Psyche
alle pijlers
Wanneer mag je stoppen met jarenlang therapie???
dinsdag 28 maart 2017 18:08
quote:nijntjekonijn schreef op 28 maart 2017 @ 17:55:
[...]
Ik denk dat iedereen in mijn omgeving mijn problemen wel moe is.
Wat doet deze gedachte met je?
.
quote:Misschien beurt een familiebezoek wel op.
En wat doet deze gedachte met je?
Conclusie: welke gedachte brengt je iets goeds?
[...]
Ik denk dat iedereen in mijn omgeving mijn problemen wel moe is.
Wat doet deze gedachte met je?
.
quote:Misschien beurt een familiebezoek wel op.
En wat doet deze gedachte met je?
Conclusie: welke gedachte brengt je iets goeds?
What a nuanced anxiety
dinsdag 28 maart 2017 18:22
Hoi Nijntje,
Heb je al in het Fact team gezeten? Ik heb 4 diagnoses, en met veel hulp in het begin, van de psychiater, psycholoog en psychiatrisch verpleegkundige, zijn de klachten daarvan zodanig gereduceerd, dat ik vrijwilligerswerk kan doen. Drie ochtenden in de week, in een bejaardentehuis. Daar krijg ik heel veel waardering, van die lieve oude mensen en ook van de verpleging. Ik kom er altijd blij vandaan. Misschien zou je dat ook kunnen doen (ik weet niet of je werkt,of thuis bent) Misschien is er ook een Fact team bij jou in de buurt.
Heb je al in het Fact team gezeten? Ik heb 4 diagnoses, en met veel hulp in het begin, van de psychiater, psycholoog en psychiatrisch verpleegkundige, zijn de klachten daarvan zodanig gereduceerd, dat ik vrijwilligerswerk kan doen. Drie ochtenden in de week, in een bejaardentehuis. Daar krijg ik heel veel waardering, van die lieve oude mensen en ook van de verpleging. Ik kom er altijd blij vandaan. Misschien zou je dat ook kunnen doen (ik weet niet of je werkt,of thuis bent) Misschien is er ook een Fact team bij jou in de buurt.
dinsdag 28 maart 2017 18:22
Jeetje, wat lastig allemaal. Bewezen is dat de band tussen patiënt en therapeut de basis is voor elke therapie, welke therapie dat dan ook is. Als er wantrouwen, onveiligheid en onbegrip wordt ervaren heeft geen enkel behandeltraject zin. Lastig van therapie is dat het mensenwerk is, en niet iedereen kan met iedereen klikken, hoe professioneel ook, terwijl een klik, een gevoel van veiligheid, zo belangrijk is. Dat is dus niet per se een onwil van therapeut of patiënt, maar op het moment dat de klik er niet is, is het dus belangrijk om verder te gaan zoeken.
Als je al heel lang worstelt met jezelf en het leven en de hulpvraag tot nu toe nog niet tot de gewenste hulp leidt kan dat erg frustrerend zijn en je het gevoel geven dat het geen zin meer heeft. Maar dat is natuurlijk niet zo, je moet alleen zoeken naar de juiste vorm van therapie én de juiste therapeut(en). Is er iemand, nu of in het verleden uit een professioneel circuit (een coach, psycholoog, huisarts, wie dan ook) waar je je wel veilig bij voelde? Kan je daar niet een afspraak maken om samen te kijken naar waar jij wel de gewenste hulp kan krijgen? Dat lijkt me in ieder geval een stuk zinvoller dan de behandelingen waar je je nu doorheen aan het slaan bent door te zetten of op een forum te berichten.
Hoe goed bedoeld de adviezen van het FV ook zijn, voor iemand die niet met psychische klachten rondloopt is het erg moeilijk om de juiste handvaten uit te reiken. Met boerenverstand kan je iemand met grote psychische problemen en/of trauma's niet helpen, het is juist (onbedoeld ongetwijfeld) kwetsend en denigrerend. "Gewoon lachen", "een bloemetje bij iemand langs brengen" of "jezelf niet zo serieus nemen" zijn wellicht goeie adviezen voor een dipje, maar absoluut niet toereikend voor iemand die zo het gevoel heeft vast te lopen dat euthanasie aantrekkelijk begint te klinken. De opmerking daarbij dat je het daarvoor voor de therapeut zwaar maakt door dit (de gedachte aan euthanasie) aan te kaarten vind ik ronduit stuitend. Als het goed is, is een therapeut daarvoor opgeleid en als deze daar niet mee om kan gaan (wat helaas meer voorkomt), lijkt het mij de plicht van de hulpverlener om je te verwijzen naar iemand die dat wel kan.
Er heersen helaas nog veel vooroordelen over mensen met psychische problemen, niet alleen door mensen die daar simpelweg niet in kunnen komen doordat ze dat zelf niet ervaren hebben (en gelukkig maar! Maar het zou fijn zijn als het door deze mensen niet gemarginaliseerd werd door te denken hun eigen denkwijze te kunnen toepassen op iemand die daar om welke reden dan ook niet toe is staat is. Als een depressie was op te lossen met een wijntje, een gezellig bezoekje aan een vriendin of een strandwandeling waren er niet zoveel depressieve mensen. ) maar ook de professionals die het wellicht niet mee hebben gemaakt maar daar wel voor hebben doorgestudeerd. Dat betekent dat je zelf, op het moment dat je daar het minst toe in staat bent, zelf op zoek moet naar de juiste personen om de juiste hulp te bieden. Maar echt, dat kan! Stop met deze behandeling en kijk, met je therapeut, psychiater, instelling of wie dan ook naar een ander hulptraject voor jou.
Als je al heel lang worstelt met jezelf en het leven en de hulpvraag tot nu toe nog niet tot de gewenste hulp leidt kan dat erg frustrerend zijn en je het gevoel geven dat het geen zin meer heeft. Maar dat is natuurlijk niet zo, je moet alleen zoeken naar de juiste vorm van therapie én de juiste therapeut(en). Is er iemand, nu of in het verleden uit een professioneel circuit (een coach, psycholoog, huisarts, wie dan ook) waar je je wel veilig bij voelde? Kan je daar niet een afspraak maken om samen te kijken naar waar jij wel de gewenste hulp kan krijgen? Dat lijkt me in ieder geval een stuk zinvoller dan de behandelingen waar je je nu doorheen aan het slaan bent door te zetten of op een forum te berichten.
Hoe goed bedoeld de adviezen van het FV ook zijn, voor iemand die niet met psychische klachten rondloopt is het erg moeilijk om de juiste handvaten uit te reiken. Met boerenverstand kan je iemand met grote psychische problemen en/of trauma's niet helpen, het is juist (onbedoeld ongetwijfeld) kwetsend en denigrerend. "Gewoon lachen", "een bloemetje bij iemand langs brengen" of "jezelf niet zo serieus nemen" zijn wellicht goeie adviezen voor een dipje, maar absoluut niet toereikend voor iemand die zo het gevoel heeft vast te lopen dat euthanasie aantrekkelijk begint te klinken. De opmerking daarbij dat je het daarvoor voor de therapeut zwaar maakt door dit (de gedachte aan euthanasie) aan te kaarten vind ik ronduit stuitend. Als het goed is, is een therapeut daarvoor opgeleid en als deze daar niet mee om kan gaan (wat helaas meer voorkomt), lijkt het mij de plicht van de hulpverlener om je te verwijzen naar iemand die dat wel kan.
Er heersen helaas nog veel vooroordelen over mensen met psychische problemen, niet alleen door mensen die daar simpelweg niet in kunnen komen doordat ze dat zelf niet ervaren hebben (en gelukkig maar! Maar het zou fijn zijn als het door deze mensen niet gemarginaliseerd werd door te denken hun eigen denkwijze te kunnen toepassen op iemand die daar om welke reden dan ook niet toe is staat is. Als een depressie was op te lossen met een wijntje, een gezellig bezoekje aan een vriendin of een strandwandeling waren er niet zoveel depressieve mensen. ) maar ook de professionals die het wellicht niet mee hebben gemaakt maar daar wel voor hebben doorgestudeerd. Dat betekent dat je zelf, op het moment dat je daar het minst toe in staat bent, zelf op zoek moet naar de juiste personen om de juiste hulp te bieden. Maar echt, dat kan! Stop met deze behandeling en kijk, met je therapeut, psychiater, instelling of wie dan ook naar een ander hulptraject voor jou.
dinsdag 28 maart 2017 18:31
Dus je hebt nergens invloed op? Je bent een speelbal van je verleden, je omstandigheden, andere mensen en alle situaties?
Ja, dan snap ik wel dat je al jarenlang in behandeling bent, want als je dit werkelijk denkt, kán therapie toch ook niet helpen? Want als je er geen invloed op hebt, kun je het ook niet verbeteren.
Ik geloof er niets van, dat je nergens vat op hebt. Je kan altijd kiezen hoe je handelt: neem ik dit telefoontje wel aan of niet aan? Doe ik de deur wel open of niet open? Geef ik wel of geen antwoord op deze vraag? Ga ik deze route naar mijn bestemming of een andere route?
Zoveel waar je invloed op hebt. Maar goed, ik ga je jarenlange therapieën hier niet opnieuw zitten doen. Zolang jij denkt nergens invloed op te hebben, blijf je zitten waar je zit.
Ja, dan snap ik wel dat je al jarenlang in behandeling bent, want als je dit werkelijk denkt, kán therapie toch ook niet helpen? Want als je er geen invloed op hebt, kun je het ook niet verbeteren.
Ik geloof er niets van, dat je nergens vat op hebt. Je kan altijd kiezen hoe je handelt: neem ik dit telefoontje wel aan of niet aan? Doe ik de deur wel open of niet open? Geef ik wel of geen antwoord op deze vraag? Ga ik deze route naar mijn bestemming of een andere route?
Zoveel waar je invloed op hebt. Maar goed, ik ga je jarenlange therapieën hier niet opnieuw zitten doen. Zolang jij denkt nergens invloed op te hebben, blijf je zitten waar je zit.
dinsdag 28 maart 2017 18:55
quote:ReginaPhalange schreef op 28 maart 2017 @ 18:22:
(...)
Er heersen helaas nog veel vooroordelen over mensen met psychische problemen, niet alleen door mensen die daar simpelweg niet in kunnen komen doordat ze dat zelf niet ervaren hebben (en gelukkig maar! Maar het zou fijn zijn als het door deze mensen niet gemarginaliseerd werd door te denken hun eigen denkwijze te kunnen toepassen op iemand die daar om welke reden dan ook niet toe is staat is. Als een depressie was op te lossen met een wijntje, een gezellig bezoekje aan een vriendin of een strandwandeling waren er niet zoveel depressieve mensen. )
(...)
Ik pik dit er even uit Regina.
Ten eerste is een reactie gebaseerd op wat mensen zelf denken natuurlijk het enige wat je op een forum krijgt, naast de tip om hulp te zoeken. Hier zitten leken. En als er professionals meeschrijven, weten die dat juist zij niet zomaar via een forum goed kunnen analyseren wat er precies aan de hand is.
Ten tweede is het niet zo dat iedereen die deze tips geeft dat doet omdat ze zich niet kunnen indenken hoe het is om ziek te zijn, of onwetend zijn over de ernst van psychische klachten. Ik zie ook niemand schrijven 'breng een bloemetje langs en dan is het opgelost'. Natuurlijk is het niet zo simpel. Maar wel: steek je energie in positieve handelingen. En ik denk dat dat gezien TO's redenaties een heel goede tip is.
(Juist) met een depressie/andere klachten zijn dat soort kleine stapjes en schijnbaar zinloze handelingen belangrijk. Niet omdat ze het probleem wegtoveren, maar omdat ze bijdragen aan een gezonde structuur en een hulpmiddel kunnen zijn bij het vormen van sociale banden, positieve ervaringen, en positieve gedachten. En al deze dingen kan TO goed gebruiken.
Ik geloof net als jij (denk ik tussen de regels door te lezen) niet dat de mens helemaal maakbaar is. Schop onder je kont is niet altijd de oplossing. Maar blijven hangen in negatieve gedachten is dat in elk geval ook niet.
Als je een psychische ziekte hebt verdien je respect en is het fijn als mensen begrip tonen. Maar het ontslaat je niet van de 'plicht' om binnen je mogelijkheden voor jezelf te zorgen. Ik ben er op basis van haar posts in elk geval niet van overtuigd dat ze een hopeloze zaak is, noch dat de huidige therapie/therapeut niet werkt (of dat het aan de therapeut ligt). We weten überhaupt niet wat er met TO aan de hand is.
Waar ik met name op reageer is hoe ze de oplossing buiten zichzelf lijkt te leggen. Al in de titel van dit topic: toestemming vragen om beslissingen te nemen over haar eigen leven. Daar zit, vermoed ik, heel veel onzekerheid en faalangst achter, maar dat kan niemand voor haar oplossen. Juist door te laten zien hoe ze met haar gedachten en gevoel omgaat, en hoe dat haar verder in de put helpt, probeer ik haar een beetje het gevoel te geven dat ze niet hulpeloos is. Dat ze de negativiteit niet voor waar hoeft aan te nemen.
Want ze zei het zelf al: iemand die alleen maar goed naar je luistert, helpt je niet verder.
(...)
Er heersen helaas nog veel vooroordelen over mensen met psychische problemen, niet alleen door mensen die daar simpelweg niet in kunnen komen doordat ze dat zelf niet ervaren hebben (en gelukkig maar! Maar het zou fijn zijn als het door deze mensen niet gemarginaliseerd werd door te denken hun eigen denkwijze te kunnen toepassen op iemand die daar om welke reden dan ook niet toe is staat is. Als een depressie was op te lossen met een wijntje, een gezellig bezoekje aan een vriendin of een strandwandeling waren er niet zoveel depressieve mensen. )
(...)
Ik pik dit er even uit Regina.
Ten eerste is een reactie gebaseerd op wat mensen zelf denken natuurlijk het enige wat je op een forum krijgt, naast de tip om hulp te zoeken. Hier zitten leken. En als er professionals meeschrijven, weten die dat juist zij niet zomaar via een forum goed kunnen analyseren wat er precies aan de hand is.
Ten tweede is het niet zo dat iedereen die deze tips geeft dat doet omdat ze zich niet kunnen indenken hoe het is om ziek te zijn, of onwetend zijn over de ernst van psychische klachten. Ik zie ook niemand schrijven 'breng een bloemetje langs en dan is het opgelost'. Natuurlijk is het niet zo simpel. Maar wel: steek je energie in positieve handelingen. En ik denk dat dat gezien TO's redenaties een heel goede tip is.
(Juist) met een depressie/andere klachten zijn dat soort kleine stapjes en schijnbaar zinloze handelingen belangrijk. Niet omdat ze het probleem wegtoveren, maar omdat ze bijdragen aan een gezonde structuur en een hulpmiddel kunnen zijn bij het vormen van sociale banden, positieve ervaringen, en positieve gedachten. En al deze dingen kan TO goed gebruiken.
Ik geloof net als jij (denk ik tussen de regels door te lezen) niet dat de mens helemaal maakbaar is. Schop onder je kont is niet altijd de oplossing. Maar blijven hangen in negatieve gedachten is dat in elk geval ook niet.
Als je een psychische ziekte hebt verdien je respect en is het fijn als mensen begrip tonen. Maar het ontslaat je niet van de 'plicht' om binnen je mogelijkheden voor jezelf te zorgen. Ik ben er op basis van haar posts in elk geval niet van overtuigd dat ze een hopeloze zaak is, noch dat de huidige therapie/therapeut niet werkt (of dat het aan de therapeut ligt). We weten überhaupt niet wat er met TO aan de hand is.
Waar ik met name op reageer is hoe ze de oplossing buiten zichzelf lijkt te leggen. Al in de titel van dit topic: toestemming vragen om beslissingen te nemen over haar eigen leven. Daar zit, vermoed ik, heel veel onzekerheid en faalangst achter, maar dat kan niemand voor haar oplossen. Juist door te laten zien hoe ze met haar gedachten en gevoel omgaat, en hoe dat haar verder in de put helpt, probeer ik haar een beetje het gevoel te geven dat ze niet hulpeloos is. Dat ze de negativiteit niet voor waar hoeft aan te nemen.
Want ze zei het zelf al: iemand die alleen maar goed naar je luistert, helpt je niet verder.
What a nuanced anxiety
dinsdag 28 maart 2017 19:12
" Als een depressie was op te lossen met een wijntje, een gezellig bezoekje aan een vriendin of een strandwandeling waren er niet zoveel depressieve mensen. ) "
Ik had er een moord voor gedaan en weet ook heel zeker dat die depressie lang niet zo lang had geduurd als iemand de moeite had genomen om me mee te slepen en bovenstaande met me was gaan doen.
Ik heb tijden s die depressie een schop onder mijn gat gekregen, dagelijks, om te gaan koken en ik ging met liefde gebukt staan, want het heeft me door de moedeloosheid om te gaan koken heengesleept en na een periode had ik het niet meer nodig en kon ik het zelf weer af. Natuurlijk had ik zoals de TO kunnen reageren en dan zou ik nu nog dagelijks alleen brood eten of een magnetronmaaltje er tegenaan gooien.
Punt is, je moet ook zelf willen en niets afwijzen dat je aangeboden krijgt. Op zich gaat het er niet om dat je het opstapje aangeboden krijgt, het gaat erom dat je het opstapje gebruikt en ik denk dat hem daar de crux zit, opstapjes zat, maar er wordt geen stap verzet en door de tragiek daarvan heb ik inderdaad de neiging om de TO een kick in the butt te geven, want er is niets zo tragisch dan jezelf op te geven en pur sang bij de pakken neer te gaan zitten.
En zo hebben we allemaal onze eigen beweegredenen om te reageren zoals we doen.
Ik had er een moord voor gedaan en weet ook heel zeker dat die depressie lang niet zo lang had geduurd als iemand de moeite had genomen om me mee te slepen en bovenstaande met me was gaan doen.
Ik heb tijden s die depressie een schop onder mijn gat gekregen, dagelijks, om te gaan koken en ik ging met liefde gebukt staan, want het heeft me door de moedeloosheid om te gaan koken heengesleept en na een periode had ik het niet meer nodig en kon ik het zelf weer af. Natuurlijk had ik zoals de TO kunnen reageren en dan zou ik nu nog dagelijks alleen brood eten of een magnetronmaaltje er tegenaan gooien.
Punt is, je moet ook zelf willen en niets afwijzen dat je aangeboden krijgt. Op zich gaat het er niet om dat je het opstapje aangeboden krijgt, het gaat erom dat je het opstapje gebruikt en ik denk dat hem daar de crux zit, opstapjes zat, maar er wordt geen stap verzet en door de tragiek daarvan heb ik inderdaad de neiging om de TO een kick in the butt te geven, want er is niets zo tragisch dan jezelf op te geven en pur sang bij de pakken neer te gaan zitten.
En zo hebben we allemaal onze eigen beweegredenen om te reageren zoals we doen.
dinsdag 28 maart 2017 21:06
quote:nijntjekonijn schreef op 28 maart 2017 @ 17:40:
[...]
Ik ben meer mijn problemen spuugzat. En ook veel dingen aan mezelf.
Ben me zelf aan het afvragen of een euthanasie traject misschien wel de oplossing is.
Immers dan zijn al mijn huidige problemen opgelost, en die van de toekomst ook.
Maar je schijnt er moeilijk voor in aanmerking te komen. Mijn psycholoog staat er niet voor open als ik hierover begin.
Terwijl ik er ook over begin om te laten zien hoe hoog de wanhoop bij me zit, in de hoop dat het ze dan beter in me kan inleven.Je psych wil het er niet over hebben, het schijnt 'moeilijk' te zijn om ervoor in aanmerking te komen en vervolgens laat jij het dan maar zitten? Ga zelf op zoek naar hoe en waar je zo'n traject kunt starten.
[...]
Ik ben meer mijn problemen spuugzat. En ook veel dingen aan mezelf.
Ben me zelf aan het afvragen of een euthanasie traject misschien wel de oplossing is.
Immers dan zijn al mijn huidige problemen opgelost, en die van de toekomst ook.
Maar je schijnt er moeilijk voor in aanmerking te komen. Mijn psycholoog staat er niet voor open als ik hierover begin.
Terwijl ik er ook over begin om te laten zien hoe hoog de wanhoop bij me zit, in de hoop dat het ze dan beter in me kan inleven.Je psych wil het er niet over hebben, het schijnt 'moeilijk' te zijn om ervoor in aanmerking te komen en vervolgens laat jij het dan maar zitten? Ga zelf op zoek naar hoe en waar je zo'n traject kunt starten.
dinsdag 28 maart 2017 23:11
dinsdag 28 maart 2017 23:48
quote:nijntjekonijn schreef op 28 maart 2017 @ 17:40:
[...]
Ik ben meer mijn problemen spuugzat. En ook veel dingen aan mezelf.
Ben me zelf aan het afvragen of een euthanasie traject misschien wel de oplossing is.
Immers dan zijn al mijn huidige problemen opgelost, en die van de toekomst ook.
Maar je schijnt er moeilijk voor in aanmerking te komen. Mijn psycholoog staat er niet voor open als ik hierover begin.
Terwijl ik er ook over begin om te laten zien hoe hoog de wanhoop bij me zit, in de hoop dat het ze dan beter in me kan inleven.
Als ik de laatste zin lees klinkt het meer als een hulpvraag dan als een echte doodswens?
Als je het echt overweegt kun je misschien eens kijken bij het Klaverblad in Eindhoven. Gewoon even googelen. Geen idee of je daar terecht kunt, er zijn vast (misschien?) lange wachtlijsten, maar wellicht kun je er toch wat wijzer van worden.
Ik heb in ieder geval wel met je te doen ik hoop dat je een manier vindt om het leven toch als wat lichter te ervaren,,
[...]
Ik ben meer mijn problemen spuugzat. En ook veel dingen aan mezelf.
Ben me zelf aan het afvragen of een euthanasie traject misschien wel de oplossing is.
Immers dan zijn al mijn huidige problemen opgelost, en die van de toekomst ook.
Maar je schijnt er moeilijk voor in aanmerking te komen. Mijn psycholoog staat er niet voor open als ik hierover begin.
Terwijl ik er ook over begin om te laten zien hoe hoog de wanhoop bij me zit, in de hoop dat het ze dan beter in me kan inleven.
Als ik de laatste zin lees klinkt het meer als een hulpvraag dan als een echte doodswens?
Als je het echt overweegt kun je misschien eens kijken bij het Klaverblad in Eindhoven. Gewoon even googelen. Geen idee of je daar terecht kunt, er zijn vast (misschien?) lange wachtlijsten, maar wellicht kun je er toch wat wijzer van worden.
Ik heb in ieder geval wel met je te doen ik hoop dat je een manier vindt om het leven toch als wat lichter te ervaren,,
woensdag 29 maart 2017 12:13
quote:karin12345 schreef op 28 maart 2017 @ 17:43:
[...]
Gewoon beginnen! Ga iets leuks doen voor een ander.
Door een ander blij te maken, word je zelf ook blij.
Ik ben bang dat hier nu juist het probleem zit van Nijn.
Zij wil altijd iedereen een plezier doen en hierbij loopt ze zichzelf volkomen voorbij. Zij stort liever zelf volledig in dan dat ze stopt met lief zijn. Wanneer het op lief zijn aan komt geeft zij echt haar grenzen niet aan.
Zij steekt liever zichzelf enorm in de schulden om lief te kunnen zijn dan dat ze haar grenzen aan geeft.
Daar komt bij dat ze absoluut geen hulp wil aannemen. Zij stort zichzelf liever nog veel verder in de ellende dan dat ze hulp aanneemt welke haar spontaan aangeboden wordt.
Ook al wil Nijn het niet geloven, ik heb altijd het allerbeste met haar voor gehad. Maar wanneer iemand consequent alle hulp weigert en je ziet die persoon vervolgens steeds veder in de shit zakken dan begin je jezelf ook boos en machteloos te voelen. Volgens mij iets dat zij niet begrijpt.
[...]
Gewoon beginnen! Ga iets leuks doen voor een ander.
Door een ander blij te maken, word je zelf ook blij.
Ik ben bang dat hier nu juist het probleem zit van Nijn.
Zij wil altijd iedereen een plezier doen en hierbij loopt ze zichzelf volkomen voorbij. Zij stort liever zelf volledig in dan dat ze stopt met lief zijn. Wanneer het op lief zijn aan komt geeft zij echt haar grenzen niet aan.
Zij steekt liever zichzelf enorm in de schulden om lief te kunnen zijn dan dat ze haar grenzen aan geeft.
Daar komt bij dat ze absoluut geen hulp wil aannemen. Zij stort zichzelf liever nog veel verder in de ellende dan dat ze hulp aanneemt welke haar spontaan aangeboden wordt.
Ook al wil Nijn het niet geloven, ik heb altijd het allerbeste met haar voor gehad. Maar wanneer iemand consequent alle hulp weigert en je ziet die persoon vervolgens steeds veder in de shit zakken dan begin je jezelf ook boos en machteloos te voelen. Volgens mij iets dat zij niet begrijpt.
Niet geschoten is altijd mis
woensdag 29 maart 2017 12:18
quote:Bitje93 schreef op 29 maart 2017 @ 12:13:
[...]
Zij wil altijd iedereen een plezier doen en hierbij loopt ze zichzelf volkomen voorbij. Zij stort liever zelf volledig in dan dat ze stopt met lief zijn. Wanneer het op lief zijn aan komt geeft zij echt haar grenzen niet aan.
Zij steekt liever zichzelf enorm in de schulden om lief te kunnen zijn dan dat ze haar grenzen aan geeft.
.Hoe weet jij dat?
[...]
Zij wil altijd iedereen een plezier doen en hierbij loopt ze zichzelf volkomen voorbij. Zij stort liever zelf volledig in dan dat ze stopt met lief zijn. Wanneer het op lief zijn aan komt geeft zij echt haar grenzen niet aan.
Zij steekt liever zichzelf enorm in de schulden om lief te kunnen zijn dan dat ze haar grenzen aan geeft.
.Hoe weet jij dat?
woensdag 29 maart 2017 19:36
Wow, Nijntje. Wat zit jij in de slachtofferrol, zeg. Je lijkt de schuld bij alles en iedereen te leggen en zelf af te wachten tot je problemen zich vanzelf oplossen.
En het mooie: je krijgt het hier ook weer voor elkaar dat iedereen je suggesties aandraagt, en alles stuk voor stuk afwijst....
Probeer een andere psycholoog als je merkt dat je vastloopt bij huidige psycholoog. Maar realiseer je dat je zelf.in actie zult moeten komen.
En het mooie: je krijgt het hier ook weer voor elkaar dat iedereen je suggesties aandraagt, en alles stuk voor stuk afwijst....
Probeer een andere psycholoog als je merkt dat je vastloopt bij huidige psycholoog. Maar realiseer je dat je zelf.in actie zult moeten komen.
