Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
zondag 26 maart 2017 17:23
quote:ducktape schreef op 26 maart 2017 @ 16:17:
Ik heb alles graag zelf in de hand. Anders wordt ik helemaal gek. Wil zelf dingen bepalen of wat dan ook.
Ik heb gegoogled naar 'ik geef veel kritiek', of iets in die trant, maar krijg alleen maar pagina's over hoe om te gaan met kritiek.
Iemand enig idee hoe dit aan te pakken?
Wat wil je precies? Wil je je kritiek op een andere manier uiten? Wil je leren om anders om te gaan met dingen die niet op jouw manier gaan?
Bedenk dat eerst wat duidelijker, anders ben je te onduidelijk voor google. (En misschien ook wel voor je vriend )
Ik heb alles graag zelf in de hand. Anders wordt ik helemaal gek. Wil zelf dingen bepalen of wat dan ook.
Ik heb gegoogled naar 'ik geef veel kritiek', of iets in die trant, maar krijg alleen maar pagina's over hoe om te gaan met kritiek.
Iemand enig idee hoe dit aan te pakken?
Wat wil je precies? Wil je je kritiek op een andere manier uiten? Wil je leren om anders om te gaan met dingen die niet op jouw manier gaan?
Bedenk dat eerst wat duidelijker, anders ben je te onduidelijk voor google. (En misschien ook wel voor je vriend )
zondag 26 maart 2017 17:28
Ik zit eraan te denken om te gaan verhuizen. Dit vanwege ruimtegebrek. Mijn huis heeft 1 kleine slaapkamer en een kleine woonkamer. Ik kan lang niet al mijn spullen kwijt. Daarom staat er veel in dozen op grond en op de stoelen. En ligt er veel op mijn tafels. Toen ik er ging wonen dacht ik dat het groot genoeg zou zijn, maar nee. Mijn ruime achtertuin is heerlijk om in te zitten. Maar hem onderhouden is een ander verhaal. Ik heb er vaak de energie en discipline niet voor. Van het weekend hebben we nog samen gepraat met degene die komt helpen met de voortuin renoveren. Het heeft me aan het denken gezet. Wil ik dit wel?
Met het oog op de toekomst denk ik beter af te zijn in een wat ruimer huis met kleinere tuin. Ik zie het leven wat ik nu leid geen 20 jaar meer voor me. Het wordt me teveel. Ook omdat mijn moeder al 4 keer kanker heeft gehad denk ik nu dat ik beter binnenkort daar weg moet gaan. Nu kunnen mijn moeder en stiefvader me nog helpen verhuizen. Misschien is ze er over 10 jaar niet meer en wie gaat me dan helpen? Dan ben ik bang dat het er niet meer van komt en zit ik nog met dezelfde frustraties..Nu zit ik steeds te dubben wat nou verstandig is.
Met het oog op de toekomst denk ik beter af te zijn in een wat ruimer huis met kleinere tuin. Ik zie het leven wat ik nu leid geen 20 jaar meer voor me. Het wordt me teveel. Ook omdat mijn moeder al 4 keer kanker heeft gehad denk ik nu dat ik beter binnenkort daar weg moet gaan. Nu kunnen mijn moeder en stiefvader me nog helpen verhuizen. Misschien is ze er over 10 jaar niet meer en wie gaat me dan helpen? Dan ben ik bang dat het er niet meer van komt en zit ik nog met dezelfde frustraties..Nu zit ik steeds te dubben wat nou verstandig is.
zondag 26 maart 2017 17:37
quote:Case-je schreef op 26 maart 2017 @ 17:23:
[...]
Wat wil je precies? Wil je je kritiek op een andere manier uiten? Wil je leren om anders om te gaan met dingen die niet op jouw manier gaan?
Bedenk dat eerst wat duidelijker, anders ben je te onduidelijk voor google. (En misschien ook wel voor je vriend )
Ik wil leren meer mijn mond te houden. Maar als ik dat nu doe, vreet ik mij van binnen op. Ik wil altijd graag mijn ongenoegen uiten. Dat haalt voor mij al heel wat druk van de ketel.
Dus mond houden, maar me vervolgens niet helemaal opvreten van binnen. Of leren opbouwende kritiek geven, al ben ik gewoon van mezelf niet zo'n positief mens...
[...]
Wat wil je precies? Wil je je kritiek op een andere manier uiten? Wil je leren om anders om te gaan met dingen die niet op jouw manier gaan?
Bedenk dat eerst wat duidelijker, anders ben je te onduidelijk voor google. (En misschien ook wel voor je vriend )
Ik wil leren meer mijn mond te houden. Maar als ik dat nu doe, vreet ik mij van binnen op. Ik wil altijd graag mijn ongenoegen uiten. Dat haalt voor mij al heel wat druk van de ketel.
Dus mond houden, maar me vervolgens niet helemaal opvreten van binnen. Of leren opbouwende kritiek geven, al ben ik gewoon van mezelf niet zo'n positief mens...
zondag 26 maart 2017 19:24
Kun je iets met Top- Tip- Suggestion?
Dus eerst aangeven wat je er goed aan vond (compliment geven). Dan aangeven wat je graag anders had gezien. En afsluiten met een suggestie.
Of dingen gewoon helemaal leren los te laten. Waarderen dat er iets gedaan wordt. En anders alles zelf blijven doen (maar daar dan ook niet over mopperen!)
Sorry, even kort. . Sta op het punt de deur uit te gaan.
Dus eerst aangeven wat je er goed aan vond (compliment geven). Dan aangeven wat je graag anders had gezien. En afsluiten met een suggestie.
Of dingen gewoon helemaal leren los te laten. Waarderen dat er iets gedaan wordt. En anders alles zelf blijven doen (maar daar dan ook niet over mopperen!)
Sorry, even kort. . Sta op het punt de deur uit te gaan.
zondag 26 maart 2017 20:21
Mijn moeder heeft er ook een handje van om op alles wat mij vader doet (in het huishouden) kritiek te geven.
Ik heb het heel erg met de opvoeding van ons kind (omdat ik daar een bepaald beeld van heb en het ook zo'n beetje m'n levensdoel is, dus het moet wel allemaal op mijn manier gebeuren).
Ik ben ook een perfectionist en een controlfreak.
Op mijn werk heb ik geleerd om bijvoorbeeld brieven/teksten van anderen alleen op fouten te controleren en niet helemaal naar mijn stijl te herschrijven. Dat heb ik moeten leren loslaten. Het is niet mijn werk.
Qua opvoeding heb ik tegen man gezegd dat als we samen zijn ik graag zie dat hij mijn manier toepast. Dan vertrouw ik hem ook voldoende wanneer ik er niet ben (en mag hij doen wat hij nodig acht... Wat niet weet...).
En vaak komt het beter over als je de taken specifieke maakt. 'Badkamer schoonmaken' werkt bij mij bijvoorbeeld niet, dan loop ik vast. Maar als het wordt opgeknipt in 'bad schoonmaken', 'wc poetsen', 'vloer dweilen'... dat is overzichtelijker.
Dus misschien je partner ook vertellen stofzuigen: beneden trap, gang/overloop, zoldertrap etc.
Ik heb het heel erg met de opvoeding van ons kind (omdat ik daar een bepaald beeld van heb en het ook zo'n beetje m'n levensdoel is, dus het moet wel allemaal op mijn manier gebeuren).
Ik ben ook een perfectionist en een controlfreak.
Op mijn werk heb ik geleerd om bijvoorbeeld brieven/teksten van anderen alleen op fouten te controleren en niet helemaal naar mijn stijl te herschrijven. Dat heb ik moeten leren loslaten. Het is niet mijn werk.
Qua opvoeding heb ik tegen man gezegd dat als we samen zijn ik graag zie dat hij mijn manier toepast. Dan vertrouw ik hem ook voldoende wanneer ik er niet ben (en mag hij doen wat hij nodig acht... Wat niet weet...).
En vaak komt het beter over als je de taken specifieke maakt. 'Badkamer schoonmaken' werkt bij mij bijvoorbeeld niet, dan loop ik vast. Maar als het wordt opgeknipt in 'bad schoonmaken', 'wc poetsen', 'vloer dweilen'... dat is overzichtelijker.
Dus misschien je partner ook vertellen stofzuigen: beneden trap, gang/overloop, zoldertrap etc.
) helpt bij kritiek is als ik mijn kritiek formuleer als een mening of een gevoel en niet als een feit.
dinsdag 28 maart 2017 03:28
Hier weer even bericht van mij. Ik ben veilig aangekomen in mijn nieuwe woonomgeving. Ik moet weer allemaal nieuwe routines eigen maken in huis (door de indeling en gebrek aan kastruimte ook). Door de warmte gaat dit allemaal wat trager (mijn hoofd werkt ook trager). Tel daar de hormonaal gestuurde warrigheid bij op en de chaos is compleet.
Ik zit nog in de vakantiemodus, en een vriendin is oo visite en dat is zo'n aanpakker. Gelukkig maar want anders gebeurde er helemaal weinig hier in huis. Zo heb ik geen wasmachine, dus wassen we steeds op de hand. Elke dag geroutineerd afwassen en snorkelspul schoonspoelen. Continu rekening moeten houden dat je je zooi niet buiten kan hangen.
Gelukkig kent mijn tijdelijke huisgenoot mijn gekkigheden, dat scheelt weer.
Ik zit nog in de vakantiemodus, en een vriendin is oo visite en dat is zo'n aanpakker. Gelukkig maar want anders gebeurde er helemaal weinig hier in huis. Zo heb ik geen wasmachine, dus wassen we steeds op de hand. Elke dag geroutineerd afwassen en snorkelspul schoonspoelen. Continu rekening moeten houden dat je je zooi niet buiten kan hangen.
Gelukkig kent mijn tijdelijke huisgenoot mijn gekkigheden, dat scheelt weer.
dinsdag 28 maart 2017 05:57
Ik heb wel vaak kritiek paraat, maar meestal spreek ik die niet uit. Er wordt over het algemeen niet zo heel erg veel mee gedaan, dus... Komt ook nog eens bij dat als je altijd van alles aan te merken hebt op anderen je jezelf wel tot schietschijf maakt wanner je zelf eens in de fout gaat, en dat is nu ook weer niet de bedoeling. 
BB, mooi dat je bent aangekomen. Fors andere tijdzone als ik Google mag geloven. Ben ik niet meer de enige die dit topic doorneemt als het hier nacht is. :p
BB, mooi dat je bent aangekomen. Fors andere tijdzone als ik Google mag geloven. Ben ik niet meer de enige die dit topic doorneemt als het hier nacht is. :p
dinsdag 28 maart 2017 10:58
Veel succes en geluk met je nieuwe avontuur, Biobitch.
Ik weet niet wie toevallig mijn topic al had gelezen, maar ik ben gister bij PsyQ geweest en ze zagen genoeg grond om te testen of ik autistisch ben. Dus ik ga nu een traject in voor diagnose. Ik krijg nog een brief met de datum voor de afspraak. Daar kan ik wel slecht tegen, elke keer die onduidelijkheid. Ik loop liever gewoon daar de deur uit met een nieuwe afspraak in mijn agenda. Maar dat kan blijkbaar niet. Erg jammer.
Ik weet niet wie toevallig mijn topic al had gelezen, maar ik ben gister bij PsyQ geweest en ze zagen genoeg grond om te testen of ik autistisch ben. Dus ik ga nu een traject in voor diagnose. Ik krijg nog een brief met de datum voor de afspraak. Daar kan ik wel slecht tegen, elke keer die onduidelijkheid. Ik loop liever gewoon daar de deur uit met een nieuwe afspraak in mijn agenda. Maar dat kan blijkbaar niet. Erg jammer.
woensdag 29 maart 2017 11:09
Hebben jullie dat ook? Dat je regelmatig de mist in gaat tijdens interactie (lees: gesprek) met anderen? Dat je blijkbaar een verkeerde intonatie hebt? Dat mensen jouw opmerkingen als kattig ervaren, terwijl het in jouw oren precies zo klinkt zoals zij zelf praten? Het gebeurt me regelmatig. En het vervelende is dat het ook heel vaak gebeurt als ik met mijn ouders spreek. Vooral tussen mijn moeder en mij levert het soms vervelende situaties op, maar met mijn vader (waarvan ik overigens al heel lang denk dat hij ook ergens op het spectrum zit) komen die situaties ook voor. Zij zeggen dan dat ik niet zo bitchy moet reageren, maar ik ben me echt van geen kwaad bewust. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ik doe precies mijn best om te communiceren zoals 'normale' mensen communiceren, maar ik doe blijkbaar iets niet goed.
Nu ja, ik weet niet precies wat ik met deze post wil bereiken. Misschien moest ik het gewoon even van mij af schrijven.
Nu ja, ik weet niet precies wat ik met deze post wil bereiken. Misschien moest ik het gewoon even van mij af schrijven.
woensdag 29 maart 2017 11:40
quote:Fifi123 schreef op 29 maart 2017 @ 11:09:
Hebben jullie dat ook? Dat je regelmatig de mist in gaat tijdens interactie (lees: gesprek) met anderen? Dat je blijkbaar een verkeerde intonatie hebt? Dat mensen jouw opmerkingen als kattig ervaren, terwijl het in jouw oren precies zo klinkt zoals zij zelf praten? Het gebeurt me regelmatig. En het vervelende is dat het ook heel vaak gebeurt als ik met mijn ouders spreek. Vooral tussen mijn moeder en mij levert het soms vervelende situaties op, maar met mijn vader (waarvan ik overigens al heel lang denk dat hij ook ergens op het spectrum zit) komen die situaties ook voor. Zij zeggen dan dat ik niet zo bitchy moet reageren, maar ik ben me echt van geen kwaad bewust. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ik doe precies mijn best om te communiceren zoals 'normale' mensen communiceren, maar ik doe blijkbaar iets niet goed.
Nu ja, ik weet niet precies wat ik met deze post wil bereiken. Misschien moest ik het gewoon even van mij af schrijven.
Ja dat herken ik. Ook vooral bij mijn moeder. Meestal gebeurt het als ik me niet serieus genomen voel met iets waar ik last van heb. Zoals mijn gebit. Het staat niet lekker meer en dat geeft klachten. Dan zegt ze: "Ja maar jij bent ook wel heel perfect of je gebit." Of: "Dat is de leeftijd, hoe ouder je word hoe meer klachten." Van zulke opmerkingen wordt ik een beetje kribbig. Ik wil dan een advies van wat ik moet doen. Ze weet het dan niet en dan blijf ik er over tobben. Als ik er dan een reactie op geef vraagt ze waarom ik zo lelijk doe. Want zij kan er toch niks aan doen? In haar ogen beschuldig ik haar dan. Maar ik hoopte dan op een andere reactie. Of als ik weer eens onduidelijk praat in haar ogen. Daar kan zij dan bitchy op reageren. Ik ben erg gevoelig voor kritiek en dan is mijn humeur verpest. Hoelang kent ze me nou al? Accepteer dat nou eens, denk ik dan. Vraag alleen: Wat zeg je? Zonder dat commentaar erbij. Ik voel me dan echt geprikkeld en dan snapt ze niet waarom ik zo anders kijk. Ze kan soms praten alsof haar het allemaal wordt aangedaan. Dat stoort me wel eens.
Maar een paar minuten later is ze dat weer vergeten en weer poeslief. Daar vind ik ook moeilijk op te reageren. Het is verder een goed mens, ze heeft me nog nooit laten vallen. Er is niemand in wie ik verder zo'n vertrouwen heb. Maar in de communicatie gaat het nogal eens mis.
Hebben jullie dat ook? Dat je regelmatig de mist in gaat tijdens interactie (lees: gesprek) met anderen? Dat je blijkbaar een verkeerde intonatie hebt? Dat mensen jouw opmerkingen als kattig ervaren, terwijl het in jouw oren precies zo klinkt zoals zij zelf praten? Het gebeurt me regelmatig. En het vervelende is dat het ook heel vaak gebeurt als ik met mijn ouders spreek. Vooral tussen mijn moeder en mij levert het soms vervelende situaties op, maar met mijn vader (waarvan ik overigens al heel lang denk dat hij ook ergens op het spectrum zit) komen die situaties ook voor. Zij zeggen dan dat ik niet zo bitchy moet reageren, maar ik ben me echt van geen kwaad bewust. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ik doe precies mijn best om te communiceren zoals 'normale' mensen communiceren, maar ik doe blijkbaar iets niet goed.
Nu ja, ik weet niet precies wat ik met deze post wil bereiken. Misschien moest ik het gewoon even van mij af schrijven.
Ja dat herken ik. Ook vooral bij mijn moeder. Meestal gebeurt het als ik me niet serieus genomen voel met iets waar ik last van heb. Zoals mijn gebit. Het staat niet lekker meer en dat geeft klachten. Dan zegt ze: "Ja maar jij bent ook wel heel perfect of je gebit." Of: "Dat is de leeftijd, hoe ouder je word hoe meer klachten." Van zulke opmerkingen wordt ik een beetje kribbig. Ik wil dan een advies van wat ik moet doen. Ze weet het dan niet en dan blijf ik er over tobben. Als ik er dan een reactie op geef vraagt ze waarom ik zo lelijk doe. Want zij kan er toch niks aan doen? In haar ogen beschuldig ik haar dan. Maar ik hoopte dan op een andere reactie. Of als ik weer eens onduidelijk praat in haar ogen. Daar kan zij dan bitchy op reageren. Ik ben erg gevoelig voor kritiek en dan is mijn humeur verpest. Hoelang kent ze me nou al? Accepteer dat nou eens, denk ik dan. Vraag alleen: Wat zeg je? Zonder dat commentaar erbij. Ik voel me dan echt geprikkeld en dan snapt ze niet waarom ik zo anders kijk. Ze kan soms praten alsof haar het allemaal wordt aangedaan. Dat stoort me wel eens.
Maar een paar minuten later is ze dat weer vergeten en weer poeslief. Daar vind ik ook moeilijk op te reageren. Het is verder een goed mens, ze heeft me nog nooit laten vallen. Er is niemand in wie ik verder zo'n vertrouwen heb. Maar in de communicatie gaat het nogal eens mis.
woensdag 29 maart 2017 11:47
@Fifi123: Voor mij levert dit steeds minder problemen op. Ik reageer soms nog iets te direct maar de personen waar ik mee omga weten dan ook dat dit niet agressief bedoeld is, zij kunnen dit kaderen.
Bij nieuwe contacten ben ik wat afwachtend in de gesprekken. Liever iets te stil dan iemand die hen dadelijk tegen het hoofd stoot.
Het lijkt me vervelend als je zelfs bij je ouders op je woorden moet letten. Hebben ze weet van je autisme?
Bij nieuwe contacten ben ik wat afwachtend in de gesprekken. Liever iets te stil dan iemand die hen dadelijk tegen het hoofd stoot.
Het lijkt me vervelend als je zelfs bij je ouders op je woorden moet letten. Hebben ze weet van je autisme?
woensdag 29 maart 2017 14:29
quote:hondenmens schreef op 29 maart 2017 @ 11:40:
[...]
Ja dat herken ik. Ook vooral bij mijn moeder. Meestal gebeurt het als ik me niet serieus genomen voel met iets waar ik last van heb. Zoals mijn gebit. Het staat niet lekker meer en dat geeft klachten. Dan zegt ze: "Ja maar jij bent ook wel heel perfect of je gebit." Of: "Dat is de leeftijd, hoe ouder je word hoe meer klachten." Van zulke opmerkingen wordt ik een beetje kribbig. Ik wil dan een advies van wat ik moet doen. Ze weet het dan niet en dan blijf ik er over tobben. Als ik er dan een reactie op geef vraagt ze waarom ik zo lelijk doe. Want zij kan er toch niks aan doen? In haar ogen beschuldig ik haar dan. Maar ik hoopte dan op een andere reactie. Of als ik weer eens onduidelijk praat in haar ogen. Daar kan zij dan bitchy op reageren. Ik ben erg gevoelig voor kritiek en dan is mijn humeur verpest. Hoelang kent ze me nou al? Accepteer dat nou eens, denk ik dan. Vraag alleen: Wat zeg je? Zonder dat commentaar erbij. Ik voel me dan echt geprikkeld en dan snapt ze niet waarom ik zo anders kijk. Ze kan soms praten alsof haar het allemaal wordt aangedaan. Dat stoort me wel eens.
Maar een paar minuten later is ze dat weer vergeten en weer poeslief. Daar vind ik ook moeilijk op te reageren. Het is verder een goed mens, ze heeft me nog nooit laten vallen. Er is niemand in wie ik verder zo'n vertrouwen heb. Maar in de communicatie gaat het nogal eens mis.
Ja, dat is dus hier ook dat de communicatie nogal eens mis gaat tussen mijn moeder en mij. Vanmorgen was dat ook, vlak voordat ik aan het werk moest. En nu zijn we al uren verder en ik loop nog steeds erover te malen in mijn hoofd. Wát is dan verkeerd aan de toon waarop ik praat en hóe kan ik dat dan veranderen. Ik kom er niet uit.
Voordat ik wegging was het dan zogenaamd alweer vergeten en vergeven, maar niet voor mij. Ik blijf er dan mee zitten omdat ik zo graag goed wil doen. Dan zegt mijn moeder dat ik niet altijd zo bezig moet zijn met "hoe ik dingen (goed) moet doen". Maar ik weet niet beter. Bijna alles wat ik doe doe ik op zo'n manier.
quote:Valdemar_II schreef op 29 maart 2017 @ 11:47:
@Fifi123: Voor mij levert dit steeds minder problemen op. Ik reageer soms nog iets te direct maar de personen waar ik mee omga weten dan ook dat dit niet agressief bedoeld is, zij kunnen dit kaderen.
Bij nieuwe contacten ben ik wat afwachtend in de gesprekken. Liever iets te stil dan iemand die hen dadelijk tegen het hoofd stoot.
Het lijkt me vervelend als je zelfs bij je ouders op je woorden moet letten. Hebben ze weet van je autisme?Mijn ouders weten ervan, maar ik geloof dat ze liever doen alsof het niet bestaat. Dat maakt het ook zo moeilijk als ik aangeef dat ik dingen niet zo bedoel zoals ze eruit komen. Ik ben me vaak écht van geen kwaad bewust, maar ik word er wel op afgerekend. En dat heeft dan weer tot gevolg dat ik nog harder reageer omdat ik dan helemaal gefrustreerd raak, met alle gevolgen van dien. Dan loop ik zoals vandaag weer de hele dag ermee rond, en als ik er nog eens over wil praten dan mag dat meestal niet. Erg lastig.
[...]
Ja dat herken ik. Ook vooral bij mijn moeder. Meestal gebeurt het als ik me niet serieus genomen voel met iets waar ik last van heb. Zoals mijn gebit. Het staat niet lekker meer en dat geeft klachten. Dan zegt ze: "Ja maar jij bent ook wel heel perfect of je gebit." Of: "Dat is de leeftijd, hoe ouder je word hoe meer klachten." Van zulke opmerkingen wordt ik een beetje kribbig. Ik wil dan een advies van wat ik moet doen. Ze weet het dan niet en dan blijf ik er over tobben. Als ik er dan een reactie op geef vraagt ze waarom ik zo lelijk doe. Want zij kan er toch niks aan doen? In haar ogen beschuldig ik haar dan. Maar ik hoopte dan op een andere reactie. Of als ik weer eens onduidelijk praat in haar ogen. Daar kan zij dan bitchy op reageren. Ik ben erg gevoelig voor kritiek en dan is mijn humeur verpest. Hoelang kent ze me nou al? Accepteer dat nou eens, denk ik dan. Vraag alleen: Wat zeg je? Zonder dat commentaar erbij. Ik voel me dan echt geprikkeld en dan snapt ze niet waarom ik zo anders kijk. Ze kan soms praten alsof haar het allemaal wordt aangedaan. Dat stoort me wel eens.
Maar een paar minuten later is ze dat weer vergeten en weer poeslief. Daar vind ik ook moeilijk op te reageren. Het is verder een goed mens, ze heeft me nog nooit laten vallen. Er is niemand in wie ik verder zo'n vertrouwen heb. Maar in de communicatie gaat het nogal eens mis.
Ja, dat is dus hier ook dat de communicatie nogal eens mis gaat tussen mijn moeder en mij. Vanmorgen was dat ook, vlak voordat ik aan het werk moest. En nu zijn we al uren verder en ik loop nog steeds erover te malen in mijn hoofd. Wát is dan verkeerd aan de toon waarop ik praat en hóe kan ik dat dan veranderen. Ik kom er niet uit.
Voordat ik wegging was het dan zogenaamd alweer vergeten en vergeven, maar niet voor mij. Ik blijf er dan mee zitten omdat ik zo graag goed wil doen. Dan zegt mijn moeder dat ik niet altijd zo bezig moet zijn met "hoe ik dingen (goed) moet doen". Maar ik weet niet beter. Bijna alles wat ik doe doe ik op zo'n manier.
quote:Valdemar_II schreef op 29 maart 2017 @ 11:47:
@Fifi123: Voor mij levert dit steeds minder problemen op. Ik reageer soms nog iets te direct maar de personen waar ik mee omga weten dan ook dat dit niet agressief bedoeld is, zij kunnen dit kaderen.
Bij nieuwe contacten ben ik wat afwachtend in de gesprekken. Liever iets te stil dan iemand die hen dadelijk tegen het hoofd stoot.
Het lijkt me vervelend als je zelfs bij je ouders op je woorden moet letten. Hebben ze weet van je autisme?Mijn ouders weten ervan, maar ik geloof dat ze liever doen alsof het niet bestaat. Dat maakt het ook zo moeilijk als ik aangeef dat ik dingen niet zo bedoel zoals ze eruit komen. Ik ben me vaak écht van geen kwaad bewust, maar ik word er wel op afgerekend. En dat heeft dan weer tot gevolg dat ik nog harder reageer omdat ik dan helemaal gefrustreerd raak, met alle gevolgen van dien. Dan loop ik zoals vandaag weer de hele dag ermee rond, en als ik er nog eens over wil praten dan mag dat meestal niet. Erg lastig.
woensdag 29 maart 2017 14:50
quote:Fifi123 schreef op 29 maart 2017 @ 14:29:
[...]
...
Voordat ik wegging was het dan zogenaamd alweer vergeten en vergeven, maar niet voor mij. Ik blijf er dan mee zitten omdat ik zo graag goed wil doen. Dan zegt mijn moeder dat ik niet altijd zo bezig moet zijn met "hoe ik dingen (goed) moet doen". ...
...
Ik heb het even ingekort.
Weet je, voor mij was het goed om te beseffen dat mensen vooral met hun eigen leven bezig zijn. Hoe nauw je contact ook, je blijft een personage in hun verhaal. Dus terwijl jij blijft tobben over zaken die je gezegd hebt, zijn zij al lang met andere zaken bezig en de volgende keer je elkaar ontmoet zal die gebeurtenis naar de achtergrond verschoven zijn.
Niet elk contact hoeft optimaal te verlopen, mensen kunnen best tegen een stootje en als je gewoon vriendelijk blijft zullen ze je blijven ontvangen. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn, zo is het leven nu eenmaal.
Echt, maak je minder zorgen; dit geeft je ook meer ruimte om aandacht te besteden aan een ander en daardoor alleen al zal je contact beter verlopen.
Doorslaggevend is niet hoe je vorige contact liep maar de manier waarop je elkaar een volgende keer ontmoet. Zeg je iets stom, so be it, volgende keer beter.
[...]
...
Voordat ik wegging was het dan zogenaamd alweer vergeten en vergeven, maar niet voor mij. Ik blijf er dan mee zitten omdat ik zo graag goed wil doen. Dan zegt mijn moeder dat ik niet altijd zo bezig moet zijn met "hoe ik dingen (goed) moet doen". ...
...
Ik heb het even ingekort.
Weet je, voor mij was het goed om te beseffen dat mensen vooral met hun eigen leven bezig zijn. Hoe nauw je contact ook, je blijft een personage in hun verhaal. Dus terwijl jij blijft tobben over zaken die je gezegd hebt, zijn zij al lang met andere zaken bezig en de volgende keer je elkaar ontmoet zal die gebeurtenis naar de achtergrond verschoven zijn.
Niet elk contact hoeft optimaal te verlopen, mensen kunnen best tegen een stootje en als je gewoon vriendelijk blijft zullen ze je blijven ontvangen. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn, zo is het leven nu eenmaal.
Echt, maak je minder zorgen; dit geeft je ook meer ruimte om aandacht te besteden aan een ander en daardoor alleen al zal je contact beter verlopen.
Doorslaggevend is niet hoe je vorige contact liep maar de manier waarop je elkaar een volgende keer ontmoet. Zeg je iets stom, so be it, volgende keer beter.
woensdag 29 maart 2017 16:45
@Fifi: Als we woorden hebben gehad, mag de buitenwereld dat niet weten van mijn moeder. Toen ik nog bij haar woonde gebeurden miscommunicaties vaker. Dan liep ik daar ook steeds over te malen en besprak dat wel eens met een ander. Dan wilde ik het gewoon even kwijt. En bevestiging dat het niet altijd aan mij lag. Die ander vertelde dan ook wel eens wat over zichzelf. Ik was dan zo eerlijk om dat tegen mijn moeder te vertellen. Zo ontstond er weer een discussie. Dan zei ze dat ik tegen iedereen liep te vertellen dat zij me niet begreep. Dat ik rotdingen over haar vertelde. Vervolgens vroeg me dan steeds of ze die dag lelijk tegen me had gedaan. Want wat deed ze dan verkeerd? Nou dit en dat. Maar dan had ik het verkeerd begrepen, ontkende ze het of deed het om me te helpen. Maar zo voel ik dat dan niet.
Zelf vertelde ze van de week ook tegen de visite dat ik de dag daarvoor chagrijnig tegen haar was. Mensen zien vaak alleen wat de ander doet.
Met zulke dingen kan ik me soms zo alleen op de wereld voelen. Hoewel ik een paar leuke vrienden heb, zou ik eens iemand willen ontmoeten die me volledig begrijpt. In het algemeen. Waar alles als vanzelf gaat. Maar dat zal wel een droom blijven.
Zelf vertelde ze van de week ook tegen de visite dat ik de dag daarvoor chagrijnig tegen haar was. Mensen zien vaak alleen wat de ander doet.
Met zulke dingen kan ik me soms zo alleen op de wereld voelen. Hoewel ik een paar leuke vrienden heb, zou ik eens iemand willen ontmoeten die me volledig begrijpt. In het algemeen. Waar alles als vanzelf gaat. Maar dat zal wel een droom blijven.
vrijdag 31 maart 2017 08:09
@Fifi & Hondenmens: is logopedie niet iets voor jullie voor de intonatie? Bij logopedie kwam ik er pas achter dat mijn stem standaard in de toon "geïrriteerd" stond en dat ik door wat hoger te praten al een stuk vriendelijker klonk. Dat moest ik echt leren door middel van oefeningen, voordat het automatisch ging.
vrijdag 31 maart 2017 08:14
quote:hondenmens schreef op 29 maart 2017 @ 16:45:
@Fifi: Als we woorden hebben gehad, mag de buitenwereld dat niet weten van mijn moeder. Toen ik nog bij haar woonde gebeurden miscommunicaties vaker. Dan liep ik daar ook steeds over te malen en besprak dat wel eens met een ander. Dan wilde ik het gewoon even kwijt. En bevestiging dat het niet altijd aan mij lag. Die ander vertelde dan ook wel eens wat over zichzelf. Ik was dan zo eerlijk om dat tegen mijn moeder te vertellen. Zo ontstond er weer een discussie. Dan zei ze dat ik tegen iedereen liep te vertellen dat zij me niet begreep. Dat ik rotdingen over haar vertelde. Vervolgens vroeg me dan steeds of ze die dag lelijk tegen me had gedaan. Want wat deed ze dan verkeerd? Nou dit en dat. Maar dan had ik het verkeerd begrepen, ontkende ze het of deed het om me te helpen. Maar zo voel ik dat dan niet.
Zelf vertelde ze van de week ook tegen de visite dat ik de dag daarvoor chagrijnig tegen haar was. Mensen zien vaak alleen wat de ander doet.
Met zulke dingen kan ik me soms zo alleen op de wereld voelen. Hoewel ik een paar leuke vrienden heb, zou ik eens iemand willen ontmoeten die me volledig begrijpt. In het algemeen. Waar alles als vanzelf gaat. Maar dat zal wel een droom blijven.Dit zou ik geschreven kunnen hebben...
@Fifi: Als we woorden hebben gehad, mag de buitenwereld dat niet weten van mijn moeder. Toen ik nog bij haar woonde gebeurden miscommunicaties vaker. Dan liep ik daar ook steeds over te malen en besprak dat wel eens met een ander. Dan wilde ik het gewoon even kwijt. En bevestiging dat het niet altijd aan mij lag. Die ander vertelde dan ook wel eens wat over zichzelf. Ik was dan zo eerlijk om dat tegen mijn moeder te vertellen. Zo ontstond er weer een discussie. Dan zei ze dat ik tegen iedereen liep te vertellen dat zij me niet begreep. Dat ik rotdingen over haar vertelde. Vervolgens vroeg me dan steeds of ze die dag lelijk tegen me had gedaan. Want wat deed ze dan verkeerd? Nou dit en dat. Maar dan had ik het verkeerd begrepen, ontkende ze het of deed het om me te helpen. Maar zo voel ik dat dan niet.
Zelf vertelde ze van de week ook tegen de visite dat ik de dag daarvoor chagrijnig tegen haar was. Mensen zien vaak alleen wat de ander doet.
Met zulke dingen kan ik me soms zo alleen op de wereld voelen. Hoewel ik een paar leuke vrienden heb, zou ik eens iemand willen ontmoeten die me volledig begrijpt. In het algemeen. Waar alles als vanzelf gaat. Maar dat zal wel een droom blijven.Dit zou ik geschreven kunnen hebben...
vrijdag 31 maart 2017 08:19
De band met mijn moeder is wisselend. Ze kan gemeen en flauw tegen me doen en het dan zo uitleggen dat het toch weer aan mij ligt.
Mijn ouders gaan er ook standaard vanuit dat ik me aanstel of overdrijf, tot iemand anders die ze kennen hetzelfde heeft en daarover praat.
En als we woorden hebben gehad mag dat ook niemand weten en ik vertel het toch altijd anders zodat zij in kwaad daglicht wordt gesteld.
Mijn ouders gaan er ook standaard vanuit dat ik me aanstel of overdrijf, tot iemand anders die ze kennen hetzelfde heeft en daarover praat.
En als we woorden hebben gehad mag dat ook niemand weten en ik vertel het toch altijd anders zodat zij in kwaad daglicht wordt gesteld.
vrijdag 31 maart 2017 13:45
quote:Elfje112 schreef op 31 maart 2017 @ 08:19:
De band met mijn moeder is wisselend. Ze kan gemeen en flauw tegen me doen en het dan zo uitleggen dat het toch weer aan mij ligt.
Mijn ouders gaan er ook standaard vanuit dat ik me aanstel of overdrijf, tot iemand anders die ze kennen hetzelfde heeft en daarover praat.
En als we woorden hebben gehad mag dat ook niemand weten en ik vertel het toch altijd anders zodat zij in kwaad daglicht wordt gesteld.
Wat is dat toch? Zijn ouders zich daar echt niet van bewust of kunnen ze moeilijk fouten toegeven? De band met mijn moeder is over het algemeen goed, maar soms gaat het dan ineens mis. Dat zie ik vaak niet aankomen, zodat ik me er ook niet op kan voorbereiden.
Maar dingen komen bij mij harder binnen en dan voelt het al gauw vervelend. Ik denk dat ik daarom iets sneller als boosheid of ruzie zie dan zij.
Begrijpt je man je wel goed?
De band met mijn moeder is wisselend. Ze kan gemeen en flauw tegen me doen en het dan zo uitleggen dat het toch weer aan mij ligt.
Mijn ouders gaan er ook standaard vanuit dat ik me aanstel of overdrijf, tot iemand anders die ze kennen hetzelfde heeft en daarover praat.
En als we woorden hebben gehad mag dat ook niemand weten en ik vertel het toch altijd anders zodat zij in kwaad daglicht wordt gesteld.
Wat is dat toch? Zijn ouders zich daar echt niet van bewust of kunnen ze moeilijk fouten toegeven? De band met mijn moeder is over het algemeen goed, maar soms gaat het dan ineens mis. Dat zie ik vaak niet aankomen, zodat ik me er ook niet op kan voorbereiden.
Maar dingen komen bij mij harder binnen en dan voelt het al gauw vervelend. Ik denk dat ik daarom iets sneller als boosheid of ruzie zie dan zij.
Begrijpt je man je wel goed?
vrijdag 31 maart 2017 13:58
quote:hondenmens schreef op 31 maart 2017 @ 13:45:
[...]
Wat is dat toch? Zijn ouders zich daar echt niet van bewust of kunnen ze moeilijk fouten toegeven? De band met mijn moeder is over het algemeen goed, maar soms gaat het dan ineens mis. Dat zie ik vaak niet aankomen, zodat ik me er ook niet op kan voorbereiden.
Maar dingen komen bij mij harder binnen en dan voelt het al gauw vervelend. Ik denk dat ik daarom iets sneller als boosheid of ruzie zie dan zij.
Begrijpt je man je wel goed?Ja, dit heb ik ook vaak. Ook sinds ik me ervan bewust ben en erop probeer te letten. Op het moment zelf vergeet ik het dan net weer.
[...]
Wat is dat toch? Zijn ouders zich daar echt niet van bewust of kunnen ze moeilijk fouten toegeven? De band met mijn moeder is over het algemeen goed, maar soms gaat het dan ineens mis. Dat zie ik vaak niet aankomen, zodat ik me er ook niet op kan voorbereiden.
Maar dingen komen bij mij harder binnen en dan voelt het al gauw vervelend. Ik denk dat ik daarom iets sneller als boosheid of ruzie zie dan zij.
Begrijpt je man je wel goed?Ja, dit heb ik ook vaak. Ook sinds ik me ervan bewust ben en erop probeer te letten. Op het moment zelf vergeet ik het dan net weer.
vrijdag 31 maart 2017 15:02
Dat dingen harder binnenkomen herken ik ook heel erg. Ook wanneer ik helemaal niet zelf rechtstreeks ergens bij betrokken ben. Ik denk heel snel dat mensen ruzie hebben, maar dat blijkt dan niet zo te zijn. Het zal wel.
Of zogenaamde grapjes. Ik heb bijna nooit gelijk door dat iets een grapje is. Neem het altijd veel te letterlijk. Maar dat zijn de meeste mensen inmiddels wel gewoon, dus dat scheelt iets.
quote:Valeriaansnoepje schreef op 31 maart 2017 @ 08:09:
@Fifi & Hondenmens: is logopedie niet iets voor jullie voor de intonatie? Bij logopedie kwam ik er pas achter dat mijn stem standaard in de toon "geïrriteerd" stond en dat ik door wat hoger te praten al een stuk vriendelijker klonk. Dat moest ik echt leren door middel van oefeningen, voordat het automatisch ging.Hier had ik nog nooit aan gedacht. Ik ga het zeker eens in overweging nemen.
Of zogenaamde grapjes. Ik heb bijna nooit gelijk door dat iets een grapje is. Neem het altijd veel te letterlijk. Maar dat zijn de meeste mensen inmiddels wel gewoon, dus dat scheelt iets.
quote:Valeriaansnoepje schreef op 31 maart 2017 @ 08:09:
@Fifi & Hondenmens: is logopedie niet iets voor jullie voor de intonatie? Bij logopedie kwam ik er pas achter dat mijn stem standaard in de toon "geïrriteerd" stond en dat ik door wat hoger te praten al een stuk vriendelijker klonk. Dat moest ik echt leren door middel van oefeningen, voordat het automatisch ging.Hier had ik nog nooit aan gedacht. Ik ga het zeker eens in overweging nemen.
zaterdag 1 april 2017 14:33
Vroeger had ik ook altijd problemen met verkeerd begrepen worden, nu iets minder. Bijvoorbeeld oo stages of bijbaantjes en zelfs mijn echte werk vond men me arrogant overkomen. Moest ik dat veranderen, maar nooit vertellen ze dan wat precies arrogant was en ze komen ook niet met concrete voorbeelden. Zeggen dat je dingen zo niet bedoeld is nutteloos, het beeld is al geschept en mensen gaan toch alleen maar uit van hun eigen ervaring, denken niet na over de alternatieve opties, gaan altijd uit van het negatieve.
Ik denk dat het mijn enthousiasme is die het tegenovergestelde bereikt. Bijvoorbeeld op stage moet je eigenlijk doen dat je dom bent, geinteresseerd knikken en af en toe zeggen 'oh wat een goede tip' of 'interessant zeg'. Dus niet als iemand iets vertelt enthousiast roepen: oooh dat weet ik! Omdat je blij bent dat je iets al weet of snapt.
De afgelopen 16 jaar echt leren toneelspelen op sociaal gewenste manieren te reageren. En dan nog gaat het regelmatig mis. Want het fingerspitzgefuhl (zoals de psych het noemt) ontbreekt gewoon.
Dan kan ik dus niet zoveel met die kritiek.
Ik denk dat het mijn enthousiasme is die het tegenovergestelde bereikt. Bijvoorbeeld op stage moet je eigenlijk doen dat je dom bent, geinteresseerd knikken en af en toe zeggen 'oh wat een goede tip' of 'interessant zeg'. Dus niet als iemand iets vertelt enthousiast roepen: oooh dat weet ik! Omdat je blij bent dat je iets al weet of snapt.
De afgelopen 16 jaar echt leren toneelspelen op sociaal gewenste manieren te reageren. En dan nog gaat het regelmatig mis. Want het fingerspitzgefuhl (zoals de psych het noemt) ontbreekt gewoon.
Dan kan ik dus niet zoveel met die kritiek.
