Relaties
alle pijlers
Zeer vroeg gaan samenwonen, nu wil ik niet meer
zondag 31 januari 2016 15:20
Ik zit met een probleem. Ik wordt in mei 25. Toen ik 19 was kreeg ik mijn eerste vriend. Toen ik 21/22 was zijn we gaan samenwonen in een kleine dorp waar we weinig mensen kennen. Wij waren echt super verliefd, heel close en ondanks dat mijn familie onze relatie niet accepteerde door cultuurverschillen hebben we wel altijd gekozen voor elkaar (nu accepteren ze hem wel)
Ik houd erg veel van mijn vriend echt waar, maar ik ben niet meer tevreden met het samenwonen. Hij is een schatje en ik wil hem helemaal niet kwijt, maar ik voel me echt een oude huisvrouw geworden. Alsof mijn leven alleen draait om werken en het huishouden doen.
Ik ben zo jong maar nog niet lang meer en er zijn veel dingen die ik nog wil doen. Ik wil heel graag in het buitenland werken en wonen na mijn studie. Hij wilt natuurlijk niet mee en als je een vriend hebt en je woont samen omdat je werkt aan een toekomst samen dan lijken die dromen erg ver weg. Als we samen blijven ben ik bang dat de rest van mijn leven hetzelfde zal zijn: na werk of school samen chillen op de bank, hij blowt en gamet en ik zit erbij of ik ga muziek luisteren.
Ik wil ook niet meer in dit saaie dorpje blijven, ik ken hier wel leuke mensen maar voor de rest heb ik niets meer. Mijn werk is in Utrecht, mijn school is straks ook in een andere stad (ik ga aan een nieuwe opleiding beginnen want heb geen diploma) en mijn familie woont ook ergens anders. Ik heb alleen mijn vriend hier.
Hij heeft hier wel zijn werk, echt een goede baan, maar verder ook niets (ja mij alleen). Maar hij zegt altijd, ik werk hier omdat ik wil werken aan onze toekomst, anders zou ik deze baan niet eens meer doen en zou ik gewoon in uitkering zitten.
Ik weet het even niet meer. Het is ook niet dat als ik opeens weg ga of het uitmaak dat ik dan wel meteen de dingen kan doen die ik wil doen. Ik moet toch eerst mijn diploma halen voor ik naar het buitenland kan om te werken (of ik moet stage lopen). Maar het is ook niet dat alleen, ik heb gewoon het gevoel dat ik te jong het huisje boompje beestje leven ben gaan leiden, maar opeens besef ik me dat ik nog hele andere dromen heb en de relatie of samenwonen voelt verstikkend ofzo. k weet niet eens of ik het wil uitmaken of gewoon mijn eigen plekje wil (dat klinkt zo egoistisch) en ik ben ook bang dat ik spijt zal krijgen als ik de gene met wie ik 5 jaar samen was en met wie ik lief en leed heb gedeeld laat gaan. En ik denk dat 'samen leuke dingen doen om de relatie weer pit te geven' ook niet zal werken, want het hele punt is dat ik gewoon iets anders wil dan dit.
Het voelt zo kut om dit te denken, want ik houd van mijn vriend, er is geen andere jongen in zicht, hij heeft niet iets gedaan waardoor ik ben gaan twijfelen. Maar mijn gevoelens zijn gewoon veranderd.
Wat moet ik hiermee? Ik wil sowieso nog praten met mijn vriend, maar ik snap mijn gevoelens zelf niet eens meer. Ik moet alles eerst even op een rijtje zetten.
Heeft iemand dit meegemaakt? Heb je toen de juiste keuze gemaakt of heb je spijt?
Ik houd erg veel van mijn vriend echt waar, maar ik ben niet meer tevreden met het samenwonen. Hij is een schatje en ik wil hem helemaal niet kwijt, maar ik voel me echt een oude huisvrouw geworden. Alsof mijn leven alleen draait om werken en het huishouden doen.
Ik ben zo jong maar nog niet lang meer en er zijn veel dingen die ik nog wil doen. Ik wil heel graag in het buitenland werken en wonen na mijn studie. Hij wilt natuurlijk niet mee en als je een vriend hebt en je woont samen omdat je werkt aan een toekomst samen dan lijken die dromen erg ver weg. Als we samen blijven ben ik bang dat de rest van mijn leven hetzelfde zal zijn: na werk of school samen chillen op de bank, hij blowt en gamet en ik zit erbij of ik ga muziek luisteren.
Ik wil ook niet meer in dit saaie dorpje blijven, ik ken hier wel leuke mensen maar voor de rest heb ik niets meer. Mijn werk is in Utrecht, mijn school is straks ook in een andere stad (ik ga aan een nieuwe opleiding beginnen want heb geen diploma) en mijn familie woont ook ergens anders. Ik heb alleen mijn vriend hier.
Hij heeft hier wel zijn werk, echt een goede baan, maar verder ook niets (ja mij alleen). Maar hij zegt altijd, ik werk hier omdat ik wil werken aan onze toekomst, anders zou ik deze baan niet eens meer doen en zou ik gewoon in uitkering zitten.
Ik weet het even niet meer. Het is ook niet dat als ik opeens weg ga of het uitmaak dat ik dan wel meteen de dingen kan doen die ik wil doen. Ik moet toch eerst mijn diploma halen voor ik naar het buitenland kan om te werken (of ik moet stage lopen). Maar het is ook niet dat alleen, ik heb gewoon het gevoel dat ik te jong het huisje boompje beestje leven ben gaan leiden, maar opeens besef ik me dat ik nog hele andere dromen heb en de relatie of samenwonen voelt verstikkend ofzo. k weet niet eens of ik het wil uitmaken of gewoon mijn eigen plekje wil (dat klinkt zo egoistisch) en ik ben ook bang dat ik spijt zal krijgen als ik de gene met wie ik 5 jaar samen was en met wie ik lief en leed heb gedeeld laat gaan. En ik denk dat 'samen leuke dingen doen om de relatie weer pit te geven' ook niet zal werken, want het hele punt is dat ik gewoon iets anders wil dan dit.
Het voelt zo kut om dit te denken, want ik houd van mijn vriend, er is geen andere jongen in zicht, hij heeft niet iets gedaan waardoor ik ben gaan twijfelen. Maar mijn gevoelens zijn gewoon veranderd.
Wat moet ik hiermee? Ik wil sowieso nog praten met mijn vriend, maar ik snap mijn gevoelens zelf niet eens meer. Ik moet alles eerst even op een rijtje zetten.
Heeft iemand dit meegemaakt? Heb je toen de juiste keuze gemaakt of heb je spijt?
