Thuis
alle pijlers
Gegil van kinderen
woensdag 19 april 2017 15:58
Ik word niet goed. Al een uur moet ik het hoge gegil en gekrijs van de buurkinderen aanhoren.
De ouders corrigeren niet.
Vorig jaar in de zomer heb ik niet buiten kunnen zitten vanwege hetzelfde gegil en gekrijs, elke dag als het mooi weer was.
Daarnaast heb ik nog een buur met een kind dat alles mag. Hard schreeuwen, ballen die steeds in mijn tuin belanden, op en tussen mijn bloeiende plantjes en bloemen, trampoline met steeds 3-4 kinderen over de schutting kijkend. Heel irritant. Dit buurjongetje heeft vele vriendjes die thuis niet zo los mogen gaan [door moeder zelf vertelt] Maar ondertussen zit ik met aan twee kanten behoorlijk wat overlast.
Mag ik er wat van zeggen en hoe dan?
Ik ben namelijk niet van plan om weer de hele zomer binnen te moeten zitten omdat het buiten in de tuin niet te harden is. Maar ik heb ook geen zin in gedoe met de buren.
Hoe kan ik het beste reageren?
De ouders corrigeren niet.
Vorig jaar in de zomer heb ik niet buiten kunnen zitten vanwege hetzelfde gegil en gekrijs, elke dag als het mooi weer was.
Daarnaast heb ik nog een buur met een kind dat alles mag. Hard schreeuwen, ballen die steeds in mijn tuin belanden, op en tussen mijn bloeiende plantjes en bloemen, trampoline met steeds 3-4 kinderen over de schutting kijkend. Heel irritant. Dit buurjongetje heeft vele vriendjes die thuis niet zo los mogen gaan [door moeder zelf vertelt] Maar ondertussen zit ik met aan twee kanten behoorlijk wat overlast.
Mag ik er wat van zeggen en hoe dan?
Ik ben namelijk niet van plan om weer de hele zomer binnen te moeten zitten omdat het buiten in de tuin niet te harden is. Maar ik heb ook geen zin in gedoe met de buren.
Hoe kan ik het beste reageren?
woensdag 19 april 2017 23:17
.
Het is ook gewoon irritant, gillende kinderen. Daar is denk ik iedereen het wel over eens. Ouder of niet.
fijn dat je " de andere kant" ook begrijpt. Dat wilde ik graag overbrengen, omdat er hier zo hard gereageerd wordt op de kinderen ouders en opvoeding. Ligt een beetje gevoelig;).
Thx voor je berichtje. Hopelijk komt het in jouw buurt ook allemaal ( snel) op een dag goed.
quote]Panita_ta schreef op 19 april 2017 @ 23:08:
[...]
Dat begrijp ik, vanuit jou gezien. Ik begrijp echt wel dat het niet altijd zo zwart/wit is.
Zo vreet ik mij dus ook op als ik weer dat gekrijs hoor, dag in dag uit. En zijn ze eenmaal stil, komt de volgende ploeg uitgelaten buurkinderen je rust verstoren.
Tis allemaal wat.[/quote]
Het is ook gewoon irritant, gillende kinderen. Daar is denk ik iedereen het wel over eens. Ouder of niet.
fijn dat je " de andere kant" ook begrijpt. Dat wilde ik graag overbrengen, omdat er hier zo hard gereageerd wordt op de kinderen ouders en opvoeding. Ligt een beetje gevoelig;).
Thx voor je berichtje. Hopelijk komt het in jouw buurt ook allemaal ( snel) op een dag goed.
quote]Panita_ta schreef op 19 april 2017 @ 23:08:
[...]
Dat begrijp ik, vanuit jou gezien. Ik begrijp echt wel dat het niet altijd zo zwart/wit is.
Zo vreet ik mij dus ook op als ik weer dat gekrijs hoor, dag in dag uit. En zijn ze eenmaal stil, komt de volgende ploeg uitgelaten buurkinderen je rust verstoren.
Tis allemaal wat.[/quote]
woensdag 19 april 2017 23:18
Ik snap Julia wel.
In mijn situatie is het dus dat al vanaf kind zijn geboorte duidelijk was dat er wat anders was bij hem.
Driftaanvallen, frustratie, gegil en gekrijs.
Al vanaf dat hij 3 weken oud is liepen we bij kinderartsen en later therapeuten. Iedereen die ook maar wat voor ons kon betekenen haalden we in huis.
Elke opvoedmethode hebben we gedaan (en dat zijn er heel veel!) Maar alles hielp maar voor hooguit 3 weken en dan ben je weer terug bij af.
Het is zo frustrerend om niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van mensen om je heen. Het is niet te doen om elke dag je te moeten verontschuldigen voor je kind. Het kind waar je zo diep van houd en die je al het ongemak in de grote boze wereld wilt behoeden.
Het is niet te doen dat je ziet dat je kind weer overprikkeld is geraakt terwijl je zo je best doet om het niet te laten gebeuren.
Het is niet om aan te zien dat je ziet dat hij een driftbui erdoor krijgt en er niet uit te halen is en je moet wachten tot hij zich overgeeft en dan snikkend en naar adem snakkend in je armen ligt.
En weet je voor wie ik het het allerergste vind.... niet voor de mensen om mij heen die mij afkeurende blikken werpt dat ik mijn zoon niet kan opvoeden, niet van de luid uitgesproken meningen dat het kind gewoon geslagen dient te worden. Maar voor dat hele kleine manneke dat niet geaceepteerd word in deze grote boze wereld van volwassenen.
Wat ik zie in mijn zoon is een jongetje wat met iedereen de beste vriendjes wil zijn, zijn laatste snoepje nog aan een ander wil geven, zachtjes over een babyhandje aait en een slaapliedje voor het kindje zingt, dat hij altijd overal 100% voor gaat ook al vind hij het moeilijk of eng.
Ik zie een jongetje dat ik met trots mijn zoon mag noemen en ik zal hem begeleiden in deze grote boze mensenwereld waar ik maar kan!
In mijn situatie is het dus dat al vanaf kind zijn geboorte duidelijk was dat er wat anders was bij hem.
Driftaanvallen, frustratie, gegil en gekrijs.
Al vanaf dat hij 3 weken oud is liepen we bij kinderartsen en later therapeuten. Iedereen die ook maar wat voor ons kon betekenen haalden we in huis.
Elke opvoedmethode hebben we gedaan (en dat zijn er heel veel!) Maar alles hielp maar voor hooguit 3 weken en dan ben je weer terug bij af.
Het is zo frustrerend om niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van mensen om je heen. Het is niet te doen om elke dag je te moeten verontschuldigen voor je kind. Het kind waar je zo diep van houd en die je al het ongemak in de grote boze wereld wilt behoeden.
Het is niet te doen dat je ziet dat je kind weer overprikkeld is geraakt terwijl je zo je best doet om het niet te laten gebeuren.
Het is niet om aan te zien dat je ziet dat hij een driftbui erdoor krijgt en er niet uit te halen is en je moet wachten tot hij zich overgeeft en dan snikkend en naar adem snakkend in je armen ligt.
En weet je voor wie ik het het allerergste vind.... niet voor de mensen om mij heen die mij afkeurende blikken werpt dat ik mijn zoon niet kan opvoeden, niet van de luid uitgesproken meningen dat het kind gewoon geslagen dient te worden. Maar voor dat hele kleine manneke dat niet geaceepteerd word in deze grote boze wereld van volwassenen.
Wat ik zie in mijn zoon is een jongetje wat met iedereen de beste vriendjes wil zijn, zijn laatste snoepje nog aan een ander wil geven, zachtjes over een babyhandje aait en een slaapliedje voor het kindje zingt, dat hij altijd overal 100% voor gaat ook al vind hij het moeilijk of eng.
Ik zie een jongetje dat ik met trots mijn zoon mag noemen en ik zal hem begeleiden in deze grote boze mensenwereld waar ik maar kan!
woensdag 19 april 2017 23:19
woensdag 19 april 2017 23:23
quote:Quicksilver1982 schreef op 19 april 2017 @ 23:18:
Ik snap Julia wel.
In mijn situatie is het dus dat al vanaf kind zijn geboorte duidelijk was dat er wat anders was bij hem.
Driftaanvallen, frustratie, gegil en gekrijs.
Al vanaf dat hij 3 weken oud is liepen we bij kinderartsen en later therapeuten. Iedereen die ook maar wat voor ons kon betekenen haalden we in huis.
Elke opvoedmethode hebben we gedaan (en dat zijn er heel veel!) Maar alles hielp maar voor hooguit 3 weken en dan ben je weer terug bij af.
Het is zo frustrerend om niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van mensen om je heen. Het is niet te doen om elke dag je te moeten verontschuldigen voor je kind. Het kind waar je zo diep van houd en die je al het ongemak in de grote boze wereld wilt behoeden.
Het is niet te doen dat je ziet dat je kind weer overprikkeld is geraakt terwijl je zo je best doet om het niet te laten gebeuren.
Het is niet om aan te zien dat je ziet dat hij een driftbui erdoor krijgt en er niet uit te halen is en je moet wachten tot hij zich overgeeft en dan snikkend en naar adem snakkend in je armen ligt.
En weet je voor wie ik het het allerergste vind.... niet voor de mensen om mij heen die mij afkeurende blikken werpt dat ik mijn zoon niet kan opvoeden, niet van de luid uitgesproken meningen dat het kind gewoon geslagen dient te worden. Maar voor dat hele kleine manneke dat niet geaceepteerd word in deze grote boze wereld van volwassenen.
Wat ik zie in mijn zoon is een jongetje wat met iedereen de beste vriendjes wil zijn, zijn laatste snoepje nog aan een ander wil geven, zachtjes over een babyhandje aait en een slaapliedje voor het kindje zingt, dat hij altijd overal 100% voor gaat ook al vind hij het moeilijk of eng.
Ik zie een jongetje dat ik met trots mijn zoon mag noemen en ik zal hem begeleiden in deze grote boze mensenwereld waar ik maar kan!Dat is ook vervelend voor zo'n jongetje, en dit is ook te begrijpen dat je hier niets aan kan doen. Dit vind ik totaal anders en niet te vergelijken met mensen die hun kinderen gewoon zomaar hun gang te laten gaan omtrent het gillen
Ik snap Julia wel.
In mijn situatie is het dus dat al vanaf kind zijn geboorte duidelijk was dat er wat anders was bij hem.
Driftaanvallen, frustratie, gegil en gekrijs.
Al vanaf dat hij 3 weken oud is liepen we bij kinderartsen en later therapeuten. Iedereen die ook maar wat voor ons kon betekenen haalden we in huis.
Elke opvoedmethode hebben we gedaan (en dat zijn er heel veel!) Maar alles hielp maar voor hooguit 3 weken en dan ben je weer terug bij af.
Het is zo frustrerend om niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van mensen om je heen. Het is niet te doen om elke dag je te moeten verontschuldigen voor je kind. Het kind waar je zo diep van houd en die je al het ongemak in de grote boze wereld wilt behoeden.
Het is niet te doen dat je ziet dat je kind weer overprikkeld is geraakt terwijl je zo je best doet om het niet te laten gebeuren.
Het is niet om aan te zien dat je ziet dat hij een driftbui erdoor krijgt en er niet uit te halen is en je moet wachten tot hij zich overgeeft en dan snikkend en naar adem snakkend in je armen ligt.
En weet je voor wie ik het het allerergste vind.... niet voor de mensen om mij heen die mij afkeurende blikken werpt dat ik mijn zoon niet kan opvoeden, niet van de luid uitgesproken meningen dat het kind gewoon geslagen dient te worden. Maar voor dat hele kleine manneke dat niet geaceepteerd word in deze grote boze wereld van volwassenen.
Wat ik zie in mijn zoon is een jongetje wat met iedereen de beste vriendjes wil zijn, zijn laatste snoepje nog aan een ander wil geven, zachtjes over een babyhandje aait en een slaapliedje voor het kindje zingt, dat hij altijd overal 100% voor gaat ook al vind hij het moeilijk of eng.
Ik zie een jongetje dat ik met trots mijn zoon mag noemen en ik zal hem begeleiden in deze grote boze mensenwereld waar ik maar kan!Dat is ook vervelend voor zo'n jongetje, en dit is ook te begrijpen dat je hier niets aan kan doen. Dit vind ik totaal anders en niet te vergelijken met mensen die hun kinderen gewoon zomaar hun gang te laten gaan omtrent het gillen
woensdag 19 april 2017 23:23
Mooi omschreven.quote:Quicksilver1982 schreef op 19 april 2017 @ 23:18:
Ik snap Julia wel.
In mijn situatie is het dus dat al vanaf kind zijn geboorte duidelijk was dat er wat anders was bij hem.
Driftaanvallen, frustratie, gegil en gekrijs.
Al vanaf dat hij 3 weken oud is liepen we bij kinderartsen en later therapeuten. Iedereen die ook maar wat voor ons kon betekenen haalden we in huis.
Elke opvoedmethode hebben we gedaan (en dat zijn er heel veel!) Maar alles hielp maar voor hooguit 3 weken en dan ben je weer terug bij af.
Het is zo frustrerend om niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van mensen om je heen. Het is niet te doen om elke dag je te moeten verontschuldigen voor je kind. Het kind waar je zo diep van houd en die je al het ongemak in de grote boze wereld wilt behoeden.
Het is niet te doen dat je ziet dat je kind weer overprikkeld is geraakt terwijl je zo je best doet om het niet te laten gebeuren.
Het is niet om aan te zien dat je ziet dat hij een driftbui erdoor krijgt en er niet uit te halen is en je moet wachten tot hij zich overgeeft en dan snikkend en naar adem snakkend in je armen ligt.
En weet je voor wie ik het het allerergste vind.... niet voor de mensen om mij heen die mij afkeurende blikken werpt dat ik mijn zoon niet kan opvoeden, niet van de luid uitgesproken meningen dat het kind gewoon geslagen dient te worden. Maar voor dat hele kleine manneke dat niet geaceepteerd word in deze grote boze wereld van volwassenen.
Wat ik zie in mijn zoon is een jongetje wat met iedereen de beste vriendjes wil zijn, zijn laatste snoepje nog aan een ander wil geven, zachtjes over een babyhandje aait en een slaapliedje voor het kindje zingt, dat hij altijd overal 100% voor gaat ook al vind hij het moeilijk of eng.
Ik zie een jongetje dat ik met trots mijn zoon mag noemen en ik zal hem begeleiden in deze grote boze mensenwereld waar ik maar kan!
Ik snap Julia wel.
In mijn situatie is het dus dat al vanaf kind zijn geboorte duidelijk was dat er wat anders was bij hem.
Driftaanvallen, frustratie, gegil en gekrijs.
Al vanaf dat hij 3 weken oud is liepen we bij kinderartsen en later therapeuten. Iedereen die ook maar wat voor ons kon betekenen haalden we in huis.
Elke opvoedmethode hebben we gedaan (en dat zijn er heel veel!) Maar alles hielp maar voor hooguit 3 weken en dan ben je weer terug bij af.
Het is zo frustrerend om niet te kunnen voldoen aan de verwachtingen van mensen om je heen. Het is niet te doen om elke dag je te moeten verontschuldigen voor je kind. Het kind waar je zo diep van houd en die je al het ongemak in de grote boze wereld wilt behoeden.
Het is niet te doen dat je ziet dat je kind weer overprikkeld is geraakt terwijl je zo je best doet om het niet te laten gebeuren.
Het is niet om aan te zien dat je ziet dat hij een driftbui erdoor krijgt en er niet uit te halen is en je moet wachten tot hij zich overgeeft en dan snikkend en naar adem snakkend in je armen ligt.
En weet je voor wie ik het het allerergste vind.... niet voor de mensen om mij heen die mij afkeurende blikken werpt dat ik mijn zoon niet kan opvoeden, niet van de luid uitgesproken meningen dat het kind gewoon geslagen dient te worden. Maar voor dat hele kleine manneke dat niet geaceepteerd word in deze grote boze wereld van volwassenen.
Wat ik zie in mijn zoon is een jongetje wat met iedereen de beste vriendjes wil zijn, zijn laatste snoepje nog aan een ander wil geven, zachtjes over een babyhandje aait en een slaapliedje voor het kindje zingt, dat hij altijd overal 100% voor gaat ook al vind hij het moeilijk of eng.
Ik zie een jongetje dat ik met trots mijn zoon mag noemen en ik zal hem begeleiden in deze grote boze mensenwereld waar ik maar kan!
woensdag 19 april 2017 23:28
Dat klopt generva. Maar hoe weet jij zo zeker dat ouders er niets aan doen. Daar zit het hm in.
Mijn buren vinden ook dat ik hun niet serieus neem omdat ze hebben aangegeven dat ze niet tegen het geluid kunnen ( en het is ook echt niet zo dat ze dag in dag uit aan het gillen zijn). Ik neem het heel serieus en ben me er continu van bewust. Ik ben bezig met de opvoeding en spreek ze erop aan etc etc.
Maar ik ben geen moeder die je er schreeuwend bovenuit hoort. Dus hun trekken daardoor de conclusie dat ik niets doe...
En natuurlijk heb je de ouders die er niets voor doen, om wat voor reden dan ook.
Het is echt niet te zien aan de buitenkant.
Mijn buren vinden ook dat ik hun niet serieus neem omdat ze hebben aangegeven dat ze niet tegen het geluid kunnen ( en het is ook echt niet zo dat ze dag in dag uit aan het gillen zijn). Ik neem het heel serieus en ben me er continu van bewust. Ik ben bezig met de opvoeding en spreek ze erop aan etc etc.
Maar ik ben geen moeder die je er schreeuwend bovenuit hoort. Dus hun trekken daardoor de conclusie dat ik niets doe...
En natuurlijk heb je de ouders die er niets voor doen, om wat voor reden dan ook.
Het is echt niet te zien aan de buitenkant.
woensdag 19 april 2017 23:30
quote:juliadenders schreef op 19 april 2017 @ 23:28:
Dat klopt generva. Maar hoe weet jij zo zeker dat ouders er niets aan doen. Daar zit het hm in.
Mijn buren vinden ook dat ik hun niet serieus neem omdat ze hebben aangegeven dat ze niet tegen het geluid kunnen ( en het is ook echt niet zo dat ze dag in dag uit aan het gillen zijn). Ik neem het heel serieus en ben me er continu van bewust. Ik ben bezig met de opvoeding en spreek ze erop aan etc etc.
Maar ik ben geen moeder die je er schreeuwend bovenuit hoort. Dus hun trekken daardoor de conclusie dat ik niets doe...
En natuurlijk heb je de ouders die er niets voor doen, om wat voor reden dan ook.
Het is echt niet te zien aan de buitenkant.Daarom zou ik ook altijd een open gesprek aangaan mocht ik zulke buurkindertjes hebben, want je weet nooit wat er achter zit.
Dat klopt generva. Maar hoe weet jij zo zeker dat ouders er niets aan doen. Daar zit het hm in.
Mijn buren vinden ook dat ik hun niet serieus neem omdat ze hebben aangegeven dat ze niet tegen het geluid kunnen ( en het is ook echt niet zo dat ze dag in dag uit aan het gillen zijn). Ik neem het heel serieus en ben me er continu van bewust. Ik ben bezig met de opvoeding en spreek ze erop aan etc etc.
Maar ik ben geen moeder die je er schreeuwend bovenuit hoort. Dus hun trekken daardoor de conclusie dat ik niets doe...
En natuurlijk heb je de ouders die er niets voor doen, om wat voor reden dan ook.
Het is echt niet te zien aan de buitenkant.Daarom zou ik ook altijd een open gesprek aangaan mocht ik zulke buurkindertjes hebben, want je weet nooit wat er achter zit.
woensdag 19 april 2017 23:34
quote:Ginerva schreef op 19 april 2017 @ 23:23:
[...]
Dat is ook vervelend voor zo'n jongetje, en dit is ook te begrijpen dat je hier niets aan kan doen. Dit vind ik totaal anders en niet te vergelijken met mensen die hun kinderen gewoon zomaar hun gang te laten gaan omtrent het gillen
Alleen zie je dat dus niet als je mij in het winkelcentrum ziet lopen met een luid huilend jochie aan mijn hand die totaal over zijn toeren is en de boel bij elkaar gilt. Dat hij daarna thuis dus trillend in mijn armen ligt en dat het allemaal net allemaal teveel was.
Of als je buiten loopt en je hoort het immense gekrijs door de (dichte ramen, want mijn ramen durf ik al niet meer open te hebben) hoort.
[...]
Dat is ook vervelend voor zo'n jongetje, en dit is ook te begrijpen dat je hier niets aan kan doen. Dit vind ik totaal anders en niet te vergelijken met mensen die hun kinderen gewoon zomaar hun gang te laten gaan omtrent het gillen
Alleen zie je dat dus niet als je mij in het winkelcentrum ziet lopen met een luid huilend jochie aan mijn hand die totaal over zijn toeren is en de boel bij elkaar gilt. Dat hij daarna thuis dus trillend in mijn armen ligt en dat het allemaal net allemaal teveel was.
Of als je buiten loopt en je hoort het immense gekrijs door de (dichte ramen, want mijn ramen durf ik al niet meer open te hebben) hoort.
woensdag 19 april 2017 23:42
Oo ik heb weleens een buurjongetje gehad die onder ons woonde.Nou de eerste week zat ik haast tegen het plafond van schrik toen ik s nachts niet kon slapen en op de bank zat.Kind schreeuwde s nachts,gooide met deuren.VRE-SE-LIJK.
Ook overdag deed hij het.Het was zeer gehorig allemaal.Het ergste was dat zijn ouders hem zijn gang lieten gaan.Ik heb zijn vader hem hoogstends 2 keer horen waarschuwen in een paar jaar tijd.
En toen ving ik ooit een gesprek op tussen de vader en een buurvrouw waarbij er werd gezegd door de vader dat een andere buurvrouw boos op de muur bonkte s nachts.En zijn reactie daarop : ik ga niet voor elk huiltje kijken.
Dacht je kind gilt de hele boel bij elkaar,smijt met spullen en deuren en jij noemt het een huiltje Ik kon de buurvrouw die op de muur bonkte best begrijpen,haar slaapkamer zat naast die van het kind.
Neem je verantwoordelijkheid als ouder zijnde!!
Ook overdag deed hij het.Het was zeer gehorig allemaal.Het ergste was dat zijn ouders hem zijn gang lieten gaan.Ik heb zijn vader hem hoogstends 2 keer horen waarschuwen in een paar jaar tijd.
En toen ving ik ooit een gesprek op tussen de vader en een buurvrouw waarbij er werd gezegd door de vader dat een andere buurvrouw boos op de muur bonkte s nachts.En zijn reactie daarop : ik ga niet voor elk huiltje kijken.
Dacht je kind gilt de hele boel bij elkaar,smijt met spullen en deuren en jij noemt het een huiltje Ik kon de buurvrouw die op de muur bonkte best begrijpen,haar slaapkamer zat naast die van het kind.
Neem je verantwoordelijkheid als ouder zijnde!!