HELLP en pre-eclampsie

Ik heb p.e. gehad bij mijn derde, maar niet zo erg als jij. Ik heb gewoon een klinische bevalling gehad en de apparatuur liet zien dat mijn kindje het nog relatief goed had in de buik.



Mijn eerste bevalling was zwaar op een andere manier, maar ik herken het wel dat je even geen overzicht meer kunt houden bij zaken zoals koken. Dit kan ook gewoon hormonaal zijn. Met jezelf op je kop geven los je echt niks op. Geef jezelf een break. Praat over je bevalling, check of je ijzer weer goed is (dit geeft ook een rotgevoel) en doe alles rustig aan. Het is helemaal niet raar als je nog een keer een gesprek aanvraagt met de gyn die bij je bevalling was en even dit doorpraat om te achterhalen wat er nu precies is gebeurd.

Bij appie en c1000 hebben ze ook prima magnetronmaaltijden. Salade erbij en klaar. Ik wil het niet afdoen als dat jij het jezelf moeilijk maakt, maar je moet jezelf echt de tijd gunnen!

Dikke knuffel voor jou.



Kan je er goed met iemand over praten?



Ik heb pre-eclampsie gehad met 38 weken. Ik voelde Miep niet goed meer, had pijn in mijn middenrif en mijn bloeddruk bleek te hoog. Ik werd direct opgenomen en in het weekend ingeleid. Pas later, toen ik van iedereen hoorde dat ik 'geluk' heb gehad, begreep ik de ernst pas. Mijn leverwaardes bleken alarmerend te zijn, maar ik had het niet door! Achteraf misschien maar goed, daardoor heb ik het niet als trauma ervaren.



Ik besef me nu dat ik vreselijk veel geluk heb gehad. Hoe anders kan zoiets aflopen!



Het is echt niet gek dat je in jouw geval er zo mee bezig bent! Ik kan me maar een fractie voorstellen van wat je hebt meegemaakt.



Heel veel sterkte met alles!

Dat soort naweeen blijven nog wel even. Ik vond het ook heel moeilijk dat mijn geheugen me zo in de steek liet. Heeft wel een jaar geduurd. Dat was nogal lastig in mijn werk, acute gezondheidszorg, maar heb gewoon steeds alles op geschreven ipv dat ik alles kon onthouden. Het wordt dus echt wel weer beter, maar het duurt wel lang. Sterkte meid!

Hoi Fabindia,



Meissie, wat een herkenning! Even in het kort mijn geschiedenis. Elf jaar geleden, eerste zwangerschap, zorgeloos, tot controle bij vk bij 28 weken hoge bloeddruk liet zien, doorgestuurd naar gyn en binnen een paar uur dood- en doodziek in een ambulance op weg naar een academisch ziekenhuis met NICU-afdeling. Uiteindelijk, na 3 weken ellende moest zoon gehaald, want CTG's waren te slecht. Het scharminkeltje was dus 31 weken, woog nog geen kilo en is nu dus een gezonde groep-8 leerling, tikje klein van stuk, (maar we kunnen niet allemaal groter dan gemiddeld zijn) die komend jaar naar de brugklas van het vwo gaat, als de cito-toets bevestigd wat we tot nu toe van school horen.



En toch, ondanks deze succes-story, zit er nog steeds, na al die tijd, een rauwe plek vlak onder de oppervlakte. Ik hoef maar bij het zappen in de geluiden van een couveuse-afdeling te vallen en de tranen branden in mijn ogen. Dat geluid gaat me nog steeds door merg en been.



Lieverd, jij en je kind (overigens: van harte gefeliciteerd! Ik vond het vre-se-lijk dat niemand me feliciteerde na zijn geboorte. Natuurlijk waren er zorgen, maar ik was wel moeder geworden en dat leek iedereen te vergeten. Zoon was al weken oud toen ik voor het eerst een beschuit met muisjes at met iemand om zijn geboorte te vieren. Dat vond ik zo erg.......) zijn langs de grens tussen leven-en-dood gescheerd. Dat gaat je niet in je koude kleren zitten en dat gaat ook nooit meer helemaal over. Ik denk dat iedereen die moeder wordt een stuk zorgeloosheid inlevert, maar in onze situatie word je kwetsbaarheid wel heel zichtbaar.



Nu de tips: accepteer dat het tijd kost. Mij heeft het zeker een klein jaar gekost voor ik weer een beetje mezelf werd. Neem contact op met je bedrijfsarts en hopelijk tref je net zo'n schat als ik had, die vond dat ik geschift was toen ik het over werken had. In zijn ogen, maar ja, dat is 11 jaar geleden, gingen mijn 16 weken verlof pas tellen toen zoonlief gezond thuis was gekomen. Hij zei letterlijk: "ieder andere zwangere kan lekker tutten en uitrusten voor de bevalling en daarna genieten van een gezonde baby, jij bent vanaf je werk zo maar ineens in het ziekenhuis beland, jouw verlof hoort pas in te gaan op het moment dat je ook kunt gaan genieten". Uiteindeijk ben ik nooit meer gaan werken, maar dat had ook andere oorzaken.(edit: ik ben wel weer gaan werken, maar pas na de geboorte van nummer 2). Ik heb zelf ontslag genomen en de bedrijfsarts heeft dat ontslag pas in laten gaan op het moment dat ik volgens hem hersteld was en dat was 8 maanden na de geboorte van zoon.

En als laatste tip: vraag niet teveel van jezelf. Ook vrouwen die gewoon een natuurlijke bevalling gehad hebben (keizersnee is veel zwaarder, weet ik uit ervaring, nummer 2 is "normaal" geboren) en een modelbaby krijgen hebben tijd nodig om aan het nieuwe leven te wennen. Ramen hoeven niet gezeemd, eten kan simpel, neem tijd voor jezelf.



En als je denkt dat je vastloopt, zoek hulp! Er bestaan allerlei organisaties waar je (h)erkenning kunt vinden, bijvoorbeeld via de vereniging van ouders van couveusekinderen.

Ook ik heb deze ervaring, maar ik had "gelukkig" iets meer tijd om er aan te wennen dat de kleine te klein zou zijn. Ik heb 3,5 weken in het zkh gelegen en uiteindelijk is de kleine met ks geboren (balen, maar de beter voor de kleine). Ze was ook 1,5 kilo.

Hopelijk heb je vrienden, familie e.d. waarmee je je verhaal kunt delen. Blijven vertellen en blijven praten en het dan hopelijk over een tijdje de brightside van deze vervelende dingen van wat zo leuk had moeten zijn, op de voorgrond kunnen plaatsen.

Hou in gedachten (Hoe onwerkelijk het voor jou op dit moment ook klinkt): Het is tijdelijk..., de kleine word groter en gaat straks kruiopen en lopen en groot worden!!!!

Hier ook ervaring, maar dan andersom. Ondanks hoge bloeddruk ben ik pas met 38,5 week doorgestuurd naar het ziekenhuis voor controle. Daar hebben ze me gehouden en ben ik ingeleid, omdat de baby geboren moest worden. De bevalling is uiteindelijk uitgedraaid op een keizersnee. De uitvoering van de keizersnee was (achteraf) gevaarlijk, omdat ik ondertussen naast de zwangerschapsvergiftiging, een bloedvergiftiging had opgelopen, maar mijn zoon gaf aan dat hij eruit moest. Na de keizersnee, die onder algehele narcose is uitgevoerd, heb ik een inwendige bloeding gekregen (waarschijnlijk als gevolg van de bloedvergiftiging) waarbij ik 3,5 liter bloed verloren heb. Na 6 dagen intensive care (waarbij ze de eerste 24 uur niet konden zeggen of ik het zou overleven) heb ik nog 1,5 week op de kraamafdeling gelegen voordat ik naar huis kon.



Eenmaal thuis is het herstel wonderbaarlijk snel gegaan en nadat mijn zwangerschapsverlof was afgelopen, ben ik gewoon weer aan het werk gegaan. Overigens waren alle artsen en verpleegkundigen waar ik mee te maken gehad (en dat waren er veel) verbaasd over mijn snelle herstel. Ik denk dat ik gewoon te nuchter ben, hoewel ik me wel terdege realiseer dat ik er net zo goed niet meer had kunnen zijn (en als een arts zegt dat als je dit 20 jaar geleden was overkomen, je het niet overleefd had, wordt je toch nog een keer met je neus op de feiten gedrukt).

Als de zwangerschapshormonen trouwens helemaal uit mijn lichaam zijn, kan ik nog een bloedonderzoek doen, waarbij ze kunnen vaststellen of ik bij een tweede zwangerschap een verhoogd risico loop op zwangerschapsvergiftiging. Ik laat deze test wel uitvoeren, zodat ik van te voren weet waar ik aan toe ben en zodat ze me goed in de gaten kunnen houden, mocht dit nodig zijn. Die controle zal, gezien wat er allemaal gebeurd is, toch wel beter zijn, want ik moet bij een volgende zwangerschap direct naar de gyneacoloog.

Ik heb er helaas ook ervaring mee....



Om heeeel lang verhaal korter te maken: met 29 weken bleek groeiachterstand, met 31 weken spontane pre-eclamsie die binnen een paar uur uitgroei tot HELLP inclusief 3 insulten (volgens mijn vriend leek ik op 'the exorsist'...schuimbekken, stuiterend los van mijn bed, grommen e.d., ook geen fijn gezicht voor hem), direct aan magnesium in zh, volgende dag ks: 31+1, zoontje was 24 cm en woog 1076 gram.



11 weken heeft hij in het zh gelegen, binnen eerste drie weken o.a. 3 keer een longontsteking waarvan de laatste hem bijna fataal werd omdat zijn keeltje zo opzette dat hij bijna stikte, hartslag van 40, hartmassage e.d. waar we bijstonden. Goddank paste met enig geweld de allerdunste tube die ze hadden en daarom hebben we hem nog bij ons, maar die ervaring en die hele periode vergeten we nooit.



Omdat we ons 11 weken lang alleen maar zorgen om hem hebben gemaakt, heb ik er toen nooit bij stilgestaan wat er met mij/ons is gebeurd, ik had op dat moment wel iets anders aan mijn hoofd. Omdat mijn vriend en ik er later wel veel over hebben gepraat, kwam ik erachter hoe het allemaal precies gelopen is (door die insulten en de magnesium daartegen ben ik een paar dagen kwijt). Toen die kleine eenmaal thuis was, vond ik ook dat het 'maar over moest zijn en het tijd was voor leuke dingen/een fijne tijd' waardoor ik heel veel heb verdrongen. ik heb mezelf geen tijd gegund om e.e.a. een plekkie te geven. Maanden later heb ik eens zitten zoeken op internet wat het nu eigenlijk was, die HELLP; echt, ik schrok me dood! Heb toen wel zitten huilen kan ik je zeggen.



Van mijn vriend hoorde ik dat zowel mijn nieren als mijn lever plat lagen, en de gyn. had tegen mijn vriend gezegd dat ze moesten bekijken of na de eerste aanval de kleine 'het nog wel deed', en toen had ik er al twee gehad en was de derde aanval onderweg (gebeurde op de EHBO). We hadden er allebei aan onderdoor kunnen gaan, of allebei hersenbeschadiging kunnen oplopen, maar wij hebben allebei niets! Wat een wonder!



Heel toevallig heb ik een overbuurvrouw gehad die ook HELLP heeft gehad met als gevolg een hersenbloeding; zij zit de rest van haar leven in een rolstoel en haar man heeft haar inmiddels verlaten... als ik die voorbij zag komen, rolden de tranen over mijn gezicht.



HELLP is 'gewoon' een heel heftig iets, het is echt een aanslag op je lichaam waar je U tegen zegt, dus geef jezelf in godsnaam de tijd om te herstellen. Volgens de gyn. is het heel normaal dat het een jaar kan duren voordat je weer enigszins jezelf bent. Zowel je psychische als je lichamelijke 'accu' is volledig op, en het duurt gewoon lang voordat íe weer opgeladen is. Daarom kan je ook zo snel (je 'in de stress schieten tijdens het koken') over je toeren raken. Dit is heel normaal.



Als je normaal gesproken, na een normale zwangerschap/bevalling al zo lang aan het ontzwangeren bent, met bijbehorende vergeetachtigheid, huilbuien e.d., vind je het dan heel raar dat je 'van de leg' bent? Dat is toch niet meer dan normaal na zo'n aanslag op je lijf?



En als je niet toe bent aan werken, grijp dan aub in. Ik had een hele vervelende, mannelijke arbo-arts, die vond dat ik gewoon aan de slag kon, ook al liep ik totaal gevoelloos van uitputting op de automatische piloot. Ik ben gegaan, en ik heb het geweten! Heb e.e.a. ook nog steeds niet helemaal verwerkt, en dat komt nog steeds boven, na 3 jaar!



Gun jezelf de tijd om alles op je gemak een plekkie te geven. Forceren helpt niets, werkt (blijkbaar) alleen maar averechts...



Heel veel succes, doe rustig aan en laat je door anderen niet opjagen! En geniet van je kleine!

Hai Fabindia,



Wat fijn dat je zoon het zo goed doet! Maf he, dat je nu een zoon van 3 maanden hebt die het gewicht en de maat van een pasgeboren babytje heeft. Krijg jij ook zulke rare reacties uit je omgeving? Wacht maar af tot hij zou oud is dat je 'm andere voeding gaat geven, ik heb een keer bijna ruzie gehad met zo'n übermoeder die mij erop aansprak dat mijn zoon nog veel te jong was om een koekje te eten. Ze wou niet geloven dat hij (als ik het me goed herinner) toen al 8 maanden was.....



Over je vermoeidheid: ook dat is zo herkenbaar. Je lijf heeft een enorme klap gehad en het herstel daarvan duurt lang, veel langer dan het verlof eigenlijk. Dus dat jij 18 februari kan gaan werken lijkt me ook te optimistisch. Los van alle emoties is er ook gewoon simpelweg het lichamelijk herstel dat heel veel tijd en energie kost. Ik heb het eerste jaar echt nodig gehad om dat weer een beetje op te bouwen. Ik heb heel lang 's middags, als hij sliep, zelf ook gerust of geslapen en dat had ik echt nodig. Verder heb ik het opgebouwd door te gaan wandelen, ik ging er echt elke dag met de kinderwagen op uit en maakte mijn tochtjes langzaam aan steeds een beetje groter. Ik hou van wandelen en vond het echt heerlijk en zoonlief lag lekker te snurken in de wagen, dat zijn echt mooie herinneringen.



Fijn dat je met een psycholoog kan gaan praten, ik heb dat toen niet gedaan en heb daar achteraf spijt van gehad, volgens mij heeft het verwerken bij mij daardoor langer geduurd dan nodig was geweest.



Fijne dag verder!

Hier bij beide zwangerschappen helpp gehad. Bij mijn tweede was het echt heftig, 4 weken plat in het ziekenhuis en tijdens de ingeleide bevalling ging het maar net goed met mij en mijn zoontje. Ik had daarbij ook nog eens zwangerschapsdiabetes dus het was een rare situatie omdat mijn zoontje wel een flinke baby was. Ik zie hem nog liggen op de couveuse afdeling tussen al die ieniemienie babietjes.



Het herstel heeft bij mij zo'n anderhalf jaar geduurd. Dat wat je schrijft over het overzicht kwijt raken dat herken ik zo goed, dat heb ik nu nog steeds. Ik kan echt nu nog merken dat het een enorme aanslag op mijn lichaam is geweest. Nieren werken minder goed en ik heb ook diabetes 2 overgehouden. Het gaat allemaal prima maar zodra het druk wordt om me heen, als mijn 2 jongens heel wild en lawaaig zijn of als ik te veel moet doen en te veel aan mijn hoofd heb gaat het nog steeds mis. Ik krijg dan een gevoel van watten in mijn hoofd en ik kan niet meer nadenken.



Ik heb wel eens gedacht aan een psycholoog maar ben bang dat iedereen me dan een zeur vindt.

Hallo allemaal,



Heb op dit forum gelezen van uit mijn vakmatige interesse. Wat een verhalen allemaal zeg. Omdat ik, net gediplomeerd, kraamverzorgster ben, zou ik graag van jullie willen weten of jullie nog nazorg hebben gekregen van een kraamverzorgster, toen jullie thuiskwamen. En zo ja, wat vonden jullie belangrijk in die zorg. Wie weet kan ik er iets mee waardoor ik nog betere zorg kan verlenen. Is luisteren het belangrijkst, of iets waar ik zo 1, 2, 3, niet aan denk???? Zouden jullie dat met mij willen delen? Alvast bedankt.



Groet van Simone.

Hoi Kukeltje



Tja ik heb bij beide bijna geen kraamzorg gehad, ze zijn in het ziekenhuis geboren en ik moest ook nog 2 dagen blijven en dan is het op met de kraamhulp. Mijn oudste mocht na 2 dagen mee naar huis, de jongste na een week. Ik weet van mijn oudste dat ik 3 dagen 2 uur heb gehad een dan ook 3 keer een andere hulp dus ik kan je niet helpen. Ik vind wel dat er na zoiets ook vanuit verloskundige,huisarts, ziekenhuis wat meer controle mag komen. Je bevalt en eigenlijk verwacht iedereen dat je dan weer verder gaat, mijn ervaring is dus niet goed.

Zelf heb ik toen ik 2 weken na de bevalling naar huis mocht nog 3 dagen 4 uur kraamzorg gehad. Voor mij was dit voldoende zo, maar ik kan me voorstellen dat dit voor andere mensen te kort is. Daarnaast had ik recht op kraamzorg, omdat ik een uitgebreide aanvullende verzekering heb. Had ik deze niet gehad, dan had ik dus ook geen recht meer gehad op kraamzorg, terwijl ik het toch wel prettig vond dat iemand me nog even uit kon leggen hoe je je kindje thuis in bad doet etc, want dat is toch anders dan in het ziekenhuis (en gezien mijn toestand, heb ik mijn zoon in het ziekenhuis ook maar weinig in bad kunnen doen).

Oh, ja... De gyneacoloog die me (2 x) geopereerd heeft op de dag van de bevalling, heeft trouwens wel een brief naar de verzekering moeten schrijven, want anders had ik dus ook geen kraamzorg meer gekregen.

Ja, helaas weet ik dat dit slecht geregeld is. Dat vinden wij als kraamverzorgsters ook. Als je geluk hebt mag je nog wat uren couveuse-nazorg (zo heet dat dan) krijgen. En dan kijk ik zelf (maar dat ben ik) ook niet op de klok.

Bedankt voor het reageren voor zover.

Hoi Kukeltje,



Wij hebben na de thuiskomst van oudste nog couveuse-nazorg gehad en wat vond ik dat een aanfluiting! We hebben na 1,5 uur het mens weggestuurd. Ik zal proberen uit te leggen waarom het zo'n aanfluiting was.



Mijn zoon is met een spoed keizersnee gehaald toen ik 31 weken zwanger was. Ik lag toen al 3 weken in het academisch ziekenhuis in Utrecht en toen (1999) was het Wilhelmina Kinderziekenhuis, waar de couveuse-intensive care was (NICU) nog op een andere locatie, in de binnenstad. Hij werd dus na zijn geboorte daar naar toe gebracht.

Ik ben zelf na 11 dagen vanuit het UMC ontslagen naar huis, zo'n half uur rijden van Utrecht. Vanuit huis probeerden wij elke dag een uurtje bij zoon langs te gaan (meer mocht niet ivm ruimtegebrek op de couv-afdeling, bovendien was de reis en dat uur daar in het begin eigenlijk al meer dan ik aan kon). Toen hij 3 weken was werd hij overgeplaatst naar het ziekenhuis in onze woonplaats en daar heeft hij nog 5 weken gelegen. In die periode bracht ik daar steeds meer tijd door, en nam ik steeds meer zorg op me, zoals voeden met de sonde, wassen en toen hij wat groter was en de couveuse uit kon ook wegen, verschonen, in bad en flesjes geven. Gezien mijn conditie was dit alles wat ik kon doen, thuis gebeurde er weinig,bij het hoogst noodzakelijke in het huishouden werden we door onze werkster geholpen.

En toen kwam kind thuis, wij blij, en kwam de door het ziekenhuis geregelde kraamhulp. Ze kwam binnen, zag hem, en zei: "wat een kleintje". Ja, hij was klein (1900 gram bij ontslag) dus dat vond ik niet gek. Wel vervelend vond ik dat ze dat bleef herhalen en dat ze na een half uur wel tien keer gezegd had dat hij zo klein was, dat ze nog nooit zo'n kleintje gezien had enz.enz. Toen ze begon te redderen en er op stond om koffie voor ons te zetten, had ik het helemaal gehad. Toen ik weken daarvoor thuis kwam met een buikwond en een enorm hematoom in mijn buik en eigenlijk zo zwak was dat ik de trap niet opkon had ik hulp kunnen gebruiken, nu hoefde het niet meer van mij. Ze heeft me laten zien hoe ik voeding moest maken (in het ziekenhuis was het kant en klaar) en toen heb ik haar weggestuurd, want alle andere dingen kon ik echt wel zelf, na al die weken in het ziekenhuis voor hem zorgen.

Fabindia, ik heb ook HELLP en pre-eclampsie gehad tijdens de eerste zwangerschap en mijn zoontjes zijn met 33 weken geboren.



Ik was een lichamelijk en emotioneel wrak na de geboorte! Ik huilde om alles en niets, was lichamelijk doodmoe en dat lichamelijke gedeelte heeft een jaar geduurd om bij te trekken.



Vijf maanden na de geboorte van de jongens ben ik weer aan het werk gegaan, om erachter te komen dat dit voor mij veel te snel was en dat ik er lichamelijk en psychisch niet aan toe was. Ik wilde weer "gewoon" normaal zijn en doen wat ik altijd had gedaan, maar ik kon het tijdelijk even niet aan.



HELLP en aanverwante nare dingen doen veel met je (tenminste, met mij) en het heeft me echt een jaar gekost om de zwangerschap en de geboorte te verwerken. Nog steeds denk ik niet graag aan die tijd terug, maar ik ga niet meer keihard huilen als ik alleen al de foto's uit die tijd zie.



Neem de tijd om alles op een rijtje te zetten en er fysiek weer boven op te komen! Forceer niets, want mijn ervaring is dat je jezelf direct tegenkomt. Sterkte!



Kukeltje, ik heb geen kraamzorg meer gehad na de geboorte. Zelf ben ik een week na de geboorte weer naar huis gegaan, terwijl mijn kinderen nog een aantal weken in het ziekenhuis zouden blijven. Ik had geen behoefte meer aan kraamhulp toen zij naar huis kwamen.



Ik vind het heel goed van je dat je nadenkt over het benaderen van vrouwen met deze geschiedenis! Ik zou als kraamhulp de moeder laten praten en niets invullen. Laat haar haar verhaal doen en luister, dat was wat mij hielp. Het was voor mij als verse moeder heel lastig om te omschrijven hoe ik HELLP en pre-eclampsie had ervaren (kwam niet verder dan "ronduit kut") en ik vond het ontzettend irritant als anderen het voor mij invulden hoe ik me voelde of moest voelen. Ook vond ik het vreselijk als de hele aanloop en afloop van de geboorte werd gebagatelliseerd. "Tja, er zijn ergere dingen" waren niet de uitspraken waar ik destijds op zat te wachten! Natuurlijk zijn er ergere dingen en was ik blij dat het goed ging met mijn kinderen, maar dat neemt niet weg dat ik vol emoties, onzekerheden en angsten zat.

Sassafras, jij irriteerde je dus eigenlijk het meest aan de kraamverzorgster omdat ze maar bleef herhalen dat hij zo klein was, dat ze nog nooit zo'n kleintje gezien had. Maar wat bedoel je met enz. enz.? Wat had je gewild dat ze had gedaan voor je, want ik begrijp dat je een werkster hebt, dus op dat gebied was er niet veel voor haar te doen. Ik zou ook even lekker een bak koffie regelen waarschijnlijk. En aan je vragen wat je van me zou willen, wat ik voor je kan doen, als het me niet duidelijk is, want volgens mij had je al ervaring genoeg op gedaan met de zorg voor je kindje.

Ik zou het best wel erg vinden als ik met mijn goede bedoelingen kom en dan weggestuurd wordt.

Ik begrijp uit de reacties dat ik het beste kan luisteren, en het vooral niet moet bagatelliseren (wat ik ook nu al nooit doe).

Ik lees hier even mee, maar word er niet vrolijk van. Vandaag met spoed naar het ziekenhuis geweest vanwege een bloeddruk van 160/105. Gelukkig zakte die in de loop van de middag af, dus ik ben weer thuis. De schrik zit er wel in, ik moet maandag weer op controle.



Hopelijk komt het niet zover als ik jullie verhalen lees...