Relaties
alle pijlers
advies gevraagd
vrijdag 28 april 2017 12:47
hallo allemaal. Ik weet niet zo goed waar ik mijn verhaal kwijt moet. Ik probeer het hier, anders merk ik het wel. Ik ben op zoek naar een soort van onafhankelijk advies. Het zit zo: mijn dochter van 17jr. haar verkering is 5 weekjes geleden uitgegaan. Niks aan het handje zal je zeggen dat overkomt iedereen weleens. Ik vind sommige dingen niet kloppen hoe het uit is gegaan. Misschien ligt het aan mij, omdat om mijn dochter gaat, maar misschien ook niet. Vandaar jullie advies. Mijn dochter had dus verkering met een jongen van 21jaar. 2,5mnd lang en ongeveer 2,5mnd met elkaar geskypt. De dag voordat het uitging verliep als gewoon normaal. Er werden dingen gedaan wat elk stelletje wel doet. Er waren eerder die week wel wat strubbelingen geweest, maar zoals hij dat de laatste avond zei: gelukkig is alles weer goed. De avond daarna heeft hij het via skype uitgemaakt. Omdat hij niet zo verliefd meer was. Hij kwam daar s avonds terug naar huis pas achter. Heel veel verdriet bij mijn dochter omdat hij toch haar alles was enzo. Ik ben zelf van de radicale, en heb ook in zo'n bui hem van haar facebook afgehaald. Hij heeft tegen mij gezegd dat hij vrienden wilde blijven met haar. Omdat hij van haar houd als vriend. En dat was ook helemaal de bedoeling. Totdat ze hem later weer sprak en hij zei : dat iedereen maar ook echt iedereen die hij tegen was gekomen die week het hem af rade om nog vrienden met haar te zijn. En ja daar was zijn moeder er ook 1 van. (van mijn bemoeienis was die niet altijd even gecharmeerd) emoties liepen hoog op. Omdat mijn dochter er niks van snapte hoe hij in zo'n korte tijd veranderd was kwa mening. Ze vond moeilijk om hem los te laten en heeft ook een klein weekje geprobeerd met hem te praten en uit te vissen wat hem bezielde. Hij heeft haar overal geblokkeerd. Alleen op skype. Ze heeft toen vervolgens dik drie weken lang in geen enkele manier contact met hem gezocht. Toen ze van de week vroeg hoe het met hem ging antwoorde hij zeer kortaf. Er moest nog een afspraak gemaakt worden om wat spullen van haar terug te brengen. Dit kon in juli of deze week. Deze week had ze geen tijd . Ze reageerde niet gelijk terug. Waardoor hij weg is gegaan uit skype groep. Als ik het aan hem vraag op facebook, waarom hij ze tegen haar doet( ik vind al is het uit met je vriendinnetje dan kan je steeds normaal met elkaar praten. )dat zegt hij: ik wil alleen dat ze mij gaat vergeten en als ik mij daar als een klootzak voor moet gedragen dan doe ik dat. Ik begrijp dit echt niet. Ik snap het gewoon niet. Mijn dochter heeft inmiddels haar eigen theorie er over. Ze laat langzaam los. Al denk ze nog steeds dat het ooit goed gaat komen. Snap iemand anders hier wat van. Ik denk dat ik te dichtbij mijn dochter sta om hier wat van te snappen namelijk. En sorry van het lange verhaal
vrijdag 28 april 2017 14:26
quote:Keukenkast schreef op 28 april 2017 @ 13:41:
Hier heeft TO speciaal zich speciaal voor aangemeld..
Ik zat me al te ergeren bij alle verkleinwoorden, weekje, handje.
Ik geloof eigenlijk ook niet dat dit echt is. Mocht het wel zo zijn, waar bemoei je je mee? Niks is genanter voor je dochter als wat je nu doet.
Zorg dat je er voor haar bent als ze verdrietig is en laat die jongen met rust. Hij gedraagt zich tenmiste nog volwassen.Ik twijfel ook aan de echtheid. "Een soort van" wordt die uitdrukking echt gebruikt door mensen die de leeftijd hebben om een puberdochter te hebben? Van de andere kant welke puberdochter kan zo'n verhaal bedenken over de bemoeienissen van moeder
Hier heeft TO speciaal zich speciaal voor aangemeld..
Ik zat me al te ergeren bij alle verkleinwoorden, weekje, handje.
Ik geloof eigenlijk ook niet dat dit echt is. Mocht het wel zo zijn, waar bemoei je je mee? Niks is genanter voor je dochter als wat je nu doet.
Zorg dat je er voor haar bent als ze verdrietig is en laat die jongen met rust. Hij gedraagt zich tenmiste nog volwassen.Ik twijfel ook aan de echtheid. "Een soort van" wordt die uitdrukking echt gebruikt door mensen die de leeftijd hebben om een puberdochter te hebben? Van de andere kant welke puberdochter kan zo'n verhaal bedenken over de bemoeienissen van moeder
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 28 april 2017 14:31
Ik denk dat je misschien niet helemaal begrijpt dat dit natuurlijk nog lang geen onvoorwaardelijke liefde was en dat hij haar nog geen trouw had beloofd. Dat andere mensen zomaar van gedachten kunnen veranderen, zonder duidelijke reden. Dat je lang niet alles altijd in de hand kunt hebben.
Die jongen is ook nog maar vrij jong en zal zelf ook niet precies hebben geweten hoe hij de relatie het beste kon verbreken. Mensen experimenteren en doen ook maar wat hen op dat moment het beste lijkt.
Het lijkt alsof je het erg lastig vindt om je dochter zo verdrietig te zien. Waarom vindt je dit zo moeilijk? Heb je misschien zelf ook moeite met relaties en met grenzen en met onzekerheid of misschien verlatingsangst?
Het is goed om dat van jezelf te weten want anders wordt het lastig om je dochter goed te begeleiden.
Nu lijkt het alsof je door alle emoties zelf in de stress bent geschoten en allerlei acties wilt gaan ondernemen om haar te helpen, een beetje zoals ze ook weleens zeggen van hoe de meeste mannen direct een oplossing willen geven als er een emotioneel probleem is...in plaats van er gewoon te zijn en te luisteren...en de emoties van je dochter de ruimte te geven en haar erin te helpen en begeleiden zodat ze leert hoe ze in alle rust haar emoties kan kanaliseren.
Als jij die rol voor haar inneemt dan betekent dat dat er geen ruimte meer is voor haar emoties...
Eerlijk gezegd deed mijn moeder dat ook vaak zo, dan was zij zo gestresst van de situatie die eigenlijk over mijn emoties had moeten gaan en dan uitte zij het op zo'n manier dat ik niet meer door haar gehoord werd en zelf nauwelijks kans kreeg om mezelf ook nog te uiten en dan maar in mijn eentje in mijn kamer ging zitten lezen of zoiets.
Ik hoopte altijd dat ze vanbinnen zou ontspannen en de emoties zou durven laten stromen zodat ze kon verzachten en er ruimte kwam voor mijn emoties en gevoelens. Gewoon een knuffel, tegen elkaar aan op de bank hangen en acceptatie van alles wat er gewoon is.
Mijn moeder had daar moeite mee omdat zij zichzelf snel schuldig voelt en onzeker en dus snel in paniek raakt, maar toch stoer probeert te doen. Wat dan volgt is een bepaalde krampachtigheid die lijkt op perfectionisme en strengheid, maar die aan de andere kant juist te soft is en te weinig basis biedt aan een kind wat zichzelf probeert te ontplooien.
Je hoeft in feite er alleen maar oprecht voor haar te zijn, jezelf te ontspannen en open te stellen. Zodat zij het gevoel heeft dat ze er helemaal mag zijn en dat alles oke is zelfs als er net iets erg naars is gebeurt. En dat kan ze alleen leren als jij zelf vertrouwen en rust en kalmte uitstraalt. Voel je niet schuldig, onzeker en tekortschieten...besef dat je nooit perfect zult zijn en dat mensen je uiteindelijk juist zullen vertrouwen en waarderen om je imperfecte menselijkheden...maar dat kan alleen als je jezelf helemaal accepteert met al je tekortkomingen en als je jezelf kwetsbaar en open durft op te stellen en als je niet over jezelf oordeelt en ook niet over een ander.
Zoals ik je verhaal lees zijn je bedoelingen helemaal goed en wil je je dochter erg graag helpen en steunen. Heb veel geduld met haar en natuurlijk ook met jezelf en blijf vooral kalm en ontspannen. Alleen vanuit kalmte worden intuitief de juiste woorden gezegd met de juiste intonatie en de juiste gebaren. Liefde en zelfvertrouwen kunnen alleen gevoeld worden vanuit rust en ontspanning. Geef het goede voorbeeld in elk woord en gebaar van jezelf. Creeer een veilige omgeving door ontspannen te zijn en rustig te reageren vanuit liefde en genegenheid. Laat jezelf niet uit je balans brengen door de negatieve emoties van een ander, dus als je dochter verdrietig is dan hoef je daar niet zelf in mee te gaan of onder te lijden. Want als je er zelf onder lijdt straal je de boodschap uit dat er iets ergs aan de hand is, dat het onveilig is. Als je van de andere kant doet alsof er niets aan de hand is laat je haar emoties er ook niet zijn. Zoek dus naar de middenweg: een warme, vriendelijke, open en geduldige houding naar je dochter toe. Help haar met het onderzoeken van haar emoties op het moment dat zij daar zelf even moeite mee heeft en wees daar gewoon relaxed en geduldig in.
Succes!
Die jongen is ook nog maar vrij jong en zal zelf ook niet precies hebben geweten hoe hij de relatie het beste kon verbreken. Mensen experimenteren en doen ook maar wat hen op dat moment het beste lijkt.
Het lijkt alsof je het erg lastig vindt om je dochter zo verdrietig te zien. Waarom vindt je dit zo moeilijk? Heb je misschien zelf ook moeite met relaties en met grenzen en met onzekerheid of misschien verlatingsangst?
Het is goed om dat van jezelf te weten want anders wordt het lastig om je dochter goed te begeleiden.
Nu lijkt het alsof je door alle emoties zelf in de stress bent geschoten en allerlei acties wilt gaan ondernemen om haar te helpen, een beetje zoals ze ook weleens zeggen van hoe de meeste mannen direct een oplossing willen geven als er een emotioneel probleem is...in plaats van er gewoon te zijn en te luisteren...en de emoties van je dochter de ruimte te geven en haar erin te helpen en begeleiden zodat ze leert hoe ze in alle rust haar emoties kan kanaliseren.
Als jij die rol voor haar inneemt dan betekent dat dat er geen ruimte meer is voor haar emoties...
Eerlijk gezegd deed mijn moeder dat ook vaak zo, dan was zij zo gestresst van de situatie die eigenlijk over mijn emoties had moeten gaan en dan uitte zij het op zo'n manier dat ik niet meer door haar gehoord werd en zelf nauwelijks kans kreeg om mezelf ook nog te uiten en dan maar in mijn eentje in mijn kamer ging zitten lezen of zoiets.
Ik hoopte altijd dat ze vanbinnen zou ontspannen en de emoties zou durven laten stromen zodat ze kon verzachten en er ruimte kwam voor mijn emoties en gevoelens. Gewoon een knuffel, tegen elkaar aan op de bank hangen en acceptatie van alles wat er gewoon is.
Mijn moeder had daar moeite mee omdat zij zichzelf snel schuldig voelt en onzeker en dus snel in paniek raakt, maar toch stoer probeert te doen. Wat dan volgt is een bepaalde krampachtigheid die lijkt op perfectionisme en strengheid, maar die aan de andere kant juist te soft is en te weinig basis biedt aan een kind wat zichzelf probeert te ontplooien.
Je hoeft in feite er alleen maar oprecht voor haar te zijn, jezelf te ontspannen en open te stellen. Zodat zij het gevoel heeft dat ze er helemaal mag zijn en dat alles oke is zelfs als er net iets erg naars is gebeurt. En dat kan ze alleen leren als jij zelf vertrouwen en rust en kalmte uitstraalt. Voel je niet schuldig, onzeker en tekortschieten...besef dat je nooit perfect zult zijn en dat mensen je uiteindelijk juist zullen vertrouwen en waarderen om je imperfecte menselijkheden...maar dat kan alleen als je jezelf helemaal accepteert met al je tekortkomingen en als je jezelf kwetsbaar en open durft op te stellen en als je niet over jezelf oordeelt en ook niet over een ander.
Zoals ik je verhaal lees zijn je bedoelingen helemaal goed en wil je je dochter erg graag helpen en steunen. Heb veel geduld met haar en natuurlijk ook met jezelf en blijf vooral kalm en ontspannen. Alleen vanuit kalmte worden intuitief de juiste woorden gezegd met de juiste intonatie en de juiste gebaren. Liefde en zelfvertrouwen kunnen alleen gevoeld worden vanuit rust en ontspanning. Geef het goede voorbeeld in elk woord en gebaar van jezelf. Creeer een veilige omgeving door ontspannen te zijn en rustig te reageren vanuit liefde en genegenheid. Laat jezelf niet uit je balans brengen door de negatieve emoties van een ander, dus als je dochter verdrietig is dan hoef je daar niet zelf in mee te gaan of onder te lijden. Want als je er zelf onder lijdt straal je de boodschap uit dat er iets ergs aan de hand is, dat het onveilig is. Als je van de andere kant doet alsof er niets aan de hand is laat je haar emoties er ook niet zijn. Zoek dus naar de middenweg: een warme, vriendelijke, open en geduldige houding naar je dochter toe. Help haar met het onderzoeken van haar emoties op het moment dat zij daar zelf even moeite mee heeft en wees daar gewoon relaxed en geduldig in.
Succes!
vrijdag 28 april 2017 14:53
bedankt shisa voor je reaktie. Het is nooit leuk om je dochter verdrietig te zien. Maar ze heeft gewoon niet een fijn leven gehad omdat ze veel gepest is dat weinig mensen haar accepteerde. Dit komt mede omdat ze pdd-nos heeft. Ik ben daarom erg beschermend over haar. En ja dames dat weet ik nu ook wel dat dat hem niet is! Daarom vind ik het denk ik moeilijk om haar los te laten omdat zo vaak gekwetst is. Ik moet haar langzaam los laten. En haar eigen ding laten doen. En haar gewoon soms op haar bek moet laten gaan. Is niet altijd even makkelijk. Maar ik doe mijn best.
vrijdag 28 april 2017 14:58
quote:moeder42 schreef op 28 april 2017 @ 14:53:
bedankt shisa voor je reaktie. Het is nooit leuk om je dochter verdrietig te zien. Maar ze heeft gewoon niet een fijn leven gehad omdat ze veel gepest is dat weinig mensen haar accepteerde. Dit komt mede omdat ze pdd-nos heeft. Ik ben daarom erg beschermend over haar. En ja dames dat weet ik nu ook wel dat dat hem niet is! Daarom vind ik het denk ik moeilijk om haar los te laten omdat zo vaak gekwetst is. Ik moet haar langzaam los laten. En haar eigen ding laten doen. En haar gewoon soms op haar bek moet laten gaan. Is niet altijd even makkelijk. Maar ik doe mijn best.
Typisch dat je wel op Sisha reageert..
Maar vind je het zelf niet erg kinderachtig van je om die jongen op facebook te benaderen?
Het is nooit leuk om te zien dat je kind verdrietig is, maar die acties van jou gaan heel ver. Op deze manier vertelt ze je straks misschien wel helemaal niks meer omdat je je er mee bemoeit.
bedankt shisa voor je reaktie. Het is nooit leuk om je dochter verdrietig te zien. Maar ze heeft gewoon niet een fijn leven gehad omdat ze veel gepest is dat weinig mensen haar accepteerde. Dit komt mede omdat ze pdd-nos heeft. Ik ben daarom erg beschermend over haar. En ja dames dat weet ik nu ook wel dat dat hem niet is! Daarom vind ik het denk ik moeilijk om haar los te laten omdat zo vaak gekwetst is. Ik moet haar langzaam los laten. En haar eigen ding laten doen. En haar gewoon soms op haar bek moet laten gaan. Is niet altijd even makkelijk. Maar ik doe mijn best.
Typisch dat je wel op Sisha reageert..
Maar vind je het zelf niet erg kinderachtig van je om die jongen op facebook te benaderen?
Het is nooit leuk om te zien dat je kind verdrietig is, maar die acties van jou gaan heel ver. Op deze manier vertelt ze je straks misschien wel helemaal niks meer omdat je je er mee bemoeit.
vrijdag 28 april 2017 15:02
quote:Keukenkast schreef op 28 april 2017 @ 14:58:
[...]
Typisch dat je wel op Sisha reageert..
Maar vind je het zelf niet erg kinderachtig van je om die jongen op facebook te benaderen?
Het is nooit leuk om te zien dat je kind verdrietig is, maar die acties van jou gaan heel ver. Op deze manier vertelt ze je straks misschien wel helemaal niks meer omdat je je er mee bemoeit.+1
[...]
Typisch dat je wel op Sisha reageert..
Maar vind je het zelf niet erg kinderachtig van je om die jongen op facebook te benaderen?
Het is nooit leuk om te zien dat je kind verdrietig is, maar die acties van jou gaan heel ver. Op deze manier vertelt ze je straks misschien wel helemaal niks meer omdat je je er mee bemoeit.+1
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
vrijdag 28 april 2017 15:02
Laat het inderdaad los en laat je dochter haar eigen verdriet hebben. Ik snap dat je niet wil dat je dochter verdriet heeft, maar helaas hoort dat ook bij het leven. Je kunt haar daar niet tegen beschermen. Zorg dat je een loeder wordt waar ze bij kan uithuilen. Dan ga je samen aan de chocola en dan is het snel weer goed. Zo veel bemoeienis wordt de relatie niet beter en je dochter niet volwassen.
Find people who will make you better (M. Obama)
vrijdag 28 april 2017 15:07
quote:moeder42 schreef op 28 april 2017 @ 14:53:
bedankt shisa voor je reaktie. Het is nooit leuk om je dochter verdrietig te zien. Maar ze heeft gewoon niet een fijn leven gehad omdat ze veel gepest is dat weinig mensen haar accepteerde. Dit komt mede omdat ze pdd-nos heeft. Ik ben daarom erg beschermend over haar. En ja dames dat weet ik nu ook wel dat dat hem niet is! Daarom vind ik het denk ik moeilijk om haar los te laten omdat zo vaak gekwetst is. Ik moet haar langzaam los laten. En haar eigen ding laten doen. En haar gewoon soms op haar bek moet laten gaan. Is niet altijd even makkelijk. Maar ik doe mijn best.Tja, je kunt dat niet veranderen. En zo'n jongen is niet verplicht om bij haar te blijven omdat ze is zoals ze is. Als hij het niet leuk genoeg meer vond, dan mag hij het uitmaken. En hoe hij dat doet kunnen we allemaal wel niet netjes vinden, maar kun je niet terug draaien. Steun je dochter, maar bemoei je er niet mee.
bedankt shisa voor je reaktie. Het is nooit leuk om je dochter verdrietig te zien. Maar ze heeft gewoon niet een fijn leven gehad omdat ze veel gepest is dat weinig mensen haar accepteerde. Dit komt mede omdat ze pdd-nos heeft. Ik ben daarom erg beschermend over haar. En ja dames dat weet ik nu ook wel dat dat hem niet is! Daarom vind ik het denk ik moeilijk om haar los te laten omdat zo vaak gekwetst is. Ik moet haar langzaam los laten. En haar eigen ding laten doen. En haar gewoon soms op haar bek moet laten gaan. Is niet altijd even makkelijk. Maar ik doe mijn best.Tja, je kunt dat niet veranderen. En zo'n jongen is niet verplicht om bij haar te blijven omdat ze is zoals ze is. Als hij het niet leuk genoeg meer vond, dan mag hij het uitmaken. En hoe hij dat doet kunnen we allemaal wel niet netjes vinden, maar kun je niet terug draaien. Steun je dochter, maar bemoei je er niet mee.
vrijdag 28 april 2017 15:10
quote:michelleobama schreef op 28 april 2017 @ 15:02:
Laat het inderdaad los en laat je dochter haar eigen verdriet hebben. Ik snap dat je niet wil dat je dochter verdriet heeft, maar helaas hoort dat ook bij het leven. Je kunt haar daar niet tegen beschermen. Zorg dat je een loeder wordt waar ze bij kan uithuilen. Dan ga je samen aan de chocola en dan is het snel weer goed. Zo veel bemoeienis wordt de relatie niet beter en je dochter niet volwassen.Loeder
Laat het inderdaad los en laat je dochter haar eigen verdriet hebben. Ik snap dat je niet wil dat je dochter verdriet heeft, maar helaas hoort dat ook bij het leven. Je kunt haar daar niet tegen beschermen. Zorg dat je een loeder wordt waar ze bij kan uithuilen. Dan ga je samen aan de chocola en dan is het snel weer goed. Zo veel bemoeienis wordt de relatie niet beter en je dochter niet volwassen.Loeder
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
vrijdag 28 april 2017 15:14
quote:moeder42 schreef op 28 april 2017 @ 15:06:
ik heb nu ook wel door dat mijn hysterisch gedrag niet goed te keuren is.
Believe it or not, we praten meer dan voorheen met elkaar. Maar dan echt over alles.Deed ik ook toen ik 17 was. Vertel haar nu niks meer omdat ze nog steeds denkt zich overal mee te kunnen bemoeien... als je volwassen wordt ga je je er echt aan ergeren aan die betutteling.
ik heb nu ook wel door dat mijn hysterisch gedrag niet goed te keuren is.
Believe it or not, we praten meer dan voorheen met elkaar. Maar dan echt over alles.Deed ik ook toen ik 17 was. Vertel haar nu niks meer omdat ze nog steeds denkt zich overal mee te kunnen bemoeien... als je volwassen wordt ga je je er echt aan ergeren aan die betutteling.
vrijdag 28 april 2017 15:36
quote:moeder42 schreef op 28 april 2017 @ 14:53:
bedankt shisa voor je reaktie. Het is nooit leuk om je dochter verdrietig te zien. Maar ze heeft gewoon niet een fijn leven gehad omdat ze veel gepest is dat weinig mensen haar accepteerde. Dit komt mede omdat ze pdd-nos heeft. Ik ben daarom erg beschermend over haar. En ja dames dat weet ik nu ook wel dat dat hem niet is! Daarom vind ik het denk ik moeilijk om haar los te laten omdat zo vaak gekwetst is. Ik moet haar langzaam los laten. En haar eigen ding laten doen. En haar gewoon soms op haar bek moet laten gaan. Is niet altijd even makkelijk. Maar ik doe mijn best.Maar je ziet toch hopelijk zelf ook wel dat ze juist hierdoor zelf moet leren om met bepaalde situaties om te gaan? Dat je haar daarbij op een juiste manier begeleid is prima, maar nu neem je het van haar over en maak je er daarnaast ook nog eens een drama van. Dat gaat een hele ongunstige invloed hebben op haar pdd-nos. Wat ik al zei, ze moet het zelf leren, wat voor haar goed voelt, niet goed voelt en vooral, zelf doen.
bedankt shisa voor je reaktie. Het is nooit leuk om je dochter verdrietig te zien. Maar ze heeft gewoon niet een fijn leven gehad omdat ze veel gepest is dat weinig mensen haar accepteerde. Dit komt mede omdat ze pdd-nos heeft. Ik ben daarom erg beschermend over haar. En ja dames dat weet ik nu ook wel dat dat hem niet is! Daarom vind ik het denk ik moeilijk om haar los te laten omdat zo vaak gekwetst is. Ik moet haar langzaam los laten. En haar eigen ding laten doen. En haar gewoon soms op haar bek moet laten gaan. Is niet altijd even makkelijk. Maar ik doe mijn best.Maar je ziet toch hopelijk zelf ook wel dat ze juist hierdoor zelf moet leren om met bepaalde situaties om te gaan? Dat je haar daarbij op een juiste manier begeleid is prima, maar nu neem je het van haar over en maak je er daarnaast ook nog eens een drama van. Dat gaat een hele ongunstige invloed hebben op haar pdd-nos. Wat ik al zei, ze moet het zelf leren, wat voor haar goed voelt, niet goed voelt en vooral, zelf doen.
vrijdag 28 april 2017 15:50
ja ginnyjones, ik wil gewoon een moeder zijn die leuke dingen met haar doet en waar ze terecht kan met haar problemen. En niet te veel meer bemoeien met dingen. Ze moet idd dingen zelf ondervinden wat wel en niet goed voelt voor haar. Dat kan ze heel goed. Alleen nu moeder nog, maar we werken er aan.
vrijdag 28 april 2017 16:18
Hij moet normaal tegen haar doen maar jij blokkeert hem van haar facebook?
Misschien moet je zelf even normaal doen en je niet verlagen tot puberstreken door op je dochtersaccount in te breken en mensen er af te gooien. Die jongen is niet verantwoordelijk voor haar verleden. Maak een puberliefde niet zo groot.
Graag je als een betrouwbare stabiele ouder bij wie zij inderdaad terecht kan i.p.v rare dingen te doen uit emoties. Dat gedrag past meer bij een 17-jarige dan bij een moeder van in de 40. Wat jij doet achter haar rug is valt niet onder samen leuke dingen doen.
Wees de ouder in deze situatie, doe een stap terug, wacht haar op met een pot thee wanneer zij uit school komt.
Misschien moet je zelf even normaal doen en je niet verlagen tot puberstreken door op je dochtersaccount in te breken en mensen er af te gooien. Die jongen is niet verantwoordelijk voor haar verleden. Maak een puberliefde niet zo groot.
Graag je als een betrouwbare stabiele ouder bij wie zij inderdaad terecht kan i.p.v rare dingen te doen uit emoties. Dat gedrag past meer bij een 17-jarige dan bij een moeder van in de 40. Wat jij doet achter haar rug is valt niet onder samen leuke dingen doen.
Wees de ouder in deze situatie, doe een stap terug, wacht haar op met een pot thee wanneer zij uit school komt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 28 april 2017 16:59
Het etiketje pdd-nos zegt mij niet zo veel omdat ik vrij veel mensen ken met dat stempel en ze zijn allemaal anders. Het enige wat zij misschien met elkaar gemeen hebben is dat ze allemaal heel erg graag serieus genomen willen worden als mens en als persoonlijkheid, zoals natuurlijk ieder mens dat graag wil, maar mensen met een etiketje hebben er nog meer behoefte aan, juist door dat etiketje.
Het gaat om echtheid, oprechtheid.
Ze zeggen altijd dat mensen met een vorm van autisme behoefte hebben aan structuur, maar emotionele veiligheid is volgens mij nog veel belangrijker. En volgens mij bestaat er geen kind, met of zonder pdd-nos wat niet in de gaten heeft of er op reageert wanneer zijn ouders gespannen zijn.
Het beste wat een ouder aan een kind kan leren, als het het enige mocht zijn wat hij mee zou mogen geven als hij maar 1 ding mocht kiezen is volgens mij dat je je kind leert om goed met spanningen om te gaan en met allerlei emoties en gedachtegangen die soms verwarrend kunnen zijn. En dat betekent samen tijd doorbrengen en samen praten over allerlei dingen, samen op onderzoek uitgaan en je verdiepen en vooral rustig luisteren. En open staan voor het anders zijn van die andere mens en nieuwsgierig zijn naar de nieuwe dingen die die mens te geven heeft. De basis moet zijn een veilige emotionele band met de ouder en het kan alleen vanuit ontspanning, omdat een mens anders sowieso emotioneel uit balans raakt of blokkeert. En de insteek zou kunnen zijn dat je van elkaar kunt leren en met elkaar kunt groeien in dat leerproces. Dat is wat uiteindelijk een wezenlijke band schept tussen moeder (of vader) en dochter (of zoon). Volgens mij is niet alles maakbaar, maar sommige mensen denken dat te veel en voelen zich daardoor te schuldig en daardoor te gespannen...waardoor dingen juist weer sneller misgaan. Probeer het ook allemaal een beetje te nemen zoals het komt en rustig te blijven en kalm.
Hecht ook niet te veel waarde aan een etiket of stoornis, want dat is ook maar 1 manier van kijken vanuit maar 1 kant die uiteindelijk niet veel kracht geeft aan de mens. Misschien kun je proberen om een positieve draai te geven aan dingen en gedachten zonder direct iets te forceren of te willen bereiken, zonder haast dus, zonder angst voor falen. Misschien kun je je voorstellen hoe de toekomst er later uit zal zien op allerlei manieren maar hoogstwaarschijnlijk zal het toch allemaal heel anders zijn of voelen wanneer het zo ver is. Daarom is het belangrijk om te leren hoe je met pijnlijke gebeurtenissen en verwarrende gedachtegangen om moet gaan wanneer je nog jong bent en het ene kind heeft daar meer hulp bij nodig dan het andere. Het kan erg belastend zijn voor een ouder als hij niet goed weet hoe er mee om te gaan. Dit kan zo veel onzekerheid geven dat de ouder zelf soms even erdoorheen zit.
Misschien ben jij nu op dit punt aangekomen en twijfel je behoorlijk aan jezelf als moeder?
Ik hoop dat je jezelf dat allemaal niet zo zwaar aanrekent, want ik weet uit ervaring dat ouders dat vaak doen en dat juist daardoor heel veel extra negatieve spanningen ontstaan. Weg met dat schuldgevoel! Dan kun je je beter ontspannen en heb je meer ruimte om een positieve en ondersteunende sfeer te creeren voor jezelf en dan dus ook voor anderen.
Ik merk dat heel veel mensen last hebben van dit soort van schuld-schaamte-patronen waar ik het net over had en ik denk dat dat zou kunnen komen door de manier waarop onze snelle samenleving op dit moment in elkaar zit. Ik denk dat iedereen daar in meer of mindere mate last van krijgt op een bepaald punt in zijn leven. Daarom denk ik dat het vooral belangrijk is om elkaar vriendelijk te steunen in de allereerste plaats, met geduld. Zodat de spanning er eerst een beetje uit kan gaan en er wat meer vertrouwen en rust komt. Dan kan de rest rustig later komen.
Het gaat om echtheid, oprechtheid.
Ze zeggen altijd dat mensen met een vorm van autisme behoefte hebben aan structuur, maar emotionele veiligheid is volgens mij nog veel belangrijker. En volgens mij bestaat er geen kind, met of zonder pdd-nos wat niet in de gaten heeft of er op reageert wanneer zijn ouders gespannen zijn.
Het beste wat een ouder aan een kind kan leren, als het het enige mocht zijn wat hij mee zou mogen geven als hij maar 1 ding mocht kiezen is volgens mij dat je je kind leert om goed met spanningen om te gaan en met allerlei emoties en gedachtegangen die soms verwarrend kunnen zijn. En dat betekent samen tijd doorbrengen en samen praten over allerlei dingen, samen op onderzoek uitgaan en je verdiepen en vooral rustig luisteren. En open staan voor het anders zijn van die andere mens en nieuwsgierig zijn naar de nieuwe dingen die die mens te geven heeft. De basis moet zijn een veilige emotionele band met de ouder en het kan alleen vanuit ontspanning, omdat een mens anders sowieso emotioneel uit balans raakt of blokkeert. En de insteek zou kunnen zijn dat je van elkaar kunt leren en met elkaar kunt groeien in dat leerproces. Dat is wat uiteindelijk een wezenlijke band schept tussen moeder (of vader) en dochter (of zoon). Volgens mij is niet alles maakbaar, maar sommige mensen denken dat te veel en voelen zich daardoor te schuldig en daardoor te gespannen...waardoor dingen juist weer sneller misgaan. Probeer het ook allemaal een beetje te nemen zoals het komt en rustig te blijven en kalm.
Hecht ook niet te veel waarde aan een etiket of stoornis, want dat is ook maar 1 manier van kijken vanuit maar 1 kant die uiteindelijk niet veel kracht geeft aan de mens. Misschien kun je proberen om een positieve draai te geven aan dingen en gedachten zonder direct iets te forceren of te willen bereiken, zonder haast dus, zonder angst voor falen. Misschien kun je je voorstellen hoe de toekomst er later uit zal zien op allerlei manieren maar hoogstwaarschijnlijk zal het toch allemaal heel anders zijn of voelen wanneer het zo ver is. Daarom is het belangrijk om te leren hoe je met pijnlijke gebeurtenissen en verwarrende gedachtegangen om moet gaan wanneer je nog jong bent en het ene kind heeft daar meer hulp bij nodig dan het andere. Het kan erg belastend zijn voor een ouder als hij niet goed weet hoe er mee om te gaan. Dit kan zo veel onzekerheid geven dat de ouder zelf soms even erdoorheen zit.
Misschien ben jij nu op dit punt aangekomen en twijfel je behoorlijk aan jezelf als moeder?
Ik hoop dat je jezelf dat allemaal niet zo zwaar aanrekent, want ik weet uit ervaring dat ouders dat vaak doen en dat juist daardoor heel veel extra negatieve spanningen ontstaan. Weg met dat schuldgevoel! Dan kun je je beter ontspannen en heb je meer ruimte om een positieve en ondersteunende sfeer te creeren voor jezelf en dan dus ook voor anderen.
Ik merk dat heel veel mensen last hebben van dit soort van schuld-schaamte-patronen waar ik het net over had en ik denk dat dat zou kunnen komen door de manier waarop onze snelle samenleving op dit moment in elkaar zit. Ik denk dat iedereen daar in meer of mindere mate last van krijgt op een bepaald punt in zijn leven. Daarom denk ik dat het vooral belangrijk is om elkaar vriendelijk te steunen in de allereerste plaats, met geduld. Zodat de spanning er eerst een beetje uit kan gaan en er wat meer vertrouwen en rust komt. Dan kan de rest rustig later komen.
zaterdag 29 april 2017 00:20
quote:Keukenkast schreef op 28 april 2017 @ 15:16:
[...]
ik moest er ook zo om lachen. Echt een typefout die helemaal erbij past. Gelukkig is het duidelijk wat ze bedoeld.Ik had eerst per ongeluk loeder getypt en weer veranderd (dacht ik in ieder geval )
[...]
ik moest er ook zo om lachen. Echt een typefout die helemaal erbij past. Gelukkig is het duidelijk wat ze bedoeld.Ik had eerst per ongeluk loeder getypt en weer veranderd (dacht ik in ieder geval )
Find people who will make you better (M. Obama)
