Thuis
alle pijlers
Moet mijn lieverd laten inslapen vandaag :-(
vrijdag 17 maart 2017 07:21
Vorige week wilde mijn lieve poes Mila (ruim anderhalf jaar geleden uit het asiel gehaald nadat mijn andere poes was overleden) na 2 dagen iets minder te eten helemaal niet meer eten en ben de volgende dag gelijk naar de dierenarts gegaan. Ik vond ook dat ze best snel ademde en dacht dat ze misschien een virusje onder de leden had.
December uitgebreid seniorenonderzoek gehad, en in januari een gebitsreiniging. Wel met gasnarcose want ze is 11 en wilde geen risico nemen. Alles altijd goed met haar, sterk, prachtige dikke lange vacht, en na reiniging bleek een goed gebit.
De dierenarts hoorde iets met haar longen en haalde een andere da erbij. Toen hebben ze een röntgenfoto gemaakt en daar bleek uit dat haar borstholte vol met vocht zat en ben doorgestuurd naar een kliniek met 24/7 dienst waar ze ook zuurstofkooi hebben.
Daar heengereden met super bange poes en is ze eerst in de kooi gegaan. Ze is opgenomen dus ik ben weer naar huis gegaan. 's Middags gebeld dat ze een echo hebben gemaakt en het vocht hebben weggehaald. Er was te zien dat er iets zat wat er niet hoorde...kon een ontsteking zijn ...of erger maar daar gingen ze eerst niet van uit. Punctie van het vocht en biopt van het weefsel genomen en op laten sturen maar omdat het voor het weekend was zou de uitslag pas paar dagen na het weekend zijn.
Afschuwelijk zo lang te moeten wachten, was zo bang..
Volgende dag kon ik mijn meisje weer ophalen...ze was blij weer thuis te zijn en at ook weer lekker (deed ze dus niet omdat ze benauwd was, had er de kracht niet voor)
Na een paar dagen (eergisteren) stopte ze weer met eten. Ben weer terug gegaan (naar de spoedkliniek waar ze vanaf nu onder behandeling is) en met een echo gezien dat ze weer vol zat met vocht.
Omdat de uitslag er nog niet was weer al het vocht uit haar borstholte verwijderd. Ze blijft dan zo lief en rustig zitten, iedereen vindt haar zo lief...
Toen het klaar was, was ook de uitslag binnen...kanker en kwaadaardig...in het weefsel maar ook in het vocht uit de borstholte wat aangeeft dat het uitgezaaid is. Ik had zo gehoopt dat het een abces was of goedaardig gezwel dat nog weggehaald kon worden. De da heeft nog contact met het MCD in Amsterdam gehad of er nog iets mogelijk was maar het advies was om het niet te doen...operatie en chemo omdat er te weinig kans op succes is....
Ik had zo gehoopt dat het langer zou duren voor het vocht weer terugkwam, dan had ik nog even van haar kunnen genieten en misschien nog 1 of 2 keer gedaan omdat ze het zo rustig ondergaat.
Maar na een dag van weer de oude Mila terug te hebben, rennen, jagen, hoge kopjes, eten als een tijger en extreem knuffelig, wilde ze gisteren weer niet eten.
's MIddags leefde ze wel weer helemaal op, ik denk door de Onsior...maar 's avonds en vanmorgen likte ze weer alleen de saus er af.
Ik had gisteren een afspraak gemaakt voor vandaag om haar in te laten slapen thuis want kan niet op dezelfde dag geregeld worden en weet niet hoe lang het duurt voor ze echt benauwd wordt.
Maar het is zo moeilijk....ze geniet nog zo van alles....gisteravond hele avond in de tuin, vannacht bij me op bed, kroelen, ze doet alles nog wat ze altijd deed alleen wat langzamer...en ze eet niet.
Mijn hoofd zegt dat ik het goed doe maar mijn hart zegt ik wil het niet, ze is nog zo goed.....
Om half twee komt de dierenarts en tussen 9 en 11 moet ik bellen hoe het met haar gaat...en ik wil zo graag uitstellen...maar dan moet ze weer vocht af laten zuigen en gebeurt het met een paar dagen weer...
Zouden jullie het ook zo doen? Ik kan alleen maar huilen...ze heeft zo lang in het asiel gezeten en ze is zo gelukkig hier maar heeft maar zo kort kunnen genieten
December uitgebreid seniorenonderzoek gehad, en in januari een gebitsreiniging. Wel met gasnarcose want ze is 11 en wilde geen risico nemen. Alles altijd goed met haar, sterk, prachtige dikke lange vacht, en na reiniging bleek een goed gebit.
De dierenarts hoorde iets met haar longen en haalde een andere da erbij. Toen hebben ze een röntgenfoto gemaakt en daar bleek uit dat haar borstholte vol met vocht zat en ben doorgestuurd naar een kliniek met 24/7 dienst waar ze ook zuurstofkooi hebben.
Daar heengereden met super bange poes en is ze eerst in de kooi gegaan. Ze is opgenomen dus ik ben weer naar huis gegaan. 's Middags gebeld dat ze een echo hebben gemaakt en het vocht hebben weggehaald. Er was te zien dat er iets zat wat er niet hoorde...kon een ontsteking zijn ...of erger maar daar gingen ze eerst niet van uit. Punctie van het vocht en biopt van het weefsel genomen en op laten sturen maar omdat het voor het weekend was zou de uitslag pas paar dagen na het weekend zijn.
Afschuwelijk zo lang te moeten wachten, was zo bang..
Volgende dag kon ik mijn meisje weer ophalen...ze was blij weer thuis te zijn en at ook weer lekker (deed ze dus niet omdat ze benauwd was, had er de kracht niet voor)
Na een paar dagen (eergisteren) stopte ze weer met eten. Ben weer terug gegaan (naar de spoedkliniek waar ze vanaf nu onder behandeling is) en met een echo gezien dat ze weer vol zat met vocht.
Omdat de uitslag er nog niet was weer al het vocht uit haar borstholte verwijderd. Ze blijft dan zo lief en rustig zitten, iedereen vindt haar zo lief...
Toen het klaar was, was ook de uitslag binnen...kanker en kwaadaardig...in het weefsel maar ook in het vocht uit de borstholte wat aangeeft dat het uitgezaaid is. Ik had zo gehoopt dat het een abces was of goedaardig gezwel dat nog weggehaald kon worden. De da heeft nog contact met het MCD in Amsterdam gehad of er nog iets mogelijk was maar het advies was om het niet te doen...operatie en chemo omdat er te weinig kans op succes is....
Ik had zo gehoopt dat het langer zou duren voor het vocht weer terugkwam, dan had ik nog even van haar kunnen genieten en misschien nog 1 of 2 keer gedaan omdat ze het zo rustig ondergaat.
Maar na een dag van weer de oude Mila terug te hebben, rennen, jagen, hoge kopjes, eten als een tijger en extreem knuffelig, wilde ze gisteren weer niet eten.
's MIddags leefde ze wel weer helemaal op, ik denk door de Onsior...maar 's avonds en vanmorgen likte ze weer alleen de saus er af.
Ik had gisteren een afspraak gemaakt voor vandaag om haar in te laten slapen thuis want kan niet op dezelfde dag geregeld worden en weet niet hoe lang het duurt voor ze echt benauwd wordt.
Maar het is zo moeilijk....ze geniet nog zo van alles....gisteravond hele avond in de tuin, vannacht bij me op bed, kroelen, ze doet alles nog wat ze altijd deed alleen wat langzamer...en ze eet niet.
Mijn hoofd zegt dat ik het goed doe maar mijn hart zegt ik wil het niet, ze is nog zo goed.....
Om half twee komt de dierenarts en tussen 9 en 11 moet ik bellen hoe het met haar gaat...en ik wil zo graag uitstellen...maar dan moet ze weer vocht af laten zuigen en gebeurt het met een paar dagen weer...
Zouden jullie het ook zo doen? Ik kan alleen maar huilen...ze heeft zo lang in het asiel gezeten en ze is zo gelukkig hier maar heeft maar zo kort kunnen genieten
maandag 20 maart 2017 00:11
Wat zijn jullie allemaal lief
Dat doet zo goed...in het dagelijks leven ben ik niet zo sentimenteel maar wanneer het om dieren gaat...en dan nog eens mijn eigen lieverd...
Toen ik vanmorgen thuis kwam na het werk ben ik in haar kamertje op de grond gaan liggen, kon weer alleen maar huilen...want daar op het kleed, waar ik ook altijd met haar knuffelde en speelde, waar ze zich altijd zo fijn voelde, is ze ingeslapen...ik blijf maar die vreselijke beelden zien..haar veilige plekje
Ik weet dat het moest gebeuren maar waarom zo, dit had ze echt niet verdiend...
Ga zo op jullie berichten in maar wilde vast even dank je zeggen voor jullie lieve meeleven (ben weer op het werk)
Dat doet zo goed...in het dagelijks leven ben ik niet zo sentimenteel maar wanneer het om dieren gaat...en dan nog eens mijn eigen lieverd...
Toen ik vanmorgen thuis kwam na het werk ben ik in haar kamertje op de grond gaan liggen, kon weer alleen maar huilen...want daar op het kleed, waar ik ook altijd met haar knuffelde en speelde, waar ze zich altijd zo fijn voelde, is ze ingeslapen...ik blijf maar die vreselijke beelden zien..haar veilige plekje
Ik weet dat het moest gebeuren maar waarom zo, dit had ze echt niet verdiend...
Ga zo op jullie berichten in maar wilde vast even dank je zeggen voor jullie lieve meeleven (ben weer op het werk)
maandag 20 maart 2017 02:49
Laura en Proudmama dank jullie wel..het is gewoon een hel...3 dagen geleden was ze nog echt aan het genieten...ook al was ze al erg ziek....het was zo'n ongelofelijk aanhankelijk schatje...helemaal in mijn nek kruipen met haar pootjes om mijn hals en haar kopje onder mijn kin en maar spinnen en met haar pootjes knijpen...ik mis haar gewoon zo......onder het dekbed naast me liggen met haar lijfje tegen me aan..
Het huis is gewoon soort van koud, haar energie mist.
Monti wat een vreselijk vooruitzicht ook,,,gelukkig kun je je verdriet delen, dat help zeker..
En twilight...3 jaar pas dat ik ook erg hard...en moeten laten inslapen terwijl je voor iets anders komt heb ik ook gehad met Snoetje mijn vorige poes...zij is bijna 18 geworden, ik kwam het haar voor haar gebit, bleek kanker, gelijk moeten laten inslapen (hele gebit bleek los te zitten en ze had ook nierfalen al een tijdje) en ging met een leeg mandje naar huis...ik was helemaal in shock...3 weken later Mila uit het asiel gehaald.
Calamitycat, dank je wel ook voor je lieve woorden...had Mila zaterdagmiddag naar crematorium gebracht en laten cremeren en haar gelijk mee naar huis genomen, is iets duurder maar vond ik prettiger...ja het zal nooit wennen...ik hecht me erg aan dieren waar je echt een band mee krijgt.
Monti, heb het gelezen, dank je wel
en Filee bedankt voor het mooie gedicht...
HarleyQ ach wat vreselijk ook...je hoopt toch nog dat je nog even kunt genieten, ook heel veel sterkte voor jou,...ik weet ook dat het niet anders kon, net als jij maar hoofd en gevoel zitten elkaar nog wel eens in de weg..
Hiesje ook bedankt voor het delen...het bepalen van het tijdstip is moeilijk...ze laten vaak ook hun pijn niet zien..
Izzy ja daar was ik dus zo bang voor, daarom had ik vast de afspraak gemaakt, wat dat betreft ben ik wel op tijd geweest..
Kittens, ja de beslissing over leven en dood....dat is vreselijk moeilijk....
Lamis, 20 is een prachtige leeftijd! Maar poezels mogen van mij wel 100 worden dus hoe oud ook, het is nooit een goed moment....
Het huis is gewoon soort van koud, haar energie mist.
Monti wat een vreselijk vooruitzicht ook,,,gelukkig kun je je verdriet delen, dat help zeker..
En twilight...3 jaar pas dat ik ook erg hard...en moeten laten inslapen terwijl je voor iets anders komt heb ik ook gehad met Snoetje mijn vorige poes...zij is bijna 18 geworden, ik kwam het haar voor haar gebit, bleek kanker, gelijk moeten laten inslapen (hele gebit bleek los te zitten en ze had ook nierfalen al een tijdje) en ging met een leeg mandje naar huis...ik was helemaal in shock...3 weken later Mila uit het asiel gehaald.
Calamitycat, dank je wel ook voor je lieve woorden...had Mila zaterdagmiddag naar crematorium gebracht en laten cremeren en haar gelijk mee naar huis genomen, is iets duurder maar vond ik prettiger...ja het zal nooit wennen...ik hecht me erg aan dieren waar je echt een band mee krijgt.
Monti, heb het gelezen, dank je wel
en Filee bedankt voor het mooie gedicht...HarleyQ ach wat vreselijk ook...je hoopt toch nog dat je nog even kunt genieten, ook heel veel sterkte voor jou,...ik weet ook dat het niet anders kon, net als jij maar hoofd en gevoel zitten elkaar nog wel eens in de weg..
Hiesje ook bedankt voor het delen...het bepalen van het tijdstip is moeilijk...ze laten vaak ook hun pijn niet zien..
Izzy ja daar was ik dus zo bang voor, daarom had ik vast de afspraak gemaakt, wat dat betreft ben ik wel op tijd geweest..
Kittens, ja de beslissing over leven en dood....dat is vreselijk moeilijk....
Lamis, 20 is een prachtige leeftijd! Maar poezels mogen van mij wel 100 worden dus hoe oud ook, het is nooit een goed moment....
vrijdag 31 maart 2017 04:00
Hallo, lief dat jullie nog aan me denken...
Het gaat niet goed...ben zo verdrietig, ze was zo aanwezig altijd en zo liefdevol...het huis is leeg en stil...
Gisterenavond voor ik moest werken weer zo gehuild...dan volgt weer het verdoofde gevoel.
Ik weet dat ik niet anders kon maar blijf me een verrader voelen. En ook de rouw, het verlies
Het gaat niet goed...ben zo verdrietig, ze was zo aanwezig altijd en zo liefdevol...het huis is leeg en stil...
Gisterenavond voor ik moest werken weer zo gehuild...dan volgt weer het verdoofde gevoel.
Ik weet dat ik niet anders kon maar blijf me een verrader voelen. En ook de rouw, het verlies
vrijdag 31 maart 2017 04:33
Hoi, ik heb meegelezen allereerst:
Maar waarom voel je je een verrader? Dat snap ik echt niet.. je kon niet anders, hoezo verrader? Alsof je haar iets naars hebt aangedaan.
Dat moet je echt uit je hoofd zetten, dat je haar ontzettend mist kan ik heel goed begrijpen maar ga jezelf niet gek maken met dingen die er niet zijn. Het verlies, het missen is echt en hoe liefdevol je haar verzorgd hebt zijn echt. De gedachten dat je iets niet goed gedaan hebt en je schuldig voelen kloppen niet..
Ik snap je maar al te goed, ik had een kater, een echte buitenkat die door omstandigheden -om het kort te houden- door zijn vorige bazinnetje al bijna naar het asiel was gebracht.
Toen zei ik: nee hoor, breng maar bij mij. Ok, beter dan het asiel maar het beestje had het duidelijk niet naar zijn zin, mistte het buitenleven
Begin dit jaar, nee vorig jaar alweer het was in '16 (maar het voelt nog zo kort geleden..) was een vriend van me die ver weg woont maar wel op een grote woonboerderij met veel meer katten, kippen en andere dieren hier en zei dat hij medelijden had met het diertje en we besloten dat hij bij hem meer op zijn plaats zou zijn.
Ik ben een weekend daar geweest en ja hoor hij had het heel erg naar zijn zin.
Tot ik 2 maanden later bericht van hem kreeg: hij woonde aan een doodlopende weg waar alleen bestemmingsverkeer kwam echt in the middle of nergens waar mss 4 auto's per dag langskwamen.
Niet te geloven maar hij is onder een auto gekomen... op slag dood. Ik voelde me ook schuldig en heb nog lang gedacht: ik had hem hier moeten houden maar dat is achteraf praten.
Dan kijk ik maar weer naar de foto's van de korte tijd dat hij bij hem was, hoe leuk hij het daar had en dat het niet eerlijk was geweest om hem hier te laten waar hij de hele dag verlangend naar buiten zat te kijken...
Ik voelde me ook schuldig, alsof ik hem gedumpt had want als hij binnen was gebleven hier had hij nu nog geleefd. Maar geen gelukkig leventje gehad. Het is voor mij wat langer geleden en ik heb inmiddels een hond, een herplaatser en die vult de leegte en het gemis natuurlijk ook op maar belangrijker is dat het tot me doorgedrongen is, echt doorgedrongen dat ik er op het moment goed aan deed om hem naar die boerderij te brengen. Niet om van hem af te zijn want ik mistte hem echt, hij sliep ook bij mij op bed en ik heb van de week pas zijn krabpaal en nog wat spullen weg kunnen gooien.
Die had ik bewaard voor als het niet goed zou gaan en hij toch terug zou komen... je hebt gedaan wat goed was voor haar; dat doen we als dierenliefhebbers allemaal.
Huil rustig uit en rouw om je lieve Mila maar bedenk dat je alles wat je hebt gedaan met de beste intenties deed, niet omdat je van haar af wilde, toch?
Haar langer in leven houden, dat was egoistisch geweest: je kon haar niet missen en had dan moeten lijden ook al liet ze dat niet zien omdat jij je lieverd bij je wilde houden...
Nee hoor, je hebt het goed gedaan prent dat alsjeblieft in je hoofd en onthou de leuke, lieve dingen en de mooie momenten van haar.
Probeer te bedenken dat ze je zou troosten als dat kon, ze had geluk met een lief bazinnetje die haar niet langer wilde laten lijden dan nodig was
Heel veel sterkte en echt, er komt weer ruimte in je hart voor een ander dier om van te houden dat beloof ik je! Als je zoveel van dieren houdt komt er echt weer een dier op je pad om van te houden en die de stilte en leegte in je huis weer opvult. Dat verdoofde gevoel verdwijnt, de mooie herinneringen zullen altijd blijven.
Maar waarom voel je je een verrader? Dat snap ik echt niet.. je kon niet anders, hoezo verrader? Alsof je haar iets naars hebt aangedaan.
Dat moet je echt uit je hoofd zetten, dat je haar ontzettend mist kan ik heel goed begrijpen maar ga jezelf niet gek maken met dingen die er niet zijn. Het verlies, het missen is echt en hoe liefdevol je haar verzorgd hebt zijn echt. De gedachten dat je iets niet goed gedaan hebt en je schuldig voelen kloppen niet..
Ik snap je maar al te goed, ik had een kater, een echte buitenkat die door omstandigheden -om het kort te houden- door zijn vorige bazinnetje al bijna naar het asiel was gebracht.
Toen zei ik: nee hoor, breng maar bij mij. Ok, beter dan het asiel maar het beestje had het duidelijk niet naar zijn zin, mistte het buitenleven
Begin dit jaar, nee vorig jaar alweer het was in '16 (maar het voelt nog zo kort geleden..) was een vriend van me die ver weg woont maar wel op een grote woonboerderij met veel meer katten, kippen en andere dieren hier en zei dat hij medelijden had met het diertje en we besloten dat hij bij hem meer op zijn plaats zou zijn.
Ik ben een weekend daar geweest en ja hoor hij had het heel erg naar zijn zin.
Tot ik 2 maanden later bericht van hem kreeg: hij woonde aan een doodlopende weg waar alleen bestemmingsverkeer kwam echt in the middle of nergens waar mss 4 auto's per dag langskwamen.
Niet te geloven maar hij is onder een auto gekomen... op slag dood. Ik voelde me ook schuldig en heb nog lang gedacht: ik had hem hier moeten houden maar dat is achteraf praten.
Dan kijk ik maar weer naar de foto's van de korte tijd dat hij bij hem was, hoe leuk hij het daar had en dat het niet eerlijk was geweest om hem hier te laten waar hij de hele dag verlangend naar buiten zat te kijken...
Ik voelde me ook schuldig, alsof ik hem gedumpt had want als hij binnen was gebleven hier had hij nu nog geleefd. Maar geen gelukkig leventje gehad. Het is voor mij wat langer geleden en ik heb inmiddels een hond, een herplaatser en die vult de leegte en het gemis natuurlijk ook op maar belangrijker is dat het tot me doorgedrongen is, echt doorgedrongen dat ik er op het moment goed aan deed om hem naar die boerderij te brengen. Niet om van hem af te zijn want ik mistte hem echt, hij sliep ook bij mij op bed en ik heb van de week pas zijn krabpaal en nog wat spullen weg kunnen gooien.
Die had ik bewaard voor als het niet goed zou gaan en hij toch terug zou komen... je hebt gedaan wat goed was voor haar; dat doen we als dierenliefhebbers allemaal.
Huil rustig uit en rouw om je lieve Mila maar bedenk dat je alles wat je hebt gedaan met de beste intenties deed, niet omdat je van haar af wilde, toch?
Haar langer in leven houden, dat was egoistisch geweest: je kon haar niet missen en had dan moeten lijden ook al liet ze dat niet zien omdat jij je lieverd bij je wilde houden...
Nee hoor, je hebt het goed gedaan prent dat alsjeblieft in je hoofd en onthou de leuke, lieve dingen en de mooie momenten van haar.
Probeer te bedenken dat ze je zou troosten als dat kon, ze had geluk met een lief bazinnetje die haar niet langer wilde laten lijden dan nodig was
Heel veel sterkte en echt, er komt weer ruimte in je hart voor een ander dier om van te houden dat beloof ik je! Als je zoveel van dieren houdt komt er echt weer een dier op je pad om van te houden en die de stilte en leegte in je huis weer opvult. Dat verdoofde gevoel verdwijnt, de mooie herinneringen zullen altijd blijven.
anoniem_64c3ed0a3df89 wijzigde dit bericht op 01-04-2017 01:46
Reden: Begin dit jaar moest zijn: begin vorig jaar..
Reden: Begin dit jaar moest zijn: begin vorig jaar..
% gewijzigd
vrijdag 31 maart 2017 06:14
Dank je wel voor je lieve bericht....
Het komt ook door de blik in haar ogen en de angst al voordat ze het 1e prikje had gehad, ze heeft alles op alles gezet om de kamer uit te vluchten..en dan het stikken na het 1e prikje...ook al zegt de da dat ze dat niet bewust heeft meegemaakt, ik zie het maar voor me steeds....
In het kamertje waar ze zich zo veilig voelde...en daarom voel ik me een verrader
Mijn verstand zegt ook dat de andere mogelijke scenario's erger waren maar die beelden laten me niet los...
En het gemis...vandaag 2 weken geleden maar het wordt alleen maar erger...en ik weet dat de scherpe randjes er pas af gaan wanneer ik weer een andere lieverd uit het asiel haal maar het is zo moeilijk,...
Mijn lieve aanhalige Mila die zo veel liefde gaf, zo blij was dat ze na een half jaar in het asiel weer een huisje had...
Ik begrijp ook heel goed hoe jij je gevoeld moet hebben en dank je voor je verhaal met mij te delen! Maar wanneer hij echt het buitenleven miste en het zo naar zijn zin had op de boerderij heb je het goed gedaan....een dierenarts zei ooit eens tegen mij dat dieren geen besef van tijd en toekomst hebben en dat had mij toen erg getroost...Nu alleen even niet, ze is maar zo kort bij mij geweest het is niet eerlijk
Maar voor nu doet alles nog zoveel pijn....eergisteren keek ik even in de tuin (wat ik nu niet kan want dat was haar paradijs) en toen zag ik het katje, tegen wie ze haar territorium altijd erg verdedigde, in de tuin en ging precies onder de (8 meter hoge) kerstboom liggen, op de verhoging waar Mila altijd lag....dat deed zo'n pijn, nu kon ze hem niet meer wegjagen...ben naar buiten gegaan en heb hem na een tijdje kunnen lokken en voorzichtig op de schuur gezet waarna hij weer weg ging....
Het was symbolisch voor Mila, verder zal ik er niet meer op letten, kan de tuin echt even niet meer zien...
Ik hou zoveel van haar
Het komt ook door de blik in haar ogen en de angst al voordat ze het 1e prikje had gehad, ze heeft alles op alles gezet om de kamer uit te vluchten..en dan het stikken na het 1e prikje...ook al zegt de da dat ze dat niet bewust heeft meegemaakt, ik zie het maar voor me steeds....
In het kamertje waar ze zich zo veilig voelde...en daarom voel ik me een verrader
Mijn verstand zegt ook dat de andere mogelijke scenario's erger waren maar die beelden laten me niet los...
En het gemis...vandaag 2 weken geleden maar het wordt alleen maar erger...en ik weet dat de scherpe randjes er pas af gaan wanneer ik weer een andere lieverd uit het asiel haal maar het is zo moeilijk,...
Mijn lieve aanhalige Mila die zo veel liefde gaf, zo blij was dat ze na een half jaar in het asiel weer een huisje had...
Ik begrijp ook heel goed hoe jij je gevoeld moet hebben en dank je voor je verhaal met mij te delen! Maar wanneer hij echt het buitenleven miste en het zo naar zijn zin had op de boerderij heb je het goed gedaan....een dierenarts zei ooit eens tegen mij dat dieren geen besef van tijd en toekomst hebben en dat had mij toen erg getroost...Nu alleen even niet, ze is maar zo kort bij mij geweest het is niet eerlijk
Maar voor nu doet alles nog zoveel pijn....eergisteren keek ik even in de tuin (wat ik nu niet kan want dat was haar paradijs) en toen zag ik het katje, tegen wie ze haar territorium altijd erg verdedigde, in de tuin en ging precies onder de (8 meter hoge) kerstboom liggen, op de verhoging waar Mila altijd lag....dat deed zo'n pijn, nu kon ze hem niet meer wegjagen...ben naar buiten gegaan en heb hem na een tijdje kunnen lokken en voorzichtig op de schuur gezet waarna hij weer weg ging....
Het was symbolisch voor Mila, verder zal ik er niet meer op letten, kan de tuin echt even niet meer zien...
Ik hou zoveel van haar
vrijdag 31 maart 2017 14:32
Hallo Nina,
Ik heb vooral je openingspost gelezen en je laatste bericht. Ik wil je heel veel sterkte toewensen, het is gewoon echt heel verdrietig!!
Zeg alsjeblieft niet meer tegen jezelf dat je iets slechts hebt gedaan. Dat heb je niet! Je hebt haar uit het asiel gehaald en haar een liefdevol thuis gegeven. Je hebt gemerkt dat er iets niet goed was en je bent naar de dierenarts gegaan en daarna alle diagnostiek laten doen dat maar mogelijk is. Je hebt haar nog een paar mooie laatste dagen gegeven door nog een keer naar de spoedkliniek te gaan.
En wat lief dat je die dierenarts thuis hebt laten komen. Ze hoefde niet meer in een mandje naar de dierenarts, wat weer heel veel stress had gegeven.
Ik neem aan dat je vaker bij de dierenarts bent geweest die bij je thuis was? Die zal je vast wel de waarheid vertellen. Een goede dierenarts zal niet tegen je liegen.
Je hebt ervoor gezorgd dat ze niet langer heeft hoeven lijden. Want een poes laat bijna geen pijn zien. Je hebt je verantwoordelijkheid genomen en tot het einde goed voor haar gezorgd.
Ik wil het scenario niet opschrijven hoe haar einde was geweest als je haar niet had laten inslapen, maar dat zou vreselijk geweest zijn. Mensen die benauwd zijn (astma of andere kwalen) kunnen dat angstgevoel wel goed omschrijven en ik geloof dat dit voor een kat niet heel anders is. En dan ook niet meer eten..... dat schuldgevoel over het laten inslapen is in jouw geval echt niet terecht.
Dat neemt het verdriet van haar missen niet weg.
Ik heb vooral je openingspost gelezen en je laatste bericht. Ik wil je heel veel sterkte toewensen, het is gewoon echt heel verdrietig!!
Zeg alsjeblieft niet meer tegen jezelf dat je iets slechts hebt gedaan. Dat heb je niet! Je hebt haar uit het asiel gehaald en haar een liefdevol thuis gegeven. Je hebt gemerkt dat er iets niet goed was en je bent naar de dierenarts gegaan en daarna alle diagnostiek laten doen dat maar mogelijk is. Je hebt haar nog een paar mooie laatste dagen gegeven door nog een keer naar de spoedkliniek te gaan.
En wat lief dat je die dierenarts thuis hebt laten komen. Ze hoefde niet meer in een mandje naar de dierenarts, wat weer heel veel stress had gegeven.
Ik neem aan dat je vaker bij de dierenarts bent geweest die bij je thuis was? Die zal je vast wel de waarheid vertellen. Een goede dierenarts zal niet tegen je liegen.
Je hebt ervoor gezorgd dat ze niet langer heeft hoeven lijden. Want een poes laat bijna geen pijn zien. Je hebt je verantwoordelijkheid genomen en tot het einde goed voor haar gezorgd.
Ik wil het scenario niet opschrijven hoe haar einde was geweest als je haar niet had laten inslapen, maar dat zou vreselijk geweest zijn. Mensen die benauwd zijn (astma of andere kwalen) kunnen dat angstgevoel wel goed omschrijven en ik geloof dat dit voor een kat niet heel anders is. En dan ook niet meer eten..... dat schuldgevoel over het laten inslapen is in jouw geval echt niet terecht.
Dat neemt het verdriet van haar missen niet weg.
zaterdag 1 april 2017 01:42
quote:Nina_1967 schreef op 31 maart 2017 @ 06:14:
Dank je wel voor je lieve bericht....
Het komt ook door de blik in haar ogen en de angst al voordat ze het 1e prikje had gehad, ze heeft alles op alles gezet om de kamer uit te vluchten..en dan het stikken na het 1e prikje...ook al zegt de da dat ze dat niet bewust heeft meegemaakt, ik zie het maar voor me steeds....
In het kamertje waar ze zich zo veilig voelde...en daarom voel ik me een verrader
Mijn verstand zegt ook dat de andere mogelijke scenario's erger waren maar die beelden laten me niet los...
En het gemis...vandaag 2 weken geleden maar het wordt alleen maar erger...en ik weet dat de scherpe randjes er pas af gaan wanneer ik weer een andere lieverd uit het asiel haal maar het is zo moeilijk,...
Mijn lieve aanhalige Mila die zo veel liefde gaf, zo blij was dat ze na een half jaar in het asiel weer een huisje had...
Ik begrijp ook heel goed hoe jij je gevoeld moet hebben en dank je voor je verhaal met mij te delen! Maar wanneer hij echt het buitenleven miste en het zo naar zijn zin had op de boerderij heb je het goed gedaan....een dierenarts zei ooit eens tegen mij dat dieren geen besef van tijd en toekomst hebben en dat had mij toen erg getroost...Nu alleen even niet, ze is maar zo kort bij mij geweest het is niet eerlijk
Maar voor nu doet alles nog zoveel pijn....eergisteren keek ik even in de tuin (wat ik nu niet kan want dat was haar paradijs) en toen zag ik het katje, tegen wie ze haar territorium altijd erg verdedigde, in de tuin en ging precies onder de (8 meter hoge) kerstboom liggen, op de verhoging waar Mila altijd lag....dat deed zo'n pijn, nu kon ze hem niet meer wegjagen...ben naar buiten gegaan en heb hem na een tijdje kunnen lokken en voorzichtig op de schuur gezet waarna hij weer weg ging....
Het was symbolisch voor Mila, verder zal ik er niet meer op letten, kan de tuin echt even niet meer zien...
Ik hou zoveel van haar
Lieve Nina,
Lees de berichten van de anderen ook; ik hoop dat het je helpt te beseffen dat je het echt, écht goed gedaan hebt. Dat je haar vreselijk mist snap ik en dat heeft ook tijd nodig.
Neem die tijd ook gewoon, en pas als er weer plaats is in je hart voor een andere lieverd -want die komt er heus wel weer als je daaraan toe bent- ga je weer eens kijken.
Nu ben je nog volop aan het rouwen, lijkt me niet zo raar na zo'n korte tijd
En jij heel erg bedankt voor wat je aan mij schreef, dat ik me niet schuldig hoef te voelen want met mijn verstand weet ik dat best maar mijn gevoel zegt steeds als ik een kater zie die op hem lijkt: als je hem gewoon gehouden had.... nou ja. Maar op dat moment leek het mij ook het beste ik wilde gewoon dat HIJ een fijn leventje had ook al heb ik toen ik terug kwam na dat weekend ook dagenlang zitten snikken omdat er niemand meer naast me op de bank lag te slapen..
De foto's die ik heb gekregen van die vriend van me heb ik van mijn laptop gehaald en op een USB stick gezet in de vorm van een kat. Hij had ook, omdat hij zover weg woonde uitgebreid foto's gemaakt van zijn lijfje nadat hij aangereden was. Heel akelig ook al was er eigenlijk niet zoveel aan hem te zien maar hij is ook een groot dierenliefhebber en begreep dat het me zou helpen, ja raar woord maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, om te beseffen dat hij er niet meer was.
Ook van de begrafenis, hij heeft hem op zijn land begraven op een hele mooie plek en er een hele grote rozenstruik op geplant.
Hij heeft een zoontje van 6 jaar en gek genoeg deed het me ook goed dat zijn zoontje keihard huilend op de foto's stond. Hem in een mooi kistje had gelegd met zijn eigen speeltjes.
Ik had het zelf niet beter kunnen doen en ik vond het ook prettig om te zien dat ze echt een hele diepe kuil hadden gegraven zodat ik niet bang hoef te zijn dat andere dieren hem op zullen graven. Later heeft hij nog foto's gestuurd toen de rozen bloeiden, en in het najaar nog een keer.
Zo was ik er toch een beetje bij.. maar ik wil die foto's niet meer steeds bekijken, alleen nog de foto's van toen hij nog leefde. Hier bij mij thuis en daar op de boerderij.
Maar toch heb ik van de week nog vis voor hem meegenomen, daar was hij zo gek op. En dat terwijl ik hem nog korter in huis heb gehad dan jou.. (zelf heb ik een visallergie dus het was echt voor hem!)
En ja, als ik dan thuiskom en het uitpak -terwijl mijn hond waar ik inmiddels al ontzettend aan gehecht ben en echt een hele goede band mee heb- om me heen loopt te kwispelen moet ik ook nog even huilen omdat het zo vreselijk akelig is afgelopen.
Echt, ik begrijp je heel goed en omdat mensen vaak denken 'nou moet het maar eens over zijn' na een paar weken, zeker als ze zelf niet zo heel veel om dieren geven wil ik je een hart onder de riem steken.
Superlief dat je ook aan mij heb gedacht want ik vond weinig begrip. Logisch, ik had hem immers zelf weggedaan dus denken mensen: waar héb je het over, het was jouw kat allang niet meer!?!? Maar daarom draaide mijn maag wel 1000x om toen ik het slechte nieuws kreeg. Net als jij wilde ik het beste voor hem en dan loopt het zo akelig af.
Nogmaals heel veel sterkte en wees blij dat je Mila de tijd dát ze bij je was een fantastisch leventje hebt bezorgd. En een mooi einde al was het vreselijk voor jou om aan te moeten zien... dat begrijp ik maar het kon niet anders. Geloof maar gewoon wat de DA zei: hij heeft gelijk en het was erger voor jou dan voor haar.
Mooi ook hoe je beschrijft dat je symbolisch de kat die ze altijd wegjoeg van dat plekje hebt gehaald.
Dat soort dingen helpen, het hoort allemaal bij het afscheid nemen.
Dankjewel, je bent een lieverd voor dieren maar ook voor mensen, ik ben echt blij dat je snapt dat ik ook nog steeds weleens twijfel of ik het wel goed heb gedaan.
Blijf gewoon lekker schrijven hier, zoals je ziet zijn er echt wel mensen die alle begrip voor je verdriet hebben.
Heel veel liefs en sterkte, het zal echt minder worden. Misschien helpt het om allerlei leuke foto's van haar in een lijst te plakken of iets anders te maken wat de nare herinneringen een beetje uit je hoofd verdrijft.
Dank je wel voor je lieve bericht....
Het komt ook door de blik in haar ogen en de angst al voordat ze het 1e prikje had gehad, ze heeft alles op alles gezet om de kamer uit te vluchten..en dan het stikken na het 1e prikje...ook al zegt de da dat ze dat niet bewust heeft meegemaakt, ik zie het maar voor me steeds....
In het kamertje waar ze zich zo veilig voelde...en daarom voel ik me een verrader
Mijn verstand zegt ook dat de andere mogelijke scenario's erger waren maar die beelden laten me niet los...
En het gemis...vandaag 2 weken geleden maar het wordt alleen maar erger...en ik weet dat de scherpe randjes er pas af gaan wanneer ik weer een andere lieverd uit het asiel haal maar het is zo moeilijk,...
Mijn lieve aanhalige Mila die zo veel liefde gaf, zo blij was dat ze na een half jaar in het asiel weer een huisje had...
Ik begrijp ook heel goed hoe jij je gevoeld moet hebben en dank je voor je verhaal met mij te delen! Maar wanneer hij echt het buitenleven miste en het zo naar zijn zin had op de boerderij heb je het goed gedaan....een dierenarts zei ooit eens tegen mij dat dieren geen besef van tijd en toekomst hebben en dat had mij toen erg getroost...Nu alleen even niet, ze is maar zo kort bij mij geweest het is niet eerlijk
Maar voor nu doet alles nog zoveel pijn....eergisteren keek ik even in de tuin (wat ik nu niet kan want dat was haar paradijs) en toen zag ik het katje, tegen wie ze haar territorium altijd erg verdedigde, in de tuin en ging precies onder de (8 meter hoge) kerstboom liggen, op de verhoging waar Mila altijd lag....dat deed zo'n pijn, nu kon ze hem niet meer wegjagen...ben naar buiten gegaan en heb hem na een tijdje kunnen lokken en voorzichtig op de schuur gezet waarna hij weer weg ging....
Het was symbolisch voor Mila, verder zal ik er niet meer op letten, kan de tuin echt even niet meer zien...
Ik hou zoveel van haar
Lieve Nina,
Lees de berichten van de anderen ook; ik hoop dat het je helpt te beseffen dat je het echt, écht goed gedaan hebt. Dat je haar vreselijk mist snap ik en dat heeft ook tijd nodig.
Neem die tijd ook gewoon, en pas als er weer plaats is in je hart voor een andere lieverd -want die komt er heus wel weer als je daaraan toe bent- ga je weer eens kijken.
Nu ben je nog volop aan het rouwen, lijkt me niet zo raar na zo'n korte tijd
En jij heel erg bedankt voor wat je aan mij schreef, dat ik me niet schuldig hoef te voelen want met mijn verstand weet ik dat best maar mijn gevoel zegt steeds als ik een kater zie die op hem lijkt: als je hem gewoon gehouden had.... nou ja. Maar op dat moment leek het mij ook het beste ik wilde gewoon dat HIJ een fijn leventje had ook al heb ik toen ik terug kwam na dat weekend ook dagenlang zitten snikken omdat er niemand meer naast me op de bank lag te slapen..
De foto's die ik heb gekregen van die vriend van me heb ik van mijn laptop gehaald en op een USB stick gezet in de vorm van een kat. Hij had ook, omdat hij zover weg woonde uitgebreid foto's gemaakt van zijn lijfje nadat hij aangereden was. Heel akelig ook al was er eigenlijk niet zoveel aan hem te zien maar hij is ook een groot dierenliefhebber en begreep dat het me zou helpen, ja raar woord maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, om te beseffen dat hij er niet meer was.
Ook van de begrafenis, hij heeft hem op zijn land begraven op een hele mooie plek en er een hele grote rozenstruik op geplant.
Hij heeft een zoontje van 6 jaar en gek genoeg deed het me ook goed dat zijn zoontje keihard huilend op de foto's stond. Hem in een mooi kistje had gelegd met zijn eigen speeltjes.
Ik had het zelf niet beter kunnen doen en ik vond het ook prettig om te zien dat ze echt een hele diepe kuil hadden gegraven zodat ik niet bang hoef te zijn dat andere dieren hem op zullen graven. Later heeft hij nog foto's gestuurd toen de rozen bloeiden, en in het najaar nog een keer.
Zo was ik er toch een beetje bij.. maar ik wil die foto's niet meer steeds bekijken, alleen nog de foto's van toen hij nog leefde. Hier bij mij thuis en daar op de boerderij.
Maar toch heb ik van de week nog vis voor hem meegenomen, daar was hij zo gek op. En dat terwijl ik hem nog korter in huis heb gehad dan jou.. (zelf heb ik een visallergie dus het was echt voor hem!)
En ja, als ik dan thuiskom en het uitpak -terwijl mijn hond waar ik inmiddels al ontzettend aan gehecht ben en echt een hele goede band mee heb- om me heen loopt te kwispelen moet ik ook nog even huilen omdat het zo vreselijk akelig is afgelopen.
Echt, ik begrijp je heel goed en omdat mensen vaak denken 'nou moet het maar eens over zijn' na een paar weken, zeker als ze zelf niet zo heel veel om dieren geven wil ik je een hart onder de riem steken.
Superlief dat je ook aan mij heb gedacht want ik vond weinig begrip. Logisch, ik had hem immers zelf weggedaan dus denken mensen: waar héb je het over, het was jouw kat allang niet meer!?!? Maar daarom draaide mijn maag wel 1000x om toen ik het slechte nieuws kreeg. Net als jij wilde ik het beste voor hem en dan loopt het zo akelig af.
Nogmaals heel veel sterkte en wees blij dat je Mila de tijd dát ze bij je was een fantastisch leventje hebt bezorgd. En een mooi einde al was het vreselijk voor jou om aan te moeten zien... dat begrijp ik maar het kon niet anders. Geloof maar gewoon wat de DA zei: hij heeft gelijk en het was erger voor jou dan voor haar.
Mooi ook hoe je beschrijft dat je symbolisch de kat die ze altijd wegjoeg van dat plekje hebt gehaald.
Dat soort dingen helpen, het hoort allemaal bij het afscheid nemen.
Dankjewel, je bent een lieverd voor dieren maar ook voor mensen, ik ben echt blij dat je snapt dat ik ook nog steeds weleens twijfel of ik het wel goed heb gedaan.
Blijf gewoon lekker schrijven hier, zoals je ziet zijn er echt wel mensen die alle begrip voor je verdriet hebben.
Heel veel liefs en sterkte, het zal echt minder worden. Misschien helpt het om allerlei leuke foto's van haar in een lijst te plakken of iets anders te maken wat de nare herinneringen een beetje uit je hoofd verdrijft.
zaterdag 1 april 2017 05:03
Dolfine, bedankt voor je knuffel, doet goed!
Paperlantern, dank je wel voor je bemoedigende woorden, ik weet in mijn hoofd ook wel dat ik mijn best heb gedaan, de dierenarts was de dierenarts die ik met haar het meest heb gezien in de spoedkliniek, alleen is het wel een man en daarvoor was ze bang maar de vrouwelijke kende ze ook niet goed dus heb voor hem gekozen omdat ik het een fijne en betrokken dierenarts vind...
Ze was altijd vreselijk gestressed in haar kooitje, ging met haar kopje tegen de tralies bonken tot bloedens toe. Thuis was ook niet fijn, ze voelde zich overvallen en wilde weg en kreeg daarbij haar pootje nog tussen de deur (niet hard hoor maar ik schrok er wel van)
Dus wat is dan beter....maar op de tafel bij de dierenarts was toch ook niet fijn geweest na die stressvolle reis...die koude tafel....en de nare manier hoe haar lichaam reageerde op de 1e prik was ook niet anders geweest.
Maar ze voelde zich in haar kamertje altijd zo vertrouwd en was hier ook erg bang...ik wist al wel dat ze ook thuis erg bang ging zijn maar dan kon ik haar die stressvolle reis besparen dacht ik. Ik weet het niet meer
Ik probeer dat maar even uit mijn hoofd te zetten, bij bange katten is het nergens "rustig" inslapen...maar die beelden he die kan ik even wegdrukken maar blijven steeds terug komen.
Een kalmerende pil geven voordat de dierenarts ging komen was niet mogelijk vanwege de benauwdheid, dan zou ze juist gaan stikken vanwege de spierverslappende werking...
En ik wist inderdaad hoe het "natuurlijk sterven" er uit zou gaan zien, en dat wilde ik haar absoluut niet aandoen. Dat zou niet in een paar minuten gebeurd zijn maar enorm lijden zijn geweest met blauw worden en schuimbekken, stuipen etc. Nee dat nooit!! En veel langer dan wat ze nu heeft gedaan.
Alhoewel het voor mij erg traumatisch was haar te zien stikken, stuipen en wegkruipen met enorme bange ogen na het 1e prikje, moet ik maar geloven wat dierenartsen en assistentes van 3 praktijken (sta bij meerdere ingeschreven) mij hebben verteld , dat ze er niets van heeft meegekregen, dit is wat er gebeurt bij dieren die hun borstholte vol hebben met vocht en een narcose krijgen maar het bewustzijn is er niet meer.
Ik zal straks zeker foto's laten omzetten van telefoon naar papier om in lijstjes te doen...
Bestaardigopzich, graag gedaan hoor, want ik weet hoe je je gevoeld moet hebben....je wilt de tijd terugdraaien maar dat gaat niet...je hebt gedaan wat je toen het beste voor hem vond, dit kon je niet van te voren weten...en je hebt gezien dat hij het enorm naar zijn zin had.
Katten die altijd gewend zijn geweest buiten te zijn kunnen doodongelukkig worden wanneer dit niet meer kan, dus snap je beslissing volkomen....en dit kon je echt niet weten...
Mensen die echt van dieren houden hebben bij mij altijd een streepje voor!
Ik had haar nog een nachtje bij me gehouden om zelf de volgende dag naar het crematorium te rijden, vond het bij mijn vorige kat niet prettig dat ze bij de dierenarts achter was gebleven en in een koelkast heeft gelegen bij het crematorium. Ik werd er toen mee overvallen omdat ik geen idee had hoe erg ze er aan toe was (bottumor onderkaak die binnen een week zichtbaar was geworden, ik zag alleen dat ze haar bekje iets open hield 2 dagen en al een paar dagen kwijlde maar ze at nog wel tot die laatste dag), ging met poes heen en met een leeg mandje terug...dat was ook afschuwelijk....omdat ze een vreselijke pijn zou krijgen heb ik gelijk de beslissing moeten nemen. Zij is wel, op een paar weken na, 18 geworden
Toen Mila na het inslapen haar laatste nachtje op mijn bed (in haar mandje op een dekentje) had doorgebracht, heb ik ook foto's gemaakt en gefilmd. Ik kan het nog niet zien maar was bang dat wanneer ik het niet zou doen, ik er spijt van zou krijgen. Ook de laatste paar dagen nog foto's gemaakt maar o wat doet dat pijn...die kan ik ook nog niet zien
Ze oogde verder kerngezond, zich uitgebreid wassen, aan de krabpaal hangen, tot op het eind...zelfs op de laatste ochtend rende ze nog naar me toe...terwijl ze toen ook al vol met vocht moet hebben gezeten. Dat maakt het ook zo moeilijk...maar ja wanneer je wacht tot ze zich niet meer goed voelt......ben je te laat. En ze liep heel snel vol na de laatste keer dat het vocht was weggehaald...en wilde nu al een dag na vocht verwijderen niet meer eten. Dat was echt heel snel
Het zal nog een tijd heel moeilijk blijven, de scherpe randjes van het verlies van Snoetje gingen pas weg op de dag dat ik Mila (tot op de dag 3 weken na het verlies van Snoet) uit het asiel haalde.
En dat vond ik eigenlijk ook te vroeg, maar toen ik Mila zag en haar verhaal las (dat ze na 9 jaar bij mensen naar het asiel werd gebracht, daar heel erg bang was, vanwege andere katten en honden en daar 6 maanden heeft gezeten, ze kwam pas uit haar hokje een paar dagen voordat ik haar kwam halen) moest ik haar halen.
Het aparte is dat ze dezelfde, fictieve geboortedag had als Snoet, 1 september.
Paperlantern, dank je wel voor je bemoedigende woorden, ik weet in mijn hoofd ook wel dat ik mijn best heb gedaan, de dierenarts was de dierenarts die ik met haar het meest heb gezien in de spoedkliniek, alleen is het wel een man en daarvoor was ze bang maar de vrouwelijke kende ze ook niet goed dus heb voor hem gekozen omdat ik het een fijne en betrokken dierenarts vind...
Ze was altijd vreselijk gestressed in haar kooitje, ging met haar kopje tegen de tralies bonken tot bloedens toe. Thuis was ook niet fijn, ze voelde zich overvallen en wilde weg en kreeg daarbij haar pootje nog tussen de deur (niet hard hoor maar ik schrok er wel van)
Dus wat is dan beter....maar op de tafel bij de dierenarts was toch ook niet fijn geweest na die stressvolle reis...die koude tafel....en de nare manier hoe haar lichaam reageerde op de 1e prik was ook niet anders geweest.
Maar ze voelde zich in haar kamertje altijd zo vertrouwd en was hier ook erg bang...ik wist al wel dat ze ook thuis erg bang ging zijn maar dan kon ik haar die stressvolle reis besparen dacht ik. Ik weet het niet meer
Ik probeer dat maar even uit mijn hoofd te zetten, bij bange katten is het nergens "rustig" inslapen...maar die beelden he die kan ik even wegdrukken maar blijven steeds terug komen.
Een kalmerende pil geven voordat de dierenarts ging komen was niet mogelijk vanwege de benauwdheid, dan zou ze juist gaan stikken vanwege de spierverslappende werking...
En ik wist inderdaad hoe het "natuurlijk sterven" er uit zou gaan zien, en dat wilde ik haar absoluut niet aandoen. Dat zou niet in een paar minuten gebeurd zijn maar enorm lijden zijn geweest met blauw worden en schuimbekken, stuipen etc. Nee dat nooit!! En veel langer dan wat ze nu heeft gedaan.
Alhoewel het voor mij erg traumatisch was haar te zien stikken, stuipen en wegkruipen met enorme bange ogen na het 1e prikje, moet ik maar geloven wat dierenartsen en assistentes van 3 praktijken (sta bij meerdere ingeschreven) mij hebben verteld , dat ze er niets van heeft meegekregen, dit is wat er gebeurt bij dieren die hun borstholte vol hebben met vocht en een narcose krijgen maar het bewustzijn is er niet meer.
Ik zal straks zeker foto's laten omzetten van telefoon naar papier om in lijstjes te doen...
Bestaardigopzich, graag gedaan hoor, want ik weet hoe je je gevoeld moet hebben....je wilt de tijd terugdraaien maar dat gaat niet...je hebt gedaan wat je toen het beste voor hem vond, dit kon je niet van te voren weten...en je hebt gezien dat hij het enorm naar zijn zin had.
Katten die altijd gewend zijn geweest buiten te zijn kunnen doodongelukkig worden wanneer dit niet meer kan, dus snap je beslissing volkomen....en dit kon je echt niet weten...
Mensen die echt van dieren houden hebben bij mij altijd een streepje voor!
Ik had haar nog een nachtje bij me gehouden om zelf de volgende dag naar het crematorium te rijden, vond het bij mijn vorige kat niet prettig dat ze bij de dierenarts achter was gebleven en in een koelkast heeft gelegen bij het crematorium. Ik werd er toen mee overvallen omdat ik geen idee had hoe erg ze er aan toe was (bottumor onderkaak die binnen een week zichtbaar was geworden, ik zag alleen dat ze haar bekje iets open hield 2 dagen en al een paar dagen kwijlde maar ze at nog wel tot die laatste dag), ging met poes heen en met een leeg mandje terug...dat was ook afschuwelijk....omdat ze een vreselijke pijn zou krijgen heb ik gelijk de beslissing moeten nemen. Zij is wel, op een paar weken na, 18 geworden
Toen Mila na het inslapen haar laatste nachtje op mijn bed (in haar mandje op een dekentje) had doorgebracht, heb ik ook foto's gemaakt en gefilmd. Ik kan het nog niet zien maar was bang dat wanneer ik het niet zou doen, ik er spijt van zou krijgen. Ook de laatste paar dagen nog foto's gemaakt maar o wat doet dat pijn...die kan ik ook nog niet zien
Ze oogde verder kerngezond, zich uitgebreid wassen, aan de krabpaal hangen, tot op het eind...zelfs op de laatste ochtend rende ze nog naar me toe...terwijl ze toen ook al vol met vocht moet hebben gezeten. Dat maakt het ook zo moeilijk...maar ja wanneer je wacht tot ze zich niet meer goed voelt......ben je te laat. En ze liep heel snel vol na de laatste keer dat het vocht was weggehaald...en wilde nu al een dag na vocht verwijderen niet meer eten. Dat was echt heel snel
Het zal nog een tijd heel moeilijk blijven, de scherpe randjes van het verlies van Snoetje gingen pas weg op de dag dat ik Mila (tot op de dag 3 weken na het verlies van Snoet) uit het asiel haalde.
En dat vond ik eigenlijk ook te vroeg, maar toen ik Mila zag en haar verhaal las (dat ze na 9 jaar bij mensen naar het asiel werd gebracht, daar heel erg bang was, vanwege andere katten en honden en daar 6 maanden heeft gezeten, ze kwam pas uit haar hokje een paar dagen voordat ik haar kwam halen) moest ik haar halen.
Het aparte is dat ze dezelfde, fictieve geboortedag had als Snoet, 1 september.
dinsdag 11 april 2017 08:40
Nina, hoe gaat het nu?
Wij hebben gisteren twee van onze honden in moeten slapen. Ze waren oud en op. De ene had nierfalen en de ander zware artrose. Een hard gelach twee tegelijk. Het huis is leeg en stil. De kleine ligt begraven in de tuin naast ons andere hond die vorig jaar is overleden. De andere is gisteravond opgehaald door het crematorium.
Het was een zware beslissing, wel de enige juiste beslissing
Wij hebben gisteren twee van onze honden in moeten slapen. Ze waren oud en op. De ene had nierfalen en de ander zware artrose. Een hard gelach twee tegelijk. Het huis is leeg en stil. De kleine ligt begraven in de tuin naast ons andere hond die vorig jaar is overleden. De andere is gisteravond opgehaald door het crematorium.
Het was een zware beslissing, wel de enige juiste beslissing
woensdag 3 mei 2017 12:49
Monti wat erg!!!!
Heel veel sterkte nog....ben ook benieuwd hoe het met jou gaat
Ik had een tijdje geen reacties meer gehad en ben nu voor het eerst weer hier, dus sorry voor de late reactie.
Het gaat wel beter, ruim 2 weken na Mila's dood heb ik een katje uit het asiel gehaald, die een zwervertje was en na 2x geadopteerd en weer terug was gebracht er al zo'n 1.5 tot 2 jaar zat. Ze is 3 en heel erg bang en moet nog gesocialiseerd worden. Omdat ze zo bang is voor mensen en andere katten wilde niemand haar meer hebben.
Ze is nu precies 4 weken bij mij en heeft nog haar eigen kamer (mijn 2e slaapkamer) met een ton met 2 huisjes erin (het andere huisje in de krabpaal kon ze niet rechtop in zitten of staan en omdat ze er niet uit durft overdag vond ik dat niet zo goed voor haar). 's Nachts gaat ze wel op onderzoek uit (heb een camera opgehangen in haar kamer) maar geen idee waar ze heen gaat
Sinds vorige week mag ik haar knuffelen en ze gaat ook luid spinnen en met haar pootjes trappelen (het kussen van haar huisje heeft ze al bijna uit elkaar getrokken)
Ze durft er nog niet uit wanneer ik erbij ben of overdag, Ik denk wel dat het nog lang gaat duren, maar dat geeft niet, ik ben al blij dat ze zich zo happy voelt nu, ze heeft al heel wat achter de rug.
Ik mis Mila verschrikkelijk, ik wil de achtertuin niet in want daar was zij zo vaak...al haar lievelingsplekjes, ik kan nog steeds huilen wanneer ik ernaar kijk...
Heel veel sterkte nog....ben ook benieuwd hoe het met jou gaat
Ik had een tijdje geen reacties meer gehad en ben nu voor het eerst weer hier, dus sorry voor de late reactie.
Het gaat wel beter, ruim 2 weken na Mila's dood heb ik een katje uit het asiel gehaald, die een zwervertje was en na 2x geadopteerd en weer terug was gebracht er al zo'n 1.5 tot 2 jaar zat. Ze is 3 en heel erg bang en moet nog gesocialiseerd worden. Omdat ze zo bang is voor mensen en andere katten wilde niemand haar meer hebben.
Ze is nu precies 4 weken bij mij en heeft nog haar eigen kamer (mijn 2e slaapkamer) met een ton met 2 huisjes erin (het andere huisje in de krabpaal kon ze niet rechtop in zitten of staan en omdat ze er niet uit durft overdag vond ik dat niet zo goed voor haar). 's Nachts gaat ze wel op onderzoek uit (heb een camera opgehangen in haar kamer) maar geen idee waar ze heen gaat
Sinds vorige week mag ik haar knuffelen en ze gaat ook luid spinnen en met haar pootjes trappelen (het kussen van haar huisje heeft ze al bijna uit elkaar getrokken
)Ze durft er nog niet uit wanneer ik erbij ben of overdag, Ik denk wel dat het nog lang gaat duren, maar dat geeft niet, ik ben al blij dat ze zich zo happy voelt nu, ze heeft al heel wat achter de rug.
Ik mis Mila verschrikkelijk, ik wil de achtertuin niet in want daar was zij zo vaak...al haar lievelingsplekjes, ik kan nog steeds huilen wanneer ik ernaar kijk...
