Relaties
alle pijlers
Enig kind, wie nog meer en hoe ervaar je dat?
zondag 7 maart 2010 18:54
Uiteraard ben ik er " ook zo een" anders zou ik dit topic niet openen. Door medische redenen ben ik altijd het enige kind van mijn ouders gebleven en ik heb daar in mijn jonge jaren eigenlijk nooit zo bij stil gestaan..het was zoals het was. Nu mijn moeder overleden is en mijn vader, gelukkig nog kerngezond, maar wel op leeftijd is, bekruipt mij gaandeweg weleens het gevoel hoe het zou zijn als hij er niet meer zou zijn, en dan met betrekking tot het feit dat ik geen broers en zussen heb om bijvoorbeeld jeugdherinneringen mee te delen.
Als ik om mij heen kijk zie ik dat het hebben van broers en zussen geen garantie is tot een gelukkig familieleven...absoluut niet. Ook weet ik niet wat ik mis maar ik kan weleens jaloers zijn op vrouwen van mijn leeftijd die supergoed met hun broer, zus of meerdere broers of zussen zijn. Ook vraag ik mij af hoe het enig kind zijn je vormt op sociaal gebied etc...
Juist omdat ik geen broers of zussen had stond " delen" bij ons thuis hoog in het vaandel. Een voordeel vind ik ook dat ik mezelf prima alleen kon en kan vermaken. En wat dat verwend worden betreft...dat klopt ook wel een beetje , althans zo heb ik het wel ervaren. Ik ben ook wel een persoon die veel aandacht nodig heeft (en opeist als het moet)...mogelijk ook een aspect wat ermee samenhangt.
Lijkt me leuk om met wat andere "enigen" ervaringen uit te wisselen.
Als ik om mij heen kijk zie ik dat het hebben van broers en zussen geen garantie is tot een gelukkig familieleven...absoluut niet. Ook weet ik niet wat ik mis maar ik kan weleens jaloers zijn op vrouwen van mijn leeftijd die supergoed met hun broer, zus of meerdere broers of zussen zijn. Ook vraag ik mij af hoe het enig kind zijn je vormt op sociaal gebied etc...
Juist omdat ik geen broers of zussen had stond " delen" bij ons thuis hoog in het vaandel. Een voordeel vind ik ook dat ik mezelf prima alleen kon en kan vermaken. En wat dat verwend worden betreft...dat klopt ook wel een beetje , althans zo heb ik het wel ervaren. Ik ben ook wel een persoon die veel aandacht nodig heeft (en opeist als het moet)...mogelijk ook een aspect wat ermee samenhangt.
Lijkt me leuk om met wat andere "enigen" ervaringen uit te wisselen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 7 maart 2010 18:59
Ik ben ook enig kind en ik vind het heerlijk. Heb mezelf altijd goed kunnen vermaken en als ik gezelschap wilde dan waren er altijd vriend(innet)jes in de buurt of van school.
De band met m'n ouders is ook supergoed en wellicht ook wel mede of juist doordat ik enig kind ben. We hebben elkaar en dat is goed.
Natuurlijk is er de angst voor het moment dat ze iets gaan mankeren en sterven, maar de illusie dat broers of zussen dan iets voor je zouden kunnen betekenen heb ik allang niet meer, omdat ik in mijn omgeving veel slechte broer/zusrelaties zie. Sommigen hebben er meer last van dan steun als ze moeilijke tijden door moeten.
De band met m'n ouders is ook supergoed en wellicht ook wel mede of juist doordat ik enig kind ben. We hebben elkaar en dat is goed.
Natuurlijk is er de angst voor het moment dat ze iets gaan mankeren en sterven, maar de illusie dat broers of zussen dan iets voor je zouden kunnen betekenen heb ik allang niet meer, omdat ik in mijn omgeving veel slechte broer/zusrelaties zie. Sommigen hebben er meer last van dan steun als ze moeilijke tijden door moeten.
zondag 7 maart 2010 19:09
Ik ben enig kind en zie nu in dat ik vroeger wel een broer of zus heb gemist. Ik was en ben een enorme aandachttrekker maar of dat komt doordat ik alleen was? Ik weet het niet.
Ik kon mezelf als kind al niet zelf vermaken en mijn ouders waren er niet echt om me aandacht te geven.
Materieel miste ik daarentegen niks..
Nu mis ik geen broer of zus want ik zie bij mijn man helemaal geen innige band met zijn zus. Verder in mijn omgeving is alleen mijn moeder heel erg hecht met haar 4 zussen.
Ik kon mezelf als kind al niet zelf vermaken en mijn ouders waren er niet echt om me aandacht te geven.
Materieel miste ik daarentegen niks..
Nu mis ik geen broer of zus want ik zie bij mijn man helemaal geen innige band met zijn zus. Verder in mijn omgeving is alleen mijn moeder heel erg hecht met haar 4 zussen.
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
zondag 7 maart 2010 19:15
Ik ben ook enig kind. Als kind vond ik dat heel vervelend en wilde ik heel graag een broertje of zusje, ik fantaseerde ook vaak dat ik er eentje had. Nu vind ik het soms nog jammer, ook dat ik nooit zal weten hoe zo'n band met een broer of zus nou voelt, aan de andere kant heb ik een goede band met mijn ouders en waardeer ik het gezinsleven dat ik heb gehad en nog heb.
We hebben wel een hechte familie, dus er zijn mensen met wie ik al in mijn jeugd heel close was en met wie ik een heleboel jeugdherinneringen kan delen, mensen van wie ik ook weet dat ze er altijd voor me zullen zijn als dat nodig is.
Het is wel zo dat ik al vrij snel na de geboorte van mijn eerste kind al wist dat ik meerdere kinderen wilde.
We hebben wel een hechte familie, dus er zijn mensen met wie ik al in mijn jeugd heel close was en met wie ik een heleboel jeugdherinneringen kan delen, mensen van wie ik ook weet dat ze er altijd voor me zullen zijn als dat nodig is.
Het is wel zo dat ik al vrij snel na de geboorte van mijn eerste kind al wist dat ik meerdere kinderen wilde.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 7 maart 2010 19:22
Toen ik 4 was werd er in de familie nog 'n neefje geboren en vanaf dat moment riep ik dat ik geen broer/zus meer zou willen, omdat ik me toen realiseerde dat het jonger dan mij zou zijn.
Nu wilden mijn ouders bewust maar 1 kind, dus ik had mazzel.
Had eigenlijk hoe klein ik ook was, al door dat kleine/jongere kinderen mijn ding niet waren. Overigens, als ik wel into kids was geweest zou ik ook heel bewust voor eentje zijn gegaan. Omdat mij dat zelf goed is bevallen en door alle andere voordelen.
Nu wilden mijn ouders bewust maar 1 kind, dus ik had mazzel.
Had eigenlijk hoe klein ik ook was, al door dat kleine/jongere kinderen mijn ding niet waren. Overigens, als ik wel into kids was geweest zou ik ook heel bewust voor eentje zijn gegaan. Omdat mij dat zelf goed is bevallen en door alle andere voordelen.
zondag 7 maart 2010 19:44
quote:elninjoo schreef op 07 maart 2010 @ 19:14:
[...]
Zal wellicht door je karakter bepaald worden. Ik kon mezelf altijd goed alleen bezig houden. Ik koos ook vaak juist om iets alleen te doen, ondanks dat er aandacht werd aangeboden.
Ik denk inderdaad dat het een karaktertrek is of een coping omdat ze thuis niet zo gretig waren met aandacht geven. Negatieve aandacht is ook aandacht
Als ik kinderen had kunnen krijgen was het er waarschijnlijk ook bij eentje gebleven. Omdat ik het idee heb dat je een kind meer quality-time kan geven.
[...]
Zal wellicht door je karakter bepaald worden. Ik kon mezelf altijd goed alleen bezig houden. Ik koos ook vaak juist om iets alleen te doen, ondanks dat er aandacht werd aangeboden.
Ik denk inderdaad dat het een karaktertrek is of een coping omdat ze thuis niet zo gretig waren met aandacht geven. Negatieve aandacht is ook aandacht
Als ik kinderen had kunnen krijgen was het er waarschijnlijk ook bij eentje gebleven. Omdat ik het idee heb dat je een kind meer quality-time kan geven.
If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they`ll kill you
zondag 7 maart 2010 20:20
Mijn dochter is ook enig kind en heeft dat tot nu toe niet als probleem ervaren. Als (klein) kind had ze altijd veel vriendjes/vriendinnetjes, die veel bij ons speelden/aten/sliepen en op die manier heeft ze leren delen. Ook op de peuterspeelzaal. Nu ze volwassen is (38) ziet ze het nog niet als probleem.
Ik heb zelf 3 oudere zussen, waar ik heel weinig contact mee heb....
Haar man heeft een broer en een zus en ook dat contact is minimaal.
Ik heb zelf 3 oudere zussen, waar ik heel weinig contact mee heb....
Haar man heeft een broer en een zus en ook dat contact is minimaal.
zondag 7 maart 2010 20:31
Ik ben ook enig kind en heb dat nooit als gemis ervaren toen ik klein was.
Uren kon ik mezelf vermaken met speelgoed en ik speelde veel buiten met andere kinderen.
Pas later kwam het besef dat 't misschien wel leuk had kunnen zijn maar ik ben ook nuchter genoeg om te weten dat een broer/zus ook niet bepaald garantie is voor een harmonieus gezinsgevoel; te vaak om me heen zie ik broers/zussen die erg weinig met elkaar hebben...
Uren kon ik mezelf vermaken met speelgoed en ik speelde veel buiten met andere kinderen.
Pas later kwam het besef dat 't misschien wel leuk had kunnen zijn maar ik ben ook nuchter genoeg om te weten dat een broer/zus ook niet bepaald garantie is voor een harmonieus gezinsgevoel; te vaak om me heen zie ik broers/zussen die erg weinig met elkaar hebben...
maandag 8 maart 2010 02:39
Hier nog eentje. Ik had er nooit echt bij stilgestaan, enig kind zijn, tot ik vaak negatieve reacties er op kreeg: dat ik dus wel verwend zou zijn, hoe 't toch mogelijk was dat ik broertjes en zusjes niet miste, je zult dus wel een eenzame jeugd hebben gehad blablabla.
Echt, hoe dom kunnen sommige mensen zijn?
Alsof alle broers en zussen zo goed met elkaar kunnen opschieten....
Ik heb niet zo'n hechte band met mijn ouders, dus ik mis een naast familielid voor feedback of dingen delen ook totaal niet.
Echt, hoe dom kunnen sommige mensen zijn?
Alsof alle broers en zussen zo goed met elkaar kunnen opschieten....
Ik heb niet zo'n hechte band met mijn ouders, dus ik mis een naast familielid voor feedback of dingen delen ook totaal niet.
maandag 8 maart 2010 09:36
Ik ben ook enig kind. Kon mezelf erg goed vermaken, nooit problemen gehad met alleen zijn. Soms denk ik dat het enig kind zijn effect heeft gehad op mijn omgang met mensen. Niet dat ik sociaal onhandig ben of zo (helemaal niet), maar ik merk dat het me wel veel energie kost. Ik heb veel meer behoefte aan alleen zijn dan vriendinnen die wel broers of zussen hebben.
Wat ik wel als vervelend heb ervaren was de aandacht die ik kreeg van mijn ouders omdat ik enig kind was. Te veel aandacht, naar mijn idee. Alles was op mij gefocused, ik moest ervoor zorgen dat ze trots op mij konden zijn, etc. Heeft veel impact gehad, en achteraf denk ik dat als ik broers of zussen had gehad, dat die aandacht verdeeld had kunnen worden.
Wat ik wel als vervelend heb ervaren was de aandacht die ik kreeg van mijn ouders omdat ik enig kind was. Te veel aandacht, naar mijn idee. Alles was op mij gefocused, ik moest ervoor zorgen dat ze trots op mij konden zijn, etc. Heeft veel impact gehad, en achteraf denk ik dat als ik broers of zussen had gehad, dat die aandacht verdeeld had kunnen worden.
maandag 8 maart 2010 14:19
Ik hoor ook bij de club.. En ik kreeg serieus eens de volgende reactie: ben jij enig kind? Wat zielig voor je... Vervolgens ging deze mevrouw vrolijk door met het opnoemen van redenen waarom mijn ouders niet goed wijs waren om maar 1 kind te krijgen.
Ik heb het zelf absoluut nooit als een probleem ervaren, en ik denk dat ik mede door het enig kind zijn eerder zelfstandig en volwassen ben geworden. Verder heb ik me altijd prima alleen kunnen vermaken en aan vriendjes, vriendinnetjes en buren nooit gebrek gehad waardoor ik mijn sociale vaardigheden ook prima heb kunnen ontwikkelen.
Het enige waar ik wel tegenop zie is het moment dat mijn ouders zullen komen te overlijden (al hoop ik dat dat nog heeeeeel lang duurt). Zodra zij er niet meer zijn ben ik alleen en ik denk dat ik op die momenten wel graag een broer of zus had willen hebben
Ik heb het zelf absoluut nooit als een probleem ervaren, en ik denk dat ik mede door het enig kind zijn eerder zelfstandig en volwassen ben geworden. Verder heb ik me altijd prima alleen kunnen vermaken en aan vriendjes, vriendinnetjes en buren nooit gebrek gehad waardoor ik mijn sociale vaardigheden ook prima heb kunnen ontwikkelen.
Het enige waar ik wel tegenop zie is het moment dat mijn ouders zullen komen te overlijden (al hoop ik dat dat nog heeeeeel lang duurt). Zodra zij er niet meer zijn ben ik alleen en ik denk dat ik op die momenten wel graag een broer of zus had willen hebben
maandag 8 maart 2010 17:01
Ik ben ook enig kind en heb er nooit problemen mee gehad. Alleen in mijn puberteit was het weleens lastig, omdat mijn ouders nogal beschermend waren. Ik mocht dus niet uit enzo, terwijl mijn vriendinnen allemaal wel lekker de hort op mochten. Soms voelde ik ook wel enige druk, aangezien mijn ouders natuurlijk primair op mij gefocussed waren en ik dus wel het gevoel had alles heel goed te moeten doen.
Ik ben ook altijd prima in staat geweest mezelf te vermaken en dat is nu nog steeds zo. Ben graag op mezelf en heb echt mijn 'privacy-momenten' nodig. Overigens heb ik voor de rest altijd genoeg vrienden en vriendinnen gehad, dus het is niet zo dat ik soort einzelgänger ben geworden.
Die reacties van "Wat zielig dat je geen broertje of zusje hebt" heb ik ook vaak aan moeten horen. Of, nog erger, "Nou, dan zul je wel verwend zijn". Erg irritant.
Ik ben ook altijd prima in staat geweest mezelf te vermaken en dat is nu nog steeds zo. Ben graag op mezelf en heb echt mijn 'privacy-momenten' nodig. Overigens heb ik voor de rest altijd genoeg vrienden en vriendinnen gehad, dus het is niet zo dat ik soort einzelgänger ben geworden.
Die reacties van "Wat zielig dat je geen broertje of zusje hebt" heb ik ook vaak aan moeten horen. Of, nog erger, "Nou, dan zul je wel verwend zijn". Erg irritant.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
maandag 8 maart 2010 17:07
Ik ben ook enig kind (duh!) en de laatste tijd merk ik dat ik een broer of zus mis om herinneringen aan mijn moeder mee op te halen. Zij is overleden toen ik 10 was, vlak daarvoor was ze gescheiden van mijn vader wat een groot drama werd met een enorme nasleep tot jaren na haar dood. Ik zou het fijn vinden om iemand te hebben die samen met mij in dat schuitje heeft gezeten en samen een beeld te kunnen schetsen van wie ze was en wat er werkelijk allemaal is gebeurd. Mijn vader is een man die niet graag erover praat en de familie van mijn moeder probeert (nog steeds) alleen maar mijn vader zwart te maken.
Maar toen ik jong was heb ik nooit iets van een gemis gevoeld. Toen ik ouder werd kreeg ik wel eens reacties van mensen in de trant van "oh! wat erg" als ik vertelde dan ik geen broers of zussen heb. Dat vond ik altijd zo iets stoms...
Maar toen ik jong was heb ik nooit iets van een gemis gevoeld. Toen ik ouder werd kreeg ik wel eens reacties van mensen in de trant van "oh! wat erg" als ik vertelde dan ik geen broers of zussen heb. Dat vond ik altijd zo iets stoms...
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
maandag 8 maart 2010 18:55
Hier ook een enig kind. Mijn ouders hebben bewust hiervoor gekozen.
Ik heb vroeger niets te kort gehad maar om me nu verwend te noemen, dat valt dan ook wel weer mee. Ik kon me - net zoals de meesten hier - uitstekend zelf vermaken en ben dan ook nu nog iemand die maar weinig mensen nodig heeft om plezier te maken. Ben ook erg gesteld op mijn privacy en ik merk wel dat ik me in grote groepen wat meer op de achtergrond houd (maar dat is ongetwijfeld ook gewoon een karaktertrek).
Ik heb nooit echt broers of zussen gemist, ik zie ook teveel gevallen waarbij er geen of weinig contact is.
Waar ik wel tegenop zie; als mijn ouders oud zijn en hulpbehoevend. Ik zie hoe het nu bij mijn oma gaat. De kinderen (die met 3-en zijn) verdelen de ziekenhuisbezoekjes, de boekhouding en de artsbezoeken onder elkaar. In tijden dat het rustig is gaat alles prima, maar in tijden dat er weer van alles op gezondheidsgebied speelt maken ze echt een soort van rooster. Als ik dat dan straks allemaal in mijn eentje moet opvangen als er met mijn ouders iets aan de hand is... pfff.
Ik heb vroeger niets te kort gehad maar om me nu verwend te noemen, dat valt dan ook wel weer mee. Ik kon me - net zoals de meesten hier - uitstekend zelf vermaken en ben dan ook nu nog iemand die maar weinig mensen nodig heeft om plezier te maken. Ben ook erg gesteld op mijn privacy en ik merk wel dat ik me in grote groepen wat meer op de achtergrond houd (maar dat is ongetwijfeld ook gewoon een karaktertrek).
Ik heb nooit echt broers of zussen gemist, ik zie ook teveel gevallen waarbij er geen of weinig contact is.
Waar ik wel tegenop zie; als mijn ouders oud zijn en hulpbehoevend. Ik zie hoe het nu bij mijn oma gaat. De kinderen (die met 3-en zijn) verdelen de ziekenhuisbezoekjes, de boekhouding en de artsbezoeken onder elkaar. In tijden dat het rustig is gaat alles prima, maar in tijden dat er weer van alles op gezondheidsgebied speelt maken ze echt een soort van rooster. Als ik dat dan straks allemaal in mijn eentje moet opvangen als er met mijn ouders iets aan de hand is... pfff.
maandag 8 maart 2010 20:06
Mijn man is ook enig kind en heeft hier nooit problemen mee gehad. Ik heb zelf een zus en zou deze voor geen goud willen missen. Momenteel is mijn schoonmoeder ernstig ziek (en gaat ook niet meer beter worden) en dan mis ik toch wel een schoonzus of broer om de zorgen mee te delen. Mijn man gaat bijna dagelijks (6 keer per week, al 3 maanden lang) zijn moeder opzoeken in het ziekenhuis, vooral ook om zijn vader te steunen. Maar dit voel ik meer als probleem dan mijn man, ook nu mist hij geen broer of zus. Hij zegt altijd dat hij niet beter weet en dat het niet vanzelfsprekend is dat je een goede band met je broer of zus hebt.
woensdag 10 maart 2010 15:07
Ik ben ook enig kind. Vroeger als kind vond ik dat niet erg er waren altijd wel vriendinnetje om mee te spelen.
Op latere leeftijd vond ik het wel erg. Mijn vader is al overleden en als mijn moeder terzijnertijd ook komt te overlijden heb ik niemand meer waarmee ik jeugdherinneringen kan delen.
Als alleenstaande vond ik het best benauwend dat ik dan helemaal alleen op de wereld kom te staan. Nu ik zelf een relatie heb en een kind vind ik dit minder moelijk dan toen ik nog single was.
Ook kan ik mijn zorgen om mijn ouder wordende moeder met niemand delen.
Vriendinnnen kunnnen een zus of broer met wie je een goede relatie hebt niet vervangen. Vrienschappen kunnen verwateren waardoor je elkaar niet meer ziet maar een familieband blijft altijd.
Zelfs bij broers en zussen die niet goed met elkaar op kunnen schieten zie je dat ze in noodgevallen toch vaak op elkaar terugvallen.
Op latere leeftijd vond ik het wel erg. Mijn vader is al overleden en als mijn moeder terzijnertijd ook komt te overlijden heb ik niemand meer waarmee ik jeugdherinneringen kan delen.
Als alleenstaande vond ik het best benauwend dat ik dan helemaal alleen op de wereld kom te staan. Nu ik zelf een relatie heb en een kind vind ik dit minder moelijk dan toen ik nog single was.
Ook kan ik mijn zorgen om mijn ouder wordende moeder met niemand delen.
Vriendinnnen kunnnen een zus of broer met wie je een goede relatie hebt niet vervangen. Vrienschappen kunnen verwateren waardoor je elkaar niet meer ziet maar een familieband blijft altijd.
Zelfs bij broers en zussen die niet goed met elkaar op kunnen schieten zie je dat ze in noodgevallen toch vaak op elkaar terugvallen.
woensdag 10 maart 2010 16:13
Hier ook een enig kind en zelfs geen neven of nichten. Ik was en ben de enige van de zogenaamde opvolging.
Ik heb het niet als een gemis ervaren en ben zelfs blij dat ik de enige ben. Maar dat ligt meer aan mijn familie en hoe zij met elkaar omgaan.
Alleen nu mijn ouders geestelijk en lichamelijk aan het aftakelen zijn, is het wel zwaar om met niemand je verhaal te kunnen delen.
Ik heb het niet als een gemis ervaren en ben zelfs blij dat ik de enige ben. Maar dat ligt meer aan mijn familie en hoe zij met elkaar omgaan.
Alleen nu mijn ouders geestelijk en lichamelijk aan het aftakelen zijn, is het wel zwaar om met niemand je verhaal te kunnen delen.
woensdag 17 maart 2010 13:43
quote:lizettetje schreef op 08 maart 2010 @ 18:55:
Hier ook een enig kind. Mijn ouders hebben bewust hiervoor gekozen.
Ik heb vroeger niets te kort gehad maar om me nu verwend te noemen, dat valt dan ook wel weer mee. Ik kon me - net zoals de meesten hier - uitstekend zelf vermaken en ben dan ook nu nog iemand die maar weinig mensen nodig heeft om plezier te maken. Ben ook erg gesteld op mijn privacy en ik merk wel dat ik me in grote groepen wat meer op de achtergrond houd (maar dat is ongetwijfeld ook gewoon een karaktertrek).
Ik heb nooit echt broers of zussen gemist, ik zie ook teveel gevallen waarbij er geen of weinig contact is.
Waar ik wel tegenop zie; als mijn ouders oud zijn en hulpbehoevend. Ik zie hoe het nu bij mijn oma gaat. De kinderen (die met 3-en zijn) verdelen de ziekenhuisbezoekjes, de boekhouding en de artsbezoeken onder elkaar. In tijden dat het rustig is gaat alles prima, maar in tijden dat er weer van alles op gezondheidsgebied speelt maken ze echt een soort van rooster. Als ik dat dan straks allemaal in mijn eentje moet opvangen als er met mijn ouders iets aan de hand is... pfff.
Was mijn topic even kwijt...maar leuk om de reacties te zien, zo ook bepaalde overeenkomsten hierin.
Dit laatste herken ik trouwens wel een beetje lizetje. Mijn moeder is in 2008 overleden aan kanker. Mijn vader die toen en nu gelukkig nog gezond was heeft het grootste deel van de verzorging op zich genomen. Hiervan kwam uiteraard ook een deel op mij terecht wat ik los van de emoties als loodzwaar heb ervaren. Het is dat ze op mijn werk niet moeilijk deden en ik tijdelijk een dag minder kon werken en dat mijn moeders zus ook twee dagen per week kookte en wat dingen deed anders had ik echt niet geweten hoe ik het had moeten doen samen met mijn vader en alle emoties van dien.
Het kan mij nu echt aanvliegen als ik denk dat mijn vader er op enig moment niet meer is en dat ik dan alleen (tuurlijk ook met man en naaste familie) het huis moet leeghalen.
Jaren terug overleed mijn opa en mijn moeder en haar zus hebben toen in alle rust samen zonder anderen erbij alles uitgezocht en herinneringen opgehaald alvorens de spullen daadwerkelijk gesjouwd moesten worden en er anderen mensen bij kwamen. Ik weet van beiden dat zij dit als heel waardevol hebben ervaren.
Andere kant van de medaille is natuurlijk de bonjes en vetes die ontstaan door nalatenschappen en erfenissen. Zo ook dat er in sommigen families van de 5 kinderen er maar 1 daadwerkelijk naar vader of moeder "omkijkt" en de rest dit wel best vindt.
Alles heeft tenslotte twee kanten.
Hier ook een enig kind. Mijn ouders hebben bewust hiervoor gekozen.
Ik heb vroeger niets te kort gehad maar om me nu verwend te noemen, dat valt dan ook wel weer mee. Ik kon me - net zoals de meesten hier - uitstekend zelf vermaken en ben dan ook nu nog iemand die maar weinig mensen nodig heeft om plezier te maken. Ben ook erg gesteld op mijn privacy en ik merk wel dat ik me in grote groepen wat meer op de achtergrond houd (maar dat is ongetwijfeld ook gewoon een karaktertrek).
Ik heb nooit echt broers of zussen gemist, ik zie ook teveel gevallen waarbij er geen of weinig contact is.
Waar ik wel tegenop zie; als mijn ouders oud zijn en hulpbehoevend. Ik zie hoe het nu bij mijn oma gaat. De kinderen (die met 3-en zijn) verdelen de ziekenhuisbezoekjes, de boekhouding en de artsbezoeken onder elkaar. In tijden dat het rustig is gaat alles prima, maar in tijden dat er weer van alles op gezondheidsgebied speelt maken ze echt een soort van rooster. Als ik dat dan straks allemaal in mijn eentje moet opvangen als er met mijn ouders iets aan de hand is... pfff.
Was mijn topic even kwijt...maar leuk om de reacties te zien, zo ook bepaalde overeenkomsten hierin.
Dit laatste herken ik trouwens wel een beetje lizetje. Mijn moeder is in 2008 overleden aan kanker. Mijn vader die toen en nu gelukkig nog gezond was heeft het grootste deel van de verzorging op zich genomen. Hiervan kwam uiteraard ook een deel op mij terecht wat ik los van de emoties als loodzwaar heb ervaren. Het is dat ze op mijn werk niet moeilijk deden en ik tijdelijk een dag minder kon werken en dat mijn moeders zus ook twee dagen per week kookte en wat dingen deed anders had ik echt niet geweten hoe ik het had moeten doen samen met mijn vader en alle emoties van dien.
Het kan mij nu echt aanvliegen als ik denk dat mijn vader er op enig moment niet meer is en dat ik dan alleen (tuurlijk ook met man en naaste familie) het huis moet leeghalen.
Jaren terug overleed mijn opa en mijn moeder en haar zus hebben toen in alle rust samen zonder anderen erbij alles uitgezocht en herinneringen opgehaald alvorens de spullen daadwerkelijk gesjouwd moesten worden en er anderen mensen bij kwamen. Ik weet van beiden dat zij dit als heel waardevol hebben ervaren.
Andere kant van de medaille is natuurlijk de bonjes en vetes die ontstaan door nalatenschappen en erfenissen. Zo ook dat er in sommigen families van de 5 kinderen er maar 1 daadwerkelijk naar vader of moeder "omkijkt" en de rest dit wel best vindt.
Alles heeft tenslotte twee kanten.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 17 maart 2010 14:18
Hier nog een enig kind uit een gezellig en warm nest.
Ik heb in mijn leventje nooit iets gemist, een leuke en solide thuissituatie, genoeg extra gezelligheid van een grote familie met veel neven en nichten (aan een kant ook veel enige kinderen), kortom niets te klagen.
Toch heb ik altijd heel graag broers of zussen willen hebben, gewoon om niet 'alleen' te zijn. Ik ben benieuwd hoe die band voelt, ik ken het niet.
Tama, vooral in jouw verhaal herken ik erg veel;
Ik kan ook heel goed alleen zijn en vooral die volledige aandacht is voor mij heel bekend. Mijn ouders kunnen zich op niemand anders focussen dan op mij. Dat heb ik wel eens als vervelend ervaren.
Daarnaast herken ik iedereen zijn angst om zometeen alleen over te blijven of alleen voor de zorg van je ouders komen te staan.
Bij mijn ouders is de afgelopen jaren het een en ander voorgevallen wat betreft ziekte en ondanks dat we alle hulp en aandacht krijgen van een zorgzame familie en lieve vrienden, uiteindelijk gaat iedereen weer naar huis en blijven wij over....
Dat valt mij zwaarder dan ik eerder had gedacht en heb dan ook best angst voor de aankomende jaren nu ze ouder worden.
Gelukkig heeft mijn vriend veel broers en zussen, daar geniet ik heel erg van. Zij hebben allemaal een hele goede band onderling en ze nemen mij op een makkelijke manier op in de familie.
Mijn ouders vinden dit ook fijn, zij komen beiden uit een groot gezin en ze herkennen veel in mijn verhaal over zijn familie. Zij vinden het erg leuk voor mij dat ik dit nu meemaak en dat ik weet hoe het is in een groot gezin.
Voelen jullie een druk om bijvoorbeeld te trouwen (enige kans voor ouders) of om kinderen te krijgen (enige kans om opa en oma te worden)?
Ik heb in mijn leventje nooit iets gemist, een leuke en solide thuissituatie, genoeg extra gezelligheid van een grote familie met veel neven en nichten (aan een kant ook veel enige kinderen), kortom niets te klagen.
Toch heb ik altijd heel graag broers of zussen willen hebben, gewoon om niet 'alleen' te zijn. Ik ben benieuwd hoe die band voelt, ik ken het niet.
Tama, vooral in jouw verhaal herken ik erg veel;
Ik kan ook heel goed alleen zijn en vooral die volledige aandacht is voor mij heel bekend. Mijn ouders kunnen zich op niemand anders focussen dan op mij. Dat heb ik wel eens als vervelend ervaren.
Daarnaast herken ik iedereen zijn angst om zometeen alleen over te blijven of alleen voor de zorg van je ouders komen te staan.
Bij mijn ouders is de afgelopen jaren het een en ander voorgevallen wat betreft ziekte en ondanks dat we alle hulp en aandacht krijgen van een zorgzame familie en lieve vrienden, uiteindelijk gaat iedereen weer naar huis en blijven wij over....
Dat valt mij zwaarder dan ik eerder had gedacht en heb dan ook best angst voor de aankomende jaren nu ze ouder worden.
Gelukkig heeft mijn vriend veel broers en zussen, daar geniet ik heel erg van. Zij hebben allemaal een hele goede band onderling en ze nemen mij op een makkelijke manier op in de familie.
Mijn ouders vinden dit ook fijn, zij komen beiden uit een groot gezin en ze herkennen veel in mijn verhaal over zijn familie. Zij vinden het erg leuk voor mij dat ik dit nu meemaak en dat ik weet hoe het is in een groot gezin.
Voelen jullie een druk om bijvoorbeeld te trouwen (enige kans voor ouders) of om kinderen te krijgen (enige kans om opa en oma te worden)?
woensdag 17 maart 2010 14:22
quote:Voelen jullie een druk om bijvoorbeeld te trouwen (enige kans voor ouders) of om kinderen te krijgen (enige kans om opa en oma te worden)?Nee, absoluut niet gelukkig! Ze laten daarnaast ook genoeg blijken dat ze gelukkig zijn met de qualitytime die we hebben met ons drietjes. Dat zou er tenslotte juist deels bij inschieten als ik 'n man (en kinders) zou hebben.
woensdag 17 maart 2010 18:29
Yep, hier nog één... Ik herken wel heel erg dat bezig zijn met 'wat als straks beiden ouders overleden zijn' en geen broers of zussen hebben die jou ook door en door kennen en waar je een verleden mee deelt.
Ik heb vroeger nooit een broer of zus gemist, maar nu denk ik ook wel eens dat het fijn zou zijn om iemand naast je te hebben die ook zo dicht bij je staat. Mijn ouders leven allebei nog (gelukkig), maar ik kan me nu al enorm eenzaam voelen bij het idee dat zij ooit een keer weg zullen vallen.
En het cliché dat je als enig kind verwend zou worden, is bij mij in ieder geval absoluut niet opgegaan. Integendeel zelfs. Ik heb me wel altijd heel goed weten te vermaken alleen en kon ook al heel snel prima voor mezelf zorgen, maar dat moet ook maar net in je karakter zitten.
Ik heb vroeger nooit een broer of zus gemist, maar nu denk ik ook wel eens dat het fijn zou zijn om iemand naast je te hebben die ook zo dicht bij je staat. Mijn ouders leven allebei nog (gelukkig), maar ik kan me nu al enorm eenzaam voelen bij het idee dat zij ooit een keer weg zullen vallen.
En het cliché dat je als enig kind verwend zou worden, is bij mij in ieder geval absoluut niet opgegaan. Integendeel zelfs. Ik heb me wel altijd heel goed weten te vermaken alleen en kon ook al heel snel prima voor mezelf zorgen, maar dat moet ook maar net in je karakter zitten.
zaterdag 15 mei 2010 20:02
Ik ben ook enig kind en ervaar het soms al niet leuk.
Mijn ouders zijn al op leeftijd, mijn moeder was 39 toen ze mij kreeg. Ik ben nu 24 (dus reken maar uit)
Ik heb een hele goede band met mijn ouders. Ik heb wel het idee dat mijn ouders veel moeite hebben/hadden om mij los te laten. Ik woon nog thuis, heb geen vriend.
het punt dat ik ooit het huis zal gaan verlaten zal denk ik erg moeilijk worden. En natuurlijk bekruipt mij de angst dat ze er ooit niet meer zullen zijn....
Omdat ik weet hoe het is om enig kind te zijn en om een kind van ietwat oudere ouders te zijn heb ik altijd op een jonge leeftijd kinderen gewild, maarja dan moet je wel een vriend hebben.
Wonen jullie nog thuis?? En zo niet hoe vonden je ouders het toen je het huis uitging?? Was het moeilijk??
Mijn ouders zijn al op leeftijd, mijn moeder was 39 toen ze mij kreeg. Ik ben nu 24 (dus reken maar uit)
Ik heb een hele goede band met mijn ouders. Ik heb wel het idee dat mijn ouders veel moeite hebben/hadden om mij los te laten. Ik woon nog thuis, heb geen vriend.
het punt dat ik ooit het huis zal gaan verlaten zal denk ik erg moeilijk worden. En natuurlijk bekruipt mij de angst dat ze er ooit niet meer zullen zijn....
Omdat ik weet hoe het is om enig kind te zijn en om een kind van ietwat oudere ouders te zijn heb ik altijd op een jonge leeftijd kinderen gewild, maarja dan moet je wel een vriend hebben.
Wonen jullie nog thuis?? En zo niet hoe vonden je ouders het toen je het huis uitging?? Was het moeilijk??
zondag 16 mei 2010 11:22
Hier ook enig kind. Vroeger wilde ik altijd graag een oudere broer hebben. Maar dat was een beetje lastig.
Heb zelf een beetje pech gehad. Was vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas en had ook een moeder die altijd negatief over mij was. Daardoor voel je je dan erg eenzaam en ik denk dat ik daarom zo graag een broer wilde. Dan was ik niet meer alleen, en had ik een broer die mij beschermde. Ik denk dat ik het zo zag. Maar voor hetzelfde geld had ik me ook eenzaam gevoeld als ik die broer wel had gehad. Het is maar net wat voor band je met elkaar hebt. Het moet maar net klikken.
Het contact met mijn moeder is er niet meer. Heb haar al jaren niet meer gezien of gesproken.
Een paar weken geleden is mijn vader ineens overleden. Dan is het inderdaad lastig als je enig kind bent. Ik heb veel hulp gekregen van familie en vrienden, maar uiteindelijk ben jij degene die alles beslist. Het moment dat je de kleding voor in de kist moet uitkiezen, de nummers die gedraaid gaan worden, de kist zelf moet gaan uitkiezen, hoe de dienst eruit komt te zien, enz enz, ja dat is moeilijk. Vooral omdat jij alleen de eindbeslissing neemt. Dan miste ik toch die broer of zus. Maar ook daarvoor geldt: het is maar net wat voor band je met elkaar hebt.
Mijn vriend heeft 1 zusje. Zij heeft na het overlijden van mijn vader tot nu toe niet 1 keer naar mijn vriend gebeld om te vragen hoe het gaat. Ook geen kaartje gestuurd oid. Ze is wel op de uitvaardienst geweest, maar was daarna direct weg onder het mom van werk. En dat hoorden we dan van haar moeder, die net zo snel weg was. We hebben haar ik denk 2 minuten gezien. Toen was ze dus weg.
Hierin is te zien dat zij dus helemaal geen goede band hebben met elkaar. Ik wilde dus altijd een broer hebben, maar als ik dan zie hoe mijn schoonzusje met mijn vriend om gaat, heb ik helemaal niets gemist.
Alles valt en staat met wat voor band je met elkaar hebt denk ik.
Heb zelf een beetje pech gehad. Was vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas en had ook een moeder die altijd negatief over mij was. Daardoor voel je je dan erg eenzaam en ik denk dat ik daarom zo graag een broer wilde. Dan was ik niet meer alleen, en had ik een broer die mij beschermde. Ik denk dat ik het zo zag. Maar voor hetzelfde geld had ik me ook eenzaam gevoeld als ik die broer wel had gehad. Het is maar net wat voor band je met elkaar hebt. Het moet maar net klikken.
Het contact met mijn moeder is er niet meer. Heb haar al jaren niet meer gezien of gesproken.
Een paar weken geleden is mijn vader ineens overleden. Dan is het inderdaad lastig als je enig kind bent. Ik heb veel hulp gekregen van familie en vrienden, maar uiteindelijk ben jij degene die alles beslist. Het moment dat je de kleding voor in de kist moet uitkiezen, de nummers die gedraaid gaan worden, de kist zelf moet gaan uitkiezen, hoe de dienst eruit komt te zien, enz enz, ja dat is moeilijk. Vooral omdat jij alleen de eindbeslissing neemt. Dan miste ik toch die broer of zus. Maar ook daarvoor geldt: het is maar net wat voor band je met elkaar hebt.
Mijn vriend heeft 1 zusje. Zij heeft na het overlijden van mijn vader tot nu toe niet 1 keer naar mijn vriend gebeld om te vragen hoe het gaat. Ook geen kaartje gestuurd oid. Ze is wel op de uitvaardienst geweest, maar was daarna direct weg onder het mom van werk. En dat hoorden we dan van haar moeder, die net zo snel weg was. We hebben haar ik denk 2 minuten gezien. Toen was ze dus weg.
Hierin is te zien dat zij dus helemaal geen goede band hebben met elkaar. Ik wilde dus altijd een broer hebben, maar als ik dan zie hoe mijn schoonzusje met mijn vriend om gaat, heb ik helemaal niets gemist.
Alles valt en staat met wat voor band je met elkaar hebt denk ik.
