Kinderen
alle pijlers
Voel me zo "afwezig"
zondag 22 juli 2007 21:02
Ik ben hier al heel lang niet meer geweest. Laatste keer was ik nog niet zwanger en kwam op het namentopic. Ondertussen in mijn zoontje Nicolai al weer 8 maanden en werk ik weer 3,5 dag. Na mijn verlof heb ik 2 weken vakantie gehad en ben daarna weer begonnen. Ik merk dat ik nog steeds moeite heb me te concentreren. Ik heb het gevoel dat ik nog niet helemaal op de wereld ben of zo. En ik merk dat ik me ook erg verbonden voel met mijn zoontje, hij is altijd in mijn hoofd.
Ik geef nog steeds borstvoeding en volgens mijn collega is het dan moeilijker je kind los te laten, dan ben je nog meer verbonden of zo. En een andere collega had tijdens de borstvoeding het gevoel in een soort droom te leven.
Mij lijkt het dat het gewoon meer komt door alle veranderingen, de vermoeidheid en natuurlijk het nieuwe van het moederschap.
Ik vind mijn baan nog steeds ontzettend leuk, maar soms voel ik me schuldig naar mijn collegae omdat ik er toch anders insta nu en het gevoel heb me er niet 100% op te kunnen storten en me te kunnen concentreren.
Ik heb het gevoel dat mijn hoofd nog vaak ergens anders is. Dat ik moeite heb dingen te onthouden en me te concentreren op mijn taken, dat ik dingen langzamer doe dan voorheen en meer afstand neem.
Wanneer wordt dit anders? Ik merk dat ik moeite heb de controle los te laten met dingen. Ik heb er geen moeite mee om Nicolai naar het kinderdagverblijf te brengen. Ik weet dat hij het er naar zijn zin heeft en op mijn werk ben ik niet echt met hem bezig, maar toch ergens ben ik ook niet helemaal aanwezig op mijn werk (ik kan het niet goed uitleggen).
Wanneer gaat dit over, of wordt dit minder?
Ik rijd voor mijn werk redelijk veel met de auto, maar ik merk dat ik daar nu tegen op zie, omdat ik moeite heb me daarbij te concentreren en ik het daardoor eng vind.
Ik wil graag mezelf weer zijn en niet het gevoel hebebn overal te kort te schieten en vooral weer gewoon 100% ergens aanwezig kunnen zijn als Nicolai er niet is. Ik had nooit verwacht dat ik me zo lang 'afwezig' zou voelen en moeite zou hebben me te concentreren en ik word er gek van.
Ik geef nog steeds borstvoeding en volgens mijn collega is het dan moeilijker je kind los te laten, dan ben je nog meer verbonden of zo. En een andere collega had tijdens de borstvoeding het gevoel in een soort droom te leven.
Mij lijkt het dat het gewoon meer komt door alle veranderingen, de vermoeidheid en natuurlijk het nieuwe van het moederschap.
Ik vind mijn baan nog steeds ontzettend leuk, maar soms voel ik me schuldig naar mijn collegae omdat ik er toch anders insta nu en het gevoel heb me er niet 100% op te kunnen storten en me te kunnen concentreren.
Ik heb het gevoel dat mijn hoofd nog vaak ergens anders is. Dat ik moeite heb dingen te onthouden en me te concentreren op mijn taken, dat ik dingen langzamer doe dan voorheen en meer afstand neem.
Wanneer wordt dit anders? Ik merk dat ik moeite heb de controle los te laten met dingen. Ik heb er geen moeite mee om Nicolai naar het kinderdagverblijf te brengen. Ik weet dat hij het er naar zijn zin heeft en op mijn werk ben ik niet echt met hem bezig, maar toch ergens ben ik ook niet helemaal aanwezig op mijn werk (ik kan het niet goed uitleggen).
Wanneer gaat dit over, of wordt dit minder?
Ik rijd voor mijn werk redelijk veel met de auto, maar ik merk dat ik daar nu tegen op zie, omdat ik moeite heb me daarbij te concentreren en ik het daardoor eng vind.
Ik wil graag mezelf weer zijn en niet het gevoel hebebn overal te kort te schieten en vooral weer gewoon 100% ergens aanwezig kunnen zijn als Nicolai er niet is. Ik had nooit verwacht dat ik me zo lang 'afwezig' zou voelen en moeite zou hebben me te concentreren en ik word er gek van.
zondag 22 juli 2007 21:09
Volgens mij hebben alle nieuwbakken moeders dit wel.
Ik had het zeker ook. Het voelt extra vervelend omdat je er last van hebt, omdat je wilt dat het weer over is. Misschien kun je proberen te accepteren dat het nu anders gaat dan voorheen. Je eraan blijven ergeren, lijkt me onnodige zelfkwelling.
Het gaat wel over, trouwens. :D Al zal niet iedereen het met me eens zijn.
Ik had het zeker ook. Het voelt extra vervelend omdat je er last van hebt, omdat je wilt dat het weer over is. Misschien kun je proberen te accepteren dat het nu anders gaat dan voorheen. Je eraan blijven ergeren, lijkt me onnodige zelfkwelling.
Het gaat wel over, trouwens. :D Al zal niet iedereen het met me eens zijn.
zondag 22 juli 2007 21:12
Dat gaat over. Wanneer weet ik niet meer precies, maar het gaat over. Ik denk dat het bij mij wel beter ging nadat ik was gestopt met borstvoeden. Maar of dat kwam door het borstvoeden of doordat ik toen meer gewend was aan het moeder zijn, dat weet ik niet. Ik heb het idee dat het beter ging toen mijn zoon een jaar geweest was. Nu is hij bijna 3 en voel ik me echt supergoed. Ik kan mijn werk gewoon weer goed doen, kan me goed concentreren, heb geen geheugen meer als een vergiet. Ja echt, het komt goed (moet je natuurlijk niet voor je zoon een jaar is alweer zwanger worden van de tweede, dan duurt het zo nog weer ruim anderhalf jaar :P).
zondag 22 juli 2007 21:13
Volgens mij is dit nog als gevolg van de hormonen van de zwangerschap. Er wordt niet voor niets gezegd "9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren". En ik meen me te herinneren dat wanneer je borstvoeding geeft, het ontzwangeren langer duurt.
Hier een maand gekolft na de geboorte, en na ongeveer een jaar voelde ik me weer wat normaler.
Hier een maand gekolft na de geboorte, en na ongeveer een jaar voelde ik me weer wat normaler.
zondag 22 juli 2007 21:29
Mijn zoontje is nu bijna 1,5 en ik heb echt pas sinds kort het idee dat ik er weer helemaal ben. Nog wel wat vergeetachtig maar kan me weer concentreren als het echt nodig is.
Ik weet nog dat ik een keer voor de spiegel stond en ineens "mezelf" weer zag en herkende. Volgens mij was dat rond zijn 1e verjaardag dus je hebt nog even
.
Ik weet nog dat ik een keer voor de spiegel stond en ineens "mezelf" weer zag en herkende. Volgens mij was dat rond zijn 1e verjaardag dus je hebt nog even
.
zondag 22 juli 2007 21:32
Zo wat een snelle reacties, bedankt. Het is dus wel herkenbaar. Fijn om te lezen dat het wel beter wordt. Ik heb ook wel het idee dat het iets beter wordt, maar het is maar zo`n klein verschil. Het gaat zo langzaam. En tja ik ben nog al perfectionistisch en heb er moeite mee dat ik dingen nu dus niet op mijn normale niveau kan doen. Ik doe graag iets goed of helemaal niet en dat kan nu niet. Ik doe het naar mijn beste kunnen, maar ik weet dat ik beter kan.
Ook baal ik ervan dat het autorijden zo lastig gaat, ik heb echt meer moeite dingen in te schatten en soms vind ik het echt gewoon eng. Als ik thuiskom laat ik soms zelfs mijn man inparkeren (als het weer eens heel druk is hier en het zo vol staat dat je er bijna niet meer tussenkomt. Waarom kan niet iedereen gewoon zijn auto netjes in het vak parkeren, grr), terwijl ik altijd heel goed was in inparkeren en hem zo achteruit overal tussen stak. Misschien moet ik het gewoon accepteren, maar dat vind ik erg lastig. Vooral omdat het zo lang duurt. En ja we willen heel graag een tweede en ik zou graag zo rond Nicolais eerste verjaardag er weer voor willen gaan. Maar dan zal het wel helemaal nog lang duren, pff. Lastig dat je hier niet zelf de controle over hebt.
Ook baal ik ervan dat het autorijden zo lastig gaat, ik heb echt meer moeite dingen in te schatten en soms vind ik het echt gewoon eng. Als ik thuiskom laat ik soms zelfs mijn man inparkeren (als het weer eens heel druk is hier en het zo vol staat dat je er bijna niet meer tussenkomt. Waarom kan niet iedereen gewoon zijn auto netjes in het vak parkeren, grr), terwijl ik altijd heel goed was in inparkeren en hem zo achteruit overal tussen stak. Misschien moet ik het gewoon accepteren, maar dat vind ik erg lastig. Vooral omdat het zo lang duurt. En ja we willen heel graag een tweede en ik zou graag zo rond Nicolais eerste verjaardag er weer voor willen gaan. Maar dan zal het wel helemaal nog lang duren, pff. Lastig dat je hier niet zelf de controle over hebt.
zondag 22 juli 2007 22:13
Ik herken het ook, maar weet het bij mij altijd aan slaapgebrek. Mijn jongste zoontje is twee en wordt nog steeds elke nacht wakker. Het blijft nu bij één keer wakker worden voor ons, want we nemen 'm dan in bed en slapen gedrieën tot de ochtend. Sinds we het zo doen, nu driekwart jaar ongeveer, ben ik langzaam weer mens aan het worden. En ga nu pas écht merken wat een zombie ik al die tijd geweest ben. Wat een vreugde om gewoon eens ergens energie voor te hebben, ergens zin in te hebben, weer nieuwe plannen in me te voelen opborrelen!
Dus... vlak ook dat niet uit, al weet ik natuurlijk niet hoe bij jullie de nachtrust is.
En het is gewoon ook waar dat je de tijd moet nemen om weer 'jezelf te worden' na zo'n intense periode als de zwangerschap, kraamtijd en dan weer aan het werk en aan je nieuwe leven mét kind wennen...
Accepteren dat het zo is, is denk ik ook de beste remedie. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Succes!
xx lisa.
Dus... vlak ook dat niet uit, al weet ik natuurlijk niet hoe bij jullie de nachtrust is.
En het is gewoon ook waar dat je de tijd moet nemen om weer 'jezelf te worden' na zo'n intense periode als de zwangerschap, kraamtijd en dan weer aan het werk en aan je nieuwe leven mét kind wennen...
Accepteren dat het zo is, is denk ik ook de beste remedie. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Succes!
xx lisa.
maandag 23 juli 2007 08:58
Bij mij ook zeer herkenbaar. Ik had het alleen nooit gelinkt aan bv, wat ik nu sinds een week heb afgebouwd. Mijn meisje is bijna 5 maanden, maar ik voel me op mijn werk ook heel afwezig, kan me moeilijk concentreren op mijn taken. Die regel van '9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren' heb ik ook gehoord. Maar hopen dat dat een beetje op gaat.
Succes!
Succes!
maandag 23 juli 2007 09:09
Hier ook heeel herkenbaar. Het leek wel of de zwangerschapsdementie na de bevalling veel erger was dan daarvoor. Ik heb echt zeker 9 maanden lang het gevoel het gehad 'gewoon mezelf niet te zijn'. Ik kon het vaak ook niet goed uitleggen wat er aan de hand was, maar ik was gewoon niet de oude. Het zou overigens met bv te maken kunnen hebben (heb een jaar bv gegeven), maar wat navraag bij vriendinnen, blijkt het bij de een wel zo te zijn, bij de ander niet. Ik hou het er maar op dat het gewoon de hormonen waren en het proces van ontzwangeren. En, na zo'n maand of 9 voelde ik me inderdaad beter (om vervolgens na een jaar weer zwanger te zijn..., al heb ik nu veel minder last van hormonen dan bij nr. 1 lijkt het). Ik heb ook het idee dat je echt wel een jaar nodig hebt om alles weer een plek te geven. Mijn leven voelde in elk geval behoorlijk uit balans na de komst van een baby (hoe blij we ook waren, maar alles verandert gewoon). Het heeft echt wel even geduurd voordat we gewend waren aan ons nieuwe leven. Na een jaar ook minder onzekerheden vind ik. Het loopt allemaal wel.
Ik hoop voor je dat je je snel beter gaat voelen!
Ik hoop voor je dat je je snel beter gaat voelen!
maandag 23 juli 2007 09:14
'k Heb nooit bv gegeven, maar het gevoel is desondanks wel heel herkenbaar. Het duurde bij mij zelfs eerder een jaar dan 9 maanden, zou ik zeggen. Maar nu is het ook wel 'over' (dochter is 1,5). Ik wijt het maar aan de enorm grote veranderingen die zo'n klein meiske met zich meebrengt (op alle vlakken), waar je hele lichaam en geest aan moet wennen. Vond het trouwens het ergste rond een maand of 7: nog steeds niet helemaal de oude, maar de (roze wolk?) zwangerschapshormonen zijn dan wel al afgebouwd! (dit is tenminste mijn verklaring ervoor)
O, als het geen gevaarlijke verkeerssituaties oplevert zou ik er niet teveel aan 'meegeven' (dus zelf blijven inparkeren, al duurt het wat langer ;-) ).
O, als het geen gevaarlijke verkeerssituaties oplevert zou ik er niet teveel aan 'meegeven' (dus zelf blijven inparkeren, al duurt het wat langer ;-) ).
