook dat maakt jou niet uniek. Ik zou dolgraag goed willen kunnen dansen en zingen, maar dat zal me met de beste onderwijzers nooit gaan lukken. Mijn lijf en ritmegevoel zijn daar helaas niet voor gemaakt. Tuurlijk baal ik daarvan, maar als ik daar op focus blijf ik me ellendig voelen. Ik kies er dus voor om dat te accepteren en meer energie en aandacht te besteden aan de dingen die ik wel kan, want dat geeft me een veel beter gevoel!
Alle reacties Link kopieren
quote:Alex2017 schreef op 25 februari 2017 @ 14:00:

Bedankt mensen voor al jullie hulp en ben blij voor jullie reacties. Het probleem bij mij is. Is dat ik het haat dat als ik fouten maakt. Gelijk een probleem is. Ik wil gewoon zelfstandig zijn met alles. Niet dat mensen vragen van bijvoorbeeld : "oh kijk die arme jongen kan het niet, ik help hem wel". Ik heb het gevoel dat ik als zielige persoon behandeld wordt. Ik ben dat gewoon zat. Ik kan heus wel zelfstandig voor mij zelf opkomen.



Mijn doelen zijn: 1 sterk communicatief zijn. Later wil ik een eigen bedrijf starten (mijn droom) je verwacht goed met de buitenwereld moeten samenwerken. 2 Alles kunnen snappen wat er gezegd wordt in de buitenwereld. Ik begrijp soms informatie niet (haat ik zo erg). 3 Voor de rest voel ik me een mongool door die diagnose... Dat ik niks waard ben.



Maak gebruik van je kwaliteiten in plaats van altijd je negatieve kant proberen te verbeteren. Het nadeel is dat 'we' perfectionistisch zijn hoewel de hele wereld dat niet is. Communicatief sterk zijn kan je zeker aanleren en hoef je niet altijd te kunnen aanvoelen. Ik zit zelf in een vak waarbij veel communicatieve vaardigheden worden geëist en die heb ik grotendeels aangeleerd en kan ze soms zelfs in nieuwe situaties vanuit mijzelf toepassen. Soms duurt het even en moet je je aanpassen of even op je bek gaan, niemand die dat gek vindt.

Alles kunnen snappen doet niemand, zélfs mensen die dat wel denken. We zijn eenmaal duidelijkheid nodig en wanneer je dat aan kan geven (zonder direct ASS te noemen) kunnen mensen zich daar aan aanpassen zonder negatieve gevolgen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven