Psyche
alle pijlers
Baby overleden (na geboorte), lotgenoten?
donderdag 30 maart 2017 01:21
Ruim twee maanden geleden is ons zoontje prematuur geboren, en na 3 weken strijden heeft hij het helaas niet gered. Ik wil (nog) niet teveel details geven maar ik ben op zoek naar lotgenoten, omdat ik benieuwd ben of dit me helpt bij het verwerken. Iemand zin om mee te praten? Liever geen lotgenoten met een miskraam, dat is toch niet precies wat ik zoek denk ik..
donderdag 30 maart 2017 08:54
Lieve TO
Ik heb helaas wel ervaring. Mijn dochtertje is met een spoedkeizersnede gehaald met 34 weken en is na 3 dagen overleden.
Dat is nu 8 jaar geleden. In die tijd heb ik op dit forum een tijd lang met lotgenoten "gesproken" en dat heeft mij toen heel erg geholpen.
Mag ik vragen wat je gezinssamenstelling is?
Ik heb helaas wel ervaring. Mijn dochtertje is met een spoedkeizersnede gehaald met 34 weken en is na 3 dagen overleden.
Dat is nu 8 jaar geleden. In die tijd heb ik op dit forum een tijd lang met lotgenoten "gesproken" en dat heeft mij toen heel erg geholpen.
Mag ik vragen wat je gezinssamenstelling is?
vrijdag 31 maart 2017 01:52
Bedankt voor jullie reacties, lief!
@kesa, dezelfde situatie inderdaad. Dit was ons eerste kindje dus we zijn nu met zn 2-en, en hond en kat. Wat ging er bij jullie dochtertje mis? En heb je nog meer kinderen (gekregen)?
@micchan, bedankt! Wat is er bij jou gebeurd?
@knijster, ik heb inderdaad gekeken naar die stichting (helma, dat had jij ook in je berichtje gezet eerst toch?), maar ik begrijp niet helemaal hoe het werkt, omdat het mailinglijsten zijn staat er. Weet jij hoe dit gaat?
Het wordt voor mij een beetje een probeersel, misschien wordt het ook juist wel niet beter als ik erover praat (en me er maar bezig mee blijf houden), maar ik wil toch een poging wagen. We hebben inmiddels alle formaliteiten achter de rug, en dat helpt wel. Al dat vervelende gedoe van papierwerk is nog wel het ergste. Het enige wat we nu nog hebben is een financiele schuld... Ik woon in het buitenland, het land van mijn partner, en hier heeft de zorgverzekering een limiet.
Gelukkig is gebleken dat ik hier ook een enorme steun kreeg van heel veel mensen (soms sta je daar niet bij stil), en wordt ook regelmatig uitgenodigd voor koffie en een kletspraatje, en dat stel ik zeer op prijs.
@kesa, dezelfde situatie inderdaad. Dit was ons eerste kindje dus we zijn nu met zn 2-en, en hond en kat. Wat ging er bij jullie dochtertje mis? En heb je nog meer kinderen (gekregen)?
@micchan, bedankt! Wat is er bij jou gebeurd?
@knijster, ik heb inderdaad gekeken naar die stichting (helma, dat had jij ook in je berichtje gezet eerst toch?), maar ik begrijp niet helemaal hoe het werkt, omdat het mailinglijsten zijn staat er. Weet jij hoe dit gaat?
Het wordt voor mij een beetje een probeersel, misschien wordt het ook juist wel niet beter als ik erover praat (en me er maar bezig mee blijf houden), maar ik wil toch een poging wagen. We hebben inmiddels alle formaliteiten achter de rug, en dat helpt wel. Al dat vervelende gedoe van papierwerk is nog wel het ergste. Het enige wat we nu nog hebben is een financiele schuld... Ik woon in het buitenland, het land van mijn partner, en hier heeft de zorgverzekering een limiet.
Gelukkig is gebleken dat ik hier ook een enorme steun kreeg van heel veel mensen (soms sta je daar niet bij stil), en wordt ook regelmatig uitgenodigd voor koffie en een kletspraatje, en dat stel ik zeer op prijs.
vrijdag 31 maart 2017 06:22
Die mailinglijsten bij lieve engeltjes stammen nog uit de tijd dat internet net beschikbaar was voor particulieren. Ze willen niet te veel mensen in een groep want dan wordt je overspoeld met mailtjes. Je wordt ingedeeld in een groep en daar kun je via mail je verhaal vertellen, schrijven wat je hebt mee gemaakt, wat je bezig houdt. De anderen doen dat ook, de een wat meer dan de ander. Als je een mail stuurt komt het automatisch bij de hele groep terecht. Je kunt op de verhalen van anderen reageren, is niet verplicht.
Eens in de zoveel tijd hadden ze toen ik erbij zat ook een bijeenkomst. Is niet verplicht. Mijn man en ik zijn 2 of 3 keer geweest en ik vond dat erg waardevol.
Het contact met lotgenoten heeft mij toen echt geholpen met de verwerking.
Eens in de zoveel tijd hadden ze toen ik erbij zat ook een bijeenkomst. Is niet verplicht. Mijn man en ik zijn 2 of 3 keer geweest en ik vond dat erg waardevol.
Het contact met lotgenoten heeft mij toen echt geholpen met de verwerking.
vrijdag 31 maart 2017 09:14
Er zijn zeker lotgenoten hier op het forum, er zijn ook diverse topics over, maar zoals altijd is ieder verhaal anders.
hier stond mijn verhaal
Het enige advies wat ik kan geven is dat je je moet laten leiden door je eigen gevoel en dat van je partner. Laat elkaar in de waarde, rouwverwerking loopt niet synchroon en accepteer dat. Sta open voor elkaars emoties en steun elkaar daarin.
Heel veel sterkte.
hier stond mijn verhaal
Het enige advies wat ik kan geven is dat je je moet laten leiden door je eigen gevoel en dat van je partner. Laat elkaar in de waarde, rouwverwerking loopt niet synchroon en accepteer dat. Sta open voor elkaars emoties en steun elkaar daarin.
Heel veel sterkte.
vrijdag 31 maart 2017 09:18
vrijdag 31 maart 2017 13:22
quote:ikbenmoedervan schreef op 31 maart 2017 @ 09:18:
De site van lieve engeltjes ken ik ook. Zelf heb ik daar niets meegedaan omdat ik niet open stond voor verhalen van anderen.
Wel heb ik de boeken gelezen die zij verkopen; "Geen blote voetjes in het gras" en "Geen blote voetjes in het zand". Die boeken staan vol met verhalen van lotgenoten.In "Geen blote voetjes in het gras" staat mijn verhaal ook nog.
De site van lieve engeltjes ken ik ook. Zelf heb ik daar niets meegedaan omdat ik niet open stond voor verhalen van anderen.
Wel heb ik de boeken gelezen die zij verkopen; "Geen blote voetjes in het gras" en "Geen blote voetjes in het zand". Die boeken staan vol met verhalen van lotgenoten.In "Geen blote voetjes in het gras" staat mijn verhaal ook nog.
vrijdag 31 maart 2017 14:04
quote:viajera26 schreef op 31 maart 2017 @ 01:52:
@micchan, bedankt! Wat is er bij jou gebeurd?
Onze dochter is met 26 weken spontaan geboren en na twintig dagen overleden, nu ruim drie jaar geleden. Inmiddels wel een tweede kindje hier rondlopen.
Fijn dat er veel mensen om je heen zijn die je steunen.
@micchan, bedankt! Wat is er bij jou gebeurd?
Onze dochter is met 26 weken spontaan geboren en na twintig dagen overleden, nu ruim drie jaar geleden. Inmiddels wel een tweede kindje hier rondlopen.
Fijn dat er veel mensen om je heen zijn die je steunen.
maandag 3 april 2017 09:43
Hoi TO,
Sorry dat je even hebt moeten wachten op een reactie van mijn kant.
Mijn placenta had losgelaten vandaar de spoedkeizersnede. Mijn dochter had daardoor ernstig en langdurig zuurstof gebrek en is na 3 dagen overleden. Ik had toen al een kindje van bijna 2 jaar. Dat heeft mij enorm geholpen. Want voor haar moest ik mijn bed uit, koken, boodschappen doen etc. Met mijn man had ik afgesproken dat we eerlijk over onze gevoelens zouden zijn dus ook als die niet overeen kwamen. Iedereen rouwt anders, we zijn allemaal uniek. Wij zijn nog steeds heel blij met die afspraak. We hebben ieder op onze eigen manier kunnen rouwen en waren toch op de hoogte van elkaars gevoel.
Ik wens je de komende tijd heel veel sterkte toe samen met je vriend.
Sorry dat je even hebt moeten wachten op een reactie van mijn kant.
Mijn placenta had losgelaten vandaar de spoedkeizersnede. Mijn dochter had daardoor ernstig en langdurig zuurstof gebrek en is na 3 dagen overleden. Ik had toen al een kindje van bijna 2 jaar. Dat heeft mij enorm geholpen. Want voor haar moest ik mijn bed uit, koken, boodschappen doen etc. Met mijn man had ik afgesproken dat we eerlijk over onze gevoelens zouden zijn dus ook als die niet overeen kwamen. Iedereen rouwt anders, we zijn allemaal uniek. Wij zijn nog steeds heel blij met die afspraak. We hebben ieder op onze eigen manier kunnen rouwen en waren toch op de hoogte van elkaars gevoel.
Ik wens je de komende tijd heel veel sterkte toe samen met je vriend.
zaterdag 29 april 2017 21:02
Dag dames,
Als eerste mijn excuses dat ik niet meer gereageerd heb.. ik nam het me telkens voor en het kwam er maar niet van. En zoals ik al had geschreven, was dit op het forum posten een beetjeeen probeersel om te kijken of er ik iets aan had.
En nu ik weet dat er ook anderen zijn, weet ik eigenlijk niet zo goed waar ik het met jullie over moet hebben of wat ik kan vragen, beetje stom.
Het gaat momenteel nog steeds met ups en downs, ik merk dat ik wel echt verschillende fases doormaak. Ik zit nu in de boze en chagrijnige fase, niet zo gezellig. Maar ik probeer om het in ieder geval niet op mijn directe omgeving af te reageren, maar soms heb ik echt zin om een bord tegen de muur te gooien ofzo haha.
Verder wil ik graag nog een keer met de artsen spreken of ze echt niet weten wat de oorzaak is geweest. En verder... werk ik gewoon volle dagen want als ik niks te doen heb loop ik helemaal met mn ziel onder de arm.
Weet niet of jullie nog zullen reageren, maar bedankt dan alvast voor de reactie
Als eerste mijn excuses dat ik niet meer gereageerd heb.. ik nam het me telkens voor en het kwam er maar niet van. En zoals ik al had geschreven, was dit op het forum posten een beetjeeen probeersel om te kijken of er ik iets aan had.
En nu ik weet dat er ook anderen zijn, weet ik eigenlijk niet zo goed waar ik het met jullie over moet hebben of wat ik kan vragen, beetje stom.
Het gaat momenteel nog steeds met ups en downs, ik merk dat ik wel echt verschillende fases doormaak. Ik zit nu in de boze en chagrijnige fase, niet zo gezellig. Maar ik probeer om het in ieder geval niet op mijn directe omgeving af te reageren, maar soms heb ik echt zin om een bord tegen de muur te gooien ofzo haha.
Verder wil ik graag nog een keer met de artsen spreken of ze echt niet weten wat de oorzaak is geweest. En verder... werk ik gewoon volle dagen want als ik niks te doen heb loop ik helemaal met mn ziel onder de arm.
Weet niet of jullie nog zullen reageren, maar bedankt dan alvast voor de reactie
zondag 30 april 2017 13:48
quote:viajera26 schreef op 29 april 2017 @ 21:02:
Dag dames,
Als eerste mijn excuses dat ik niet meer gereageerd heb.. ik nam het me telkens voor en het kwam er maar niet van. En zoals ik al had geschreven, was dit op het forum posten een beetjeeen probeersel om te kijken of er ik iets aan had.
En nu ik weet dat er ook anderen zijn, weet ik eigenlijk niet zo goed waar ik het met jullie over moet hebben of wat ik kan vragen, beetje stom.
Het gaat momenteel nog steeds met ups en downs, ik merk dat ik wel echt verschillende fases doormaak. Ik zit nu in de boze en chagrijnige fase, niet zo gezellig. Maar ik probeer om het in ieder geval niet op mijn directe omgeving af te reageren, maar soms heb ik echt zin om een bord tegen de muur te gooien ofzo haha.
Verder wil ik graag nog een keer met de artsen spreken of ze echt niet weten wat de oorzaak is geweest. En verder... werk ik gewoon volle dagen want als ik niks te doen heb loop ik helemaal met mn ziel onder de arm.
Weet niet of jullie nog zullen reageren, maar bedankt dan alvast voor de reactie
Om als eerste te beginnen, doe wat voor jou goed voelt, alle adviezen zijn goed bedoeld, maar eigenlijk heb je er geen k*t aan, je moet dit echt op je eigen manier doen!
Ik ben zelf eind januari bevallen van een stil geboren dochter, vlak voor dat ik moest bevallen is haar hartje gestopt. Mijn placenta was niet met haar meegegroeid en ze heeft het dus heel lang heel zwaar gehad in mijn buik.
Ik merk aan mezelf dat ik het af en toe fijn vind om met lotgenoten te praten en wat verhalen te lezen, maar dat het mij eigenlijk beter helpt om gewoon met mensen over hele andere dingen te praten. Je blijft zo in het negatieve en verdrietige hangen als je er steeds maar over blijft praten, dat is mijn gevoel erbij. Voor ons was het ons eerste kindje en ik heb dus ook niet een ander kindje om voor te zorgen, wat de pijn wellicht kan helpen verzachten, omdat die ook gewoon jouw volle aandacht verdiend. Ik ben nog niet aan het werk, dat kon ik echt nog niet, en ik zie ook helemaal niet voor mij hoe ik dat over 3 weken ineens wel kan, maar ja je kan moeilijk je leven lang thuis blijven zitten. Beetje bij beetje maar gewoon je leven weer oppakken. De boosheidsfase heb ik ook gehad, en die komt soms nog wel eens om de hoek kijken. Voor mij helpt het vaak wel om ergens heen te rijden waar niemand je kan horen en dan zoooo verschrikkelijk hard schreeuwen!!! Anders is het ook zo zonde van je servies
Verder mag je mij altijd een prive berichtje doen. Ook als je het over iets heeel anders wil hebben.
Dag dames,
Als eerste mijn excuses dat ik niet meer gereageerd heb.. ik nam het me telkens voor en het kwam er maar niet van. En zoals ik al had geschreven, was dit op het forum posten een beetjeeen probeersel om te kijken of er ik iets aan had.
En nu ik weet dat er ook anderen zijn, weet ik eigenlijk niet zo goed waar ik het met jullie over moet hebben of wat ik kan vragen, beetje stom.
Het gaat momenteel nog steeds met ups en downs, ik merk dat ik wel echt verschillende fases doormaak. Ik zit nu in de boze en chagrijnige fase, niet zo gezellig. Maar ik probeer om het in ieder geval niet op mijn directe omgeving af te reageren, maar soms heb ik echt zin om een bord tegen de muur te gooien ofzo haha.
Verder wil ik graag nog een keer met de artsen spreken of ze echt niet weten wat de oorzaak is geweest. En verder... werk ik gewoon volle dagen want als ik niks te doen heb loop ik helemaal met mn ziel onder de arm.
Weet niet of jullie nog zullen reageren, maar bedankt dan alvast voor de reactie
Om als eerste te beginnen, doe wat voor jou goed voelt, alle adviezen zijn goed bedoeld, maar eigenlijk heb je er geen k*t aan, je moet dit echt op je eigen manier doen!
Ik ben zelf eind januari bevallen van een stil geboren dochter, vlak voor dat ik moest bevallen is haar hartje gestopt. Mijn placenta was niet met haar meegegroeid en ze heeft het dus heel lang heel zwaar gehad in mijn buik.
Ik merk aan mezelf dat ik het af en toe fijn vind om met lotgenoten te praten en wat verhalen te lezen, maar dat het mij eigenlijk beter helpt om gewoon met mensen over hele andere dingen te praten. Je blijft zo in het negatieve en verdrietige hangen als je er steeds maar over blijft praten, dat is mijn gevoel erbij. Voor ons was het ons eerste kindje en ik heb dus ook niet een ander kindje om voor te zorgen, wat de pijn wellicht kan helpen verzachten, omdat die ook gewoon jouw volle aandacht verdiend. Ik ben nog niet aan het werk, dat kon ik echt nog niet, en ik zie ook helemaal niet voor mij hoe ik dat over 3 weken ineens wel kan, maar ja je kan moeilijk je leven lang thuis blijven zitten. Beetje bij beetje maar gewoon je leven weer oppakken. De boosheidsfase heb ik ook gehad, en die komt soms nog wel eens om de hoek kijken. Voor mij helpt het vaak wel om ergens heen te rijden waar niemand je kan horen en dan zoooo verschrikkelijk hard schreeuwen!!! Anders is het ook zo zonde van je servies
Verder mag je mij altijd een prive berichtje doen. Ook als je het over iets heeel anders wil hebben.
woensdag 10 mei 2017 01:16
Hey Ukkepuk, bedankt voor je reactie! Is inderdaad heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb eigenlijk dit topic geopend met het idee dat het me zou helpen, maar nu voelt het inderdaad alsof ik erin blijf hangen,. Ik wil aan de ene kant wel praten maar aan de andere kant ben ik ook wel klaar met alle sores.
Ik ben vandaag naar het ziekenhuis geweest, had een kleine blaasontsteking, maar daar kwam ik de kinderarts tegen. Ik had al bedacht om een keer met ze te praten om nog één keer te horen of ze weten wat er gebeurd is, om het zeg maar af te kunnen sluiten. Maar het gesprek van vandaag gaf eigenlijk niet zoveel duidelijkheid, ze weten het gewoon niet. En als het iets genetisch is, bestaat er altijd de kans dat het nog een keer gebeurt. Dus voel me vandaag een beetje lamgeslagen daardoor... nergens zin in. Maar voorlopig is een zwangerschap toch geen optie, dus we gaan eerst dit jaar doorkomen en dan kijken we weer verder.
Hoe gaat het met jou? Nog niet aan het werk dus? Heb je een baan/baas die daar flexibel in is? Dat lijkt me wel fijn. Ik ben zelfstandig ondernemer en vind het heerlijk dat ik soms een dag gewoon niet hoef te gaan en ook geen verantwoording af hoef te leggen.
Ik ben vandaag naar het ziekenhuis geweest, had een kleine blaasontsteking, maar daar kwam ik de kinderarts tegen. Ik had al bedacht om een keer met ze te praten om nog één keer te horen of ze weten wat er gebeurd is, om het zeg maar af te kunnen sluiten. Maar het gesprek van vandaag gaf eigenlijk niet zoveel duidelijkheid, ze weten het gewoon niet. En als het iets genetisch is, bestaat er altijd de kans dat het nog een keer gebeurt. Dus voel me vandaag een beetje lamgeslagen daardoor... nergens zin in. Maar voorlopig is een zwangerschap toch geen optie, dus we gaan eerst dit jaar doorkomen en dan kijken we weer verder.
Hoe gaat het met jou? Nog niet aan het werk dus? Heb je een baan/baas die daar flexibel in is? Dat lijkt me wel fijn. Ik ben zelfstandig ondernemer en vind het heerlijk dat ik soms een dag gewoon niet hoef te gaan en ook geen verantwoording af hoef te leggen.
woensdag 10 mei 2017 11:28
Ons kindje is ook na de geboorte overleden, bijna 5 maanden geleden inmiddels.
Ze was een voldragen baby en had een onverwacht slechte start. Ze is lang gereanimeerd na haar geboorte, maar heeft zolang zuurstoftekort gehad dat ze geen menswaardig leven meer zou hebben. Na 2 dagen is haar behandeling gestopt en ze is vervolgens overleden.
Ik sta er een beetje hetzelfde in als Ukkepuck denk ik. Ik kijk liever naar de toekomst dan dat ik blijf hangen in wat geweest is. Dat wil niet zeggen dat wij nooit meer aan onze dochter denken. Sterker nog, ze is elk moment van elke dag in mijn gedachten. We praten veel over haar en ze hoort ook echt bij ons. Zij is ons eerste kind en dat zal ze altijd blijven. Dat we haar niet mochten houden verandert daar niets aan.
Wij zijn allebei vrij snel weer aan het werk gegaan. Mijn man ongeveer 2 weken na haar crematie en ikzelf toen ik lichamelijk voldoende hersteld was van de bevalling (6 weken na de bevalling ongeveer). De afleiding heeft ons beide heel veel goed gedaan, hoewel ik de eerste paar weken wel zwaar vond.
Over het algemeen gaat het eigenlijk heel goed met ons. Natuurlijk hebben we nog wel eens k*t dagen en rottige momenten, maar dat is ook een beetje ons nieuwe normaal denk ik. Ons leven is voor altijd anders en het verdriet en gemis zullen nooit verdwijnen. Maar dat hoeft ook niet en dat wil ik ook niet.
Wij zijn wel weer bezig met zwanger worden (dat gaat bij ons niet natuurlijk en we zijn al wat ouder) en dat voelt aan de ene kant nog best dubbel, maar we zijn er ook wel weer heel erg aan toe. Wij weten nu wat we missen en dat maakt de wens voor nog een kindje eigenlijk alleen maar groter in ons geval. Ik ben er ook van overtuigd dat het verdriet om het verliezen van onze dochter heel goed naast een nieuwe zwangerschap kan bestaan. Ik vind het ook doodeng en ben veel banger dat het ons niet meer gaat lukken, dan ik de vorige keer was.
Ze was een voldragen baby en had een onverwacht slechte start. Ze is lang gereanimeerd na haar geboorte, maar heeft zolang zuurstoftekort gehad dat ze geen menswaardig leven meer zou hebben. Na 2 dagen is haar behandeling gestopt en ze is vervolgens overleden.
Ik sta er een beetje hetzelfde in als Ukkepuck denk ik. Ik kijk liever naar de toekomst dan dat ik blijf hangen in wat geweest is. Dat wil niet zeggen dat wij nooit meer aan onze dochter denken. Sterker nog, ze is elk moment van elke dag in mijn gedachten. We praten veel over haar en ze hoort ook echt bij ons. Zij is ons eerste kind en dat zal ze altijd blijven. Dat we haar niet mochten houden verandert daar niets aan.
Wij zijn allebei vrij snel weer aan het werk gegaan. Mijn man ongeveer 2 weken na haar crematie en ikzelf toen ik lichamelijk voldoende hersteld was van de bevalling (6 weken na de bevalling ongeveer). De afleiding heeft ons beide heel veel goed gedaan, hoewel ik de eerste paar weken wel zwaar vond.
Over het algemeen gaat het eigenlijk heel goed met ons. Natuurlijk hebben we nog wel eens k*t dagen en rottige momenten, maar dat is ook een beetje ons nieuwe normaal denk ik. Ons leven is voor altijd anders en het verdriet en gemis zullen nooit verdwijnen. Maar dat hoeft ook niet en dat wil ik ook niet.
Wij zijn wel weer bezig met zwanger worden (dat gaat bij ons niet natuurlijk en we zijn al wat ouder) en dat voelt aan de ene kant nog best dubbel, maar we zijn er ook wel weer heel erg aan toe. Wij weten nu wat we missen en dat maakt de wens voor nog een kindje eigenlijk alleen maar groter in ons geval. Ik ben er ook van overtuigd dat het verdriet om het verliezen van onze dochter heel goed naast een nieuwe zwangerschap kan bestaan. Ik vind het ook doodeng en ben veel banger dat het ons niet meer gaat lukken, dan ik de vorige keer was.
