Relaties
alle pijlers
Mijn vrouw wordt om het minste geringste boos op mij
vrijdag 21 april 2017 14:39
Speciaal hiervoor toch maar een keer een account aangemaakt. Zou erg graag een mening horen van een neutraal iemand.
Ongeveer 3 jaar geleden heb ik mijn huidige vrouw leren kennen. Vanaf het allereerste begin konden wij heel uitgebreid en goed praten. Er lag veel gevoel in, wij pasten ook bij elkaar in de zin dat we allebei hooggevoelig zijn en dit dus goed van elkaar begrepen. We kregen dan ook snel verkering en zeker het eerste jaar was heel fijn!
Het tweede jaar ging het fout. Ik zat erg met mezelf in de knoop en had iets heftig fout gedaan richting haar. Ik had gelogen over mijn werk. Ik zal jullie niet met de details vervelen, maar het heeft wel geleid tot een vertrouwensbreuk. Hier zijn we echter samen weer goed uitgekomen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en ik voelde me sindsdien ook echt beter.
Aan het eind van dit tweede jaar kwamen wij er achter dat mijn vriendin zwanger is. Ik was hier zelf in de eerste instantie heel wat minder blij mee dan zij. Met name omdat ik een vrij orthodox christelijke achtergrond heb waar dit niet altijd wordt geaccepteerd. Maar we hebben er samen voor gekozen om er vol voor te gaan. Vandaar ook dat we nu zijn getrouwd en samen wonen. Wel een erg turbulent laatste jaar dus, vriendin zwanger, verhuizen en trouwen.
En dan nu onze situatie zoals deze vandaag de dag is. Het lijkt tegenwoordig wel alsof ik echt niks meer goed kan. Ze kan echt om de allerkleinste dingetjes boos worden. Ik snap dat het onder andere ook met het zwanger zijn te maken heeft, maar dit merkte ik voordat ze zwanger is ook al. Ze is ook een grote brok van pure negativiteit. Als ze thuis komt en voordat ze naar haar werk gaat, moet ze altijd eerst ongeveer een half uur vertellen over hoe zwaar haar werk is en dat ze het niet aan kan en wat er nog meer allemaal pijn doet en moeilijk is.
Daarna gaat het meestal even over waarom ik afstandelijk doe. Dit klopt meestal wel omdat ik eigenlijk af en toe beetje uitschakel omdat het altijd hetzelfde is. Als we dat hebben gehad gaat het over hoe onbetrouwbaar de kat is en daarna over alle dingen die we nog moeten doen. Daarna nog even over hoe al die dingen fout kunnen gaan. Voelt dan ook alsof ik nooit mijn verhaal kan doen. Ook ik heb wel is een klote dag. Maar ik ga niet nog is na zoiets mijn verhaal doen. Voelt alsof we dan helemaal samen depri gaan doen. Ik doe dan ook altijd maar me best haar op te beuren. Proberen naar oplossing te zoeken ipv problemen. Complimentjes geven. enz.
Er is zo'n enorme focus op het negatieve, zonder enig moment van ontspanning!
Dit reageert ze ook allemaal enorm op mij af. Ze kan eigenlijk nooit meer leuk reageren. Ik weet dat er dingen zijn die ik fout doe, maar haar reactie is zo overdreven. Het voelt alsof ik niks meer goed kan doen. Ik merk dat ik hierdoor onbewust meer dingen naar mezelf toetrek en haar er minder bij betrek omdat ze alleen stress ervan krijgt en alleen maar kritiek kan leveren.
Een paar voorbeelden;
- Als ze weekend naar haar ouders is en ik app meer dan 3 uur niet terug krijg ik eigenlijk altijd wel een appje of ik haar niet meer belangrijk vind.
- Laatst was ik thuis ijverig bezig en had ik per ongeluk een zak met "twijfel" kleding weg gegooid. Het zat in een vuilniszak. Hier was ze zo boos op geworden, ik was een klootzak en weet ik wel niet wat allemaal.
- Poosje geleden was ik vergeten om een brief mee te nemen naar me werk, daar kan ze dan ook boos om worden.
- Als ik ergens aan begin ben ik niet altijd 100% voorbereid, maar ik ben een optimist en heb zoiets van, ik zie het wel. Gamma zit om de hoek, als ik iets mis haal ik het wel even. Zij kan daar enorm boos om worden omdat ik dan bv een kwastje ben vergeten.
Met alle bovenstaande voorbeelden is ook 1 iets wel heel heftig en doet ook echt veel pijn. Als ik iets vergeet legt zij er altijd nadruk op dat ze me niet kan vertrouwen! Dat doet echt pijn, met name omdat ik na mijn fout in jaar 2 zo enorm me best doe om geen vertrouwensbreuk meer toe te laten. Zij brengt het dan alsof ze iets van mij vraagt om te doen en omdat ik het dus vergeet, ze dus niet op mij kan vertrouwen! Ze heeft ergens wel gelijk, maar waarom moet dit zo heftig en pijnlijk gebracht worden?!
En wat ook echt pijn doet is dat ze regelmatig zegt dat ik in therapie ofzo moet. Want ik kan niet normaal met haar reactie omgaan... Misschien heeft ze gelijk, maar mijns inziens kan je zoiets niet zeggen. Breng dat dan normaal en stel het een keer voor. Maar zoals zij het brengt doet dat echt pijn!
Ik heb al meerdere keren geprobeerd hierover te praten, maar dan begrijpt ze het ook wel even, maar daarna gaat ze op precies dezelfde manier door.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet... Ik hou van haar, maar ik loop op eieren en leef in een wereld van pure negativiteit. Ik wil ook niet dat ons kind in een gebroken gezin ter wereld komt. Ik ben bereid er echt voor te vechten! Mijn verantwoordelijkheid te nemen! Maar ik weet niet meer hoe en het voelt alsof ik op ben en geen energie meer heb om te vechten....
Excuus voor mijn enorm lange muur van tekst.
Ongeveer 3 jaar geleden heb ik mijn huidige vrouw leren kennen. Vanaf het allereerste begin konden wij heel uitgebreid en goed praten. Er lag veel gevoel in, wij pasten ook bij elkaar in de zin dat we allebei hooggevoelig zijn en dit dus goed van elkaar begrepen. We kregen dan ook snel verkering en zeker het eerste jaar was heel fijn!
Het tweede jaar ging het fout. Ik zat erg met mezelf in de knoop en had iets heftig fout gedaan richting haar. Ik had gelogen over mijn werk. Ik zal jullie niet met de details vervelen, maar het heeft wel geleid tot een vertrouwensbreuk. Hier zijn we echter samen weer goed uitgekomen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en ik voelde me sindsdien ook echt beter.
Aan het eind van dit tweede jaar kwamen wij er achter dat mijn vriendin zwanger is. Ik was hier zelf in de eerste instantie heel wat minder blij mee dan zij. Met name omdat ik een vrij orthodox christelijke achtergrond heb waar dit niet altijd wordt geaccepteerd. Maar we hebben er samen voor gekozen om er vol voor te gaan. Vandaar ook dat we nu zijn getrouwd en samen wonen. Wel een erg turbulent laatste jaar dus, vriendin zwanger, verhuizen en trouwen.
En dan nu onze situatie zoals deze vandaag de dag is. Het lijkt tegenwoordig wel alsof ik echt niks meer goed kan. Ze kan echt om de allerkleinste dingetjes boos worden. Ik snap dat het onder andere ook met het zwanger zijn te maken heeft, maar dit merkte ik voordat ze zwanger is ook al. Ze is ook een grote brok van pure negativiteit. Als ze thuis komt en voordat ze naar haar werk gaat, moet ze altijd eerst ongeveer een half uur vertellen over hoe zwaar haar werk is en dat ze het niet aan kan en wat er nog meer allemaal pijn doet en moeilijk is.
Daarna gaat het meestal even over waarom ik afstandelijk doe. Dit klopt meestal wel omdat ik eigenlijk af en toe beetje uitschakel omdat het altijd hetzelfde is. Als we dat hebben gehad gaat het over hoe onbetrouwbaar de kat is en daarna over alle dingen die we nog moeten doen. Daarna nog even over hoe al die dingen fout kunnen gaan. Voelt dan ook alsof ik nooit mijn verhaal kan doen. Ook ik heb wel is een klote dag. Maar ik ga niet nog is na zoiets mijn verhaal doen. Voelt alsof we dan helemaal samen depri gaan doen. Ik doe dan ook altijd maar me best haar op te beuren. Proberen naar oplossing te zoeken ipv problemen. Complimentjes geven. enz.
Er is zo'n enorme focus op het negatieve, zonder enig moment van ontspanning!
Dit reageert ze ook allemaal enorm op mij af. Ze kan eigenlijk nooit meer leuk reageren. Ik weet dat er dingen zijn die ik fout doe, maar haar reactie is zo overdreven. Het voelt alsof ik niks meer goed kan doen. Ik merk dat ik hierdoor onbewust meer dingen naar mezelf toetrek en haar er minder bij betrek omdat ze alleen stress ervan krijgt en alleen maar kritiek kan leveren.
Een paar voorbeelden;
- Als ze weekend naar haar ouders is en ik app meer dan 3 uur niet terug krijg ik eigenlijk altijd wel een appje of ik haar niet meer belangrijk vind.
- Laatst was ik thuis ijverig bezig en had ik per ongeluk een zak met "twijfel" kleding weg gegooid. Het zat in een vuilniszak. Hier was ze zo boos op geworden, ik was een klootzak en weet ik wel niet wat allemaal.
- Poosje geleden was ik vergeten om een brief mee te nemen naar me werk, daar kan ze dan ook boos om worden.
- Als ik ergens aan begin ben ik niet altijd 100% voorbereid, maar ik ben een optimist en heb zoiets van, ik zie het wel. Gamma zit om de hoek, als ik iets mis haal ik het wel even. Zij kan daar enorm boos om worden omdat ik dan bv een kwastje ben vergeten.
Met alle bovenstaande voorbeelden is ook 1 iets wel heel heftig en doet ook echt veel pijn. Als ik iets vergeet legt zij er altijd nadruk op dat ze me niet kan vertrouwen! Dat doet echt pijn, met name omdat ik na mijn fout in jaar 2 zo enorm me best doe om geen vertrouwensbreuk meer toe te laten. Zij brengt het dan alsof ze iets van mij vraagt om te doen en omdat ik het dus vergeet, ze dus niet op mij kan vertrouwen! Ze heeft ergens wel gelijk, maar waarom moet dit zo heftig en pijnlijk gebracht worden?!
En wat ook echt pijn doet is dat ze regelmatig zegt dat ik in therapie ofzo moet. Want ik kan niet normaal met haar reactie omgaan... Misschien heeft ze gelijk, maar mijns inziens kan je zoiets niet zeggen. Breng dat dan normaal en stel het een keer voor. Maar zoals zij het brengt doet dat echt pijn!
Ik heb al meerdere keren geprobeerd hierover te praten, maar dan begrijpt ze het ook wel even, maar daarna gaat ze op precies dezelfde manier door.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet... Ik hou van haar, maar ik loop op eieren en leef in een wereld van pure negativiteit. Ik wil ook niet dat ons kind in een gebroken gezin ter wereld komt. Ik ben bereid er echt voor te vechten! Mijn verantwoordelijkheid te nemen! Maar ik weet niet meer hoe en het voelt alsof ik op ben en geen energie meer heb om te vechten....
Excuus voor mijn enorm lange muur van tekst.
vrijdag 21 april 2017 15:16
En je vrouw is twee jaar later nog steeds boos op jou om een fout die je op je werk gemaakt hebt? Dan is ze gewoon knettergek. Echt hoor, dat hoef je niet te pikken. Ze heeft er om te beginnen al niks mee te maken, maar er na zo'n tijd nog steeds over beginnen is gewoon belachelijk. Onvolwassen.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
vrijdag 21 april 2017 15:17
Als ik jouw verhaal zo lees heb je volgens mij een hele lastige vrouw die over de kleinste dingen al moeilijk doet. Zo erg is het niet wat je hebt gedaan hoor als ik het zo lees! Zij is hier degene die echt niet goed bezig is. Ultimatum stellen: of evt. relatietherapie, of zij jou beter behandelen of het is over. Zo is het ook niet fijn toch. Sterkte!
vrijdag 21 april 2017 15:20
Ik begrijp dat je het goed wil doen voor je vrouw, maar je laten uitschelden en steeds worden toegesproken worden als een klein kind is respectloos. Ze gaat herhaaldelijk over je grenzen heen. Ben een beetje man en geef eens wat tegengas. Daar wordt je vrouw echt niet slechter van, hooguit wat gezelliger. Dat hoeft echt niet in een ruzie te resulteren, zeker als je rustig je woordje doet. En uiteraard mag ze haar frustraties bij je kwijt, maar zeg maar dat het voortaan korter en minder frequent mag (en koop haar desnoods een dagboek).
Als ze liefde voor je voelt mag het allemaal een dik toontje lager.
Als ze liefde voor je voelt mag het allemaal een dik toontje lager.
vrijdag 21 april 2017 15:20
vrijdag 21 april 2017 15:20
quote:LaFolie schreef op 21 april 2017 @ 14:56:
Nou, dat klinkt al weer fantastisch, Hans. Jij zal wel vreemd zijn gegaan als ik het zo lees, en zij heeft spijt als haren op d'r hoofd dat ze aan je vast zit.quote:LaFolie schreef op 21 april 2017 @ 15:16:
En je vrouw is twee jaar later nog steeds boos op jou om een fout die je op je werk gemaakt hebt? Dan is ze gewoon knettergek. Echt hoor, dat hoef je niet te pikken. Ze heeft er om te beginnen al niks mee te maken, maar er na zo'n tijd nog steeds over beginnen is gewoon belachelijk. Onvolwassen.Van het ene uiterste in het andere
Nou, dat klinkt al weer fantastisch, Hans. Jij zal wel vreemd zijn gegaan als ik het zo lees, en zij heeft spijt als haren op d'r hoofd dat ze aan je vast zit.quote:LaFolie schreef op 21 april 2017 @ 15:16:
En je vrouw is twee jaar later nog steeds boos op jou om een fout die je op je werk gemaakt hebt? Dan is ze gewoon knettergek. Echt hoor, dat hoef je niet te pikken. Ze heeft er om te beginnen al niks mee te maken, maar er na zo'n tijd nog steeds over beginnen is gewoon belachelijk. Onvolwassen.Van het ene uiterste in het andere
Leef en laat leven
vrijdag 21 april 2017 15:23
quote:Haaz schreef op 21 april 2017 @ 15:02:
Hormonen
Daar ben je deels ook gewoon zelf bij hoor. Ik ben anderhalf jaar in totaal zwanger geweest en echt, een flinke huilbui op zijn tijd was er zeker wel bij. Mopperen over een vuilniszak die nog in de gang stond is ook een keer gebeurt.
Hysterisch ruzie zoeken, man klootzak noemen en iedere dag een klaagzang doen: nee hoor.
Hormonen
Daar ben je deels ook gewoon zelf bij hoor. Ik ben anderhalf jaar in totaal zwanger geweest en echt, een flinke huilbui op zijn tijd was er zeker wel bij. Mopperen over een vuilniszak die nog in de gang stond is ook een keer gebeurt.
Hysterisch ruzie zoeken, man klootzak noemen en iedere dag een klaagzang doen: nee hoor.
vrijdag 21 april 2017 16:04
Tsja, 2 hooggevoelige persoonlijkheden... voor je het weet vertrouw je inderdaad de kat niet meer.
En dan nog een liefdesbaby, dat is wel leuk, toch?
Hoelang is ze nu al zwanger? En is de kat wel gesteriliseerd? Zo nee: snel laten doen hoor, anders zit je straks met een huis vol liefdesbaby's.
Niet goed voor je humeur
Sterkte, je hebt het nodig!!!
En dan nog een liefdesbaby, dat is wel leuk, toch?
Hoelang is ze nu al zwanger? En is de kat wel gesteriliseerd? Zo nee: snel laten doen hoor, anders zit je straks met een huis vol liefdesbaby's.
Niet goed voor je humeur
Sterkte, je hebt het nodig!!!
vrijdag 21 april 2017 16:05
quote:bevertjes schreef op 21 april 2017 @ 15:20:
Is het misschien allemaal een beetje te snel gegaan? Ze raakte zwanger en daarna zijn jullie pas gaan samenwonen en ook meteen getrouwd?
Ik zou inderdaad relatietherapie overwegen. Jullie zijn beide duidelijk niet gelukkig in de huidige situatie.Precies wat ik ook dacht. Ik denk dat het haar ineens erg benauwd en ze is nu natuurlijk niet in de positie om terug te krabbelen. Ik zou ook samen met iemand gaan praten.
Is het misschien allemaal een beetje te snel gegaan? Ze raakte zwanger en daarna zijn jullie pas gaan samenwonen en ook meteen getrouwd?
Ik zou inderdaad relatietherapie overwegen. Jullie zijn beide duidelijk niet gelukkig in de huidige situatie.Precies wat ik ook dacht. Ik denk dat het haar ineens erg benauwd en ze is nu natuurlijk niet in de positie om terug te krabbelen. Ik zou ook samen met iemand gaan praten.
vrijdag 21 april 2017 16:21
Joh ik heb niet eens je hele verhaal gelezen. Gemeen zijn vrouwen he. Ik heb wel een advies, als mensen zich als een hork gedragen, is daar altijd een reden voor. Ga daar achter komen. Kan zijn dat je vrouw een stoornis heeft, of een hormonale inbalans, of iets anders. Of ze baalt gewoon van je. Ga erachter komen, wat er scheelt. En daar is maar 1 manier voor, praten.
Als je er niet achter komt wat er scheelt door te praten, dan zou ik naar een psycholoog stappen. Want dan kom je er of samen niet uit en heb je hulp nodig, of 1 van jullie, of misschien beide, heeft een stoornis die invloed heeft op het gedrag, dat kan. Sterkte!
Als je er niet achter komt wat er scheelt door te praten, dan zou ik naar een psycholoog stappen. Want dan kom je er of samen niet uit en heb je hulp nodig, of 1 van jullie, of misschien beide, heeft een stoornis die invloed heeft op het gedrag, dat kan. Sterkte!
vrijdag 21 april 2017 16:25
quote:En wat ook echt pijn doet is dat ze regelmatig zegt dat ik in therapie ofzo moet. Want ik kan niet normaal met haar reactie omgaan... Misschien heeft ze gelijk, maar mijns inziens kan je zoiets niet zeggen. Breng dat dan normaal en stel het een keer voor. Maar zoals zij het brengt doet dat echt pijn!
Jullie zouden het best samen in therapie kunnen gaan. Want jullie zitten in een raar patroon waarin je je je allebei niet gehoord voelt. En het is moeilijk om daar zelf uit te komen. Zij vindt het vervelend dat je afstandelijk doet en gaat daardoor nog meer zeuren, waardoor jij je nog meer terugtrekt, et cetera.
Dus de volgende keer dat ze zegt: "je moet in therapie". Dan antwoordt jij: "Je hebt volgens mij gelijk. Maar ik wil graag samen. Dan kunnen we samen altijd nog zien of ik daarna ook nog alleen in therapie moet."
Jullie zouden het best samen in therapie kunnen gaan. Want jullie zitten in een raar patroon waarin je je je allebei niet gehoord voelt. En het is moeilijk om daar zelf uit te komen. Zij vindt het vervelend dat je afstandelijk doet en gaat daardoor nog meer zeuren, waardoor jij je nog meer terugtrekt, et cetera.
Dus de volgende keer dat ze zegt: "je moet in therapie". Dan antwoordt jij: "Je hebt volgens mij gelijk. Maar ik wil graag samen. Dan kunnen we samen altijd nog zien of ik daarna ook nog alleen in therapie moet."
vrijdag 21 april 2017 16:34
quote:orkenflow schreef op 21 april 2017 @ 16:27:
Wat is dat toch met die lengte? Stond er eerst iets anders? Dit is toch echt geen absurd lang en warrig verhaal.
Of wordt het hele Vivaforum langzamerhand te stom om iets te lezen dat groter is dan je telefoonscherm?
Eens, het is een coherent en duidelijk verhaal en niet krankzinnig lang.
En TO klinkt als een vrij redelijk mens.
Wat is dat toch met die lengte? Stond er eerst iets anders? Dit is toch echt geen absurd lang en warrig verhaal.
Of wordt het hele Vivaforum langzamerhand te stom om iets te lezen dat groter is dan je telefoonscherm?
Eens, het is een coherent en duidelijk verhaal en niet krankzinnig lang.
En TO klinkt als een vrij redelijk mens.
vrijdag 21 april 2017 16:56
quote:Pluisi schreef op 21 april 2017 @ 16:43:
Sla eens met je vuist op tafel. Zo hoef jij je niet te laten behandelen!
Dit!
Dat zij overal zo'n punt van maakt, is haar probleem. Moet ze lekker zelf oplossen en niet jou mee lastig vallen.
Sla eens met je vuist op tafel. Zo hoef jij je niet te laten behandelen!
Dit!
Dat zij overal zo'n punt van maakt, is haar probleem. Moet ze lekker zelf oplossen en niet jou mee lastig vallen.
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
vrijdag 21 april 2017 16:56
Wat vindt de verloskundige van haar mentale staat? Ga je elke afspraak mee? Kun je zorgen dat het een keer aan de orde komt? (van te voren bellen of ze er naar wil vragen in het consult). Ja, ze doet naar en raar. Maar er is nu wel een klein mensje op komst dat er onder kan lijden als mams mentaal onderuit gaat.
Ik zou als ik jou was, meer en duidelijk mijn grenzen aangeven. Als het om het "werkprobleem" gaat, duidelijk maken dat dit in het verleden is geweest, veroorzaakt door faalangst en dat dit problem is aangepakt in therapie. Verder hoef je het er niet over te hebben.
Maar mijn focus zou nu toch als eerste wel zijn op haar welzijn, en dat van de baby. Jij bent een volwassen vent, en je kunt en moet dit wellicht nog even uitzingen, tot je daadwerkelijk tot een "oplossing" zult komen samen. Dat baby'tje kan echter niet wachten.
Ik zou als ik jou was, meer en duidelijk mijn grenzen aangeven. Als het om het "werkprobleem" gaat, duidelijk maken dat dit in het verleden is geweest, veroorzaakt door faalangst en dat dit problem is aangepakt in therapie. Verder hoef je het er niet over te hebben.
Maar mijn focus zou nu toch als eerste wel zijn op haar welzijn, en dat van de baby. Jij bent een volwassen vent, en je kunt en moet dit wellicht nog even uitzingen, tot je daadwerkelijk tot een "oplossing" zult komen samen. Dat baby'tje kan echter niet wachten.
vrijdag 21 april 2017 17:34
Ga van die eieren af.
Zeg dan iets als blijf je commentaar leveren?
Hou daar eens mee op en wees eens wat positief. Dan een aai over haar haar.
Waar ben je nou bang voor?
Zoals nu werkt het niet.
Negeer haar niet.
Lukt het niet dan passen jullie niet samen.
Zeg dan iets als blijf je commentaar leveren?
Hou daar eens mee op en wees eens wat positief. Dan een aai over haar haar.
Waar ben je nou bang voor?
Zoals nu werkt het niet.
Negeer haar niet.
Lukt het niet dan passen jullie niet samen.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
vrijdag 21 april 2017 17:46
Je vrouw klinkt echt als een enorm kutwijf Hans, sorry. Waarom sta je toe dat iemand jou zo behandelt? Dat akkefietje op je werk, als je het mij vraagt reageert ze (nog steeds!) veel te overgevoelig op zoiets.
Kom voor jezelf op man, het siert je dat je niet zomaar wil stoppen maar eis op z'n minst relatietherapie, dit is toch geen leven?
Het idee om de verloskundige te laten vragen naar haar mentale staat vind ik ook een goede tip)
Kom voor jezelf op man, het siert je dat je niet zomaar wil stoppen maar eis op z'n minst relatietherapie, dit is toch geen leven?
Het idee om de verloskundige te laten vragen naar haar mentale staat vind ik ook een goede tip)
vrijdag 21 april 2017 17:53
Dat gedoe oo je werk lijkt me eerder iets waar je steun van verwacht van je partner ipv verwijten.
Die had je op je werk al en dat heb je opgelost.
Ik snap soweiso niet waarom dat zo erg haar probleem zou moeten zijn, vervelend voor jou maar geen consequenties voor haar verder.
Sneu dat je dat in je eentje hebt moeten oplossen.
Verder denk ik dat jullie samen in therapie een goed idee is.
Die had je op je werk al en dat heb je opgelost.
Ik snap soweiso niet waarom dat zo erg haar probleem zou moeten zijn, vervelend voor jou maar geen consequenties voor haar verder.
Sneu dat je dat in je eentje hebt moeten oplossen.
Verder denk ik dat jullie samen in therapie een goed idee is.
vrijdag 21 april 2017 18:31
