Vanaf oktober 2010 kindvrij - deel 22 -

18-03-2017 21:52 3279 berichten
En we gaan verder in deel 22!



Hallo lange nachten, uitslapen, je eigen plan trekken en vooral weinig kinderfeestjes.



Wij zijn zeker geen kinderhaters maar vinden een leven zonder kinderen nu eenmaal een stuk leuker.



Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 24 april 2017 @ 22:39:

Ik in Noordoost Brabant.Ik ook
Snjókorn falla, á allt og alla
Viennas



Ik kan op baby-visite nooit wachten om hem/haar vast te houden maar vanaf een jaar of vier vind ik het minder leuk worden. Dan vind ik ze vaak rete irritant.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 25 april 2017 @ 14:15:

[...]





Maar ja, dat hele baby-bezichtigen is toch ook je reinste flauwekul! Je bent daar voor de ouders en niet voor de baby. Die krijgt daar toch weinig van mee. (en héél goed van je... aandacht voor de huisdieren! Die zijn meer dan eens de dupe als er mensenbaby's bijkomen.)En worden vaak genoeg uit huis gedaan als er een baby is. Terwijl daarvoor het huisdier als het kindje werd gezien.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
quote:dianaf schreef op 25 april 2017 @ 14:12:

[...]



Dat laatste... ik realiseer mij dat sommige mensen mbt bepaalde relaties/vriendschappen alleen nog maar naar verjaardagen ed gaan, de hoogtijdagen dus. Als gedurende het jaar iemand niet spreek, ga ik zeker niet naar een verjaardag of zo. Op een verjaardag heeft men al helemaal geen tijd voor je, dus dan wel gaan vind ik een leeg gebaar.



Ik merk wel dat sommigen het je inderdaad niet in dank afnemen als je niet naar die feesten gaat, maar ik heb liever oprechte interesse dan zo'n feestje waar je bij gods gratie voor uitgenodigd wordt.



Ja dat begin ik dus ook te voelen Diana, elkaar dus het jaar door niet veel spreken en dan is er dus een (kind) verjaardag, waar ik tot nu toe nog elke keer naartoe ben gegaan.



Ik wil niet te negatief overkomen hoor, maar ik voel me gewoon niet meer zo geroepen om er dan dus ook bij te zijn. Vaak kan ik nog meehelpen ook en vervolgens hoor ik weer niks... Terwijl ik dus degene ben die na zo'n verjaardag stuurt dat ik het leuk vond en dus contact probeer te onderhouden en dan blijft het weer stil aan de andere kant....
Alle reacties Link kopieren
Vasthouden? Da vinnik eng!

In mijn hele leven 1x een baby op schoot gehad; de oudste van mijn broer. Mijn moeder heeft het meteen vastgelegd, die wist dat het een uniek moment was. (en ik kijk me een partij ongemakkelijk op die foto)



Ik vind kinderen tot 4 jaar juist helemaal niks; zodra 't kan praten en zelfstandig naar het toilet kan, ben ik bereid het als mens te erkennen.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
quote:viennas schreef op 25 april 2017 @ 14:02:

Ik merkte toen ik gisteren op kraamvisite ging dat ik bij binnenkomst eerst tegen de vogel heb gepraat, daarna de kat geaaid en de hond begroet. En toen dacht ik, o ja baby.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind kinderen vanaf een jaar of drie leuk, die kun je tenminste (enigszins) verstaan.

En over de feminisme discussie: Als er echt nagedacht is over de zorg/werkverdeling, vind ik het prima als de één meer werkt en de ander minder. Dat er weloverwogen een beslissing is gemaakt en als dat dan toevallig zo is dat een vrouw minder werkt, prima. Als er als vanzelfsprekend vanuit wordt gegaan dat een vrouw stopt met werken als er kinderen komen, dat vind ik echt idioot.

Maar ik krijg soms het gevoel dat het nooit goed is en vrouwen perse fulltime moeten werken. Sowieso, dat fulltime werken de norm is, onbegrijpelijk (als het nodig is om rond te komen, alla, maar in mijn omgeving is dat echt niet zo. Mensen gaan gewoon steeds meer troep kopen). Dat vind ik echt zonde van mijn tijd, hoewel ik echt wel leuk werk heb.



Momenteel werk ik fulltime (4x9) en mijn partner studeert, maar hiervoor heb ik altijd drie dagen gewerkt. En als hij afgestudeerd is, ga ik gelijk weer terug naar drie dagen . Nu kan ik hartstikke goed rond komen van die drie dagen als ik alleen ben, dus ik ben niet afhankelijk van mijn partner, maar ik werd er ook wel eens scheef op aan gekeken. Zeker als ik ook nog eens vertelde dat ik geen kinderen had (want dat is blijkbaar de enige reden om parttime te mogen werken volgens sommige). Nu onderhoudt ik mijn (mannelijke) partner, dat vinden mensen soms ook gek hoor.

Moraal van het verhaal, maakt niet uit wat je doet, er zijn altijd mensen die het raar vinden.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
Alle reacties Link kopieren
quote:yesss schreef op 25 april 2017 @ 13:28:

Ja maar dat is het ook Luistervink, het gaat om interesse... En jouw band is voor jou misschien wel net zo belangrijk als hun kinderen... Maar als je niet op kraamvisite zou komen zou dat ook niet in dank afgenomen worden genomen. Maar andersom dan? Waar is dat stukje gebleven dan in de vriendschap? Het gaat er mij niet eens om dat ik iemand minder zie, daar heb ik alle begrip voor, maar interesse/betrokkenheid.



Het heeft me wel aan het denken gezet.

Ik ben er ook altijd bij geweest, bij een vriendin van mij, altijd interesse getoond, altijd erbij met de geboorte, verjaardagen en andersom komt er echt weinig terug... Alsof mijn leven onopgemerkt voorbij gaat, terwijl er ook dingen spelen en er genoeg dingen zijn die me bezighouden.



Ik ga er voorlopig in ieder geval niks mee doen, maar me richten op mezelf en andere mensen.

Het is zo'n fase waar ik doorheen moet



Precies dat inderdaad!



En je hebt groot gelijk, ik probeer me ook meer te richten op mensen met wie ik een gelijkwaardige vriendschap kan hebben. Hoewel ik een tobber ben; ik ben altijd bang dat ik op een dag wakker word en geen vrienden meer heb. Mijn vriend is veel makkelijker. Vrienden van hem die naar een uithoek van NL verhuizen en dan ook nog baby's krijgen laat ie zonder schroom verwateren. Ik voel me dan lullig dat we niet op kraamvisite gaan, maar hij zegt dan: 'Ze bellen ons toch ook niet? Ze komen toch ook niet kijken naar ons nieuwe huis?' Hij maakt zich daar totaal niet druk om. Ik ben lerende.
Alle reacties Link kopieren
@Yesss, ja inderdaad dat. Ik krijg dan nog wel eens het verwijt dat het zo moeilijk is om contact te onderhouden omdat ik geen whatsapp heb. Want dat is makkelijker om even contact te hebben. Maar wat voor contact hebt je dan, af en toe een foto van de kinderen en hoogstens, hoe is het, alles goed? Gaaap. Dan niet hoor.

En degenen die echt contact willen, weten mij ook de vinden via de telefoon, mail of FB.



@Luistervink, jouw vriend is een man naar mijn hart (maak je geen zorgen, ik ben al bezet). Sinds ik verhuisd ben, krijg ik ook wel eens de klacht, dat ze mij nooit meer zien en dat ik zo weinig naar het westen ga. Maar de meesten zijn hier nog nooit geweest, dit betreft ook enkele directe familieleden. Want het is zo ver weg. Andersom is het óók ver weg hoor! Dus ik geloof het wel, ik ga dan liever naar mensen die wel de moeite nemen om contact te houden.



Ik vind er ook niets aan om een baby vast te houden. Ik heb altijd zoiets van, wat mot ik ermee? Met een puppy of zo kun je in ieder geval spelen/kroelen, die doen lekker mee. Maar zo'n baby kun je alleen nog maar vasthouden. En ik vind eigenlijk dat zo'n ukkie of lekker in zijn bedje moet liggen of lekker bij moeders (of vaders), dat gezeul lijkt mij nu niets aan.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
Ik zie juist dat bij de vrienden van mijn vriend het hele kind-issue nauwelijks een rol speelt. Die mannen blijven gewoon met elkaar sporten, naar feestjes gaan, borrelen etc. Oké, de meerdaagse sporttoernooien komen nauwelijks meer voor... maar dat kan ook een leeftijdsdingetje zijn (als in: dat trekken ze niet meer, dat sporten - zuipen - sporten ) Ook gaan gesprekken als vanouds over...sport! (nu vind ik dat ongeveer net zo interessant als kleine kinderen... maar oké)

Het lijkt bij vrouwen veel meer een rol te spelen, of niet?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
Ik realiseer me nu pas met terugwerkende kracht waarom ik laatst zo gekwetst was door een uitspraak van een vriend met jonge kinderen die ik bij hoge uitzondering zag op een feestje van gezamenlijke vrienden. Ik probeerde met een aantal mensen (met kinderen en zonder kinderen) bespreekbaar te maken dat het verwateren van vriendschappen door het drukke gezinsleven voor beide kanten lastig kan zijn.



Ik zei dat ik het soms lastig vond dat je een serieus gesprek probeert te hebben, maar dat dat niet lukt doordat kinderen zoveel aandacht nodig hebben. De laatste keer dat ik bij hem op bezoek was namelijk (ruim 3 jaar terug, zegt ook al iets), was ik druk aan het daten en wilde ik hen daarover vertellen, maar zij waren alleen maar met hun kinderen aan het hannesen, dus na afloop voelde ik me totaal niet gehoord. Sindsdien heb ik ze eigenlijk nooit meer echt gesproken.



Hij zei nu: "Ik denk soms: tjonge je ziet toch dat ik bezig ben, waarom blijf je tegen me aan praten?" Ik schrok een beetje van zijn eerlijke antwoord. Maar nu denk ik ook: maar je vindt het dan dus ook helemaal niet jammer dat je niet kan praten met de ander. Zijn opmerking ging misschien niet specifiek over mij, maar ik vond het toch veelzeggend.
Alle reacties Link kopieren
Typisch inderdaad, Luistervink. Op zich ook wel verhelderend om het vanuit dat perspectief te zien. Hoewel ik dan inderdaad de neiging het het gesprek helemaal te staken.



Zo was ik een paar jaar terug oprecht positief verbaasd. Ik had een gesprek met een vriendin van mijn vriend; een moeder van (toen) twee peuters. Terwijl ik mijn verhaal deed, zag zij vanuit haar ooghoek een kind iets doen wat niet mocht. Ze zei: 'Momentje....!', corrigeerde haar kind, liep terug naar mij en pikte het gesprek exact op, waar we waren gebleven. 'Je vertelde dat...'

Ik dacht: zo kan het dus ook!
Ik geloof niet meer in sprookjes.
Alle reacties Link kopieren
Ik moet wel even zeggen dat ik het fijn vind hier dingen kwijt te kunnen en zoveel herkenning te lezen.



En Luistervink, fijn dat je vriend er zo instaat.

Ik ben ook een piekeraar hoor, ik merk ook dat ik sommige dingen teveel bij mezelf zoek of ik praat het dan toch weer goed voor mezelf onder het mom van;'Ja maar ze heeft het natuurlijk ook druk'

Maar dat gaat er eigenlijk niet meer in bij mij, een berichtje is zo gestuurd.



Ik ben ook aan het leren om meer aan mezelf te denken en dat gaat op en af, maar gaat me wel beter af. Ik kijk ook bewuster naar wat IK wil en dat is echt nieuw voor me

Ik heb mezelf vaak opzij geschoven en dat doe ik niet meer.
quote:yesss schreef op 25 april 2017 @ 16:21:

Ik moet wel even zeggen dat ik het fijn vind hier dingen kwijt te kunnen en zoveel herkenning te lezen.



En Luistervink, fijn dat je vriend er zo instaat.

Ik ben ook een piekeraar hoor, ik merk ook dat ik sommige dingen teveel bij mezelf zoek of ik praat het dan toch weer goed voor mezelf onder het mom van;'Ja maar ze heeft het natuurlijk ook druk'

Maar dat gaat er eigenlijk niet meer in bij mij, een berichtje is zo gestuurd.



Ik ben ook aan het leren om meer aan mezelf te denken en dat gaat op en af, maar gaat me wel beter af. Ik kijk ook bewuster naar wat IK wil en dat is echt nieuw voor me

Ik heb mezelf vaak opzij geschoven en dat doe ik niet meer.+1
Alle reacties Link kopieren
quote:yesss schreef op 25 april 2017 @ 16:21:

Ik moet wel even zeggen dat ik het fijn vind hier dingen kwijt te kunnen en zoveel herkenning te lezen.



En Luistervink, fijn dat je vriend er zo instaat.

Ik ben ook een piekeraar hoor, ik merk ook dat ik sommige dingen teveel bij mezelf zoek of ik praat het dan toch weer goed voor mezelf onder het mom van;'Ja maar ze heeft het natuurlijk ook druk'

Maar dat gaat er eigenlijk niet meer in bij mij, een berichtje is zo gestuurd.



Ik ben ook aan het leren om meer aan mezelf te denken en dat gaat op en af, maar gaat me wel beter af. Ik kijk ook bewuster naar wat IK wil en dat is echt nieuw voor me

Ik heb mezelf vaak opzij geschoven en dat doe ik niet meer.Wat ik ook van mijn vriend wil leren is dat hij niet snel gekwetst raakt. Hij is gewoon pragmatisch: hij kiest gewoon waar hij zijn energie in wil steken. Maar mochten de afstandsvrienden op een dag weer bellen, dan is het weer gezellig als vanouds en is er geen 'harm done'. Ik vermoed in jouw zinnetje wel een soort gekwetstheid, en dat herken ik, dus ik wens ons allebei die nuchtere houding toe!
Ik moet ook even mijn irritatie kwijt. Vriendinnen die tóch hun kind meenemen voor een kop koffie overdag. Geen gesprek mogelijk en eigenlijk ben je blij als ze weer weg is. Geen van tweeën heb je er wat aan gehad (denk ik)maar ergens eten of een borrel kan niet meer (en ze hebben allemaal een partner!). Ik ben helemaal gestopt met vriendinnen/kennissen die moeder van jonge kinderen zijn en wat een rust geeft dat.
Ja snap dat het zwaar irritant is. Geeft je ook niet het idee dat je belangrijk genoeg bent om oppas te regelen zodat je 1 op 1 contact hebt. Zeker als je elkaar al lang niet echt gesproken hebt.
Ik sprak twee vriendinnen al niet veel, maar sinds ze kinderen hebben is er van contact nauwelijks sprake. Het moet van mij uit komen. Ze hebben het te druk met werk en hun gezin. Wat kost een appje sturen nou voor tijd? Een vriendin heb ik afgeschreven. Zij vond 1 keer per jaar afspreken voldoende. Nou, dikke doei. Ik ken haar al heel mijn leven, maar dit wordt het niet.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat het ook een bepaald slag vrouw is dat er zo in staat. Ik heb zelf 1 vriendin met kleine kinderen, maar haar zie ik nog geregeld, ook zonder kinderen. Ik vind het wel jammer dat het nooit meer laat wordt, maar ik snap ook dat een latertje minder leuk is als de kinderen om 7 uur naast je bed staan. En mijn beste vriendin is nu zwanger. Ben benieuwd hoe dat gaat, maar verwacht geen problemen (misschien na een emo begin )



Ik vind het trouwens best leuk om af en toe de kinderen van mijn vriendinnen te zien. Zo lang ze maar niet standaard mee komen.
I choose happy!
Ik herken het totaal niet. Mijn vriendinnen hebben voor het grootste deel geen kinderen, maar het zijn nog net zo goed mijn vriendinnen. Oppas hoef ik niet te regelen want man is de meeste avonden gewoon thuis. Zo moeilijk is het toch echt niet, of zie ik nu iets over het hoofd?



Spreken jullie je misschien erg negatief uit over kinderen en het ouderschap, zoals jullie dat hier doen?
Alle reacties Link kopieren
@Luistervink, dat is inderdaad wel erg eerlijk, ik denk echt dat sommige ouders er zo instaan. Ik vind het ook niet erg als een ouder zoals bij Doornroosje gebeurde even met hun kind bezig zijn. Want je voelt je dan wel gehoord, maar het is niet zo dat een ouder zijn kind het huis laat afbreken. Daar ben je ook niet blij mee. Er is echt wel een verschil tussen wanneer een ouder tijdens het gesprek zijn kind op schoot neemt voor het een of ander en toch verder met je praat óf dat de aandacht volledig verschuift naar het kind.



Net als jouw vriend heb ik best veel vriendschappen waar ik mensen niet dagelijks/maandelijks spreek, maar waar het wel altijd helemaal gezellig (en er aandacht is voor elkaar) is als we wel contact hebben. Dat zijn de vriendschappen die ik wel koester, alhoewel ik niet naar de verjaardagen ed ga. Contacten die een onbevredigd gevoel achter laten, doe ik niet meer aan, ook al was het vroeger wel heel gezellig.



@Doornroosje, ik denk dat mannen meer zichzelf blijven als er een kind is komt. Voor vrouwen zal het ook wel anders zijn omdat je zelf zo'n kind hebt gedragen en gebaard en vol met hormonen zit. Of misschien zijn vrouwen toch meer van het zichzelf wegcijferen dan mannen. Het zou een mooi onderzoeksonderwerp zijn, bijvoorbeeld of het uitmaakt of het je zelfgebaarde kind is of dat het een geadopteerd kind is. Deels zal het ook wel komen door wat de maatschappij vindt en je voorspiegelt. Je bent toch wel snel een slechte moeder als je veel tijd voor jezelf neemt en je partner 50% van het werk laat doen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 25 april 2017 @ 14:27:

Ik vind kinderen tot 4 jaar juist helemaal niks; zodra 't kan praten en zelfstandig naar het toilet kan, ben ik bereid het als mens te erkennen.



Haha, ja dat! Als je er een beetje mee kunt praten en een spelletje kunt doen, dan vind ik een kind ook wat beter gezelschap.



Ik vind kinderen van vrienden wel leuker dan willekeurige kinderen. Grappig om wat van de ouders in het kind terug te zien enzo. Maar ik heb dan ook nog maar vrij weinig vrienden met kinderen gezien Familie ook niet trouwens. De enige kinderen in mijn familie wonen aan de andere kant van de wereld.

Bij vrienden van mijn vriend gaan we meestal 's avonds langs als de kinderen net naar bed gaan/zijn. Ik heb de indruk dat die het ook wel eens fijn vinden om gewoon met volwassenen onder elkaar te zijn, wel fijn zo! Dat is dan twee keer per jaar ofzo, ook niet vaker hoor.



Wat jammer om te lezen dat er bij jullie zoveel vriendschappen zwaar te lijden hebben onder de komst van kinderen!
Alle reacties Link kopieren
Het is ook jammer. Maar als ik dan zie wat voor wissel het kan trekken op een vriendschap, dat best vrijblijvend kan zijn. Dan vind ik het niet gek dat relaties uit gaan in de periode dat kinderen klein zijn. Het lijkt mij niet makkelijk om tussen alle verplichtingen en taken nog tijd voor jezelf te hebben, laat staan voor elkaar.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 25 april 2017 @ 16:07:

Ik zie juist dat bij de vrienden van mijn vriend het hele kind-issue nauwelijks een rol speelt. Die mannen blijven gewoon met elkaar sporten, naar feestjes gaan, borrelen etc. Oké, de meerdaagse sporttoernooien komen nauwelijks meer voor... maar dat kan ook een leeftijdsdingetje zijn (als in: dat trekken ze niet meer, dat sporten - zuipen - sporten ) Ook gaan gesprekken als vanouds over...sport! (nu vind ik dat ongeveer net zo interessant als kleine kinderen... maar oké)

Het lijkt bij vrouwen veel meer een rol te spelen, of niet?Misschien dit? https://www.trouw.nl/home ... ich-in-functie~a1b75fd39/

Vrouwen voelen zich blijkbaar constant verantwoordelijk voor hun werk, kinderen en man. Mannen laten gewoon alles los en kunnen beter ontspannen in hun vrije tijd.



Een vriendin die wel quality tijd voor me vrijmaakt bekende ook wel een keer dat ze zich vaak schuldig voelt als ze veel van huis is, omdat ze ook al meer werkt dan haar man. Ik denk dat mannen met een fulltime baan en een parttime werkende vrouw dat gevoel helemaal niet hebben.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doornroosje75 schreef op 25 april 2017 @ 12:50:

Grappig Luistervink, ik ben 10 jaar geleden van Zuid Holland naar Noordoost Brabant verhuisd.



Mijn huidige sociale leven hangt een beetje aan elkaar van vriendinnen in mijn vorige woonplaats (één met een 20'er, vergelijkbaar met kindvrij inmiddels en één met 2-jarige, waarmee de vriendschap op een iets lager pitje is komen te staan.), bekenden uit de sportschool (waarmee ook eens in de zoveel tijd geborreld wordt), oud-collega's (waarmee eens in de zoveel tijd geborreld wordt), een groepje Viva-forum-dames, waar ik ruim 10 jaar geleden mee in contact kwam (vooral appcontact, ca. 2x jaar ontmoetingen) en de vriendenkring van mijn vriend. Wat ik vooral mis is een vriendin in mijn eigen woonplaats, waar ik spontaan een terrasje of bioscoopje mee kan pakken ofzo. Zoals vroegah. Toch ga ik er ook weer niet actief naar op zoek. En het buitengesloten voelen doe ik ook nauwelijks. Ik had dat veel erger toen ik als enige in mijn vriendinnengroep (nog) single was. Wat heb ik me toen vaak eenzaam gevoeld! Dat begreep ik ook veel minder. Ik bedoel... een baby kun je nou eenmaal niet alleen thuislaten. Een kerel wel, lijkt me! Ik voelde me als vriendin toen echt alsof ik al die tijd maar surrogaat was geweest, goed genoeg om de tijd te doden tot De Man er is.Herkenbaar! In die tijd voelde ik me óók al buitengesloten Dan was het 1 uur en stond ik ineens alleen in de 'disco', omdat alle stelletjes naar donkere hoekjes waren geslopen. Zeiden ze na een paar weken: 'Tjee, wat ken jij veel mensen hier.' Tja, je leert vanzelf mensen kennen he, als je week na week 2 uur alleen staat te dansen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven