Relaties
alle pijlers
Hoe gaat je partner om met jouw verdriet?
dinsdag 18 augustus 2009 om 21:06
Hier ben ik erg benieuwd naar...
Mijn partner kan er helaas slecht mee omgaan.
Het lieve en troostende vind ik niet altijd bij hem... Hij is erg probleemoplossend ingesteld en helaas kan niet alles opgelost worden... Dan blokkeert hij en hij wordt boos of zondert zich af. Vervolgens worden dingen niet uitgepraat maar moeten we maar doen alsof er niets gebeurd is terwijl het mij nog heel hoog zit.
Hoe is dit bij jullie?
Ik wil niet mijn problemen op tafel gooien maar zou graag jullie ervaringen hiermee willen horen.
Mijn partner kan er helaas slecht mee omgaan.
Het lieve en troostende vind ik niet altijd bij hem... Hij is erg probleemoplossend ingesteld en helaas kan niet alles opgelost worden... Dan blokkeert hij en hij wordt boos of zondert zich af. Vervolgens worden dingen niet uitgepraat maar moeten we maar doen alsof er niets gebeurd is terwijl het mij nog heel hoog zit.
Hoe is dit bij jullie?
Ik wil niet mijn problemen op tafel gooien maar zou graag jullie ervaringen hiermee willen horen.
dinsdag 18 augustus 2009 om 22:40
quote:aikidoka schreef op 18 augustus 2009 @ 22:25:
[...]
Wuiles, ik vind het echt heel rot om te horen dat het huilen van een ander het slechtste in je naar boven haalt. Ik ben zo iemand die gaat huilen bij ruzie. Ik heb de manier nog niet gevonden om dit onder controle te houden en niet te doen. Ik gebruik of misbruik het niet, ik doe het niet om de ander voor me te winnen of milder te stemmen. Ik ga huilen en in mijn idee kan ik dat ook niet stoppen. Ik maak van de ander niet de boeman en zal ook nooit zeggen of denken dat ik het slachtoffer ben. Bij woede en frustratie hoort bij mij verdriet. Kan jij er op die manier naar kijken of vind je het dan nog steeds vreselijk?Dat is lastig te zeggen. Bij TO krijg ik het beeld van een wenend Zigeunermeisje ("één traantje") en daarvan kan ik me goed voorstellen dat zoiets weerstand oproept bij een partner. Als ik zeker zou weten dat je het huilen niet gebruikt om de situatie naar je hand te zetten zou ik er waarschijnlijk beter mee kunnen omgaan. Dat wil zeggen, dan zou ik het kunnen negeren.
[...]
Wuiles, ik vind het echt heel rot om te horen dat het huilen van een ander het slechtste in je naar boven haalt. Ik ben zo iemand die gaat huilen bij ruzie. Ik heb de manier nog niet gevonden om dit onder controle te houden en niet te doen. Ik gebruik of misbruik het niet, ik doe het niet om de ander voor me te winnen of milder te stemmen. Ik ga huilen en in mijn idee kan ik dat ook niet stoppen. Ik maak van de ander niet de boeman en zal ook nooit zeggen of denken dat ik het slachtoffer ben. Bij woede en frustratie hoort bij mij verdriet. Kan jij er op die manier naar kijken of vind je het dan nog steeds vreselijk?Dat is lastig te zeggen. Bij TO krijg ik het beeld van een wenend Zigeunermeisje ("één traantje") en daarvan kan ik me goed voorstellen dat zoiets weerstand oproept bij een partner. Als ik zeker zou weten dat je het huilen niet gebruikt om de situatie naar je hand te zetten zou ik er waarschijnlijk beter mee kunnen omgaan. Dat wil zeggen, dan zou ik het kunnen negeren.
dinsdag 18 augustus 2009 om 22:41
Een om troost bedelende vrouw is inderdaad niet aantrekkelijk.
In een ruzie zal dit ook niet de oplossing zijn. Maar als ik echt verdriet heb, dan kan hij me door me te troosten zeker helpen.
In dit geval, tijdens ruzies of conflicten, ben ik ook iemand die snel gaat huilen. Ook niet omdat ik me aanstel, maar 't gebeurt gewoon. Ik wil dat dan niet. Ik voel me vaak ook onnozel. Als hij dan een arm om me heenslaat, dan is dat niet omdat ie me gelijk geeft in de kwestie ofzo, maar meer om te laten zien dat ie 't niet erg vindt dat ik huil..
Dat vind ik dan wel prettig.
In een ruzie zal dit ook niet de oplossing zijn. Maar als ik echt verdriet heb, dan kan hij me door me te troosten zeker helpen.
In dit geval, tijdens ruzies of conflicten, ben ik ook iemand die snel gaat huilen. Ook niet omdat ik me aanstel, maar 't gebeurt gewoon. Ik wil dat dan niet. Ik voel me vaak ook onnozel. Als hij dan een arm om me heenslaat, dan is dat niet omdat ie me gelijk geeft in de kwestie ofzo, maar meer om te laten zien dat ie 't niet erg vindt dat ik huil..
Dat vind ik dan wel prettig.
dinsdag 18 augustus 2009 om 22:50
het is manipulatief gedrag. Dat zie je al bij kinderen, als die hun zin krijgen als ze janken gaan ze alleen maar meer en harder janken. En dat blijf je doen als volwassene. Als je het niet kan stoppen of perse wilt janken in een ruzie dan moet je dat helemaal zelf weten, maar maak er je partner niet verantwoordelijk voor. En ga zeker niet verwachten dat hij je wel even zal troosten.
als je voelt dat je moet grienen, las dan een time out in en praat later verder.
als je voelt dat je moet grienen, las dan een time out in en praat later verder.
dinsdag 18 augustus 2009 om 22:55
quote:evelise schreef op 18 augustus 2009 @ 22:50:
Meds, huilen tijdens een conflict is niet zo zwart-wit. Kan ook uit onmacht, frustratie of puur verdriet komen.
het is geconditioneerd gedrag, het maakt niet uit waar het uit voortkomt. Als het onmacht is kan je ook zeggen dat je je onmachtig voelt en waarom je dit voelt.
Schreeuwen, schoppen of slaan komt ook voort uit frustratie, onmacht of wat dan ook, vinden we ook niet acceptabel omdat je daar de ander meer overruled.
Huilen is machtsvertoon, net als slaan, schelden of schoppen, het belemmert namelijk een open, gelijkwaardig gesprek.
Meds, huilen tijdens een conflict is niet zo zwart-wit. Kan ook uit onmacht, frustratie of puur verdriet komen.
het is geconditioneerd gedrag, het maakt niet uit waar het uit voortkomt. Als het onmacht is kan je ook zeggen dat je je onmachtig voelt en waarom je dit voelt.
Schreeuwen, schoppen of slaan komt ook voort uit frustratie, onmacht of wat dan ook, vinden we ook niet acceptabel omdat je daar de ander meer overruled.
Huilen is machtsvertoon, net als slaan, schelden of schoppen, het belemmert namelijk een open, gelijkwaardig gesprek.
dinsdag 18 augustus 2009 om 22:56
Ik huilde vroeger ook bij ruzies (bedenk me net dat dit alweer heel lang geleden is, gewoon vaak ruzie maken dan leer je het wel af ) en riep dan vloekend dat hij daar niet op mocht letten want ik was gewoon KWAAD. Troosten was op die momenten dus niet verstandig, en om het huilen af te leren zou ik jullie dat ook afraden want dan blijf je aan de gang. Hou het op dat moment bij ruzie en kwaad zijn (en dit uitpraten natuurlijk) , wie weet lukt het jou dan ook om op een gegeven moment tranenloos ruzie te maken.
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:03
quote:swirly schreef op 18 augustus 2009 @ 22:51:
Als 't zo simpel was ...Je kan proberen om je emoties scheiden en aan jezelf en de andere duidelijk maken welke emotie op dat moment speelt en de aandacht moet krijgen, ook al toon je een mix. Ruzie=kwaad, verdriet= troost. Gaandeweg wordt het dan steeds makkelijk om die emotie ook in je uitingen de boventoon te laten voeren.
Als 't zo simpel was ...Je kan proberen om je emoties scheiden en aan jezelf en de andere duidelijk maken welke emotie op dat moment speelt en de aandacht moet krijgen, ook al toon je een mix. Ruzie=kwaad, verdriet= troost. Gaandeweg wordt het dan steeds makkelijk om die emotie ook in je uitingen de boventoon te laten voeren.
woensdag 19 augustus 2009 om 09:10
Wat toevallig dat deze topic voorbij komt! Ik had gisteren dus precies zo'n probleem met mijn vriend. Ik voelde me behoorlijk rot omdat ik niet zo goed weet hoe ik de omgangsregeling met mijn kinderen moet voortzetten omdat ik een nieuwe baan heb in een plaats ver weg van mijn woonplaats. Kortom, ik pieker me suf en weet niet zo goed hoe ik dit moet oplossen.
Nu belde mijn vriend gisteren terwijl hij wist dat ik me rot voelde en de hele nacht had liggen piekeren. Hij vroeg vanalles en had het alleen over koetjes en kalfjes maar even vragen hoe het nu met me ging en of ik over mijn gepieker wilde praten, nou niet dus!! Ik was behoorlijk pissig en zei hem als hij alleen belde om het over het weer te hebben dat hij dan net zo goed niet hoefde te bellen. Ik was totaal van slag dat hij niet in staat was om even te vragen hoe het met me ging. Hoe moeilijk is dat nou?? Hij was hierna dus pissig en de rest van de dag van de communicatie stil.
Erg lastig hoor. Ik snap echt niet waarom hij zo bang is voor gevoelens en hij dichtslaat of boos wordt als het gaat om het praten over dingen die iemand dwars zit. Ik heb bij hem het idee dat alles over leuke en luchtige dingen moet gaan.
Nou ja, je ziet dus, je bent niet de enige die problemen heeft met het communiceren met mannen over verdriet of problemen. Ik denk dat het vooral hun eigen frustratie is die hun boos maakt omdat ze niet weten hoe om te gaan met het verdriet van een ander. Ze kunnen het niet oplossen en dit maakt hen machteloos. Het negeren lijkt dan de beste oplossing. Maar meestal werkt dit dus averechts.
Nu belde mijn vriend gisteren terwijl hij wist dat ik me rot voelde en de hele nacht had liggen piekeren. Hij vroeg vanalles en had het alleen over koetjes en kalfjes maar even vragen hoe het nu met me ging en of ik over mijn gepieker wilde praten, nou niet dus!! Ik was behoorlijk pissig en zei hem als hij alleen belde om het over het weer te hebben dat hij dan net zo goed niet hoefde te bellen. Ik was totaal van slag dat hij niet in staat was om even te vragen hoe het met me ging. Hoe moeilijk is dat nou?? Hij was hierna dus pissig en de rest van de dag van de communicatie stil.
Erg lastig hoor. Ik snap echt niet waarom hij zo bang is voor gevoelens en hij dichtslaat of boos wordt als het gaat om het praten over dingen die iemand dwars zit. Ik heb bij hem het idee dat alles over leuke en luchtige dingen moet gaan.
Nou ja, je ziet dus, je bent niet de enige die problemen heeft met het communiceren met mannen over verdriet of problemen. Ik denk dat het vooral hun eigen frustratie is die hun boos maakt omdat ze niet weten hoe om te gaan met het verdriet van een ander. Ze kunnen het niet oplossen en dit maakt hen machteloos. Het negeren lijkt dan de beste oplossing. Maar meestal werkt dit dus averechts.
woensdag 19 augustus 2009 om 09:29
Mijn mannetje is hierin een hele rare. Als ik begin te huilen tijdens een discussie dan negeert hij dat...en terecht.. want zoals Meds zegt... als je als vrouw eenmaal in de gaten hebt dat huilen werkt dan is het hek van de dam. Verder kan hij ook heel goed net doen alsof er nix aan de hand is en alleen over koetjes en kalfjes praten. Soms word ik daar boos om en soms vind ik het fijn, dat ligt aan mijn bui en ik kan niet van hem verwachten dat ie daar rekening mee houdt. Hij is heel gesloten over zn eigen gevoel en zal daar nooit alles van willen delen, daar heb ik weleens moeite mee. Maar aan de andere kant... zouden wij er als vrouwen ook niet gek van worden als mannen elke keer weer over auto's praten? Zouden we dan ook constant het geduld kunnen opbrengen om er weer naar te luisteren? Ik niet... dus waarom zouden mannen wel altijd en overal en meteen klaar moeten staan om naar onze gedachtengang (die zowiezo voor hen moeilijk te volgen is) te luisteren. Sommige dingen kun je ook zelf oplossen.
woensdag 19 augustus 2009 om 09:44
Ik huil ook altijd tijdens een ruzie. Of eigenlijk na de ruzie, bij het goedmaak-gedeelte. Omdat ik me dan rot voel dat we een meningsverschil zo hebben uit de hand lopen dat het in een ruzie uitliep.
Verder kan mijn vriend best goed met mijn verdriet omgaan als ik dat heb. Hij is er voor me en heeft me de kans om mijn verhaal te doen als ik daar behoefte aan heb.
Verder kan mijn vriend best goed met mijn verdriet omgaan als ik dat heb. Hij is er voor me en heeft me de kans om mijn verhaal te doen als ik daar behoefte aan heb.
woensdag 19 augustus 2009 om 09:47
Hier nog zo een die nog wel eens bij ruzie moet huilen. En dat vind ik echt ontzettend irritant. Ik doe in zo'n situatie ook mijn uiterste best om niet te gaan huilen, maar meestal is het simpelweg niet tegen te houden. Dit gebeurd vooral bij een conflict met mijn vriend en ik heb wel een vermoeden van de oorzaak. Ik denk dat ik bij ruzie met hem bang ben dat de ruzie betekend dat het slecht gaat met onze relatie en dat ik hem wellicht kwijt raak. Rationeel kan ik dat wel voor mezelf weerleggen, maar mijn gevoel heeft vaak een eigen leventje om het zo maar te zeggen.
Als ik zou kunnen leren om niet meer te huilen tijdens conflicten zou ik dat heel fijn vinden.
Overigens kan mijn vriend supergoed met mijn verdriet omgaan: hij geeft me eerst de tijd om van me af te praten, neemt me in zijn armen, laat me over hem heen huilen etc. En daarna gaat hij pas eventuele oplossingen voor me bedenken. Het is echt een schat.
Als ik zou kunnen leren om niet meer te huilen tijdens conflicten zou ik dat heel fijn vinden.
Overigens kan mijn vriend supergoed met mijn verdriet omgaan: hij geeft me eerst de tijd om van me af te praten, neemt me in zijn armen, laat me over hem heen huilen etc. En daarna gaat hij pas eventuele oplossingen voor me bedenken. Het is echt een schat.
woensdag 19 augustus 2009 om 10:19
Bij ons heeft het niet praten over problemen,het niet delen van verdriet geleid dat ik tot de conclusie gekomen ben dat ik weg ga bij mijn man.
Heb hier met hem over gesproken maar daar zwijgt hij dus ook over.
Ik heb me altijd zo alleen gevoeld in mijn verdriet en problemen,het zo erg gevonden dat ik dit nooit met hem kon bespreken..dat mijn gevoel voor hem afgebrokkeld is.
Kijk,je hoeft niet over alles hetzelfde te denken,maar een arm om je heen,iemand die zegt het komt wel goed,dat je het gevoel hebt dat je het samen deelt,dat is voor mij zo belangrijk...en dat vind ik dus niet bij mijn man..
Bij hem leidde dat er ook altijd toe dat er niet meer over gepraat werd.en het dus bleef hangen.
en dat schept geen leuke sfeer..
Je blijft er mee zitten.. en het kan iets worden wat je elkaar gaat verwijten in andere ruzies.
Hoop voor jou Brenda,dat het anders zal gaan..
Heb hier met hem over gesproken maar daar zwijgt hij dus ook over.
Ik heb me altijd zo alleen gevoeld in mijn verdriet en problemen,het zo erg gevonden dat ik dit nooit met hem kon bespreken..dat mijn gevoel voor hem afgebrokkeld is.
Kijk,je hoeft niet over alles hetzelfde te denken,maar een arm om je heen,iemand die zegt het komt wel goed,dat je het gevoel hebt dat je het samen deelt,dat is voor mij zo belangrijk...en dat vind ik dus niet bij mijn man..
Bij hem leidde dat er ook altijd toe dat er niet meer over gepraat werd.en het dus bleef hangen.
en dat schept geen leuke sfeer..
Je blijft er mee zitten.. en het kan iets worden wat je elkaar gaat verwijten in andere ruzies.
Hoop voor jou Brenda,dat het anders zal gaan..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
woensdag 19 augustus 2009 om 10:32
Lichtbron,
Ik begrijp je heel goed, ik zit er ook over na te denken om bij mijn vriend weg te gaan mede door dit punt.
Ik voel me ook altijd zo alleen. Hij snapt mij nooit, hij snapt niet dat ik met dingen kan zitten. En een arm om me heen slaan, of iemand troosten lijkt me toch niet zo moeilijk. Nee in plaats daarvan zegt ie, ik ga naar me vrienden, of ik ga douchen of etc
Ik begrijp je heel goed, ik zit er ook over na te denken om bij mijn vriend weg te gaan mede door dit punt.
Ik voel me ook altijd zo alleen. Hij snapt mij nooit, hij snapt niet dat ik met dingen kan zitten. En een arm om me heen slaan, of iemand troosten lijkt me toch niet zo moeilijk. Nee in plaats daarvan zegt ie, ik ga naar me vrienden, of ik ga douchen of etc
woensdag 19 augustus 2009 om 16:39
Marcaro,Die laatste zin van jou zei mijn man ook toen ik aankondigde dat ons huwelijk niet was wat ik me er van had voorgesteld. gesprek(je) duurde 5 minuten.
Dus ik ben nu maar begonnen met van alles te verzamelen wat ik nodig heb om een huis aan te vragen,en ik ga over een tijdje een advocaat raadplegen...
O,ja het enige wat hij ook nog zei was dat hij in dit huis wil blijven wonen... typerend.
Dus ik ben nu maar begonnen met van alles te verzamelen wat ik nodig heb om een huis aan te vragen,en ik ga over een tijdje een advocaat raadplegen...
O,ja het enige wat hij ook nog zei was dat hij in dit huis wil blijven wonen... typerend.
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
woensdag 19 augustus 2009 om 17:07
Maar ff snel een nick aangemaakt omdat ik hier graag wat over kwijt wilde.
Mijn ex-partner (mede daarom ex...) wist het in discussie's altijd zo te spelen dat ik in een hoekje werd geL*Ld, de zwarte piet was, en uiteindelijk was het enige wat ik nog kon huilen bij elke confrontatie, puur omdat ik niet meer zag en wist hoe ik kon laten zien dat iets mij deerde.
Het enige wat hij altijd wilde was over alles praten...tot in de treuren en dat is pas vermoeiend
Mijn LIEF van nu, is totaal anders, laat me uitpraten en geeft dan bijvoorbeeld aan dingen anders te zien of het met me eens te zijn.
Huilen...soms nog als ik weer eens heel onzeker of bang of verdrietig ben om iets wat gebeurt is.
Meestal merkt ie het wel en laat ie me met rust en laat me in mn eigen soppie drijven (heerlijk, serieus) en meestal sms't ie dan (al zijn we 2mtr van elkaar vandaan)...hey liefje, dikke kus voor m'n lieve vrouwtje.
Als ik me afzonder komt ie wel 's ff polshoogte nemen (heb last van automutilatie) kijken of ik geen gekke dingen doe, geeft me een aai op m'n bol of kus en gaat dan weer.
Laats was ik erg(lees ernstig) van slag omdat ik 'niet aan mijn eigen verwachtingen kon doen en meer van mezelf vroeg dan mogelijk is(4 dagen van 12hr werken, 3kids, social life, familie,huis in orde en de perfecte sexy, mooie alles in orde hebbende vrouw te zijn), hij gaf me een kus op mn neus en zei maak je niet druk ga maar lekker slapen!.....en dat werkt zo lekker relativerend voor mij, ineens zie ik dan alles uit een andere hoek.
Voor mij hoeft ie niet met een rol keukenrol op de bank te komen hangen en te praten en praten en ....ik weet toch wel dat als ik echt "iets" heb hij er ten alle tijden voor me is.
Ook hij is iemand die dingen makkelijk voor zichzelf houdt, tenzij het echt van belang is voor ons.
En ik meen het doe mij de man die ik nu heb maar, sinds wij samen zijn is mijn leven en ik en mijn kids zoveel stabieler, het brengt veel meer rust, dan te gaan lopen piekeren en praten waarom, waarom is en niet wat of waar.
Ciao
Sunschine
Mijn ex-partner (mede daarom ex...) wist het in discussie's altijd zo te spelen dat ik in een hoekje werd geL*Ld, de zwarte piet was, en uiteindelijk was het enige wat ik nog kon huilen bij elke confrontatie, puur omdat ik niet meer zag en wist hoe ik kon laten zien dat iets mij deerde.
Het enige wat hij altijd wilde was over alles praten...tot in de treuren en dat is pas vermoeiend
Mijn LIEF van nu, is totaal anders, laat me uitpraten en geeft dan bijvoorbeeld aan dingen anders te zien of het met me eens te zijn.
Huilen...soms nog als ik weer eens heel onzeker of bang of verdrietig ben om iets wat gebeurt is.
Meestal merkt ie het wel en laat ie me met rust en laat me in mn eigen soppie drijven (heerlijk, serieus) en meestal sms't ie dan (al zijn we 2mtr van elkaar vandaan)...hey liefje, dikke kus voor m'n lieve vrouwtje.
Als ik me afzonder komt ie wel 's ff polshoogte nemen (heb last van automutilatie) kijken of ik geen gekke dingen doe, geeft me een aai op m'n bol of kus en gaat dan weer.
Laats was ik erg(lees ernstig) van slag omdat ik 'niet aan mijn eigen verwachtingen kon doen en meer van mezelf vroeg dan mogelijk is(4 dagen van 12hr werken, 3kids, social life, familie,huis in orde en de perfecte sexy, mooie alles in orde hebbende vrouw te zijn), hij gaf me een kus op mn neus en zei maak je niet druk ga maar lekker slapen!.....en dat werkt zo lekker relativerend voor mij, ineens zie ik dan alles uit een andere hoek.
Voor mij hoeft ie niet met een rol keukenrol op de bank te komen hangen en te praten en praten en ....ik weet toch wel dat als ik echt "iets" heb hij er ten alle tijden voor me is.
Ook hij is iemand die dingen makkelijk voor zichzelf houdt, tenzij het echt van belang is voor ons.
En ik meen het doe mij de man die ik nu heb maar, sinds wij samen zijn is mijn leven en ik en mijn kids zoveel stabieler, het brengt veel meer rust, dan te gaan lopen piekeren en praten waarom, waarom is en niet wat of waar.
Ciao
Sunschine
zondag 30 augustus 2009 om 20:03
Meds, wat denk je ontzettend ongenuanceerd hierover.
Als het volgens jou geconditioneerd is, zou er dus een beloning tegenover staan. Wat nou als dat altijd een negatieve beloning is, zoals in mijn relatie het geval is?
Wanneer in een conflictsituatie uit eerdergenoemde redenen een huilbui komt, wordt hij nog kwader (zal niet uitweiden in details). Iets wat ik natuurlijk niet wil, dus jouw vlieger gaat niet altijd op.
Als het volgens jou geconditioneerd is, zou er dus een beloning tegenover staan. Wat nou als dat altijd een negatieve beloning is, zoals in mijn relatie het geval is?
Wanneer in een conflictsituatie uit eerdergenoemde redenen een huilbui komt, wordt hij nog kwader (zal niet uitweiden in details). Iets wat ik natuurlijk niet wil, dus jouw vlieger gaat niet altijd op.
