Relaties
alle pijlers
Herstellen van narcistisch misbruik
vrijdag 1 januari 2016 23:46
Hoi allemaal,
3 weken geleden heb ik mijn relatie met mijn narcistische ex beëindigd. Mijn relatie duurde in totaal 2 jaar en de man met wie ik deze relatie deelde is 10 jaar ouder.
Ik ben op dit moment echt radeloos, en weet niet wat ik moet doen. Ik ben tijdens de relatie mentaal compleet afgebroken. Het heeft mij ook heel veel moed gekost om weg te lopen. Sinds een week laat hij niets meer van zich horen en ik mis hem ineens zo erg, dit gaat ook gepaard met een heleboel andere emoties. Ik ben ook heel blij dat ik van hem af ben, tegelijk ook weer niet. Ik weet niet wat er met mij aan de hand is.
Is er iemand die dit heeft meegemaakt of ook in een soortgelijke situatie zit? Kan iemand er met mij over praten? Het zou me heel goed doen om te weten dat ik er niet alleen voor sta.
Liefs
3 weken geleden heb ik mijn relatie met mijn narcistische ex beëindigd. Mijn relatie duurde in totaal 2 jaar en de man met wie ik deze relatie deelde is 10 jaar ouder.
Ik ben op dit moment echt radeloos, en weet niet wat ik moet doen. Ik ben tijdens de relatie mentaal compleet afgebroken. Het heeft mij ook heel veel moed gekost om weg te lopen. Sinds een week laat hij niets meer van zich horen en ik mis hem ineens zo erg, dit gaat ook gepaard met een heleboel andere emoties. Ik ben ook heel blij dat ik van hem af ben, tegelijk ook weer niet. Ik weet niet wat er met mij aan de hand is.
Is er iemand die dit heeft meegemaakt of ook in een soortgelijke situatie zit? Kan iemand er met mij over praten? Het zou me heel goed doen om te weten dat ik er niet alleen voor sta.
Liefs
maandag 24 april 2017 23:43
quote:NDD93 schreef op 24 april 2017 @ 23:39:
[...]
Graag gedaan . Het is nooit echt fijn om tot zo'n inzicht te komen, maar het heldert wel een hoop dingen op.Het is ook niet erg om tot dit inzicht en dito benaming te komen. Het levert in ieder geval een startpunt voor betere tijden....
[...]
Graag gedaan . Het is nooit echt fijn om tot zo'n inzicht te komen, maar het heldert wel een hoop dingen op.Het is ook niet erg om tot dit inzicht en dito benaming te komen. Het levert in ieder geval een startpunt voor betere tijden....
Age is nothing but Numbers but Numbers count
dinsdag 25 april 2017 15:45
quote:anoniem2122017 schreef op 02 januari 2016 @ 01:12:
[...]
Natuurlijk overkomt het mensen. Wat velen met mij echter tegen de borst stuit is dat wijzen naar de misbruiker als 'narcist' (of whatever). Wanneer je je hebt laten misbruiken dien je bij jezelf te rade te gaan om te kijken hoe dit heeft kunnen gebeuren. En nee, de wereld is niet lief. En het is niet leuk om te moeten constateren dat je jezelf daartegen moet wapenen.
Dus als iemand zonder dat jij erom hebt gevraagd jou mishandelt op welke manier dan ook dan moet jij bij jezelf te raden gaan ?
Stel je loopt over straat en iemand die wat last heeft van opgekropte agressie geeft jou een harde klap op je hoofd. Dan daarna moet jij dus de schuld bij jezelf gaan zoeken waarom je dat hebt laten gebeuren.
Omdat de wereld niet lief is moeten mensen zich schuldig voelen als niet lieve mensen hun mishandelen. Ik ben het helemaal niet eens met deze redenatie.
[...]
Natuurlijk overkomt het mensen. Wat velen met mij echter tegen de borst stuit is dat wijzen naar de misbruiker als 'narcist' (of whatever). Wanneer je je hebt laten misbruiken dien je bij jezelf te rade te gaan om te kijken hoe dit heeft kunnen gebeuren. En nee, de wereld is niet lief. En het is niet leuk om te moeten constateren dat je jezelf daartegen moet wapenen.
Dus als iemand zonder dat jij erom hebt gevraagd jou mishandelt op welke manier dan ook dan moet jij bij jezelf te raden gaan ?
Stel je loopt over straat en iemand die wat last heeft van opgekropte agressie geeft jou een harde klap op je hoofd. Dan daarna moet jij dus de schuld bij jezelf gaan zoeken waarom je dat hebt laten gebeuren.
Omdat de wereld niet lief is moeten mensen zich schuldig voelen als niet lieve mensen hun mishandelen. Ik ben het helemaal niet eens met deze redenatie.
dinsdag 25 april 2017 15:52
quote:Geronimo12 schreef op 02 januari 2016 @ 07:28:
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik dit nooit heb meegemaakt maar wat ik me afvraag (niet bedoelt als kritiek maar oprechte interesse), wanneer je merkt dat het gedrag van je partner niet logisch is en je regelmatig vernedert wordt, is er dan niet een alarmbel die bij je af gaat? Wat ik bedoel te zeggen, er is een soort basiskennis van hoe je in de liefde met elkaar omgaat. Vernederen, slaan en schelden is daar geen onderdeel van dus als iemand dat doet dan weet je dat er toch iets mis is met iemand? Na de eerste klap, 4 vernederingen of de derde scheldpartij, ben je dan nog echt verliefd op iemand? En is die liefde dan zo heftig dat je niet meer kan redeneren? Hoe werkt het mechanisme?"trauma-bonding" en cognitieve dissonantie spelen een belangrijke rol
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik dit nooit heb meegemaakt maar wat ik me afvraag (niet bedoelt als kritiek maar oprechte interesse), wanneer je merkt dat het gedrag van je partner niet logisch is en je regelmatig vernedert wordt, is er dan niet een alarmbel die bij je af gaat? Wat ik bedoel te zeggen, er is een soort basiskennis van hoe je in de liefde met elkaar omgaat. Vernederen, slaan en schelden is daar geen onderdeel van dus als iemand dat doet dan weet je dat er toch iets mis is met iemand? Na de eerste klap, 4 vernederingen of de derde scheldpartij, ben je dan nog echt verliefd op iemand? En is die liefde dan zo heftig dat je niet meer kan redeneren? Hoe werkt het mechanisme?"trauma-bonding" en cognitieve dissonantie spelen een belangrijke rol
dinsdag 25 april 2017 16:07
quote:Enn schreef op 02 januari 2016 @ 17:56:
[...]
Precies.
En iemand die minder lang te manipuleren is (vlot vast stelt dat het gebeurt) heeft dus ook geen (lange) relatie met een narcist.Ja, de vraag is hoeveel tijd je nodig hebt om te concluderen dat er iets heel erg fout zit. Zodra je die conclusie hebt getrokken ga je weg.
[...]
Precies.
En iemand die minder lang te manipuleren is (vlot vast stelt dat het gebeurt) heeft dus ook geen (lange) relatie met een narcist.Ja, de vraag is hoeveel tijd je nodig hebt om te concluderen dat er iets heel erg fout zit. Zodra je die conclusie hebt getrokken ga je weg.
dinsdag 25 april 2017 22:11
Op een site las ik het volgende:
'Een voorbeeld: Stel dat die ander iets heel kwetsends zegt. Je reactie zal terecht geschokt zijn, dus je protesteert tegen zijn opmerking. Misschien barst je in tranen uit, of loopt je gezicht rood aan. Die ander begrijpt niet waar je zoveel drukte om maakt. Hij kijkt gekweld en begint met een verdrietige toon te praten: je hebt hem erg gekwetst. De rollen worden dus omgedraaid: jij gaat ineens over zijn grenzen, jij houdt geen rekening met hem. Terwijl hij zojuist iets heel gemeens zei. Je raakt verward, en bent daarin niet de enige. Door hoe die ander zich opstelt, door hoe hij kijkt, door wat hij zegt, gaat de meest stabiele persoon twijfelen aan zichzelf. Hij zei net toch iets heel grofs. Of toch niet? Ja, dat deed hij inderdaad, maar hij zelf ervaarde het niet als zodanig. Hij vond zijn eigen opmerking waarschijnlijk zelfs geoorloofd.'
Precies dit dus ... oh wat heb ik me eenzaam gevoeld. Niets van mijn gevoelens deden ertoe, niets dat ik ter sprake kon brengen zonder dat hij het negatief naar mij draaide.
Afgelopen half jaar hard gewerkt om het in ieder geval in praktische zin weer een beetje op poten te krijgen, maar bij vlagen vliegen de afgelopen jaren me aan. Het heeft er wel ingehakt. Hoe heb ik het kunnen laten gebeuren, wat was hij sluipend en wat dwong hij veel af.
Maar vroeg naar bed gaan, zodat hij onder invloed van drank geen ruzie met me zou gaan maken en het meubilair door de kamer ging. Of buiten in de tuin blijven tot het bijna bedtijd was, zolang het weer het maar enigzins toelaatte.
Zoals jullie merken, ik voel me best wel zielig op het moment.
Gaat ook weer voorbij weet ik uit ervaring en misschien dat de huisarts nog iets kan betekenen wat betreft psychologische hulp, want weet niet niet of ik hier nu zelf weer bovenop ga komen.
Hebben jullie nog tips?
'Een voorbeeld: Stel dat die ander iets heel kwetsends zegt. Je reactie zal terecht geschokt zijn, dus je protesteert tegen zijn opmerking. Misschien barst je in tranen uit, of loopt je gezicht rood aan. Die ander begrijpt niet waar je zoveel drukte om maakt. Hij kijkt gekweld en begint met een verdrietige toon te praten: je hebt hem erg gekwetst. De rollen worden dus omgedraaid: jij gaat ineens over zijn grenzen, jij houdt geen rekening met hem. Terwijl hij zojuist iets heel gemeens zei. Je raakt verward, en bent daarin niet de enige. Door hoe die ander zich opstelt, door hoe hij kijkt, door wat hij zegt, gaat de meest stabiele persoon twijfelen aan zichzelf. Hij zei net toch iets heel grofs. Of toch niet? Ja, dat deed hij inderdaad, maar hij zelf ervaarde het niet als zodanig. Hij vond zijn eigen opmerking waarschijnlijk zelfs geoorloofd.'
Precies dit dus ... oh wat heb ik me eenzaam gevoeld. Niets van mijn gevoelens deden ertoe, niets dat ik ter sprake kon brengen zonder dat hij het negatief naar mij draaide.
Afgelopen half jaar hard gewerkt om het in ieder geval in praktische zin weer een beetje op poten te krijgen, maar bij vlagen vliegen de afgelopen jaren me aan. Het heeft er wel ingehakt. Hoe heb ik het kunnen laten gebeuren, wat was hij sluipend en wat dwong hij veel af.
Maar vroeg naar bed gaan, zodat hij onder invloed van drank geen ruzie met me zou gaan maken en het meubilair door de kamer ging. Of buiten in de tuin blijven tot het bijna bedtijd was, zolang het weer het maar enigzins toelaatte.
Zoals jullie merken, ik voel me best wel zielig op het moment.
Gaat ook weer voorbij weet ik uit ervaring en misschien dat de huisarts nog iets kan betekenen wat betreft psychologische hulp, want weet niet niet of ik hier nu zelf weer bovenop ga komen.
Hebben jullie nog tips?
dinsdag 25 april 2017 22:48
quote:tumtum8 schreef op 24 april 2017 @ 19:13:
[...]
Vorig jaar februari heb ik de mijne eruit geschopt. Mijn zelfbeeld is in de tijd van de relatie tot onder het nulpunt gegaan en ik was niet meer dan zijn bezit/obsessie die goed voor zijn ego was. Mijn wereld werd steeds meer door hem afgebakend en even naar vrienden gaan was er niet meer bij, want ik was van hem en als ik dan niet voor hem koos, was het weer de grootste heibel. Zowel fysiek als mentaal geweld was aan de orde van de dag en veel seksuele dwang. Ik durfde niet te gaan uit angst (hij dreigde altijd mij en zichzelf van kant te maken als ik wegging) maar ook angst voor het onbekende, hadden ook samen een huis en tevens de ernst van de situatie niet helemaal door. Uiteindelijk toch de koe bij de hoorns gevat en daarna ook nog een aantal weken gestalkt.
De eerste paar maanden was ook ik alleen maar opgelucht en blij, vond ik mezelf terug, werd ik veel rustiger, vrolijker en zijn mijn oude vriendschappen weer hecht geworden. Daarna kwam een inkak moment en werd ik me bewust van gevolgen van de relatie. Het is zelfs nog regelmatig door mijn hoofd gegaan om maar gewoon weer bij hem terug te gaan, want we hadden ook zo onze fijne dingen (idealiseren). Dit samen met hem die me continu zat te voeden en wel aan leek te voelen wanneer ik die momenten had en dan contact ging zoeken, maakte dat ik bijna weer de domste keuze ooit gemaakt zou hebben. Gelukkig overwon het verstand en heb ik hem overal op geblokt en me weer op mezelf gericht. Ik kwam er uiteindelijk een paar weken geleden trouwens achter dat hij 1 straatje achter me is gaan wonen, de rillingen liepen over mijn lijf toen ik dat hoorde. Uiteindelijk ook met professionele hulp aan de slag gegaan en dat laat me vooral inzien wat in hem maakte dat ik daarop viel, wat daar de reden van is en hoe je zoiets dus in de toekomst wat beter kunt voorzien. Ik zal nog wel een lange weg te gaan hebben, maar merk wel dat ik stukje bij beetje weer sterker aan het worden ben aan mijn zelfbeeld weer groeit. ...
Tot dit stukje (waarin je aangeeft weer een relatie te hebben) was dit zo'n beetje mijn verhaal, tot aan de maand waarin ik hem eruit heb geschopt aan toe. Ik heb zelfs even gecheckt of dit niet toevallig een drie jaar oude post van mezelf was
Ik heb geen diagnose van mijn ex, dus het is gissen of hij nu echt een narcist is, of dat ik hem onterecht herken in dat beeld. Het lijkt in elk geval eng veel op mijn ervaringen wat ik lees in dit topic en op sites over narcistisch misbruik.
Een van de ergste dingen vind ik nog steeds het gebrek aan (h)erkenning bij de omgeving van wat geestelijk misbruik teweegbrengt bij een mens. Je gaat ze toch moeilijk vertellen dat je liever nog een keer verkracht wordt dan in de grond getrapt. Ik ben tot de dag van vandaag bezig met herstellen en het vrede krijgen met de beschadigingen die ik op heb gelopen en die nooit meer weg zullen gaan. Ook ontdek ik tot nu toe nog leugens en dingen die niet klopten aan zijn verhalen, of snap ik ineens hoe hij iets gespeeld heeft.
Vandaag nog hoorde ik van een wederzijdse vriendin een van de (vele) verhalen die hij op heeft gehangen in mijn omgeving over mij: dat ik op zijn kosten gestudeerd zou hebben. Terwijl de werkelijkheid is dat mijn vader in de eerste plaats krom heeft gelegen voor de studiekosten en ik uiteindelijk moest bijlenen als student om hém te onderhouden naast mijn studie en bijbanen. Ook ben ik blijkbaar bij hem weggegaan omdat ik vreemdging, heb al zijn geld meegenomen in plaats van andersom, laat ik hem de kinderen niet zien terwijl we een co-ouderschapregeling hebben en betaalt hij zich blauw aan alimentatie aan mij dus waar die meiers per maand van mijn rekening naartoe verdwijnen is mij een raadsel, ondanks dat zijn rekeningnummer als ontvangende partij elke keer weer bij de betalingsopdracht prijkt.
Uiteindelijk zitten ze met zichzelf opgescheept, denk ik dan maar...
[...]
Vorig jaar februari heb ik de mijne eruit geschopt. Mijn zelfbeeld is in de tijd van de relatie tot onder het nulpunt gegaan en ik was niet meer dan zijn bezit/obsessie die goed voor zijn ego was. Mijn wereld werd steeds meer door hem afgebakend en even naar vrienden gaan was er niet meer bij, want ik was van hem en als ik dan niet voor hem koos, was het weer de grootste heibel. Zowel fysiek als mentaal geweld was aan de orde van de dag en veel seksuele dwang. Ik durfde niet te gaan uit angst (hij dreigde altijd mij en zichzelf van kant te maken als ik wegging) maar ook angst voor het onbekende, hadden ook samen een huis en tevens de ernst van de situatie niet helemaal door. Uiteindelijk toch de koe bij de hoorns gevat en daarna ook nog een aantal weken gestalkt.
De eerste paar maanden was ook ik alleen maar opgelucht en blij, vond ik mezelf terug, werd ik veel rustiger, vrolijker en zijn mijn oude vriendschappen weer hecht geworden. Daarna kwam een inkak moment en werd ik me bewust van gevolgen van de relatie. Het is zelfs nog regelmatig door mijn hoofd gegaan om maar gewoon weer bij hem terug te gaan, want we hadden ook zo onze fijne dingen (idealiseren). Dit samen met hem die me continu zat te voeden en wel aan leek te voelen wanneer ik die momenten had en dan contact ging zoeken, maakte dat ik bijna weer de domste keuze ooit gemaakt zou hebben. Gelukkig overwon het verstand en heb ik hem overal op geblokt en me weer op mezelf gericht. Ik kwam er uiteindelijk een paar weken geleden trouwens achter dat hij 1 straatje achter me is gaan wonen, de rillingen liepen over mijn lijf toen ik dat hoorde. Uiteindelijk ook met professionele hulp aan de slag gegaan en dat laat me vooral inzien wat in hem maakte dat ik daarop viel, wat daar de reden van is en hoe je zoiets dus in de toekomst wat beter kunt voorzien. Ik zal nog wel een lange weg te gaan hebben, maar merk wel dat ik stukje bij beetje weer sterker aan het worden ben aan mijn zelfbeeld weer groeit. ...
Tot dit stukje (waarin je aangeeft weer een relatie te hebben) was dit zo'n beetje mijn verhaal, tot aan de maand waarin ik hem eruit heb geschopt aan toe. Ik heb zelfs even gecheckt of dit niet toevallig een drie jaar oude post van mezelf was
Ik heb geen diagnose van mijn ex, dus het is gissen of hij nu echt een narcist is, of dat ik hem onterecht herken in dat beeld. Het lijkt in elk geval eng veel op mijn ervaringen wat ik lees in dit topic en op sites over narcistisch misbruik.
Een van de ergste dingen vind ik nog steeds het gebrek aan (h)erkenning bij de omgeving van wat geestelijk misbruik teweegbrengt bij een mens. Je gaat ze toch moeilijk vertellen dat je liever nog een keer verkracht wordt dan in de grond getrapt. Ik ben tot de dag van vandaag bezig met herstellen en het vrede krijgen met de beschadigingen die ik op heb gelopen en die nooit meer weg zullen gaan. Ook ontdek ik tot nu toe nog leugens en dingen die niet klopten aan zijn verhalen, of snap ik ineens hoe hij iets gespeeld heeft.
Vandaag nog hoorde ik van een wederzijdse vriendin een van de (vele) verhalen die hij op heeft gehangen in mijn omgeving over mij: dat ik op zijn kosten gestudeerd zou hebben. Terwijl de werkelijkheid is dat mijn vader in de eerste plaats krom heeft gelegen voor de studiekosten en ik uiteindelijk moest bijlenen als student om hém te onderhouden naast mijn studie en bijbanen. Ook ben ik blijkbaar bij hem weggegaan omdat ik vreemdging, heb al zijn geld meegenomen in plaats van andersom, laat ik hem de kinderen niet zien terwijl we een co-ouderschapregeling hebben en betaalt hij zich blauw aan alimentatie aan mij dus waar die meiers per maand van mijn rekening naartoe verdwijnen is mij een raadsel, ondanks dat zijn rekeningnummer als ontvangende partij elke keer weer bij de betalingsopdracht prijkt.
Uiteindelijk zitten ze met zichzelf opgescheept, denk ik dan maar...
woensdag 26 april 2017 00:08
quote:Goudsbloemen schreef op 25 april 2017 @ 22:11:
Op een site las ik het volgende:
'Een voorbeeld: Stel dat die ander iets heel kwetsends zegt. Je reactie zal terecht geschokt zijn, dus je protesteert tegen zijn opmerking. Misschien barst je in tranen uit, of loopt je gezicht rood aan. Die ander begrijpt niet waar je zoveel drukte om maakt. Hij kijkt gekweld en begint met een verdrietige toon te praten: je hebt hem erg gekwetst. De rollen worden dus omgedraaid: jij gaat ineens over zijn grenzen, jij houdt geen rekening met hem. Terwijl hij zojuist iets heel gemeens zei. Je raakt verward, en bent daarin niet de enige. Door hoe die ander zich opstelt, door hoe hij kijkt, door wat hij zegt, gaat de meest stabiele persoon twijfelen aan zichzelf. Hij zei net toch iets heel grofs. Of toch niet? Ja, dat deed hij inderdaad, maar hij zelf ervaarde het niet als zodanig. Hij vond zijn eigen opmerking waarschijnlijk zelfs geoorloofd.'
Precies dit dus ... oh wat heb ik me eenzaam gevoeld. Niets van mijn gevoelens deden ertoe, niets dat ik ter sprake kon brengen zonder dat hij het negatief naar mij draaide.
Afgelopen half jaar hard gewerkt om het in ieder geval in praktische zin weer een beetje op poten te krijgen, maar bij vlagen vliegen de afgelopen jaren me aan. Het heeft er wel ingehakt. Hoe heb ik het kunnen laten gebeuren, wat was hij sluipend en wat dwong hij veel af.
Maar vroeg naar bed gaan, zodat hij onder invloed van drank geen ruzie met me zou gaan maken en het meubilair door de kamer ging. Of buiten in de tuin blijven tot het bijna bedtijd was, zolang het weer het maar enigzins toelaatte.
Zoals jullie merken, ik voel me best wel zielig op het moment.
Gaat ook weer voorbij weet ik uit ervaring en misschien dat de huisarts nog iets kan betekenen wat betreft psychologische hulp, want weet niet niet of ik hier nu zelf weer bovenop ga komen.
Hebben jullie nog tips?
He bah, ook dat klinkt weer ontzettend herkenbaar. "Weet je wel hoe vervelend en kwetsend het voor mij is dat jij... uh... überhaupt gevoelens hebt?"
Ik weet niet hoe lang je relatie uit is. Bij mij was er een GGZ-psychologe verbonden aan mijn huisartsenpraktijk, dat waren korte gesprekjes van een half uur en het zat inbegrepen in het basispakket. Ik heb daar toen wel wat aan gehad. Verder heeft het enorm moeten slijten. Na het beëindigen van een normale relatie was ik verdrietig, na het beëindigen van de relatie met deze antisociale persoon was ik er letterlijk ziek van.
Heb je overigens contact verbroken, Goudsbloemen? Dat is een van de belangrijkste stappen. Als je geen kinderen hebt moet je hem overal op blokkeren.
Op een site las ik het volgende:
'Een voorbeeld: Stel dat die ander iets heel kwetsends zegt. Je reactie zal terecht geschokt zijn, dus je protesteert tegen zijn opmerking. Misschien barst je in tranen uit, of loopt je gezicht rood aan. Die ander begrijpt niet waar je zoveel drukte om maakt. Hij kijkt gekweld en begint met een verdrietige toon te praten: je hebt hem erg gekwetst. De rollen worden dus omgedraaid: jij gaat ineens over zijn grenzen, jij houdt geen rekening met hem. Terwijl hij zojuist iets heel gemeens zei. Je raakt verward, en bent daarin niet de enige. Door hoe die ander zich opstelt, door hoe hij kijkt, door wat hij zegt, gaat de meest stabiele persoon twijfelen aan zichzelf. Hij zei net toch iets heel grofs. Of toch niet? Ja, dat deed hij inderdaad, maar hij zelf ervaarde het niet als zodanig. Hij vond zijn eigen opmerking waarschijnlijk zelfs geoorloofd.'
Precies dit dus ... oh wat heb ik me eenzaam gevoeld. Niets van mijn gevoelens deden ertoe, niets dat ik ter sprake kon brengen zonder dat hij het negatief naar mij draaide.
Afgelopen half jaar hard gewerkt om het in ieder geval in praktische zin weer een beetje op poten te krijgen, maar bij vlagen vliegen de afgelopen jaren me aan. Het heeft er wel ingehakt. Hoe heb ik het kunnen laten gebeuren, wat was hij sluipend en wat dwong hij veel af.
Maar vroeg naar bed gaan, zodat hij onder invloed van drank geen ruzie met me zou gaan maken en het meubilair door de kamer ging. Of buiten in de tuin blijven tot het bijna bedtijd was, zolang het weer het maar enigzins toelaatte.
Zoals jullie merken, ik voel me best wel zielig op het moment.
Gaat ook weer voorbij weet ik uit ervaring en misschien dat de huisarts nog iets kan betekenen wat betreft psychologische hulp, want weet niet niet of ik hier nu zelf weer bovenop ga komen.
Hebben jullie nog tips?
He bah, ook dat klinkt weer ontzettend herkenbaar. "Weet je wel hoe vervelend en kwetsend het voor mij is dat jij... uh... überhaupt gevoelens hebt?"
Ik weet niet hoe lang je relatie uit is. Bij mij was er een GGZ-psychologe verbonden aan mijn huisartsenpraktijk, dat waren korte gesprekjes van een half uur en het zat inbegrepen in het basispakket. Ik heb daar toen wel wat aan gehad. Verder heeft het enorm moeten slijten. Na het beëindigen van een normale relatie was ik verdrietig, na het beëindigen van de relatie met deze antisociale persoon was ik er letterlijk ziek van.
Heb je overigens contact verbroken, Goudsbloemen? Dat is een van de belangrijkste stappen. Als je geen kinderen hebt moet je hem overal op blokkeren.
woensdag 26 april 2017 07:55
Wat zou ik hem graag blokkeren en al zijn slachtoffer emails deleten. Maar we hebben 2 kinderen, dus dat kan helaas niet
September vorige jaar heb ik de knoop doorgehakt en eind december was de scheiding rond. Nu weer een eigen leven aan het opbouwen en het lukt wel, maar soms kost het veel energie en is er ook nog veel vermoeidheid van afgelopen jaren. Voel me vaak versleten en op.
Fijn dat je hulp kon krijgen ndd93, dan zal er voor mij vast ook wel wat zijn.
September vorige jaar heb ik de knoop doorgehakt en eind december was de scheiding rond. Nu weer een eigen leven aan het opbouwen en het lukt wel, maar soms kost het veel energie en is er ook nog veel vermoeidheid van afgelopen jaren. Voel me vaak versleten en op.
Fijn dat je hulp kon krijgen ndd93, dan zal er voor mij vast ook wel wat zijn.
woensdag 26 april 2017 08:04
quote:lotus77 schreef op 25 april 2017 @ 22:48:
[...]
Een van de ergste dingen vind ik nog steeds het gebrek aan (h)erkenning bij de omgeving van wat geestelijk misbruik teweegbrengt bij een mens. Je gaat ze toch moeilijk vertellen dat je liever nog een keer verkracht wordt dan in de grond getrapt. Ik ben tot de dag van vandaag bezig met herstellen en het vrede krijgen met de beschadigingen die ik op heb gelopen en die nooit meer weg zullen gaan. Ook ontdek ik tot nu toe nog leugens en dingen die niet klopten aan zijn verhalen, of snap ik ineens hoe hij iets gespeeld heeft.
Uiteindelijk zitten ze met zichzelf opgescheept, denk ik dan maar...
Herkenbaar helaas, op een gegeven moment weet iedereen wel dat hij niet makkelijk was en vind iedereen het fijn voor me dat ik weer mijn eigen leven oppak. Dat er nog een hele beerput onder de oppervlakte ligt, dat is toch wat anders.
En hier gelukkig geen co-ouderschap, praktisch niet mogelijk, maar ook geen alimentatie en de omgangsregeling die volledig op mij neer komt. En hij maar krokodillentranen om de kinderen, terwijl hij nooit een vinger heeft uitgestoken. Niet in praktische zin en niet in emotionele zin. Wanneer ik er met lastige peuter en huilbaby doorheen zat begon hij ruzie te maken hoe slecht ik peuter opvoeden en dat dat nooit goed kwam. Hufter. Zo dat moest er even uit
[...]
Een van de ergste dingen vind ik nog steeds het gebrek aan (h)erkenning bij de omgeving van wat geestelijk misbruik teweegbrengt bij een mens. Je gaat ze toch moeilijk vertellen dat je liever nog een keer verkracht wordt dan in de grond getrapt. Ik ben tot de dag van vandaag bezig met herstellen en het vrede krijgen met de beschadigingen die ik op heb gelopen en die nooit meer weg zullen gaan. Ook ontdek ik tot nu toe nog leugens en dingen die niet klopten aan zijn verhalen, of snap ik ineens hoe hij iets gespeeld heeft.
Uiteindelijk zitten ze met zichzelf opgescheept, denk ik dan maar...
Herkenbaar helaas, op een gegeven moment weet iedereen wel dat hij niet makkelijk was en vind iedereen het fijn voor me dat ik weer mijn eigen leven oppak. Dat er nog een hele beerput onder de oppervlakte ligt, dat is toch wat anders.
En hier gelukkig geen co-ouderschap, praktisch niet mogelijk, maar ook geen alimentatie en de omgangsregeling die volledig op mij neer komt. En hij maar krokodillentranen om de kinderen, terwijl hij nooit een vinger heeft uitgestoken. Niet in praktische zin en niet in emotionele zin. Wanneer ik er met lastige peuter en huilbaby doorheen zat begon hij ruzie te maken hoe slecht ik peuter opvoeden en dat dat nooit goed kwam. Hufter. Zo dat moest er even uit
zaterdag 29 april 2017 09:23
Ik ben er pas 3 jaar later achter gekomen dat mijn ex een narcist was. Een hulpverlener had mij vlak na het einde van die relatie al verteld dat ik mentaal en fysiek mishandeld werd door die ex. Volgens haar was het een goed idee om hiervoor in therapie te gaan. Ik vond het overdreven. Het was tenslotte mijn schuld dat hij wel eens agressief werd. Ik was brutaal en had een kort lontje. Daarnaast gebeurde het niet wekelijks én ik vocht terug. Zoveel vernedering werd mij teveel. Ik ging dan echt door het lint. Dus... ik was de oorzaak van alle ellende wist ik.
Tot op de dag van vandaag kan ik er absoluut niet tegen wanneer iemand mij als minderwaardig behandeld.
Mijn huidige vriend is een schat. Ik kon niet geloven dat zo'n fijne relaties echt bestonden en wachtte af wanneer het moment zou komen dat het masker af zou vallen. 'S nachts kromp ik ineen als hij zijn arm op hief om die over mij heen te leggen. Na een half jaar kon ik ontspannen en wist ik dat ik dit keer een goede had.
Hij heeft echter ook een ex (en 2 kinderen). De verhalen over zijn huwelijk zijn ongelofelijk en hij had ze allemaal opgeschreven. Dat hadden hij nodig om zelf te kunnen bevatten wat hem was overkomen. Ik vond de verhalen wat vergezocht soms.
Bvb: ex gooide bewust een glas stuk op de grond, trok haar schoenen uit, liep er vervolgens op haar blote voeten doorheen om tenslotte foto's te maken van haar bloedende voeten voor de politie. "Bewijs" dat haar man haar mishandelde.
De kinderen hebben de meeste verhalen waaronder dit vb zelf bevestigd. :s
Na toevallig iets te lezen op het viva forum over narcisme ben ik gaan kijken wat het was en ik vond mijn vriend zijn ex behoorlijk goed in het plaatje passen. Mijn vriend kon alle symptomen met voorbeelden staven. Voor hem was het een hele opluchting om te weten dat er zoiets bestond en dat hij dus niet gek is.
Toen we in therapie moesten voor zijn dochter die toen anorexia had kwam dit onderwerp ter sprake. De psychologe sprak uiteraard ook met de moeder. En de psychologe bevestigde dat zij ook het vermoeden had dat er sprake was van een narcistische moeder. Dichter dan dat zullen we nooit bij een diagnose komen. Want volgens ex zijn wij degene die niet sporen/ alcoholverslaving hebben/ slecht zijn voor de kinderen.
Ik had veel gelezen over narcisme nav die verschrikkelijke vrouw die de kinderen uithoort om er zo achter te komen wat vriend en ik zoal doen en zeggen. Ik dacht dat ik goed in staat was om zoiets te herkennen tot ik in therapie ging voor een burnout vorig jaar...
Na een aantal maanden therapie zei mijn therapeute namelijk dat mijn ex veel symptomen had van een narcist. Hoewel ik daar nog steeds mijn twijfels over heb ben ik er wel van overtuigd dat mijn vriend er echt eentje te pakken had.
Jep... een vrouwelijke narcist. En ook deze vrouw heeft de kinderen het meeste toegewezen gekregen omdat zij het minste werkte.
Tot op de dag van vandaag kan ik er absoluut niet tegen wanneer iemand mij als minderwaardig behandeld.
Mijn huidige vriend is een schat. Ik kon niet geloven dat zo'n fijne relaties echt bestonden en wachtte af wanneer het moment zou komen dat het masker af zou vallen. 'S nachts kromp ik ineen als hij zijn arm op hief om die over mij heen te leggen. Na een half jaar kon ik ontspannen en wist ik dat ik dit keer een goede had.
Hij heeft echter ook een ex (en 2 kinderen). De verhalen over zijn huwelijk zijn ongelofelijk en hij had ze allemaal opgeschreven. Dat hadden hij nodig om zelf te kunnen bevatten wat hem was overkomen. Ik vond de verhalen wat vergezocht soms.
Bvb: ex gooide bewust een glas stuk op de grond, trok haar schoenen uit, liep er vervolgens op haar blote voeten doorheen om tenslotte foto's te maken van haar bloedende voeten voor de politie. "Bewijs" dat haar man haar mishandelde.
De kinderen hebben de meeste verhalen waaronder dit vb zelf bevestigd. :s
Na toevallig iets te lezen op het viva forum over narcisme ben ik gaan kijken wat het was en ik vond mijn vriend zijn ex behoorlijk goed in het plaatje passen. Mijn vriend kon alle symptomen met voorbeelden staven. Voor hem was het een hele opluchting om te weten dat er zoiets bestond en dat hij dus niet gek is.
Toen we in therapie moesten voor zijn dochter die toen anorexia had kwam dit onderwerp ter sprake. De psychologe sprak uiteraard ook met de moeder. En de psychologe bevestigde dat zij ook het vermoeden had dat er sprake was van een narcistische moeder. Dichter dan dat zullen we nooit bij een diagnose komen. Want volgens ex zijn wij degene die niet sporen/ alcoholverslaving hebben/ slecht zijn voor de kinderen.
Ik had veel gelezen over narcisme nav die verschrikkelijke vrouw die de kinderen uithoort om er zo achter te komen wat vriend en ik zoal doen en zeggen. Ik dacht dat ik goed in staat was om zoiets te herkennen tot ik in therapie ging voor een burnout vorig jaar...
Na een aantal maanden therapie zei mijn therapeute namelijk dat mijn ex veel symptomen had van een narcist. Hoewel ik daar nog steeds mijn twijfels over heb ben ik er wel van overtuigd dat mijn vriend er echt eentje te pakken had.
Jep... een vrouwelijke narcist. En ook deze vrouw heeft de kinderen het meeste toegewezen gekregen omdat zij het minste werkte.
vrijdag 15 december 2017 14:54
Zonneschijn002 schreef: ↑01-01-2016 23:46
Is er iemand die dit heeft meegemaakt of ook in een soortgelijke situatie zit? Kan iemand er met mij over praten? Het zou me heel goed doen om te weten dat ik er niet alleen voor sta.
Ik ben zo ontzettend geschrokken van sommige reacties op dit bericht. De tranen branden achter mijn ogen als ik het lees.
Er worden conclusies getrokken door mensen die totaal niet weten waar ze het over hebben. Ik noem geen namen, wie de schoen past ...
Zelf heb ik PTSS overgehouden aan een dergelijke relatie. Wat is PTSS? Dat is psychisch naar de klote zijn en 20 jaar psychiatrische hulp nodig hebben om daar mee om te leren gaan !! Dat doet een narcist met mensen die niet snel genoeg uit een relatie kunnen komen.
Mijn conclusie en tegelijkertijd goede raad: Als je niet weet waar je over praat, reageer dan niet alsof je het wel weet. Dat zijn namelijk narcistische trekjes en die moet je niet willen hebben.
Zonneschijn, je staat er niet alleen voor. Er zijn veel te veel vrouwen die het overkomt, helaas.
Blijf in jouw eigen waarheid geloven, ook als anderen het als een leugen zien.
dinsdag 19 december 2017 00:33
Vrouwen op dit forum houden niet van mijn geneuzel maar zelf heb ik dit gedaan na een zeer langdurige relatie met een narcistische vrouw, en dat werkt. https://www.norwoodgroep.nl
dinsdag 19 december 2017 01:16
Veel erover lezen hielp voor mij, dit boek is echt een aanrader (kort en krachtig beschreven): http://www.howtokillanarcissist.com/
En als je nog gedwongen bent contact te hebben met een narcist, is dit een handige methode: Medium Chill - http://outofthefog.website/what-to-do-2 ... dium-chill (rest van die website heeft ook veel goede info)
En als je nog gedwongen bent contact te hebben met een narcist, is dit een handige methode: Medium Chill - http://outofthefog.website/what-to-do-2 ... dium-chill (rest van die website heeft ook veel goede info)
