Psyche
alle pijlers
Waken
vrijdag 24 maart 2017 11:04
Afgelopen januari is mijn tante (voelde als zus) overleden. We wisten al langer dat dat er aan zat te komen. Vanaf dat moment heb ik ook gezegd: ze gaat niet alleen, als ze sterft, ben ik erbij. Of althans, in de buurt.
Toen het moment zover was, ben ik 2 nachten (eerste nacht van de week en laatste nacht van de week) bij haar gebleven, de rest van de dagen was ik er voor en na m'n werk.
Ze is inderdaad (weliswaar was ik net ontbijten) overleden waar ik in de buurt was.
Nu krijg ik enorm veel last van flashbacks, de achteruitgang in de week dat ze op sterven lag, haar ademhaling, kleursveranderingen, ieder geluidje, een beweging. Ik zie alles terug. Ene moment heftiger dan het andere.
Zijn er mensen die dit herkennen of zal ik alvast extra therapie gaan aanvragen ?
Toen het moment zover was, ben ik 2 nachten (eerste nacht van de week en laatste nacht van de week) bij haar gebleven, de rest van de dagen was ik er voor en na m'n werk.
Ze is inderdaad (weliswaar was ik net ontbijten) overleden waar ik in de buurt was.
Nu krijg ik enorm veel last van flashbacks, de achteruitgang in de week dat ze op sterven lag, haar ademhaling, kleursveranderingen, ieder geluidje, een beweging. Ik zie alles terug. Ene moment heftiger dan het andere.
Zijn er mensen die dit herkennen of zal ik alvast extra therapie gaan aanvragen ?
vrijdag 24 maart 2017 11:10
Ik herken het zeker Peacy, het is helemaal niet gek. Zoiets maakt een onuitwisbare indruk op je, dat blijft je nog lang bij weet ik (helaas) uit ervaring. Mijn vader overleed meer dan 15 jaar geleden en ik weet het nog precies. De scherpe kantjes zijn er wel af hoor, na die tijd, maar vergeten doe je het nooit.
Die flashbacks zijn volgens mij een manier van je brein om het een plekje te geven. Dat is ook de reden dat je vaak hoort dat je er (veel) over moet praten, dan komt het ook terug en verwerkt je brein het blijkbaar.
Niet raar dus, wel heel vervelend in het dagelijks leven kan ik me voorstellen. Als je er veel last van hebt is professionele hulp zoeken, of iets als een lotgenotenclubje, helemaal nog niet zo gek.
Die flashbacks zijn volgens mij een manier van je brein om het een plekje te geven. Dat is ook de reden dat je vaak hoort dat je er (veel) over moet praten, dan komt het ook terug en verwerkt je brein het blijkbaar.
Niet raar dus, wel heel vervelend in het dagelijks leven kan ik me voorstellen. Als je er veel last van hebt is professionele hulp zoeken, of iets als een lotgenotenclubje, helemaal nog niet zo gek.
The owls are not what they seem
vrijdag 24 maart 2017 11:10
Ik herken dit wel ja. Mijn moeder is ook overleden en ik ben er de laatste (heftige) weken vrijwel constant bij geweest, en er zijn momenten geweest (momenteel niet zo veel meer, is inmiddels 2 jaar geleden) die zo nu en dan ineens heel heftig terug kwamen. Ik denk dat dit wel normaal is, ook een manier van je lichaam/geest om dit soort dingen te verwerken, zeker nu het nog vrij kort geleden is. Wanneer het je echt belemmert in het dagelijks leven zou ik misschien wel hulp vragen ja...
Sterkte!
Sterkte!
vrijdag 24 maart 2017 11:19
vrijdag 24 maart 2017 11:19
quote:LadyL0101 schreef op 24 maart 2017 @ 11:10:
Ik herken het zeker Peacy, het is helemaal niet gek. Zoiets maakt een onuitwisbare indruk op je, dat blijft je nog lang bij weet ik (helaas) uit ervaring. Mijn vader overleed meer dan 15 jaar geleden en ik weet het nog precies. De scherpe kantjes zijn er wel af hoor, na die tijd, maar vergeten doe je het nooit.
Die flashbacks zijn volgens mij een manier van je brein om het een plekje te geven. Dat is ook de reden dat je vaak hoort dat je er (veel) over moet praten, dan komt het ook terug en verwerkt je brein het blijkbaar.
Niet raar dus, wel heel vervelend in het dagelijks leven kan ik me voorstellen. Als je er veel last van hebt is professionele hulp zoeken, of iets als een lotgenotenclubje, helemaal nog niet zo gek.
Probleem is een beetje dat ik niemand heb, met wie ik kan praten. Vriend vindt het eng, familie woont te ver, maar wel een goed idee om eens aan de bel te trekken.
Psych weet er inderdaad al van, lotgenotenclub is een goede!
Ik herken het zeker Peacy, het is helemaal niet gek. Zoiets maakt een onuitwisbare indruk op je, dat blijft je nog lang bij weet ik (helaas) uit ervaring. Mijn vader overleed meer dan 15 jaar geleden en ik weet het nog precies. De scherpe kantjes zijn er wel af hoor, na die tijd, maar vergeten doe je het nooit.
Die flashbacks zijn volgens mij een manier van je brein om het een plekje te geven. Dat is ook de reden dat je vaak hoort dat je er (veel) over moet praten, dan komt het ook terug en verwerkt je brein het blijkbaar.
Niet raar dus, wel heel vervelend in het dagelijks leven kan ik me voorstellen. Als je er veel last van hebt is professionele hulp zoeken, of iets als een lotgenotenclubje, helemaal nog niet zo gek.
Probleem is een beetje dat ik niemand heb, met wie ik kan praten. Vriend vindt het eng, familie woont te ver, maar wel een goed idee om eens aan de bel te trekken.
Psych weet er inderdaad al van, lotgenotenclub is een goede!
vrijdag 24 maart 2017 11:20
quote:vlaflippie schreef op 24 maart 2017 @ 11:10:
Ik herken dit wel ja. Mijn moeder is ook overleden en ik ben er de laatste (heftige) weken vrijwel constant bij geweest, en er zijn momenten geweest (momenteel niet zo veel meer, is inmiddels 2 jaar geleden) die zo nu en dan ineens heel heftig terug kwamen. Ik denk dat dit wel normaal is, ook een manier van je lichaam/geest om dit soort dingen te verwerken, zeker nu het nog vrij kort geleden is. Wanneer het je echt belemmert in het dagelijks leven zou ik misschien wel hulp vragen ja...
Sterkte!
Het is inderdaad heftig om het leven langzaam uit iemand te zien glijden.
Bizar ook, dat op dat moment (althans dat had ik en degene die erbij was) we blij waren met weer een teken dat het dichterbij kwam.
Ik herken dit wel ja. Mijn moeder is ook overleden en ik ben er de laatste (heftige) weken vrijwel constant bij geweest, en er zijn momenten geweest (momenteel niet zo veel meer, is inmiddels 2 jaar geleden) die zo nu en dan ineens heel heftig terug kwamen. Ik denk dat dit wel normaal is, ook een manier van je lichaam/geest om dit soort dingen te verwerken, zeker nu het nog vrij kort geleden is. Wanneer het je echt belemmert in het dagelijks leven zou ik misschien wel hulp vragen ja...
Sterkte!
Het is inderdaad heftig om het leven langzaam uit iemand te zien glijden.
Bizar ook, dat op dat moment (althans dat had ik en degene die erbij was) we blij waren met weer een teken dat het dichterbij kwam.
vrijdag 24 maart 2017 11:21
quote:doornroosje9 schreef op 24 maart 2017 @ 11:08:
Ik herken het niet omdat ik zoiets nooit heb meegemaakt, maar dat lijkt me heel heftig, Peac. Ik vind het geen gek idee om dat te bespreken in therapie hoor.
Het is ook heel heftig geweest. De voorgeschiedenis ken je een beetje natuurlijk.
Psych is er al van op de hoogte, dus zo nu en dan halen we het aan.
Ik herken het niet omdat ik zoiets nooit heb meegemaakt, maar dat lijkt me heel heftig, Peac. Ik vind het geen gek idee om dat te bespreken in therapie hoor.
Het is ook heel heftig geweest. De voorgeschiedenis ken je een beetje natuurlijk.
Psych is er al van op de hoogte, dus zo nu en dan halen we het aan.
vrijdag 24 maart 2017 11:24
vrijdag 24 maart 2017 11:34
Herkenbaar hoor. Mijn moeder is onverwachts na een heel kort ziekbed overleden. Ik heb het eerste jaar alles weer herbeleefd 's nachts. Alles, hoe het is gegaan, haar laatste woorden, het snel zieker worden, haar begrafenis...alles kwam in de nacht constant terug. Zoals hier meer wordt gezegd, ik denk idd dat het een stuk verwerking is van je lichaam en geest. Het heeft zo'n impact, veel meer dan ik had kunnen bedenken.
Dat moet gewoon verwerkt worden. Weet nog wel dat ik op een gegeven moment wel eens weer normaal wilde slapen. Komt echt weer. Tijd tijd tijd.....en ik heb wel heel veel met man en vriendinnen gepraat. Toch weet ik nu wel dat het je het zelf meegemaakt moet hebben om te weten hoe het echt voelt. (man had dat 'gelukkig' wel). Gun jezelf de ruimte en tijd!
Gecondoleerd en sterkte!
Dat moet gewoon verwerkt worden. Weet nog wel dat ik op een gegeven moment wel eens weer normaal wilde slapen. Komt echt weer. Tijd tijd tijd.....en ik heb wel heel veel met man en vriendinnen gepraat. Toch weet ik nu wel dat het je het zelf meegemaakt moet hebben om te weten hoe het echt voelt. (man had dat 'gelukkig' wel). Gun jezelf de ruimte en tijd!
Gecondoleerd en sterkte!
vrijdag 24 maart 2017 11:42
Ach lieverd... gecondoleerd.
Ik heb gewaakt bij mijn schoonmoeder, was er ook bij toen ze overleed. De laatste dagen waren een hel, voor haar, maar ook voor ons, om te moeten toekijken. Het is nu bijna 5 jaar geleden, maar ik zie de beelden ook nog af en toe voorbijkomen.
Geef het tijd, en met iemand praten is een goed idee als dat in je omgeving niet kan.
Sterkte!
Ik heb gewaakt bij mijn schoonmoeder, was er ook bij toen ze overleed. De laatste dagen waren een hel, voor haar, maar ook voor ons, om te moeten toekijken. Het is nu bijna 5 jaar geleden, maar ik zie de beelden ook nog af en toe voorbijkomen.
Geef het tijd, en met iemand praten is een goed idee als dat in je omgeving niet kan.
Sterkte!
vrijdag 24 maart 2017 11:49
vrijdag 24 maart 2017 12:17
Ik herken wat je schrijft en weet je? Die herhaalde beelden zijn echt verwerking. Maar praat hier wel over!
Ik heb vaker gewaakt helaas...
Echter er is 1 ervaring die bijna 5 jaar na dato af en toe me nog steeds komt plagen in de nacht. Omdat alles wat je wenst: rust, geen pijn, kalmte niet uitkomen.
Dat is nu net wat zo hakt, want mijn eerdere ervaringen waren zo anders... Daar was dat, die (be)rusting en rustig gaan er wel.
Zorg voor goede begeleiding!
Wat vind jouw vriend eigenlijk eng aan dit bespreken?
Ik heb vaker gewaakt helaas...
Echter er is 1 ervaring die bijna 5 jaar na dato af en toe me nog steeds komt plagen in de nacht. Omdat alles wat je wenst: rust, geen pijn, kalmte niet uitkomen.
Dat is nu net wat zo hakt, want mijn eerdere ervaringen waren zo anders... Daar was dat, die (be)rusting en rustig gaan er wel.
Zorg voor goede begeleiding!
Wat vind jouw vriend eigenlijk eng aan dit bespreken?
vrijdag 24 maart 2017 12:17
quote:vivapimpelmees schreef op 24 maart 2017 @ 11:42:
Ach lieverd... gecondoleerd.
Ik heb gewaakt bij mijn schoonmoeder, was er ook bij toen ze overleed. De laatste dagen waren een hel, voor haar, maar ook voor ons, om te moeten toekijken. Het is nu bijna 5 jaar geleden, maar ik zie de beelden ook nog af en toe voorbijkomen.
Geef het tijd, en met iemand praten is een goed idee als dat in je omgeving niet kan.
Sterkte! Bij beide schoonouders hetzelfde gedaan als jij beschrijft en helemaal eens.
Ach lieverd... gecondoleerd.
Ik heb gewaakt bij mijn schoonmoeder, was er ook bij toen ze overleed. De laatste dagen waren een hel, voor haar, maar ook voor ons, om te moeten toekijken. Het is nu bijna 5 jaar geleden, maar ik zie de beelden ook nog af en toe voorbijkomen.
Geef het tijd, en met iemand praten is een goed idee als dat in je omgeving niet kan.
Sterkte! Bij beide schoonouders hetzelfde gedaan als jij beschrijft en helemaal eens.
vrijdag 24 maart 2017 12:37
quote:jadaiswa schreef op 24 maart 2017 @ 12:17:
Ik herken wat je schrijft en weet je? Die herhaalde beelden zijn echt verwerking. Maar praat hier wel over!
Ik heb vaker gewaakt helaas...
Echter er is 1 ervaring die bijna 5 jaar na dato af en toe me nog steeds komt plagen in de nacht. Omdat alles wat je wenst: rust, geen pijn, kalmte niet uitkomen.
Dat is nu net wat zo hakt, want mijn eerdere ervaringen waren zo anders... Daar was dat, die (be)rusting en rustig gaan er wel.
Zorg voor goede begeleiding!
Wat vind jouw vriend eigenlijk eng aan dit bespreken?
Hier is het pas echt de avond voor overlijden rust geworden en de dagen ervoor veel onrust, dat gedeelte hakt er echt in.
Die vindt de dood en alles eromheen eng.
Ik herken wat je schrijft en weet je? Die herhaalde beelden zijn echt verwerking. Maar praat hier wel over!
Ik heb vaker gewaakt helaas...
Echter er is 1 ervaring die bijna 5 jaar na dato af en toe me nog steeds komt plagen in de nacht. Omdat alles wat je wenst: rust, geen pijn, kalmte niet uitkomen.
Dat is nu net wat zo hakt, want mijn eerdere ervaringen waren zo anders... Daar was dat, die (be)rusting en rustig gaan er wel.
Zorg voor goede begeleiding!
Wat vind jouw vriend eigenlijk eng aan dit bespreken?
Hier is het pas echt de avond voor overlijden rust geworden en de dagen ervoor veel onrust, dat gedeelte hakt er echt in.
Die vindt de dood en alles eromheen eng.
vrijdag 24 maart 2017 12:44
quote:Peacy schreef op 24 maart 2017 @ 11:20:
[...]
Het is inderdaad heftig om het leven langzaam uit iemand te zien glijden.
Bizar ook, dat op dat moment (althans dat had ik en degene die erbij was) we blij waren met weer een teken dat het dichterbij kwam.
Je bedoelt dat je blij was dat haar dood dichterbij kwam? Dat herken ik al helemaal ja! Ik ben enorm verdrietig dat mijn moeder er niet meer is, maar op dat moment waren we heel erg blij dat het als het ware 'voorbij' was. Dat klinkt heel cru, want ook al is het natuurlijk helemaal niet goed, het was op dat moment wel goed (snap je?), en dat vond ze zelf ook. In de laatste heldere momenten die ze nog had de laatste week heeft ze regelmatig aangegeven dat het niet meer hoefde zo voor haar, en iedere keer als ze nog wakker werd konden we merken dat ze daar echt teleurgesteld door was en dat ze het liefst gewoon heel veel wilde slapen.
Als ik dit nu zo op schrijf en er over nadenk komen deze momenten ook wel echt weer helder in me naarboven. Ontzettend pijnlijk. Ik heb regelmatig gehad dat ik hele spontane huilbuien had, vooral op het moment dat ik in bed lag. Mijn vriend werd dan helemaal gek omdat hij het niet begreep ('waarom huil je?!'), en dan kon ik eigenlijk niets anders uitbrengen dan dat ik me op dat moment gewoon even heel erg verdrietig voelde, ook al was ik op dat moment niet perse aan mama aan het denken ofzo. Ik voelde gewoon een soort golf van verdriet dan ineens, vanuit het niets. Ik denk wel echt dat dat iets is wat je lichaam nodig heeft, net als dat je lichaam/hoofd zo nu en dan er aan terug moet denken. Maar zoals anderen ook al zeggen: praat erover! Ik vind het vervelend om te lezen dat je vriend het 'eng' vind en er daarom niet over praat. De dood is nu eenmaal iets wat bij het leven hoort, dus waarom moet je zoiets ontwijken. Mijn vriend (die alles met mijn moeder ook heeft meegemaakt) weet vaak niet wat hij moet zeggen, maar als hij beseft dat ik wil praten of even flink wilt janken dan laat hij me helemaal mijn gang gaan! Ook al snapt hij er geen bal van :p
[...]
Het is inderdaad heftig om het leven langzaam uit iemand te zien glijden.
Bizar ook, dat op dat moment (althans dat had ik en degene die erbij was) we blij waren met weer een teken dat het dichterbij kwam.
Je bedoelt dat je blij was dat haar dood dichterbij kwam? Dat herken ik al helemaal ja! Ik ben enorm verdrietig dat mijn moeder er niet meer is, maar op dat moment waren we heel erg blij dat het als het ware 'voorbij' was. Dat klinkt heel cru, want ook al is het natuurlijk helemaal niet goed, het was op dat moment wel goed (snap je?), en dat vond ze zelf ook. In de laatste heldere momenten die ze nog had de laatste week heeft ze regelmatig aangegeven dat het niet meer hoefde zo voor haar, en iedere keer als ze nog wakker werd konden we merken dat ze daar echt teleurgesteld door was en dat ze het liefst gewoon heel veel wilde slapen.
Als ik dit nu zo op schrijf en er over nadenk komen deze momenten ook wel echt weer helder in me naarboven. Ontzettend pijnlijk. Ik heb regelmatig gehad dat ik hele spontane huilbuien had, vooral op het moment dat ik in bed lag. Mijn vriend werd dan helemaal gek omdat hij het niet begreep ('waarom huil je?!'), en dan kon ik eigenlijk niets anders uitbrengen dan dat ik me op dat moment gewoon even heel erg verdrietig voelde, ook al was ik op dat moment niet perse aan mama aan het denken ofzo. Ik voelde gewoon een soort golf van verdriet dan ineens, vanuit het niets. Ik denk wel echt dat dat iets is wat je lichaam nodig heeft, net als dat je lichaam/hoofd zo nu en dan er aan terug moet denken. Maar zoals anderen ook al zeggen: praat erover! Ik vind het vervelend om te lezen dat je vriend het 'eng' vind en er daarom niet over praat. De dood is nu eenmaal iets wat bij het leven hoort, dus waarom moet je zoiets ontwijken. Mijn vriend (die alles met mijn moeder ook heeft meegemaakt) weet vaak niet wat hij moet zeggen, maar als hij beseft dat ik wil praten of even flink wilt janken dan laat hij me helemaal mijn gang gaan! Ook al snapt hij er geen bal van :p
vrijdag 24 maart 2017 12:49
Ja, ik was zo blij dat alles dichterbij kwam. Het was inderdaad goed op dat moment. Zij had dat ook, al kon ze niet meer praten. Ze reageerde wel door met haar ogen te volgen (als ze bij was).
Hmm.. Ja, mijn vriend vindt het op een of andere manier helemaal niet fijn. Eerlijk gezegd vindt hij het doodeng (wat een woord), ook als ik thuiskwam als ik bij haar geweest was, wilde hij niks horen.
Het komt te dichtbij of iets. Hij heeft el alles meegekregen en wil best troosten als ik huil, zolang ik er maar niks over zeg.
Hij snapt ook niet echt dat ik het soms nog moeilijk heb met het overlijden van m'n moeder (4 jaar geleden). Het is voor hem ongrijpbaar denk ik.
Hmm.. Ja, mijn vriend vindt het op een of andere manier helemaal niet fijn. Eerlijk gezegd vindt hij het doodeng (wat een woord), ook als ik thuiskwam als ik bij haar geweest was, wilde hij niks horen.
Het komt te dichtbij of iets. Hij heeft el alles meegekregen en wil best troosten als ik huil, zolang ik er maar niks over zeg.
Hij snapt ook niet echt dat ik het soms nog moeilijk heb met het overlijden van m'n moeder (4 jaar geleden). Het is voor hem ongrijpbaar denk ik.
