Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Is wel goed weertje om ff in huis op te ruimen, Cloud.

Of is er bij jou niks op te ruimen?

Maakt vaak ook je hoofd leeg, werkt echt!

Tenminste ik spreek even voor mezelf.

Werd vd week weer herinnerd aan een van de "lastige" familieleden, beetje awkward situatietje, en dat doet me nog steeds wel wat (logisch ook, je houdt toch ook van diegene, he).

Dat moet ik dan ook weer van me af laten glijden..



Niet eerlijk zijn over gevoelens nekt toch vroeg of laat, iig loop je daar dan zelf tegenaan, he?

Misschien dan wel een goed idee om alsnog te laten weten, als dat iets kan rechtzetten!

Dat is toch fijner voor jezelf en waarschijnlijk idd voor hem ook!



Fijne dag vandaag, meissie, hopelijk knap je snel fysiek op en dat is het halve werk al, dat je weer alles kunt en erop uit kunt als je dat ff nodig hebt, he!

Cassandra: belangrijke inzichten krijg je nu!

En dat zal nog wel een tijdje doorgaan ook, het is verbazend hoe creatief het brein blijkt te zijn als het gaat om te dealen met nieuwe omstandigheden!

Zo zie je maar weer wat er binnenin jezelf allemaal opborrelt aan wijsheid en inzicht! Mooi om te lezen!

Dat zijn zelfs de meest waardevolle: je weet immers eigenlijk zelf diep van binnen wel wat het beste is in een bepaalde situatie en als je daarop vertrouwt (en naar luistert, kunt toepassen) komen er steeds meer van die momenten!



Ex en kinderen hebben ook een goede band, we zijn weer helemaal gezin, ook al wonen we niet bij elkaar, het voelt weer even vertrouwd als vroeger, zij het dat dat in tussenliggende jaren ook anders is geweest dus, voornamelijk als ouders overleg enzo, kinderen woonden grootste gedeelte van de tijd bij mij en eens in de 2 weekenden bij ex en dan door de week nog een avond (kwam hij hierheen en kookte dan hier voor ze of nam ze mee uit eten, ik ging dan de deur uit, waren mijn "vrije avonden".

Toen de kinderen ouder en zelfstandiger werden was er geen bepaalde omgangsregeling meer.



In tussenliggende jaren had ex een (vermoeiende) relatie, en was het meer haar invloed op eea waarom de omgang nog strikt als ouders was, meer tolereerde zij niet en ik weet zeker dat hij en ik ook toen al ook 1 op 1 vriendschappelijk hadden kunnen omgaan met elkaar (los van het ouderschap dus), dat blijkt nu ook wel, gaat superrelaxt en betrokken bij elkaar.

Voor de kinderen wel zo fijn en we hebben elkaar ook nooit afgekraakt.

Ik heb eea altijd goed kunnen relativeren (volgens mij) naar de kinderen toe.



En wat zeker meegeholpen heeft is dat er geen van de ouders helemaal stuk zat of zich verlaten voelde oid, zodat hun loyaliteit niet naar 1 hoefde te gaan, en dat ze wisten dat ik me ook wel vermaakte in vrije weekenden, vakanties enz.

Zij konden met een gerust hart naar hun vader (al hadden ze daar niet altijd zin in, want daar geen vrienden en eerst niet eens een eigen kamer en dergelijke. Nu achteraf zeggen ze blij te zijn want een voorsprong op hun vrienden dat hun omgeving groter werd dan wat ze al kenden, de weg in de stad leerden kennen, het OV daar en er zelfstandiger van geworden zijn).



Herkenbaar voor mij is dat aan het begin, toen de wond nog vers was zeg maar, ik ook die momenten dat de kinderen sliepen of er niet waren benutte om dan het (grote) verdriet toe te laten.

En tijdens die coachingperiode trok ik daar ook echt de tijd/aandacht voor uit als ik daar was.

Op die manier was dat dus soort van gedoseerd: omdat ik wist dat ik dat serieus nam (en niet onderdrukte of probeerde af te leiden/ te verzachten of verdoven) ging dat ook heel goed en kon ik me de rest van de tijd ook echt opgewekt voelen (dus hoefde niet te acteren voor de kinderen, dat zouden ze ook aangevoeld hebben).



Ook voor kinderen geldt volgens mij (en dat was een eyeopener voor mij destijds): als je zelf helemáál geen verdriet laat zien (of boosheid en dergelijke) dan geeft dat ook geen ruimte voor hun, dat zíj zich verdrietig mogen voelen.

Ik dacht eerst dat ik ze dat allemaal moest zien te besparen, maar dat hoeft niet: kinderen kunnen m.i. beter meekrijgen dát een tegenslag ook verdrietig en shit is, als ze ook zien dat je met zoiets kunt dealen in je leven en niet betekent dat je levenslang ongelukkig zou zijn. Dus ze hoeven niet tegen vanalles wat kan gebeuren behoed te worden (wat ouders vaak graag zouden willen), maar dat goede/gelukkige én mindere tijden erbij horen en te overwinnen/overstijgen zijn, voorbijgaand zijn, en dat geeft een realistischer kijk op het leven (dan dat het altijd maar rozengeur en maneschijn zou horen te zijn om gelukkig te kunnen zijn).



Kinderen leren ook van het voorbeeld wat ze bij ouders en andere volwassenen om zich heen zien, mee te maken hoe die met elkaar en met tegenslag iha omgaan is belangrijk en zo krijgen ze tools in handen hoe ze zelf reageren op teleurstellingen en tegenslag.

Als alles in het leven maar vlekkeloos zou verlopen, bereidt dat ze denk ik ook niet voor op het leven, waar niemands pad altijd over rozen zal gaan.

Ik heb veel met ze gesproken ook (en altijd al gedaan) over "het leven" iha, veel openheid en kon hier vanalles worden besproken, zowel zij als ik konden (en kunnen) erg onszelf zijn bij elkaar, we zijn close (maar niet té), openhartig en ze zijn er behoorlijk ruimdenkend van geworden (is zoals ik het zie en merk en ze zelf ook zeggen).

Ze zijn behoorlijk authentiek (en gelukkig maar, want wijken hier en daar af, zijn eigengereid en geen standaard, ook niet als pubers, en hebben nogal geleerd om niét mee te hoeven doen/hollen met anderen om er maar bij te kunnen horen, maar naar zichzelf te luisteren wat zij zélf vinden en dat te volgen).



Ik vond het destijds heel erg dat wij zelf degenen waren die dat sprookje van "ze leefden nog lang en gelukkig" uiteen te laten spatten, en nu denk ik: hoe realistisch is dat nog in deze tijden? Juist die boodschap blijven meegeven dat dat de standaard hoort te zijn als je van elkaar houdt zorgt voor misschien wel een ireeel idee van liefde en relaties, en het idee van "mislukken" is des te groter als je dat als norm of vanzelfsprekend vindt (terwijl het onderhand "gewoner" is dat dat niet zomaar levenslang beklijft, mensen veranderen omdat ze ontwikkelen en misschien ook niet het "juiste" zou zijn om dan koste wat het kost bij elkaar te blijven, je elkaar binnen een relatie ook heel erg kan tegenhouden om te groeien, en dus die norm als "het beste" meegeven misschien niet de (enige) "juiste" boodschap is.

Hoeveel mensen blijven niet ten koste van zichzelf juist door dit streven bij elkaar of veel en veel te lang, terwijl het hun levenskwaliteit en geluk ernstig ondermijnt?



Ook als beide ouders los van elkaar uiteindelijk opbloeien is dat net zo'n goed voorbeeld imo, omdat het erom gaat dat ze dan meekrijgen dat je voor gelukkig voelen niet afhankelijk bent van 1 persoon en diens liefde of het leven mee te delen, en dat er veel meer in het leven is wat toevoegt aan geluk, voldoening, (zelf)ontplooiing en dat je er altíjd zelf iets van moet zien te maken, met mee- en tegenvallers op je pad te maken zult krijgen en dat je altijd weer terug kunt veren.



Iha wordt nu in de psychologie aangenomen dat je een basisgeluksniveau bezit waarnaar je (na 1 a 2 jaar) terugkeert na (ook grote, ingrijpende) positieve en negatieve gebeurtenissen/omstandigheden.

Dus zowel normaliseert dat bijv als je de "grote Liefde" vindt (na de grote verliefdheid keer je terug naar je niveau van daarvoor) of de loterij wint en zo is het ook na negatieve gebeurtenissen of negatief veranderde omstandigheden.



Fijn dat je een mogelijkheid ziet om evt tzt voor jezelf iets te kunnen beginnen!

Dat opent weer nieuwe perspectieven en idd is het volgens mij zo dat uitkeringsinstanties daaraan meewerken dmv bepaalde regelingen.

Dat is een prettiger idee omdat je dan meer een uitzicht hebt dat je toch zelf deels invloed kunt uitoefenen, ook al ben je op eoa manier beperkt, dat je situatie niet per se blijft zoals het nu is, dat daar ook nog mogelijkheden zouden kunnen liggen, nog steeds kunt kijken naar wat evt wél kan en bij eigen situatie aansluit!



Tja, balen, het afgelopen weekend, tuurlijk wil je het liever druk(ker) zien en meer omzet draaien

Omdat we net begonnen zijn is het niet erg, je calculeert dat ook in in dit werk, en het is sowieso geen verspilde tijd geweest, als je toch eea geoefend en geleerd hebt, contacten en ideeen/tips opgedaan, het zal elke keer opnieuw onzeker zijn, dat blijft zo als je eigen ondernemer bent, enige wat je zelf kunt doen is zorgen voor kwaliteit en evt bijstellen (van verwachtingen/ inschattingen).



Fijne dag vandaag, succes!

Cloud: mooi!

Quote: "

Ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik over-care and over-love. Moeilijk soms, maar ook wel een mooi gegeven. Ik laat mensen niet zo makkelijk toe en dan ben ik tot veel bereid om die mensen bij me te houden. En ja dan cijfer ik mezelf wel eens weg. Veel minder al dan een aantal jaren geleden gelukkig. Maar ik moet ermee leren leven dat ik ben zoals ik ben "



Hier net zo, het is al fijn dat je die liefhebbende vermogens zelf hébt en voélt, dat is al zo waardevol!

Carmen, als je echt het idee hebt dat ze eea voor jou achterhouden en niet klopt, het ís ook geen leuke zet dat jij met een initiatief komt en ze precies daar jou erbuiten houden, dus zou ik inzetten op (meer) nieuwe vriendschappen (erbij). Die zijn idd aan het begin nog niet zo diepgaand, dat mag groeien/ontwikkelen mettertijd.

Verkijk je niet teveel op van die middelbare-school-vriendschappen, waarom zijn die in jouw ogen waardevoller?



Heel veel mensen gaan niet of nauwelijks meer om met mensen die ze vanaf de lagere of middelbare school kennen, dat is heel normaal, je bent dan nog zó in ontwikkeling en iedereen groeit alle kanten op dat het misschien juist eerder "vreemd" zou zijn (of soms op stilstand kan wijzen) als je altijd bij dezelfde mensen zou blijven passen levenslang.

Het is natuurlijk fijn als je langdurige, diepe, innige vriendschappen hebt al vanuit die tijd en je ongeveer gelijk op gaat in ontwikkeling en leefwijze(n), interesses, levels en bezigheden.

Zo niet hoef je dat niet beschouwen als "mislukt" oid, dat is een stempel wat jij er zelf op aanbrengt, misschien waren die mensen om eoa reden dus niet degenen die bij jou passen.

Misschien zouden deze mensen aan wie je nu zoveel waarde toekent weleens niét het beste zijn voor jouw eigen persoonlijke groei/ontwikkeling?!



Is er een reden waarom je het vooral zoekt in de hardcore?

Je kunt gewoon daarnaast overal voor nieuwe mensen en kennissen openstaan, je hoeft je niet te beperken bij voorbaat al tot een specifieke groep, in "of-of", als het "en-en" kan zijn!

Accepteer van de vriendengroep van ex voor wat het is, en laat niet anderen bepalend zijn in hoeverre ze jou daarbij toelaten of niet, maar of dit voor jou nog wel aantrekkelijk is zoals het is en gaat.

Koste wat het kost ergens aan vasthouden maakt je afhankelijk van wat zij (nog) willen met jou, blijf je svp ook afvragen of zij wel waardevol genoeg zijn voor jóu, zoals het nu gaat, en (vooral) jij zo je best moet doen om dat contact in stand te houden/ verbeteren.

Zand: ik geloof dat ik zélf in de loop der tijden minder ben gaan hechten aan diepgang en wat ik van vriendschappen verwacht of te bieden heb, "vriendinnengroepjes heb ik nooit zo gehad, ken overal los mensen m/v die ik graag mag en die geeneens bij elkaar passen, haha, dat leverde in het verleden juist leuke feestjes op hier met zeer uiteenlopende types áls ik ze eens bij elkaar kreeg



Ik hecht meer aan de kwaliteit van sommige vriendschappen (of kennissen) en voel me soms met sommige vrij recente vriendschappen closer en vrijer en met sommige bestaande langere minder close of op bepaalde levels met de een closer of meer bij betrokken dan met de ander, ze zijn me allemaal lief om eoa reden, oa afhankelijk van waarin je overeenkomt met ze.

Als er maar weinig overeenkomsten zijn hoef je je toch niet vanalles af te vragen waarom het zo loopt enzo?

Ik heb losgelaten dat ik door iedereen "aardig" gevonden wilde worden (zoals vroeger), dat kán helemaal niet eens en hoeft ook niet, en daar koop je ook niks voor.

Ik pas blijkbaar als ik mezelf ben wel genoeg bij uiteenlopende types mensen, en ik vind vriendelijkheid over en weer als levensinstelling een prettig iets, wat ook zeker gewaardeerd wordt.

Ik mag ook niet iedereen en dat dat andersom ook zo kan zijn is prima, ik doe toch wat ik zelf "goed" acht en blijf mijn eigen gangetje gaan, en als anderen daarin teleurgesteld zijn is het maar zo.



Ik hecht niet meer zo aan of ik erbij hoor, er is maar een selecte groep die wérkelijk belangrijk is, aangevuld met andere -ook!- waardevolle mensen, zij het dat ik denk dat ik qua die laaste groep morgen opnieuw zou kunnen beginnen en dat ook wel weer op zou kunnen bouwen met anderen, omdat ik dat afgelopen jaren ook ervaren héb, dat je overal en op elk moment nieuwe waardevolle mensen zult of kunt treffen.

En dan is het veel makkelijker om een "graag of niet"-houding te hebben (of te kunnen veroorloven misschien wel).

Maar ja, ook ik heb wat lesjes aan "onthechten" achter de rug en dan merk je wat je uiteindelijk aan wie hebt en andersom, en de kring vaste mensen daarin is daarin redelijk onveranderlijk, oa gezin en andere familieleden.

En dan nog een groepje mensen dichtbij, een familietje aan bekenden zeg maar, die er voor je zijn en ik voor hun op een meer alledaagse basis, daar zit de "diepte" meer in om elkaar geven (dan gelijkgestemdheid of diepe gesprekken), daar deel ik meer de dagelijkse beslommeringen dus mee.



Ik was eens in Spanje in een plaatsje waar ik overwogen (en onderzocht) had ooit om een klein hotelletje te drijven en leerde daar wat mensen kennen van wie ik dacht: "dit waren dan mijn vrienden geworden, de vaste kern die buiten het seizoen hier leeft en elkaar allemaal kent" en dat was een aparte gewaarwording, haha!

Het besef dat je elk moment kunt veranderen van leefruimte en ook daar eea zou kunnen opbouwen omdat je overál mensen zult treffen met wie het klikt, is een heel fijn gevoel om mee je verdere leven in te nemen!

Het kan altijd en overal, op elke leeftijd (is mijn ervaring althans en ik heb relaties/contacten en kennissen van alle leeftijden ook, veel jonger en veel ouder dan ikzelf ben).

Ik vind het heel natuurlijk dat je niet overal (evenveel) mee klikt en met sommigen ook helemaal niét!

Als je voelt dat je je in 100 bochten moet wringen ga je dan svp niet afvragen waarom dat zo is, zie het meer als een gegeven en iets mysterieus, net als in de liefde eea net zo onverklaarbaar is en niet logisch te beredeneren of te sturen.

Komende dagen ben ik aan het werk en zal ik niet veel hier zijn.

Heel gezellige avond achter de rug, huis vol, heb ook weer ff lekker kunnen "zorgen" (lekker gekookt) en ben ik niet eens meer gewend haha.

Nu ff in aktie komen.



Alvast fijn weekend iedereen!

Zonnetje schijnt weer volop hier, hopelijk blijft dat nog even zo (wordt wel kouder, jammer genoeg)

Thanks, Cassandra, en insgelijks: hopelijk kun je ook genoeg ontspannen en lekker genieten van het mooie weer.





Enne, er is/blijft hier ruimte om ook je twijfels, verdrietige en andere emoties te ventileren

c-la-talpa: welkom hier.

Kende de term ook niet.

Er is een goed boek dat heet "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms.

Daar heb je misschien wel iets aan, geeft meer inzicht, in haar maar ook in jezelf en waarom jij daar blijkbaar gevoelig/aantrekkelijk voor bent, en ook tips hoe nu mee om te gaan.

Onderschat de impact niet van zo'n relatie, en toch zul je dat zelfvertrouwen wel weer opbouwen en wie weet in de toekomst wel weer gaan daten.



Dat je voorzichtiger wordt na zo'n ervaring is niet helemaal verkeerd, je bent nu alert op eea.

Er zitten vaak toch bepaalde vaste patronen in, en die zul je met wat je nu weet iig snel herkennen voortaan.

Ook kun je eens googlen op anti-manipulatie(technieken).

Is het gelukt om alle contact te verbreken?

Hoe staat het met jouw eigen energie momenteel?

Thanks, Zand!

Jij ook succes, he!

JIj bent denk ik toch minder weersafhankelijk, kan ook binnen wat jij doet toch?!



Zit ff uit te puffen nu, ook nog spullen voor verbouwing gehaald, ben er nu wel ff klaar mee voor vandaag

Cloud, wel/niet sturen durf ik niks over te zeggen..

Geen idee hoe dat aan de andere kant ontvangen wordt, hangt ook van hem & zijn karakter af, veel mannen kunnen gewoon niet veel qua al die gevoelens bespreken, of weten niet hoe te reageren.

Als je er iig maar niks van verwacht.

Natuurlijk is dat eng, want je stelt je kwetsbaar op.

Kan ook als een compliment worden ontvangen, dat je hem in vertrouwen neemt (want dat doe je tenslotte), jij kunt dat beter inschatten, want je kent hem.



Zijn jouw kinderen al wat ouder? (toch?)

Wonen ze nog thuis?(heb je vast al verteld maar soms kan ik het niet allemaal onthouden).

Dan is omgekeerd werken misschien geen enkel punt.

Het kan lastig zijn dat anderen vrij zijn als jij aan het werk bent, en andersom, zelf vind ik het niet zo'n punt, misschien anders als je daarnaast ook nog rekening hebt te houden met een partner die wel reguliere tijden werkt.

Zelf heb ik een paar vrienden met wisselende tijden en uit de horeca, die zijn bijv op de maandagen vrij, kunnen we alsnog op een terrasje hangen



Mijn werk wordt ook niet heel laat in die weekenden, het speelt zich allemaal overdag af tot hooguit vroeg in de avond, dat scheelt ook veel.

In de horeca bijv is het vaak juist 's avonds en ook in het weekend nog laat, daar zou ik denk ik meer moeite mee hebben (dan vroeg opstaan in het weekend).

Ben wel echt een nachtavondmens van nature, hoor, heb eind vh jaar nog een blauwe maandag in de catering gewerkt en dan nog opruimen na afloop en naar huis rijden, thuis "bijkomen' (dan ben ik nog te wakker om meteen te gaan slapen) en beetje "normale" tijden is toch gezonder/beter (voor mij) denk ik.

Ik mis alle feestweekenden bij hutje het hele seizoen, maar ik geef daar niet zoveel om.

Er zijn toch veel meer mensen in het weekend, al trek eigenlijk relatief al veel op met de "vaste" kliek "bewoners", en die kan ik doordeweeks ook wel zien. Kom ik eindelijk tot rust daar, hahaha, dan zijn er natuurlijk wel veel gepensioneerden, hopelijk ook nog wat leeftijdgenoten en is het iig ook niet zo druk in zwembad en sauna's.



Voor jou, aan de andere kant: juist in de avonden ben je thuis vaak ook niet zo productief, sommige dingen kun je 's avonds niet (bijv stofzuigen enzo) dus als je de uren die je normaal aan bellen, socializen, tv of andere (social) media besteedt je geld kunt verdienen is dat best gunstig.

Heb je overdag je handen vrij om andere leuke dingen te doen

Klinkt goed, dat werk, Cloud!

Leuk!

Hopelijk ben je helemaal hersteld als je begint!

Dat je er zin in hebt is het halve werk



Nee, ik doe niet teveel hoor, tis meer eea zo op 1 en dezelfde dag proppen als ook de voorbereidingen moeten voor het werk wat vlak van tevoren moet + rijden, bestelbusje halen, en dan doet zoon nog grotendeels het echte til- en sjouwwerk (deuren bijv).

En dit weekend maar 1 dag, morgen, daarna 2 of meer per weekend.

Dan heb ik het aan het begin vd week rustig en eind vd week nu eeenmaal druk(ker) en ik vind het ook wel lekker om bezig te zijn!

Vorige werk kon ik makkelijk verdelen en zoveel mogelijk meteen doen, dat gaat hier niet en dat heeft met regeldingen en versheid van bepaalde producten te maken.



Veel tegelijk ben ik niet zo goed in, maar tis zeker niet dat je er overspannen van raakt, haha

En ik vind het wel gezellig als zoon een paar dagen thuis is!



(oh enne, ik had eroverheen gelezen maar stuur gerust een pb).