Kinderen
alle pijlers
Baby 3 maanden, nog niet gewend aan moederschap..herkenning?
zaterdag 22 april 2017 08:32
Hoi hoi,
Ik moet even mijn verhaal kwijt, en hoop op wat herkenning/tips
Ik heb jaren een hele sterke kinderwens gehad. Mijn vriend wilde nog niet, dus ik moest geduld hebben ondertussen werkte ik met héél veel plezier in de kinderopvang, genoot enorm van alle baby's en kindjes. In onze vrije tijd deden we veel leuke dingen en hebben we veel gereisd. Vorig jaar besloten we voor een kindje te gaan, en dol gelukkig waren we toen ik al na twee maanden in verwachting was!! De zwangerschap is super goed verlopen, ik heb er 9 maanden lang van genoten en in januari is onze zoon geboren!
Waar ik had verwacht direct een intense liefde te voelen, bleef dit gevoel helaas uit. Ik dacht, dat moet nog even groeien! Onze man heeft de eerste weken super veel gehuild en was dan niet rustig te krijgen. De eerste 10 weken heb ik bijna non stop met hem in de draagdoek gelopen, omdat hij niks anders wilde. Hij slaapt super slecht waardoor ik eigenlijk nooit meer een momentje voor mezelf heb. Hij heeft een aantal nachten redelijk geslapen maar op het moment zijn we snachts weer om de 1,5 a 2 uren wakker. Ik ben moe. Hij heeft wel eens een nachtje bij m'n ouders geslapen zodat ik even kan bijtanken, maar daar voel ik me dan weer schuldig over.
Ondertussen is het nog steeds een ontevreden baby, al zijn er af en toe ook wel leuke momenten (lachen, brabbelen). Hij huilt nog veel en wil eigenlijk niks. Lichamelijke oorzaken zijn wel onderzocht en uitgesloten. Ik zit echt met mezelf in de knoop, ik zie wel dat het een hartstikke mooi mannetje is en ik voel me heel verantwoordelijk voor hem. Toch mis ik mijn oude leventje, de vrijheid, het onbezorgde. Afspreken met vriendinnen, de deur uit. Ik had gewoon verwacht dat ik er veel meer plezier in zou hebben en misschien ook wel dat het makkelijker zou zijn.
Zijn er mensen die dit herkennen? En zo ja, wat heb je toen gedaan?
Ik moet even mijn verhaal kwijt, en hoop op wat herkenning/tips
Ik heb jaren een hele sterke kinderwens gehad. Mijn vriend wilde nog niet, dus ik moest geduld hebben ondertussen werkte ik met héél veel plezier in de kinderopvang, genoot enorm van alle baby's en kindjes. In onze vrije tijd deden we veel leuke dingen en hebben we veel gereisd. Vorig jaar besloten we voor een kindje te gaan, en dol gelukkig waren we toen ik al na twee maanden in verwachting was!! De zwangerschap is super goed verlopen, ik heb er 9 maanden lang van genoten en in januari is onze zoon geboren!
Waar ik had verwacht direct een intense liefde te voelen, bleef dit gevoel helaas uit. Ik dacht, dat moet nog even groeien! Onze man heeft de eerste weken super veel gehuild en was dan niet rustig te krijgen. De eerste 10 weken heb ik bijna non stop met hem in de draagdoek gelopen, omdat hij niks anders wilde. Hij slaapt super slecht waardoor ik eigenlijk nooit meer een momentje voor mezelf heb. Hij heeft een aantal nachten redelijk geslapen maar op het moment zijn we snachts weer om de 1,5 a 2 uren wakker. Ik ben moe. Hij heeft wel eens een nachtje bij m'n ouders geslapen zodat ik even kan bijtanken, maar daar voel ik me dan weer schuldig over.
Ondertussen is het nog steeds een ontevreden baby, al zijn er af en toe ook wel leuke momenten (lachen, brabbelen). Hij huilt nog veel en wil eigenlijk niks. Lichamelijke oorzaken zijn wel onderzocht en uitgesloten. Ik zit echt met mezelf in de knoop, ik zie wel dat het een hartstikke mooi mannetje is en ik voel me heel verantwoordelijk voor hem. Toch mis ik mijn oude leventje, de vrijheid, het onbezorgde. Afspreken met vriendinnen, de deur uit. Ik had gewoon verwacht dat ik er veel meer plezier in zou hebben en misschien ook wel dat het makkelijker zou zijn.
Zijn er mensen die dit herkennen? En zo ja, wat heb je toen gedaan?
zaterdag 22 april 2017 12:44
Niet schuldg voelen hoor. Ik herken het. Pas na een jaar voelde ik me een beetje moeder. Zoon sliep om de week een nachtje bij opa en oma en nu hij acht is doet hij dat nog steeds. Dat is echt feest voor iedereen, opa, oma, zoon en voor ons.
Toen hij klein was sprak ik met mijn man af dat ik 1x per week wegging. Naar de film, een vriendin of koopavond. Gewoon even lekker lopen of zitten zonder constant te wiegen en te zo(r)gen.
Doe dingen voor jezelf. En pak je rust. Succes!
Toen hij klein was sprak ik met mijn man af dat ik 1x per week wegging. Naar de film, een vriendin of koopavond. Gewoon even lekker lopen of zitten zonder constant te wiegen en te zo(r)gen.
Doe dingen voor jezelf. En pak je rust. Succes!
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
zaterdag 22 april 2017 12:55
quote:hannaeva schreef op 22 april 2017 @ 12:38:
Dat vind ik zo'n totale onzin, dat een baby je stress oppikt. Heeft ook geen enkele zin om te zeggen.
Ik had een huilbaby en was behoorlijk kapot. Dan had echt niemand moeten zeggen dat de baby waarschijnlijk mijn gevoel oppikte. Hou op zeg. Is een kip en ei verhaal: een baby is niet relaxed doordat de ouders relaxed zijn, het is juist precies andersom!
TO: wat ontzettend knap en zwaar dat je 5 dagen per week helemaal alleen je baby verzorgt. Dat lijkt me heel heftig!
Opnieuw: je gevoel is heel normaal. Het is gewoon heel zwaar, zeker als je baby niet zo tevreden is. Geloof me: I've been there. Maar het komt echt goed!
Toch klopte het hier wel. Als ik niet lekker in mijn vel zat pakte mijn zoontje dat direct op.
Maar soms huilen baby's ook gewoon zonder reden. Las daar laatst nog een blog over, ik zal eens kijken of ik die nog kan vinden
Dat vind ik zo'n totale onzin, dat een baby je stress oppikt. Heeft ook geen enkele zin om te zeggen.
Ik had een huilbaby en was behoorlijk kapot. Dan had echt niemand moeten zeggen dat de baby waarschijnlijk mijn gevoel oppikte. Hou op zeg. Is een kip en ei verhaal: een baby is niet relaxed doordat de ouders relaxed zijn, het is juist precies andersom!
TO: wat ontzettend knap en zwaar dat je 5 dagen per week helemaal alleen je baby verzorgt. Dat lijkt me heel heftig!
Opnieuw: je gevoel is heel normaal. Het is gewoon heel zwaar, zeker als je baby niet zo tevreden is. Geloof me: I've been there. Maar het komt echt goed!
Toch klopte het hier wel. Als ik niet lekker in mijn vel zat pakte mijn zoontje dat direct op.
Maar soms huilen baby's ook gewoon zonder reden. Las daar laatst nog een blog over, ik zal eens kijken of ik die nog kan vinden
zaterdag 22 april 2017 14:38
RO3 allereerst een dikke knuffel omdat het gewoon rot is, maar wel hartstikke goed dat je het deelt. Ons tweede kind, nu net 2, heeft ook altijd veel gehuild en meldde zich ook om de 2 uur. Ook osteopaat en kinderarts bezocht maar behalve verborgen reflux niks gevonden. Hij heeft in zijn hele leven nog nooit doorgeslapen en wij hebben alles geprobeerd. De uitputting voelen we nu nog en af en toe zijn we er wanhopig door. Wat wel hielp is gewoon te vertrouwen dat het onbalans is in het kind, dat door liefde, structuur en taliger worden vanzelf overgaat. Ook hebben wij als ouders afgesproken dat we hier gewoon doorheen moeten en dat we extra lief voor elkaar moeten zijn en dat lukt! Vooral 's nachts kun je echt ontoerekeningsvatbaar worden door slaaptekort. Wat ook helpt is het besef dat hij in de buitenwereld helemaal ok is (sociaal, leergierig en gezond). Enkel wij hebben er last van. Heel veel sterkte!
zaterdag 22 april 2017 16:38
zaterdag 22 april 2017 22:37
Herkenbaar !
Zelf werkzaam in de kinderopvang en oh wat viel het tegen die eerste maanden.. vond het zo ontzettend zwaar !
Ook een man die hielp waar hij kon maar die was zo veel van huis
Zoon sliep alleen op mij en huilde veel
De osteopaat hielp heel veel en hij bleek een lichte koemelk allergie te hebben in combi met reflux
Overigens slaapt zoon pas door sinds hij 9 maanden is (is nu 12 maanden) en met door bedoel ik maar een keer of 2 er heen snachts
je zou eens een consult kunnen aanvragen bij een chiropractor of een homeopaat ..
zoon is nu een heerlijk kind die in de verlatings angst fase zit maar ook dat gaat weer over
Zelf werkzaam in de kinderopvang en oh wat viel het tegen die eerste maanden.. vond het zo ontzettend zwaar !
Ook een man die hielp waar hij kon maar die was zo veel van huis
Zoon sliep alleen op mij en huilde veel
De osteopaat hielp heel veel en hij bleek een lichte koemelk allergie te hebben in combi met reflux
Overigens slaapt zoon pas door sinds hij 9 maanden is (is nu 12 maanden) en met door bedoel ik maar een keer of 2 er heen snachts
je zou eens een consult kunnen aanvragen bij een chiropractor of een homeopaat ..
zoon is nu een heerlijk kind die in de verlatings angst fase zit maar ook dat gaat weer over
zondag 23 april 2017 14:05
ik herken je gevoelens heel goed, hoewel mijn kind de eerste paar maanden nog best gemakkelijk was. Iedereen die het had over die overweldigende liefde die je gelijk voelt voor je kind. En ik voelde niks! Dacht echt dat er iets mis was met mij. Geloof me, het komt goed!
Het eerste jaar is ook gewoon pittig. Zeker als je kind hebt dat veel huilt en slecht slaapt, kan het loodzwaar zijn. Ik dacht de eerste maanden ook wel eens: en iedereen zei dat het zo leuk is, stelletje liegbeesten! Maar dat wordt het wel! Bovendien wordt je nu ook nog eens geplaagd door die #@!&*hormonen.
Het komt allemaal goed, echt. Het wordt steeds gemakkelijker.
Ohja en zorg ook goed voor jezelf. Heel belangrijk.
Het eerste jaar is ook gewoon pittig. Zeker als je kind hebt dat veel huilt en slecht slaapt, kan het loodzwaar zijn. Ik dacht de eerste maanden ook wel eens: en iedereen zei dat het zo leuk is, stelletje liegbeesten! Maar dat wordt het wel! Bovendien wordt je nu ook nog eens geplaagd door die #@!&*hormonen.
Het komt allemaal goed, echt. Het wordt steeds gemakkelijker.
Ohja en zorg ook goed voor jezelf. Heel belangrijk.
zondag 23 april 2017 14:21
quote:mamamimo schreef op 23 april 2017 @ 14:05:
ik herken je gevoelens heel goed, hoewel mijn kind de eerste paar maanden nog best gemakkelijk was. Iedereen die het had over die overweldigende liefde die je gelijk voelt voor je kind. En ik voelde niks! Dacht echt dat er iets mis was met mij. Geloof me, het komt goed!
Het eerste jaar is ook gewoon pittig. Zeker als je kind hebt dat veel huilt en slecht slaapt, kan het loodzwaar zijn. Ik dacht de eerste maanden ook wel eens: en iedereen zei dat het zo leuk is, stelletje liegbeesten! Maar dat wordt het wel! Bovendien wordt je nu ook nog eens geplaagd door die #@!&*hormonen.
Het komt allemaal goed, echt. Het wordt steeds gemakkelijker.
Ohja en zorg ook goed voor jezelf. Heel belangrijk.Dank je wel, zo fijn te lezen
ik herken je gevoelens heel goed, hoewel mijn kind de eerste paar maanden nog best gemakkelijk was. Iedereen die het had over die overweldigende liefde die je gelijk voelt voor je kind. En ik voelde niks! Dacht echt dat er iets mis was met mij. Geloof me, het komt goed!
Het eerste jaar is ook gewoon pittig. Zeker als je kind hebt dat veel huilt en slecht slaapt, kan het loodzwaar zijn. Ik dacht de eerste maanden ook wel eens: en iedereen zei dat het zo leuk is, stelletje liegbeesten! Maar dat wordt het wel! Bovendien wordt je nu ook nog eens geplaagd door die #@!&*hormonen.
Het komt allemaal goed, echt. Het wordt steeds gemakkelijker.
Ohja en zorg ook goed voor jezelf. Heel belangrijk.Dank je wel, zo fijn te lezen
zondag 23 april 2017 17:27
Ik vond de eerste 3 maanden ook erg heftig hoor. Ik geniet er nu mijn zoontje 9 maanden is eigenlijk pas echt van. Ik voelde me echter niet echt schuldig, want ik had ergens wel verwacht dat het zo zou zijn. Ik merk nu ook echt dat de hormoonbalans weer hersteld is en dat scheelt ook erg veel! Daarnaast vind ik het gewoon heel knap van je dat je het doordeweeks in je eentje doet! Dan hoef je je toch al helemaal niet schuldig te voelen als je zoonlief af en toe uit logeren laat gaan?
Sterkte! Het wordt echt beter (en vooral leuker, vind ik dan! ) Wees niet te streng voor jezelf hoor.
Sterkte! Het wordt echt beter (en vooral leuker, vind ik dan! ) Wees niet te streng voor jezelf hoor.
zondag 23 april 2017 20:36
Iemand hier maakte de opmerking dat je oude leven nu eenmaal niet terug komt zodra je een kind hebt gekregen en het maar allemaal aan je verwachtingen ligt. BULLSHIT!
Ik kreeg mijn eerste baby en mijn leven ging verder zoals altijd, toen kwam mijn tweede baby en ook toen ging mijn leven gewoon verder, bij mijn derde baby is mijn leven een hel van 6 maandenlang geworden. Krijsen, krijsen en nog eens krijsen. Gek werd ik van dat kind en echt niet dat ik hem bij een ander achterliet want een ander scheepte ik echt niet met mijn " ellende" op. Uit wanhoop maar alles afgelopen maar niemand kon iets vinden waardoor hij huilde! Ziekenhuisopnames geweest vanwege het huilen ( en vreemd drinkgedrag) en dat hielp..in de zin dat 22 uur per dag krijsen 18 uur per dag krijsen werd. Constant was ik met hem bezig, zorgverlof opgenomen want de gastouder kon er geen huilbaby bij hebben en het KDV ook niet en mijn zoontje bleef maar janken en janken. En toen afgelopen december hield hij op met huilen, 6 maanden oud en van de ene op de andere dag hield hij ermee op en gelukkig maar want ik wilde hem ECHT wegdoen, het was hij of ik die de deur uitging. Avond aan avond zat ik zelf jankend op de trap om hem weer te pakken zodra hij weer begon, kilo's afgevallen door maar met hem rond te sjouwen tot ik een ongezond gewicht kreeg. Wat een ellende was dat zeg. En toen pas kon ik hem even loslaten en ging even ergens anders een " uurtje" slapen, dat uurtje is 3 dagen aan 1 stuk doorslapen geworden. God wat was ik uitgeput.
Dus lieve TO het ligt echt niet aan je verwachtingen, na 2 kinderen had ik echt wel kunnen weten wat mij te wachten stond maar de derde was echt vreselijk. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat hij het deed om mij kapot te maken. Die eerste 6 maanden waren zo vreselijk naar en mijn hormonen ( waarvan ik zelf niet dacht dat ik er last van had) zijn nu pas weer normaal nu hij bijna 10 maanden oud is en begin ik weer een beetje normaal te worden en ben ik nu pas in staat om echt van hem te genieten. Ik wens je heel veel sterkte toe en als je van die rare gedachtes krijgt zoals ik die had zoek dan aub hulp want echt ik gun het niemand toe om zich te voelen zoals ik heb gedaan en heb er zo vreselijk veel spijt van dat ik een slechte moeder voor hem ben geweest.
Ik kreeg mijn eerste baby en mijn leven ging verder zoals altijd, toen kwam mijn tweede baby en ook toen ging mijn leven gewoon verder, bij mijn derde baby is mijn leven een hel van 6 maandenlang geworden. Krijsen, krijsen en nog eens krijsen. Gek werd ik van dat kind en echt niet dat ik hem bij een ander achterliet want een ander scheepte ik echt niet met mijn " ellende" op. Uit wanhoop maar alles afgelopen maar niemand kon iets vinden waardoor hij huilde! Ziekenhuisopnames geweest vanwege het huilen ( en vreemd drinkgedrag) en dat hielp..in de zin dat 22 uur per dag krijsen 18 uur per dag krijsen werd. Constant was ik met hem bezig, zorgverlof opgenomen want de gastouder kon er geen huilbaby bij hebben en het KDV ook niet en mijn zoontje bleef maar janken en janken. En toen afgelopen december hield hij op met huilen, 6 maanden oud en van de ene op de andere dag hield hij ermee op en gelukkig maar want ik wilde hem ECHT wegdoen, het was hij of ik die de deur uitging. Avond aan avond zat ik zelf jankend op de trap om hem weer te pakken zodra hij weer begon, kilo's afgevallen door maar met hem rond te sjouwen tot ik een ongezond gewicht kreeg. Wat een ellende was dat zeg. En toen pas kon ik hem even loslaten en ging even ergens anders een " uurtje" slapen, dat uurtje is 3 dagen aan 1 stuk doorslapen geworden. God wat was ik uitgeput.
Dus lieve TO het ligt echt niet aan je verwachtingen, na 2 kinderen had ik echt wel kunnen weten wat mij te wachten stond maar de derde was echt vreselijk. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat hij het deed om mij kapot te maken. Die eerste 6 maanden waren zo vreselijk naar en mijn hormonen ( waarvan ik zelf niet dacht dat ik er last van had) zijn nu pas weer normaal nu hij bijna 10 maanden oud is en begin ik weer een beetje normaal te worden en ben ik nu pas in staat om echt van hem te genieten. Ik wens je heel veel sterkte toe en als je van die rare gedachtes krijgt zoals ik die had zoek dan aub hulp want echt ik gun het niemand toe om zich te voelen zoals ik heb gedaan en heb er zo vreselijk veel spijt van dat ik een slechte moeder voor hem ben geweest.
zondag 23 april 2017 21:03
Mijn jongste was ook zo'n ontevreden baby, en leek altijd boos te zijn, Bij alles wat hij leert raakt hij iets minder gefrustreerd maar het blijft een temperamentvolle mopperpot. hij is nu 1,5 en hij is ofwel suuupervrolijk of strontchagerijnig. Momenteel is niet kunnen praten zijn grote probleem. Hij kan niet goed duidelijk maken wat hij wil en gaat dan volledig door het lint als iemand hem niet begrijpt. Ik hoop dat praten de laatste 'horde' is en hij straks gewoon vaker vrolijk kan zijn want dan is het echt een heerlijk kind.
Met 9 maanden ging hij 's nachts iets beter slapen (dwz blokken van 3 uur), vanaf 14 mnd echt doorslapen 8-9uur achterelkaar. Sindsdien ben ik zelf ook minder moe en heb ik eindelijk het gevoel weer wat vrijheid terug te krijgen. Kortom, je bent niet de enige, het ligt niet aan jou en het gaat voorbij. Het kan voor je gevoel eeuwig duren maar echt... ook dit is een fase Breng hem af en toe lekker een nachtje naar je ouders als je die luxe hebt, en geniet ervan. Zelf had ik die mogelijkheid niet maar o wat zou dat fijn zijn geweest.
Met 9 maanden ging hij 's nachts iets beter slapen (dwz blokken van 3 uur), vanaf 14 mnd echt doorslapen 8-9uur achterelkaar. Sindsdien ben ik zelf ook minder moe en heb ik eindelijk het gevoel weer wat vrijheid terug te krijgen. Kortom, je bent niet de enige, het ligt niet aan jou en het gaat voorbij. Het kan voor je gevoel eeuwig duren maar echt... ook dit is een fase Breng hem af en toe lekker een nachtje naar je ouders als je die luxe hebt, en geniet ervan. Zelf had ik die mogelijkheid niet maar o wat zou dat fijn zijn geweest.
zondag 23 april 2017 21:56
quote:Pieps2016 schreef op 23 april 2017 @ 20:36:
Iemand hier maakte de opmerking dat je oude leven nu eenmaal niet terug komt zodra je een kind hebt gekregen en het maar allemaal aan je verwachtingen ligt. BULLSHIT!
Ik kreeg mijn eerste baby en mijn leven ging verder zoals altijd, toen kwam mijn tweede baby en ook toen ging mijn leven gewoon verder, bij mijn derde baby is mijn leven een hel van 6 maandenlang geworden. Krijsen, krijsen en nog eens krijsen. Gek werd ik van dat kind en echt niet dat ik hem bij een ander achterliet want een ander scheepte ik echt niet met mijn " ellende" op. Uit wanhoop maar alles afgelopen maar niemand kon iets vinden waardoor hij huilde! Ziekenhuisopnames geweest vanwege het huilen ( en vreemd drinkgedrag) en dat hielp..in de zin dat 22 uur per dag krijsen 18 uur per dag krijsen werd. Constant was ik met hem bezig, zorgverlof opgenomen want de gastouder kon er geen huilbaby bij hebben en het KDV ook niet en mijn zoontje bleef maar janken en janken. En toen afgelopen december hield hij op met huilen, 6 maanden oud en van de ene op de andere dag hield hij ermee op en gelukkig maar want ik wilde hem ECHT wegdoen, het was hij of ik die de deur uitging. Avond aan avond zat ik zelf jankend op de trap om hem weer te pakken zodra hij weer begon, kilo's afgevallen door maar met hem rond te sjouwen tot ik een ongezond gewicht kreeg. Wat een ellende was dat zeg. En toen pas kon ik hem even loslaten en ging even ergens anders een " uurtje" slapen, dat uurtje is 3 dagen aan 1 stuk doorslapen geworden. God wat was ik uitgeput.
Dus lieve TO het ligt echt niet aan je verwachtingen, na 2 kinderen had ik echt wel kunnen weten wat mij te wachten stond maar de derde was echt vreselijk. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat hij het deed om mij kapot te maken. Die eerste 6 maanden waren zo vreselijk naar en mijn hormonen ( waarvan ik zelf niet dacht dat ik er last van had) zijn nu pas weer normaal nu hij bijna 10 maanden oud is en begin ik weer een beetje normaal te worden en ben ik nu pas in staat om echt van hem te genieten. Ik wens je heel veel sterkte toe en als je van die rare gedachtes krijgt zoals ik die had zoek dan aub hulp want echt ik gun het niemand toe om zich te voelen zoals ik heb gedaan en heb er zo vreselijk veel spijt van dat ik een slechte moeder voor hem ben geweest.Lieverd, je hebt maandenlang met hem rondgelopen. Ondanks dat je er zelf aan onderdoor ging, ben je er toch steeds voor hem geweest toen hij jou zo nodig had. Je bent echt geen slechte moeder geweest. Maak jezelf geen verwijten; je hebt het juist geweldig gedaan (en dat doe je nog steeds).
Iemand hier maakte de opmerking dat je oude leven nu eenmaal niet terug komt zodra je een kind hebt gekregen en het maar allemaal aan je verwachtingen ligt. BULLSHIT!
Ik kreeg mijn eerste baby en mijn leven ging verder zoals altijd, toen kwam mijn tweede baby en ook toen ging mijn leven gewoon verder, bij mijn derde baby is mijn leven een hel van 6 maandenlang geworden. Krijsen, krijsen en nog eens krijsen. Gek werd ik van dat kind en echt niet dat ik hem bij een ander achterliet want een ander scheepte ik echt niet met mijn " ellende" op. Uit wanhoop maar alles afgelopen maar niemand kon iets vinden waardoor hij huilde! Ziekenhuisopnames geweest vanwege het huilen ( en vreemd drinkgedrag) en dat hielp..in de zin dat 22 uur per dag krijsen 18 uur per dag krijsen werd. Constant was ik met hem bezig, zorgverlof opgenomen want de gastouder kon er geen huilbaby bij hebben en het KDV ook niet en mijn zoontje bleef maar janken en janken. En toen afgelopen december hield hij op met huilen, 6 maanden oud en van de ene op de andere dag hield hij ermee op en gelukkig maar want ik wilde hem ECHT wegdoen, het was hij of ik die de deur uitging. Avond aan avond zat ik zelf jankend op de trap om hem weer te pakken zodra hij weer begon, kilo's afgevallen door maar met hem rond te sjouwen tot ik een ongezond gewicht kreeg. Wat een ellende was dat zeg. En toen pas kon ik hem even loslaten en ging even ergens anders een " uurtje" slapen, dat uurtje is 3 dagen aan 1 stuk doorslapen geworden. God wat was ik uitgeput.
Dus lieve TO het ligt echt niet aan je verwachtingen, na 2 kinderen had ik echt wel kunnen weten wat mij te wachten stond maar de derde was echt vreselijk. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat hij het deed om mij kapot te maken. Die eerste 6 maanden waren zo vreselijk naar en mijn hormonen ( waarvan ik zelf niet dacht dat ik er last van had) zijn nu pas weer normaal nu hij bijna 10 maanden oud is en begin ik weer een beetje normaal te worden en ben ik nu pas in staat om echt van hem te genieten. Ik wens je heel veel sterkte toe en als je van die rare gedachtes krijgt zoals ik die had zoek dan aub hulp want echt ik gun het niemand toe om zich te voelen zoals ik heb gedaan en heb er zo vreselijk veel spijt van dat ik een slechte moeder voor hem ben geweest.Lieverd, je hebt maandenlang met hem rondgelopen. Ondanks dat je er zelf aan onderdoor ging, ben je er toch steeds voor hem geweest toen hij jou zo nodig had. Je bent echt geen slechte moeder geweest. Maak jezelf geen verwijten; je hebt het juist geweldig gedaan (en dat doe je nog steeds).
maandag 24 april 2017 07:08
Heel herkenbaar TO. Niet slapen put verschrikkelijk uit en dan verlang je weer naar vroeger.
Die van ons sliep ook niet rond die tijd en huilde constant, vooral van vermoeidheid.
Hier hielp het aanpassen van voeding, wat een verschil. En daarbij de methode van Dunstan om de huiltjes te herkennen en daarop in te spelen. Zo leerde ik mijn baby veel beter kennen.
Als je kindje niet tevreden is zit je echt niet op die roze wolk waar veel het over hebben. Pas op jezelf! Ik heb dat niet gedaan en na een ellendige periode op werk en een periode zonder slaap en herstel zit ik zelf in een burn-out. Neem contact op met cb en huisarts en zorg toch voor momenten voor jezelf. Je kindje vindt het echt niet erg om even bij de opvang of oppas te zijn.
Sterkte!
Die van ons sliep ook niet rond die tijd en huilde constant, vooral van vermoeidheid.
Hier hielp het aanpassen van voeding, wat een verschil. En daarbij de methode van Dunstan om de huiltjes te herkennen en daarop in te spelen. Zo leerde ik mijn baby veel beter kennen.
Als je kindje niet tevreden is zit je echt niet op die roze wolk waar veel het over hebben. Pas op jezelf! Ik heb dat niet gedaan en na een ellendige periode op werk en een periode zonder slaap en herstel zit ik zelf in een burn-out. Neem contact op met cb en huisarts en zorg toch voor momenten voor jezelf. Je kindje vindt het echt niet erg om even bij de opvang of oppas te zijn.
Sterkte!
maandag 24 april 2017 11:55
Wat een heftige verhalen lees ik hier weer. Zo zie je maar, niet iedereen heeft het geluk van een roze wolk na een bevalling en iedere baby en iedere ouder is anders en reageert anders.
Mijn oudste is inmiddels zes en ik moet eerlijk zeggen: ik heb nog dagen dat ik het gevoel heb totaal niet aan het moedersschap gewend te zijn! Laatst zat ik er zo doorheen, dat ik binnenkort voor mezelf een weekendje weg heb geboekt in een hutje op de hei. Even twee nachten/drie dagen alleen maar Kastanjez zijn, zonder claims van kinderen of man, werk, huishouden, vrienden, familie. Ik verheug me er nu al op.
Mijn oudste is inmiddels zes en ik moet eerlijk zeggen: ik heb nog dagen dat ik het gevoel heb totaal niet aan het moedersschap gewend te zijn! Laatst zat ik er zo doorheen, dat ik binnenkort voor mezelf een weekendje weg heb geboekt in een hutje op de hei. Even twee nachten/drie dagen alleen maar Kastanjez zijn, zonder claims van kinderen of man, werk, huishouden, vrienden, familie. Ik verheug me er nu al op.
