Relaties
alle pijlers
zeur ik nu?
zondag 9 september 2007 om 07:22
Hallo allemaal,
Ik lees vaak mee maar schrijf eigenlijk niet zo vaak. Toch wilde ik even iets in de groep gooien
Ik vraag me af of ik nu ga zeuren tegen mijn nieuwe liefde of dat het reeel is om te vragen.
Vijf maanden geleden heb ik een leuke man ontmoet maar .................. speelt hier mijn zesde zintuig op of ben ik gewoon te wantrouwend?
Na vijf maanden heb ik naar mijn gevoel nog steeds niet helemaal het idee dat hij er voor 100% voor gaat. In woorden wel maar ik krijg het idee om elkaar te ontmoeten vaak van mij afhangt. Ook heb ik na vijf maanden nog niemand van zijn vriendenkring of familie gezien. Andersom geldt hetzelfde maar mijn gevoel zegt de hele tijd.............eerst maar eens kijken wat voor een iniatief er van zijn kant af komt om mij verder in zijn leven te betrekken voordat ik hem voorstel aan mijn familie en vrienden. Als we samen zijn is het erg leuk maar het is dan toch niet meer dan reeel dat wanneer het serieus is hij mij dan ook meer in zijn leven betrekt en familie of vrienden vertelt dat er iemand in zijn leven is komen wandelen? Voor mijn gevoel (let wel; eigenlijk is er geen daad die hierop wijst) is er iets wat hem op de achtergrond tegen houdt. Misschien is hij not that into me of speelt er nog iemand anders op de achtergrond mee. Ik heb geen indee. Misschien is het ook wel mijn eigen onzekerheid?
Zeur ik tegen hem als ik vraag wat hij nou daadwerkelijk van mij vindt en hoe hij naar de nabije toekomst kijkt naar wat mij betreft in leven? Of zijn dit soort twijfels normaal in in een nieuwe relatie?
In mijn vorige relaties zijn dit soort onzekerheden nooit aan de orde geweest en wist ik prima wat ik aan de ander had. Dat deze twijfel nu speelt..........zegt dat iets over hetgeen we samen hebben of wat ik denk met hem te hebben?
Graag jullie mening.
Groetjes,
Princess
Ik lees vaak mee maar schrijf eigenlijk niet zo vaak. Toch wilde ik even iets in de groep gooien
Ik vraag me af of ik nu ga zeuren tegen mijn nieuwe liefde of dat het reeel is om te vragen.
Vijf maanden geleden heb ik een leuke man ontmoet maar .................. speelt hier mijn zesde zintuig op of ben ik gewoon te wantrouwend?
Na vijf maanden heb ik naar mijn gevoel nog steeds niet helemaal het idee dat hij er voor 100% voor gaat. In woorden wel maar ik krijg het idee om elkaar te ontmoeten vaak van mij afhangt. Ook heb ik na vijf maanden nog niemand van zijn vriendenkring of familie gezien. Andersom geldt hetzelfde maar mijn gevoel zegt de hele tijd.............eerst maar eens kijken wat voor een iniatief er van zijn kant af komt om mij verder in zijn leven te betrekken voordat ik hem voorstel aan mijn familie en vrienden. Als we samen zijn is het erg leuk maar het is dan toch niet meer dan reeel dat wanneer het serieus is hij mij dan ook meer in zijn leven betrekt en familie of vrienden vertelt dat er iemand in zijn leven is komen wandelen? Voor mijn gevoel (let wel; eigenlijk is er geen daad die hierop wijst) is er iets wat hem op de achtergrond tegen houdt. Misschien is hij not that into me of speelt er nog iemand anders op de achtergrond mee. Ik heb geen indee. Misschien is het ook wel mijn eigen onzekerheid?
Zeur ik tegen hem als ik vraag wat hij nou daadwerkelijk van mij vindt en hoe hij naar de nabije toekomst kijkt naar wat mij betreft in leven? Of zijn dit soort twijfels normaal in in een nieuwe relatie?
In mijn vorige relaties zijn dit soort onzekerheden nooit aan de orde geweest en wist ik prima wat ik aan de ander had. Dat deze twijfel nu speelt..........zegt dat iets over hetgeen we samen hebben of wat ik denk met hem te hebben?
Graag jullie mening.
Groetjes,
Princess
zondag 9 september 2007 om 09:10
Hi Princess,
Ik vind niet dat je zeurt, nee.
Heb je het er al eens met hem over gehad?
Heeft hij überhaupt al wel vertelt aan zijn achterban dat ie met jou omgaat?
Als ik een poosje regelmatig iemand zou "zien", vertel ik dat thuis wel, bij mijn ouders, zus en vriendinnen, en die zijn dan hardstikke nieuwsgierig. Dan zou het mij niet lukken om iemand vijf maanden verborgen te houden...
En jouw kennissenkring e.d. weet wel van zijn bestaan af?
Zou je kunnen laten vallen dat ze bij jou thuis best nieuwsgierig naar hem zijn. En dan kijken hoe hij reageert.
Gr. Perel.
Ik vind niet dat je zeurt, nee.
Heb je het er al eens met hem over gehad?
Heeft hij überhaupt al wel vertelt aan zijn achterban dat ie met jou omgaat?
Als ik een poosje regelmatig iemand zou "zien", vertel ik dat thuis wel, bij mijn ouders, zus en vriendinnen, en die zijn dan hardstikke nieuwsgierig. Dan zou het mij niet lukken om iemand vijf maanden verborgen te houden...
En jouw kennissenkring e.d. weet wel van zijn bestaan af?
Zou je kunnen laten vallen dat ze bij jou thuis best nieuwsgierig naar hem zijn. En dan kijken hoe hij reageert.
Gr. Perel.
zondag 9 september 2007 om 09:14
Als je na 5mnd. nog niet bent betrokken in zijn vrienden/familiekring rinkelen je 'alarmbellen' niet voor niets.Mede omdat je dit niet eerder zo ervaren hebt in vorige relaties waarin je aangeeft dat wist waar je aantoe was met de ander.Ook alwacht je zijn initiatief af.Mss. idd. een idee voorzichtig peilen als het hem wat lijkt wat elkaar voor te stellen bij kenissen/vrienden/fam.
Ik krijg aan de andere kant het idee dat er meer speelt en niet omwille van jouw onzekerheid.Vraag het,dan weet je het ook.Vind het geenszins zeuren.
Ik krijg aan de andere kant het idee dat er meer speelt en niet omwille van jouw onzekerheid.Vraag het,dan weet je het ook.Vind het geenszins zeuren.
zondag 9 september 2007 om 09:23
Zit ik een heel verhaal te typen, wil ik het plaatsen, staat er niets meer bijzonders in dan wat Perel al heeft geschreven. Dus sluit mij bij haar aan.
Ik heb ooit een relatie gehad en na 6 maanden nog nooit zijn vrienden en familie ontmoet. Maar ik wilde niet pushen. Hij kende wel iedereen van mijn kant. We zouden gaan samenwonen dus wilde toch wel eens iemand van zijn kant ontmoetten. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw, hij had een kind van 1 jaar bij zijn ex. Geboren toen wij elkaar al kende. Dit en door andere leugens die toen uitkwamen heb ik de relatie verbroken.
Ik heb ooit een relatie gehad en na 6 maanden nog nooit zijn vrienden en familie ontmoet. Maar ik wilde niet pushen. Hij kende wel iedereen van mijn kant. We zouden gaan samenwonen dus wilde toch wel eens iemand van zijn kant ontmoetten. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw, hij had een kind van 1 jaar bij zijn ex. Geboren toen wij elkaar al kende. Dit en door andere leugens die toen uitkwamen heb ik de relatie verbroken.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 9 september 2007 om 09:44
Na 5 maanden nog niemand van zijn kring ontmoet hebben, vind ook ik behoorlijk lang duren. Kan me voorstellen, dat men na een aantal mislukkingen wat voorzichtiger wordt, maar op een gegeven moment moet je daar over heen zijn.
Persoonlijk denk ik wel dat jij ook op hèm wacht. Misschien zoekt hij dezelfde bevestiging van jou, dat hij op jou wacht?
Wat Mylènevalerie vertelt over die man die zijn kind verzweeg, vind ik best wel raar. Waarom zou je een kind verzwijgen. Als je echt een serieuze relatie wilt, kan dat natuurlijk niet...
Persoonlijk denk ik wel dat jij ook op hèm wacht. Misschien zoekt hij dezelfde bevestiging van jou, dat hij op jou wacht?
Wat Mylènevalerie vertelt over die man die zijn kind verzweeg, vind ik best wel raar. Waarom zou je een kind verzwijgen. Als je echt een serieuze relatie wilt, kan dat natuurlijk niet...
zondag 9 september 2007 om 10:01
Ja, als je in het begin dingen hebt verteld die niet waar zijn en naarmate de omgang een relatie wordt ........... dan zal je op de blaren moeten zitten of verzwijgen en zorgen dat het niet uitkomt door diegene niet in je familie en vriendenkring te betrekken. Ja dat het uiteraard een keer uitkomt is een gegeven, zeker als je gaat samenwonen. Helaas zijn er toch figuren die daar niet aan denken aan het begin van een "relatie" en leugens vertellen. En op een gegeven moment raak je ook verstrikt in je leugens.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 9 september 2007 om 10:23
Na vijf maanden vind jij het toch wel erg noodzakelijk dat hij je aan zijn vrienden en familie voorstelt, dit terwijl jij niet eens dit onderwerp aan durft te snijden.
Het is heel makkelijk om nu te gaan zinspelen op mogelijke leugens van zijn kant in de relatie, maar dat is in zijn geheel niet aan de orde nu.
Princess, jij zult eerst eens een open communicatie moeten gaan hebben met je vriend. Wanneer het voor jou na 5 maanden moeilijk is om een dergelijk relatief makkelijk onderwerp aan te snijden, dan is er toch behoorlijk wat mis relatiegewijs gezien. Niet van zijn kant, maar van jouw kant. Dit soort dingen moet je toch gewoon met elkaar kunnen bespreken?
Het is heel makkelijk om nu te gaan zinspelen op mogelijke leugens van zijn kant in de relatie, maar dat is in zijn geheel niet aan de orde nu.
Princess, jij zult eerst eens een open communicatie moeten gaan hebben met je vriend. Wanneer het voor jou na 5 maanden moeilijk is om een dergelijk relatief makkelijk onderwerp aan te snijden, dan is er toch behoorlijk wat mis relatiegewijs gezien. Niet van zijn kant, maar van jouw kant. Dit soort dingen moet je toch gewoon met elkaar kunnen bespreken?
zondag 9 september 2007 om 10:41
Tja, wanneer wordt ontmoeten ook een relatie? Dat blijft een vaag gebied. Echter zijn achterban weet nergens van. Als ik hem daar naar vraag blijft hij zeggen dat ze nog van niets weten. Ik hoef de familie nou ook niet op stip en sprong te ontmoeten maar het zou wel leuk zijn als hij verteld dat hij iemand ontmoet heeft. Kan natuurlijk altijd nog.
Ik kan ook niemand verbergen dus mijn achterban weet allang dat er iemand in mijn leven is die ik erg leuk vind.
Ach en liegen...............ik geloof niet dat het dat is maar eerder voorzichtigheid of iets dergelijks.
De manier van uiten dat je voor 100% voor iemand gaat kan ook wel verschillend opgevat worden door verschillende mensen. Misschien is dit zijn manier van uiten terwijl ikzelf een ander verwachtingspatroon heb........................
Ik kan ook niemand verbergen dus mijn achterban weet allang dat er iemand in mijn leven is die ik erg leuk vind.
Ach en liegen...............ik geloof niet dat het dat is maar eerder voorzichtigheid of iets dergelijks.
De manier van uiten dat je voor 100% voor iemand gaat kan ook wel verschillend opgevat worden door verschillende mensen. Misschien is dit zijn manier van uiten terwijl ikzelf een ander verwachtingspatroon heb........................
zondag 9 september 2007 om 10:52
eeehm nou dat heb ik nog nooit besproken met iemand hahaha.
Vreemdgaan is voor beide als taboe uitgesproken en na vijf maanden elkaar 3 keer in de week zien................dat is toch meer dan ontmoeten?
Lijkt me...........of moet je tegenwoordig nog steeds "verkering" vragen hahaha dan ga ik dat namelijk vanmiddag meteen doen
Vreemdgaan is voor beide als taboe uitgesproken en na vijf maanden elkaar 3 keer in de week zien................dat is toch meer dan ontmoeten?
Lijkt me...........of moet je tegenwoordig nog steeds "verkering" vragen hahaha dan ga ik dat namelijk vanmiddag meteen doen
zondag 9 september 2007 om 11:25
Je beschrijft dat je twijfelt aan zijn betrokkenheid, dat je zijn familie en vrienden nog nooit hebt ontmoet en dat je eigenlijk niet weet hoe lang jullie relatie al aan de gang is. Ik geef aan dat dit in mijn ogen zaken zijn die je samen bespreekt en zoals ik het lees vind jij die suggestie vooral grappig. Dat begrijp ik niet helemaal.
zondag 9 september 2007 om 11:35
Ik heb 2x in eenzelfde situatie gezeten. In beide gevallen dacht ik; ach, laten we nou eerst elkaar maar eens leren kennen voordat we het de wijde wereld vertellen; ik heb geen haast. De eerste keer heb ik dit bijna een jaar volgehouden; een jaar van onzekerheid; wel veel woorden, weinig daden. De 2e keer een half jaar. Als we samen waren was het super maar verder wist hij niets van mijn 'normale leven'en ik niets van de zijne. Voorzover ik weet ben ik niet bedrogen maar wat ik wel weet is dat de mannen niet de volle 100% voor me gingen. Achteraf zijn er alarmbellen..natuurlijk. 95% was in mijn huis/stad. Toen ik er uiteindelijk wél naar vroeg kwam de aap uit de mouw; ze wisten het niet wat ze wilden blabalabla. Een 3e keer gaat er niet van komen. Na ongeveer 3 dates wil ik toch mijn plek weten.
zondag 9 september 2007 om 12:13
Nou grappig.... in zoverre. Ik heb 3 lange relaties gehad en ik heb na de basisschool nooit meer iemand hoeven vragen of hij verkering wilde. Ik associeer dat dan ook meer met de gesprekjes die we op de basisschool hadden wanneer je iemand verkering vraagt. Eigenlijk liepen dat soort dingen als vanzelf in mijn vorige relaties. Het is nu voor het eerst dat ik word geconfronteerd met iemand die of andere verwachtingen heeft of waarbij ik inderdaad moet twijfelen aan zijn betrokkenheid. Dus het word nu ook voor het eerst dat ik zo'n gesprek in moet gaan. Eigenlijk heb ik dan ook geen idee hoe ik dat aan moet pakken..
zondag 9 september 2007 om 12:23
Dat ga ik vanmiddag ook doen maar ik dacht dat ik zeurde als ik hier een gesprek over zou beginnen. Dus ik dacht even checken of anderen dit zien als zeuren, claimen of pushen of iets dergelijks.
Het is zeker ook niet zo dat ik morgen bij zijn ouders op de stoep wil staan!!! maar het zou wel aardig zijn als hij verteld dat er iemand in zijn leven is..........
Het is zeker ook niet zo dat ik morgen bij zijn ouders op de stoep wil staan!!! maar het zou wel aardig zijn als hij verteld dat er iemand in zijn leven is..........
zondag 9 september 2007 om 12:31
Al ik je eerste bericht goed lees dan lijkt of je slechts twee opties hebt: zeuren of afwachten. Is dat nou zo? Als je een gelijkwaardige relatie wilt dan hebben jullie allebei het recht om uit te spreken welke wensen en verwachtingen je hebt van de relatie. Vervolgens bespreek je samen de overenkomsten en de verschillen en probeer je samen tot een vergelijk te komen. Dat heeft niets te maken met zeuren of claimen, dat is normaal constructief gedrag dat hoort bij een volwassen relatie. Maarja, als jouw intuïtie klopt dan kun je nu al voorspellen wat er zal gebeuren. Dan zal hij je geen antwoord gaan geven op je vragen en je vervolgens gaan beschuldigen van claimerig gedrag. De bedoeling van zo'n beschuldiging is dat jij "terugkruipt in je hok" zodat hij weer zijn gang kan gaan.
Neemt hij jouw zorgen en wensen serieus dan kunnen jullie volle kracht vooruit. Maakt hij je belachelijk dan weet je onmiddellijk waar je aan toe bent.
Neemt hij jouw zorgen en wensen serieus dan kunnen jullie volle kracht vooruit. Maakt hij je belachelijk dan weet je onmiddellijk waar je aan toe bent.
zondag 9 september 2007 om 12:37
En zeg dan alseblieft niet; "ik wil met je praten" maar "ik wil je iets vragen" of 'wanneer ontmoet ik je vrienden? Het lijkt me leuk om hen te ontmoeten'.
ik denk dat het belangrijk is om het luchtig te houden maar wel duidelijk te maken dat het tijd wordt voor een verandering/stapje verder.
Zet em op!
ik denk dat het belangrijk is om het luchtig te houden maar wel duidelijk te maken dat het tijd wordt voor een verandering/stapje verder.
Zet em op!
dinsdag 11 september 2007 om 17:18
zo gesprekje aan gewaagd;
Ik weet nog niet wat ik er mee moet.
Als iemand tegen je zegt......ik vind dit tempo wel prima zo. Op zich niets mis mee. Maar wat als iemand zegt............ in mijn vorige relatie heb ik 7 jaar lang heel heel heel heel veel rekening moeten houden met mijn partner (door omstandigheden) en daar ben ik nu wel een beetje klaar mee. Ik geniet ervan dat ik nu zelf kan beslissen wat ik kan doen. Het heeft niets te maken met hoe ik voor je voel maar ik heb die ruimte nu nodig. Het is zeker niet persoonlijk bedoelt.
Is dit niet een beetje een vreemde instelling? Kan iemand veel gevoel voor je hebben en toch zo zijn eigen weg willen gaan?
Op zich heb ik geen moeite met iemand die ruimte te geven en langzaam een relatie op te bouwen. Pfff we hoeven niet direct dag in dag uit samen op de bank te hangen maar goed..........dit argument kan ik vanuit zijn achtergrond wel begrijpen maar moet ik mij dan niet af vragen of hij wel toe is aan een nieuwe relatie?
Zouden jullie iemand die tijd/ geven om op die manier met zijn verleden om te gaan binnen een nieuwe relatie?
Ik weet nog niet wat ik er mee moet.
Als iemand tegen je zegt......ik vind dit tempo wel prima zo. Op zich niets mis mee. Maar wat als iemand zegt............ in mijn vorige relatie heb ik 7 jaar lang heel heel heel heel veel rekening moeten houden met mijn partner (door omstandigheden) en daar ben ik nu wel een beetje klaar mee. Ik geniet ervan dat ik nu zelf kan beslissen wat ik kan doen. Het heeft niets te maken met hoe ik voor je voel maar ik heb die ruimte nu nodig. Het is zeker niet persoonlijk bedoelt.
Is dit niet een beetje een vreemde instelling? Kan iemand veel gevoel voor je hebben en toch zo zijn eigen weg willen gaan?
Op zich heb ik geen moeite met iemand die ruimte te geven en langzaam een relatie op te bouwen. Pfff we hoeven niet direct dag in dag uit samen op de bank te hangen maar goed..........dit argument kan ik vanuit zijn achtergrond wel begrijpen maar moet ik mij dan niet af vragen of hij wel toe is aan een nieuwe relatie?
Zouden jullie iemand die tijd/ geven om op die manier met zijn verleden om te gaan binnen een nieuwe relatie?
donderdag 13 september 2007 om 22:14
Hey princess,
hoe is het nu met je?
Ik herken mezelf in jouw titel (durf ook niet te communiceren met mijn vriend omdat ik bang ben dat ik zeur) en heb ook het gevoel dat mijn vriend er niet 100% voor gaat. Dat is al vanaf het begin zo en nu 2 jaar later nog zo...
Wat ga jij met zijn informatie doen?
Sterkte in ieder geval!
X
hoe is het nu met je?
Ik herken mezelf in jouw titel (durf ook niet te communiceren met mijn vriend omdat ik bang ben dat ik zeur) en heb ook het gevoel dat mijn vriend er niet 100% voor gaat. Dat is al vanaf het begin zo en nu 2 jaar later nog zo...
Wat ga jij met zijn informatie doen?
Sterkte in ieder geval!
X
