Psyche
alle pijlers
Vrienden in moeilijke tijden
woensdag 15 maart 2017 20:35
Hi iedereen,
Ik ben al een tijdje niet meer op dit forum geweest. Voorheen zat ik nog weleens in topics en reageerde ik nog weleens.
Momenteel zit ik in een vreselijke verdrietige en moeilijke periode van mijn leven. Dit omdat mijn moeder gaat overlijden aan kanker.
De laatste keer dat ik even ''actief'' was in een topic over het rouwproces.
Ik schrijf dit ook omdat ik even van mij af moet schrijven, en omdat ik van mijn psycholoog (die mij begeleidt in het rouwproces) bewust moet rouwen, om er zo doorheen te komen op het moment als ze er echt niet meer is.
Ik heb verder geen relatie en ben ook niet aan het daten. Dit doe ik bewust niet omdat mijn hoofd er niet naar staat.
Ik heb gelukkig wel een paar goede vriendinnen en vrienden om mij heen, die mij hierin steunen en er echt voor mij zijn. Aan hen heb ik vreselijk veel en ik ben er dankbaar voor!
Helaas zijn er ook mensen die het laten afweten. En nu weet ik dat ik die mensen moet loslaten (dit zou ik ook tegen elk ander zeggen die in dezelfde positie als mij zit), maar ik heb er vreselijk veel moeite mee om dit los te laten...
Ik ben echt zeer gevoelig voor mensen die mij ineens laten vallen. In dit geval gaat het om een persoon van wie ik dit totaal niet had verwacht. Een familielid die zelfs had toegezegd mij alle steun te geven die ik nodig heb (en ook mijn moeder goed kent) en die echt in geen velden of wegen te bekennen is, en in principe alleen maar met zichzelf bezig is. Niks komt ie na van wat ie had gezegd...
Ik snap het niet.. en ik kan het heel moeilijk loslaten....
Voor wie is dit herkenbaar en hoe ga je ermee om?
Het doet mij verdriet dat mensen van alles toezeggen en niks nakomen... hoe kan je in godsnaam met iemand die in zo'n positie zit als ik omgaan? Kan toch niet??
Ik ben al een tijdje niet meer op dit forum geweest. Voorheen zat ik nog weleens in topics en reageerde ik nog weleens.
Momenteel zit ik in een vreselijke verdrietige en moeilijke periode van mijn leven. Dit omdat mijn moeder gaat overlijden aan kanker.
De laatste keer dat ik even ''actief'' was in een topic over het rouwproces.
Ik schrijf dit ook omdat ik even van mij af moet schrijven, en omdat ik van mijn psycholoog (die mij begeleidt in het rouwproces) bewust moet rouwen, om er zo doorheen te komen op het moment als ze er echt niet meer is.
Ik heb verder geen relatie en ben ook niet aan het daten. Dit doe ik bewust niet omdat mijn hoofd er niet naar staat.
Ik heb gelukkig wel een paar goede vriendinnen en vrienden om mij heen, die mij hierin steunen en er echt voor mij zijn. Aan hen heb ik vreselijk veel en ik ben er dankbaar voor!
Helaas zijn er ook mensen die het laten afweten. En nu weet ik dat ik die mensen moet loslaten (dit zou ik ook tegen elk ander zeggen die in dezelfde positie als mij zit), maar ik heb er vreselijk veel moeite mee om dit los te laten...
Ik ben echt zeer gevoelig voor mensen die mij ineens laten vallen. In dit geval gaat het om een persoon van wie ik dit totaal niet had verwacht. Een familielid die zelfs had toegezegd mij alle steun te geven die ik nodig heb (en ook mijn moeder goed kent) en die echt in geen velden of wegen te bekennen is, en in principe alleen maar met zichzelf bezig is. Niks komt ie na van wat ie had gezegd...
Ik snap het niet.. en ik kan het heel moeilijk loslaten....
Voor wie is dit herkenbaar en hoe ga je ermee om?
Het doet mij verdriet dat mensen van alles toezeggen en niks nakomen... hoe kan je in godsnaam met iemand die in zo'n positie zit als ik omgaan? Kan toch niet??
Yolo!
donderdag 30 maart 2017 16:37
allereerst heel veel sterkte wat een rotbericht ik hoop dat je met je moeder nog wat mooie herinneringen kunt maken nu het nog kan!
mijn moeder is ruim een jaar geleden een paar dagen na een hersenbloeding toch nog heel onverwacht overleden. wat ik je over het rouwen en het proces kan meegeven is dat het op dat moment echt wel komt en de dingen wijzen zich wel. Om je daar nu zo druk om te maken lijkt me dan extra belastend en goed dat je hulp hebt gezocht. Er bestaat echt geen goede manier. ik moest het door de omstandigheden (moest het alleen regelen) uitstellen maar de man met de hamer kwam echt wel. Het gemis ook en ik accepteer nu dat dat blijft, voer soms nog hele gesprekken met haar en de as verstrooien ben ik nog niet aan toe.
qua vrienden herken ik veel in de andere reacties maar denk ook dat sommige mensen gewoon niet weten hoe ze zoiets moeten benaderen of dan met hun eigen angst voor verlies worden geconfronteerd. en soms is het ook gewoon het moment dat je je van sommige vriendschappen realiseert dat het eenrichtingsverkeer was. richt je op de mensen die er wel zijn, probeer het een beetje los te laten.
Kun je met je moeder zelf ook over je angst praten?
mijn moeder is ruim een jaar geleden een paar dagen na een hersenbloeding toch nog heel onverwacht overleden. wat ik je over het rouwen en het proces kan meegeven is dat het op dat moment echt wel komt en de dingen wijzen zich wel. Om je daar nu zo druk om te maken lijkt me dan extra belastend en goed dat je hulp hebt gezocht. Er bestaat echt geen goede manier. ik moest het door de omstandigheden (moest het alleen regelen) uitstellen maar de man met de hamer kwam echt wel. Het gemis ook en ik accepteer nu dat dat blijft, voer soms nog hele gesprekken met haar en de as verstrooien ben ik nog niet aan toe.
qua vrienden herken ik veel in de andere reacties maar denk ook dat sommige mensen gewoon niet weten hoe ze zoiets moeten benaderen of dan met hun eigen angst voor verlies worden geconfronteerd. en soms is het ook gewoon het moment dat je je van sommige vriendschappen realiseert dat het eenrichtingsverkeer was. richt je op de mensen die er wel zijn, probeer het een beetje los te laten.
Kun je met je moeder zelf ook over je angst praten?
