Relaties
alle pijlers
Moet ik voor de 2e x alles opgeven???
dinsdag 18 september 2007 om 00:58
Ik heb ruim 2 1/2 jr geleden een leuke vent ontmoet,na 8 mnd gingen we samenwonen.
Vorig jr zomer kwamen er scheuren in de relatie,de rede??..pfff teveel om op te noemen.
Zeer lastige ex (van zijn kant) beide relatie van ruim 14 jr achter de rug en dus 'n behoorlijke rugzak,het hebben van kinderen in div leeftijden die niet met elkaar door één deur konden en ook nog eens (zijn kids) door hun moeder zó werden opgestookt dat 'n leuk weekend met z'n allen niet mogelijk was,zijn moeder die zich overal mee bemoeide,veel gezeur rond zijn scheiding,kortom 'n hele slechte en moeizame start,hij dook liever de kroeg in dan te praten,ik trok meer en meer naar mijn zoon.
Vorig jr augustus besloot hij dat het zo niet meer kon en zijn we apart gaan wonen,ik ben met pijn in mijn hart met mijn zoon in 'n heel klein huisje gaan wonen in 'n hele andere plaats.
Mijn zoon werd in die periode ernstig ziek en heeft 2 wk in het ziekenhuis gelegen,ik moest ondertussen verhuizen en mijn nieuwe huisje opknappen en inrichten.
Mijn vriend heeft me wel geholpen met het opknappen en heeft me eigenlijk nooit laten vallen in die periode,daarbij heb ik veel hulp gehad van lieve mensen om me heen.
Eigenlijk zouden we elkaar een tijdje met rust laten en kijken of we nog verder wilden samen,maar door die omstandigheden zagen we elkaar bijna iedere dg.
Mensen om me heen zeiden dat mijn vriend die dingen alleen maar deed uit schuldgevoel,als mijn zoon niet zo ziek was geworden had hij mij aan mijn lot over gelaten zeiden ze.
Maar ik hield nog steeds van hem en kon me niet voorstellen dat iemand tot diep in de nacht in je huis bezig is en daardoor zijn eigen verhuizing uitstelde,3x per dg op neer rijdt naar het ziekenhuis,spullen voor je betaald,enz.
Nu zijn we alweer een jr verder en in dat jr zijn er vreselijk veel dingen gebeurd en bijna hadden we er echt 'n punt achter gezet,onze relatie is heftig...in alles.
Als het goed gaat is het supergoed en als we ruzie hebben dan knalt het ook echt tussen ons,maar we hebben leren praten met elkaar,zijn ex is (zo goed en kwaad als dat gaat als je samen kids hebt) uit de picture,zijn moeder bemoeit zich minder met ons,mijn zoon heeft meer respect voor de situatie en de kids gaan beter met elkaar om,zijn kids zijn zó lief tegen mij en weten dat wat hun moeder over mij zegt niet waar is.
Nu wil mijn vriend héél graag weer gaan samen wonen,hij zegt dat hij nu weet waar het allemaal aan lag en neemt voor 75% de schuld op zich.
Ik ben ondertussen gaan wennen aan mijn "madurodam huisje" en aan mijn vrijheid,als ik een avond lekker op de bank wil hangen en niet wil koken of wil afwassen dan kan dat.
Ik zie mijn vriend 3 á 4 dg per wk en als ik er geen zin in heb dan zeg ik dat,als we samen zijn is het wel altijd leuk.
Geen gezeur over bv het huishouden,iets waar ik 'n hekel aan heb om te doen en mijn vriend nogal spik en span in is.
Koken is voor mij iets waar ik zo snel mogelijk vanaf wil zijn,maar mijn vriend vindt het fijn als zijn prakkie op tafel staat als hij uit zijn werk komt.
Nu opeens wil hij overal over praten,hij heeft om de wk 'n werkster die wat het betreft best iedere wk kan komen en volgens hem kunnen we 'n schema maken over wie wat doet in huis.
Ik heb zoiets van,waarom kan het nu wel???.
Ik ben huiverig om bij hem in te trekken,maar ik mis hem ook als we niet samen zijn.
Ik ben nu 'n paar weken bij hem aan het "logeren" en het gaat goed en voelt super,maar ik mis mijn huisje ook.
Ik heb 'n tijdelijke woning waar ik op den duur uit moet,dus ik kan mijn huis niet aanhouden.
Maar het zweet breekt me uit als ik aan vorig jr denk,toen stond ik gewoon op straat!.
Wat moet ik doen?kunnen wij hieruit komen?
Vorig jr zomer kwamen er scheuren in de relatie,de rede??..pfff teveel om op te noemen.
Zeer lastige ex (van zijn kant) beide relatie van ruim 14 jr achter de rug en dus 'n behoorlijke rugzak,het hebben van kinderen in div leeftijden die niet met elkaar door één deur konden en ook nog eens (zijn kids) door hun moeder zó werden opgestookt dat 'n leuk weekend met z'n allen niet mogelijk was,zijn moeder die zich overal mee bemoeide,veel gezeur rond zijn scheiding,kortom 'n hele slechte en moeizame start,hij dook liever de kroeg in dan te praten,ik trok meer en meer naar mijn zoon.
Vorig jr augustus besloot hij dat het zo niet meer kon en zijn we apart gaan wonen,ik ben met pijn in mijn hart met mijn zoon in 'n heel klein huisje gaan wonen in 'n hele andere plaats.
Mijn zoon werd in die periode ernstig ziek en heeft 2 wk in het ziekenhuis gelegen,ik moest ondertussen verhuizen en mijn nieuwe huisje opknappen en inrichten.
Mijn vriend heeft me wel geholpen met het opknappen en heeft me eigenlijk nooit laten vallen in die periode,daarbij heb ik veel hulp gehad van lieve mensen om me heen.
Eigenlijk zouden we elkaar een tijdje met rust laten en kijken of we nog verder wilden samen,maar door die omstandigheden zagen we elkaar bijna iedere dg.
Mensen om me heen zeiden dat mijn vriend die dingen alleen maar deed uit schuldgevoel,als mijn zoon niet zo ziek was geworden had hij mij aan mijn lot over gelaten zeiden ze.
Maar ik hield nog steeds van hem en kon me niet voorstellen dat iemand tot diep in de nacht in je huis bezig is en daardoor zijn eigen verhuizing uitstelde,3x per dg op neer rijdt naar het ziekenhuis,spullen voor je betaald,enz.
Nu zijn we alweer een jr verder en in dat jr zijn er vreselijk veel dingen gebeurd en bijna hadden we er echt 'n punt achter gezet,onze relatie is heftig...in alles.
Als het goed gaat is het supergoed en als we ruzie hebben dan knalt het ook echt tussen ons,maar we hebben leren praten met elkaar,zijn ex is (zo goed en kwaad als dat gaat als je samen kids hebt) uit de picture,zijn moeder bemoeit zich minder met ons,mijn zoon heeft meer respect voor de situatie en de kids gaan beter met elkaar om,zijn kids zijn zó lief tegen mij en weten dat wat hun moeder over mij zegt niet waar is.
Nu wil mijn vriend héél graag weer gaan samen wonen,hij zegt dat hij nu weet waar het allemaal aan lag en neemt voor 75% de schuld op zich.
Ik ben ondertussen gaan wennen aan mijn "madurodam huisje" en aan mijn vrijheid,als ik een avond lekker op de bank wil hangen en niet wil koken of wil afwassen dan kan dat.
Ik zie mijn vriend 3 á 4 dg per wk en als ik er geen zin in heb dan zeg ik dat,als we samen zijn is het wel altijd leuk.
Geen gezeur over bv het huishouden,iets waar ik 'n hekel aan heb om te doen en mijn vriend nogal spik en span in is.
Koken is voor mij iets waar ik zo snel mogelijk vanaf wil zijn,maar mijn vriend vindt het fijn als zijn prakkie op tafel staat als hij uit zijn werk komt.
Nu opeens wil hij overal over praten,hij heeft om de wk 'n werkster die wat het betreft best iedere wk kan komen en volgens hem kunnen we 'n schema maken over wie wat doet in huis.
Ik heb zoiets van,waarom kan het nu wel???.
Ik ben huiverig om bij hem in te trekken,maar ik mis hem ook als we niet samen zijn.
Ik ben nu 'n paar weken bij hem aan het "logeren" en het gaat goed en voelt super,maar ik mis mijn huisje ook.
Ik heb 'n tijdelijke woning waar ik op den duur uit moet,dus ik kan mijn huis niet aanhouden.
Maar het zweet breekt me uit als ik aan vorig jr denk,toen stond ik gewoon op straat!.
Wat moet ik doen?kunnen wij hieruit komen?
vrijdag 21 september 2007 om 01:22
Als je bij voorbaat al denkt dat het samenwonen misschien gaat mislukken, lijkt me dat je dan beter kunt wachten. Er zijn nu al aanwijzingen waardoor je kunt weten dat het moeilijk zal worden. Geen goede insteek en zeker geen goed begin. Dan begin je al met een achterstand, in feite. De basis moet goed zijn en als je dan gaat samenwonen, kun je vanuit die basis verder uitbouwen. Als je iets wilt kopen terwijl je al schulden hebt, dan voelt dat ook minder lekker en krijg je er een probleem bij...
vrijdag 21 september 2007 om 12:47
Is het mogelijk wel samen te gaan wonen maar je huisje nog een tijdje aan te houden, financieel bedoel ik? Heb je misschien een nichtje ofzo die tijdelijk in jouw huis wil logeren zodat je de kosten wat kunt drukken?
Ik heb ook een `lat`relatie, wij hebben allebei ons eigen huis en ik vind het goed zo. We hebben 1 dochtertje samen en ik heb al 5 kinderen uit mijn vorige huwelijk dus dat is een huis vol.
Mijn vriend heeft echter bijna altijd alleen gewoond, is net als jouw vriend behoorlijk netjes en precies.
Soms zou ik wel samen willen gaan wonen maar aan de andere kant benauwd het me heel erg, ik denk dat het veel meer ontspannen is nu we ieder ons plekje hebben.
We hebben gewoon een volwaardige realtie en absoluut niet alleen om de sex ( alhoewel die heel fijn is :-)), maar we kiezen ervoor ook momenten te hebben dat we alleen zijn.
Ik denk dat in jouw geval een werkster nemen al een stuk verlichting brengt, zodat de druk van `oh je, de ramen zijn weer vies ` er al een beetje af is.
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat je het een beetje eng vind, maar je zegt zelf dat een hoop problemen al een stuk beter gaan, dus misschien moet je gewoon de stap wagen!
Ik heb ook een `lat`relatie, wij hebben allebei ons eigen huis en ik vind het goed zo. We hebben 1 dochtertje samen en ik heb al 5 kinderen uit mijn vorige huwelijk dus dat is een huis vol.
Mijn vriend heeft echter bijna altijd alleen gewoond, is net als jouw vriend behoorlijk netjes en precies.
Soms zou ik wel samen willen gaan wonen maar aan de andere kant benauwd het me heel erg, ik denk dat het veel meer ontspannen is nu we ieder ons plekje hebben.
We hebben gewoon een volwaardige realtie en absoluut niet alleen om de sex ( alhoewel die heel fijn is :-)), maar we kiezen ervoor ook momenten te hebben dat we alleen zijn.
Ik denk dat in jouw geval een werkster nemen al een stuk verlichting brengt, zodat de druk van `oh je, de ramen zijn weer vies ` er al een beetje af is.
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat je het een beetje eng vind, maar je zegt zelf dat een hoop problemen al een stuk beter gaan, dus misschien moet je gewoon de stap wagen!
vrijdag 21 september 2007 om 14:41
vrijdag 21 september 2007 om 22:29
Hij zegt dat hij het alleen wonen na 'n jaar wel heeft gezien,hij vindt het gezelliger om samen te wonen.
Ik loop idd wel een beetje op mijn tenen,ik ben nu alweer 3 weken bij hem en ik let er echt op dat ik meer doe dan normaal in het huishouden.
Maar ik merk aan hem ook dat hij meer doet,hij kan nou wel leuk roepen dat ie alles spik en span wil hebben maar hij is ook best makkelijk hoor,volle asbak bij de computer,leeg glas naast het bed,kleding op de grond en nu net heeft ie toevallig de keuken schoon gemaakt.
Ach ik denk dat we daar wel uit komen,volgende week komt de hulp weer...hahaha,nee ff zonder dollen ik vind het zelfs een beetje genant dat we hulp in de huishouding nodig hebben.
Ik kan mijn huisje helaas niet aanhouden,het is zowiezo een tijdelijke woning en ik heb niemand die erin wil en zelf de huur blijven betalen dat gaat niet lukken.
Ik kon nog tot ongeveer eind volgend jaar in het huisje blijven en vanuit daar zou ik dichter bij mijn vriend in de buurt proberen te gaan wonen,maar ik was vandaag even in mijn huis en dat viel me zwaar hoor.
Het is tóch mijn plekje,met mijn spulletjes,maar mijn zoon wist niet hoe snel hij weer weg moest komen.
Hij heeft het veel meer naar zijn zin bij mijn vriend in huis,hij zit dichter bij school en bij zijn vrienden.
Ik hoop echt dat het gaat lukken,helaas heeft mijn vriend van zijn moeder mee gekregen dat de vrouw het huishouden doet en dat de man werkt...tja bij zijn ex werkte dat zo.
Bij mij gaat dat gewoon niet op,ik werk ook en zou daar niet mee willen stoppen.
Ik zou best met der tijd een dag minder willen gaan werken,ik werk er nu 5 maar dan nog zou ik niet 2x per dag de vloer dweilen en de wc schoonmaken zoals zijn ex dat deed.
Ik ben er nog niet helemaal uit,maar toen ik vorig jaar alleen met m'n zoon kwam te wonen waren er een aantal mensen die zeiden dat het wel goed kwam en dat ik écht niet iedere avond alleen zou zitten,deze mensen wonen op 5 en 10 min afstand van me en zouden gezellig langs komen.
Maar die zelfde mensen moeten nu nog gezellig langs komen,iedereen gaat toch door met z'n leven.
Vriendinnen om me heen gaan samenwonen,gaan trouwen,krijgen kinderen,enz en tegen mij zeggen die zelfde meiden dat ik maar lekker moet blijven latten...dat vind ik raar.
Ik loop idd wel een beetje op mijn tenen,ik ben nu alweer 3 weken bij hem en ik let er echt op dat ik meer doe dan normaal in het huishouden.
Maar ik merk aan hem ook dat hij meer doet,hij kan nou wel leuk roepen dat ie alles spik en span wil hebben maar hij is ook best makkelijk hoor,volle asbak bij de computer,leeg glas naast het bed,kleding op de grond en nu net heeft ie toevallig de keuken schoon gemaakt.
Ach ik denk dat we daar wel uit komen,volgende week komt de hulp weer...hahaha,nee ff zonder dollen ik vind het zelfs een beetje genant dat we hulp in de huishouding nodig hebben.
Ik kan mijn huisje helaas niet aanhouden,het is zowiezo een tijdelijke woning en ik heb niemand die erin wil en zelf de huur blijven betalen dat gaat niet lukken.
Ik kon nog tot ongeveer eind volgend jaar in het huisje blijven en vanuit daar zou ik dichter bij mijn vriend in de buurt proberen te gaan wonen,maar ik was vandaag even in mijn huis en dat viel me zwaar hoor.
Het is tóch mijn plekje,met mijn spulletjes,maar mijn zoon wist niet hoe snel hij weer weg moest komen.
Hij heeft het veel meer naar zijn zin bij mijn vriend in huis,hij zit dichter bij school en bij zijn vrienden.
Ik hoop echt dat het gaat lukken,helaas heeft mijn vriend van zijn moeder mee gekregen dat de vrouw het huishouden doet en dat de man werkt...tja bij zijn ex werkte dat zo.
Bij mij gaat dat gewoon niet op,ik werk ook en zou daar niet mee willen stoppen.
Ik zou best met der tijd een dag minder willen gaan werken,ik werk er nu 5 maar dan nog zou ik niet 2x per dag de vloer dweilen en de wc schoonmaken zoals zijn ex dat deed.
Ik ben er nog niet helemaal uit,maar toen ik vorig jaar alleen met m'n zoon kwam te wonen waren er een aantal mensen die zeiden dat het wel goed kwam en dat ik écht niet iedere avond alleen zou zitten,deze mensen wonen op 5 en 10 min afstand van me en zouden gezellig langs komen.
Maar die zelfde mensen moeten nu nog gezellig langs komen,iedereen gaat toch door met z'n leven.
Vriendinnen om me heen gaan samenwonen,gaan trouwen,krijgen kinderen,enz en tegen mij zeggen die zelfde meiden dat ik maar lekker moet blijven latten...dat vind ik raar.
zaterdag 22 september 2007 om 10:30
O, je woont (logeert) nu alweer bij hem. 3 Wkn en je loopt nu al op je tenen. Je vriend kan van huis uit en vanuit zn vorige relatie wel gewend zijn dat de vrouw het huishouden doet, maar als hij met jou samenwoont doet dat er niet meer toe. Dan telt jouw visie, jouw mening, jouw eigenheid ook. In de praktijk pas jij je alweer aan. Ik zou het logischer vinden (als hij perse weer wil samenwonen) dat hij zich nu uit de naad loopt om maar te laten zien hoe goed het kan gaan.
Ik zie je veel redenen noemen om weer te gaan samenwonen, hij wil het, je zoon wil het, het is voordeliger, maar het klinkt allemaal niet erg bemoedigend en al helemaal niet of je het echt wilt.
Alleen je topictitel "moet ik alles àchterlaten" spreekt al boekdelen. Het (plezierige) gevoel zou zich toch moeten richten op "waar je naar toe gaat". Ook uitdrukkingen als "ik hòòp dat het nu beter zal gaan" zijn veelzeggend. Naar mijn mening kun je alleen maar gaan samen wonen als je er het volste vertrouwen in hebt, als je er naar uitkijkt.
Verder vraag ik me af, nu jij dus alweer 3wkn proefsamenwoont en daarmee al een flink gebaar in zijn richting maakt, of hij ook flinke gebaren in jouw richting maakt; b.v. hij ook al een proefbezoek aan de notaris heeft gebracht om de zaken (voor jou) goed te regelen. Heb je het voorstel van voorafgaande relatietherapie al geopperd en hoe reageerde hij daarop?
Het zal duidelijker zijn,ik heb er weinig vertrouwen in. Mijn advies is, ga terug naar huis, blijf vooral niet heen en weer wieberen (onduidelijk voor alle betrokkenen) en zeg tegen je vriend dat je het onderwerp wel/niet samenwonen pas over een half jaar weer op je agenda zet. Een half jaar op een mensenleven is maar een rimpeltje. Dat zou weinig verschil moeten maken. Verder geeft dat lucht in je hoofd en hart en ondertussen kun je eens kijken, wat hij doet. Samen naar therapie? Overleggen over de zakelijke kant?
In ieder geval zou ik, als je vanuit de huidige "proefsituatie" toch blijft, vooral niet een dag minder gaan werken. Als je dan na verloop van tijd weer buiten wordt gezet, ben je nog slechter af, want heb je minder salaris.
Ik wens je sterkte en wijsheid.
Mabel
Ik zie je veel redenen noemen om weer te gaan samenwonen, hij wil het, je zoon wil het, het is voordeliger, maar het klinkt allemaal niet erg bemoedigend en al helemaal niet of je het echt wilt.
Alleen je topictitel "moet ik alles àchterlaten" spreekt al boekdelen. Het (plezierige) gevoel zou zich toch moeten richten op "waar je naar toe gaat". Ook uitdrukkingen als "ik hòòp dat het nu beter zal gaan" zijn veelzeggend. Naar mijn mening kun je alleen maar gaan samen wonen als je er het volste vertrouwen in hebt, als je er naar uitkijkt.
Verder vraag ik me af, nu jij dus alweer 3wkn proefsamenwoont en daarmee al een flink gebaar in zijn richting maakt, of hij ook flinke gebaren in jouw richting maakt; b.v. hij ook al een proefbezoek aan de notaris heeft gebracht om de zaken (voor jou) goed te regelen. Heb je het voorstel van voorafgaande relatietherapie al geopperd en hoe reageerde hij daarop?
Het zal duidelijker zijn,ik heb er weinig vertrouwen in. Mijn advies is, ga terug naar huis, blijf vooral niet heen en weer wieberen (onduidelijk voor alle betrokkenen) en zeg tegen je vriend dat je het onderwerp wel/niet samenwonen pas over een half jaar weer op je agenda zet. Een half jaar op een mensenleven is maar een rimpeltje. Dat zou weinig verschil moeten maken. Verder geeft dat lucht in je hoofd en hart en ondertussen kun je eens kijken, wat hij doet. Samen naar therapie? Overleggen over de zakelijke kant?
In ieder geval zou ik, als je vanuit de huidige "proefsituatie" toch blijft, vooral niet een dag minder gaan werken. Als je dan na verloop van tijd weer buiten wordt gezet, ben je nog slechter af, want heb je minder salaris.
Ik wens je sterkte en wijsheid.
Mabel
zaterdag 22 september 2007 om 10:49
Sluit me aan bij Mabel en wil nog toevoegen.
In je verhalen komt van jouw kant uit niet echt een motivatie naar voren waarom jij zou willen gaan samenwonen. Mogelijk is dat alleen het ontbreken van continuiteit in het hebben van woonruimte.
Je zoon vindt het prettiger daar bij vriend vanwege de afstand. Je vriend heeft het na een jaar wel gezien het alleen wonen.
Dat bij zijn ex een aantal dingen anders werkten in de relatie hoeft absoluut niet in te houden, dat jij haar handelingen maar over moet gaan nemen.
In je OP schrijf je dat je huiverig bent voor het samenwonen, dat het alleen wonen best wel lekker is op zijn tijd.
Waar ben jij in het hele verhaal?
In je verhalen komt van jouw kant uit niet echt een motivatie naar voren waarom jij zou willen gaan samenwonen. Mogelijk is dat alleen het ontbreken van continuiteit in het hebben van woonruimte.
Je zoon vindt het prettiger daar bij vriend vanwege de afstand. Je vriend heeft het na een jaar wel gezien het alleen wonen.
Dat bij zijn ex een aantal dingen anders werkten in de relatie hoeft absoluut niet in te houden, dat jij haar handelingen maar over moet gaan nemen.
In je OP schrijf je dat je huiverig bent voor het samenwonen, dat het alleen wonen best wel lekker is op zijn tijd.
Waar ben jij in het hele verhaal?
zaterdag 22 september 2007 om 13:23
Ik lees bij misslove als motivatie vooral dat ze niet graag alleen zit 's avonds. Dat is natuurlijk geen goede reden om samen te gaan wonen en je zelfstandigheid en toekomstperspectieven op te offeren.
Als ik jou was zou ik me op mijn eigen leven en mogelijkheden richten. Er moet toch een vaste woning te vinden zijn op den duur? Een nieuw vrienden- en kennissennetwerk opbouwen is ook mogelijk! Neem zelf wat initiatieven. Heb je de mensen uit de buurt wel eens uitgenodigd voor een borrel of een etentje bij jou thuis?
Als je na 3 weken al op je tenen loopt en je vriend zo duidelijk met twee maten meet (de vrouw moet ervoor zorgen dat alles schoon en op geruimd is en hij laat overal vieze glazen en volle asbakken slingeren) zie ik er weinig heil in.
Hoe laat hij zien dat hem er alles aan gelegen is om jullie relatie te laten slagen? Waarom wil hij graag met jou samenwonen? Omdat hij zielsveel van jou houdt en niet zonder je kan en wil leven? Of omdat het wel comfortabel is als er iemand in huis is die wat gezelschap biedt en het leeuwendeel van de huishouding op zich neemt?
Als ik jou was zou ik me op mijn eigen leven en mogelijkheden richten. Er moet toch een vaste woning te vinden zijn op den duur? Een nieuw vrienden- en kennissennetwerk opbouwen is ook mogelijk! Neem zelf wat initiatieven. Heb je de mensen uit de buurt wel eens uitgenodigd voor een borrel of een etentje bij jou thuis?
Als je na 3 weken al op je tenen loopt en je vriend zo duidelijk met twee maten meet (de vrouw moet ervoor zorgen dat alles schoon en op geruimd is en hij laat overal vieze glazen en volle asbakken slingeren) zie ik er weinig heil in.
Hoe laat hij zien dat hem er alles aan gelegen is om jullie relatie te laten slagen? Waarom wil hij graag met jou samenwonen? Omdat hij zielsveel van jou houdt en niet zonder je kan en wil leven? Of omdat het wel comfortabel is als er iemand in huis is die wat gezelschap biedt en het leeuwendeel van de huishouding op zich neemt?
donderdag 27 september 2007 om 02:42
Ik heb het over relatietherapie gehad en dat ziet hij niet zitten.
Hij doet nu wel veel meer zijn best dan voorheen,als hij eerder thuis is dan ik dan kookt hij en ook in huis ruimt hij meer op.
Maar ik geloof niet dat 'n relatie alleen maar een kans van slagen heeft als je het huis spik en span hebt en er iedere avond uitgebreid gekookt wordt.
Je moet ook lol hebben,samen leuke dingen doen,respect hebben voor elkaar en goed kunnen praten...althans dat vind ik belangrijk.
Gister zei hij nog dat we vorig jaar samen woonden,maar dat we nu samen leven en dat vond ik zo lief!.
Zo voelt het nu ook,ten 1e zijn we weg uit dat vreselijke huis waar hij met zijn ex had gewoond.
Ik had in dat huis nog niet 'n kopje van mezelf in de kast staan of 'n kussentje op de bank liggen,het stond ook te koop dus het had toch geen zin om het me eigen te maken.
Zijn ex liep gewoon ook nog in en uit alsof ze daar nog woonde,als ze de kinderen kwam brengen dan ging ze op de bank zitten kletsen en negeerde mij volkomen.
Ik moest heel erg wennen aan de buurt en de mensen,ik kwam vanuit de stad in 'n dorp terecht.
En natuurlijk ga ik niet alleen maar samen wonen omdat ik niet alleen wil zitten,ik heb genoeg vriendinnen waar ik mee weg kan gaan.
Ik bedoelde alleen dat juist dé mensen die beloofde om gezellig bij me langs te komen en dat het zo gezellig was dat ik nu zo dicht in de buurt woonde me hebben laten vallen,ze riepen dat mijn vriend 'n loser is en dat ik wel beter kon krijgen maar toen puntje bij paaltje kwam waren ze in geen velden of wegen te bekennen.
Ik doe het ook niet omdat het wel makkelijk is of omdat het financieel scheelt,ik wil juist heel graag bij mijn vriend zijn maar ik ben wel huiverig...ja dat dan weer wel.
Hij doet nu wel veel meer zijn best dan voorheen,als hij eerder thuis is dan ik dan kookt hij en ook in huis ruimt hij meer op.
Maar ik geloof niet dat 'n relatie alleen maar een kans van slagen heeft als je het huis spik en span hebt en er iedere avond uitgebreid gekookt wordt.
Je moet ook lol hebben,samen leuke dingen doen,respect hebben voor elkaar en goed kunnen praten...althans dat vind ik belangrijk.
Gister zei hij nog dat we vorig jaar samen woonden,maar dat we nu samen leven en dat vond ik zo lief!.
Zo voelt het nu ook,ten 1e zijn we weg uit dat vreselijke huis waar hij met zijn ex had gewoond.
Ik had in dat huis nog niet 'n kopje van mezelf in de kast staan of 'n kussentje op de bank liggen,het stond ook te koop dus het had toch geen zin om het me eigen te maken.
Zijn ex liep gewoon ook nog in en uit alsof ze daar nog woonde,als ze de kinderen kwam brengen dan ging ze op de bank zitten kletsen en negeerde mij volkomen.
Ik moest heel erg wennen aan de buurt en de mensen,ik kwam vanuit de stad in 'n dorp terecht.
En natuurlijk ga ik niet alleen maar samen wonen omdat ik niet alleen wil zitten,ik heb genoeg vriendinnen waar ik mee weg kan gaan.
Ik bedoelde alleen dat juist dé mensen die beloofde om gezellig bij me langs te komen en dat het zo gezellig was dat ik nu zo dicht in de buurt woonde me hebben laten vallen,ze riepen dat mijn vriend 'n loser is en dat ik wel beter kon krijgen maar toen puntje bij paaltje kwam waren ze in geen velden of wegen te bekennen.
Ik doe het ook niet omdat het wel makkelijk is of omdat het financieel scheelt,ik wil juist heel graag bij mijn vriend zijn maar ik ben wel huiverig...ja dat dan weer wel.
donderdag 27 september 2007 om 10:24
Hoi
Relatietherapie gebeurt dus niet omdat HIJ het niet ziet zitten. Waarom niet?
Hoe staat het inmiddels met de zakelijke dingen?
Je noemt als een van de belangrijke pijlers in een relatie respect (logisch). Respect houdt in dit geval in dat hij jouw reserves t.a.v. samenwonen serieus neemt. Gezien het verleden zijn je reserves niet alleen heel begrijpelijk, maar ook heel zinnig. Het zou heel respectvol zijn als hij v.w.b. de eerder genoemde punten (een nette zakelijke/financiele regeling + therapie) een stap in jouw richting deed.
Hij doet nu zn "best", zegt de juiste lieve woorden, maar ...... je weet natuurlijk niet of dat zal blijven als je weer defintief "binnen" bent. In ieder geval vind ik "zn best doen" wel een beetje magertjes.
Maar goed, dat is mijn visie, ik vermoed dat je gewoon blijft en maar hoopt op het beste.
Ik wens je wijsheid en de kracht om voor jezelf op te komen.
Relatietherapie gebeurt dus niet omdat HIJ het niet ziet zitten. Waarom niet?
Hoe staat het inmiddels met de zakelijke dingen?
Je noemt als een van de belangrijke pijlers in een relatie respect (logisch). Respect houdt in dit geval in dat hij jouw reserves t.a.v. samenwonen serieus neemt. Gezien het verleden zijn je reserves niet alleen heel begrijpelijk, maar ook heel zinnig. Het zou heel respectvol zijn als hij v.w.b. de eerder genoemde punten (een nette zakelijke/financiele regeling + therapie) een stap in jouw richting deed.
Hij doet nu zn "best", zegt de juiste lieve woorden, maar ...... je weet natuurlijk niet of dat zal blijven als je weer defintief "binnen" bent. In ieder geval vind ik "zn best doen" wel een beetje magertjes.
Maar goed, dat is mijn visie, ik vermoed dat je gewoon blijft en maar hoopt op het beste.
Ik wens je wijsheid en de kracht om voor jezelf op te komen.
zondag 30 september 2007 om 17:27
Ik ben huiverig voor een herhaling van de nare tijd die we vorig jaar hebben gehad,er is zoveel gebeurd,gezegd en gedaan en ik weet niet of het een samenloop van omstandigheden is geweest,onmacht of gewoon de moeilijke start die we hebben gehad omdat hij bv nog getrouwd was toen ik hem leerde kennen.
Het is nu rustig,zijn ex houdt zich koest,zijn moeder trekt bij,zijn kids doen normaal en ik heb niet meer het idee dat ik me zo vreselijk moet bewijzen.
Onze ruzie's gingen voornamelijk over zijn ex,zij was nog zo aanwezig.
Ze belde hem constant,liep in en uit,ze was op de hoogte van ons privé leven,als hij en ik ruzie hadden dan wist zijn ex dat...via hem (heel dom natuurlijk van hem om dat met haar te delen,je moet niet gaan uithuilen bij je ex als het met je huidige partner niet lekker gaat) of via zijn moeder.
T/m begin dit jaar hadden ze nog heel goed contact (té goed) zij heeft hem zelfs 'n keer midden in de nacht opgezocht terwijl de kids bij hem waren en ik in het buitenland zat...hij heeft mij dat wel eerlijk verteld,maar bij gingen er natuurlijk wel 388 alarmbellen af.
Die fout ligt ook bij hem hoor,ik wijs niet alleen met m'n vinger naar zijn ex.
Hier zijn natuurlijk hevige ruzie's om geweest,hij gaf toe dat hij het contact met zijn ex verkeerd had ingeschat...hij dacht dat ze vrienden konden blijven en zij dacht dat ze nog een kans maakte.
Nu kunnen ze helemaal niet meer door 1 deur en dat hoeft voor mij nou ook weer niet (al is het maar voor de kids dat ze enigzins normaal doen tegen elkaar) maar de druk van haar kant is wel weg en dat voelt goed.
Ik voelde me door niemand uit zijn omgeving (behalve zijn vader) geaccepteerd,ik was dé bitch!...ik was tussen een goed huwelijk gekomen.
Nu is dat weg,langzaam aan beginnen de wonden te helen en hebben de meesten zich erbij neergelegd.
Ik weet dat ik niet afhankelijk moet zijn van wat anderen denken,maar daar ben ik nou eenmaal heel erg gevoelig voor.
Ik vond gewoon dat hij niet voor 100% voor mij ging,hij zei niet tegen zijn vrienden en moeder dat ik nu de vrouw in zijn leven was en wees zijn ex niet terecht als ze weer eens moeilijk tegen mij deed...dat doet hij nu wel.
Ik zeg niet dat alles nu super geweldig is,maar mijn onzekerheid is wel weg en daardoor ben ik een leuker en gezelliger mens.
Ik kon mega uit mijn slof schieten tegen hem om niets,dan was ik boos op zijn ex en zei dat niet tegen hem en maakte ruzie omdat hij bv de hond niet wilde uitlaten...sloeg echt nergens op.
Hij wil idd niet in relatie therapie,maar we praten wél heel veel en dat vind ik al heel wat.
Wat de financiele zaken betreft,daar zijn we mee bezig.
Maar ik heb nog een aantal financiele zaken die ik moet regelen en tot die tijd blijft alles zoals het nu is.
Het is nu rustig,zijn ex houdt zich koest,zijn moeder trekt bij,zijn kids doen normaal en ik heb niet meer het idee dat ik me zo vreselijk moet bewijzen.
Onze ruzie's gingen voornamelijk over zijn ex,zij was nog zo aanwezig.
Ze belde hem constant,liep in en uit,ze was op de hoogte van ons privé leven,als hij en ik ruzie hadden dan wist zijn ex dat...via hem (heel dom natuurlijk van hem om dat met haar te delen,je moet niet gaan uithuilen bij je ex als het met je huidige partner niet lekker gaat) of via zijn moeder.
T/m begin dit jaar hadden ze nog heel goed contact (té goed) zij heeft hem zelfs 'n keer midden in de nacht opgezocht terwijl de kids bij hem waren en ik in het buitenland zat...hij heeft mij dat wel eerlijk verteld,maar bij gingen er natuurlijk wel 388 alarmbellen af.
Die fout ligt ook bij hem hoor,ik wijs niet alleen met m'n vinger naar zijn ex.
Hier zijn natuurlijk hevige ruzie's om geweest,hij gaf toe dat hij het contact met zijn ex verkeerd had ingeschat...hij dacht dat ze vrienden konden blijven en zij dacht dat ze nog een kans maakte.
Nu kunnen ze helemaal niet meer door 1 deur en dat hoeft voor mij nou ook weer niet (al is het maar voor de kids dat ze enigzins normaal doen tegen elkaar) maar de druk van haar kant is wel weg en dat voelt goed.
Ik voelde me door niemand uit zijn omgeving (behalve zijn vader) geaccepteerd,ik was dé bitch!...ik was tussen een goed huwelijk gekomen.
Nu is dat weg,langzaam aan beginnen de wonden te helen en hebben de meesten zich erbij neergelegd.
Ik weet dat ik niet afhankelijk moet zijn van wat anderen denken,maar daar ben ik nou eenmaal heel erg gevoelig voor.
Ik vond gewoon dat hij niet voor 100% voor mij ging,hij zei niet tegen zijn vrienden en moeder dat ik nu de vrouw in zijn leven was en wees zijn ex niet terecht als ze weer eens moeilijk tegen mij deed...dat doet hij nu wel.
Ik zeg niet dat alles nu super geweldig is,maar mijn onzekerheid is wel weg en daardoor ben ik een leuker en gezelliger mens.
Ik kon mega uit mijn slof schieten tegen hem om niets,dan was ik boos op zijn ex en zei dat niet tegen hem en maakte ruzie omdat hij bv de hond niet wilde uitlaten...sloeg echt nergens op.
Hij wil idd niet in relatie therapie,maar we praten wél heel veel en dat vind ik al heel wat.
Wat de financiele zaken betreft,daar zijn we mee bezig.
Maar ik heb nog een aantal financiele zaken die ik moet regelen en tot die tijd blijft alles zoals het nu is.
zondag 30 september 2007 om 20:22
Misslove, je verhaal nu komt op mij een beetje over alsof er nu een relatieve rust is in jullie relatie. De verhouding tussen ex en vriend is rustig, stabiel en er is voldoende afstand. De familie gaat je accepteren, de kinderen zijn tevrede en rustig. Jij komt wat meer tot jezelf. Hij ook.
Na een woelige periode is er eindelijk wat rust.
Maar wat er totaal ontbreekt in al je postings is de liefde, de genegenheid voor elkaar, het respect en de passie.
Je stelt je nu tevrede met een periode van relatieve rust na een zeer woelige tijd.
Maar is dit een goede basis om te gaan samenwonen? Er ontbreken toch nogal wat elementen. Jij hebt zelf nogal op je tenen moeten lopen om je te laten gelden t.o. van hem, zijn kinderen en familie. Ik kan me je huivering goed voorstellen.
Na een woelige periode is er eindelijk wat rust.
Maar wat er totaal ontbreekt in al je postings is de liefde, de genegenheid voor elkaar, het respect en de passie.
Je stelt je nu tevrede met een periode van relatieve rust na een zeer woelige tijd.
Maar is dit een goede basis om te gaan samenwonen? Er ontbreken toch nogal wat elementen. Jij hebt zelf nogal op je tenen moeten lopen om je te laten gelden t.o. van hem, zijn kinderen en familie. Ik kan me je huivering goed voorstellen.
woensdag 3 oktober 2007 om 18:56
Jij slaat de spijker helemaal op z'n kop Pom,respect was er vorig jr helemaal niet meer en dat vond ik het ergste.
Ik ben er wel van overtuigd dat hij van me houdt en ik hou zeer zeker van hem,ik denk ook dat we echt wel bij elkaar horen.
Met de rust is ook de liefde terug gekomen,die was er al die tijd al maar door alle toestanden er omheen verdween dat naar de achtergrond.
We gaan nu met veel meer liefde en rust met elkaar om en als er irritatie's zijn dan bespreken we dat zonder ruzie te maken,ik kon nogal een heethoofd zijn...hahaha.
Maar ik heb idd heel erg op mijn tenen gelopen,ik dacht dat ik ieders respect en goedkeuring moest winnen terwijl iedereen mij net zo goed een kans had moeten geven.
Zijn moeder moet accepteren dat haar zoon van mij houdt,zijn vrienden kenden mij helemaal niet en gingen alleen af op de verhalen van zijn ex,zijn kinderen vind ik een iets ander verhaal die hebben niet om deze situatie gevraagd en hoorden thuis van hun moeder de vreselijkste dingen over mij en in het begin mocht hij zijn kids niet aan mij voorstellen ik heb ze pas na 5 mnd ontmoet en zijn ex mag best boos zijn maar niet op mij.
Hun huwelijk was al over en ik was een bijkomstigheid,daarbij zijn we nu ruim 2 1/2 jr verder en ik vind het wel best.
Ik zit nu veel beter in mijn vel en heb nu pas het gevoel dat we echt een stel zijn,hij voelt zich ook niet meer zo schuldig en durft ook weer te genieten van een nieuwe relatie.
We kwamen met bagage,maar ik was al een half jr gescheiden toen ik hem leerde kennen en ik had alles alweer op een rij...hij niet.
Ik hoop dat we eruit komen,als we maar zo min mogelijk mensen van buitenaf van invloed laten zijn op ons geluk.
Ik ben er wel van overtuigd dat hij van me houdt en ik hou zeer zeker van hem,ik denk ook dat we echt wel bij elkaar horen.
Met de rust is ook de liefde terug gekomen,die was er al die tijd al maar door alle toestanden er omheen verdween dat naar de achtergrond.
We gaan nu met veel meer liefde en rust met elkaar om en als er irritatie's zijn dan bespreken we dat zonder ruzie te maken,ik kon nogal een heethoofd zijn...hahaha.
Maar ik heb idd heel erg op mijn tenen gelopen,ik dacht dat ik ieders respect en goedkeuring moest winnen terwijl iedereen mij net zo goed een kans had moeten geven.
Zijn moeder moet accepteren dat haar zoon van mij houdt,zijn vrienden kenden mij helemaal niet en gingen alleen af op de verhalen van zijn ex,zijn kinderen vind ik een iets ander verhaal die hebben niet om deze situatie gevraagd en hoorden thuis van hun moeder de vreselijkste dingen over mij en in het begin mocht hij zijn kids niet aan mij voorstellen ik heb ze pas na 5 mnd ontmoet en zijn ex mag best boos zijn maar niet op mij.
Hun huwelijk was al over en ik was een bijkomstigheid,daarbij zijn we nu ruim 2 1/2 jr verder en ik vind het wel best.
Ik zit nu veel beter in mijn vel en heb nu pas het gevoel dat we echt een stel zijn,hij voelt zich ook niet meer zo schuldig en durft ook weer te genieten van een nieuwe relatie.
We kwamen met bagage,maar ik was al een half jr gescheiden toen ik hem leerde kennen en ik had alles alweer op een rij...hij niet.
Ik hoop dat we eruit komen,als we maar zo min mogelijk mensen van buitenaf van invloed laten zijn op ons geluk.
vrijdag 5 oktober 2007 om 00:32
Ik sluit het hierbij af,ik blijf toch nog even op mijn eigen stekkie.
Ben in het afgelopen jr gaan wennen aan mijn eigen plekje,raar...maar waar.
Ik hou van hem en dat weet hij,als het zo moet zijn dat komt het uiteindelijk allemaal wel goed.
Kind is in tranen,maar ik moet ook aan mezelf denken.
Dus de "tegenstanders" krijgen geen gelijk,ik stel het nog even uit.
Bedankt voor alle tips,adviezen en goede raad.
Ben in het afgelopen jr gaan wennen aan mijn eigen plekje,raar...maar waar.
Ik hou van hem en dat weet hij,als het zo moet zijn dat komt het uiteindelijk allemaal wel goed.
Kind is in tranen,maar ik moet ook aan mezelf denken.
Dus de "tegenstanders" krijgen geen gelijk,ik stel het nog even uit.
Bedankt voor alle tips,adviezen en goede raad.
