Kinderen
alle pijlers
Bewust kinderloos, hoe om te gaan met omgeving?
vrijdag 24 februari 2017 22:46
Hallo Allemaal,
Heel erg bedankt voor alle reacties!
De reacties blijven maar doorstromen, wat van mij niet hoeft, dus vandaar dat ik de orginele vraag hierbij aanpas.
Veel van jullie hebben hele bruikbare en nuttige handvatten gegeven die me mee inzicht hebben gegeven in de situatie en me ook weer even op mijn plek hebben gezet. Soms weet je namelijk dingen wel, maar is het tóch fijn om ze even van een ander te horen, juist de dingen die aan kunnen voelen als kritiek.
Ik wil iedereen bedanken die serieus mee heeft gedacht en zich verplaatst heeft in mijn situatie, zonder direct met waardeoordelen te komen. Ik heb genoeg antwoorden om mee verder te komen en ik ga hier ook mee aan de slag.
Fijne dag nog!
Heel erg bedankt voor alle reacties!
De reacties blijven maar doorstromen, wat van mij niet hoeft, dus vandaar dat ik de orginele vraag hierbij aanpas.
Veel van jullie hebben hele bruikbare en nuttige handvatten gegeven die me mee inzicht hebben gegeven in de situatie en me ook weer even op mijn plek hebben gezet. Soms weet je namelijk dingen wel, maar is het tóch fijn om ze even van een ander te horen, juist de dingen die aan kunnen voelen als kritiek.
Ik wil iedereen bedanken die serieus mee heeft gedacht en zich verplaatst heeft in mijn situatie, zonder direct met waardeoordelen te komen. Ik heb genoeg antwoorden om mee verder te komen en ik ga hier ook mee aan de slag.
Fijne dag nog!
zaterdag 25 februari 2017 19:41
Wat een wonderlijk topic Vanmorgen de OP gelezen.
Sta echt te kijken van de achterlijke, denigrerende reacties. Alsof een kind uitpersen het allerhoogste doel Des Levens is, alsof je door het nemen van een jong opeens volwássen en verantwóórdelijk en wíjs en bovenal bijzonder bent. En zolang je je vagijn niet aan gort hebt geholpen zul je geen enkele van die eigenschappen bezitten.
Sta echt te kijken van de achterlijke, denigrerende reacties. Alsof een kind uitpersen het allerhoogste doel Des Levens is, alsof je door het nemen van een jong opeens volwássen en verantwóórdelijk en wíjs en bovenal bijzonder bent. En zolang je je vagijn niet aan gort hebt geholpen zul je geen enkele van die eigenschappen bezitten.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
zaterdag 25 februari 2017 19:42
quote:LaFolie schreef op 25 februari 2017 @ 19:41:
Wat een wonderlijk topic Vanmorgen de OP gelezen.
Sta echt te kijken van de achterlijke, denigrerende reacties. Alsof een kind uitpersen het allerhoogste doel Des Levens is, alsof je door het nemen van een jong opeens volwássen en verantwóórdelijk en wíjs en bovenal bijzonder bent. En zolang je je vagijn niet aan gort hebt geholpen zul je geen enkele van die eigenschappen bezitten.
Jij hebt met je vagijn zitten lezen en typen zo te zien?
Wat een wonderlijk topic Vanmorgen de OP gelezen.
Sta echt te kijken van de achterlijke, denigrerende reacties. Alsof een kind uitpersen het allerhoogste doel Des Levens is, alsof je door het nemen van een jong opeens volwássen en verantwóórdelijk en wíjs en bovenal bijzonder bent. En zolang je je vagijn niet aan gort hebt geholpen zul je geen enkele van die eigenschappen bezitten.
Jij hebt met je vagijn zitten lezen en typen zo te zien?
zaterdag 25 februari 2017 19:48
quote:SallySpectra schreef op 25 februari 2017 @ 19:42:
[...]
Jij hebt met je vagijn zitten lezen en typen zo te zien?
Nee hoor, ik reageer op wat ik hier op acht pagina's lees. De één zegt het wat aardiger dan de ander maar de ondertoon is duidelijk.
[...]
Jij hebt met je vagijn zitten lezen en typen zo te zien?
Nee hoor, ik reageer op wat ik hier op acht pagina's lees. De één zegt het wat aardiger dan de ander maar de ondertoon is duidelijk.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
zaterdag 25 februari 2017 19:52
zaterdag 25 februari 2017 19:53
quote:Laava schreef op 25 februari 2017 @ 17:02:
[...]
Mensen vergelijken met een interesse? je kunt het hebben van kinderen niet met iets anders vergelijken... het is een eigen onderwerp opzich. Een heel belangrijk onderwerp.Je snapt totaal niet wat staat. Kinderen zijn gewoon een onderwerp. Voor de een belangrijk, voor de ander niet. Het gaat hier over de interactie die veranderd is tussen beide partijen.
[...]
Mensen vergelijken met een interesse? je kunt het hebben van kinderen niet met iets anders vergelijken... het is een eigen onderwerp opzich. Een heel belangrijk onderwerp.Je snapt totaal niet wat staat. Kinderen zijn gewoon een onderwerp. Voor de een belangrijk, voor de ander niet. Het gaat hier over de interactie die veranderd is tussen beide partijen.
zaterdag 25 februari 2017 20:03
quote:lux. schreef op 25 februari 2017 @ 18:23:
[...]
Dit herken ik wel. Ik heb nog wel een moeder maar geen vader meer. Ik voel me ook niet meer echt kind-van sindsdien. En mantelzorgen maakt de band met je ouders idd heel anders, sterker nog, het veranderde niet alleen de band met mijn vader, maar ook die met mijn moeder, die kerngezond is en al jaren van mijn vader gescheiden was. Dus nee ik denk ook niet dat je daar kinderen voor 'nodig' hebt. Ik denk dat waar het vaak misgaat is dat ouders denken dat kinderen krijgen een ervaring is die niet te evenaren is, een liefde ervaren die niet te evenaren is door iets anders. Ik geloof daar niet in. Ik geloof dat het voor ouders onmogelijk is om een liefde te ervaren voor iemand anders die in de buurt komt van de liefde voor hun kind. Aangezien hun kind het centrale middelpunt van hun leven is, zullen ze nooit meer iemand anders op 1 kunnen zetten dan die kinderen en dus nooit ervaren hoe het zou zijn als ze in een ander dan in hun kinderen hun ziel en zaligheid zouden leggen. Die plek is tenslotte al vergeven. En dus vergelijken ze het met hun eigen liefde voor anderen en zeggen ze: nee, dat is echt heel anders. Voor hen ja. Want zij hebben een kind. Maar dat zegt niet dat een ander niet diezelfde liefde kan ervaren, maar dan voor een ander dan een (eigen) kind. En als ouders zich dat zouden beseffen dan zouden ze kinderlozen ook gewoon serieus kunnen blijven nemen; die bewandelen namelijk een pad waar jij als moeder/vader wel naar kan kijken, maar wat je niet kunt beleven. Net als dat kinderlozen niet het leven met kinderen kunnen beleven.
En dat belerende van ouders jegens kinderlozen herken ik wel. En als je er dan anders over dacht dan was het 'wacht maar tot je kinderen hebt'. Nou mijn zoontje is er bijna, dus binnenkort mag ik dan eindelijk mijn mening geven als moeder, maar het punt is dat ik dan nooit meer mijn mening kan geven als kinderloze. Want die weg is dan voorgoed afgesloten. En dat wilde ik, dus dat is prima. Maar ik denk dat er op dat pad net zoveel liefde en ontwikkeling is te vinden als op het pad dat ik heb gekozen. Zeker weten zal ik het nooit, maar ik ga er vanuit dat dat behoeften zijn die intrinsiek in een mens zitten en niet in de wereld om hem/haar heen.
Althans, er zijn ook zat mensen die - kinderen of geen kinderen - voor mijn gevoel blijven steken op het niveau van een dreumes, dus beide paden zijn niet per definitie zaligmakend. Dus ik denk dat die ontwikkeling zit in jou als persoon, je bereidheid om van het leven te leren, en niet in de dingen die je al dan niet meemaakt. Dus eigenlijk is het jammer dat er toch een soort afstand is. Volgens mij zijn het namelijk 2 kanten van dezelfde medaille, en hoewel je elkaars kant misschien nooit helemaal kunt begrijpen, zou je die medaille toch samen moeten kunnen beleven. En daar merkte ik vaak een drempel bij ouders, voor ik zwanger werd. Want ja, ik had geen kind dus dat was toch anders. En in die zin snap ik kindvrijen ook die zich ergeren aan ouders, want dat slaat het gesprek nogal dood. Maar ja, daar kunnen die kinderen niks aan doen.Echt geweldige post. Goed beargumenteerd!
[...]
Dit herken ik wel. Ik heb nog wel een moeder maar geen vader meer. Ik voel me ook niet meer echt kind-van sindsdien. En mantelzorgen maakt de band met je ouders idd heel anders, sterker nog, het veranderde niet alleen de band met mijn vader, maar ook die met mijn moeder, die kerngezond is en al jaren van mijn vader gescheiden was. Dus nee ik denk ook niet dat je daar kinderen voor 'nodig' hebt. Ik denk dat waar het vaak misgaat is dat ouders denken dat kinderen krijgen een ervaring is die niet te evenaren is, een liefde ervaren die niet te evenaren is door iets anders. Ik geloof daar niet in. Ik geloof dat het voor ouders onmogelijk is om een liefde te ervaren voor iemand anders die in de buurt komt van de liefde voor hun kind. Aangezien hun kind het centrale middelpunt van hun leven is, zullen ze nooit meer iemand anders op 1 kunnen zetten dan die kinderen en dus nooit ervaren hoe het zou zijn als ze in een ander dan in hun kinderen hun ziel en zaligheid zouden leggen. Die plek is tenslotte al vergeven. En dus vergelijken ze het met hun eigen liefde voor anderen en zeggen ze: nee, dat is echt heel anders. Voor hen ja. Want zij hebben een kind. Maar dat zegt niet dat een ander niet diezelfde liefde kan ervaren, maar dan voor een ander dan een (eigen) kind. En als ouders zich dat zouden beseffen dan zouden ze kinderlozen ook gewoon serieus kunnen blijven nemen; die bewandelen namelijk een pad waar jij als moeder/vader wel naar kan kijken, maar wat je niet kunt beleven. Net als dat kinderlozen niet het leven met kinderen kunnen beleven.
En dat belerende van ouders jegens kinderlozen herken ik wel. En als je er dan anders over dacht dan was het 'wacht maar tot je kinderen hebt'. Nou mijn zoontje is er bijna, dus binnenkort mag ik dan eindelijk mijn mening geven als moeder, maar het punt is dat ik dan nooit meer mijn mening kan geven als kinderloze. Want die weg is dan voorgoed afgesloten. En dat wilde ik, dus dat is prima. Maar ik denk dat er op dat pad net zoveel liefde en ontwikkeling is te vinden als op het pad dat ik heb gekozen. Zeker weten zal ik het nooit, maar ik ga er vanuit dat dat behoeften zijn die intrinsiek in een mens zitten en niet in de wereld om hem/haar heen.
Althans, er zijn ook zat mensen die - kinderen of geen kinderen - voor mijn gevoel blijven steken op het niveau van een dreumes, dus beide paden zijn niet per definitie zaligmakend. Dus ik denk dat die ontwikkeling zit in jou als persoon, je bereidheid om van het leven te leren, en niet in de dingen die je al dan niet meemaakt. Dus eigenlijk is het jammer dat er toch een soort afstand is. Volgens mij zijn het namelijk 2 kanten van dezelfde medaille, en hoewel je elkaars kant misschien nooit helemaal kunt begrijpen, zou je die medaille toch samen moeten kunnen beleven. En daar merkte ik vaak een drempel bij ouders, voor ik zwanger werd. Want ja, ik had geen kind dus dat was toch anders. En in die zin snap ik kindvrijen ook die zich ergeren aan ouders, want dat slaat het gesprek nogal dood. Maar ja, daar kunnen die kinderen niks aan doen.Echt geweldige post. Goed beargumenteerd!
zaterdag 25 februari 2017 20:18
quote:Anna37Returns schreef op 25 februari 2017 @ 19:27:
[...]
Ja precies dat dus. Iedereen maar zich zorgen maken over die baby en ik als enige in de rats zitten over mijn zussie. Best wel een beetje pissig dat ze zich zelf zoiets aan ging doen als een bevalling, waarom waarom en wat als er met haar iets zou gebeuren. Uiteindelijk is tante Anna heel tevreden over het resultaat en volgt het met liefde en interesse, maar dat verschil in focus op de volgende generatie tussen mijn ouders, zus en mij werd wel duidelijk daardoor.
Lief van jou dat jij je zorgen om haar maakte ik vind de bevalling en de zwangerschap wel een beetje eng hoor. Ik ben medisch geschoold en soms weet ik misschien iets teveel ik ben dan ook totaal geen 'het moet natuurlijk' type. Ik ben meer het 'het moet in de buurt van zoveel mogelijk artsen die zo snel mogelijk kunnen ingrijpen indien nodig' type. Dus ik snap je angst. Want eerlijk is eerlijk, als ik mijn kind bij een pakje boter had kunnen halen was ik die hele gevaarlijke exercitie nooit begonnen
Nee zonder gekheid, ik denk dat de meeste vrouwen die angsten zelf wel hebben. Mja ik stap ook in de auto/het vliegtuig/etc. terwijl ja, da's ook risicovol. Leven is sowieso best wel risicovol. Maar ik kan ook niet zo goed tegen dat 'lievige' dat om een zwangerschap heen hangt. Een hoop gegeitenwollensok. Laten we het nou maar serieus nemen, denk ik dan, 't is toch een zware aanslag op een lichaam. Hou je beter een beetje goed in de gaten. Dan blijft er ook heus nog genoeg tijd over voor mijmeren over babykleren
[...]
Ja precies dat dus. Iedereen maar zich zorgen maken over die baby en ik als enige in de rats zitten over mijn zussie. Best wel een beetje pissig dat ze zich zelf zoiets aan ging doen als een bevalling, waarom waarom en wat als er met haar iets zou gebeuren. Uiteindelijk is tante Anna heel tevreden over het resultaat en volgt het met liefde en interesse, maar dat verschil in focus op de volgende generatie tussen mijn ouders, zus en mij werd wel duidelijk daardoor.
Lief van jou dat jij je zorgen om haar maakte ik vind de bevalling en de zwangerschap wel een beetje eng hoor. Ik ben medisch geschoold en soms weet ik misschien iets teveel ik ben dan ook totaal geen 'het moet natuurlijk' type. Ik ben meer het 'het moet in de buurt van zoveel mogelijk artsen die zo snel mogelijk kunnen ingrijpen indien nodig' type. Dus ik snap je angst. Want eerlijk is eerlijk, als ik mijn kind bij een pakje boter had kunnen halen was ik die hele gevaarlijke exercitie nooit begonnen
Nee zonder gekheid, ik denk dat de meeste vrouwen die angsten zelf wel hebben. Mja ik stap ook in de auto/het vliegtuig/etc. terwijl ja, da's ook risicovol. Leven is sowieso best wel risicovol. Maar ik kan ook niet zo goed tegen dat 'lievige' dat om een zwangerschap heen hangt. Een hoop gegeitenwollensok. Laten we het nou maar serieus nemen, denk ik dan, 't is toch een zware aanslag op een lichaam. Hou je beter een beetje goed in de gaten. Dan blijft er ook heus nog genoeg tijd over voor mijmeren over babykleren
zaterdag 25 februari 2017 20:24
@Lux, interessante zienswijze! Toch vraag ik me af hoe universeel het is...
Ik haal even een passage aan: "Ik geloof dat het voor ouders onmogelijk is om een liefde te ervaren voor iemand anders die in de buurt komt van de liefde voor hun kind. Aangezien hun kind het centrale middelpunt van hun leven is, zullen ze nooit meer iemand anders op 1 kunnen zetten dan die kinderen en dus nooit ervaren hoe het zou zijn als ze in een ander dan in hun kinderen hun ziel en zaligheid zouden leggen. Die plek is tenslotte al vergeven."
Geldt dit in jouw beleving voor alle ouders? Want ik kan het niet rijmen met ouders die in hun handelen hun kinderen niet centraal zetten. En dan heb ik het uiteraard niet over doodnormale 'buitengezinse activiteiten', maar over bijvoorbeeld vechtscheidingen, nieuwe partners die een negatief stempel op het gezinsleven drukken etc.
Ik haal even een passage aan: "Ik geloof dat het voor ouders onmogelijk is om een liefde te ervaren voor iemand anders die in de buurt komt van de liefde voor hun kind. Aangezien hun kind het centrale middelpunt van hun leven is, zullen ze nooit meer iemand anders op 1 kunnen zetten dan die kinderen en dus nooit ervaren hoe het zou zijn als ze in een ander dan in hun kinderen hun ziel en zaligheid zouden leggen. Die plek is tenslotte al vergeven."
Geldt dit in jouw beleving voor alle ouders? Want ik kan het niet rijmen met ouders die in hun handelen hun kinderen niet centraal zetten. En dan heb ik het uiteraard niet over doodnormale 'buitengezinse activiteiten', maar over bijvoorbeeld vechtscheidingen, nieuwe partners die een negatief stempel op het gezinsleven drukken etc.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zaterdag 25 februari 2017 20:28
Er zijn inderdaad ouders die geen onvoorwaardelijke liefde voor hun kinderen voelen en daartegenover mensen die dat gevoel wel beleven naar iets of iemand anders dan hun kind. Niet alle mensen zijn het zelfde.
Maar het is eigenlijk wel de norm om onvoorwaardelijk voor je kinderen te zijn. Al was het maar omdat kinderen overgeleverd aan je zijn en er niet om gevraagd hebben om te komen.
Maar het is eigenlijk wel de norm om onvoorwaardelijk voor je kinderen te zijn. Al was het maar omdat kinderen overgeleverd aan je zijn en er niet om gevraagd hebben om te komen.
zaterdag 25 februari 2017 20:38
zaterdag 25 februari 2017 21:02
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in Doornroosje, het is een generalisatie van hoe het voor de meesten zal zijn. En jouw opmerking direct een illustratie van waarom het zo belangrijk is dat die kinderen super centraal staan in het leven van hun ouders. Kinderen die mishandeld worden of andere ernstige dingen meemaken in hun jeugd of die consequent niet op 1 staan iig, die hebben vaak enorme problematiek op latere leeftijd helaas. Dat tekent ze echt, want ze zijn nog zo afhankelijk.
Dus ipv ons af te vragen 'moeten die kinderen nou echt zó centraal staan', kunnen we beter denken: 'godzijdank dat die kinderen zo centraal staan'. Elk kind verdient het om nummer 1 te zijn in het leven van zijn ouders, vind ik. En dat nummer 1 zijn daar worstelen ze zich dan zelf langzamerhand steeds een beetje van los. Vanuit die veiligheid kunnen ze gaan werken naar zelfstandigheid. Als die veiligheid er nooit is geweest, zie je vaak dat het moeilijk is om nog een stabiele, hoogfunctionerende volwassene te worden helaas.
Dus in die zin: áls je dan kinderen neemtexcusez-le-mot KRIJGT, zet ze dan in godsnaam centraal
Er zijn vast ook kinderen die heel leuk opdrogen zonder, maar het is zeker een risicofactor voor latere problemen.
Dus ipv ons af te vragen 'moeten die kinderen nou echt zó centraal staan', kunnen we beter denken: 'godzijdank dat die kinderen zo centraal staan'. Elk kind verdient het om nummer 1 te zijn in het leven van zijn ouders, vind ik. En dat nummer 1 zijn daar worstelen ze zich dan zelf langzamerhand steeds een beetje van los. Vanuit die veiligheid kunnen ze gaan werken naar zelfstandigheid. Als die veiligheid er nooit is geweest, zie je vaak dat het moeilijk is om nog een stabiele, hoogfunctionerende volwassene te worden helaas.
Dus in die zin: áls je dan kinderen neemtexcusez-le-mot KRIJGT, zet ze dan in godsnaam centraal
Er zijn vast ook kinderen die heel leuk opdrogen zonder, maar het is zeker een risicofactor voor latere problemen.
zaterdag 25 februari 2017 22:23
quote:iones schreef op 25 februari 2017 @ 19:53:
[...]
Je snapt totaal niet wat staat. Kinderen zijn gewoon een onderwerp. Voor de een belangrijk, voor de ander niet. Het gaat hier over de interactie die veranderd is tussen beide partijen.Appels kun je niet met peren vergelijken. Een kind is geen hobby hoor..
[...]
Je snapt totaal niet wat staat. Kinderen zijn gewoon een onderwerp. Voor de een belangrijk, voor de ander niet. Het gaat hier over de interactie die veranderd is tussen beide partijen.Appels kun je niet met peren vergelijken. Een kind is geen hobby hoor..
We teach people how to treat us
zaterdag 25 februari 2017 22:27
@Lux: Wat betekent het dan als je je kind centraal stelt? Jij bedoelt daarmee dat je koekjes bakt met je kind en al je verdere wensen en ambities op een laag pitje zet. Maar is dit echt nodig?
Dat je kind op nummer 1 staat is voor mij evident, maar dat je dan ook niks anders meer mag en kan doen als moeder, vind ik persoonlijk wel ver gaan.
Wat versta jij onder 'centraal stellen'?
Dat je kind op nummer 1 staat is voor mij evident, maar dat je dan ook niks anders meer mag en kan doen als moeder, vind ik persoonlijk wel ver gaan.
Wat versta jij onder 'centraal stellen'?
zondag 26 februari 2017 12:04
quote:Doornroosje75 schreef op 25 februari 2017 @ 20:38:
Het zou ook de norm moeten zijn. (wie dat niet kan of wil doet er beter aan niet aan kinderen te beginnen.)
Maar het is niet vanzelfsprekend blijkbaar. Dus dan kunnen we ook wel ophouden met de 'Dat begrijp je pas als je zelf kinderen hebt'
Precies! Niemand ervaart iets hetzelfde. In grote lijnen is de liefde voor je kind behorend tot de meest intense vormen van liefde die je kunt ervaren, dat heb ik van ouders wel meegekregen. Maar dat kunnen sommige mensen ook voor iets anders voelen.
quote:Laava schreef op 25 februari 2017 @ 22:23:
[...]
Appels kun je niet met peren vergelijken. Een kind is geen hobby hoor..
Aha, jij snapt het nog niet. Ga er verder niet meer op in, vind het te dom voor woorden, sorry.
quote:valerievaldera schreef op 25 februari 2017 @ 22:27:
@Lux: Wat betekent het dan als je je kind centraal stelt? Jij bedoelt daarmee dat je koekjes bakt met je kind en al je verdere wensen en ambities op een laag pitje zet. Maar is dit echt nodig?
Dat je kind op nummer 1 staat is voor mij evident, maar dat je dan ook niks anders meer mag en kan doen als moeder, vind ik persoonlijk wel ver gaan.
Wat versta jij onder 'centraal stellen'?
Goede vraag.
Want als je je kind centraal stelt, hoeft dat niet in te houden dat je andere mensen in je leven verwaarloost. Ik vind dat veel ouders tegenwoordig niet meer kunnen relativeren. Ze zijn zo angstig om hun kind. Hun kinderen mogen geen leerervaringen meer op doen, want dan hebben ze pijn en ouders kunnen daar niet meer mee omgaan, kunnen dat niet relativeren.
Een kind mag niet vallen want dat is gevaarlijk. Een kind mag zich niet branden aan de kachel, zodat het niet het concept "heet' leert. De kachel gaat dus gewoon uit.
De kinderen van nu zijn eieren die op gymles vaker dan ooit uit het klimrek vallen omdat ze coördinatie missen.
Dit gedrag van ouders drijft zover, dat als hun kinderen in de buurt zijn, dat ze geen behoorlijk gesprek meer kunnen voeren met iemand.
Het zou ook de norm moeten zijn. (wie dat niet kan of wil doet er beter aan niet aan kinderen te beginnen.)
Maar het is niet vanzelfsprekend blijkbaar. Dus dan kunnen we ook wel ophouden met de 'Dat begrijp je pas als je zelf kinderen hebt'
Precies! Niemand ervaart iets hetzelfde. In grote lijnen is de liefde voor je kind behorend tot de meest intense vormen van liefde die je kunt ervaren, dat heb ik van ouders wel meegekregen. Maar dat kunnen sommige mensen ook voor iets anders voelen.
quote:Laava schreef op 25 februari 2017 @ 22:23:
[...]
Appels kun je niet met peren vergelijken. Een kind is geen hobby hoor..
Aha, jij snapt het nog niet. Ga er verder niet meer op in, vind het te dom voor woorden, sorry.
quote:valerievaldera schreef op 25 februari 2017 @ 22:27:
@Lux: Wat betekent het dan als je je kind centraal stelt? Jij bedoelt daarmee dat je koekjes bakt met je kind en al je verdere wensen en ambities op een laag pitje zet. Maar is dit echt nodig?
Dat je kind op nummer 1 staat is voor mij evident, maar dat je dan ook niks anders meer mag en kan doen als moeder, vind ik persoonlijk wel ver gaan.
Wat versta jij onder 'centraal stellen'?
Goede vraag.
Want als je je kind centraal stelt, hoeft dat niet in te houden dat je andere mensen in je leven verwaarloost. Ik vind dat veel ouders tegenwoordig niet meer kunnen relativeren. Ze zijn zo angstig om hun kind. Hun kinderen mogen geen leerervaringen meer op doen, want dan hebben ze pijn en ouders kunnen daar niet meer mee omgaan, kunnen dat niet relativeren.
Een kind mag niet vallen want dat is gevaarlijk. Een kind mag zich niet branden aan de kachel, zodat het niet het concept "heet' leert. De kachel gaat dus gewoon uit.
De kinderen van nu zijn eieren die op gymles vaker dan ooit uit het klimrek vallen omdat ze coördinatie missen.
Dit gedrag van ouders drijft zover, dat als hun kinderen in de buurt zijn, dat ze geen behoorlijk gesprek meer kunnen voeren met iemand.
zondag 26 februari 2017 13:48
quote:iones schreef op 26 februari 2017 @ 12:04:
In grote lijnen is de liefde voor je kind behorend tot de meest intense vormen van liefde die je kunt ervaren, dat heb ik van ouders wel meegekregen. Maar dat kunnen sommige mensen ook voor iets anders voelen.
80% van de mensen wordt vroeg of laat ouder van een kind. Deze mensen kennen een heleboel liefdes, ze hebben lieve vriendinnen en familie, reizen de wereld over, hebben een sport of hobby of werk, of andere interesse waar ze zich volledig in kunnen verdiepen en uitleven.
En toch, ondanks al deze geweldige ervaringen waar zij zoveel uithalen, hoor je toch altijd dat de liefde die zij voelen voor hun kind onevenaarbaar is. Dat de ervaring van het krijgen van een kind dat allemaal overstijgt. Hoe zou dat komen denk je? Lullen al deze mensen uit hun nek? Zijn het sprookjes? Sociaal wenselijke antwoorden? Of zou er echt zoiets bestaan?
Als moeder weet ik het wel. Jammer dat dit keer op keer betwist wordt door mensen die deze vorm van liefde niet kennen en dus ook geen vergelijking kunnen maken, maar dit toch doen.
In grote lijnen is de liefde voor je kind behorend tot de meest intense vormen van liefde die je kunt ervaren, dat heb ik van ouders wel meegekregen. Maar dat kunnen sommige mensen ook voor iets anders voelen.
80% van de mensen wordt vroeg of laat ouder van een kind. Deze mensen kennen een heleboel liefdes, ze hebben lieve vriendinnen en familie, reizen de wereld over, hebben een sport of hobby of werk, of andere interesse waar ze zich volledig in kunnen verdiepen en uitleven.
En toch, ondanks al deze geweldige ervaringen waar zij zoveel uithalen, hoor je toch altijd dat de liefde die zij voelen voor hun kind onevenaarbaar is. Dat de ervaring van het krijgen van een kind dat allemaal overstijgt. Hoe zou dat komen denk je? Lullen al deze mensen uit hun nek? Zijn het sprookjes? Sociaal wenselijke antwoorden? Of zou er echt zoiets bestaan?
Als moeder weet ik het wel. Jammer dat dit keer op keer betwist wordt door mensen die deze vorm van liefde niet kennen en dus ook geen vergelijking kunnen maken, maar dit toch doen.
zondag 26 februari 2017 14:33
quote:Anna37Returns schreef op 26 februari 2017 @ 14:14:
Nee, Valerie ik hoor dat niet 'altijd'. Ik hoor ook andere verhalen, en ja er zijn diverse mechanismes denkbaar waardoor deze antwoorden vaak worden gegeven. Daarmee bedoel ik niet dat mensen perse liegen ofzo (hoewel ik ook denk dat dat gebeurt)
Daarnaast zijn er mensen die voor zichzelf een andere keus maken op basis van hun zelfkennis ( hoe ze zijn als persoon, waar ze gelukkig van zijn geworden en minder gelukkig van zijn geworden tot nu toe etc) wie ben jij dan om te denken dat er voor die mensen iets is dat 'beter' is dan ze nu aan het ontwikkelen zijn. Want dat impliceer je. Maar deze discussie hebben we eerder gehad.
Het is vooral dat valerie niet kan begrijpen dat iets anders op 1 kan staan dan je kind, omdat bij haar haar kind op 1 staat. En doet alsof ze dus begrijpt hoe de liefde voor iets anders is, omdat zij al die dingen óók heeft, maar het punt is; die dingen staan bij haar niet op 1. Dus ze kan het helemaal niet vergelijken, want haar liefde voor iets dat bij haar op plaats 10 komt, is heel anders dan de liefde voor datgene als dat bij een ander op 1 staat. Maar dat wil ze niet horen helaas. Ik heb haar maar onder de negeer.
Ik denk wel dat we kunnen concluderen dat kinderen krijgen de snelste en makkelijkste manier is om iets op 1 te zetten in je leven en ware liefde te ervaren. Maar de enige? No way.
Nee, Valerie ik hoor dat niet 'altijd'. Ik hoor ook andere verhalen, en ja er zijn diverse mechanismes denkbaar waardoor deze antwoorden vaak worden gegeven. Daarmee bedoel ik niet dat mensen perse liegen ofzo (hoewel ik ook denk dat dat gebeurt)
Daarnaast zijn er mensen die voor zichzelf een andere keus maken op basis van hun zelfkennis ( hoe ze zijn als persoon, waar ze gelukkig van zijn geworden en minder gelukkig van zijn geworden tot nu toe etc) wie ben jij dan om te denken dat er voor die mensen iets is dat 'beter' is dan ze nu aan het ontwikkelen zijn. Want dat impliceer je. Maar deze discussie hebben we eerder gehad.
Het is vooral dat valerie niet kan begrijpen dat iets anders op 1 kan staan dan je kind, omdat bij haar haar kind op 1 staat. En doet alsof ze dus begrijpt hoe de liefde voor iets anders is, omdat zij al die dingen óók heeft, maar het punt is; die dingen staan bij haar niet op 1. Dus ze kan het helemaal niet vergelijken, want haar liefde voor iets dat bij haar op plaats 10 komt, is heel anders dan de liefde voor datgene als dat bij een ander op 1 staat. Maar dat wil ze niet horen helaas. Ik heb haar maar onder de negeer.
Ik denk wel dat we kunnen concluderen dat kinderen krijgen de snelste en makkelijkste manier is om iets op 1 te zetten in je leven en ware liefde te ervaren. Maar de enige? No way.
zondag 26 februari 2017 14:35
quote:iones schreef op 26 februari 2017 @ 12:04:
[...]
Precies! Niemand ervaart iets hetzelfde. In grote lijnen is de liefde voor je kind behorend tot de meest intense vormen van liefde die je kunt ervaren, dat heb ik van ouders wel meegekregen. Maar dat kunnen sommige mensen ook voor iets anders voelen.
[...]
Aha, jij snapt het nog niet. Ga er verder niet meer op in, vind het te dom voor woorden, sorry.
[...]
Goede vraag.
Want als je je kind centraal stelt, hoeft dat niet in te houden dat je andere mensen in je leven verwaarloost. Ik vind dat veel ouders tegenwoordig niet meer kunnen relativeren. Ze zijn zo angstig om hun kind. Hun kinderen mogen geen leerervaringen meer op doen, want dan hebben ze pijn en ouders kunnen daar niet meer mee omgaan, kunnen dat niet relativeren.
Een kind mag niet vallen want dat is gevaarlijk. Een kind mag zich niet branden aan de kachel, zodat het niet het concept "heet' leert. De kachel gaat dus gewoon uit.
De kinderen van nu zijn eieren die op gymles vaker dan ooit uit het klimrek vallen omdat ze coördinatie missen.
Dit gedrag van ouders drijft zover, dat als hun kinderen in de buurt zijn, dat ze geen behoorlijk gesprek meer kunnen voeren met iemand.Eens, dat is allemaal niet nodig. Erg Amerikaans ook. Maar nog altijd beter dan de ouders die hun kinderen niet op 1 hebben, waar we het eerst over hadden. De vechtscheidingen, mishandelde kinderen en andere onveilige situaties. Denk ik. Liever zeurpietjes dan getraumatiseerde kinderen. Maar een plezier doe je je kind niet met er zo bovenop zitten lijkt me.
[...]
Precies! Niemand ervaart iets hetzelfde. In grote lijnen is de liefde voor je kind behorend tot de meest intense vormen van liefde die je kunt ervaren, dat heb ik van ouders wel meegekregen. Maar dat kunnen sommige mensen ook voor iets anders voelen.
[...]
Aha, jij snapt het nog niet. Ga er verder niet meer op in, vind het te dom voor woorden, sorry.
[...]
Goede vraag.
Want als je je kind centraal stelt, hoeft dat niet in te houden dat je andere mensen in je leven verwaarloost. Ik vind dat veel ouders tegenwoordig niet meer kunnen relativeren. Ze zijn zo angstig om hun kind. Hun kinderen mogen geen leerervaringen meer op doen, want dan hebben ze pijn en ouders kunnen daar niet meer mee omgaan, kunnen dat niet relativeren.
Een kind mag niet vallen want dat is gevaarlijk. Een kind mag zich niet branden aan de kachel, zodat het niet het concept "heet' leert. De kachel gaat dus gewoon uit.
De kinderen van nu zijn eieren die op gymles vaker dan ooit uit het klimrek vallen omdat ze coördinatie missen.
Dit gedrag van ouders drijft zover, dat als hun kinderen in de buurt zijn, dat ze geen behoorlijk gesprek meer kunnen voeren met iemand.Eens, dat is allemaal niet nodig. Erg Amerikaans ook. Maar nog altijd beter dan de ouders die hun kinderen niet op 1 hebben, waar we het eerst over hadden. De vechtscheidingen, mishandelde kinderen en andere onveilige situaties. Denk ik. Liever zeurpietjes dan getraumatiseerde kinderen. Maar een plezier doe je je kind niet met er zo bovenop zitten lijkt me.
zondag 26 februari 2017 14:39
quote:lux. schreef op 26 februari 2017 @ 14:33:
[...]
Het is vooral dat valerie niet kan begrijpen dat iets anders op 1 kan staan dan je kind, omdat bij haar haar kind op 1 staat. En doet alsof ze dus begrijpt hoe de liefde voor iets anders is, omdat zij al die dingen óók heeft, maar het punt is; die dingen staan bij haar niet op 1. Dus ze kan het helemaal niet vergelijken, want haar liefde voor iets dat bij haar op plaats 10 komt, is heel anders dan de liefde voor datgene als dat bij een ander op 1 staat. Maar dat wil ze niet horen helaas. Ik heb haar maar onder de negeer.
Ik denk wel dat we kunnen concluderen dat kinderen krijgen de snelste en makkelijkste manier is om iets op 1 te zetten in je leven en ware liefde te ervaren. Maar de enige? No way.
De eerste 30 jaar van mijn leven stonden er andere dingen op 1. Dus ja, ik weet zeker hoe dat is en hoe dat voelt.
Kan iemand dit even quotes, anders kan Lux het niet lezen. Wel onhandig hoor dat ik onder de negeer sta, terwijl je wel steeds op me reageert.
[...]
Het is vooral dat valerie niet kan begrijpen dat iets anders op 1 kan staan dan je kind, omdat bij haar haar kind op 1 staat. En doet alsof ze dus begrijpt hoe de liefde voor iets anders is, omdat zij al die dingen óók heeft, maar het punt is; die dingen staan bij haar niet op 1. Dus ze kan het helemaal niet vergelijken, want haar liefde voor iets dat bij haar op plaats 10 komt, is heel anders dan de liefde voor datgene als dat bij een ander op 1 staat. Maar dat wil ze niet horen helaas. Ik heb haar maar onder de negeer.
Ik denk wel dat we kunnen concluderen dat kinderen krijgen de snelste en makkelijkste manier is om iets op 1 te zetten in je leven en ware liefde te ervaren. Maar de enige? No way.
De eerste 30 jaar van mijn leven stonden er andere dingen op 1. Dus ja, ik weet zeker hoe dat is en hoe dat voelt.
Kan iemand dit even quotes, anders kan Lux het niet lezen. Wel onhandig hoor dat ik onder de negeer sta, terwijl je wel steeds op me reageert.
zondag 26 februari 2017 14:40
quote:SallySpectra schreef op 25 februari 2017 @ 11:49:
[...]
Best wel centraal, wat mij betreft. Mijn kinderen zijn op dit moment echt het allerbelangrijkste in mijn leven.
Wat jij centraal stelt in je leven moet jij helemaal zelf weten, maar ga alsjeblieft niet doen alsof je de wijsheid in pacht hebt. Ik vind niet dat mensen zonder kinderen (al dan niet bewust) een leeg leven hebben of onderontwikkeld zijn. Ik begrijp de keuze van bewust kinderlozen ergens best, maar heb zelf bewust een andere keuze gemaakt. En daar hoort wat mij betreft ook heel duidelijk de keuze bij dat de kinderen centraal staan en mijn leven grotendeels om de kinderen draait, in elk geval de komende jaren. Wat jij daar verder van vindt, interesseert me vrij weinig.Wat een rare agressieve aanval, naar jouw mening mag dus iemand zich dus niet afvragen of kinderen niet een beetje te centraal staan in onze samenleving? Ik heb helemaal niet de wijsheid in pacht maar jij hebt wel die lange tenen van een moeder die vindt dat kinderen ook buiten de gezinssituatie op de eerste plek moeten staan. Dat dit jouw keuze is maakt blijkbaar dat je onbeschoft moet reageren naar iemand die de middenweg wil zoeken maar die suggestie is voor jou al blijkbaar te veel en een vrijbrief om meteen op de persoon te spelen. Jij vindt niet dat kinderlozen leeg of onderontwikkeld zijn maar ze moeten wel hun kop houden als ze op het gebied komen van hoeveel ruimte kinderen mogen innemen buiten de ouder-kind relatie. Klinkt toch alsof je ze dan wegzet als dom.
[...]
Best wel centraal, wat mij betreft. Mijn kinderen zijn op dit moment echt het allerbelangrijkste in mijn leven.
Wat jij centraal stelt in je leven moet jij helemaal zelf weten, maar ga alsjeblieft niet doen alsof je de wijsheid in pacht hebt. Ik vind niet dat mensen zonder kinderen (al dan niet bewust) een leeg leven hebben of onderontwikkeld zijn. Ik begrijp de keuze van bewust kinderlozen ergens best, maar heb zelf bewust een andere keuze gemaakt. En daar hoort wat mij betreft ook heel duidelijk de keuze bij dat de kinderen centraal staan en mijn leven grotendeels om de kinderen draait, in elk geval de komende jaren. Wat jij daar verder van vindt, interesseert me vrij weinig.Wat een rare agressieve aanval, naar jouw mening mag dus iemand zich dus niet afvragen of kinderen niet een beetje te centraal staan in onze samenleving? Ik heb helemaal niet de wijsheid in pacht maar jij hebt wel die lange tenen van een moeder die vindt dat kinderen ook buiten de gezinssituatie op de eerste plek moeten staan. Dat dit jouw keuze is maakt blijkbaar dat je onbeschoft moet reageren naar iemand die de middenweg wil zoeken maar die suggestie is voor jou al blijkbaar te veel en een vrijbrief om meteen op de persoon te spelen. Jij vindt niet dat kinderlozen leeg of onderontwikkeld zijn maar ze moeten wel hun kop houden als ze op het gebied komen van hoeveel ruimte kinderen mogen innemen buiten de ouder-kind relatie. Klinkt toch alsof je ze dan wegzet als dom.
