vraag me af

Ik denk dat je sowieso altijd iedere situatie van alle kanten moet bekijken.



Ik had nog wat nader research gedaan en kwam tot de ontdekking dat er in huize Klauwhamer nog wel meer speelde : een zeer sterke kinderwens van de TO die in februari van dit jaar ook al een keer tot een breuk en zeer frequente ruzies heeft geleid (drammen, er steeds weer over beginnen). En financieel stond het er ook anders voor als ze in dat topic schreef : ze schreef dat ze een WAO-uitkering had, maar vermeldde er niet bij dat ze veel meer vermogen had als haar vriend en een schenking van haar ouders had gekregen die ze buiten de relatie wilde houden.

Dus soms kun je een bepaald voorval niet als een op zichzelf staande gebeurtenis beoordelen, maar zijn er vele faktoren die hebben geleid tot......



Feit blijft dat ik geweld ten alle tijde afkeur, maar ook gedrag wat daartoe kán leiden. Je moet niet zuigen, zeuren en tergen. Een vrouw zal daar op een andere manier op reageren bij gebrek aan testosteron. Mannen zijn gewend om te vechten en dat wordt ze ook bijgebracht, oorlogen worden ook allemaal door mannen gevoerd en van alle geweldsdelicten zijn het meest mannen die die begaan hebben. Wel degelijk iets om rekening mee te houden. Soms haalt iemand dat oerinstinct binnen een relatie naar boven.



Marion

Ik denk dat het veel erger is wanneer het thuis gebeurt. Omdat je dat meemaakt met iemand die in theorie van jou zou moeten houden. Je moet verdomd sterk zijn volgens mij, wil je altijd de emotionele afstand bewaren tot de situatie om niet te gaan denken dat je het misschien toch wel verdiend heb. En dat maakt een hoop kapot in jezelf, al het vanzelfsprekende vertrouwen, in jezelf, in anderen , in wat je kunt en bent en mag zijn. In de buitenwereld met een vreemde is het veel makkelijker om het te relativeren en te weten dat dat nou echt nergens voor nodig was en onzinnig van die ander.



En ik heb het idee dat geweld heel vaak een wisselwerking is tussen mensen. En dan heb ik het niet zozeer over schuld, want sommige dingen horen gewoon niet te gebeuren. Maar er gebeurt iets op een volgens mij behoorlijk onbewust niveau, een ontmoeting van een stuk machtslust in de een en een stuk machteloosheid in de ander. En idd wrs in veel gevallen dat beiden in feite allebei die stukken in zich dragen, alleen dat het zich anders uit.



Ik heb eenmaal een relatie gehad met een behoorlijk overheersende man. En ik ben normaal echt niet zo snel stil te krijgen. Maar ik voelde me op een gegeven moment zo in een hoek gedrukt. En hij werd dan weer gestoord van mijn passiviteit, mijn gevoel van machteloosheid. En werd dus weer nog agressiever. En grappig genoeg begreep ik hem wel. Als iemand erbij gaat liggen op emotioneel vlak van nou schop me maar, ik weet het verder ook niet meer, dan begrijp ik dat dat in hoge mate irriteert.



Ik heb er veel over nagedacht toendertijd. En ben gaan begrijpen dat ik ook een aandeel had ook al was ik niet aan het zuigen, bedoelde ik het goed en wilde ik gewoon gelijkwaardigheid en welwillendheid van twee kanten. Ik had veel assertiever moeten zijn, veel beter mijn grenzen moeten bewaken, hem veel sneller de spreekwoordelijke schop onder zijn kont moeten geven. Ik denk dat het er deels mee te maken heeft dat vrouwen zo vreselijk lang dit soort dingen niet geleerd zijn omdat het geen typische "vrouwelijke" waarden zijn. En dus dat veel vrouwen een gevoel van macht ergens anders in gaan zoeken.

Ik bedoelde niet de praktische kant van wat erger is . In beide gevallen vind ik het niet kunnen en ook dat er 's gekeken moet worden waarom iemand zo explodeert. Dus een combinatie van verontwaardiging en begrip opbrengen haha? Zolang het begrip opbrengen maar niet ten koste van jezelf gaat in een geweldadige situatie, het is wel de verantwoordelijkheid van de "dader" om ermee aan de slag te gaan.



Maar de emotionele kant, tja dan kies ik voor thuis.

Ravynna, in het gevalletje klauwhamer, zoals deze week besproken op het forum, was er geen sprake van geweld. er is nooit in die relatie geweld geweest. De man in kwestie heeft met een klauwhamer gegooid, maar niet gericht gegooid. Slachtoffer in deze blies de boel behoorlijk op om haar gelijk te halen.

Geweld thuis is erg, heel erg. De omgeving waar je je veilig moet voelen, is niet veilig.



In het specifieke klauwhamer geval was het heel erg goed de situatie van beide kanten te belichten, omdat er daadwerkelijk geen geweld heeft plaatsgevonden, er vloog een klauwhamer door de lucht die niet gericht gegooid is.

Feitelijk een uitbarsting van onmacht.



Het is altijd goed beide kanten te belichten. Maar het forum fungeert hier niet als rechtbank. Wanneer een vrouw hier gaat posten die mishandeld is, dan is van primair belang om haar steun te bieden om toch heel snel hulp te gaan zoeken. Dan is er basis om een aanklacht of melding maken bij de politie en deze zullen verdere actie ondernemen. Deze zullen later de situatie van beide kanten belichten, maar ook daar geldt veiligheid eerst.

Ja ik snap wat je bedoelt, ik vind dat ook opvallend. Misschien omdat geweld door een vreemde vaak maar op een manier verklaard kan worden, een impuls vanuit iemand zelf, en dus dat anderen dan vanzelf gaan nadenken over wat die impuls geweest kan zijn. Terwijl bij huiselijk geweld ik me kan voorstellen dat je niet ook nog eens het slachtoffer kritisch wil aan gaan zitten kijken zo van: hoe heb je dit aan jezelf te danken. Dus dat de dader gewoon wel heeeel erg fout moet zijn. Die patronen zijn uberhaupt voor een buitenstaander minder makkelijk te zien en al helemaal moeilijk om te beoordelen.

Ik ben dan wel uit het verkeerde 'kamp' - kon klauwhamerman helemaal begrijpen- maar toch mijn bijdrage. Persoonlijk vind ik nog steeds dat er een onderscheid is tussen mishandeling en incidenteel geweld. Zowel in het klauwhamergeval, als in het busgeval, was sprake van een explosieve situatie waarin de vrouw het eerst minstens zo gewelddadig was. Zij het op een andere manier: door te pesten en door iemands eigendom aan te randen.



Ik vind deze andere manier van gewelddadig zijn op geen enkele manier minder slecht dan de manier van busman en klauwhamerman. Waarom zou fysiek letsel per se erger moeten zijn dan geestelijk letsel? Het is toch idioot dat daar onderscheid in gemaakt zou moeten worden? Mensen doen elkaar pijn op de manier die ze het best ligt. Deze vrouwen door passief aggressief te zijn, deze mannen door ze beet te grijpen.



Als die vrouwen geweld zo verafschuwen, moeten ze het zelf ook niet gebruiken. Eigen schuld, dikke bult.

Hee wat grappig! Hebben we toch verschillende visies. Ik kon zelfs die chauffeur wel begrijpen, al vond ik het idioot gedrag. Mensen vinden het over het algemeen niet zo leuk als hun bezittingen worden geschonden. Handtasvrouw zat met haar tengels aan zijn 'eigendom': de bus. En dat was voor chauffeur blijkbaar de druppel.



Eerst doet ze moeilijk omdat buschauffeur geen wisselgeld heeft (kan die kerel daar wat aan doen?), en ze dus geen kaartje kan kopen. Dan wordt ze verontwaardigd als ze niet mee mag (duhh, niet betalen = niet product krijgen. Niet zo'n rare regel binnen het kapitalisme). Vervolgens geeft ze de buschauffeur een trap na, door haar tas tegen de bus aan te jenken, zijn persoonlijke leefsfeer! Sja, ik vind het niet zo gek dat hij dan boos wordt, haar acties waren minstens zo gewelddadig.



Als ze niet gewelddadig behandeld wil worden, moet ze dat zelf ook niet doen. Dan kun je je hysterisch gaan afvragen wat er mis is met de maatschappij, maar je kunt ook accepteren dat je eigen invloed op die maarschappij misschien veel groter is dan je denkt.

ravynna schreef op 14 september 2007 @ 09:38:

ik vond het gewoon frappant dat sommige mensen voor de ene situatie totaal geen begrip konden opbrengen voor de "dader" ( geweld is geweld etc )en in de andere situatie wel.



en als ikzelf moet kiezen, ja dan vind ik ook geweld thuis erger.

Ik wil niet overdreven kritisch doen, maar misschien had je wat meer bijdragen moeten lezen die na jouw opmerking op dat forum kwamen.



Ten eerste gaat jouw vergelijking niet op. Er werd van twee kanten geweld gebruikt en de vrouw begon zelfs. De juist analogie zou dus zijn een relatie waarin de vrouw eerst met haar tasje de man slaat en de man dan terug geweld gebruikt. In dat geval zou ik niet zeggen: dump die vent, want ik zou die vent ook aanraden om haar te dumpen. Dus ga beide in therapie.



Ten tweede kent de buschauffeur die vrouw niet en de echtgenoot kent haar wel. Die zou dus geen geweld tegen haar terug hoeven gebruiken maar kan gewoon naar de politie stappen en haar aangeven. De chauffeur wilde haar staande houden om haar over te dragen aan de beveiliging. Dan kan gepast geweld effectief zijn. Als zij weg wil lopen, bijvoorbeeld, want als ze dat doet vinden ze haar nooit meer en kan hij haar niet aangeven. Nou overdreef die chauffeur, hij had haar ook wel gewoon verbaal staande kunnen houden, maar in zo'n geval kan gepast en niet overdreven geweld dus in mijn ogen een gepast instrument zijn. In een relatie niet.



Zo, hopen dat je het nu wel leest.

Ik denk dat je naar het type geweld moet kijken.

De man met de hamer was waarschijnlijk overspoeld door woede, onmacht en frustratie, en er volgde een primaire reactie. Niet per sé gewelddadig tegen de vrouw in kwestie gericht, maar wel een afdoende 'laat me met rust / zeik niet aan mijn hoofd'.

De busschauffeur die al in de aanloop van het geheel een opgefokte houding had, fokte de dame met de tas met zijn gedrag ook op, waarna zij tegen de bus sloeg met haar tas. Haar agressie was een uiting van en frustratie (hoe kon zij hem raken? tegen de bus slaan was een redelijk veilige optie maar een duidelijk signaal (dacht ze)). Vervolgens stapte hij uit, sleepte haar over straat en zette haar vast in de bus. Zij actie vind ik buitenproportioneel. Zijn stemming op dat moment icm zijn karakter plus de agressie van de dame met de tas deed hem overgaan tot die actie. Had de dame met de tas niet tegen de bus geslagen was het niet gebeurd. Had de chauf een betere stemming gehad, was het niet gebeurd. Had de chauf een ander karakter gehad was het niet gebeurd.

ehh, wat was ook alweer de vraag?

Vana77 schreef op 14 september 2007 @ 12:28:

ehh, wat was ook alweer de vraag?

Iets met geweld binnen relatie vs geweld buiten relatie

Begrip voor iemand is mooi, maar je bent als partner niet elkaars hulpverlener. Dus prachtig als iemand wil analiseren waarom de man met de hamer gooide... maar ik ben dan wel weg. Ik ga niet moedwillig letsel ondergaan omdat ik die man begrijp.

Het vertrouwen zou bij mij ook weg zijn, iets wat ik FUNDAMENTEEL vind voor een relatie!!



En dat hij niet gericht gooide, vind ik toeval en een ontzettende slappe verdediging.



En geweld komt mi. ALTIJD door frustratie en opgefokt zijn en dingen hebben opgespaard en opgepot totdat je barst. Het is dan zaak dat in deze samenleving op een andere manier kwijt te kunnen want we leven niet meer in de Middeleeuwen of hunebedtijdperk.



Dus soorten van geweld, of onderscheid maken door wie en waar iets gebeurt.. vind ik een nondiscussie.

shapeshifter schreef op 15 september 2007 @ 13:32:

En geweld komt mi. ALTIJD door frustratie en opgefokt zijn en dingen hebben opgespaard en opgepot totdat je barst. Het is dan zaak dat in deze samenleving op een andere manier kwijt te kunnen want we leven niet meer in de Middeleeuwen of hunebedtijdperk.

En wat als je iemand die iets misdaan heeft staande wilt houden en overdragen aan de autoriteiten? Bijvoorbeeld iemand die inbreekt in je huis, of die net een oud dametje heeft ontlast van haar handtasje. Als die persoon weg wil wandelen voor de politie gearriveerd is, dan moet je hem laten gaan (en kan je hem wsl nooit meer terugvinden) of je moet hem tegenhouden. En een houdgreep of armklem wordt toch echt gezien als geweld.