Zwanger!!???? HELP!!! Wat nu!!?????

Op tweederde van dit topic ben ik blijven steken, pc reageert traag en ik wil ook nog wat schrijven voordat ik wat anders ga doen. Ik ga straks vast herhalen wat een ander al heeft gezegd, maar goed, het is niet anders.



Allereerst, Bikkelientje, mijn eigen verhaal, dat, gok ik, 75% van de lezers op deze pijler al kent. Nu vijf jaar geleden werd ik door de pil heen zwanger van mijn vriend, we hadden op dat moment 2,5 maand een relatie. We woonden 60 km van elkaar vandaan, ieder van ons woonde niet groot genoeg om een gezin van 3 personen te huisvesten. Ik had een baan waar ik niet heel erg warm van werd en bovendien had ik ook een schuld. Niet zo hoog als die van jou, maar toch, ik was niet schuldenvrij (wie wel, in deze tijd, zou ik bijna zeggen). Ik heb lang lopen twijfelen, mijn vriend had niet echt een mening en zou zich achter mijn mening scharen, wat die ook zou zijn. Echter, na ontdekking van de zwangerschap ging het idee van een abortus me steeds meer tegenstaan, en op de ochtend van de dag waarop de abortus plaats zou vinden, heb ik de afspraak afgezegd. Ik kon naar mijn gevoel toe niet goedpraten waarom mijn kindje niet geboren mocht worden. Immers, ik had een dak boven mijn hoofd, een inkomen, we wonen in een land waar niemand helemaal onverzorgd hóeft te zijn... En ik realiseerde me dat ik altijd nieuwsgierig zou blijven naar het kind waarvan ik wilde besluiten het nooit te willen leren kennen. Mijn vriend bleek blij te zijn met mijn besluit. Ik was er ook blij mee, maar heb nog lang aan het idee moeten wennen moeder te worden. Nu is onze tweeling (!) alweer 4,5 en wonen we aan de andere kant van het land. We hebben de tering naar de nering gezet.



Ik wil niet zeggen dat jij hetzelfde 'moet' doen als wat ik heb gedaan. Maar redeneer even niet vanuit de angst het financieel niet te trekken en bedenk hoe jij over een paar jaar terug zult kijken op een abortus. Daarnaast zul je de fase van je zwangerschap waarin je je nu bevindt, onder ogen moeten zien, en probeer je hoofd niet in het zand te steken voor hóe je kind er nu uitziet. Een foetus van 16-18 weken vergelijken met een embryo, met een klompje cellen is een sterk staaltje van struisvogelpolitiek. Je zult ervan schrikken als je je klompje cellen bekijkt na de abortus. Als je je op dit moment in het beginstadium van je zwangerschap bevond, zou ik begrip op kunnen brengen voor je beslissing, die volgens mij al vanaf het begin vaststond, ik bespeur in jouw woorden geen dilemma. Dat je in dit stadium van je zwangerschap tot een abortus kunt besluiten, begrijp ik niet. Je zit tegen de periode aan waarin je het voor het eerst zult voelen trappelen, misschien heb je de blubjes zelfs al gevoeld. Het heeft bij mij echt heel lang geduurd voordat ik er vrede mee had dat ik moeder werd, maar het voor het eerst echt voelen van mijn kind(eren) was voor mij een heel bijzonder moment, en ook het moment waarop ik besefte dat ik echt een KIND ging krijgen, helemaal van mezelf en uit mezelf. In de periode daarvoor beschouwde ik het alleen maar als een grijs gebied dat mijn leven permanent ging beperken, kort door de bocht gesteld. En ik denk dat de angst voor het onbekende en het onomkeerbare van het krijgen van een kind heel wat abortussen heeft veroorzaakt.



Gelukkig ben je in Nederland baas in eigen buik. Maar ik raad je wel met klem aan om dit 'dilemma' niet alleen met je vriend te bespreken, maar ook met je ouders en de ouders van je vriend, want ik heb nog nergens gelezen dat je dat al hebt gedaan (tenzij het in het 1/3e deel staat dat ik nog niet heb gelezen). Wellicht weten zij raad, het gaat tenslotte ook om hun kleinkind. Het lijkt me vreselijk om later te moeten vernemen dat je kind een dergelijk besluit heeft genomen zonder het ook maar zelfs te vertéllen. Probeer in ieder geval je angsten en twijfels onder ogen te zien en bedenk wat je zelf tegen een ander in deze situatie zou zeggen. De mitsen en maren die je nu zelf opwerpt zouden dan wellicht in een heel ander licht kunnen komen te staan. Angst is altijd een slechte raadgever.

Bikkelientje,



Heb het hele verhaal en discussies gelezen. Ik wilde je allereerst veel sterkte wensen!



Als tip wil ik je geven, wacht eerst maandag af. Zolang je nog niet weet hoever je bent heeft het weinig zin na te denken over hoe of wat. Wellicht zie je de echo en zie je dat je al verder bent als dat je dacht en staat het je ineens tegen....je weet het nooit. Ik heb het zelf niet persoonlijk meegemaakt maarwel van dichtbij. Mocht je uiteindelijk toch besluiten deze stap te nemen kan ik alleen maar zeggen dat ik dit erg knap van je vind. Ik zou persoonlijk zelf deze stap niet kunnen nemen.



Ik heb ook van heel dichtbij meegemaakt dat iemand die erg weinig geld had haar zwangerschap toch heeft doorgezet. Ze zat midden in haar opleiding en woonde nog thuis. Geen opleiding, huis (er was geen plek voor 2) geen baan en ook geen man. (hij was zijn kwakkie kwijt en wilde het kind niet en is vertrokken) Ze heeft dus schulden moeten maken om haar leven op de rit te krijgen. Nu is haar kindje naar school en heeft ze veel tijd om te werken. Ze werkt nu hard om die schuld te kunnen aflossen. Ze is nu reuze blij het doorgezet te hebben.



Bedenkt ook dat veel vrouwen een heftige klap krijgen als ze later wel weerzwanger worden. Het is niet de eerste keer, hoe zou de eerste eruit gezien hebben enz. Alleskomt dan weer naar boven.



Maargoed ik zit hier niet om je een ander gevoel aan te praten, het is jullie beslissing en erg dapper van jullie dat jullie deze keuze hebben gemaakt. Sterkte maandag, wacht dat nog af en dan kunje verder "plannen" eventueel in de 5 dagenbedebktijd toch met familie en vrienden praten? Er zijn altijd mensen die je in nood kunnen en willen helpen.

Ik zit hier ook niet om Bikkelientje een ander gevoel aan te praten, ach wat lul ik, ja daar zit ik hier wel voor. Gewikt, gewogen of ik mijn verhaal wel hier neer moet zetten want er staan al zoveel verhalen die Bikkelientje van gedachten zouden kunnen veranderen. Ik vind het zo jammer nergens in Bikkelientjes postings een blijk van gevoel voor het ongeboren kindje te lezen, dat doet mij oprecht pijn. Gisteravond heb ik hier nog gepost, in de hoop dat mijn "rekensommetje" zou kloppen, maar het is dus echt goed mogelijk dat Bikkelientje al 18 tot 20 weken zwanger is, en voor mij is het ondenkbaar dat je dan nog een abortus overweegt. Mijn posting aan sunlight dat zij de deskundige in deze is klopt niet helemaal.



Ik was 18 jaar toen ik werd verkracht, maagd tot dat moment en niet aan de pil. Het was een schot in de roos want ik bleek zwanger van mijn verkrachter. Mijn moeder was mijn "vriendin" want zij was de enige die het wist (dat ik zwanger was) Ik heb gekozen voor abortus want wilde geen kind van mijn verkrachter, mijn moeder (anti abortus) heeft me van begin tot eind gesteund en is ook met mij mee geweest. Er waren toen maar een handje vol abortusklinieken in Nederland en we moesten met de trein. Ik vergeet het nooit, de wachtkamer niet, de behandelkamer niet, en de mensen niet die de abortus hebben uitgevoerd. Ik vergeet de sfeer van die dag ook nooit, een nare sfeer en volgens mij ben ik die dag ook echt "volwassen" geworden. Ik vergeet mijn moeder niet die de terugreis in de trein zachtjes bleef huilen. Heb ik spijt? Nee, spijt heb ik niet van mijn beslissing, maar soms vraag ik me nog af, hoe zou hij/zij.....? En dit is echt al heel lang geleden.



Inmiddels ben ik ook al heel wat jaren getrouwd met een schat van een man, we wilden heel graag kinderen, maar die wens is onvervuld gebleven. Dit heeft niets met de abortus te maken maar met de onvruchtbaarheid van mijn man. En toen dacht ik ook....als ik....., maar dan had ik mijn man nooit ontmoet waarschijnlijk, en hij is het beste wat me ooit is overkomen. Iedereen is anders, maar wat ik met mijn verhaal wil vertellen is dat een abortus zo verschrikkelijk veel impact heeft op je leven, zelfs als je dit besluit naar aanleiding van hetgeen mij is gebeurt.

Jaschenca, wat een afschuwelijk verhaal, wat moet dat een ontzettend nare tijd zijn geweest, ik ben er stil van.Tjees.

Jaschenca, ik hoop dat Bikkelien je verhaal tot zich laat doordringen en beseft wat het voor jou betekent het hier neer te zetten...



liefs

dubio

Ik heb net als zovelen het idee dat we kunnen schrijven wat we willen, TO zegt dat ze echt iets aan de reacties heeft en er wat mee doet, maar dat idee heb ik helemaal niet. Ik ben 27 weken zwanger en mijn hormonen werken natuurlijk ook erg mee, maar ik word er helemaal verdrietig van. Zeker omdat ze aangeeft wel kinderen te willen, wie zegt er dat als ze straks weer zwanger is, dat de situatie dan beter is en, vooral, blijft? Niemand kan in de toekomst kijken. Net zo goed als dat ze niet weet of het daarna wel gaat lukken om weer zwanger te worden, misschien is dit wel een gelukstreffer geweest (al ervaart ze dat dan niet zo). Maar misschien denk ik wel zo omdat zwanger worden voor ons niet zo vanzelfsprekend was. Psychisch gezien denk ik dat een kindje weghalen veel negatiever op je uitwerkt dan een kindje weghalen. En over een kindje weg laten halen, ik was al helemaal verwonderd over de stompjes met 8 weken en helemaal verliefd op ons kindje toen we het met 12 weken zagen schoppen en drinken. Dat iemand daar licht en zo makkelijk over kan denken, dat snap ik echt niet. Ze zegt er verder ook niets over dat ze geen keus heeft, terwijl die er echt wel is. Ze lijkt me een type met een gezond verstand, de 'gevallen' waarbij het allemaal minder goed afloopt, zijn vaak toch wat minder slim (ziet er een beetje lullig uit zo, maar ik weet het niet anders te verwoorden). Ze lijkt me iemand die het met een beetje hulp heus wel zal weten te handelen en zelfs heel gelukkig kan worden. Ik denk dat ze door abortus uiteindelijk meer problemen krijgt dan het kindje te houden.



Over je kindje voelen, je hoeft niet perse met 18 weken je kindje te voelen, zeker niet als het je eerste is. Met een placenta aan de voorkant (zoals ik) kan het zelfs wel tot 22 weken duren voordat je iets voelt. Ik voelde het zelf gelukkig al met 19 weken en dan nog, het leken net mijn darmen in het begin.

Wat niet wegneemt dat ik ook vind dat ze onverantwoordelijk gehandeld heeft, zodra je niet ongesteld wordt moeten er toch belletjes gaan rinkelen, zeker als het helemaal niet wenselijk is. Als de misselijkheid in juli inderdaad door haar zwangerschap kwam... dan zal ze minstens 14 weken, maar misschien ook wel 22 weken zwanger zijn.

Ik vind de keuze van Dropje om in haar situatie tot het laatste moment toch te kiezen voor haar kindje heel erg moedig! Als ik de situatie vergelijk met Bikkelientje dan vind ik daar niet echt veel verschil in zitten, kwa omstandigheden dan. Maar Bikkelientje is waarschijnlijk veel verder in haar zwangerschap, en ik snap het "gevoel" van Bikkelientje niet, het is toch een deel van jou wat er in je groeit?

Bedenkt ook dat veel vrouwen een heftige klap krijgen als ze later wel weerzwanger worden. Het is niet de eerste keer, hoe zou de eerste eruit gezien hebben enz. Alleskomt dan weer naar boven.

Dit hoor ik ook vaker, je denkt dat je voor het moment de goede keuze maakt en dat je het ooit weer "goedmaakt". Klinkt raar, maar zo heb ik het eens iemand horen omschrijven. Maar zelf kun je heel erg in de knoop raken met je gevoel ten opzichte van de abortus die je hebt ondergaan. Abortus is geen "ingreepje", misschien wel kwa medische ingreep, maar geestelijk blijft er een behoorlijk litteken achter.



*Dubiootje en Tante Sjaan.........thanks! Alles voor de goede zaak zullen we maar zeggen*

God wat afschuwelijk Jaschenca.

Wat ik me afvraag, maar dat hoort misschien niet in dit topic thuis, ik zie zoveel mensen schrijven dat ze het "knap" of "dapper" vinden. Dat lees je eigenlijk altijd wel in dit soort topics. Maar wat is er precies knap of dapper aan een abortus? Is het soms een beleefdheidsfrase?

Dat denk ik. Ik begrijp met de beste wil van de wereld dan ook niet waarom het knap en/of dapper is een abortus te plegen met 18 weken zwangerschap - even vooropgesteld dat TO 18 weken heen is. Ik heb net even gegoogled op abortus, maar als ik lees hoe een abortus met 18 weken zwangerschap in zijn werk gaat, dan word ik daar toch wel lichtelijk onpasselijk van. Ik hoop echt dat TO nog van gedachten verandert. Abortus plegen met 18 weken zwangerschap is gewoon misdadig.

Jaschenca:

Ik denk dat ze sowieso in haar tweede trimester zit, en alle tweede trimester abortussen gaan op die manier zoals jij net gelezen hebt, Traincha.

Wat betreft het dapper vinden bedoel ik mee te zeggen...als je een medische ingreep moet ondergaan is dat altijd een moeilijke stap. Of het nu een borstvergroting is of een teen die recht gezet moet worden o.i.d. Dit gaat nog een stap verder dit heeft ook betrekking op emoties. Iedereen maakt in zo'n situatie een andere keuze en ik vind het knap dat ze er hier toch over wil praten dit terwijl ze ook een hoop nare reakties krijgt.



Zelf zou ik een abortus nooit kunnen zeker als ik later toch wel kinderen zou willen. Maardat komt ook mede doordat ik heb gezien dat je onder zware omstandigheden ook een kind kunt grootbrengen. Als ik een dag niet lekker in mijn vel zit haal ik juist de gelukkige momenten uit mijn kinderen. Zij slepen mij door moeilijke momenten.

Esther dan vind je het dus dapper dat ze hier een topic over opent en niet dat ze in het tweede trimester een abortus laat doen...of lees ik het nou weer verkeerd?

Vreemd dat dit topic na 4 dagen goed bezocht te zijn op de Relatiepijler opeens verplaatst wordt naar Kinderen. Ik weet inmiddels wel hoe het werkt, als ik na 4 keer scrollen het topic niet zie is het óf maar weer eens verwijderd óf het is verplaatst. En ik weet dan dat ik moet kijken bij Moderator, maar weet Bikkelientje dat ook?



Ik verbaasde me daar ook over, en ook over hoe laconiek ze reageerde toen ze in de eerste stopweek niet ongesteld werd. "Mijn lichaam zal wel moeten wennen". Mijn eerste reactie bij het uitblijven van bloed is toch echt anders. En daarbij snap ik ook niet dat ze zich niet drukker maakt om de duur van de zwangerschap. Maar goed, eigenlijk past die laconieke houding wel bij abortus.



Ik hoop dat Bikkelientje de weg naar haar topic terug weet te vinden, en dat ze écht alle opties heeft overwogen.

Oh, ik snapte weer niet waar ik was. Ik reageerde op de laatste postingen van pagina 2. Inmiddels lees ik het verhaal van Dropje en Jaschenka. Allebei op hun eigen manier erg indrukwekkend.



Ik weet het niet hoor, qua duur van de zwangerschap. Hoe kun je nou zwanger raken als je geen stopweken hebt? Ze schreef alleen maar dat ze misselijk was in juli, niet dat ze erg ziek was en over moest geven etc. Dus de pil heeft gewoon gefunctioneerd volgens mij. En zonder dat je menstrueert kun je toch helemaal niet zwanger raken?



Misschien stel ik hele domme vragen, maar ik weet helemaal niks van zwanger raken. ik weet alleen hoe je het níet wordt

Je kan door de pil heen zwanger worden (kleine kans), je kan diaree gehad hebben waardoor de pil niet goed gewerkt heeft, etc. Zolang je geen stopweek inlast kan je dus niet weten of je zwanger bent (tenzij je overduidelijke symptomen hebt). TO heeft 3 maanden de pil geslikt en de pil kan dus in die 3 maanden een keer niet goed gewerkt hebben. Daarna had ze een stopweek waarin ze niet ongesteld werd... (misschien toen dus al zwanger) daarna heeft ze weer een maand de pil geslikt en daarna pas een test gedaan. Snap je het nog een beetje??



En niet bij iedere zwangerschap hoef je ziek te zijn of over te geven hoor. Ik ben helemaal niet misselijk geweest en pas na een maand of 4,5 a 5 kreeg ik een klein buikje terwijl ik maat 36 heb (had inmiddels).

Jaschenca.

Ik denk dat het goed is dat je je verhaal hier gedaan hebt. Je bent de enige die heeft kunnen aangeven wat het betekent om een abortus te ondergaan en de impact in je verdere leven.



Iemand schreef dat ze het goed vond dat TO haar schulden zelf wilde regelen en niet de maatschappij ervoor op wilde laten draaien. Als ze haar plan voortzet is er evenwel een kindje dat voor de zooi opdraait. Persoonlijk zou ik liever tegenover schuldeisers tekort schieten -zeker als het miljoenenbedrijven zijn- dan tegen mijn eigen kindje.

ik hoop juist dat bikkelientje hier niet meer komt lezen, want het is alleen maar veroordeling over haar (vermeende) keuze. Ik zou -als ik zoveel aan mijn hoofd heb- geen zin hebben in die shit en scherpe ongenuanceerde meningen van menigeen van jullie.

En ik vind het dapper, juist omdat ze misschien een moeilijke keuze maakt waarvan de meningen maar al te duidelijk zijn. Om dan sterk in je schoenen te blijven staan en je geen schuldgevoel aan te laten praten, omdat sommigen van jullie menen dat ze geen kind waardig zou zijn met een late abortus en blaaa (wat er nog allemaal meer geinsinueerd wordt). Wellicht is de reden dat ze het liever niet met haar ouders bespreekt wel dezelfde. Krijgt ze ook alleen maar scherpe meningen en misschien zelfs verwijten. De steun is ver te zoeken.



En ooh wat roepen sommige dames makkelijk dat alles wel beter wordt. Krijg dat kind nou maar gewoon, het wordt allemaal beter. Schulden, ahjo, dat komt wel goed, geen dak boven je hoofd, ahjo, dat komt wel goed, psychisch je handen vol hebben aan je eigen instabiele situatie en alles wat je nog een plekje moet geven, ahjo, dat komt wel goed...

Nou sorry hoor, niet alles komt zomaar goed. Voor psychisch een beetje goed functioneren moet je soms hard werken, waarbij er dan geen of weinig ruimte overblijft voor een kind. TO neemt haar verantwoordelijkheid door te bedenken dat ze een kindje ook dát wil kunnen bieden (naast wat financiele ruimte). Dat vind ik persoonlijk duizend maal meer respect verdienen dan pro life gezeur en overhaal trucjes door op het emotionele aspect te gaan zitten manipuleren.



Geef TO een beetje credit en laat haar zelf haar keuzes maken. Ze neemt ongetwijfeld een late zwangerschap ook mee in haar keuze. En als ze besluit het niet te doen is ze een heldin en als ze besluit het wél te doen (waar ze ongetwijfeld haar goede redenen voor heeft en zelfs dan nog kan ze verdriet hebben over die pijnlijke keuze) is ze inene geen knip voor de neus meer waard. En zeker geen kind gegund in de toekomst.



Jullie weten kennelijk zo goed hoe het hoort allemaal, begin dan met een beetje basis respect....

Mamzelle, ik heb ook een abortus gehad in het verre verleden en ik heb daar ook iets over geschreven. Mij heeft het zeker wat gedaan (was 'pas' 8 weken zwanger) en het heeft bij mij ook echt een plekje moeten krijgen. Maar dat zou nog steeds niet betekenen dat ik vind dat daarmee de reden tot een abortus weg zijn. En ik vind dat persoonlijke redenen (m.n. psychische stabiliteit) zeer zwaar wegen in het wel of niet krijgen van een kind.

Tuurlijk krijg je geen garanties dat je als goed in je vel zittende vrouw geen post partum depressie krijgt na de geboorte. Maar de kans daarop als het allemaal maar kantje boord is op psychisch vlak is wel vele malen groter. Als je dat al op je klompen voelt aankomen, dan zou ik er maar eens heel goed over nadenken.



En geen menstuatie betekend natuurlijk niet dat je zwanger kunt zijn. Ik menstrueer ook niet meer met mijn spiraaltje. Moet ik nu soms elke maand een test doen, zodat ik mijn verantwoordelijkheid neem???

ik denk dat je het toch een beetje verkeerd begrepen hebt sunligt, ik vind het knap dat ze de stap heeft durven zetten, het is niet niks zoiets te beslissen buiten nog rechtop te blijven staan als je zoveel narigheid over je heen krijgt op een forum.

intiem schreef op 23 september 2007 @ 11:41:

ik hoop juist dat bikkelientje hier niet meer komt lezen, want het is alleen maar veroordeling over haar (vermeende) keuze. Ik zou -als ik zoveel aan mijn hoofd heb- geen zin hebben in die shit en scherpe ongenuanceerde meningen van menigeen van jullie.

En ik vind het dapper, juist omdat ze misschien een moeilijke keuze maakt waarvan de meningen maar al te duidelijk zijn. Om dan sterk in je schoenen te blijven staan en je geen schuldgevoel aan te laten praten, omdat sommigen van jullie menen dat ze geen kind waardig zou zijn met een late abortus en blaaa (wat er nog allemaal meer geinsinueerd wordt). Wellicht is de reden dat ze het liever niet met haar ouders bespreekt wel dezelfde. Krijgt ze ook alleen maar scherpe meningen en misschien zelfs verwijten. De steun is ver te zoeken.



En ooh wat roepen sommige dames makkelijk dat alles wel beter wordt. Krijg dat kind nou maar gewoon, het wordt allemaal beter. Schulden, ahjo, dat komt wel goed, geen dak boven je hoofd, ahjo, dat komt wel goed, psychisch je handen vol hebben aan je eigen instabiele situatie en alles wat je nog een plekje moet geven, ahjo, dat komt wel goed...

Nou sorry hoor, niet alles komt zomaar goed. Voor psychisch een beetje goed functioneren moet je soms hard werken, waarbij er dan geen of weinig ruimte overblijft voor een kind. TO neemt haar verantwoordelijkheid door te bedenken dat ze een kindje ook dát wil kunnen bieden (naast wat financiele ruimte). Dat vind ik persoonlijk duizend maal meer respect verdienen dan pro life gezeur en overhaal trucjes door op het emotionele aspect te gaan zitten manipuleren.



Pro life gezeur? We brengen louter een nuance aan in het vreselijknegatieve wat TO voorspiegelt. Duizenden vrouwen krijjgen een p[sychische stoornis tijdens of na het krijgen van een kind, het is geen levensbedreigende situatie hoor! Het is kut en ruk en zwaar maar dat is het sowieso ook zonder kind, dus doe nou niet alsof het een onmogelijke opgave is om over een zware depressie heen te komen. Het valt of staat met wilskracht. En daarmee bagatelliseer ik niets, maar die nuance is juist van belang omdat het mogelijk gewoon over een 18 weken oude foetus gaat! Niet om een broodje wat je terugbrengt naar de bakker!



Geef TO een beetje credit en laat haar zelf haar keuzes maken. Ze neemt ongetwijfeld een late zwangerschap ook mee in haar keuze.



Nou nee Intiem dat doet ze dus niet. Haar letterlijke woorden: een klompje cellen of een foetus van 18 weken maakt voor mij geen vershcil want dat is hetzelfde. Het maakt haar dus niet uit hoe groot t is, en ze zal dat dus ook niet meenmeen in haar overwegingen want t interessert haar niet. Om genoemde reden.



En als ze besluit het niet te doen is ze een heldin en als ze besluit het wél te doen (waar ze ongetwijfeld haar goede redenen voor heeft en zelfs dan nog kan ze verdriet hebben over die pijnlijke keuze) is ze inene geen knip voor de neus meer waard. En zeker geen kind gegund in de toekomst.





Nou als ze besluit het kind te houden is ze in mijn ogen geen hledin. Je verantwoordelijkheid nemen heet dat, en heeft niks met heldendom te maken. Ik ben toch zeker geen held omdat ik mijn kind heb gebaard of wel?



Jullie weten kennelijk zo goed hoe het hoort allemaal, begin dan met een beetje basis respect....

Ik ben het met je eens Intiem.



Bikkelientje zal ongetwijfeld alle aspecten meenemen, en als zij uiteindelijk besluit om (als het nog mogelijk is-) abortus te plegen, zal dat ongetwijfeld een weloverwogen beslissing zijn. Niemand kan voor een ander beslissen of diegene het aankan. Ik ben ook niet voor abortus, maar dit lijkt haast wel een abortus-maffia die opstaat. En jullie verhalen, hoe het jullie wel gelukt is, zijn echt hartverwarmend, maar als dit Bikkelien nog steeds niet genoeg vertrouwen geeft om het kind te houden, zegt dat toch genoeg? En nee, je weet niet hoe de toekomst loopt, zo je ook niet weet of het inderdaad allemaal goed komt. Persoonlijk vind ik dat jullie Bikkelien helemaal niet het gevoel geven "baas in eigen buik" te zijn. Wat Intiem zegt, houden = hero, afbreken = afgeschreven. De zogenaamde Nederlandse verdraagzaamheid en democratie. Erg pijnlijk.

NOu ik ben dan erg benieuwd wie haar een heldin gaat vinden als zij haar kind gaat houden..... ikke niet in eider geval...zou niet weten wat er zo heldhaftig is aan zoiets normaals als een kind op de aarde zetten.

Wat een gel** over dat spiraaltje, je weet met een spiraaltje dat je minder of helemaal niet meer gaat menstrueren. Wanneer je de pil al zo'n jaar of 10 slikt en je weet zeker dat je geen kinderen wilt en je wordt in je stopweek niet ongesteld en je bent misselijk geweest en je bent dikker geworden.... Tja dat lijken me genoeg redenen om wel te gaan testen. Dus over verantwoordelijkheid nemen gesproken....



Natuurlijk moet ze het zelf weten maar nogmaals, ik krijg het idee dat voor TO de buitenwereld een hele grote rol speelt in haar keus. Natuurlijk is TO degene die de abortus moet ondergaan en als zij daar mee kan leven.. Ik wil haar alleen doen inzien dat dingen misschien niet zo onoverkomelijk zijn als dat ze lijken. Een abortus in een vergevorderd stadium is niet niks en als je psychisch al niet zo lekker zit, kan je dat dan wel handelen? Dat zijn dingen die mij bezighouden.