ben ik fout bezig met die man?

Om een lang saai verhaal kort te maken.... Ik zat van mijn 15e tot mijn 30e in normale relaties. Jeugdliefde en daarna de man van wie ik dacht dat ik er oud mee zou worden. Het leven besliste anders en toen ik dus 30 was stond ik er alleen voor. Tot mijn 34ste was ik single. Of beter, ik ging uit, ontmoette mannen met wie ik soms een paar maanden samen was, had een paar kortere toestanden... toen onmoette ik de eerste echt stabiele man in jaren en we begonnen aan iets waarvan ik dacht dat het tot de dood zou duren. Op één ding na ging alles lange tijd goed. En wat er fout liep was het seksuele. Maar ik dacht dacht dat ik daarmee kon leven. Ik had twee relaties gehad waar de sex super was maar ik er me voor de rest niet goed bij voelde. Maar hij was perfect.Heel knappe man, succesvol, zorgzaam en verre van een vrouwenversierder. Ik vond er rust en stabiliteit. Hij zorgde voor me, hielp me met het opruimen van wat rotzooi uit het verleden.... Alleen seksueel was het 'minder'. Hij kwam onvoorstelbaar snel klaar en leek soms niet te weten hoe een vrouwenlijf ineen steekt. Nochtans was hij verre van een maagd. Ook hij had een langere single periode achter de rug en die was zeer vergelijkbaar met de mijne. Dus begonnen we met gelijke wapens bij wijze van spreken. Maar na acht jaar en een kind liep het fout. Moeilijk om te omschrijven waarom. Het seksuele was een echt probleem geworden en hij werd als maar meer bitter naar mij, kreeg problemen op het werk, was totaal overbeschermend naar onze zoon toe die een kastplant dreigde te worden. De ruzies stapelden op en het ongenoegen werd groter. En ik bedroog hem. Een eerste keer met een veel oudere man. De tweede keer met een man van mijn Eigen leeftijd. In het eerste geval ging het om een man die nog net niet op zijn knieën viel om mijn zijn liefde te betuigen, in het tweede geval was het een zeer platonische toestand waarbij we gewoon alletwee op zoek waren naar een minimale fysieke vervulling en vonden die kort bij elkaar. In het eerste geval heb ik er een na de eerste keer sex een einde aan gemaakt omdat ik voelde dat hij verliefd was en ik niet. De situatie was al vies genoeg zonder dat ik ermee zou doorgaan en een ander om de tuin zou leiden. In het tweede geval maakte ik er eeen einde aan omdat het gewoon geen enkele inhoud had. Behalve het even spannend zijn om af te spreken was het letterlijk niets. En ik voelde me er alleen maar leger en eenzamer door.



Een falend huwelijk en een lege affaire. Het maakte me alleen maar meer miserabel en ik verachtte mezelf er alleen maar meer door.

Jaren ervoor, in het begin van mijn huwelijk, had ik een man ontmoet die ik fysiek onweerstaanbaar vond. Maar hij keek niet naar mij om. Niet. Geen blik. Daar doe je dus niets mee. Je wordt ook niet verliefd omdat je toch weet dat zij je maar niets vinden. Wat ook zo was. In zijn ogen was ik gewoon een mollig geval. Wel grappig maar fysiek totaal niet aantrekkelijk. Hij was altijd hoffelijk naar me en vriendelijk. Maar ik wist dat hij me niet zag staan.



Maar mijn uiterlijk veranderde. Door omstandigheden verloor ik gewicht. Veel gewicht. Ondanks mijn mollige figuur had ik nooit moeite gehad om mannelijke aandacht te krijgen. Maar dat had dan meer te maken met mijn ogenschijnlijk vrolijke persoonlijkheid.



Nu was ik afgevallen (door de stress door het aftakelen van mijn vader die uiteindelijk overleed) en ik vond dat wel ok en begon weight watchers te volgen om mijn gewicht op peil te houden. Het resultaat was bizar. Aandacht van mannen, nijd van vrouwen. Niet normaal. Ik ben niet veranderd. Nog steeds dezelfde vrolijke griet van voordien. Maar nu zien mannen mij staan. En dus ook 'hij'.



Tot dan toe was ik een gewone kennis, maar plots begon hij echt naar me te kijken. Stel je voor. De enige man die echt je knieën doet knikken. De enige man van wie je moet zeggen dat je hem te knap voor woorden vindt. De man van wie je dacht dat hij je toch niet zag staan waardoor je er ook geen tijd wou insteken. Laat staan gevoel.



Via facebook nam hij contact op. Hij wist heel goed hoe ik er voordien uitzag. Dus het is niet dat hij niet besefte dat ik een serieuse verandering ondergaan had. Maar het begon met wat complimentjes op mijn 'transitie'. Ik kon het bijna niet geloven. Dat net hij er op lette. Dat net hij zijn tijd er in stak om op mijn foto's te reageren. En er onstond contact. Onschuldig in het begin. Maar heel traag, heeeeeeeeeeeeeel traag, werd het intenser. Tot hij plots voorstelde gewoon eens af te spreken. Hij was single, ik getrouwd. Ik had nog maar een paar weken ervoor mijn man bedrogen met een 'platonische' relatie. Maar ik voelde direct aan dat ik geen seconde nog een ander wou zien of horen. 'hij' was er en ongelofelijk maar waar hij leek geïnteresseerd. Ook toen nog sprak het mollige meisje in mij dat het toch niet kon dat hij me wou zien. Dat hij wou afspreken. Mijn onzekerheden zorgden ervoor dat ik zijn motieven in vraag stelde. Was hij wel eerlijk? Meende hij wel dat hij me wou zien? Was het gewoon een grap voor hem?



Toen ik hem zag viel ik als een blok. Nog harder dan de eerste keer dat ik hem zag maar hij me niet eens zag staan. Honderden keren harder. Hij was nog knapper dan ik het mij herinnerde. Hij had de mooiste blauwe ogen en meest sexy lach ooit. Hij gaf me een knuffel toen we elkaar zagen. En aan zijn blik zag ik dat hij ook niet teleurgesteld was. Als je je hele leven met je uiterlijk in de knoop gelegen hebt en soms pure afschuw gevoeld hebt voor jezelf, is die blik het meest ongelofelijke moment in je leven. Hij ziet je. En hij wil je. En dat is met niets te vergelijken. Het feit dat hij zei dat ik er mooi uitzag. Dat hij zei dat het nerveus van me werd. Dat hij plots opstond en me kuste en zei dat hij het gewoon deed zodat we van de vraag af waren of we nu zouden kussen of niet. Ik kon mijn geluk niet op. Ik werd verliefd als nooit tevoor. En hij leek hetzelfde te voelen.



Een paar weken later liet ik mijn man vallen en trok in bij hem. Het was een enorm risico. We kenden elkaar al jaren maar in feite slechts luttele weken. Maar ik was zo verdomd verliefd. Zo verblind.

Niet dat ik me geen vragen stelde. Niet dat ik niet besefte hoe plots, snel en gevaarlijk het was. Ik ben geen idioot.



Hij was/is het gewoon. Dat is niet veranderd. Nu al die tijd later nog voor geen millimeter. Maar zoals overal zijn er problemen. Vragen. Dingen die we langzamerhand van elkaar leerden kennen. Zo weet hij nu dat ik mijn ex bedrogen heb (ben ondertussen gescheiden) en hij vreest dat dat een soort 'state of mind' is en ik het nog ga doen. Ik weet ondertussen dat hij in die paar jaar dat hij single was een waslijst aan vrouwen versleten heeft. Dat hij in toestanden beland is die ik niet aanvaardbaar vind. Maar mijn standpunt is dat het voor mij was en dat ik het maar moet aanvaarden en slikken. Hij is nu de trouwe, lieve maar verdomd sexy man. Waar kan ik over klagen? Waarom zou ik mijn tijd en emoties verspillen?



Maar hij zit anders ineen. Mijn verleden is een doorn in het oog en leidt tot discussies. Er Kwamen al heel wat verwijten. Het is met ups en downs. Meestal gaat het echt goed tussen ons. Beter dan met om het even wie in het verleden. Af en toe speelt het op en wordt hij echt kwaad.



We zijn beiden jaloerse mensen. Maar ik hou mij bezig met het heden en hou dat in het oog (en ik moet eerlijk zijn...hij is onberispelijk bezig) terwijl hij in een verleden dat ik wil vergeten blijft hangen.



Het maakt soms dingen kapot die zouden moeten overeind blijven. Ik kan niet begrijpen dat hij ons onrecht aandoet door iets waar hij uiteindelijk niets mee te maken heeft.



Ik begrijp wel dat je je 'gewaarschuwd' voelt door het verleden, maar niet dat je je het heden erdoor laat vergallen. Of ben ik fout?

quote:appels-peren schreef op 19 april 2017 @ 14:16:

Ik heb eigenlijk vooral vragen over je kind.. dreigde een kastplant te worden? Was hij zo ziek dan? Gaat het nu beter met hem?

Waar was je kind toen je je man dumpte om bij de nieuwe in te trekken?Voor wie het niet geloven kan maar soms is het gras groener en de man een betere vader. Wat bij mij het geval was. Mijn kind stelt het bêter dan ooit en wordt voor het eerst in zijn leven opgevoed. Dus ja. Het ging er heel slecht mee. Ook mijn schuld. Maar nu stelt hij het beter dan ooit en is dol op zijn stiefvader. En die op hem.

quote:Moniek1234 schreef op 19 april 2017 @ 14:18:

Hoelang ben je nu eigenlijk samen met je huidige partner? En heb je bij hem ooit de behoefte gehad vreemd te gaan ?We zijn tien maanden samen en geen seconde heb ik er behoefte aan gehad. Hij is op zovele vlakken waar ik altijd naar verlangde maar door foute beslissingen niet vond.

quote:Het-groepje schreef op 19 april 2017 @ 14:19:

Volgens mij blijf je te lang hangen bij de verkeerde types.

Deze laatste moet bijv niet zeuren, hij neemt je zoals je bent incl verleden of niet. Daar hij zelf germ heilig boontje is snap ik niet dat je dit gezeur accepteert.



Je hebt een heel goed punt. Daarom is het ook een probleem. Dat hij het verleden 'vervelend vindt' begrijp ik.



Zoals uit een paar reacties al gebleken is blijkt me er van uit te gaan dat een vreemdganger dat ook blijft. Zoals men ook van oordeel zal zijn dat een misdadiger ook zichzelf nooit kan herpakken. Lijkt me wat kortzichtig. Omstandigheden maken de situatie.



En dat zeg ik hem ook. Ik heb hem niet bedrogen. zou er niet aan denken zelfs. Ik heb indertijd onder heel moeilijke omstandigheden fouten gemaakt. Maar ik daag velen uit om onder dezefde omstandigheden juist niet diezelfde fouten te maken.

Mijn huidige vriend is jaren alleen geweest en er zijn heel wat vrouwen gepasseerd voor kortere tijd. Zijn redenering is dat hij toen alleen was en deed wat hij wil. Mijn redenering is dat hij sommigen onder hen ook heel wat pijn aangedaan heeft, want zij wilden wel soms meer,dus niet heiliger is dan de paus.

quote:karin12345 schreef op 19 april 2017 @ 14:20:

Is de zoon inmiddels uit de kast gekomen of zit hij er nog in?Ik kom haast niet bij

quote:Honingdropje79 schreef op 19 april 2017 @ 14:20:

[...]





Platonisch betekent zonder seks. Heb gezien dat je niet bij m was in getrokken, want je had kennelijk al een platonische relatie met je ex man...babe. Moeilijke woorden gebruiken zonder de betekenis te kennen is a bitch..

Touché my love. Ik heb het als liefdeloos gecatalogeerd. En geloof me... we kunnen gerust een 'grote woorden wedstrijd houden'. Ik ken er nog wel een paar.



Maar het feit is nog steeds dat ik niet samen ben gaan wonen met de 'platonische toestand' en dat was de fout die even wou recht zetten.

quote:snooziegirl schreef op 19 april 2017 @ 14:26:

Wat maakt de sexy god zo'n god in jouw ogen, TO?

Toen je dik was zag hij je niet eens staan maar nu je magerder bent wel.

Daar wil je natuurlijk oud mee worden, hij heeft immers alles.



Vooral blauwe ogen, dat dan weer wel.





Het is een redelijk jammerlijke vaststelling dat uiterlijk een rol speelt. Meer dan wel zelf graag toegeven. Want ik geef toe dat ik hem met 30 kg meer aan zijn lijf ook niet zou hebben bekeken indertijd. Misschien zou ik er wel voor gevallen zijn had ik hem beter leren kennen. Maar als het op uiterlijk aankomt zijn we allen gelijk. En voor alle duidelijkheid; sinds de dag we elkaar kennen is er altijd wel al 'iets' geweest tussen ons. Pas toen hij ook single was is hij op mij afgestapt. En dat valt samen met mijn gewichtsverlies.

Hijzelf heeft nog nooit een opmerking gemaakt op mijn gewicht behalve dat ik er naar zijn mening alsmaar beter uitzie. Dat hij me niet zag staan toen ik dicker was, heeft ook te maken met het feit dat hij toen in een relatie zat.

quote:CL2 schreef op 19 april 2017 @ 14:28:

Het lijkt alsof je beslissingen neemt op basis van seksuele aantrekkingskracht. Ik zou, in het kader van je kind, eens langer en beter nadenken over de te zetten stappen.



Voor deze man zou dat betekenen, dat je als volwassen vrouw aangeeft; dit is mijn verleden en daar kun je mee omgaan of niet. Ik ben vreemd gegaan ja, niet netjes nee, ik heb geen intenties dit nogmaals te doen, dus wat wordt het. Ruzie en onrust is niet goed voor je kind en wil je dus niet meer hierover. Aan hem de keus. En dan op basis van zijn reactie beslissen.Absoluut terechte opmerking. En dat is dus de strijd die ik lever. Op 'dat probleem' na zit alles perfect tussen ons. Hij is een super stiefvader, hij is een stabiel mens, (klinkt als evident maar is het niet) en ja tussen ons zit het fysiek super goed. Is dat een barometer? Niet de enige maar het speelt wel een rol. Hij is zelf net geen twintig jaar samen geweest met iemand en dan een paar jaar alleen. Ik eerst jaren alleen en dan lange tijd samen met iemand. Je weet ondertussen wel wat van belang is en wat niet. En beiden hebben we nood aan dat fysieke. Zoals de meesten onder ons veronderstel ik. Maar ik ga niet ontkennen dat het een hoofdmoot is tussen hem en mij. Maar ik besef hoe vergankelijk dat wel is.

quote:Lucylucille schreef op 19 april 2017 @ 14:31:

Wacht ff, hij wist niet dat jij getrouwd was? In dat geval heeft hij er recht op om te zeiken.



Als hij het wel wist, dan wist hij toch ook al dat je notoire vreemdganger bent? Je ging tenslotte (onder andere) met hem vreemd.Zeer juist

quote:Panita_ta schreef op 19 april 2017 @ 14:27:

Leuk stabiel leven heeft je kind gehad ook, met een moeder die haar jeuk door verschillende kerels liet behelpen, en bij de eerste de beste man die wat aandacht geeft haar spullen pakt en intrekt bij een man die zijn vader niet is.

Je kan nu wel zeggen dat hij een slechte man/vader is, maar ik zou eens in de spiegel kijken, TO.En denk je dat ik dat niet doe? Er zou ook geen vuiltje aan de lucht zijn moest ik mezelf niet in vraag stellen want dan kan ik mezelf wijsmaken dat het allemaal de schuld van een ander is. En dat doe ik nu juist niet. De Spiegel die mijn nieuwe liefde mij voorhoudt is nu net de redden waarom het pijnlijk is.