Hoe een betere vriendin zijn?

Ik neem aan dat je in therapie zit en hard werkt aan je depressie, angststoornis, stress en de oorzaken daarvan? Blijkbaar ben je nu nog niet in staat om gezond om te gaan met je stressoren en zorgt dit voor veel frustratie, ruzies en nu ook twijfel vanuit je vriend (wat ik goed kan begrijpen). Mijn advies: afstand. Echt, neem voorlopig meer afstand van je vriend, voor hem én voor jezelf.



En ja, hij woont aan de andere kant van Europa dus afstand zat zou je zeggen, maar blijkbaar toch nog niet genoeg. Want als jij compleet in paniek raakt als hij zijn telefoon een paar uur niet opneemt en als je hem dan uiteindelijkt spreekt een soort black out krijgt waarin je jezelf niet bent dan is er gewoon écht te weinig afstand. Zolang jij met deze zaken niet gezond omgaat moet je dit hem (en jezelf) niet aan willen doen.



Dus zeg je reis af want in dit stadium de relatie goed proberen te krijgen gaat alleen maar averechts werken. Zorg eerst maar dat je stabieler wordt en gezonder met je stressoren omgaat.

Hoe lang bestaat deze relatie en hoe lang heb je al psychische problemen? Ik vind het zo apart dat er vaak in het begin van een OP de relatie altijd " fantastisch, stabiel, liefdevol etc" is en er vervolgens eigenlijk een bak ellende beschreven wordt.



Ik denk dat her voor jou sowieso beter is de focus op jezelf te leggen. Lange afstand relaties zijn erg stressvol.



Sterkte

Aanvullig: iemand anders nodig hebben om je beter te voelen is geen goede basis.

quote:pfrhan schreef op 30 maart 2017 @ 02:04:

Ik ga al jaren met mijn depressie om en alleen in moeilijke periodes dat ik alleen ben is het erger. Mijn paniek aanvallen komen niet doordat er te weinig afstand is. Afstand nemen heb ik geprobeerd en maakt het alleen maar erger, en ik wil mijn relatie absoluut niet opgeven. Daarnaast is het ook een wisselwerking want wanneer mijn relatie niet goed is ben ik angstiger en wanneer ik meer zekerheid heb is mijn angst minimaal. Mijn angst en depressie zijn blijvend, dus focus ik mij liever op het behouden van wat ik nog wel heb en weer gelukkig zijn in mijn relatie

Je bent je vriend aan het verstikken en als hij even zijn telefoon niet opneemt krijg jij een paniekaanval. Vind je echt dat dit voor hem een fijne relatie is?



Je zegt dat het blijvend is, je zit dus niet in therapie? Je hebt ook niet eerder handvatten gekregen om hier beter/gezonder mee om te gaan? Want angststoornis of niet, ik vind het nogal heftig dat het zo makkelijk escaleert. Heb je geen technieken om dat een halt toe te roepen?



Maar je vriend mag er dus vanuit gaan dat jij dit gedrag altijd zult blijven houden? Dat dit gedrag telkens weer flink de kop opsteekt als jij weer een onzeker bent of last hebt van stress? Sorry, maar dat is toch geen houdbare situatie? Ik zou als vriend zijnde niet kunnen accepteren hoe jij hiermee omgaat en er al helemaal niet voor emigreren. Dus hoe vervelend het voor jou ook is, ik begrijp zijn twijfel heel goed.



Jij zegt dat je je relatie wil behouden/redden. Voor mij als partner zou de enige manier zijn dat jij aan jezelf gaat werken en hier dus gezonder mee om leert te gaan. Anders zou het voor mij klaar zijn. Naar mij toekomen met al je onzekerheid (en daaruit voortvloeiende verstikkende gedrag) zou mij waarschijnlijk juist afstoten.



Wat heb je aan therapie gedaan?

Het is niet voor altijd? Hoe wil je hier van afkomen dan zonder professionele hulp? Of denk je dat het opgelost is als je vriend wel altijd dichtbij is? En denk je dat je vriend in een verstikkende relatie wil blijven zonder dat er iets veranderd, alleen de intentie om een betere vriendin te zijn is genoeg?



Ik zeg deze dingen niet om gemeen te zijn, maar er gaan na je laatste post behoorlijk wat alarmbellen rinkelen.

Ik zou mogelijkheden bekijken hoe je hulp kan krijgen. Want geloof me...dit soort dingen gaan echt niet ineens zomaar over

Je zegt: 'mijn vriend heeft de laatste tijd steeds meer twijfels over onze relatie.....vraagt hij zich af of het ooit nog wel beter wordt'



Als ik zo je antwoorden lees op de vragen die je gesteld worden door anderen krijg ik het al benauwd om eerlijk te zijn..

Het leest alsof je heel boos wordt als je advies krijgt hoe je het aan zou kunnen pakken terwijl je een topic opent met de vraag hoe je het beter zou kunnen doen maar als de suggesties je niet bevallen schiet je in de verdediging..

In paniek raken als de telefoon niet opgenomen wordt en een black-out krijgen als je hem dan spreekt: ik zou er niet tegen kunnen. Hij kennelijk ook niet, en vraagt zich volgens mij terecht af of het ooit nog beter wordt.



Ik denk ook dat je eerst zelf wat stabieler moet zijn om een leuke relatie op te kunnen bouwen. Is hij blij dat je binnenkort naar hem toekomt? Hij heeft zijn twijfels al uitgesproken. Ik denk dat je hem én jezelf een groot plezier doet door eerst te zorgen dat je zelf wat steviger in je schoenen staat voor je hem weer gaat bezoeken. Als je daar bent en hij komt wat later thuis dan afgesproken en jou in paniek aantreft zal dat de relatie geen goeddoen..



Waarom hangt het van hem af hoelang je daar blijft? Heeft dat een praktische reden of is het meer een kwestie van: 'als het niet beter gaat en er weer steeds drama is wil ik dat je vertrekt'?



Je hebt die problemen al langer dan dat je een relatie met hem hebt; dat is dus de persoon waar hij verliefd op is geworden, toch? Als het goed is hoef je hem echt niet te herinneren aan de liefde die jullie samen hebben..



Sterkte!

Wat Bestaardigopzich zegt...



Je maakt twee cruciale denkfouten:

1. Je verwacht niet dat het over gaat, dus je hoeft er niks aan te doen

2. Hoe kom je aan het bedrag van duizenden euro's? Is dat jou reden om denkfout 1 goed te praten?



Ik heb gelukkig voor mijn psychische problemen hulp kunnen vinden. En ondanks dat veel mensen zeggen dat je van de diagnose die ik ooit heb gehad nooit geneest, heb ik mijn uiterste best gedaan. Waarom? Omdat ik gezonde relaties aan wilde gaan met de mensen om me heen. En dat is gelukt.



Ik hoop dat je dat in gaat zien. Ik kan hier op dit forum echt niks zinnigers meer tegen je zeggen dan ik heb gedaan.

quote:pfrhan schreef op 30 maart 2017 @ 03:45:

Ik snap dat dit zo over komt, alleen ik kies er ook niet voor om zo te zijn en om zo met mijn mentale staat om te gaan. Ik doe al jaren mijn best om op de beste manier met dingen om te gaan, en hier wordt dan gezegd dat ik zonder professionele help nooit goed genoeg voor mijn vriend zal zijn. Ik sta er al van kinds af aan alleen voor en heb gewoon niet het geld of het support systeem hiervoor. Maar ik doe mijn best, en ik vroeg niet voor advies om hoe ik met mijn mentale problemen om moet gaan maar om hoe ik het beste van deze situatie kan maken, zonder dat ik mijn vriend verlies.

Mijn vriend zijn twijfels zijn mede door de afstand, en de onzekerheid die er is. Niet alleen door mij. Hij weet ook dat dit slechts een periode is en dat het komt omdat ik te veel stress heb nu. Mijn vriend is juist blij dat ik kom, en als ik bij hem ben heb ik ook geen last van paniek aanvallen. Omdat hij het vaak fijner vind om af te wisselen, dan gaat de tijd sneller en raken we niet al te erg in een sleur. Hoewel het voor mij nu makkelijker zal zijn om te blijven omdat tickets steeds duurder worden.



Ja klopt, ik weet ook dat hij hierom niet bij mij weg zal gaan, maar alles bij elkaar maakt het nu niet makkelijker.

bedankt!



Ho, stop: niemand zegt hier dat je nooit goed genoeg voor je vriend zal zijn.



Je spreekt jezelf tegen, je klampt je niet aan hem vast maar zegt ook dat je als je bij hem bent geen paniekaanvallen krijgt.. dus dat hangt dan wel degelijk van zijn aanwezigheid af. In een gezonde relatie is het niet goed dat zijn aanwezigheid direct verband houdt met jouw gezondheid. Dan kan hij je dus niet alleen laten want dan krijg je wel paniekaanvallen. Wat een verantwoordelijkheid, dat zal zwaar op hem drukken geloof me.



Je bent bang je vriend te verliezen, maar weet ook dat hij niet bij je weg zal gaan..



Niet om je op je hart te trappen, bang te maken of je belachelijk te maken maar ook ik kan er verder niets aan toevoegen, alles is wel gezegd.



Mijn laatste advies: lees morgen nog eens rustig(!!) door wat er zoal geschreven is. Je hebt dit topic geopend omdat je bang bent je vriend te verliezen door de ruzies en moeilijkheden tussen jullie. Niet omdat hij elders woont maar omdat hij ernstig twijfelt of hij nog met je verder wil.

Angst is een slechte raadgever; paniek ook. Probeer rust te nemen en ga ervanuit dat alles wat je hier leest niet is om jou af te kraken maar om je te helpen ook al is het niet waar je op hoopte kennelijk.



Natuurlijk hoef je niet de rest van je leven alleen te blijven maar het lijkt alsof je zegt: ik ben nou eenmaal zo, hij moet me maar nemen zoals ik ben.

De realiteit is dat hij dat wellicht in het begin van jullie relatie zo zag maar daar van terug aan het komen is, het is echt aan jou om te zorgen dat je -met of zonder hem- steviger in je schoenen staat en de problemen waar je tegenaan loopt in het leven aankan.

Mét of zonder partner. En daar wens ik je heel veel sterkte bij; ik zou als ik jou was toch nog eens terug gaan naar je huisarts, ziektekostenverzekeraars betalen wel degelijk therapie voor je angststoornis of traumaverwerking. Kost je alleen je eigen risico; daar moet een mouw aan te passen zijn.

Er zijn ook zelfhulpboeken kortom: stop met slachtoffer zijn en neem zelf de touwtjes (weer) in handen.

Ik denk zomaar dat dát je een stuk aantrekkelijker maakt om een relatie mee te hebben.



Echt, lees nog een paar keer door wat je hier aan tips krijgt en lees ze zoals ze bedoelt zijn; om jou te helpen. Nogmaals heel veel sterkte en ik hoop oprecht dat je zelf, alleen, zonder partner (in de buurt) en ook als alles tegenzit leert om te gaan met hobbels op de weg.

Want die blijven komen, je leven lang en niet alleen bij jou; iedereen krijgt zijn portie in het leven heus..

Jouw vriend wist dan wel wat voor psychische klachten je had toen jullie wat kregen, maar dat betekent niet dat hem dit in de praktijk zwaarder kan vallen dan ingeschat. Jij schatte waarschijnlijk ook niet in dat je paniekaanvallen jou zo konden overnemen, toch?



Een zorgverzekeraar wil niet dat mensen geen hulp kunnen krijgen door onvoldoende financiële middelen. Daarom zijn er betalingsregelingen te treffen (naast het gespreid betalen van het eigen risico). Betaalt jouw vriend dan telkens jouw bezoekjes naar hem toe? Of prioriteer je verkeerd en kun je je een tripje naar hem permitteren en gespreid je eigen risico betalen/betalingsregeling treffen niet?



Misschien vind je dit vervelende, confronterende vragen, maar ik stel ze wel. Ik lees namelijk de 'ja, maar' stand terug in je reacties. Met die houding zal er sowieso weinig verbeteren voor je, vrees ik.

Best knap, een lange afstandsrelatie die verstikkend is.



De oplossing om een leukere vriendin voor hem te zijn is vrij simpel:

doe lief, vrolijk en attent tegen hem.



Niet claimen, zeuren, klagen en controleren, maar oprechte interesse in hem tonen en hem laten merken dat hij degene is die jou blij maakt. Dan wordt hij ook (weer) blij van jou en dan verbetert jullie relatie.



Je angsten, somberheid en frustraties zul je op een andere manier moeten afreageren. Niet op hem, maar bijvoorbeeld op een boksbal. Of door een stevige wandeling, door fitnessoefeningen, dansen, aerobics, zwemmen, joggen, tennissen, tuinieren, zingen, schilderen, you name it.

Moet je psychologische hulp zelf betalen dan?

Heb je het zelf nagezocht / met je verzekering gebeld hoe dit zit, of vertrouw je de huisarts op zijn blauwe ogen?

Je bent een betere vriendin door in therapie te gaan. Nu besteed je je geld aan reizen naar je vriend. Besteed het aan iets nuttigers; jezelf.



Ik vind de twijfels van je vriend compleet begrijpelijk. Een relatie zoals die van jullie werkt niet als jij zoveel psychische problemen hebt én zo bizar reageert op simpele dingen.

Hij vraagt zich af of het nog wel beter wordt tussen jullie.

Nou nee, niet als jij niet iets gaat doen aan al je problemen.

Ik vind dat ook nogal oneerlijk tegenover hem dat je geen actie onderneemt en die depressie en angsten maar accepteert. Daarbij lijkt het alsof je hem gebruikt om jezelf beter te voelen.

Wellicht zou je een betere vriendin zijn door hem voorlopig te laten gaan...

Hoi, ik denk je verhaal goed te begrijpen.

Ga samen dingen doen die jullie in het begin van jullie relatie ook vaak deden.

Doe dingen die hij erg leuk vindt en vind daarvoor ruimte in jouzelf om dat vaker te doen. Dus ook als je bij jezelf gereserveerdheid merkt, geef dat geen aandacht. Weet waarvoor je het doet: de liefde voor je vriend.

Houdt hij ervan gemasseerd te worden, doe dit dan. En doe het regelmatig en doe het oprecht.

Doe veel moeite voor dit soort dingen. Het zal hem wakker schudden en zien met wie hij dealt: iemand die veel om hem geeft.



Laat de issues tijdens jullie tijd samen niet veel de boventoon voeren. Praat niet veel over stress, angst, depressie etc.

Werk juist aan de opbouw en liefde in jullie relatie. Laat dat schijnen. En wil je een uitlaat van stress ga dan samen trampoline springen of maak samen een wandeling in de wind.

En spreek iets af met hem wanneer bij jou de spanning hoog oploopt. Bijv een term die je dan kan zeggen of een symbool wat je kan aangeven waarvan hij weet dat je even niet lekker gaat en je tijd en ruimte nodig hebt om 'uit te blazen, te herstellen of naar je slaapkamer gaat of wat dan ook dat je nodig zal hebben om weer meer tot jezelf te komen.

Bedenk ook van tevoren wat je het beste kunt doen als zo'n angst aanval opkomt als je bij hem bent.

Wat ga je doen? (bijv ik trek me even terug op de slaapkamer om weer vat te krijgen op mezelf).Zodra je er al overna hebt gedacht scheelt dat al wat. Dit kan je ook tegen hem zeggen.

Dan weet hij meer wat hij zou kunnen verwachten en waar hij aan toe is.

Wees heel pro-aktief in alles naar hem.

Zodra je je hebt afgezonderd en je bent hersteld zoek hem dan gelijk weer op en stel hem gerust.

quote:Houdt hij ervan gemasseerd te worden, doe dit dan. En doe het regelmatig en doe het oprecht.



Hij woont aan de andere kant van Europa.



Hoe vaak zien jullie elkaar TO?

quote:Verbinder schreef op 30 maart 2017 @ 06:41:

Hoi, ik denk je verhaal goed te begrijpen.

Ga samen dingen doen die jullie in het begin van jullie relatie ook vaak deden.

Doe dingen die hij erg leuk vindt en vind daarvoor ruimte in jouzelf om dat vaker te doen. Dus ook als je bij jezelf gereserveerdheid merkt, geef dat geen aandacht. Weet waarvoor je het doet: de liefde voor je vriend.

Houdt hij ervan gemasseerd te worden, doe dit dan. En doe het regelmatig en doe het oprecht.

Doe veel moeite voor dit soort dingen. Het zal hem wakker schudden en zien met wie hij dealt: iemand die veel om hem geeft.



Laat de issues tijdens jullie tijd samen niet veel de boventoon voeren. Praat niet veel over stress, angst, depressie etc.

Werk juist aan de opbouw en liefde in jullie relatie. Laat dat schijnen. En wil je een uitlaat van stress ga dan samen trampoline springen of maak samen een wandeling in de wind.

En spreek iets af met hem wanneer bij jou de spanning hoog oploopt. Bijv een term die je dan kan zeggen of een symbool wat je kan aangeven waarvan hij weet dat je even niet lekker gaat en je tijd en ruimte nodig hebt om 'uit te blazen, te herstellen of naar je slaapkamer gaat of wat dan ook dat je nodig zal hebben om weer meer tot jezelf te komen.

Bedenk ook van tevoren wat je het beste kunt doen als zo'n angst aanval opkomt als je bij hem bent.

Wat ga je doen? (bijv ik trek me even terug op de slaapkamer om weer vat te krijgen op mezelf).Zodra je er al overna hebt gedacht scheelt dat al wat. Dit kan je ook tegen hem zeggen.

Dan weet hij meer wat hij zou kunnen verwachten en waar hij aan toe is.

Wees heel pro-aktief in alles naar hem.

Zodra je je hebt afgezonderd en je bent hersteld zoek hem dan gelijk weer op en stel hem gerust.Dus alles moet gaan draaien om TO en haar angsten? Hè ja, gezellig.

Zoek een andere huisarts want die man weet echt niet waar hij het overheeft..

Je kunt het ook omdraaien: Je bent wie je bent en je vriend kan dat niet handelen.

Als je echt vindt wat je hier schrijft, dat dit is wat het is nu is en kan je vriend niet met je omgaan.

Denk je dat het anders kan, zorg ervoor dat je dat dan doet.

Zoals gezegd door therapie en misschien jezelf voorhouden bepaald gedrag niet te laten merken, telefoon weg te leggen en verbod op bellen en appen in bepaalde buien ofziets.

Iets beters wordt het niet als het klopt wat je zegt, dus het is iets genetisch en het is iets dat je altijd bij je draagt.

Dan is een lange afstand relatie niks en een man die jou niet kan geven wat je nodig hebt ook niet.

Mijn schoonzus raakt al in de stress als mijn zwager 30 minuten niet appt, die appen de hele dag door met elkaar.

Die leven ook zo, zonder verrassingen, houden ze beiden niet van. Die hebben geen diagnose (behalve een van mij ) en leven zo lang en gelukkig.

Aparte huisarts. Iets is aangeboren? En gaat duizenden euro's kosten? Wat is je recente trauma dan?