Thuis
alle pijlers
Herdenkings "iets" voor een huisdier
vrijdag 21 april 2017 18:40
Hallo allemaal,
Afgelopen dinsdag is mijn lieve hondje ingeslapen nadat ik haar 13.5 jaar bij me heb gehad . Uiteraard ben ik hier erg verdrietig om en ik wil iets van haar in huis. Natuurlijk kan ik een mooie foto uitvergroten maar ik wil eigenlijk iets meer aparts. Nu kwam ik via google wel bij een aantal ideeën zoals een foto laten laseren op hout of in kristal maar misschien hebben jullie nog wel ideeën waar ik helemaal niet bij heb stil gestaan!
Alvast bedankt.
Afgelopen dinsdag is mijn lieve hondje ingeslapen nadat ik haar 13.5 jaar bij me heb gehad . Uiteraard ben ik hier erg verdrietig om en ik wil iets van haar in huis. Natuurlijk kan ik een mooie foto uitvergroten maar ik wil eigenlijk iets meer aparts. Nu kwam ik via google wel bij een aantal ideeën zoals een foto laten laseren op hout of in kristal maar misschien hebben jullie nog wel ideeën waar ik helemaal niet bij heb stil gestaan!
Alvast bedankt.
vrijdag 21 april 2017 21:23
vrijdag 21 april 2017 21:25
quote:pejeka schreef op 21 april 2017 @ 20:20:
Natuurlijk is het verdrietig als een dier waaraan je gehecht bent, aan het einde van het leven komt. Maar ik vind het wel wat overdreven om daar dan allerlei rituelen of memorabilia aan te verbinden. Een mooie foto van je hond of kat, die gemaakt is tijdens het leven, OK. maar hele overlijdensrituelen... Doe je dat dan ook voor je kanarie, of je goudvis, of je hamster?Jeetje wat ben jij bot zeg! Dat mag iedereen toch lekker zelf weten! Wat mij part zet ze hem/ haar op!
Natuurlijk is het verdrietig als een dier waaraan je gehecht bent, aan het einde van het leven komt. Maar ik vind het wel wat overdreven om daar dan allerlei rituelen of memorabilia aan te verbinden. Een mooie foto van je hond of kat, die gemaakt is tijdens het leven, OK. maar hele overlijdensrituelen... Doe je dat dan ook voor je kanarie, of je goudvis, of je hamster?Jeetje wat ben jij bot zeg! Dat mag iedereen toch lekker zelf weten! Wat mij part zet ze hem/ haar op!
vrijdag 21 april 2017 21:27
Als je de OP leest zie je dat TO vraagt naar een aparte herinnering om haar overleden hondje te herdenken.
Iets meer dan een foto alleen.
En dan is een ongevoelige post die zich blijft herhalen als een kras op plaat die zegt dat het allemaal kul is omdat hij dat zo voelt on topic? Pleur op met je koude hart zeg.
Iets meer dan een foto alleen.
En dan is een ongevoelige post die zich blijft herhalen als een kras op plaat die zegt dat het allemaal kul is omdat hij dat zo voelt on topic? Pleur op met je koude hart zeg.
vrijdag 21 april 2017 21:28
quote:teletubbie1234 schreef op 21 april 2017 @ 21:25:
[...]
Jeetje wat ben jij bot zeg! Dat mag iedereen toch lekker zelf weten! Wat mij part zet ze hem/ haar op!
Moet iedereen ook gewoon zelf weten, geen probleem mee. Al leef je op je 70e in een kamer vol met opgezette honden en katten en goedvissen en hamsters en konijnen die je in je hele leven hebt gehad. Gewoon doen als je daar gelukkig van wordt.
Het zou alleen mijn ding niet zijn, maar blijkbaar is het niet de bedoeling dat je dat uit.
[...]
Jeetje wat ben jij bot zeg! Dat mag iedereen toch lekker zelf weten! Wat mij part zet ze hem/ haar op!
Moet iedereen ook gewoon zelf weten, geen probleem mee. Al leef je op je 70e in een kamer vol met opgezette honden en katten en goedvissen en hamsters en konijnen die je in je hele leven hebt gehad. Gewoon doen als je daar gelukkig van wordt.
Het zou alleen mijn ding niet zijn, maar blijkbaar is het niet de bedoeling dat je dat uit.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 21 april 2017 21:30
quote:-Puss-in-Bootz- schreef op 21 april 2017 @ 21:27:
Als je de OP leest zie je dat TO vraagt naar een aparte herinnering om haar overleden hondje te herdenken.
Iets meer dan een foto alleen.
En dan is een ongevoelige post die zich blijft herhalen als een kras op plaat die zegt dat het allemaal kul is omdat hij dat zo voelt on topic? Pleur op met je koude hart zeg.De vraag is dan: wat wil je méér dan een foto? Een opgezette hond in je kamer? Een potje met as op de schoorsteenmantel? Met een bloemetje ernaast? Begrijp me goed, als mensen dat graag willen en er zich happy bij voelen, vooral doen, maar mijn vraag is dus gewoon: wat heb je dan in gedachten als "herinnering" als het méér moet zijn dan een foto?
Als je de OP leest zie je dat TO vraagt naar een aparte herinnering om haar overleden hondje te herdenken.
Iets meer dan een foto alleen.
En dan is een ongevoelige post die zich blijft herhalen als een kras op plaat die zegt dat het allemaal kul is omdat hij dat zo voelt on topic? Pleur op met je koude hart zeg.De vraag is dan: wat wil je méér dan een foto? Een opgezette hond in je kamer? Een potje met as op de schoorsteenmantel? Met een bloemetje ernaast? Begrijp me goed, als mensen dat graag willen en er zich happy bij voelen, vooral doen, maar mijn vraag is dus gewoon: wat heb je dan in gedachten als "herinnering" als het méér moet zijn dan een foto?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 21 april 2017 21:37
vrijdag 21 april 2017 21:59
quote:pejeka schreef op 21 april 2017 @ 21:04:
[...]
Natuurlijk is dat zo. Dat heb ik zelf ook meegemaakt toen mijn hond na 18 jaar moest inslapen. En natuurlijk doet dat je wat. Maar ik heb niettemin geen aandrang er mausoleums voor op te richten, of de as in een zilveren potje op mijn kast te zetten. Ik heb nog mooie, leuke lieve en grappige foto's van mijn hond en dat is als herinnering genoeg. Dieren zijn geen mensen hè, en je kan er enorm veel van houden en enorm gemis voelen als ze overleden zijn, maar ik vind het soms wel eens een beetje over the top. Mijn hemel, als je al tot op dergelijke hoogte gaat om een huisdier te herdenken of gedenken, wat doe je dan als je ouders overlijden?
Ik heb geen enkele behoefte om mausoleums op te richten, voor niemand, maar ik snap heel goed dat je een speciaal aandenken wil aan je maatje, met zn onvoorwaardelijke liefde. Een dier is geen mens inderdaad, en juist daarom is het gemis onvergelijkbaar.
Mijn ouders zouden er in mijn geval misschien zelfs bekaaider vanaf komen dan mijn ratten :d
[...]
Natuurlijk is dat zo. Dat heb ik zelf ook meegemaakt toen mijn hond na 18 jaar moest inslapen. En natuurlijk doet dat je wat. Maar ik heb niettemin geen aandrang er mausoleums voor op te richten, of de as in een zilveren potje op mijn kast te zetten. Ik heb nog mooie, leuke lieve en grappige foto's van mijn hond en dat is als herinnering genoeg. Dieren zijn geen mensen hè, en je kan er enorm veel van houden en enorm gemis voelen als ze overleden zijn, maar ik vind het soms wel eens een beetje over the top. Mijn hemel, als je al tot op dergelijke hoogte gaat om een huisdier te herdenken of gedenken, wat doe je dan als je ouders overlijden?
Ik heb geen enkele behoefte om mausoleums op te richten, voor niemand, maar ik snap heel goed dat je een speciaal aandenken wil aan je maatje, met zn onvoorwaardelijke liefde. Een dier is geen mens inderdaad, en juist daarom is het gemis onvergelijkbaar.
Mijn ouders zouden er in mijn geval misschien zelfs bekaaider vanaf komen dan mijn ratten :d
vrijdag 21 april 2017 22:44
quote:pejeka schreef op 21 april 2017 @ 21:04:
[...]
Natuurlijk is dat zo. Dat heb ik zelf ook meegemaakt toen mijn hond na 18 jaar moest inslapen. En natuurlijk doet dat je wat. Maar ik heb niettemin geen aandrang er mausoleums voor op te richten, of de as in een zilveren potje op mijn kast te zetten. Ik heb nog mooie, leuke lieve en grappige foto's van mijn hond en dat is als herinnering genoeg. Dieren zijn geen mensen hè, en je kan er enorm veel van houden en enorm gemis voelen als ze overleden zijn, maar ik vind het soms wel eens een beetje over the top. Mijn hemel, als je al tot op dergelijke hoogte gaat om een huisdier te herdenken of gedenken, wat doe je dan als je ouders overlijden?
Dat is toch heel persoonlijk denk ik. Ik ben ook niet zo, en realiseer me nu door dit topic pas dat ik er nooit bij heb stil gestaan dat mijn kat gaat overlijden... ik weet niet eens wat ik met het lichaam moet doen.. waarschijnlijk gooi ik het gewoon bij het grof vuil door mijn boeren nuchterheid =/
Maar door dit topic bedenk ik me nu wel dat ik helemaal geen hol geef om beeldjes, urnen, asjes en dergelijke quatsch en zélfs geen foto's; maar ook ik heb gevoel en ik hoop gewoon dan zijn slaapdekentje nog goed lang naar hem ruikt en ik daar met regelmaat aan kan ruiken. Dat vinden anderen dan waarschijnlijk weer quatsch.
'Maar het zijn geen mensen dus je moet je niet aanstellen' pfffff... er is tot aan vandaag nog geen instrument hoe je kan vergelijken in hoeverre iemand nou wél of niét emotionele pijn bij iets heeft; en dus ook niet of mensen zich aanstellen of niet. Tot dat die wetenschap er is hebben we er geen weet van wat iemand voelt in vergelijking met een ander in welke situatie dan ook; dus stop met situaties in een top 100 plaatsen wanneer je er wel of niet recht op hebt om je kut te voelen. Voor het zelfde geld komen we er in de toekomst achter wanneer dit te meten valt dat we zó verschillen dat een vis verliezen voor de een hetzelfde kan voelen als voor de ander een ouder verliezen en dat dit biologisch geprogrammeerd is zoals homoseksualiteit... sta je dan met je jarenlange gezeur over 'wie nou wel of niet recht op emotionele pijn heeft'.
Gecondoleerd TO
[...]
Natuurlijk is dat zo. Dat heb ik zelf ook meegemaakt toen mijn hond na 18 jaar moest inslapen. En natuurlijk doet dat je wat. Maar ik heb niettemin geen aandrang er mausoleums voor op te richten, of de as in een zilveren potje op mijn kast te zetten. Ik heb nog mooie, leuke lieve en grappige foto's van mijn hond en dat is als herinnering genoeg. Dieren zijn geen mensen hè, en je kan er enorm veel van houden en enorm gemis voelen als ze overleden zijn, maar ik vind het soms wel eens een beetje over the top. Mijn hemel, als je al tot op dergelijke hoogte gaat om een huisdier te herdenken of gedenken, wat doe je dan als je ouders overlijden?
Dat is toch heel persoonlijk denk ik. Ik ben ook niet zo, en realiseer me nu door dit topic pas dat ik er nooit bij heb stil gestaan dat mijn kat gaat overlijden... ik weet niet eens wat ik met het lichaam moet doen.. waarschijnlijk gooi ik het gewoon bij het grof vuil door mijn boeren nuchterheid =/
Maar door dit topic bedenk ik me nu wel dat ik helemaal geen hol geef om beeldjes, urnen, asjes en dergelijke quatsch en zélfs geen foto's; maar ook ik heb gevoel en ik hoop gewoon dan zijn slaapdekentje nog goed lang naar hem ruikt en ik daar met regelmaat aan kan ruiken. Dat vinden anderen dan waarschijnlijk weer quatsch.
'Maar het zijn geen mensen dus je moet je niet aanstellen' pfffff... er is tot aan vandaag nog geen instrument hoe je kan vergelijken in hoeverre iemand nou wél of niét emotionele pijn bij iets heeft; en dus ook niet of mensen zich aanstellen of niet. Tot dat die wetenschap er is hebben we er geen weet van wat iemand voelt in vergelijking met een ander in welke situatie dan ook; dus stop met situaties in een top 100 plaatsen wanneer je er wel of niet recht op hebt om je kut te voelen. Voor het zelfde geld komen we er in de toekomst achter wanneer dit te meten valt dat we zó verschillen dat een vis verliezen voor de een hetzelfde kan voelen als voor de ander een ouder verliezen en dat dit biologisch geprogrammeerd is zoals homoseksualiteit... sta je dan met je jarenlange gezeur over 'wie nou wel of niet recht op emotionele pijn heeft'.
Gecondoleerd TO
vrijdag 21 april 2017 23:33
Dank jullie wel voor jullie reacties, ik ga morgen weer verder googlen want zie er toch wel wat dingen tussen staan waar ik misschien wel wat mee kan!
Wat betreft Pekeja, tuurlijk mag je je mening geven maar om het nou meteen overdreven te noemen vind ik toch echt wat ver gaan bij een, voor mij, verdrietig topic. Ik vraag ook niet wat anderen zouden doen, dat moet iedereen zelf weten. Ik wil gewoon iets speciaals i.p.v. een simpele foto aan de muur (die er trouwens al 13.5 jaar hangt). Dus ik ben gewoon op zoek naar tips van anderen en ik heb al wat suggesties langs zien komen. En natuurlijk is er een verschil tussen mens en dier, maar dit dier heeft mij door een hele moeilijke tijd geholpen toen mijn vader euthanasie heeft moeten laten plegen en betekende gewoon heel erg veel voor me.
Ik heb altijd geroepen dat ik haar zou laten cremeren en dat ze weer thuis zou komen. Nu ging het totaal onverwachts ('s nachts om kwart over twaalf) en toen begon ik opeens te twijfelen. Ik heb bedenktijd gevraagd en kwam erachter dat ik niets had aan een urntje met haar as, het voelde opeens totaal niet goed meer. Maar dat hoeft niet te betekenen dat ik niet iets anders wil en dat was mijn vraag.
Bedankt voor de sterkte wensen!
Wat betreft Pekeja, tuurlijk mag je je mening geven maar om het nou meteen overdreven te noemen vind ik toch echt wat ver gaan bij een, voor mij, verdrietig topic. Ik vraag ook niet wat anderen zouden doen, dat moet iedereen zelf weten. Ik wil gewoon iets speciaals i.p.v. een simpele foto aan de muur (die er trouwens al 13.5 jaar hangt). Dus ik ben gewoon op zoek naar tips van anderen en ik heb al wat suggesties langs zien komen. En natuurlijk is er een verschil tussen mens en dier, maar dit dier heeft mij door een hele moeilijke tijd geholpen toen mijn vader euthanasie heeft moeten laten plegen en betekende gewoon heel erg veel voor me.
Ik heb altijd geroepen dat ik haar zou laten cremeren en dat ze weer thuis zou komen. Nu ging het totaal onverwachts ('s nachts om kwart over twaalf) en toen begon ik opeens te twijfelen. Ik heb bedenktijd gevraagd en kwam erachter dat ik niets had aan een urntje met haar as, het voelde opeens totaal niet goed meer. Maar dat hoeft niet te betekenen dat ik niet iets anders wil en dat was mijn vraag.
Bedankt voor de sterkte wensen!
zaterdag 22 april 2017 12:38
Voor degenen die het allemaal maar onzin vinden: dat is héél persoonlijk. Om eerlijk te zijn, was ik ook altijd zo nuchter. Dode dieren mee naar huis? Ieuww. Urntje op de kast? Brr. Dierenuitvaarcentrum? Giller!
Tot we ineens uit het niets onze lieve poes moesten laten inslapen. En het te koud was om een grafje in de tuin te graven. Ons kind tranen met tuiten huilden toen we poes bij de dierenarts moesten achterlaten.
We hebben dus poes weer mee naar huis genomen. En zijn we die middag naar het dierencrematorium gegaan. Waar we heel fijn afscheid konden nemen. En waar we een dag later poes in een prachtige houten urntje weer konden ophalen. Waardoor poes nog steeds een beetje bij ons is, zo hoog op de kast waar hij altijd naar beneden zat te loeren.
Had iemand dit een paar maanden geleden voorspeld dan had ik hartelijk gelachen.. gevoelens kunnen veranderen.
Tot we ineens uit het niets onze lieve poes moesten laten inslapen. En het te koud was om een grafje in de tuin te graven. Ons kind tranen met tuiten huilden toen we poes bij de dierenarts moesten achterlaten.
We hebben dus poes weer mee naar huis genomen. En zijn we die middag naar het dierencrematorium gegaan. Waar we heel fijn afscheid konden nemen. En waar we een dag later poes in een prachtige houten urntje weer konden ophalen. Waardoor poes nog steeds een beetje bij ons is, zo hoog op de kast waar hij altijd naar beneden zat te loeren.
Had iemand dit een paar maanden geleden voorspeld dan had ik hartelijk gelachen.. gevoelens kunnen veranderen.
zaterdag 22 april 2017 21:20
quote:pejeka schreef op 21 april 2017 @ 21:04:
[...]
Natuurlijk is dat zo. Dat heb ik zelf ook meegemaakt toen mijn hond na 18 jaar moest inslapen. En natuurlijk doet dat je wat. Maar ik heb niettemin geen aandrang er mausoleums voor op te richten, of de as in een zilveren potje op mijn kast te zetten. Ik heb nog mooie, leuke lieve en grappige foto's van mijn hond en dat is als herinnering genoeg. Dieren zijn geen mensen hè, en je kan er enorm veel van houden en enorm gemis voelen als ze overleden zijn, maar ik vind het soms wel eens een beetje over the top. Mijn hemel, als je al tot op dergelijke hoogte gaat om een huisdier te herdenken of gedenken, wat doe je dan als je ouders overlijden?Ik ben het met je eens. Ik zat me net ook af te vragen hoeveel waarde zoiets over 30 of 40 jaar nog heeft. Ik bedoel, stel je hebt van je 22 tot je 35e een hond gehad. Die mis je dan ongetwijfeld een tijdje, maar als je inmiddels 63 bent dan is die hond die je in je jonge jaren had toch niet meer dan een nostalgische fijne herinnering? En niet iets waar je nog bij elke verhuizing de gedenksteen of wat dan ook van meesleept?
[...]
Natuurlijk is dat zo. Dat heb ik zelf ook meegemaakt toen mijn hond na 18 jaar moest inslapen. En natuurlijk doet dat je wat. Maar ik heb niettemin geen aandrang er mausoleums voor op te richten, of de as in een zilveren potje op mijn kast te zetten. Ik heb nog mooie, leuke lieve en grappige foto's van mijn hond en dat is als herinnering genoeg. Dieren zijn geen mensen hè, en je kan er enorm veel van houden en enorm gemis voelen als ze overleden zijn, maar ik vind het soms wel eens een beetje over the top. Mijn hemel, als je al tot op dergelijke hoogte gaat om een huisdier te herdenken of gedenken, wat doe je dan als je ouders overlijden?Ik ben het met je eens. Ik zat me net ook af te vragen hoeveel waarde zoiets over 30 of 40 jaar nog heeft. Ik bedoel, stel je hebt van je 22 tot je 35e een hond gehad. Die mis je dan ongetwijfeld een tijdje, maar als je inmiddels 63 bent dan is die hond die je in je jonge jaren had toch niet meer dan een nostalgische fijne herinnering? En niet iets waar je nog bij elke verhuizing de gedenksteen of wat dan ook van meesleept?
Am Yisrael Chai!
zaterdag 22 april 2017 23:28
quote:fashionvictim schreef op 22 april 2017 @ 21:20:
[...]
Ik ben het met je eens. Ik zat me net ook af te vragen hoeveel waarde zoiets over 30 of 40 jaar nog heeft. Ik bedoel, stel je hebt van je 22 tot je 35e een hond gehad. Die mis je dan ongetwijfeld een tijdje, maar als je inmiddels 63 bent dan is die hond die je in je jonge jaren had toch niet meer dan een nostalgische fijne herinnering? En niet iets waar je nog bij elke verhuizing de gedenksteen of wat dan ook van meesleept?
Nou voor mij is dat toch wel even anders. Mijn laatste paard heb ik in laten slapen zo'n twintig jaar terug. En ja nog steeds hangt zijn foto aan de wand hier, in de huiskamer. Van mijn overleden katten hangen er fotootjes in de gang. Mijn vader hangt hier ook in de woonkamer op een grote foto. Toen waren er al die mogelijkheden via internet er nog niet om iets speciaals te doen maar nu zijn die er wel en als ik er behoeft aan heb om dat te doen dan wil ik graag horen of anderen nog ideeën hebben. Zo gek is dat toch niet??
Dit is mijn gevoel dat ik dit nu wil doen en als ik er over "weet ik veel hoeveel jaar" er afstand van wil doen dan is dat op dat moment mijn gevoel. Net zoals je "afscheid" neemt van allerlei dingen uit je verleden? Hebben jullie niet toendertijd, voor het digitale tijdperk, alle foto's af laten drukken? Ik wel (kon ook niet anders) en die liggen hier nog steeds op zolder. Ga ik verhuizen, ja dan gaan die weg. Maar of ik mijn dierenfoto's, herinneringen weg zou doen.... ik weet het niet.....
[...]
Ik ben het met je eens. Ik zat me net ook af te vragen hoeveel waarde zoiets over 30 of 40 jaar nog heeft. Ik bedoel, stel je hebt van je 22 tot je 35e een hond gehad. Die mis je dan ongetwijfeld een tijdje, maar als je inmiddels 63 bent dan is die hond die je in je jonge jaren had toch niet meer dan een nostalgische fijne herinnering? En niet iets waar je nog bij elke verhuizing de gedenksteen of wat dan ook van meesleept?
Nou voor mij is dat toch wel even anders. Mijn laatste paard heb ik in laten slapen zo'n twintig jaar terug. En ja nog steeds hangt zijn foto aan de wand hier, in de huiskamer. Van mijn overleden katten hangen er fotootjes in de gang. Mijn vader hangt hier ook in de woonkamer op een grote foto. Toen waren er al die mogelijkheden via internet er nog niet om iets speciaals te doen maar nu zijn die er wel en als ik er behoeft aan heb om dat te doen dan wil ik graag horen of anderen nog ideeën hebben. Zo gek is dat toch niet??
Dit is mijn gevoel dat ik dit nu wil doen en als ik er over "weet ik veel hoeveel jaar" er afstand van wil doen dan is dat op dat moment mijn gevoel. Net zoals je "afscheid" neemt van allerlei dingen uit je verleden? Hebben jullie niet toendertijd, voor het digitale tijdperk, alle foto's af laten drukken? Ik wel (kon ook niet anders) en die liggen hier nog steeds op zolder. Ga ik verhuizen, ja dan gaan die weg. Maar of ik mijn dierenfoto's, herinneringen weg zou doen.... ik weet het niet.....
zondag 23 april 2017 11:45
quote:pejeka schreef op 21 april 2017 @ 20:20:
Natuurlijk is het verdrietig als een dier waaraan je gehecht bent, aan het einde van het leven komt. Maar ik vind het wel wat overdreven om daar dan allerlei rituelen of memorabilia aan te verbinden. Een mooie foto van je hond of kat, die gemaakt is tijdens het leven, OK. maar hele overlijdensrituelen... Doe je dat dan ook voor je kanarie, of je goudvis, of je hamster?
Prima dat jij dat vindt, maar jouw apathie heeft 0,0 te maken met TO's vraag. Wat ben jij toch altijd een gruwelijk zuur en onvriendelijk persoon, in letterlijk elk topic en elke reactie. Geen wonder dat je altijd als een van de eerste op topics reageert, want het verbaast me niks dat mensen in het echte leven niks meer met je te maken willen hebben en je daarom maar altijd achter je computertje zit.
TO, is je huisdier al gecremeerd/begraven? Er zijn ook speciale sieraden waarbij ze de as in een diamantje verwerken.
Natuurlijk is het verdrietig als een dier waaraan je gehecht bent, aan het einde van het leven komt. Maar ik vind het wel wat overdreven om daar dan allerlei rituelen of memorabilia aan te verbinden. Een mooie foto van je hond of kat, die gemaakt is tijdens het leven, OK. maar hele overlijdensrituelen... Doe je dat dan ook voor je kanarie, of je goudvis, of je hamster?
Prima dat jij dat vindt, maar jouw apathie heeft 0,0 te maken met TO's vraag. Wat ben jij toch altijd een gruwelijk zuur en onvriendelijk persoon, in letterlijk elk topic en elke reactie. Geen wonder dat je altijd als een van de eerste op topics reageert, want het verbaast me niks dat mensen in het echte leven niks meer met je te maken willen hebben en je daarom maar altijd achter je computertje zit.
TO, is je huisdier al gecremeerd/begraven? Er zijn ook speciale sieraden waarbij ze de as in een diamantje verwerken.
zondag 23 april 2017 14:42
Heel simpel, maar wel mooi (vind ik): een fotolantaarn. Zie http://www.smartpics.nl/WP/eigen-foto-op-lantaarn/
Sterkte, je hond moeten missen na zoveel jaren is echt vreselijk
Sterkte, je hond moeten missen na zoveel jaren is echt vreselijk
maandag 24 april 2017 15:38
Moosje is inmiddels al gecremeerd, niet individueel, en al uitgestrooid dus iets met een hanger of dergelijks is niet meer mogelijk en voor mij voelde dat ook niet goed. Ik neig heel erg naar om een afbeelding op hout te laten branden, zoals deze:
https://www.glas-cadeau-t ... ut/dierenportret-op-hout/
Een knuffel is het voor mij niet, een steen in de tuin ook niet en een op ware grote bronzen beeld ook niet, daar was ze toch echt te groot voor. Zou me snel in de weg gaan staan denk ik.
Ik overhaast niets, wil het in één keer goed doen. De scherpe randjes beginnen langzaam, héél langzaam weg te trekken maar mijn hemel, wat mis ik dat lieve beest!!
Gelukkig beginnen de andere dieren er ook vrede mee te hebben want daar hadden we ook heel wat mee te stellen. De andere hond steeds janken, de katten die zo onrustig waren dat we er gek van werden. Maar de rust komt langzaamaan terug gelukkig.
https://www.glas-cadeau-t ... ut/dierenportret-op-hout/
Een knuffel is het voor mij niet, een steen in de tuin ook niet en een op ware grote bronzen beeld ook niet, daar was ze toch echt te groot voor. Zou me snel in de weg gaan staan denk ik.
Ik overhaast niets, wil het in één keer goed doen. De scherpe randjes beginnen langzaam, héél langzaam weg te trekken maar mijn hemel, wat mis ik dat lieve beest!!
Gelukkig beginnen de andere dieren er ook vrede mee te hebben want daar hadden we ook heel wat mee te stellen. De andere hond steeds janken, de katten die zo onrustig waren dat we er gek van werden. Maar de rust komt langzaamaan terug gelukkig.
maandag 24 april 2017 15:39
quote:dance_in_the_rain schreef op 23 april 2017 @ 14:42:
Heel simpel, maar wel mooi (vind ik): een fotolantaarn. Zie http://www.smartpics.nl/WP/eigen-foto-op-lantaarn/
Sterkte, je hond moeten missen na zoveel jaren is echt vreselijk Deze vind ik trouwens ook heel mooi!!!
Heel simpel, maar wel mooi (vind ik): een fotolantaarn. Zie http://www.smartpics.nl/WP/eigen-foto-op-lantaarn/
Sterkte, je hond moeten missen na zoveel jaren is echt vreselijk Deze vind ik trouwens ook heel mooi!!!
maandag 24 april 2017 21:25
quote:fashionvictim schreef op 22 april 2017 @ 21:20:
[...]
Ik ben het met je eens. Ik zat me net ook af te vragen hoeveel waarde zoiets over 30 of 40 jaar nog heeft. Ik bedoel, stel je hebt van je 22 tot je 35e een hond gehad. Die mis je dan ongetwijfeld een tijdje, maar als je inmiddels 63 bent dan is die hond die je in je jonge jaren had toch niet meer dan een nostalgische fijne herinnering? En niet iets waar je nog bij elke verhuizing de gedenksteen of wat dan ook van meesleept?
Het is inderdaad gelukkig na een tijd een nostalgische fijne herinnering. Men bewaard deze zaken ook niet om 40 jaar later nog dagelijks bij te gaan huilen...maar omdat het na de rouw je een fijn gevoel geeft door de nostalgische fijne herinnering. Zoals je foto's neemt, of iets meeneemt van vakantie... een huis hebben waarin je omringt bent door spullen die jou een positieve herinnering geven kan heel... je raad het al.... positief werken! Ik wordt nog elke keer blij als ik de pollepel gebruik die ik van mijn jarenlang geleden overleden opa heb gekregen, dan denk ik 'ah, wat een leuke man was dat toch, fijne tijden', en heb ik bij het koken nét een vrolijker gezicht dan met een random Ikea pollepel.
Het begrijpen begint al als je zaken zoals herinneringen tastbaar wil maken los gaat zien van er continu om gaan huilen/wensen dat die persoon/dier nog leefde en het leven zonder oh zo naar is... dat is niet waarbij het bij het gros van de mensen om te doen is. Een zogenaamde 'tastbare herinnering' staat absoluut niet gelijk aan 'niet kunnen loslaten' maar meer jezelf willen omringen met al het moois wat je in je leven hebt meegemaakt.
[...]
Ik ben het met je eens. Ik zat me net ook af te vragen hoeveel waarde zoiets over 30 of 40 jaar nog heeft. Ik bedoel, stel je hebt van je 22 tot je 35e een hond gehad. Die mis je dan ongetwijfeld een tijdje, maar als je inmiddels 63 bent dan is die hond die je in je jonge jaren had toch niet meer dan een nostalgische fijne herinnering? En niet iets waar je nog bij elke verhuizing de gedenksteen of wat dan ook van meesleept?
Het is inderdaad gelukkig na een tijd een nostalgische fijne herinnering. Men bewaard deze zaken ook niet om 40 jaar later nog dagelijks bij te gaan huilen...maar omdat het na de rouw je een fijn gevoel geeft door de nostalgische fijne herinnering. Zoals je foto's neemt, of iets meeneemt van vakantie... een huis hebben waarin je omringt bent door spullen die jou een positieve herinnering geven kan heel... je raad het al.... positief werken! Ik wordt nog elke keer blij als ik de pollepel gebruik die ik van mijn jarenlang geleden overleden opa heb gekregen, dan denk ik 'ah, wat een leuke man was dat toch, fijne tijden', en heb ik bij het koken nét een vrolijker gezicht dan met een random Ikea pollepel.
Het begrijpen begint al als je zaken zoals herinneringen tastbaar wil maken los gaat zien van er continu om gaan huilen/wensen dat die persoon/dier nog leefde en het leven zonder oh zo naar is... dat is niet waarbij het bij het gros van de mensen om te doen is. Een zogenaamde 'tastbare herinnering' staat absoluut niet gelijk aan 'niet kunnen loslaten' maar meer jezelf willen omringen met al het moois wat je in je leven hebt meegemaakt.
