Relaties
alle pijlers
Meer mensen met een depressieve partner?
zondag 30 april 2017 00:24
Hallo iedereen,
Sinds een jaar heb ik een relatie en dat voelt echt heel goed. Alleen sinds een aantal maanden merk ik dat mijn partner zich steeds ongelukkiger gaat voelen. Dit uit zich in niks meer leuk vinden (somber) en in mijn ogen angsten en stress.
Ze heeft over twee weken gesprekken en onderzoeken met psychiaters en andere professionals op dat gebied en alles word goed uitgezocht in mijn ogen. Momenteel werkt ze nog volledig, alleen houdt ze dat op dit moment echt niet vol.
Nou zit ik met het volgende:
Ik zelf probeer zo veel mogelijk met haar te blijven praten, zodat ze zich gerust voelt. Ik sta heel erg open om er voor haar te zijn en ik probeer mezelf ook echt in haar gevoel te verplaatsen. Alleen hoe zorg ik er voor om er het beste voor haar te zijn? Zelf zegt ze dat ze het fijn vindt hoe onze communicatie is, maar ik ben wel bang dat ik in de hulpverlenersrol te schieten in plaats van om haar partner te zijn (Ik kan het even niet beter verwoorden). Hebben jullie misschien tips voor mij voor hoe ik er het beste mee om kan gaan?
Sinds een jaar heb ik een relatie en dat voelt echt heel goed. Alleen sinds een aantal maanden merk ik dat mijn partner zich steeds ongelukkiger gaat voelen. Dit uit zich in niks meer leuk vinden (somber) en in mijn ogen angsten en stress.
Ze heeft over twee weken gesprekken en onderzoeken met psychiaters en andere professionals op dat gebied en alles word goed uitgezocht in mijn ogen. Momenteel werkt ze nog volledig, alleen houdt ze dat op dit moment echt niet vol.
Nou zit ik met het volgende:
Ik zelf probeer zo veel mogelijk met haar te blijven praten, zodat ze zich gerust voelt. Ik sta heel erg open om er voor haar te zijn en ik probeer mezelf ook echt in haar gevoel te verplaatsen. Alleen hoe zorg ik er voor om er het beste voor haar te zijn? Zelf zegt ze dat ze het fijn vindt hoe onze communicatie is, maar ik ben wel bang dat ik in de hulpverlenersrol te schieten in plaats van om haar partner te zijn (Ik kan het even niet beter verwoorden). Hebben jullie misschien tips voor mij voor hoe ik er het beste mee om kan gaan?
zondag 30 april 2017 00:47
Mooi om te lezen dat je zo je best doet er voor haar te zijn. Ik heb zelf depressies gehad. Ik denk dat het goed is je bewust te blijven van dat jij de partner bent en niet de hulpverlener, maar ik lees dat je probeert je in te leven/ te begrijpen. Zelf vond ik het fijn dat partner er voor me was. Bij de somberheid en daarmee gepaard gaande lusteloosheid hielp het dat hij zorgde dat het huishouden draaiende bleef en ik bijvoorbeeld bleef eten. Daarnaast gewoon 'er zijn' voor mij. Simpelweg bij me zijn en aanwezig zijn en hoop blijven houden voor mij. In gesprek blijven, zoals jij probeert, is ook belangrijk.
Sterkte! Ik hoop dat je partner zich snel beter gaat voelen.
Sterkte! Ik hoop dat je partner zich snel beter gaat voelen.
zondag 30 april 2017 00:59
Het is inderdaad mooi en goed om te lezen hoe zeer je haar steunt, en hoe je je best voor haar doet.
Om eerlijk te zijn, ik denk niet dat je heel veel meer kan doen, dan wat je op dit moment doet. Geef haar de ruimte als ze de behoefte heeft om te praten. En op de momenten dat ze dat niet wil, laat haar dan ook gaan.
Momenteel zit ik in zo'n fase. En dat is zowel voor mezelf als m'n gezin, heel lastig. Sommige momenten praat ik honderduit over wat me op dat moment bezig houd. En andere momenten wil ik mezelf het liefst terugtrekken. Niemand zien, niemand spreken, gewoon even in m'n eigen "bubbel" zitten/blijven.
Dat is enerzijds heel lastig aan te geven, waar nou precies behoefte aan is.
En anderzijds, vanuit de partner heel lastig aanvoelen wat er nodig is.
Het is een beetje zijn zoals riet. Buigen en meeveren.
Ik weet niet hoe jouw partner zichzelf uit, daar word ik vanuit je OP niet heel wijs uit.
Als ik vanuit mezelf kijk, dan kan ik om kleine dingen bijvoorbeeld op een slecht moment, op kleine dingen heel heftig reageren. Dan zou het voor mij heel belangrijk zijn, als m'n partner heel kalm blijft maar wel duidelijk laat weten "Hey, kalmeer! Vind je zelf niet dat je nu niet een beetje overdreven reageert!?" . Die me aan het denken zet. (maar dit is nu natuurlijk even een voorbeeld he!!) Eigenlijk moet je dus een balans zien te vinden, tussen het meeveren en je eigen grenzen aan te geven. En ik besef me hoe moeilijk dat is. Maar daar ligt denk ik, een beetje de sleutel.
Zonder grenzen kan je namelijk inderdaad ook niet voor jezelf zorgen.
Om eerlijk te zijn, ik denk niet dat je heel veel meer kan doen, dan wat je op dit moment doet. Geef haar de ruimte als ze de behoefte heeft om te praten. En op de momenten dat ze dat niet wil, laat haar dan ook gaan.
Momenteel zit ik in zo'n fase. En dat is zowel voor mezelf als m'n gezin, heel lastig. Sommige momenten praat ik honderduit over wat me op dat moment bezig houd. En andere momenten wil ik mezelf het liefst terugtrekken. Niemand zien, niemand spreken, gewoon even in m'n eigen "bubbel" zitten/blijven.
Dat is enerzijds heel lastig aan te geven, waar nou precies behoefte aan is.
En anderzijds, vanuit de partner heel lastig aanvoelen wat er nodig is.
Het is een beetje zijn zoals riet. Buigen en meeveren.
Ik weet niet hoe jouw partner zichzelf uit, daar word ik vanuit je OP niet heel wijs uit.
Als ik vanuit mezelf kijk, dan kan ik om kleine dingen bijvoorbeeld op een slecht moment, op kleine dingen heel heftig reageren. Dan zou het voor mij heel belangrijk zijn, als m'n partner heel kalm blijft maar wel duidelijk laat weten "Hey, kalmeer! Vind je zelf niet dat je nu niet een beetje overdreven reageert!?" . Die me aan het denken zet. (maar dit is nu natuurlijk even een voorbeeld he!!) Eigenlijk moet je dus een balans zien te vinden, tussen het meeveren en je eigen grenzen aan te geven. En ik besef me hoe moeilijk dat is. Maar daar ligt denk ik, een beetje de sleutel.
Zonder grenzen kan je namelijk inderdaad ook niet voor jezelf zorgen.
zondag 30 april 2017 01:15
Ik ben aan het herstellen van een depressie. Mijn depressie heb ik en niet mijn vriend. Dat betekent dat hij zijn dingen moet blijven doen zoals een dagje weg. Hij zorgde ervoor dat ik bleef eten zoals hier ook verteld is. Maar hij zorgde er ook voor dat ik onder de mensen kwam. Nu het beter gaat trapt hij soms op mijn rem omdat hij weet dat ik door teveel doen terugval. Mijn vriend werkt ook fulltime dus het hele huishouden redde hij niet daarom hielp zijn moeder regelmatig. Dus mijn tip is ook om jezelf niet voorbij te lopen.
zondag 30 april 2017 02:24
quote:Moonchild82 schreef op 30 april 2017 @ 00:59:
Het is inderdaad mooi en goed om te lezen hoe zeer je haar steunt, en hoe je je best voor haar doet.
Om eerlijk te zijn, ik denk niet dat je heel veel meer kan doen, dan wat je op dit moment doet. Geef haar de ruimte als ze de behoefte heeft om te praten. En op de momenten dat ze dat niet wil, laat haar dan ook gaan.
Momenteel zit ik in zo'n fase. En dat is zowel voor mezelf als m'n gezin, heel lastig. Sommige momenten praat ik honderduit over wat me op dat moment bezig houd. En andere momenten wil ik mezelf het liefst terugtrekken. Niemand zien, niemand spreken, gewoon even in m'n eigen "bubbel" zitten/blijven.
Dat is enerzijds heel lastig aan te geven, waar nou precies behoefte aan is.
En anderzijds, vanuit de partner heel lastig aanvoelen wat er nodig is.
Het is een beetje zijn zoals riet. Buigen en meeveren.
Ik weet niet hoe jouw partner zichzelf uit, daar word ik vanuit je OP niet heel wijs uit.
Als ik vanuit mezelf kijk, dan kan ik om kleine dingen bijvoorbeeld op een slecht moment, op kleine dingen heel heftig reageren. Dan zou het voor mij heel belangrijk zijn, als m'n partner heel kalm blijft maar wel duidelijk laat weten "Hey, kalmeer! Vind je zelf niet dat je nu niet een beetje overdreven reageert!?" . Die me aan het denken zet. (maar dit is nu natuurlijk even een voorbeeld he!!) Eigenlijk moet je dus een balans zien te vinden, tussen het meeveren en je eigen grenzen aan te geven. En ik besef me hoe moeilijk dat is. Maar daar ligt denk ik, een beetje de sleutel.
Zonder grenzen kan je namelijk inderdaad ook niet voor jezelf zorgen.Wat een mooie post!
Het is inderdaad mooi en goed om te lezen hoe zeer je haar steunt, en hoe je je best voor haar doet.
Om eerlijk te zijn, ik denk niet dat je heel veel meer kan doen, dan wat je op dit moment doet. Geef haar de ruimte als ze de behoefte heeft om te praten. En op de momenten dat ze dat niet wil, laat haar dan ook gaan.
Momenteel zit ik in zo'n fase. En dat is zowel voor mezelf als m'n gezin, heel lastig. Sommige momenten praat ik honderduit over wat me op dat moment bezig houd. En andere momenten wil ik mezelf het liefst terugtrekken. Niemand zien, niemand spreken, gewoon even in m'n eigen "bubbel" zitten/blijven.
Dat is enerzijds heel lastig aan te geven, waar nou precies behoefte aan is.
En anderzijds, vanuit de partner heel lastig aanvoelen wat er nodig is.
Het is een beetje zijn zoals riet. Buigen en meeveren.
Ik weet niet hoe jouw partner zichzelf uit, daar word ik vanuit je OP niet heel wijs uit.
Als ik vanuit mezelf kijk, dan kan ik om kleine dingen bijvoorbeeld op een slecht moment, op kleine dingen heel heftig reageren. Dan zou het voor mij heel belangrijk zijn, als m'n partner heel kalm blijft maar wel duidelijk laat weten "Hey, kalmeer! Vind je zelf niet dat je nu niet een beetje overdreven reageert!?" . Die me aan het denken zet. (maar dit is nu natuurlijk even een voorbeeld he!!) Eigenlijk moet je dus een balans zien te vinden, tussen het meeveren en je eigen grenzen aan te geven. En ik besef me hoe moeilijk dat is. Maar daar ligt denk ik, een beetje de sleutel.
Zonder grenzen kan je namelijk inderdaad ook niet voor jezelf zorgen.Wat een mooie post!
zondag 30 april 2017 07:39
Sterkte, dat is niet niets. Min vriend is nu z'n antidepssiva aan het afbouwen na een jaar. Heftig depressief geweest. Hij heeft 'mazzel' dat ik zelf depressief geweest ben en weet hoe stom, naar en eng de wereld dan is. Ik heb hem vooral ontzien met huishouden, af en toe heel kinderachtig een makkelijk klusje gegeven (boodschappen vooral, even naar buiten) en vooral gewoon je ding doen. Al was hij bloed chagrijnig, ik maakte gewoon een grapje.
En als hij heel chagrijnig aan tafel zat ging ik ook gewoon wel eens naar de kroeg. Op jezelf letten is belangrijk.
En als hij heel chagrijnig aan tafel zat ging ik ook gewoon wel eens naar de kroeg. Op jezelf letten is belangrijk.
zondag 30 april 2017 09:05
Je kunt beter als de zorgzame partner er voor haar zijn dan echt duiken in de hulpverlenende rol.
Heeft mijn man ook niet gedaan (ik ben nooit depri geweest...maar wel een zware burnout en een minder zware. Die eerste resulteerde in zware straatvrees)
Het enige wat ik van mijn man wilde was een fijn thuis en een knuffel en een schouder.
Andersom verwacht hij in mindere periodes hetzelfde. De knop moet je namelijk echt zelf omzetten.
Heeft mijn man ook niet gedaan (ik ben nooit depri geweest...maar wel een zware burnout en een minder zware. Die eerste resulteerde in zware straatvrees)
Het enige wat ik van mijn man wilde was een fijn thuis en een knuffel en een schouder.
Andersom verwacht hij in mindere periodes hetzelfde. De knop moet je namelijk echt zelf omzetten.
zondag 30 april 2017 09:35
Iedereen bedankt voor de mooie en fijne reacties! Ik merk toch wel dat ik het moeilijk vind en af en toe maak ik mezelf flink zorgen en ben ik bang dat ik de grip op haar verlies. Ik heb zelf ook het een en ander mee gemaakt, dus ik weet op zich wel hoe ze zich voelt nu. Soms heb ik echt dagen dat ik er veel te veel mee bezig ben. Hebben jullie ook een bepaalde routine bedacht met jullie partner? Bijvoorbeeld iedere dag even een stukje wandelen of een bepaalde taak in huis verrichten zodat je partner toch actief blijft. Ze durft geen nee te zeggen tegen een ander en zelfs niet tegen haar vrienden, waardoor ze zichzelf overloopt. In mijn ogen heb je pas vrienden als je jezelf kan zijn en jezelf niet zo hoeft te bewijzen.
zondag 30 april 2017 09:46
quote:Bananie schreef op 30 april 2017 @ 09:35:
Iedereen bedankt voor de mooie en fijne reacties! Ik merk toch wel dat ik het moeilijk vind en af en toe maak ik mezelf flink zorgen en ben ik bang dat ik de grip op haar verlies. Ik heb zelf ook het een en ander mee gemaakt, dus ik weet op zich wel hoe ze zich voelt nu. Soms heb ik echt dagen dat ik er veel te veel mee bezig ben. Hebben jullie ook een bepaalde routine bedacht met jullie partner? Bijvoorbeeld iedere dag even een stukje wandelen of een bepaalde taak in huis verrichten zodat je partner toch actief blijft. Ze durft geen nee te zeggen tegen een ander en zelfs niet tegen haar vrienden, waardoor ze zichzelf overloopt. In mijn ogen heb je pas vrienden als je jezelf kan zijn en jezelf niet zo hoeft te bewijzen.
In hoeverre heeft zij nog zin in dingen?
Hier is de hond wandelen...een beetje kletsen en knuffelen routine.
Iedereen bedankt voor de mooie en fijne reacties! Ik merk toch wel dat ik het moeilijk vind en af en toe maak ik mezelf flink zorgen en ben ik bang dat ik de grip op haar verlies. Ik heb zelf ook het een en ander mee gemaakt, dus ik weet op zich wel hoe ze zich voelt nu. Soms heb ik echt dagen dat ik er veel te veel mee bezig ben. Hebben jullie ook een bepaalde routine bedacht met jullie partner? Bijvoorbeeld iedere dag even een stukje wandelen of een bepaalde taak in huis verrichten zodat je partner toch actief blijft. Ze durft geen nee te zeggen tegen een ander en zelfs niet tegen haar vrienden, waardoor ze zichzelf overloopt. In mijn ogen heb je pas vrienden als je jezelf kan zijn en jezelf niet zo hoeft te bewijzen.
In hoeverre heeft zij nog zin in dingen?
Hier is de hond wandelen...een beetje kletsen en knuffelen routine.
zondag 30 april 2017 09:56
Ik haalde mijn heil uit bakken (zoetigheden maar ook nieuwe dinner recepten) daarnaast hielp het bij mij heel erg dat ik al kinderen heb rondlopen waarmee ik kon knutselen of knuffelen.
Oh en uiteindelijk fitnessen thuis.
Heb je al eens geoppert of ze een dag minder kan werken of minder uren op een dag . Want dit klinkt als een burnout.
Oh en uiteindelijk fitnessen thuis.
Heb je al eens geoppert of ze een dag minder kan werken of minder uren op een dag . Want dit klinkt als een burnout.
zondag 30 april 2017 10:05
zie depressie als een gebroken been, dan ga je toch ook niet bedenken wat iemand kan doen om zich beter te voelen? het heeft tijd nodig.
Ik heb mijn partner vooral laten zijn en hem zelf aan laten geven wat hij wel en niet aan kon. Ieder initiatief van hem ben ik in mee gegaan, maar ik heb zelf weinig aan hem lopen trekken tijdens zijn depressie die ruim 2 jaar geduurd heeft. Hij heeft wel eens verteld dat hij niet kon bedenken hoe hij de volgende 5 minuten kon overleven, zo zwart voelde alles, daar valt geen dagritme op te bedenken hoor. Het was bij hem vooral het ontbreken van ieder gevoel, zowel positief als negatief.
waar ik wel voor heb gezorgd is dat ik een eigen leven had en hield. Daar voelde hij zich ook beter bij omdat hij zich dan niet ook nog eens schuldig hoefde te voelen naar mij toe. Bij mij heeft gewerkt om geen verwachtingen te hebben, geen teleurstelling uit te spreken, lief voor mezelf te zijn en hem als persoon blijven zien, niet als een depressie.
Toen bij hem eindelijk de juiste combi aan pillen gevonden was ging het ook heel snel beter, maar nog steeds, meer dan een jaar later moet hij letten op zijn planning, niet te veel doen, heeft hij wat rare angsten overgehouden en heeft hij nog steeds zijn momenten. Dat hoort er gewoon bij.
Ik heb mijn partner vooral laten zijn en hem zelf aan laten geven wat hij wel en niet aan kon. Ieder initiatief van hem ben ik in mee gegaan, maar ik heb zelf weinig aan hem lopen trekken tijdens zijn depressie die ruim 2 jaar geduurd heeft. Hij heeft wel eens verteld dat hij niet kon bedenken hoe hij de volgende 5 minuten kon overleven, zo zwart voelde alles, daar valt geen dagritme op te bedenken hoor. Het was bij hem vooral het ontbreken van ieder gevoel, zowel positief als negatief.
waar ik wel voor heb gezorgd is dat ik een eigen leven had en hield. Daar voelde hij zich ook beter bij omdat hij zich dan niet ook nog eens schuldig hoefde te voelen naar mij toe. Bij mij heeft gewerkt om geen verwachtingen te hebben, geen teleurstelling uit te spreken, lief voor mezelf te zijn en hem als persoon blijven zien, niet als een depressie.
Toen bij hem eindelijk de juiste combi aan pillen gevonden was ging het ook heel snel beter, maar nog steeds, meer dan een jaar later moet hij letten op zijn planning, niet te veel doen, heeft hij wat rare angsten overgehouden en heeft hij nog steeds zijn momenten. Dat hoort er gewoon bij.
zondag 30 april 2017 10:07
Nou ze is dus in gesprek geweest met de dokter en die heeft haar verteld dat het verstandig is dat ze wel blijft werken. Daar ben ik het enigszins mee eens, maar aan de andere kant moet ze het wel aankunnen. Ik ga eens kijken naar iets creatiefs voor haar, misschien is er wel een boek waar ze wat mee kan
zondag 30 april 2017 10:09
quote:Sugarcanecorn schreef op 30 april 2017 @ 10:05:
zie depressie als een gebroken been, dan ga je toch ook niet bedenken wat iemand kan doen om zich beter te voelen? het heeft tijd nodig.
Ik heb mijn partner vooral laten zijn en hem zelf aan laten geven wat hij wel en niet aan kon. Ieder initiatief van hem ben ik in mee gegaan, maar ik heb zelf weinig aan hem lopen trekken tijdens zijn depressie die ruim 2 jaar geduurd heeft. Hij heeft wel eens verteld dat hij niet kon bedenken hoe hij de volgende 5 minuten kon overleven, zo zwart voelde alles, daar valt geen dagritme op te bedenken hoor. Het was bij hem vooral het ontbreken van ieder gevoel, zowel positief als negatief.
waar ik wel voor heb gezorgd is dat ik een eigen leven had en hield. Daar voelde hij zich ook beter bij omdat hij zich dan niet ook nog eens schuldig hoefde te voelen naar mij toe. Bij mij heeft gewerkt om geen verwachtingen te hebben, geen teleurstelling uit te spreken, lief voor mezelf te zijn en hem als persoon blijven zien, niet als een depressie.
Toen bij hem eindelijk de juiste combi aan pillen gevonden was ging het ook heel snel beter, maar nog steeds, meer dan een jaar later moet hij letten op zijn planning, niet te veel doen, heeft hij wat rare angsten overgehouden en heeft hij nog steeds zijn momenten. Dat hoort er gewoon bij.Dankjewel, ik ga hier eens goed over nadenken. Knap dat jij je partner zo hebt blijven steunen
zie depressie als een gebroken been, dan ga je toch ook niet bedenken wat iemand kan doen om zich beter te voelen? het heeft tijd nodig.
Ik heb mijn partner vooral laten zijn en hem zelf aan laten geven wat hij wel en niet aan kon. Ieder initiatief van hem ben ik in mee gegaan, maar ik heb zelf weinig aan hem lopen trekken tijdens zijn depressie die ruim 2 jaar geduurd heeft. Hij heeft wel eens verteld dat hij niet kon bedenken hoe hij de volgende 5 minuten kon overleven, zo zwart voelde alles, daar valt geen dagritme op te bedenken hoor. Het was bij hem vooral het ontbreken van ieder gevoel, zowel positief als negatief.
waar ik wel voor heb gezorgd is dat ik een eigen leven had en hield. Daar voelde hij zich ook beter bij omdat hij zich dan niet ook nog eens schuldig hoefde te voelen naar mij toe. Bij mij heeft gewerkt om geen verwachtingen te hebben, geen teleurstelling uit te spreken, lief voor mezelf te zijn en hem als persoon blijven zien, niet als een depressie.
Toen bij hem eindelijk de juiste combi aan pillen gevonden was ging het ook heel snel beter, maar nog steeds, meer dan een jaar later moet hij letten op zijn planning, niet te veel doen, heeft hij wat rare angsten overgehouden en heeft hij nog steeds zijn momenten. Dat hoort er gewoon bij.Dankjewel, ik ga hier eens goed over nadenken. Knap dat jij je partner zo hebt blijven steunen
zondag 30 april 2017 10:11
quote:Bananie schreef op 30 april 2017 @ 10:07:
Nou ze is dus in gesprek geweest met de dokter en die heeft haar verteld dat het verstandig is dat ze wel blijft werken. Daar ben ik het enigszins mee eens, maar aan de andere kant moet ze het wel aankunnen. Ik ga eens kijken naar iets creatiefs voor haar, misschien is er wel een boek waar ze wat mee kan
Ik kon mij totaal niet focussen op lezen. Ik weet niet of dat geld voor haar. Anders wellicht kleuren voor volwassenen
Maar als ze huilend thuiskomt lukt het niet ..dus dan is minder beter
Nou ze is dus in gesprek geweest met de dokter en die heeft haar verteld dat het verstandig is dat ze wel blijft werken. Daar ben ik het enigszins mee eens, maar aan de andere kant moet ze het wel aankunnen. Ik ga eens kijken naar iets creatiefs voor haar, misschien is er wel een boek waar ze wat mee kan
Ik kon mij totaal niet focussen op lezen. Ik weet niet of dat geld voor haar. Anders wellicht kleuren voor volwassenen
Maar als ze huilend thuiskomt lukt het niet ..dus dan is minder beter
zondag 30 april 2017 10:42
Tja, routine. Hij deed de boodschappen. Een taak en even naar buiten. Ik maakte wel het lijstje en bedacht het eten want dat lukte gewoon niet meer. Vaak samen even boodschappen, soms ging ie alleen. Op tijd naar bed samen (hij had slaapproblemen en angstaanvallen in de avond) en gewoon knuffelen. Hij werkte wel, waar ik heel blij mee was. Toch een reden om uit bed te komen en wat nuttigs te doen. Maar hij vond z'n werk ook niet vreselijk dus dat scheelt. En ben regelmatig mee gegaan naar z'n psycholoog. Eerst wachten ik gewoon buiten tot hij klaar was. Later ging ik mee voor schema therapie voor z'n angstaanvallen. Moet wel zeggen, toen hij eenmaal de juiste medicijnen had is het heel snel beter gegaan. Hij was echt een zombie tot hij brak en bijna opgenomen werd, daarna was er echt wat losgekomen en was hij veel opener.
dinsdag 13 februari 2018 21:06
Ik up dit weer even. Het is een tijd goed gegaan maar inmiddels weer foute boel. Merkte rond kerst dat het niet lekker ging en ook open over gepraat. Opeens halverwege januari ging het snel slechter, minder slapen, stil, moe en piekeren. Vorige week naar de huisarts geweest en doorverwezen naar een psycholoog, een andere dan vorige keer want die beviel niet zo. Alleen de wachtlijst staat nu op 10 weken.. En dat vind ik toch best wel eng lang.
Vind het lastig om er over te praten met andere. M'n moeder heeft genoeg aan haar hoofd en ik merk dat ze het een beetje ontwijkt als ik er over begin. Vrienden zijn druk of hebben zelfs issues waar ze mee bezig zijn, ik heb een groepje klasgenoten maar dat contact is te oppervlakkig om hier over te praten. En m'n vriend weet dat het voor mij ook lastig is en zie ook echt dat hij er rekening mee houdt en z'n best doet. Maar toch komt een groot deel van dingen regelen op mijn schouders, simpelweg omdat het hem niet lukt. En daarnaast vind ik het verschikkelijk dat hij zo ongelukkig is. Blegh.
Vind het lastig om er over te praten met andere. M'n moeder heeft genoeg aan haar hoofd en ik merk dat ze het een beetje ontwijkt als ik er over begin. Vrienden zijn druk of hebben zelfs issues waar ze mee bezig zijn, ik heb een groepje klasgenoten maar dat contact is te oppervlakkig om hier over te praten. En m'n vriend weet dat het voor mij ook lastig is en zie ook echt dat hij er rekening mee houdt en z'n best doet. Maar toch komt een groot deel van dingen regelen op mijn schouders, simpelweg omdat het hem niet lukt. En daarnaast vind ik het verschikkelijk dat hij zo ongelukkig is. Blegh.
woensdag 14 februari 2018 23:32
Wat rot voor jou / jullie , Koettie. Goed dat je opmerkte dat het slechter ging en aan de bel hebt getrokken. Ik vind eigenlijk dat hij dit zelf had moeten doen, met zijn verleden. Maar dat is niet gebeurd dus helaas.
In zou hem wel ernstig ervan overtuigen om zsm weer met AD te beginnen dit kan ook via de huisarts. Omdat 10 weken idd veel te lang is als hij al zo diep zit nu.
Ook kan er misschien (tijdelijk) een 1e lijns psycholoog worden ingeschakeld voordat hij overstapt naar 2e lijn.
Dat het regelen nu op jouw schouders komt is naar voor je, hoe lastig ook, probeer het als een gegeven te zien en te accepteren i.p.v. je er rot over te voelen / tegen te verzetten / boos over te maken. Dat is verspilde energie. Als je er toch ff flink van baalt kom maar beter hier van je afschrijven i.p.v. tegen je vriend te vertellen dat je ervan baalt. Hoe lastig dat soms ook is.
En verder zou ik zeggen, neem je eigen tips van vorig jaa me ter harte: ga gewoon naar die kroeg, maak grapjes als je wilt, leef je eigen leven. Ik denk overigens echt dat het een goede optie voor je is om zelf een vertrouwenspersoon te vinden, je hebt het over klasgenoten, misschien eens op korte termijn naar de studentendecaan of -psycholoog? Al is het maar om je ei kwijt te kunnen en zelf wat gerichte tips / leidraad te krijgen hoe je het voor jezelf zo fijn mogelijk maakt in deze situatie. Zonder dat je daar schuldgevoel bij krijgt (je moeder niet willen belasten, wat ik ook wel snap) of schaamte / niet voldoende intiem verbonden voelt (zoals bij je klasgenoten is)
Het is ook wel fijn juist om het met klasgenoten luchtig te kunnen houden, zo ontsnap je even uit de heftige situatie thuis. En als je met een prof praat dan kun je je moeder zijdelingss op de hoogte houden als je wilt, maar heb je haar niet per se nodig als klankbord.
Op die manier voel je je wss minder bezwaard áls het dan wel een keer ter sprake komt.
Verder kun je met je moeder gewoon ook leuke dingen gaan doen. Luchtig houden en er op uit. Museum, markt, etc.
Veel sterkte.
In zou hem wel ernstig ervan overtuigen om zsm weer met AD te beginnen dit kan ook via de huisarts. Omdat 10 weken idd veel te lang is als hij al zo diep zit nu.
Ook kan er misschien (tijdelijk) een 1e lijns psycholoog worden ingeschakeld voordat hij overstapt naar 2e lijn.
Dat het regelen nu op jouw schouders komt is naar voor je, hoe lastig ook, probeer het als een gegeven te zien en te accepteren i.p.v. je er rot over te voelen / tegen te verzetten / boos over te maken. Dat is verspilde energie. Als je er toch ff flink van baalt kom maar beter hier van je afschrijven i.p.v. tegen je vriend te vertellen dat je ervan baalt. Hoe lastig dat soms ook is.
En verder zou ik zeggen, neem je eigen tips van vorig jaa me ter harte: ga gewoon naar die kroeg, maak grapjes als je wilt, leef je eigen leven. Ik denk overigens echt dat het een goede optie voor je is om zelf een vertrouwenspersoon te vinden, je hebt het over klasgenoten, misschien eens op korte termijn naar de studentendecaan of -psycholoog? Al is het maar om je ei kwijt te kunnen en zelf wat gerichte tips / leidraad te krijgen hoe je het voor jezelf zo fijn mogelijk maakt in deze situatie. Zonder dat je daar schuldgevoel bij krijgt (je moeder niet willen belasten, wat ik ook wel snap) of schaamte / niet voldoende intiem verbonden voelt (zoals bij je klasgenoten is)
Het is ook wel fijn juist om het met klasgenoten luchtig te kunnen houden, zo ontsnap je even uit de heftige situatie thuis. En als je met een prof praat dan kun je je moeder zijdelingss op de hoogte houden als je wilt, maar heb je haar niet per se nodig als klankbord.
Op die manier voel je je wss minder bezwaard áls het dan wel een keer ter sprake komt.
Verder kun je met je moeder gewoon ook leuke dingen gaan doen. Luchtig houden en er op uit. Museum, markt, etc.
Veel sterkte.
donderdag 15 februari 2018 06:04
Bedankt voor je lieve berichtje Hobbelster.Hobbelster schreef: ↑14-02-2018 23:32Wat rot voor jou / jullie , Koettie. Goed dat je opmerkte dat het slechter ging en aan de bel hebt getrokken. Ik vind eigenlijk dat hij dit zelf had moeten doen, met zijn verleden. Maar dat is niet gebeurd dus helaas.
In zou hem wel ernstig ervan overtuigen om zsm weer met AD te beginnen dit kan ook via de huisarts. Omdat 10 weken idd veel te lang is als hij al zo diep zit nu.
Ook kan er misschien (tijdelijk) een 1e lijns psycholoog worden ingeschakeld voordat hij overstapt naar 2e lijn.
Dat het regelen nu op jouw schouders komt is naar voor je, hoe lastig ook, probeer het als een gegeven te zien en te accepteren i.p.v. je er rot over te voelen / tegen te verzetten / boos over te maken. Dat is verspilde energie. Als je er toch ff flink van baalt kom maar beter hier van je afschrijven i.p.v. tegen je vriend te vertellen dat je ervan baalt. Hoe lastig dat soms ook is.
En verder zou ik zeggen, neem je eigen tips van vorig jaa me ter harte: ga gewoon naar die kroeg, maak grapjes als je wilt, leef je eigen leven. Ik denk overigens echt dat het een goede optie voor je is om zelf een vertrouwenspersoon te vinden, je hebt het over klasgenoten, misschien eens op korte termijn naar de studentendecaan of -psycholoog? Al is het maar om je ei kwijt te kunnen en zelf wat gerichte tips / leidraad te krijgen hoe je het voor jezelf zo fijn mogelijk maakt in deze situatie. Zonder dat je daar schuldgevoel bij krijgt (je moeder niet willen belasten, wat ik ook wel snap) of schaamte / niet voldoende intiem verbonden voelt (zoals bij je klasgenoten is)
Het is ook wel fijn juist om het met klasgenoten luchtig te kunnen houden, zo ontsnap je even uit de heftige situatie thuis. En als je met een prof praat dan kun je je moeder zijdelingss op de hoogte houden als je wilt, maar heb je haar niet per se nodig als klankbord.
Op die manier voel je je wss minder bezwaard áls het dan wel een keer ter sprake komt.
Verder kun je met je moeder gewoon ook leuke dingen gaan doen. Luchtig houden en er op uit. Museum, markt, etc.
Veel sterkte.
Dat zelf toegeven is altijd lastig, daar hebben we het zelf ook over gehad. Hij gaf aan dat hij soms een dipje had en daar vaak ook weer uit komt. Nu dus niet en dat het lastig is om de grens aan te geven wanneer dat zo is. Soms gaat het ook zo geleidelijk, echt een bagger ziekte eigenlijk. Het verschil met nu en toen is dat hij nu heel open is over wat hij denkt, voelt en waar hij bang voor is, vorige keer lukte hem dat niet. Dat geeft aan de ene kant meer rust, want dan hoef ik niet te gokken wat er speelt maar legt er ook wel meer druk op. Maar ben allang blij dat hij er over praat.
Gister inderdaad tot de conclusie gekomen dat tien weken echt te lang is. Telefonisch intake is pas over twee weken. Dus we gaan deze week googlen en bellen naar andere plekken, kijken of dat korter kan, of wachttijdbemiddeling vragen bij de zorgverzekering. Ik heb het idee dat de huisarts het niet super serieus neemt, die begon over 'Joh, niet zo streng zijn voor jezelf en kijk ook naar de leuke dingen.' Lief bedoeld en helemaal waar maar zo werkt het helaas niet.
Over dat regelen heb je gelijk, het moet nu even. Boos ben ik niet, niet op m'n vriend iig want ik weet dat hij z'n best doet. Hij komt nu zelf met ideeën voor een vast schema wat betreft boodschappen enzo zodat dat niet allemaal op mijn schouders terecht komt. Het scheelt dat ik zelf depressief geweest ben en dat ik weet dat zelfs douchen af en toe al te veel was dus boos kan ik daar niet om zijn gelukkig.
Qua vertrouwenspersoon wil ik misschien even langs m'n slb'er, dan weet ze wat er speelt en kan ik m'n hart even luchten.
Verder ook maar accepteren dat ik er soms verdrietig van ben. Leuke dingen komt wel goed, vorige periode ging ik elke maand alleen naar de sauna om even bij te komen. Ga ik maar weer aan beginnen!
donderdag 15 februari 2018 10:32
In je OP is je partner een zij.Bananie schreef: ↑30-04-2017 00:24Hallo iedereen,
Sinds een jaar heb ik een relatie en dat voelt echt heel goed. Alleen sinds een aantal maanden merk ik dat mijn partner zich steeds ongelukkiger gaat voelen. Dit uit zich in niks meer leuk vinden (somber) en in mijn ogen angsten en stress.
Ze heeft over twee weken gesprekken en onderzoeken met psychiaters en andere professionals op dat gebied en alles word goed uitgezocht in mijn ogen. Momenteel werkt ze nog volledig, alleen houdt ze dat op dit moment echt niet vol.
Nou zit ik met het volgende:
Ik zelf probeer zo veel mogelijk met haar te blijven praten, zodat ze zich gerust voelt. Ik sta heel erg open om er voor haar te zijn en ik probeer mezelf ook echt in haar gevoel te verplaatsen. Alleen hoe zorg ik er voor om er het beste voor haar te zijn? Zelf zegt ze dat ze het fijn vindt hoe onze communicatie is, maar ik ben wel bang dat ik in de hulpverlenersrol te schieten in plaats van om haar partner te zijn (Ik kan het even niet beter verwoorden). Hebben jullie misschien tips voor mij voor hoe ik er het beste mee om kan gaan?
