Mijn allerbeste vriendin overleden...

Het kost tijd. Je beste maatje verliezen waar je lief en leed mee gedeelt hebt is heel bijzonder.het is of ze je rechterarm hebben geamputeert. In het begin heb je vooral al de dingen die je normaal deelde .Wil de telefoon pakken om even iets te vertellen. of even in de3 auto stappen om haar iets te vertellen. En dan slaat het weer toe dat ze er niet meer is.Ik kan je niet echt goede raad meegeven ieders verdriet is anders. De ene zal er meer moeite mee hebben en langer als de ander. Ik kan je alleen zeggen wat ik deed. Ik heb een foto van haar hier in mijn kantoor en een boekje (soort van dagboekje) dar schrijf ik soms dingen in die zij echt moest weten. Het geeft mij een soort van rust .En het gevoel dat ik het toch samen met haar gedeeld heb.

het is nu ongeveer 13 jaar geleden.En tot op de dag van vandaag schrijf ik nog weleens wat voor haar .Alhoewel het wel minder geworden is natuuurlijk. En zelfs een fijne goede vriendin heb waar ik mijn lief en leed mee deel hedendaags .Maar ze altijd wel in ons gesprek terug komt zo nu en dan.

Ja dat is het zeker een kwestie van tijd. En voor de ene is dat wat eerder als voor de ander. Neem gewoon de tijd die je nodig hebt.

Wat erg voor je. Voor jullie allebei. (f)

Wat verschikkelijk voor je, ik kan er niet eens serieus over nadenken zonder vol te schieten. Mijn moeder (bijna 60) is toen ze 24 haar beste vriendin verloren. Ze hadden net samen een kleuterschool opgericht, deden alles samen. Ze is bij ons nog regelmatig onderwerp van gesprek, hoe ze was, wat ze meegemaakt hadden, hoe het zou zijn als ze niet was gestorven. Wat ik wil zeggen; het verlies is heel intens, een half jaar heel erg kort voor zo iets. Gun jezelf tijd, het duurt lang voordat je het verwerkt hebt. En dan nog blijft ze er gewoon bij horen, op een mooi plekje in je leven. Heel veel sterkte.

Eigenlijk houdt het nooit echt op. De pijn zal wel verzachten, het gemis zal anders worden, maar nooit echt weggaan. Toch zul je in staat zijn om een normaal en gelukkig leven te gaan leiden.

Er zijn rouwverwerkingsgroepen waar je leert om met dit gevoel om te gaan. Een wijze tip die ik eens kreeg, probeer te kijken naar de persoon die zij was en niet steeds naar de vriendin die er niet meer is. Koester de mooie momenten die jullie hadden, lach om het plezier dat jullie hadden. Na een overlijden blijf je vaak hangen in de gedachte, dat iemand er niet meer is, iemand dingen niet meer meemaakt, iemand onrechtvaardig weggenomen is. Je staat te weinig stil bij de mooie momenten, het gemis en pijn overheerst alles. Door haar op deze manier mee te nemen in je leven, wordt het gaandeweg makkelijker om met de pijn en het gemis om te gaan.

Het verdriet zal nog een hele tijd blijven, het gemis zal een onderdeel van je leven blijven, deze leegte is niet op te vullen omdat zij een unieke persoonlijkheid was en feitelijk is. Hou de gedachte aan haar op positieve wijze in ere.Een half jaar lijkt lang, maar is voor rouw nog een korte periode

Heel veel sterkte.

Ook ik heb meegemaakt dat mij dierbare vriendin zomaar is overleden op 38 jarige leeftijd. Dat is niet te bevatten. Inmiddels is het 4 1/2 jaar geleden. Ik kreeg een telefoontje van haar zus de ochtend na haar overlijden. Je mist haar op zoveel momenten die je met haar zou willen delen. De eerste 2 jaar had ik het echt moeilijk en veel verdrietige momenten en huilbuien. Vooral als je een unieke band had waarin je helemaal jezelf kunt zijn, kan lachen en uitgaan maar ook serieuze diepe gesprekken hebt. Je hebt niet zo maar even weer zo'n vriendin. Waarom zij en zo jong: mijn lieve vriendin. Ik had er ook wel wat aan om contact met haar moeder en zus te hebben. Voor een moeder is het natuurlijk vreselijk om je dochter die nog in de bloei van haar leven is zo maar opeens te moeten missen. Maar goed (cliche) het en ook mijn leven gaat door en na verloop van tijd wordt het gemis niet minder maar wel minder vaak. Maar zij blijft in mijn gedachten en ik ben dankbaar voor de tijd die zij in mijn leven is geweest. Ik wens jou heel veel sterkte!