Ervaringen delen liefdeloze jeugd

29-04-2017 18:10 546 berichten
Nav een ander topic vroeg ik me af of er hier vrouwen zijn die willen meeschrijven over het hebben gehad van een liefdeloze / slechte jeugd. Ik heb dat helaas ook en heb daar nog best veel last van in m'n huidige leven. Meer dan ik eigenlijk wil toegeven. Ook zit er bij mij wat schaamte waardoor ik IRL niet zo makkelijk te koop loop met dit gegeven. Ik ken verder niemand in mijn omgeving die dit heeft meegemaakt. Ik zou het fijn vinden om hier te schrijven met anderen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Sweety2015 schreef op 30 april 2017 @ 11:02:

Laat het verleden los

Accepteer het heden

En kijk hoopvol naar de toekomst...



Don't waste time on the past...



Om t heden te veranderen en toekomst beter te krijgen moet je soms terug naar t verleden.

Daar liggen de wortels, je blauwdrukken.



Dat is in mijn optiek niet meer dan verstandig om vervolgens werkelijke patronen te doorbreken.
Alle reacties Link kopieren
Heftig allemaal. De hoop een normaal leven heb ik allang opgegeven. mijn betaalde werk is voorbij. Ik doe vrijwilligerswerk en heb een creahobby 1 keer per week. Ik ga ook 1 keer in de week naar de fysiogym. Ik heb letterlijk jarenlang doorgewerkt en gevlucht en niet willen inzien wat er is. Niemand om mij heen behalve de psycholoog en mijn vader weet mijn verhaal. Zelfs mijn vriendin uit mijn jeugd niet. Ze weet wel wat maar niet alles. Ik ben te loyaal, nog steeds, wil mijn moeder niet in een kwaad daglicht zetten. Ze heeft me ooit gevraagd of ik haar kon vergeven, ja, maar niet vergeten. Mijn ouders hebben hun fouten erkend maar het vertrouwen is nog steeds maar half.



Als ik moeders met kinderen zie denk ik, wow, dat heb ik nooit gehad, ik ken alleen maar angst en wantrouwen. Mijn moeder doet nu wel haar best maar blijft onbetrouwbaar in mijn ogen. Als er wat is praat ik met mijn vader.



Mijn zus heeft helaas de onredelijkheid en de woedeuitvallen van ma. Ze is heel succesvol in haar werk en heeft een hoop materieel bezit maar ik kan met haar niet praten. Ze heeft laatst nog geroepen dat ik maar gewoon moest gaan werken en dat ik zwak en onvolwassen ben. Auw, dan ben ik weken van slag.. Dat ik kwetsbaar ben weet ik, en ik heb al geen hoge pet op van mijzelf. Ik voel dan echt een immense pijn en voel me onbegrepen. Het erge van alles vind ik dat ik een heel slim meisje was, ik was de klas ver vooruit en werd daardoor ook gepest. Ik heb vanaf de middelbare niet meer willen leren. Letterlijk passief agressief mij verweerd...
Alle reacties Link kopieren
Bloody Mary, ik sta met 1 voet in de maatschappij. Elke dag is een worsteling. Soms gaat het, soms niet... Mijn probleem is, of ik voel niks, of teveel... Ik heb nu wel wat fijne mensen om mij heen. Rustige betrouwbare mensen, ze weten dat ik cptss heb maar verder praten we over andere dingen. Delen van hobbys ofzo, over politiek etc... Ik ben altijd verbaast dat sommige zo makkelijk alles kunnen. Werken, relatie, kinderen... Ik red het net in mijn eentje...
Alle reacties Link kopieren
quote:Armbandkraaltje schreef op 30 april 2017 @ 11:59:

@Sweety2015

Daar ben ik hard mee bezig, voor mij is de tijd nu gekomen om ook echt te leren loslaten.

Voor het eerst in mijn leven heb ik de dingen die gebeurd zijn op kunnen schrijven (voorheen te confronterend).

Nu ben ik alles aan het uitwerken om later in boekvorm uit te gaan brengen. Ik heb eindelijk de behoefte om mijn verhaal naar buiten te brengen. Dit schrijven en uitwerken hiervan geeft al een behoorlijk bevrijdend gevoel.



Daarnaast heb ik 47 jaar lang de last op mijn schouders meegedragen. Tijd om het los te laten.



Een boek wat mij erg heeft geholpen en soms nog helpt is: Je kunt je leven helen. Geschreven door Louise L. Hay.Mooi, ben erg fan van Louise
Alle reacties Link kopieren
Hebben jullie dat ook dat dieren vaak beter te begrijpen zijn dan mensen? Ik heb veel aan mijn twee katten.
Alle reacties Link kopieren
Pfoe, zie heel wat herkenbare dingen langskomen in deze topic. Haak graag aan, zeker omdat ik me pas sinds kort besef hoeveel invloed mijn jeugd heeft op mijn huidige leven.



Ben opgegroeid als enigst kind. Op jonge leeftijd overleed mijn vader, en bleef achter met mijn moeder. Ik kan me eerlijk gezegd weinig herinneren uit de tijd dat mijn vader nog leefde. Mijn moeder had met periodes fysieke klachten waardoor ze weinig kon doen. In periodes dat het beter met haar ging moest ze werken en was ik vaak alleen thuis. Ook 's nachts (ging eerst altijd bij vrienden van mijn moeder slapen, vanaf jaar of 11/12 sliep ik alleen thuis).

Ik ben altijd een moeilijk kind geweest: mijn hoofd overstroomde en was altijd erg druk. Op de basisschool kon ik met lesstof nog prima meekomen, maar op de middelbare school redde ik dat niet meer (op latere leeftijd adhd vastgesteld trouwens). Mijn moeder heeft mij echter maar al te vaak verteld wat voor mislukkeling ik was. Ze maakte me maar wat vaak uit voor 'lui', terwijl ik dolgraag wilde, maar mijn kop werkte gewoon niet mee. Heb haar vaak genoeg uitgelegd dat ik het echt niet kon, maar ze bleef erbij: 'je kan het wel, maar je doet het niet'. Ik heb een muur opgetrokken voor mezelf, en ben maar gewoon doorgegaan. Ben me zelfs maar gewoon gaan gedragen naar de dingen die mij gezegd werden, want ben er op een gegeven moment zelf in gaan geloven.



In mijn vroege jeugd heeft mijn moeder wel gedacht om met mijn gedragsproblemen hulp te zoeken, maar ze had allerlei redenen waarom dat er niet van is gekomen. Had me mogelijk een hoop ellende gescheeld.



Overigens heeft mijn moeder ook echt wel haar best gedaan om mij positieve aandacht te geven, maar al haar negativiteit heeft ze me wel aardig getekend. Ben inmiddels 33. De gevolgen:



- moeilijk relaties aan durven gaan.

- moeite met mezelf kwetsbaar op te stellen, houd mensen vaak op afstand om te voorkomen dat ze me kunnen 'raken'

- eenmaal in relaties me enorm uitsloven om het de ander naar de zin te maken (en mezelf voorbij lopen) om maar leuk gevonden te worden.

- negatieve mindset, hoor vaak van mensen terug dat ik negatief ben

- kan kritische feedback moeilijk handlen (word enorm zenuwachtig en krijg gevoel dat ik faal).
Alle reacties Link kopieren
Wat herkenbaar zijn veel verhalen hier! Ik heb mijn jeugd inmiddels aardig verwerkt maar helemaal kom je er nooit los van. Bepaalde eigenschappen neem ik nu voor lief en ik probeer ermee te dealen. Ik blijf teveel "zorgen voor" en voel me geregeld teleurgesteld door het gedrag van sommige mensen. Ik weet nu echter wel waar het door komt en dat scheelt. Kennis over deze problematiek helpt ontzettend en ik heb over dit onderwerp alles gelezen wat ik kon vinden. Mijn boekenkast staat vol met uiteenlopende boeken die met het onderwerp te maken hebben.

Ik heb destijds persoonlijk heel veel gehad aan lotgenotencontact om e.e.a. te verwerken.

De twee boeken die in dit artikel genoemd worden zijn mijn "bijbels" en hebben mij mijn vrijheid gegeven.

Vooral het boek van Nina Brown waarvan Dit artikel een samenvatting is, heeft veel betekend.

Iemand noemde ook al het boek "Niemandskinderen" van Caroline Roodvoets en dat is ook echt een aanrader om te lezen als je worstelt met deze problematiek.
@Louise, bij dieren voel ik me idd het best in mijn vel hou ontzettend veel van ze



Daarnet was ik aan het bellen met mijn moeder. Ik zei dat ik weg moest omdat ik had afgesproken met een vriendin die ze niet kende. Ze vroeg wie het was en dan "is dat iemand zoals.... jij?" op zo'n manier alsof dat iets slechts zou zijn :') ze voegde er dan snel aan toe "is ze ook zo introvert?" Ik stond ervan te kijken hoe weinig het me deed. Best wel een positieve vaststelling. Ik herken niets van mezelf in mijn moeder en zij herkent niets van zichzelf in mij. Dat deed me vroeger veel pijn, nu kan het me niet meer schelen. Het feit dat ik 3 diploma's heb gehaald vond ze abnormaal, want "jij doet niks met je leven buiten studeren" Gelukkig kan zij gewoon 6 uur per dag tv kijken, is veel nuttiger :P
Alle reacties Link kopieren
quote:Versnellingsbak schreef op 30 april 2017 @ 14:47:

[...]





Om t heden te veranderen en toekomst beter te krijgen moet je soms terug naar t verleden.

Daar liggen de wortels, je blauwdrukken.



Dat is in mijn optiek niet meer dan verstandig om vervolgens werkelijke patronen te doorbreken.Het is goed om daardoor de oorzaak te leren begrijpen van bepaald gedrag van jezelf maar ik vind wel dat je moet oppassen dat je er niet veel te lang in blijft hangen en het als excuus gaat gebruiken voor je eigen disfunctioneren. De patronen doorbreken is je eigen verantwoordelijkheid zeker als je inmiddels zelf een gezin hebt. Heel vaak zie je dat dit patroon zich van generatie op generatie blijft herhalen, dit noemt men ook wel de roulerende rekening.

https://www.ouders.nl/artikelen/je-oude ... -schouders
Alle reacties Link kopieren
Helemaal eens met bloemnon.



Het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven us hieruit loskomen. Dit kan vogens mij alleen als je veel kennis opdoet over dit onderwerp en zo alles kan overzien. Zodat je er leert erboven te staan en daardoor zelf sterker te worden.



door je kennis zal het lukken een andere en betere ouder te zijn dan die jij had en stopt bij jou die roulerende rekening. Hoe mooi is dat!
Alle reacties Link kopieren
Bloody Mary, gek is dat he, ze is je moeder maar toch zo vreemd... Ik weet nu over haar jeugd etc... maar emotioneel kan ik mij niet binden aan haar...



Ik heb een enorme faalangst en kan mij niet concentreren... Vaak maar kort of te lang op dingen die niet belangrijk zijn... Altijd flarden in mijn hoofd, gedachtes... Ik ben extreem gevoelig, zie vaak dingen eerder dan anderen. Ook hoe mensen werkelijk zijn en soms weet ik van te voren al hoe een relatie gaat verlopen.



Ik ben niet zweverig, eerder extreem nuchter. Zwart Wit...



Ik ben er nu wel achter welke mensen absoluut niet goed voor mij zijn.. Sommige ruiken gewoon je kwetsbaarheid... Laatst op tijd ingezien dat iemand niet goed was voor me, dominant persoon, bazig etc...



Ik voelde mij laatst wel verbonden met een lieve vriendin, voor het eerst eigenlijk. Ik sta erg wantrouwend tegenover mensen alhoewel ik dat niet laat zien.



Ik had vrijdag een creabea cadeautje bij mijn ouders gebracht. Mijn moeder vroeg of ik zondag nog kwam eten en ik heb nee gezegd... Gewoon omdat ik heel kwetsbaar ben en teveel contact dan niet trek. Dat wispelturige, die blik in haar ogen, haar hardheid...



Als ze belt, zegt ze, met je moeder, maar het voelt helemaal niet zo... Tegenwoordig praten we over koetjes en kalfjes en de aanbiedingen in de supermarkt, het weer etc... Ze vraagt naar de katten, soms een grapje, maar geen emotionele zaken.
Alle reacties Link kopieren
quote:juliadenders schreef op 30 april 2017 @ 18:58:

Helemaal eens met bloemnon.



Het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven us hieruit loskomen. Dit kan vogens mij alleen als je veel kennis opdoet over dit onderwerp en zo alles kan overzien. Zodat je er leert erboven te staan en daardoor zelf sterker te worden.



door je kennis zal het lukken een andere en betere ouder te zijn dan die jij had en stopt bij jou die roulerende rekening. Hoe mooi is dat!In onze familie zijn geen kleinkinderen, de cirkel is doorbroken... Er wordt geen negativiteit doorgegeven...
Alle reacties Link kopieren
Ik wil graag meeschrijven in dit topic, maar merk dat ik te emotioneel/verdrietig/boos word, dus laat het hier even bij. Blijf wel meelezen want de herkenning bij velen raakt me. Ik heb , niet lang geleden, op een ander topic hier gelezen over de 'Ratmoeder' (google maar eens)... er ging een wereld voor me open, in die zin dat het als een bliksemstraal insloeg dat het allemaal niet aan mij lag..



Ben nu overigens 49 en nog steeds elke dag mee bezig. Ben ook in het buitenland gaan wonen, en de wetenschap dat ze niet onverwacht voor de deur kan staan om mij te controleren of beledigen of whatever, geeft mij enorm veel rust. En toch is het iets wat ik elke dag met mij meedraag als een onzichtbare last.



Knuffel voor iedereen hier die zo mee moet dealen.
Autism is not a processing error. It’s a different operating system
HasseSimonsdochter, wat goed dat je dit topic hebt durven openen. Erover praten kan helpen bij verwerking.



Ikzelf, inmiddels 30+, heb jaren geweten dat mijn jeugd niet de zorgeloze jeugd was die sommigen in mijn omgeving kennen. Echter pas toen ikzelf moeder werd begon ik in te zien en te voelen dat mijn jeugd zo weinig zorgeloos is geweest dat ik daarvan tot op heden veel last ondervind en dat ik getraumatiseerd/ beschadigd ben.



Tot uiting kwam dit heel stilaan. Eerst ongemerkt, later niet te overzien. Een lawine van ellende werd blootgelegd en nu nog werk ik hard aan mezelf om hiermee om te leren gaan, het een plek te geven en er nu en in de toekomst op een gezonde manier mee te leren leven.



Ik wens je veel kracht en sterkte toe in dit proces dat volgens mij onlosmakelijk verbonden is hiermee.



Een mens kan lang sterk zijn, echter op enig moment verschijnen er barsten. Laat deze zich niet onbegrensd uitbreiden. Roep ze een halt toe. Ben jezelf dat waard.
quote:HasseSimonsdochter schreef op 29 april 2017 @ 18:29:

[...]





Grappig dat je dat oppikt, boeken waren "vroegah" echt een vlucht voor mij van alle ellende, en de dikken pillen van Thea Beckman waren ideaal om helemaal in onder te dompelen.Boeken, wandelingen met de hond, gesprekken met denkbeeldige vrienden (ik ben enigst kind).......allemaal om te kunnen vluchten naar een zogenaamd veilige wereld.
Ik merk dat in contact met mijn kind ik hier degene ben die het minst positieve emoties toont, het minst lichamelijke toenadering zoekt en het hardst "wegrent" wanneer het gaat om affectie tonen. Ook naar partner toe vind ik dat moeilijk, terwijl ik het wel nodig heb.
Alle reacties Link kopieren
quote:Bloemnon schreef op 30 april 2017 @ 18:26:

Wat herkenbaar zijn veel verhalen hier! Ik heb mijn jeugd inmiddels aardig verwerkt maar helemaal kom je er nooit los van. Bepaalde eigenschappen neem ik nu voor lief en ik probeer ermee te dealen. Ik blijf teveel "zorgen voor" en voel me geregeld teleurgesteld door het gedrag van sommige mensen. Ik weet nu echter wel waar het door komt en dat scheelt. Kennis over deze problematiek helpt ontzettend en ik heb over dit onderwerp alles gelezen wat ik kon vinden. Mijn boekenkast staat vol met uiteenlopende boeken die met het onderwerp te maken hebben.

Ik heb destijds persoonlijk heel veel gehad aan lotgenotencontact om e.e.a. te verwerken.

De twee boeken die in dit artikel genoemd worden zijn mijn "bijbels" en hebben mij mijn vrijheid gegeven.

Vooral het boek van Nina Brown waarvan Dit artikel een samenvatting is, heeft veel betekend.

Iemand noemde ook al het boek "Niemandskinderen" van Caroline Roodvoets en dat is ook echt een aanrader om te lezen als je worstelt met deze problematiek.Ik ben benieuwd welke boeken jij bedoelt, ik zie er 3 in de bronvermelding en een 4e als leestip?
quote:Troeteltje schreef op 30 april 2017 @ 19:53:

Ik merk dat in contact met mijn kind ik hier degene ben die het minst positieve emoties toont, het minst lichamelijke toenadering zoekt en het hardst "wegrent" wanneer het gaat om affectie tonen. Ook naar partner toe vind ik dat moeilijk, terwijl ik het wel nodig heb.Wat lijkt me dat moeilijk om dat bij jezelf te merken. Vind je het moeilijk om dat hier te schrijven, om het zo te onderkennen?
Nav jullie posts heb ik nu niemandskinderen op m'n ereader staan. Iets van 6 euro bij Bol.com.

Heb al wat gelezen en ziet er veelbelovend uit.
Witchy en troetel, welkom trouwens. Lees mee, schrijf mee, doe wat goed voelt. Je kan altijd nog inhaken op elk gewenst moment. Ik merk de behoefte om soms kleine anekdotische gedachten in dit topic te schrijven, op zoek naar een beetje troost en herkenning. Misschien helpt jullie dat ook, om niet met je hele verhaal in een keer te komen. Zie maar, alles is goed.
Troetel, nog even een vraagje.. voel je vrij hem niet te beantwoorden...

Je schrijft dat je hard eraan werkt, hoe doe je dat? Met professionele hulp of op eigen houtje? Is er een rol voor je partner daarin weggelegd?
@Louise ja inderdaad, ik heb zelf erg te kampen met faalangst en overgevoeligheid. Het belangrijkste is dat je jouw grens blijft bewaken en dat je je niet schuldig gaat voelen daarom. Het is goed dat je het contact uit de weg gaat als je aanvoelt dat het niet gaat lukken zonder gekwetst te raken.



Ik hou mijn moeder ook volledig uit mijn gevoelswereld. Ze pikt het wel razendsnel op als ik me slecht voel, maar ik ontken dan altijd en zeg haar nooit wat. Ze weet niet eens wat ik doe op mijn werk, wie mijn vrienden zijn... Het enige wat ze over mij weet zijn zaken die ze kan "afleiden" of erg oppervlakkige dingen. Ik hoef ook niks over haar te weten. Het boeit me gewoon niet.
Witchy, ik ken het concept ratmoeder. Vreselijk moet dat voor je geweest zijn.
Ai, dat deed ik ook. Gesprekken voeren met denkbeeldige mensen. Hele scenes bedenken waarbij iemand oprecht aandacht voor me had. Vooral in bed deed ik dat, om zo minder verdrietig in slaap te kunnen vallen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Troeteltje schreef op 30 april 2017 @ 19:53:

Ik merk dat in contact met mijn kind ik hier degene ben die het minst positieve emoties toont, het minst lichamelijke toenadering zoekt en het hardst "wegrent" wanneer het gaat om affectie tonen. Ook naar partner toe vind ik dat moeilijk, terwijl ik het wel nodig heb.



Dit exact. Ik ga volgens mij wel 'normaal' om met mijn kind (ik bedoel daarmee dat bovenstaand beschreven gedrag wel binnen de grenzen blijft van wat 'gezond' en functioneel is) maar ik ben niet de meest warme en knuffelige moeder op aarde nee. Ik denk ook vaak dat ik misschien beter geen kind had gekregen omdat ik 'm waarschijnlijk niet alles kan geven wat hij nodig heeft. Ik heb wel eens geprobeerd er met mijn partner over te praten, maar die vindt het maar een onzingedachte... "je bent echt een prima moeder hoor"



Mag ik je vragen Troeteltje hoe jij hiermee omgaat? Heb je therapie gehad en heeft dat geholpen om meer affectie te kunnen tonen?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven