Relaties
alle pijlers
Mijn vrouw wordt om het minste geringste boos op mij
vrijdag 21 april 2017 14:39
Speciaal hiervoor toch maar een keer een account aangemaakt. Zou erg graag een mening horen van een neutraal iemand.
Ongeveer 3 jaar geleden heb ik mijn huidige vrouw leren kennen. Vanaf het allereerste begin konden wij heel uitgebreid en goed praten. Er lag veel gevoel in, wij pasten ook bij elkaar in de zin dat we allebei hooggevoelig zijn en dit dus goed van elkaar begrepen. We kregen dan ook snel verkering en zeker het eerste jaar was heel fijn!
Het tweede jaar ging het fout. Ik zat erg met mezelf in de knoop en had iets heftig fout gedaan richting haar. Ik had gelogen over mijn werk. Ik zal jullie niet met de details vervelen, maar het heeft wel geleid tot een vertrouwensbreuk. Hier zijn we echter samen weer goed uitgekomen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en ik voelde me sindsdien ook echt beter.
Aan het eind van dit tweede jaar kwamen wij er achter dat mijn vriendin zwanger is. Ik was hier zelf in de eerste instantie heel wat minder blij mee dan zij. Met name omdat ik een vrij orthodox christelijke achtergrond heb waar dit niet altijd wordt geaccepteerd. Maar we hebben er samen voor gekozen om er vol voor te gaan. Vandaar ook dat we nu zijn getrouwd en samen wonen. Wel een erg turbulent laatste jaar dus, vriendin zwanger, verhuizen en trouwen.
En dan nu onze situatie zoals deze vandaag de dag is. Het lijkt tegenwoordig wel alsof ik echt niks meer goed kan. Ze kan echt om de allerkleinste dingetjes boos worden. Ik snap dat het onder andere ook met het zwanger zijn te maken heeft, maar dit merkte ik voordat ze zwanger is ook al. Ze is ook een grote brok van pure negativiteit. Als ze thuis komt en voordat ze naar haar werk gaat, moet ze altijd eerst ongeveer een half uur vertellen over hoe zwaar haar werk is en dat ze het niet aan kan en wat er nog meer allemaal pijn doet en moeilijk is.
Daarna gaat het meestal even over waarom ik afstandelijk doe. Dit klopt meestal wel omdat ik eigenlijk af en toe beetje uitschakel omdat het altijd hetzelfde is. Als we dat hebben gehad gaat het over hoe onbetrouwbaar de kat is en daarna over alle dingen die we nog moeten doen. Daarna nog even over hoe al die dingen fout kunnen gaan. Voelt dan ook alsof ik nooit mijn verhaal kan doen. Ook ik heb wel is een klote dag. Maar ik ga niet nog is na zoiets mijn verhaal doen. Voelt alsof we dan helemaal samen depri gaan doen. Ik doe dan ook altijd maar me best haar op te beuren. Proberen naar oplossing te zoeken ipv problemen. Complimentjes geven. enz.
Er is zo'n enorme focus op het negatieve, zonder enig moment van ontspanning!
Dit reageert ze ook allemaal enorm op mij af. Ze kan eigenlijk nooit meer leuk reageren. Ik weet dat er dingen zijn die ik fout doe, maar haar reactie is zo overdreven. Het voelt alsof ik niks meer goed kan doen. Ik merk dat ik hierdoor onbewust meer dingen naar mezelf toetrek en haar er minder bij betrek omdat ze alleen stress ervan krijgt en alleen maar kritiek kan leveren.
Een paar voorbeelden;
- Als ze weekend naar haar ouders is en ik app meer dan 3 uur niet terug krijg ik eigenlijk altijd wel een appje of ik haar niet meer belangrijk vind.
- Laatst was ik thuis ijverig bezig en had ik per ongeluk een zak met "twijfel" kleding weg gegooid. Het zat in een vuilniszak. Hier was ze zo boos op geworden, ik was een klootzak en weet ik wel niet wat allemaal.
- Poosje geleden was ik vergeten om een brief mee te nemen naar me werk, daar kan ze dan ook boos om worden.
- Als ik ergens aan begin ben ik niet altijd 100% voorbereid, maar ik ben een optimist en heb zoiets van, ik zie het wel. Gamma zit om de hoek, als ik iets mis haal ik het wel even. Zij kan daar enorm boos om worden omdat ik dan bv een kwastje ben vergeten.
Met alle bovenstaande voorbeelden is ook 1 iets wel heel heftig en doet ook echt veel pijn. Als ik iets vergeet legt zij er altijd nadruk op dat ze me niet kan vertrouwen! Dat doet echt pijn, met name omdat ik na mijn fout in jaar 2 zo enorm me best doe om geen vertrouwensbreuk meer toe te laten. Zij brengt het dan alsof ze iets van mij vraagt om te doen en omdat ik het dus vergeet, ze dus niet op mij kan vertrouwen! Ze heeft ergens wel gelijk, maar waarom moet dit zo heftig en pijnlijk gebracht worden?!
En wat ook echt pijn doet is dat ze regelmatig zegt dat ik in therapie ofzo moet. Want ik kan niet normaal met haar reactie omgaan... Misschien heeft ze gelijk, maar mijns inziens kan je zoiets niet zeggen. Breng dat dan normaal en stel het een keer voor. Maar zoals zij het brengt doet dat echt pijn!
Ik heb al meerdere keren geprobeerd hierover te praten, maar dan begrijpt ze het ook wel even, maar daarna gaat ze op precies dezelfde manier door.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet... Ik hou van haar, maar ik loop op eieren en leef in een wereld van pure negativiteit. Ik wil ook niet dat ons kind in een gebroken gezin ter wereld komt. Ik ben bereid er echt voor te vechten! Mijn verantwoordelijkheid te nemen! Maar ik weet niet meer hoe en het voelt alsof ik op ben en geen energie meer heb om te vechten....
Excuus voor mijn enorm lange muur van tekst.
Ongeveer 3 jaar geleden heb ik mijn huidige vrouw leren kennen. Vanaf het allereerste begin konden wij heel uitgebreid en goed praten. Er lag veel gevoel in, wij pasten ook bij elkaar in de zin dat we allebei hooggevoelig zijn en dit dus goed van elkaar begrepen. We kregen dan ook snel verkering en zeker het eerste jaar was heel fijn!
Het tweede jaar ging het fout. Ik zat erg met mezelf in de knoop en had iets heftig fout gedaan richting haar. Ik had gelogen over mijn werk. Ik zal jullie niet met de details vervelen, maar het heeft wel geleid tot een vertrouwensbreuk. Hier zijn we echter samen weer goed uitgekomen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en ik voelde me sindsdien ook echt beter.
Aan het eind van dit tweede jaar kwamen wij er achter dat mijn vriendin zwanger is. Ik was hier zelf in de eerste instantie heel wat minder blij mee dan zij. Met name omdat ik een vrij orthodox christelijke achtergrond heb waar dit niet altijd wordt geaccepteerd. Maar we hebben er samen voor gekozen om er vol voor te gaan. Vandaar ook dat we nu zijn getrouwd en samen wonen. Wel een erg turbulent laatste jaar dus, vriendin zwanger, verhuizen en trouwen.
En dan nu onze situatie zoals deze vandaag de dag is. Het lijkt tegenwoordig wel alsof ik echt niks meer goed kan. Ze kan echt om de allerkleinste dingetjes boos worden. Ik snap dat het onder andere ook met het zwanger zijn te maken heeft, maar dit merkte ik voordat ze zwanger is ook al. Ze is ook een grote brok van pure negativiteit. Als ze thuis komt en voordat ze naar haar werk gaat, moet ze altijd eerst ongeveer een half uur vertellen over hoe zwaar haar werk is en dat ze het niet aan kan en wat er nog meer allemaal pijn doet en moeilijk is.
Daarna gaat het meestal even over waarom ik afstandelijk doe. Dit klopt meestal wel omdat ik eigenlijk af en toe beetje uitschakel omdat het altijd hetzelfde is. Als we dat hebben gehad gaat het over hoe onbetrouwbaar de kat is en daarna over alle dingen die we nog moeten doen. Daarna nog even over hoe al die dingen fout kunnen gaan. Voelt dan ook alsof ik nooit mijn verhaal kan doen. Ook ik heb wel is een klote dag. Maar ik ga niet nog is na zoiets mijn verhaal doen. Voelt alsof we dan helemaal samen depri gaan doen. Ik doe dan ook altijd maar me best haar op te beuren. Proberen naar oplossing te zoeken ipv problemen. Complimentjes geven. enz.
Er is zo'n enorme focus op het negatieve, zonder enig moment van ontspanning!
Dit reageert ze ook allemaal enorm op mij af. Ze kan eigenlijk nooit meer leuk reageren. Ik weet dat er dingen zijn die ik fout doe, maar haar reactie is zo overdreven. Het voelt alsof ik niks meer goed kan doen. Ik merk dat ik hierdoor onbewust meer dingen naar mezelf toetrek en haar er minder bij betrek omdat ze alleen stress ervan krijgt en alleen maar kritiek kan leveren.
Een paar voorbeelden;
- Als ze weekend naar haar ouders is en ik app meer dan 3 uur niet terug krijg ik eigenlijk altijd wel een appje of ik haar niet meer belangrijk vind.
- Laatst was ik thuis ijverig bezig en had ik per ongeluk een zak met "twijfel" kleding weg gegooid. Het zat in een vuilniszak. Hier was ze zo boos op geworden, ik was een klootzak en weet ik wel niet wat allemaal.
- Poosje geleden was ik vergeten om een brief mee te nemen naar me werk, daar kan ze dan ook boos om worden.
- Als ik ergens aan begin ben ik niet altijd 100% voorbereid, maar ik ben een optimist en heb zoiets van, ik zie het wel. Gamma zit om de hoek, als ik iets mis haal ik het wel even. Zij kan daar enorm boos om worden omdat ik dan bv een kwastje ben vergeten.
Met alle bovenstaande voorbeelden is ook 1 iets wel heel heftig en doet ook echt veel pijn. Als ik iets vergeet legt zij er altijd nadruk op dat ze me niet kan vertrouwen! Dat doet echt pijn, met name omdat ik na mijn fout in jaar 2 zo enorm me best doe om geen vertrouwensbreuk meer toe te laten. Zij brengt het dan alsof ze iets van mij vraagt om te doen en omdat ik het dus vergeet, ze dus niet op mij kan vertrouwen! Ze heeft ergens wel gelijk, maar waarom moet dit zo heftig en pijnlijk gebracht worden?!
En wat ook echt pijn doet is dat ze regelmatig zegt dat ik in therapie ofzo moet. Want ik kan niet normaal met haar reactie omgaan... Misschien heeft ze gelijk, maar mijns inziens kan je zoiets niet zeggen. Breng dat dan normaal en stel het een keer voor. Maar zoals zij het brengt doet dat echt pijn!
Ik heb al meerdere keren geprobeerd hierover te praten, maar dan begrijpt ze het ook wel even, maar daarna gaat ze op precies dezelfde manier door.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet... Ik hou van haar, maar ik loop op eieren en leef in een wereld van pure negativiteit. Ik wil ook niet dat ons kind in een gebroken gezin ter wereld komt. Ik ben bereid er echt voor te vechten! Mijn verantwoordelijkheid te nemen! Maar ik weet niet meer hoe en het voelt alsof ik op ben en geen energie meer heb om te vechten....
Excuus voor mijn enorm lange muur van tekst.
vrijdag 21 april 2017 19:45
Als iemand een grote bek tegen me opzet dan is het zó afgelopen met de relatie.
Hij gaat dan een bepaalde grens over wat ik een gebrek aan respect vind.
Maar dat is een voor de hand liggende optie die je afwijst.
Dan zou ik dringend met haar gaan praten en haar ook de consequenties voorleggen mocht ze haar gedrag niet veranderen.
Hij gaat dan een bepaalde grens over wat ik een gebrek aan respect vind.
Maar dat is een voor de hand liggende optie die je afwijst.
Dan zou ik dringend met haar gaan praten en haar ook de consequenties voorleggen mocht ze haar gedrag niet veranderen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 21 april 2017 22:38
Is het een idee om voor te stellen samen in therapie te gaan? Als het bij haar blijkt te liggen heeft zo'n psych. dat gauw genoeg in de gaten en kan je vandaar uit verder aan de slag. De vraag die je hier aan ons stelt kan je daar ook voorleggen. En dan worden beiden gehoord.
We don't see things as they are we see things as we are
zaterdag 22 april 2017 21:09
Mijn partner is ook nooit vreemd gegaan maar had wel op een andere manier mijn vertrouwen verbroken. Ik zag hem als perfecte gozer, na 1.5 jaar relatie werd ik uit die wolk gehaald. Sindsdien altijd een knipperlicht relatie gehad. Hij deed zijn best en ik probeerde het maar kon m niet vergeven. Ik denk dat ze het misschien niet helemaal heeft verwerkt. In onze situatie spelen er ongelovelijk veel andere dingen. Kreeg later diagnose bps etcetc. Toch altijd samen gestreden, maar ik weet nog dat ik minimaal 2 jaar hem heel erg vanalles verweet en over vanalles boos kon worden. Ik denk dat de schuld niet bij 1 van jullie ligt. De verantwoordelijkheid ligt bij jullie om samen erover te praten en kijken hoe jullieverder kunnen. Ik zei toen ook altijd tegen me vriend dat hij alles verkeerd deed en in therapie moest, terwijl ik achteraf gezien zelf kapot was en in therapie moest. Nu na al die jaren heb ik nogsteeds moeite met vertrouwen, maar leg ik de verantwoordelijkheid meer bij mezelf neer. Laat je vooral niet kleineren. Stel grenzen. (zegt de borderliner haha). Natuurlijk is ze ook vast door de zwangerschap en de hormonen extra gevoelig. Wees lief tegen elkaar en wijs niet naar elkaar. Samen kom je er uit.
maandag 24 april 2017 13:07
quote:Afgaardbei schreef op 22 april 2017 @ 21:09:
Mijn partner is ook nooit vreemd gegaan maar had wel op een andere manier mijn vertrouwen verbroken. Ik zag hem als perfecte gozer, na 1.5 jaar relatie werd ik uit die wolk gehaald. Sindsdien altijd een knipperlicht relatie gehad. Hij deed zijn best en ik probeerde het maar kon m niet vergeven. Ik denk dat ze het misschien niet helemaal heeft verwerkt. In onze situatie spelen er ongelovelijk veel andere dingen. Kreeg later diagnose bps etcetc. Toch altijd samen gestreden, maar ik weet nog dat ik minimaal 2 jaar hem heel erg vanalles verweet en over vanalles boos kon worden. Ik denk dat de schuld niet bij 1 van jullie ligt. De verantwoordelijkheid ligt bij jullie om samen erover te praten en kijken hoe jullieverder kunnen. Ik zei toen ook altijd tegen me vriend dat hij alles verkeerd deed en in therapie moest, terwijl ik achteraf gezien zelf kapot was en in therapie moest. Nu na al die jaren heb ik nogsteeds moeite met vertrouwen, maar leg ik de verantwoordelijkheid meer bij mezelf neer. Laat je vooral niet kleineren. Stel grenzen. (zegt de borderliner haha). Natuurlijk is ze ook vast door de zwangerschap en de hormonen extra gevoelig. Wees lief tegen elkaar en wijs niet naar elkaar. Samen kom je er uit.
Je hebt wel het inzicht en als je er dan naar handelt dan zou het kunnen lukken.
Toen ik zwaar verliefd was had ik denk ik ook symptonen van borderline.
Omdat het niet ging zoals ik het wilde.
Helemaal radeloos over mijn eigen grenzen gaan. Eng. Omdat mijn ex mij een silent treatment gaf, ook als hij naast me zat. Ik snap nu dat ik mezelf dat aandeed.
Ik heb het niet maar ik zie dat erge verliefdheid ook een aandoening is.
Had ik nooit kunnen weten als ik dit niet had gevoeld zo. Klinkt misschien vreemd maar heeft de diagnose er mee te maken dat je radeloos van je partner werd?
En voor dat jij hem kende had je die verschijnselen ook zo erg?
Gewoon interesse.
Mijn partner is ook nooit vreemd gegaan maar had wel op een andere manier mijn vertrouwen verbroken. Ik zag hem als perfecte gozer, na 1.5 jaar relatie werd ik uit die wolk gehaald. Sindsdien altijd een knipperlicht relatie gehad. Hij deed zijn best en ik probeerde het maar kon m niet vergeven. Ik denk dat ze het misschien niet helemaal heeft verwerkt. In onze situatie spelen er ongelovelijk veel andere dingen. Kreeg later diagnose bps etcetc. Toch altijd samen gestreden, maar ik weet nog dat ik minimaal 2 jaar hem heel erg vanalles verweet en over vanalles boos kon worden. Ik denk dat de schuld niet bij 1 van jullie ligt. De verantwoordelijkheid ligt bij jullie om samen erover te praten en kijken hoe jullieverder kunnen. Ik zei toen ook altijd tegen me vriend dat hij alles verkeerd deed en in therapie moest, terwijl ik achteraf gezien zelf kapot was en in therapie moest. Nu na al die jaren heb ik nogsteeds moeite met vertrouwen, maar leg ik de verantwoordelijkheid meer bij mezelf neer. Laat je vooral niet kleineren. Stel grenzen. (zegt de borderliner haha). Natuurlijk is ze ook vast door de zwangerschap en de hormonen extra gevoelig. Wees lief tegen elkaar en wijs niet naar elkaar. Samen kom je er uit.
Je hebt wel het inzicht en als je er dan naar handelt dan zou het kunnen lukken.
Toen ik zwaar verliefd was had ik denk ik ook symptonen van borderline.
Omdat het niet ging zoals ik het wilde.
Helemaal radeloos over mijn eigen grenzen gaan. Eng. Omdat mijn ex mij een silent treatment gaf, ook als hij naast me zat. Ik snap nu dat ik mezelf dat aandeed.
Ik heb het niet maar ik zie dat erge verliefdheid ook een aandoening is.
Had ik nooit kunnen weten als ik dit niet had gevoeld zo. Klinkt misschien vreemd maar heeft de diagnose er mee te maken dat je radeloos van je partner werd?
En voor dat jij hem kende had je die verschijnselen ook zo erg?
Gewoon interesse.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
maandag 24 april 2017 13:47
Je had niet verteld dat je een presentatie had verprutst op je werk en dat noem je 'iets heftig fout gedaan richting haar'?
Zoiets is toch niet meer dan een incident? Als je het mij vraagt is ze dat incident nu lekker aan het uitbuiten. Bij ieder meningsverschil kan ze nu weer lekker roepen dat ze toch gelijk heeft en dat je echt niet te vertrouwen bent.
Ze klinkt mij niet als een leuke vrouw in de oren. Eerder als een kreng.
Zoiets is toch niet meer dan een incident? Als je het mij vraagt is ze dat incident nu lekker aan het uitbuiten. Bij ieder meningsverschil kan ze nu weer lekker roepen dat ze toch gelijk heeft en dat je echt niet te vertrouwen bent.
Ze klinkt mij niet als een leuke vrouw in de oren. Eerder als een kreng.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
