Relaties
alle pijlers
Waar zijn vrienden voor....? En wat te doen bij het verlies/afscheid van vrienden?
maandag 9 april 2007 om 12:57
Dat is de vraag die ik me vaak stel.
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
De afgelopen weken voel ik me zeer beroerd bij vlagen. En dat heeft te maken met het feit dat vele vriendschappen die ik nog maar een jaar of twee geleden als 'hecht' en superblijmakend had beschreven zijn veranderd in een bron van zelftwijfels.
Met oud en nieuw is mijn relatie uitgegaan. Ik had het daar heel moeilijk mee (mijn topic hierover zweeft nog ergens rond, titel 'Over'). Ook toen al liep ik tegen de lamp en een groot NIET THUIS bord bij verschillende veriendinnen. Ik herinner me dat er toen het uit ging wekenlang niemand heeft gebeld om te vragen hoe het ging, terwijl ik het mensen in de eerste dagen wel had verteld. Het was ook duidelijk dat ik heel verdrietig was, en wel een welgemeende arm om mijn schouder kon gebruiken. Natuurlijk, ik verwacht geen 24/7 entertainment, ik ben iemand die er graag voor anderen is, en ook graag en goed dingen alleen kan doen. Ik ben iemand die erop uit gaat zelf en niet overdreven afhankelijk is (hoewel.......daar heb ik nu ineens superirritante en hevige twijfels bij: ik krijg het gevoel van sommige vrienden dat het een opgave is om er te zijn voor mij of zelfs bevriend te zijn met mij.....boehoe - dat voelt zo rot ;(!). Dus, ik verwachte geen grote pannen zelfgemaakte erwtsensoep elke dag, of een jaarkaart op de bios, maar toen ik me zo k*t voelde toen het uitging, dan is een telefoontje niet te veel gevraagd denk ik. Maar ondertussen hebben een goede vriend en drie hele goede vriendinnen (gen groepje) al maanden geen contact met mij opgenomen. Als het nu mensen waren die toch al redelijk 'perifeer' voelden, alas. Maar het was mijn incrowd, mensen aan wie ik mijn ziel had blootgelegd, die ik al jaren kende en een fijne wederzijdse vriendschap mee onderhield. Fijne, oprechte, betrokken mensen.
Dus nu vraag ik me af: what's going on? Ik krijg er soms hele nare zelftwijfels door. Heb het gevoel alsof ik dus niet de moeite waard ben, of meer nog: dat ik een blok aan hun been ben als ik (liefdes-)verdriet heb. Ik ben tegelijkertijd zo ontztettend boos, want ik weet dat ik geen negatief persoon ben, die anderen zeg 6 keer per dag belt om in hun oor te jammeren, één vriendin had ik in vijd maanden 5 keer gesproken, en laatst verbaasde ze zich erover dat ik dan elke keer huilde als ze me aan de lijn had. Ja, dat heet iemand waarvan je zo zielsveel hield zielsveel missen. Omgekeerd belde nu wel die vriendin een aantal malen omdat ze een nieuwe baan heeft (ingesproken, want hoe blij ik ook voor haar ben, ik kan het niet meer opbrengen om in de zijlijn te staan juichen voor haar als ze me nog geen maand geleden hele kwetsende dingen zei..........). Die boosheid is gezond denk ik, want ik heb in het verleden alles maar gedaan en vergeven voor een ander. En nu komt het niet meer van mij. En zie ik wat een vriendschap hen waard is. En dat is dus soms minder dan ik dacht. Dat doet pijn! Het voelt alsof ik in de rouw ben. Eerst mijn exvriend en toen nog minstens vier vrienden die in geen velden of wegen meer te bekennen zijn - HELAAS. Niet om mee te huilen, maar ook niet meer om mee te lachen (dat is voor mij de consequentie).
Ik weet het: in tijden van nood leer je je ware vrienden kennen, maar.....;(.....auw.......
Gevolg is dat ik veel pieker, me alleen voel en me afvraag of ik nog iets moet doen. De deur openen naar echt contact door te vertellen wat ik jullie nu vertel: dat ik me gekwetst voel en dat ik de vriendschapen mis zoals ze waren? I have no idea!
Hebben jullie wijze inzichten hoe ik hier beter mee kan omgaan:? Hoe kan ik voorkomen dat mijn zelfvertrouwen er zo onder lijdt dat ik dag in dag uit erover nadenk wat er 'mis' met mij is dat anderen blijkbaar (!) niet meer met me willen of zelfs kúnnen omgaan! Ik merk ook dat ik in nieuwe contacten erg onzeker wordt, dan denk ik: wacht maar tot je me echt leert kennen, dan zul jij ook weg gaan bij mij omdat het zóóó lastig zal zijn met mij bevriend te zijn (ik weet dat dat NIET KLOPT, want ik heb een paar SUPERLIEVE vrienden die mij wel graag om zich heen hebben (pfff, die indruk geven ze en ze zeggen het, maar toch raak ik daar nu ook van in de war, want is dat dan wel zo etc!!), maar wederom dus die zelftwijfels/zelfkritiek!)..... en ik ben er vooral als de dood voor dat ik mensen het gevoel zal geven hen te claimen....dus ik doe erg afstandelijk soms. Dan zeg ik tegen iemand: tot spreeks maar weer! als ik eigenlijk bedoel: wat was dit ontzettend leuk, ik zou het leuk vinden om danendan te gaan picknicken samen...lijkt je dat leuk? (bijvoorbeeld - hihi, elk zonnestraaltje meepikken!).
Kortom: HELP! Ben dankbaar voor alle (ervarings-)berichten en tips!!!!!!!!!!!
En bedankt voor jullie lezende oog, ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan!
Liefs, x
Misia
maandag 1 oktober 2007 om 21:23
Hey lieve Sieper!!!
Heel vaak dacht ik, ik ga een bericht posten. Maar terwijl het meestal luidt: geen bericht goed bericht, was het bij mij iets anders....het voelde alsof er teveel was gebeurt om een beginnetje te maken. Ik voelde me vaak heel slecht en alleen.
Het contact met mijn moeder is helaas nog niet verbeterd. En heel vaak heb ik het gevoel dat daar mede een dolend gevoel vandaan komt. Mijn vader is overleden, en dan geen contact met mijn moeder. Dat voelt heel verdrietig, terwijl het ergens goed is om even afstand te nemen. Begrijp jij het nog? Nou, zo zit het met alles, werkelijk alles.....aan de ene kant zus aan de andere kant zo...
Hetzelfde met vrienden, ik baal hier nog steeds van, dagelijks. Terijwl ik velen van hen maar in hun sop gaar zou willen (moeten?) koken. Ik voel me vreselijk alleen soms. Dan ben ik degene die contact zoekt, en vervolgens hoor ik weer wekenlang niets. Terwijl dat toch goede vrienden zijn - ja, na de grote ellende in januari, waren er gelukkig altijd vrienden die wel belangstelling hadden
Ik kan hier veel voorbeelden noemen. Ik heb volgens mij geen hoge verwachtingen. Wat ik mis is gewoon gezelligheid, een spontaan telefoontje van: hey, hoe is het? Ga je mee naar de bios? Dat idee...
Verder is de studie waar ik voor was aangenomen met een echt vrselijk gevecht van start gegaan: omdat ik mij niet voor het juiste vak had ingschreven en ook niet aan het bevel van de studieadvisuese gehoor gaf om om dieendie tijd te verschijnen - ik kon niet, maar wel op een ander moment - en met de docent in kwestie enorme discussies had is alles voordat de studie begon al uit de hand gelopen. Ben vreselijk moe ondertussen, echt uitgeput...het is in een andere stad, ver weg, en ik moet ernaast werken omdat ik geen stufi oid meer heb.
Kortom, het is een optelsom, waardoor ik me behoorlijk alleen en ook depressief voel. Heb het gevoel dat ik niks goed doe dan.
Hm, het is een niet vrolijk verhaal. Het doet goed om het van me af te schrijven. Ook al weet ik bijna geen woorden te vinden, zo veel lijkt het.
Sieper, ben blij dat je aan me dacht. Zo lief van je. Het is nu een maand geleden dat je postte dus misschien lees je het niet meer...maar ik dacht vaak: er is iemand die wil weten hoe het met me is (wat klinkt dit sneu, maar toch hielp het me in donkere momenten: zo van: ik kan het altijd opschrijven, en wie weet wie reageert met een zinnige gedachte of lieve, troostende woorden etc).
Je schreef dat je in je nieuwe huisje terecht kon, bevalt het een beetje?
Pfff, ben er allemaal zo beroerd van! Hoe krijg ik het op een rij...?
Groetjes, Misia
Heel vaak dacht ik, ik ga een bericht posten. Maar terwijl het meestal luidt: geen bericht goed bericht, was het bij mij iets anders....het voelde alsof er teveel was gebeurt om een beginnetje te maken. Ik voelde me vaak heel slecht en alleen.
Het contact met mijn moeder is helaas nog niet verbeterd. En heel vaak heb ik het gevoel dat daar mede een dolend gevoel vandaan komt. Mijn vader is overleden, en dan geen contact met mijn moeder. Dat voelt heel verdrietig, terwijl het ergens goed is om even afstand te nemen. Begrijp jij het nog? Nou, zo zit het met alles, werkelijk alles.....aan de ene kant zus aan de andere kant zo...
Hetzelfde met vrienden, ik baal hier nog steeds van, dagelijks. Terijwl ik velen van hen maar in hun sop gaar zou willen (moeten?) koken. Ik voel me vreselijk alleen soms. Dan ben ik degene die contact zoekt, en vervolgens hoor ik weer wekenlang niets. Terwijl dat toch goede vrienden zijn - ja, na de grote ellende in januari, waren er gelukkig altijd vrienden die wel belangstelling hadden
Ik kan hier veel voorbeelden noemen. Ik heb volgens mij geen hoge verwachtingen. Wat ik mis is gewoon gezelligheid, een spontaan telefoontje van: hey, hoe is het? Ga je mee naar de bios? Dat idee...Verder is de studie waar ik voor was aangenomen met een echt vrselijk gevecht van start gegaan: omdat ik mij niet voor het juiste vak had ingschreven en ook niet aan het bevel van de studieadvisuese gehoor gaf om om dieendie tijd te verschijnen - ik kon niet, maar wel op een ander moment - en met de docent in kwestie enorme discussies had is alles voordat de studie begon al uit de hand gelopen. Ben vreselijk moe ondertussen, echt uitgeput...het is in een andere stad, ver weg, en ik moet ernaast werken omdat ik geen stufi oid meer heb.
Kortom, het is een optelsom, waardoor ik me behoorlijk alleen en ook depressief voel. Heb het gevoel dat ik niks goed doe dan.
Hm, het is een niet vrolijk verhaal. Het doet goed om het van me af te schrijven. Ook al weet ik bijna geen woorden te vinden, zo veel lijkt het.
Sieper, ben blij dat je aan me dacht. Zo lief van je. Het is nu een maand geleden dat je postte dus misschien lees je het niet meer...maar ik dacht vaak: er is iemand die wil weten hoe het met me is (wat klinkt dit sneu, maar toch hielp het me in donkere momenten: zo van: ik kan het altijd opschrijven, en wie weet wie reageert met een zinnige gedachte of lieve, troostende woorden etc).
Je schreef dat je in je nieuwe huisje terecht kon, bevalt het een beetje?
Pfff, ben er allemaal zo beroerd van! Hoe krijg ik het op een rij...?
Groetjes, Misia
maandag 1 oktober 2007 om 23:45
Lieve Misia,
Ik heb 't topic gemist de laatste tijd en nu ik je bericht lees vind ik dat heeel verdrietig. Ik wil je laten weten dat ik je heel goed begrijp en met je mee voel. Dus veel liefs voor jou!!
Ik heb 't hele topic gelezen maar nooit gereageerd, ik ben niet zo'n schrijver hier maar had wel veel aan dit topic omdat ik merkte dat ik niet de enige was die met dit probleem zat. Ook ik heb een clubje ' vriendinnen' verloren. Vanavond keek ik in m'n agenda en een half jaar geleden spraken we nog dingen af en nu is 't totaal stil. Ik mis de gezelligheid en het ongedwonge van die meiden. Maar helaas ben ik ook heel erg gekwetst en ik weet ook niet precies wat er is mis gegaan en waarom ik ze niet meer zie. Ik heb gelukkig nog andere vriendinnen maar ik mis ze wel. Ik zag ze realtief vaak, we deden vaak dingen samen in 'n groep en dat is weggevallen. Ik ben inmiddels heel druk met mijn werk (heb een erg leuke en goede baan) en sinds kort een vriendje
) Er zijn dus genoeg fijne dingen in mijn leven om me op te focussen. Maar ik merk dat ik van het wegvallen van vriendschappen heel onzeker word. Het is niet de eerste keer dat mensen uit m'n leven verdwijnen en ik twijfel toch behoorlijk aan mezelf. Wat is er mis met mij dat dit iedere keer weer gebeurt bij vriendinnen? Is het cliche ' vriendschap is een illussie' misschien toch heel erg waar? Ik heb meer angst ontwikkeld om me te openen naar anderen, bang om wederom gekwest en verlaten te worden. Dat bevordert de diepgang in vriendschappen niet. Ik twijfel ook vaak aan mijn huidige vriendschappen, vinden zij mij nog wel leuk? Of keren zij me op afzienbare tijd ook de rug toe? Wie is er te vertrouwen en wie niet? Al dat soort vragen gaan met te grote regelmaat door me heen. Ik denk van mezelf dat ik een goede vriendin ben, ik ben heel erg trouw en loyaal, volgens mij ook ge"interesseerd en betrokken en daarnaast gezellig om leuke dingen mee te ondernemen. Maar ook daar twijfel ik aan. Klopt het beeld dat ik van mezelf heb wel met de werkelijkheid? Waarom zouden anders mensen me zo laten zitten?
Daarnaast ben ik ook niet zo close met m'n familie. Miijn ouders zijn gescheiden en heb een erg moeilijke relatie met m'n moeder. Ook dat zorgt ervoor dat ik me bij tijd en wijle erg eenzaam voel.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je leventje zo rot loopt. Studiegedonder ken ik ook, been there pffffff. Ik kan je geen gouden tips geven want die zijn er niet. Het enige wat ik kan zeggen, wat ik bij mezelf toepas, is doorzetten en proberen toch positief te blijven. Proberen te vertrouwen dat 't zal veranderen. Geniet van wat je wel hebt en bedenk dat 't altijd nog veel erger kan. Deze truc werkt lang niet altijd, I know, maar 't zijn ook waarheden die je soms moet belichten voor jezelf. En soms helpt 't wel een beetje en krijg je er een positiever gevoel van, wat weer uitstraalt op jezelf en anderen
Zelf ben ik net in therapie gegaan om eens dingen grondig uit te zoeken op het relatievlak. En daar schaar ik familie en vrienden ook onder. Het is een enorm issue bij mij, dat weet ik, hopelijk kan ik daar aan werken.
Voor nu wil ik je alleen heel liefs geven. En nogmaals ik ben blij dat je dit topic gestart bent want ik heb er veel aan gehad!
Ik heb 't topic gemist de laatste tijd en nu ik je bericht lees vind ik dat heeel verdrietig. Ik wil je laten weten dat ik je heel goed begrijp en met je mee voel. Dus veel liefs voor jou!!
Ik heb 't hele topic gelezen maar nooit gereageerd, ik ben niet zo'n schrijver hier maar had wel veel aan dit topic omdat ik merkte dat ik niet de enige was die met dit probleem zat. Ook ik heb een clubje ' vriendinnen' verloren. Vanavond keek ik in m'n agenda en een half jaar geleden spraken we nog dingen af en nu is 't totaal stil. Ik mis de gezelligheid en het ongedwonge van die meiden. Maar helaas ben ik ook heel erg gekwetst en ik weet ook niet precies wat er is mis gegaan en waarom ik ze niet meer zie. Ik heb gelukkig nog andere vriendinnen maar ik mis ze wel. Ik zag ze realtief vaak, we deden vaak dingen samen in 'n groep en dat is weggevallen. Ik ben inmiddels heel druk met mijn werk (heb een erg leuke en goede baan) en sinds kort een vriendje
) Er zijn dus genoeg fijne dingen in mijn leven om me op te focussen. Maar ik merk dat ik van het wegvallen van vriendschappen heel onzeker word. Het is niet de eerste keer dat mensen uit m'n leven verdwijnen en ik twijfel toch behoorlijk aan mezelf. Wat is er mis met mij dat dit iedere keer weer gebeurt bij vriendinnen? Is het cliche ' vriendschap is een illussie' misschien toch heel erg waar? Ik heb meer angst ontwikkeld om me te openen naar anderen, bang om wederom gekwest en verlaten te worden. Dat bevordert de diepgang in vriendschappen niet. Ik twijfel ook vaak aan mijn huidige vriendschappen, vinden zij mij nog wel leuk? Of keren zij me op afzienbare tijd ook de rug toe? Wie is er te vertrouwen en wie niet? Al dat soort vragen gaan met te grote regelmaat door me heen. Ik denk van mezelf dat ik een goede vriendin ben, ik ben heel erg trouw en loyaal, volgens mij ook ge"interesseerd en betrokken en daarnaast gezellig om leuke dingen mee te ondernemen. Maar ook daar twijfel ik aan. Klopt het beeld dat ik van mezelf heb wel met de werkelijkheid? Waarom zouden anders mensen me zo laten zitten?Daarnaast ben ik ook niet zo close met m'n familie. Miijn ouders zijn gescheiden en heb een erg moeilijke relatie met m'n moeder. Ook dat zorgt ervoor dat ik me bij tijd en wijle erg eenzaam voel.
Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je leventje zo rot loopt. Studiegedonder ken ik ook, been there pffffff. Ik kan je geen gouden tips geven want die zijn er niet. Het enige wat ik kan zeggen, wat ik bij mezelf toepas, is doorzetten en proberen toch positief te blijven. Proberen te vertrouwen dat 't zal veranderen. Geniet van wat je wel hebt en bedenk dat 't altijd nog veel erger kan. Deze truc werkt lang niet altijd, I know, maar 't zijn ook waarheden die je soms moet belichten voor jezelf. En soms helpt 't wel een beetje en krijg je er een positiever gevoel van, wat weer uitstraalt op jezelf en anderen
Zelf ben ik net in therapie gegaan om eens dingen grondig uit te zoeken op het relatievlak. En daar schaar ik familie en vrienden ook onder. Het is een enorm issue bij mij, dat weet ik, hopelijk kan ik daar aan werken.
Voor nu wil ik je alleen heel liefs geven. En nogmaals ik ben blij dat je dit topic gestart bent want ik heb er veel aan gehad!
vrijdag 5 oktober 2007 om 23:45
Hoi Misia en alle anderen
ik ben nieuw hier maar werd toch aangegrepen door alle verhalen hier
het doet inderdaad soms pijn als een vriendschap ineens veranderd zonder dat je weet waarom
in mijn geval is het mijn beste vriend
't is een heel lang verhaal, maar het doet pijn dat je lief en leed deelt met iemand, iemand als je beste vriend beschouwt, als je soulmate en dan ineens moet beseffen dat het niet meer van 2 kanten komt.dat die persoon ineens nooit meer uit zichzelf belt, mailt, sms't of gewoon een ontmoeting voorstelt
t komt allemaal van 1 kant en dat ben ik zat
ik heb er al meermaals over gepraat met hem, wat er precies scheelt, wat hij nu precies verwacht van de vriendschap, waarom er ineens iets veranderd is, maar dat doet hij af als gejammer en geklaag, want er is helemaal niets mis en ik ben onredelijk, ik stel onredelijke eisen en hij heeft 't een beetje druk, enzovoorts enzovoorts
het kan toch niet dat mensen geeneens eerlijk meer kunnen zijn tegen elkaar tegenwoordig? dat je iets beloofd terwijl je op voorhand al weet dat je t toch niet zult doen? en toch de moeite doen om te zeggen, ik bel je morgen, terwijl hij t uiteindelijk toch niet doet...
misschien vinden jullie wel dat ik niet echt duidelijk ben, maar tis gewoon zo'n warboel
we kennen elkaar nu al 6 jaar en ok het ging niet altijd van een leien dakje
maar dat gooi je toch niet gewoon weg? zomaar zonder te willen vertellen waarom
maar gewoon kiezen om niets te zeggen, alsof dan alles zomaar verdwijnt als je oogkleppen opzet of je hoofd in 't zand steekt
je speelt toch niet met gevoelens
we waren met 2 om een vriendschap te beginnen, maar er is blijkbaar maar 1 van de 2 nodig om een vriendschap te eindigen...
en dat doet pijn
niet 't feit dat 't veranderd is, en voorbij is in zekere zin, de band die we hadden
maar 't feit dat die ander niet eens de moeite doet om deftig iets af te sluiten en je gewoon laat gissen...
mannen zitten gewoon raar in elkaar...
heeft nog iemand hier ervaring mee?
een beste vriend die nu getrouwd is en ineens anders gaat doen?
groetjes, Donna
ik ben nieuw hier maar werd toch aangegrepen door alle verhalen hier
het doet inderdaad soms pijn als een vriendschap ineens veranderd zonder dat je weet waarom
in mijn geval is het mijn beste vriend
't is een heel lang verhaal, maar het doet pijn dat je lief en leed deelt met iemand, iemand als je beste vriend beschouwt, als je soulmate en dan ineens moet beseffen dat het niet meer van 2 kanten komt.dat die persoon ineens nooit meer uit zichzelf belt, mailt, sms't of gewoon een ontmoeting voorstelt
t komt allemaal van 1 kant en dat ben ik zat
ik heb er al meermaals over gepraat met hem, wat er precies scheelt, wat hij nu precies verwacht van de vriendschap, waarom er ineens iets veranderd is, maar dat doet hij af als gejammer en geklaag, want er is helemaal niets mis en ik ben onredelijk, ik stel onredelijke eisen en hij heeft 't een beetje druk, enzovoorts enzovoorts
het kan toch niet dat mensen geeneens eerlijk meer kunnen zijn tegen elkaar tegenwoordig? dat je iets beloofd terwijl je op voorhand al weet dat je t toch niet zult doen? en toch de moeite doen om te zeggen, ik bel je morgen, terwijl hij t uiteindelijk toch niet doet...
misschien vinden jullie wel dat ik niet echt duidelijk ben, maar tis gewoon zo'n warboel
we kennen elkaar nu al 6 jaar en ok het ging niet altijd van een leien dakje
maar dat gooi je toch niet gewoon weg? zomaar zonder te willen vertellen waarom
maar gewoon kiezen om niets te zeggen, alsof dan alles zomaar verdwijnt als je oogkleppen opzet of je hoofd in 't zand steekt
je speelt toch niet met gevoelens
we waren met 2 om een vriendschap te beginnen, maar er is blijkbaar maar 1 van de 2 nodig om een vriendschap te eindigen...
en dat doet pijn
niet 't feit dat 't veranderd is, en voorbij is in zekere zin, de band die we hadden
maar 't feit dat die ander niet eens de moeite doet om deftig iets af te sluiten en je gewoon laat gissen...
mannen zitten gewoon raar in elkaar...
heeft nog iemand hier ervaring mee?
een beste vriend die nu getrouwd is en ineens anders gaat doen?
groetjes, Donna
zaterdag 6 oktober 2007 om 00:21
Hey lieve Chickenonspeed!
Het is al laat, en ik heb een heel warrig gevoel vandaag. Ik ga later erop terugkomen, als ik me wat helderder voel. Ik voel me nu zo verdrietig, compleet dizzy en.....zo uitgeput van alles dat er speelt....het is ook vrijdag avond natuurlijk.......ben echt doodop van een drukke week......
Maar ik wil je bedanken, echt....zo lief je bericht! Ik herken ook veel, zoals je schrijft dat je niet meer heel erg open durft te zijn, of dat het in ieder geval heel vreemd en onwenniger voelt. Dat ken ik. En dat je niet zo close bent met je familie - zoiets maakt het extra moeilijk als er in de 'weidere' kring iets niet goed zit, zoals met vrienden & jezelf. Zucht, ik heb gewoon het gevoel dat ik zo mijn best doe, altijd maar. En zo mijzelf in de plooi houd. Ik wil nu eens doen wat ik graag wil, zonder nadenken of een ander me nog wel mag. Ik red me wel: omdat ik het goed heb met mijzelf. Dat gevoel wil ik graag wat meer cultiveren. Zo was ik vanavond uit eten geweest. Ik heb een heerlijke pasta napoletana besteld, een grote salade en sevenup. En het was mijn eigen kleine feestje. En het was. Ben trots op mij.....liefs....slaap lekker, allemaal.
Zie nog een bericht.....Donna - dank je wel! ook voor jou....ja, het doet pijn als een vriendschap zo veranderd. Ik weet niet of je het al hebt aangekaart bij hem hoe je je voelt, maar zo niet, dan zou ik dat wel overwegen! Ik heb wel gemerkt dat een groot deel bij een ander ligt: in welke fase hij/zij zelf zit speelt een grote rol. Maar het blijft heel pijnlijk.......ik ken het helaas, het gevoel dat het van één kant komt. Helaas heb ik daar conclusies uit getrokken over mijzelf. En die zijn niet om blij van te worden, en een meer tevreden mens te zijn. Ik heb best een enorme kater eraan overgehouden, en ik voel me verwond door alle issues die er momenteel spelen. Ik probeer nu heel goed voor mijzelf te zorgen. Omdat ik mijzelf best heel lief vind: ik ben geïnteresseerd, grappig, veelzijdig, en gewoon lief.
Ga nu douchen en slapen.....
Welterusten! Misia
Groetjes, Misia
Het is al laat, en ik heb een heel warrig gevoel vandaag. Ik ga later erop terugkomen, als ik me wat helderder voel. Ik voel me nu zo verdrietig, compleet dizzy en.....zo uitgeput van alles dat er speelt....het is ook vrijdag avond natuurlijk.......ben echt doodop van een drukke week......
Maar ik wil je bedanken, echt....zo lief je bericht! Ik herken ook veel, zoals je schrijft dat je niet meer heel erg open durft te zijn, of dat het in ieder geval heel vreemd en onwenniger voelt. Dat ken ik. En dat je niet zo close bent met je familie - zoiets maakt het extra moeilijk als er in de 'weidere' kring iets niet goed zit, zoals met vrienden & jezelf. Zucht, ik heb gewoon het gevoel dat ik zo mijn best doe, altijd maar. En zo mijzelf in de plooi houd. Ik wil nu eens doen wat ik graag wil, zonder nadenken of een ander me nog wel mag. Ik red me wel: omdat ik het goed heb met mijzelf. Dat gevoel wil ik graag wat meer cultiveren. Zo was ik vanavond uit eten geweest. Ik heb een heerlijke pasta napoletana besteld, een grote salade en sevenup. En het was mijn eigen kleine feestje. En het was
. Ben trots op mij.....liefs....slaap lekker, allemaal.Zie nog een bericht.....Donna - dank je wel! ook voor jou....ja, het doet pijn als een vriendschap zo veranderd. Ik weet niet of je het al hebt aangekaart bij hem hoe je je voelt, maar zo niet, dan zou ik dat wel overwegen! Ik heb wel gemerkt dat een groot deel bij een ander ligt: in welke fase hij/zij zelf zit speelt een grote rol. Maar het blijft heel pijnlijk.......ik ken het helaas, het gevoel dat het van één kant komt. Helaas heb ik daar conclusies uit getrokken over mijzelf. En die zijn niet om blij van te worden, en een meer tevreden mens te zijn. Ik heb best een enorme kater eraan overgehouden, en ik voel me verwond door alle issues die er momenteel spelen. Ik probeer nu heel goed voor mijzelf te zorgen. Omdat ik mijzelf best heel lief vind: ik ben geïnteresseerd, grappig, veelzijdig, en gewoon lief.
Ga nu douchen en slapen.....
Welterusten! Misia
Groetjes, Misia
zaterdag 6 oktober 2007 om 19:17
Hallo!
Het is nu de volgende dag, en ik voelde mij de hele nacht zo hondsberoerd, dat ik tot 5 uur wakker lag. Heb midden in de nacht mijn zusje opgebeld, en met haar gepraat. Ik trok het gewoon echt niet. Voel me zo alleen....het is alsof er een zwarte waas voor mijn ogen dichtklapt.....echt vreselijk....
Vannacht en vandaag merk ik het ook weer zo: wáár kan ik terecht, wie zijn mijn vrienden.....bij wie voel ik me écht goed & veilig? Bijna niemand, en bij vlagen alleen....en ondertussen krop ik alles op, de meest grote levensvragen en het meest grote gemis aan mensen om me heen, die mij vragen hoe het gaat. Waarom ik het voor me houd is omdat het sommigen nog meer afschrikt, of die zien me als iemand die zwaar depressief is, geen voet voor de andere krijgt, meewarigheid. Maar dat weiger ik, ik ga nu gewoon uitkomen voor wat ik voel. Nou ja, gewoon, het is een verschrikkelijke strijd. Ben zo bang. Bang om alleen achter te blijven. En nu ik dat zo neerschrijf....wat als mijn ergste angst uitkomt, dan heb ik altijd nog mijzelf.
Ben zo trouw als maar kan. Liefs! En fijne avond!
Misia
Het is nu de volgende dag, en ik voelde mij de hele nacht zo hondsberoerd, dat ik tot 5 uur wakker lag. Heb midden in de nacht mijn zusje opgebeld, en met haar gepraat. Ik trok het gewoon echt niet. Voel me zo alleen....het is alsof er een zwarte waas voor mijn ogen dichtklapt.....echt vreselijk....
Vannacht en vandaag merk ik het ook weer zo: wáár kan ik terecht, wie zijn mijn vrienden.....bij wie voel ik me écht goed & veilig? Bijna niemand, en bij vlagen alleen....en ondertussen krop ik alles op, de meest grote levensvragen en het meest grote gemis aan mensen om me heen, die mij vragen hoe het gaat. Waarom ik het voor me houd is omdat het sommigen nog meer afschrikt, of die zien me als iemand die zwaar depressief is, geen voet voor de andere krijgt, meewarigheid. Maar dat weiger ik, ik ga nu gewoon uitkomen voor wat ik voel. Nou ja, gewoon, het is een verschrikkelijke strijd. Ben zo bang. Bang om alleen achter te blijven. En nu ik dat zo neerschrijf....wat als mijn ergste angst uitkomt, dan heb ik altijd nog mijzelf.
Ben zo trouw als maar kan. Liefs! En fijne avond!
Misia
zaterdag 6 oktober 2007 om 20:33
hoi misia
wat erg dat je je nog steeds zo slecht voelt en het gevoel hebt dat je nergens volledig jezelf kunt zijn
ik kan me voorstellen dat dat ***** moet zijn
ik heb dat gelukkig niet
ik kan steeds mezelf zijn, omdat ik dat gewoon wil zijn
het heeft geen zin om jezelf anders of beter (in jouw ogen dan) voor te doen, want uiteindelijk wordt je daar niet beter van
we zijn en blijven mensen, met onze goeie en slechte dagen, onze goeie en mindere eigenschappen, soms chagrijnig, dan weer supervrolijk
dat maakt ook dat wij "wij" zijn en daarom houden mensen ook van ons en zijn ze ook met ons bevriend en niet met een ander
het is heel belangrijk om te weten hoe de ander in elkaar zit, hoe die denkt, wat hij/zij voelt, zodat je daarop kan inspelen
niemand kan bij mijn weten gedachtenlezen...
dus als je iets wilt of verwacht van iemand, van een vriendschap kan je dat maar beter zeggen, vind je niet?
ik heb gelukkig 4 heel goeie vriendinnen, waarvan 1 hartsvriendin die ik zelfs de intiemste dingen kan vertellen zonder bang te zijn dat ze me raar zou vinden ofzo
die gedachte komt zelfs niet in me op
omdat ik mijn gevoel volg en zo aanvoel hoe ver ik kan gaan in mezelf "openen" naar anderen toe
en tot nu toe, heb ik daar nog nooit spijt van moeten hebben
gelukkig maar
ik heb ook een grote, lieve familie die altijd voor me klaarstaat en omgekeerd
daar is allemaal geen gebrek aan
bij mij is het gewoon die ene vriend, die ik beschouwde als mijn beste vriend
waarbij ik volledig mezelf kon zijn, zelfs dingen vertelde die ik nog nooit iemand anders verteld heb
omdat ik hem vertrouwde, omdat mijn intuitie zei dat het goed zat en omdat ik hem graag zag en gewoon mijn gevoel volgde
en nu is 't zo'n klap, omdat ik 't gevoel heb dat mijn intuitie gefaald heeft en daar kan je knap onzeker van worden, omdat je dan bang bent dat het je nog eens zou kunnen overkomen
omdat hij mijn hart gebroken heeft en op mijn ziel getrapt heeft
en omdat ik het gevoel heb van in een rouwproces te zitten en me helemaal terug zal moeten heroriënteren wat die gevoelens betreft
het doet gewoon pijn dat die persoon verkiest om gewoon te zwijgen en blijkbaar toch niet genoeg, of niet meer genoeg om je geeft om gewoon te vertellen wat er precies scheelt
ik kan nochtans veel hebben, net zoals ik ook altijd rechtuit ben tegen anderen
liever eerlijk zijn en af en toe gekwetst worden en daar uit leren en sterker worden dan gewoon oppervlakkig contact hebben waarbij er altijd een ontevredenheid huist onderhuids en uiteindelijk toch ontploft
ik heb 't eigenlijk gewoon moeilijk daarmee
met dat stilzwijgen
terwijl hij me gewoon had kunnen zeggen:mijn vrouw wil niet dat ik nog contact houdt met je
dat had ik gewoon aanvaard...zonder slag of stoot
dat zou ik respecteren
maar ik weet gewoon niets en ik ben het zat om vanalles te veronderstellen en te piekeren 's nachts...
ik hoop dat je je snel beter voelt, misia, ik zou zeggen, probeer vooral om het contact met je familie aan te halen en hechter te laten worden
da's zo belangrijk
je familie zal je uiteindelijk altijd graag blijven zien, jullie hebben hetzelfde bloed door jullie aderen stromen...
en zelfs al zijn er misverstanden, het komt goed
geloof me maar
maar soms moet je wel eerst door de zure appel heenbijten, je trots opzijzetten en gewoon de eerste stappen zetten
want hoe erg het ook klinkt, je familie kent je het beste en weet daardoor ook perfect wat jouw zwakke plekken zijn...
daardoor kan je je soms rottig voelen,juist omdat het van hen komt
maar het hoort er gewoon bij, bij familie
alvast heel veel liefs! en kop op
happy thoughts...
wat erg dat je je nog steeds zo slecht voelt en het gevoel hebt dat je nergens volledig jezelf kunt zijn
ik kan me voorstellen dat dat ***** moet zijn
ik heb dat gelukkig niet
ik kan steeds mezelf zijn, omdat ik dat gewoon wil zijn
het heeft geen zin om jezelf anders of beter (in jouw ogen dan) voor te doen, want uiteindelijk wordt je daar niet beter van
we zijn en blijven mensen, met onze goeie en slechte dagen, onze goeie en mindere eigenschappen, soms chagrijnig, dan weer supervrolijk
dat maakt ook dat wij "wij" zijn en daarom houden mensen ook van ons en zijn ze ook met ons bevriend en niet met een ander
het is heel belangrijk om te weten hoe de ander in elkaar zit, hoe die denkt, wat hij/zij voelt, zodat je daarop kan inspelen
niemand kan bij mijn weten gedachtenlezen...
dus als je iets wilt of verwacht van iemand, van een vriendschap kan je dat maar beter zeggen, vind je niet?
ik heb gelukkig 4 heel goeie vriendinnen, waarvan 1 hartsvriendin die ik zelfs de intiemste dingen kan vertellen zonder bang te zijn dat ze me raar zou vinden ofzo
die gedachte komt zelfs niet in me op
omdat ik mijn gevoel volg en zo aanvoel hoe ver ik kan gaan in mezelf "openen" naar anderen toe
en tot nu toe, heb ik daar nog nooit spijt van moeten hebben
gelukkig maar
ik heb ook een grote, lieve familie die altijd voor me klaarstaat en omgekeerd
daar is allemaal geen gebrek aan
bij mij is het gewoon die ene vriend, die ik beschouwde als mijn beste vriend
waarbij ik volledig mezelf kon zijn, zelfs dingen vertelde die ik nog nooit iemand anders verteld heb
omdat ik hem vertrouwde, omdat mijn intuitie zei dat het goed zat en omdat ik hem graag zag en gewoon mijn gevoel volgde
en nu is 't zo'n klap, omdat ik 't gevoel heb dat mijn intuitie gefaald heeft en daar kan je knap onzeker van worden, omdat je dan bang bent dat het je nog eens zou kunnen overkomen
omdat hij mijn hart gebroken heeft en op mijn ziel getrapt heeft
en omdat ik het gevoel heb van in een rouwproces te zitten en me helemaal terug zal moeten heroriënteren wat die gevoelens betreft
het doet gewoon pijn dat die persoon verkiest om gewoon te zwijgen en blijkbaar toch niet genoeg, of niet meer genoeg om je geeft om gewoon te vertellen wat er precies scheelt
ik kan nochtans veel hebben, net zoals ik ook altijd rechtuit ben tegen anderen
liever eerlijk zijn en af en toe gekwetst worden en daar uit leren en sterker worden dan gewoon oppervlakkig contact hebben waarbij er altijd een ontevredenheid huist onderhuids en uiteindelijk toch ontploft
ik heb 't eigenlijk gewoon moeilijk daarmee
met dat stilzwijgen
terwijl hij me gewoon had kunnen zeggen:mijn vrouw wil niet dat ik nog contact houdt met je
dat had ik gewoon aanvaard...zonder slag of stoot
dat zou ik respecteren
maar ik weet gewoon niets en ik ben het zat om vanalles te veronderstellen en te piekeren 's nachts...
ik hoop dat je je snel beter voelt, misia, ik zou zeggen, probeer vooral om het contact met je familie aan te halen en hechter te laten worden
da's zo belangrijk
je familie zal je uiteindelijk altijd graag blijven zien, jullie hebben hetzelfde bloed door jullie aderen stromen...
en zelfs al zijn er misverstanden, het komt goed
geloof me maar
maar soms moet je wel eerst door de zure appel heenbijten, je trots opzijzetten en gewoon de eerste stappen zetten
want hoe erg het ook klinkt, je familie kent je het beste en weet daardoor ook perfect wat jouw zwakke plekken zijn...
daardoor kan je je soms rottig voelen,juist omdat het van hen komt
maar het hoort er gewoon bij, bij familie
alvast heel veel liefs! en kop op
happy thoughts...
dinsdag 9 oktober 2007 om 14:54
Hey Donnabella!
Dank voor je lieve, opbeurende bericht. Fijn dat ik hier kan oefenen met mijzelf zijn, en niet het gevoel te hebben ergens aan te moeten voldoen.
Fijn dat je goed contact hebt met je naasten. Jammer dat het zo loopt met die goede vriend van je. Ik kan me voorstellen dat het onzeker voelt, omdat je over de reden van de afstand toch min of meer in het duister tast. Kan het ook zijn dat hij het heel druk heeft (geen excuus, maar misschien een verklaring), of dat hij op wolk 7 zit met zijn vrouw? Heb je al met hem gepraat erover?
Hier is het wat beter, voel me af en toe nog wel tureluurs. Zoals vandaag, mijn moeder mailde of we zouden winkelen voor een huwelijk in de vriendenkring binnenkort. Ik heb haar nu al maanden niet meer gezien, en het vorige telefoongesprek was minder geslaagd (voelde me heel rot weer). Nu ben ik bang dat een meeting me weer veel rotgevoelens zal gaan geven, aan de andere kant wil ik het contact -voorzichtig -laten herstellen.
Het liefste zou ik met haar afspreken met mijn zusje erbij, maar ik ben bang dat mijn moeder dat niet ziet zitten (ze doet het altijd liefst zoals zij het in haar hoofd heeft, en dan hebben we weer zo'n confrontatiesfeer, ben ik bang). Ook kan ik pas over een paar weken, en ook hierbij denk ik dat het haar niet uit zal komen, of dat ze 'beledigd' is (moeilijk uit te leggen wat het precies is, maar het gaat dan niet volgens haar plan en dan is het meteen niet goed/krampachtig). Kortom, heb grote moeite om mijn wensen te uiten, rechtstreeks, en met het gevoel dat het prima is. Het gaat wel lukken (hoop ik), maar ik zie er nogal tegenop. Echt....
Heeft iemand tips?
alvast heel veel liefs! en kop op
happy thoughts...[/quote]
Dank je, Donnabella, fijn dat je schreef!!!
Misia
Dank voor je lieve, opbeurende bericht. Fijn dat ik hier kan oefenen met mijzelf zijn, en niet het gevoel te hebben ergens aan te moeten voldoen.
Fijn dat je goed contact hebt met je naasten. Jammer dat het zo loopt met die goede vriend van je. Ik kan me voorstellen dat het onzeker voelt, omdat je over de reden van de afstand toch min of meer in het duister tast. Kan het ook zijn dat hij het heel druk heeft (geen excuus, maar misschien een verklaring), of dat hij op wolk 7 zit met zijn vrouw? Heb je al met hem gepraat erover?
Hier is het wat beter, voel me af en toe nog wel tureluurs. Zoals vandaag, mijn moeder mailde of we zouden winkelen voor een huwelijk in de vriendenkring binnenkort. Ik heb haar nu al maanden niet meer gezien, en het vorige telefoongesprek was minder geslaagd (voelde me heel rot weer). Nu ben ik bang dat een meeting me weer veel rotgevoelens zal gaan geven, aan de andere kant wil ik het contact -voorzichtig -laten herstellen.
Het liefste zou ik met haar afspreken met mijn zusje erbij, maar ik ben bang dat mijn moeder dat niet ziet zitten (ze doet het altijd liefst zoals zij het in haar hoofd heeft, en dan hebben we weer zo'n confrontatiesfeer, ben ik bang). Ook kan ik pas over een paar weken, en ook hierbij denk ik dat het haar niet uit zal komen, of dat ze 'beledigd' is (moeilijk uit te leggen wat het precies is, maar het gaat dan niet volgens haar plan en dan is het meteen niet goed/krampachtig). Kortom, heb grote moeite om mijn wensen te uiten, rechtstreeks, en met het gevoel dat het prima is. Het gaat wel lukken (hoop ik), maar ik zie er nogal tegenop. Echt....
Heeft iemand tips? alvast heel veel liefs! en kop op
happy thoughts...[/quote]
Dank je, Donnabella, fijn dat je schreef!!!
Misia
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:43
hey misia
tips?
vooral eerst eens voor jezelf nagaan wat er precies wringt in de relatie met je moeder.wat je kwetst, waar je moeite mee hebt en die zaken voor jezelf 's goed op een rijtje zetten zodat je precies weet hoe 't beter zou kunnen worden
in elke relatie is 't geven en nemen, en rekening houden met elkaar, en ik weet zeker dat je moeder van je houdt..
sowieso
het gaat er volgens mij gewoon om dat je een eerlijk gesprek moet aangaan met haar
haar vertellen wat er met je scheelt, haar vertellen hoe je je voelt
of dat nu te maken heeft met dingen die in het verleden gebeurd zijn of met hoe 't nu is tussen jullie
doet er niet toe eigenlijk
't gaat erom dat het goed komt
en dat kan enkel als elk van jullie z'n verhaal kan doen, elk van jullie eerlijk is over teleurstellingen en over verwachtingen naar de toekomtst toe
het kan goed zijn dat jullie op dat moment emotioneel worden, dat er geroepen en gehuild wordt over en weer, maar da's goed
alles is beter dan opkroppen...
daar wordt je pas goed ziek van en daar heb je zo direct geen pilletjes voor...
ik spreek uit ervaring, echt, ik heb ook al verschillende van die gesprekken achter de rug
uiteindelijk blijven het je ouders, en ik heb heel veel respect voor de mensen die me op de wereld gezet hebben, begrijp me niet verkeerd
maar zij zijn ook maar mensen, met dezelfde gevoelens, angsten en onzekerheden die jij soms voelt
en ze zijn ook niet perfect, niemand is perfect
dat zeg ik ook zo vaak tegen m'n ouders als ik ergens niet mee akkoord ga
dat ze niet perfect zijn, net zoals ik of een ander dat ook niet is, dat iedereen fouten maakt, maar dat je als mens je fouten moet durven erkennen, ze uitspreken en werken aan de relatie
relaties gaan niet vanzelf goed
af en toe moet je stoom afblazen, praten, disscussiëren en proberen om elkaar in het midden tegen te komen met compromissen
het zal misschien niet volledig jouw zin zijn en niet volledig de zin van je moeder, maar ach, je kan niet alles hebben precies zoals jij het wilt
daarvoor is iedereen te verschillend
en net zoals jij niet in iemands hoofd en hart kan kijken om te zien wat die voelt of denkt, kan een ander dat ook niet bij jou
ik zou zeggen, gewoon doen, ga dat gesprek aan
laat op voorhand weten dat je graag 's een verhelderend gesprek zou hebben met je moeder en maak een "afspraak"
en het is niet omdat je niet meteen resultaat ziet of omdat ze in jouw ogen niet meteen reageert zoals jij zou willen dat dat niet kan komen achteraf
gewoon effe laten bezinken na het gesprek, zodat jullie allebei de tijd hebben om erover na te denken, te weten te komen hoe je je daarbij voelt en uiteindelijk zal er wel een oplossing uit de bus komen
daar ben ik van overtuigd
misschien is je moeder wel even onzeker als jij en probeert ze gewoon de controle te houden over haar gevoelens door zo bazig over te komen...
maar je kan pas weten hoe zij zich voelt als je met haar praat, echt praat...
wees niet zo bang... het is maar je moeder...
geen monster...
ik hoop dat je hier wat aan hebt, en ik hoop dat 't sowieso goedkomt met jou
dat je je snel beter, zelfverzekerder en sterker voelt dan nu
liefs
tips?
vooral eerst eens voor jezelf nagaan wat er precies wringt in de relatie met je moeder.wat je kwetst, waar je moeite mee hebt en die zaken voor jezelf 's goed op een rijtje zetten zodat je precies weet hoe 't beter zou kunnen worden
in elke relatie is 't geven en nemen, en rekening houden met elkaar, en ik weet zeker dat je moeder van je houdt..
sowieso
het gaat er volgens mij gewoon om dat je een eerlijk gesprek moet aangaan met haar
haar vertellen wat er met je scheelt, haar vertellen hoe je je voelt
of dat nu te maken heeft met dingen die in het verleden gebeurd zijn of met hoe 't nu is tussen jullie
doet er niet toe eigenlijk
't gaat erom dat het goed komt
en dat kan enkel als elk van jullie z'n verhaal kan doen, elk van jullie eerlijk is over teleurstellingen en over verwachtingen naar de toekomtst toe
het kan goed zijn dat jullie op dat moment emotioneel worden, dat er geroepen en gehuild wordt over en weer, maar da's goed
alles is beter dan opkroppen...
daar wordt je pas goed ziek van en daar heb je zo direct geen pilletjes voor...
ik spreek uit ervaring, echt, ik heb ook al verschillende van die gesprekken achter de rug
uiteindelijk blijven het je ouders, en ik heb heel veel respect voor de mensen die me op de wereld gezet hebben, begrijp me niet verkeerd
maar zij zijn ook maar mensen, met dezelfde gevoelens, angsten en onzekerheden die jij soms voelt
en ze zijn ook niet perfect, niemand is perfect
dat zeg ik ook zo vaak tegen m'n ouders als ik ergens niet mee akkoord ga
dat ze niet perfect zijn, net zoals ik of een ander dat ook niet is, dat iedereen fouten maakt, maar dat je als mens je fouten moet durven erkennen, ze uitspreken en werken aan de relatie
relaties gaan niet vanzelf goed
af en toe moet je stoom afblazen, praten, disscussiëren en proberen om elkaar in het midden tegen te komen met compromissen
het zal misschien niet volledig jouw zin zijn en niet volledig de zin van je moeder, maar ach, je kan niet alles hebben precies zoals jij het wilt
daarvoor is iedereen te verschillend
en net zoals jij niet in iemands hoofd en hart kan kijken om te zien wat die voelt of denkt, kan een ander dat ook niet bij jou
ik zou zeggen, gewoon doen, ga dat gesprek aan
laat op voorhand weten dat je graag 's een verhelderend gesprek zou hebben met je moeder en maak een "afspraak"
en het is niet omdat je niet meteen resultaat ziet of omdat ze in jouw ogen niet meteen reageert zoals jij zou willen dat dat niet kan komen achteraf
gewoon effe laten bezinken na het gesprek, zodat jullie allebei de tijd hebben om erover na te denken, te weten te komen hoe je je daarbij voelt en uiteindelijk zal er wel een oplossing uit de bus komen
daar ben ik van overtuigd
misschien is je moeder wel even onzeker als jij en probeert ze gewoon de controle te houden over haar gevoelens door zo bazig over te komen...
maar je kan pas weten hoe zij zich voelt als je met haar praat, echt praat...
wees niet zo bang... het is maar je moeder...
geen monster...
ik hoop dat je hier wat aan hebt, en ik hoop dat 't sowieso goedkomt met jou
dat je je snel beter, zelfverzekerder en sterker voelt dan nu
liefs
dinsdag 9 oktober 2007 om 15:55
oh ja, misia, over die vriend:ik heb al meermaals geprobeerd om te weten te komen wat er nu precies scheelt, waarom hij ineens zo anders doet
maar volgens hem is er niets mis, heeft hij het gewoon druk en ben ik een zeur
maar hij antwoord niet als ik vraag of zijn vrouw een probleem met me heeft
hij antwoord gewoon niet op zulke vragen
ik begrijp het echt niet, heb al vele nachten wakker gelegen, maar ik kan er nog steeds niet precies de vinger op leggen
ik vermoedt dat het met zijn vrouw te maken heeft, ze zijn trouwens nog maar een jaar getrouwd.
ik heb haar nog maar 1 maal gezien, maar het leek me geen hartelijke vrouw, hij leek zenuwachtig en wist met zichzelf geen blijf (ik ken hem al 6 jaar en geloof me als ik vriendschap sluit met iemand ga ik diep dus ik ken hem). en zij heeft me zelfs niet gegroet toen ik wegging...
en toen ik daarna een smsje stuurde om te vragen of alles wel in orde is, omdat ik vond dat hij vreemd deed...kreeg ik geen antwoord
dus dat zal het wel zijn dan, misschien heeft ze iets tegen vriendinnen van haar man, geen idee
maar ik herken hem alvast niet meer
is niet de persoon waar ik zo'n goede band mee had, met wie ik alles kon bespreken, het is alsof het iemand anders is
en met die persoon ben ik niet bevriend, die persoon ken ik niet..
ik weet niet of ik ooit een antwoord zal krijgen voor zijn gedrag, maar ik heb voor mezelf al uitgemaakt dat zijn vrouw de reden is
maar het maakt me soms wel verdrietig
maar volgens hem is er niets mis, heeft hij het gewoon druk en ben ik een zeur
maar hij antwoord niet als ik vraag of zijn vrouw een probleem met me heeft
hij antwoord gewoon niet op zulke vragen
ik begrijp het echt niet, heb al vele nachten wakker gelegen, maar ik kan er nog steeds niet precies de vinger op leggen
ik vermoedt dat het met zijn vrouw te maken heeft, ze zijn trouwens nog maar een jaar getrouwd.
ik heb haar nog maar 1 maal gezien, maar het leek me geen hartelijke vrouw, hij leek zenuwachtig en wist met zichzelf geen blijf (ik ken hem al 6 jaar en geloof me als ik vriendschap sluit met iemand ga ik diep dus ik ken hem). en zij heeft me zelfs niet gegroet toen ik wegging...
en toen ik daarna een smsje stuurde om te vragen of alles wel in orde is, omdat ik vond dat hij vreemd deed...kreeg ik geen antwoord
dus dat zal het wel zijn dan, misschien heeft ze iets tegen vriendinnen van haar man, geen idee
maar ik herken hem alvast niet meer
is niet de persoon waar ik zo'n goede band mee had, met wie ik alles kon bespreken, het is alsof het iemand anders is
en met die persoon ben ik niet bevriend, die persoon ken ik niet..
ik weet niet of ik ooit een antwoord zal krijgen voor zijn gedrag, maar ik heb voor mezelf al uitgemaakt dat zijn vrouw de reden is
maar het maakt me soms wel verdrietig
dinsdag 9 oktober 2007 om 21:41
Ik heb in het begin dit topic gevolgd en ben nu een beetje gaan bijlezen. Sommige dingen, zoals de woorden die ik hier gequote heb, zijn zo herkenbaar. Heb niet eerder gereageerd en weet nog steeds niet of ik wel wil reageren omdat ik ergens bang ben weer zoveel boven te halen als ik dingen op ga schrijven.
Ook ik heb me bovenstaande al zo vaak afgevraagd. Waarom gaat iedereen bij me weg? Waarom kan ik geen vriendschappen behouden? Heb ik uberhaupt wel wat voor mensen betekend die ik als mijn vrienden heb beschouwd?
Ik heb er geen antwoorden op en heb nog steeds moeite te accepteren dat vriendschappen voorbij gaan, als het voor de ander al vriendschappen waren...
Ik probeer me voor te houden dat ik me dat niet af moet blijven vragen. Dat ik het antwoord er toch niet op krijg en 'gewoon' moet accepteren dat het nu eenmaal zo is. Ben er niet meer zoveel mee bezig als voorheen, maar kan er ook niet zonder pijn aan denken. Pijn omdat ik niet weet waarom. Omdat ik iets kwijt ben wat me dierbaar was. Omdat ik een gevoel van heimwee kan hebben naar sommige momenten waarop ik echte verbondenheid met diegenen heb gevoeld.
Heb ook iets dergelijks meegemaakt, al was de situatie niet helemaal hetzelfde.
En ik kan dit ook niet begrijpen. Waarom geen antwoorden willen geven op vragen? Beteken je dan zo weinig voor hem dat hij zelfs dat niet meer voor je wil doen? Wat is die vriendschap dan helemaal waard geweest voor die ander? Blijkbaar was je alleen (zoals iemand hier het omschreef) een gezelligheidsvriendin. Zodra het een keer niet meer alleen gezellig is hoeft het niet meer.
Ben niet echt in een vrolijke stemming vanavond, dus sorry voor mijn niet al te positieve kijk hierop.
dinsdag 9 oktober 2007 om 22:31
lieveranoniem..
je hebt volledig gelijk, zolang het maar gezellig is en je niet moeilijk gaat doen door teveel vragen te stellen...
maar het doet pijn
aan de andere kant, ik wil hoe het nu is geen vriendschap noemen
de eigenschappen die ik toeschrijf aan een vriendschap zijn nu ver te zoeken
wil je me vertellen over jouw situatie en hoe jij daarmee omging/omgaat?
je hebt volledig gelijk, zolang het maar gezellig is en je niet moeilijk gaat doen door teveel vragen te stellen...
maar het doet pijn
aan de andere kant, ik wil hoe het nu is geen vriendschap noemen
de eigenschappen die ik toeschrijf aan een vriendschap zijn nu ver te zoeken
wil je me vertellen over jouw situatie en hoe jij daarmee omging/omgaat?
woensdag 10 oktober 2007 om 00:32
Hallo lieveranoniem,
Welkom (hoe gek het ook klinkt. Waarom welkom? Omdat ik herken wat je schrijft, en daarbij vooral de ongelofelijke moeilijkheid om dingen uit te drukken. Zoals eerder al geschreven is er een soort schroom ontstaan, ergens along the way, om gewoon te zeggen wat ik vind en voel. Dat is echt een obstakel soms. En zeker op een niet zo anoniem forum (het is misschien anoniem, maar de gevoelens zijn kwetsbaar en openbaar geworden als je ze hier schrijft).
Dus, dank voor je verhaal! Ik herken er veel in. Ik lees misschien meer van je? Kunnen we misschien sommige gevoelens/ervaringen delen, zover dat gaat. En vooral ook uitvogelen waar de schoen wringt.
Dat was een goed punt, donnabella. Dat het van belang is om uit te zoeken, wat ik eigenlijk zo erg naar vind aan mijn moeders manier van doen. Je schrijft, ze is geen monster. Nee. Ik schrok ervan dat ze uit mijn beschrijving zo naar voren kwam. Dat vind ik haar niet, alleminst. Ik denk dat ze inderdaad haar eigen issues heeft, die haar menselijk maken, en iemand van vlees en bloed. Maar ik ben bang voor haar, ja. Dat wel. En dat is erg genoeg om te merken, kan daar zo verdrietig van zijn. Dan merk ik namelijk dat er heel veel gebeurd is in het verleden. En dat heeft zich opgestapeld. En dat veroorzaakt mijn angst om mijzelf te zijn bij haar, de angst dat het weer niet goed is. Dat ze me alleen zo wil zoals het haar in de kraam past. Gedane zaken nemen geen keer, nee. Maar door haar afwijzingen in het verleden (die ze zeker niet gewild heeft) heb ik nu erg veel moeite om voor mijzelf op te komen. Het is gek, maar waar, dat ik daar op volwassen leeftijd mee zit. Misschien juist nu. Maar daar wil ik het mee doen. Omdat het vandaag zo lekker zonnig was, en morgen hopelijk ook weer. Iemand het weerbericht gezien?
Ben het met je eens, lieveranoniem en donnabella: het doet pijn. Wat precies? Maakt niet uit. Ik wil het mijzelf gewoon teostaan, dat ik pijn heb van de dingen die er zijn gebeurd. Te vaak wordt ervan uitgegaan dat je het 'maar moet accepteren', omdat de dingen gewoon zo zijn als ze zijn. Juist, ja: is zeker waar. Maar wat diegene dan vergeet is dat het tijd kost, en ruimte om dingen een plek te gevem. Om het te verwerken. En ik wil niet meer mijn mond houden, als ik zo graag gewoon wil praten over wat er in me omgaat. Het is moeilijk, maar ik probeer het. Zucht, dank dat dat hier kan....
Dus, geen sorry zeggen lieveranoniem. Wat voor negatieve kijk? Waar heb je het over? Mag je niet verdrietig zijn , boos, teleurgesteld? Ik weet als geen ander waaruit dat sorry voort komt. Dat Sorry is zo hardnekkig, maar ook zo verdrietig. Ga proberen dat langzaam aan een beetje om te buigen, en achter mijzelf proberen te blijven staan, wat ik ook vind of voel.....
Ik ga nu lekker nog iets anders doen, en dan slapen. Morgen weer een lange dag...
Welterusten, doeiii!
Misia
Welkom (hoe gek het ook klinkt. Waarom welkom? Omdat ik herken wat je schrijft, en daarbij vooral de ongelofelijke moeilijkheid om dingen uit te drukken. Zoals eerder al geschreven is er een soort schroom ontstaan, ergens along the way, om gewoon te zeggen wat ik vind en voel. Dat is echt een obstakel soms. En zeker op een niet zo anoniem forum (het is misschien anoniem, maar de gevoelens zijn kwetsbaar en openbaar geworden als je ze hier schrijft).
Dus, dank voor je verhaal! Ik herken er veel in. Ik lees misschien meer van je? Kunnen we misschien sommige gevoelens/ervaringen delen, zover dat gaat. En vooral ook uitvogelen waar de schoen wringt.
Dat was een goed punt, donnabella. Dat het van belang is om uit te zoeken, wat ik eigenlijk zo erg naar vind aan mijn moeders manier van doen. Je schrijft, ze is geen monster. Nee. Ik schrok ervan dat ze uit mijn beschrijving zo naar voren kwam. Dat vind ik haar niet, alleminst. Ik denk dat ze inderdaad haar eigen issues heeft, die haar menselijk maken, en iemand van vlees en bloed. Maar ik ben bang voor haar, ja. Dat wel. En dat is erg genoeg om te merken, kan daar zo verdrietig van zijn. Dan merk ik namelijk dat er heel veel gebeurd is in het verleden. En dat heeft zich opgestapeld. En dat veroorzaakt mijn angst om mijzelf te zijn bij haar, de angst dat het weer niet goed is. Dat ze me alleen zo wil zoals het haar in de kraam past. Gedane zaken nemen geen keer, nee. Maar door haar afwijzingen in het verleden (die ze zeker niet gewild heeft) heb ik nu erg veel moeite om voor mijzelf op te komen. Het is gek, maar waar, dat ik daar op volwassen leeftijd mee zit. Misschien juist nu. Maar daar wil ik het mee doen. Omdat het vandaag zo lekker zonnig was, en morgen hopelijk ook weer. Iemand het weerbericht gezien?
Ben het met je eens, lieveranoniem en donnabella: het doet pijn. Wat precies? Maakt niet uit. Ik wil het mijzelf gewoon teostaan, dat ik pijn heb van de dingen die er zijn gebeurd. Te vaak wordt ervan uitgegaan dat je het 'maar moet accepteren', omdat de dingen gewoon zo zijn als ze zijn. Juist, ja: is zeker waar. Maar wat diegene dan vergeet is dat het tijd kost, en ruimte om dingen een plek te gevem. Om het te verwerken. En ik wil niet meer mijn mond houden, als ik zo graag gewoon wil praten over wat er in me omgaat. Het is moeilijk, maar ik probeer het. Zucht, dank dat dat hier kan....
Dus, geen sorry zeggen lieveranoniem. Wat voor negatieve kijk? Waar heb je het over? Mag je niet verdrietig zijn , boos, teleurgesteld? Ik weet als geen ander waaruit dat sorry voort komt. Dat Sorry is zo hardnekkig, maar ook zo verdrietig. Ga proberen dat langzaam aan een beetje om te buigen, en achter mijzelf proberen te blijven staan, wat ik ook vind of voel.....
Ik ga nu lekker nog iets anders doen, en dan slapen. Morgen weer een lange dag...
Welterusten, doeiii!
Misia
woensdag 10 oktober 2007 om 18:48
@ Misia
Dank je voor je welkom.
((Zoals eerder al geschreven is er een soort schroom ontstaan, ergens along the way, om gewoon te zeggen wat ik vind en voel. Dat is echt een obstakel soms. En zeker op een niet zo anoniem forum))
Ik vind dat ook heel lastig. Wil op zich graag dingen zeggen, om het zelf kwijt te kunnen en om er reacties op te kunnen krijgen. Maar ben bang dat iemand me herkent als ik te veel zeg, en dat wil ik absoluut niet.
((Dus, dank voor je verhaal! Ik herken er veel in. Ik lees misschien meer van je? Kunnen we misschien sommige gevoelens/ervaringen delen, zover dat gaat. En vooral ook uitvogelen waar de schoen wringt.))
Weet zelf eigenlijk wel waar bij mij de schoen wringt:
acceptatie, uiten van gevoelens en mezelf durven zijn.
Alleen is weten nog iets heel anders dan doen en kunnen.
((Dus, geen sorry zeggen lieveranoniem. Wat voor negatieve kijk?))
Op vriendschappen, op mezelf, op het leven?
((Waar heb je het over? Mag je niet verdrietig zijn , boos, teleurgesteld? Ik weet als geen ander waaruit dat sorry voort komt. Dat Sorry is zo hardnekkig, maar ook zo verdrietig. Ga proberen dat langzaam aan een beetje om te buigen, en achter mijzelf proberen te blijven staan, wat ik ook vind of voel.....))
Mag (tegenwoordig) wel verdrietig, boos, teleurgesteld zijn van mezelf, maar anderen daarmee 'lastigvallen' is weer wat anders.
Denk dat dat deels iets is dat in mezelf zit, bij mijn karakter hoort. Tegenover anderen, en zeker tegenover vreemden, altijd een facade ophouden dat het met mij altijd prima gaat...
Een keertje tegen iemand zeggen dat het niet goed met je gaat kan, twee keer of drie keer kan ook, maar als het vaker wordt kan het niet.
Dan vind ik zelf dat ik niet aan de gang kan blijven met dat te zeggen (of antwoorden als iemand er naar vraagt) en ook de ander wil het niet echt meer horen.
Dat is het andere deel: eerdere (slechte) ervaringen.
Heb het hier op het forum gemerkt (heb zelf ooit een topic geopend dat wekenlang heel druk is geweest) en ook in real life.
Ben de laatste jaren pas gaan praten over wat ik vind en voel, en dan nog maar tegen een paar mensen. En dan heb je een goede vriend die zegt dat je best tegen hem mag klagen, je verhalen aanhoort, en ook steeds vraagt hoe het met je gaat en, dacht ik, een eerlijk antwoord verwacht. Totdat het een keer minder gaat in de vriendschap (om andere redenen) en je wordt verweten dat je altijd overal de negatieve kant van ziet.
Oftewel af en toe klagen kan, maar als het wat langer slecht met je gaat dan mag je daar niet meer over klagen.
Zeker die laatste ervaring heeft me weer veel terughoudender gemaakt in zeggen hoe ik me voel en wat ik vind, als dat niet iets positiefs is.
Dank je voor je welkom.
((Zoals eerder al geschreven is er een soort schroom ontstaan, ergens along the way, om gewoon te zeggen wat ik vind en voel. Dat is echt een obstakel soms. En zeker op een niet zo anoniem forum))
Ik vind dat ook heel lastig. Wil op zich graag dingen zeggen, om het zelf kwijt te kunnen en om er reacties op te kunnen krijgen. Maar ben bang dat iemand me herkent als ik te veel zeg, en dat wil ik absoluut niet.
((Dus, dank voor je verhaal! Ik herken er veel in. Ik lees misschien meer van je? Kunnen we misschien sommige gevoelens/ervaringen delen, zover dat gaat. En vooral ook uitvogelen waar de schoen wringt.))
Weet zelf eigenlijk wel waar bij mij de schoen wringt:
acceptatie, uiten van gevoelens en mezelf durven zijn.
Alleen is weten nog iets heel anders dan doen en kunnen.
((Dus, geen sorry zeggen lieveranoniem. Wat voor negatieve kijk?))
Op vriendschappen, op mezelf, op het leven?
((Waar heb je het over? Mag je niet verdrietig zijn , boos, teleurgesteld? Ik weet als geen ander waaruit dat sorry voort komt. Dat Sorry is zo hardnekkig, maar ook zo verdrietig. Ga proberen dat langzaam aan een beetje om te buigen, en achter mijzelf proberen te blijven staan, wat ik ook vind of voel.....))
Mag (tegenwoordig) wel verdrietig, boos, teleurgesteld zijn van mezelf, maar anderen daarmee 'lastigvallen' is weer wat anders.
Denk dat dat deels iets is dat in mezelf zit, bij mijn karakter hoort. Tegenover anderen, en zeker tegenover vreemden, altijd een facade ophouden dat het met mij altijd prima gaat...
Een keertje tegen iemand zeggen dat het niet goed met je gaat kan, twee keer of drie keer kan ook, maar als het vaker wordt kan het niet.
Dan vind ik zelf dat ik niet aan de gang kan blijven met dat te zeggen (of antwoorden als iemand er naar vraagt) en ook de ander wil het niet echt meer horen.
Dat is het andere deel: eerdere (slechte) ervaringen.
Heb het hier op het forum gemerkt (heb zelf ooit een topic geopend dat wekenlang heel druk is geweest) en ook in real life.
Ben de laatste jaren pas gaan praten over wat ik vind en voel, en dan nog maar tegen een paar mensen. En dan heb je een goede vriend die zegt dat je best tegen hem mag klagen, je verhalen aanhoort, en ook steeds vraagt hoe het met je gaat en, dacht ik, een eerlijk antwoord verwacht. Totdat het een keer minder gaat in de vriendschap (om andere redenen) en je wordt verweten dat je altijd overal de negatieve kant van ziet.
Oftewel af en toe klagen kan, maar als het wat langer slecht met je gaat dan mag je daar niet meer over klagen.
Zeker die laatste ervaring heeft me weer veel terughoudender gemaakt in zeggen hoe ik me voel en wat ik vind, als dat niet iets positiefs is.
woensdag 10 oktober 2007 om 19:16
Vind het lastig om hierop te antwoorden, om de reden die ik in mijn vorige posting noemde: wil niet dat ik ook maar enigszins herkenbaar ben.
Sorry dat ik het daarom erg beknopt en vaag houd (toch weer een sorry...).
Bij mij ging het om een vriendschap van 5 jaar, waarin we eigenlijk overal over konden praten, veel bij elkaar kwijt konden. Al die tijd nooit ergens ruzie over gehad. Totdat we een korte periode hadden waarin we elkaar door omstandigheden heel veel zagen en ineens overal ruzie over kregen, elkaar blijkbaar niet meer konden begrijpen.
Toen die periode over was, en de frequentie van het contact weer was teruggebracht naar 'normaal' en we weer zonder ruziestemming konden communiceren wilde ik een en ander uitpraten. Ik heb hem verteld wat mij heel erg gekwetst had en had vragen over het waarom van dingen.
Hij weigerde ergens over te praten, vond dat het verleden tijd was en er niet meer toe deed. Dat het voor mij belangrijk was en dat ik niet zomaar kon zeggen zand erover, verleden tijd, verder alsof er niets gebeurd is, dat veranderde daar niets aan.
Wil verder niet in details treden maar de vriendschap is over, we zien elkaar niet meer.
Het was een vriendschap zolang alles goed ging, problemen van hem waren bespreekbaar, problemen van mij waren bespreekbaar, maar een probleem tussen ons was dat niet. De eerste keer dat ik kritiek op hem uitte betekende het einde van de 'vriendschap'. Ik kreeg geen enkele reactie, verklaring, excuus of wat dan ook. Overigens heb ik niet alleen kritiek geuit. Ik heb ook gezegd dat ik wist dat ik zelf dingen niet goed had gedaan, anders had kunnen doen. Maar hij weigerde ook maar enig aandeel in onze problemen te erkennen.
woensdag 10 oktober 2007 om 20:27
lieveranoniem
je hoeft helemaal geen sorry te zeggen, ik begrijp het...
dank om me toch een deel van het gebeuren te vertellen, ik kan me er helemaal in terugvinden
zolang het maar gezellig is...blijven ze je "vriend", maar het mag voor hen vooral niet te lastig worden...
ach, het is zijn verlies, denk ik maar
hij zal me nog wel beginnen missen, en dan ben ik er niet meer
dan ben ik al zoveel verder, en misschien kan ik er tegen dan wel met een glimlach tegenaankijken, naar het verleden
het is uiteindelijk een hoofdstuk dat je moet afsluiten
al is het maar voor je eigen gemoedstoestand
ik vertrouw erop dat ik zover zal geraken in mijn hart en in mijn hoofd
er is nog zoveel erger in de wereld, dat dit maar een peulschil lijkt
ook al is het erg op het moment zelf, je weet dat het ooit overgaat he
misia
ik bedoelde niet dat uit jouw postings naar boven kwam dat jouw moeder een monster is
ik bedoelde gewoon dat ze ook maar een mens is en geen monster
en je hebt gelijk:je hebt het recht om je te voelen zoals je je voelt, wanneer je dat wilt en waarover je wilt
dat is jouw recht
ik wil maar zeggen:je moet voor jezelf uitmaken wat je wil naar de toekomst toe
hoe wil jij dat het contact met je moeder verloopt?
waar zit je mee en wat wil je veranderd zien en vooral hoe denk je dat dit gevoel zou kunnen overgaan?
wat is jouw doel?
wat is het ergste dat zou kunnen gebeuren?
dat jouw moeder een half jaar niet tegen je praat?
dat ze boos wordt? of dat ze kwetsende dingen zal zeggen?
iemand zei ooit:alle dingen zijn moeilijk voordat ze gemakkelijk zijn en er zijn 2 partijen nodig om de vrede te behouden, maar er is eer mar 1 nodig om de eerste stap daartoe te zetten...
en deze kreeg ik vandaag van een vriendin:a true friend is someone who understands your past, believes in your future and accepts you today just the way you are
met minder zou je geen genoegen mogen nemen, als je jezelf graag ziet
en ze heeft gelijk...
liefs
je hoeft helemaal geen sorry te zeggen, ik begrijp het...
dank om me toch een deel van het gebeuren te vertellen, ik kan me er helemaal in terugvinden
zolang het maar gezellig is...blijven ze je "vriend", maar het mag voor hen vooral niet te lastig worden...
ach, het is zijn verlies, denk ik maar
hij zal me nog wel beginnen missen, en dan ben ik er niet meer
dan ben ik al zoveel verder, en misschien kan ik er tegen dan wel met een glimlach tegenaankijken, naar het verleden
het is uiteindelijk een hoofdstuk dat je moet afsluiten
al is het maar voor je eigen gemoedstoestand
ik vertrouw erop dat ik zover zal geraken in mijn hart en in mijn hoofd
er is nog zoveel erger in de wereld, dat dit maar een peulschil lijkt
ook al is het erg op het moment zelf, je weet dat het ooit overgaat he
misia
ik bedoelde niet dat uit jouw postings naar boven kwam dat jouw moeder een monster is
ik bedoelde gewoon dat ze ook maar een mens is en geen monster
en je hebt gelijk:je hebt het recht om je te voelen zoals je je voelt, wanneer je dat wilt en waarover je wilt
dat is jouw recht
ik wil maar zeggen:je moet voor jezelf uitmaken wat je wil naar de toekomst toe
hoe wil jij dat het contact met je moeder verloopt?
waar zit je mee en wat wil je veranderd zien en vooral hoe denk je dat dit gevoel zou kunnen overgaan?
wat is jouw doel?
wat is het ergste dat zou kunnen gebeuren?
dat jouw moeder een half jaar niet tegen je praat?
dat ze boos wordt? of dat ze kwetsende dingen zal zeggen?
iemand zei ooit:alle dingen zijn moeilijk voordat ze gemakkelijk zijn en er zijn 2 partijen nodig om de vrede te behouden, maar er is eer mar 1 nodig om de eerste stap daartoe te zetten...
en deze kreeg ik vandaag van een vriendin:a true friend is someone who understands your past, believes in your future and accepts you today just the way you are
met minder zou je geen genoegen mogen nemen, als je jezelf graag ziet
en ze heeft gelijk...
liefs
woensdag 10 oktober 2007 om 20:44
@ Donnabella
Het is inderdaad een hoofdstuk dat je moet afsluiten. En natuurlijk gaat het leven verder, komen er andere dingen voor terug...
Zo kan ik er soms ook wel tegenaan kijken: dat het misschien wel zo heeft moeten zijn, als het niet was gebeurd, was dat andere daarna misschien nooit zo gelopen...
Maar 'overgaat'? Ja, de emoties van het begin gaan voorbij, maar bij mij blijven zulke dingen toch wel hangen.
Er zijn meer vriendschappen in mijn leven geeindigd die ik graag had willen behouden, en al is het jaren geleden, sommige herinneringen blijven pijnlijk. Ze komen minder vaak boven, ik laat ze ook minder vaak toe, maar als ik dan wel een keer eraan terugdenk doet het nog steeds pijn. Om de reden (of het gebrek aan reden) of de manier waarop het destijds eindigde. En om wat ik eerder schreef, heimwee naar bepaalde momenten, iets zo graag nog eens mee willen maken en weten dat dat nooit meer zal gebeuren.
Loslaten... die vergat ik nog in mijn rijtje 'waar de schoen wringt'.
Het is inderdaad een hoofdstuk dat je moet afsluiten. En natuurlijk gaat het leven verder, komen er andere dingen voor terug...
Zo kan ik er soms ook wel tegenaan kijken: dat het misschien wel zo heeft moeten zijn, als het niet was gebeurd, was dat andere daarna misschien nooit zo gelopen...
Maar 'overgaat'? Ja, de emoties van het begin gaan voorbij, maar bij mij blijven zulke dingen toch wel hangen.
Er zijn meer vriendschappen in mijn leven geeindigd die ik graag had willen behouden, en al is het jaren geleden, sommige herinneringen blijven pijnlijk. Ze komen minder vaak boven, ik laat ze ook minder vaak toe, maar als ik dan wel een keer eraan terugdenk doet het nog steeds pijn. Om de reden (of het gebrek aan reden) of de manier waarop het destijds eindigde. En om wat ik eerder schreef, heimwee naar bepaalde momenten, iets zo graag nog eens mee willen maken en weten dat dat nooit meer zal gebeuren.
Loslaten... die vergat ik nog in mijn rijtje 'waar de schoen wringt'.
woensdag 10 oktober 2007 om 20:58
dat is zo..
loslaten is heel moeilijk
maar wat moeten we anders?
je kan iemand niet dwingen je graag te zien, je vriend te blijven en om je te geven
je kan blijkbaar enkel veranderen hoe jij er tegenaan kijkt
en het is gewoon moeilijk en het maakt dat je je verdrietig voelt
soms denk ik terug aan mooie en leuke momenten die we samen beleefd hebben, zomaar begin je dan te glimlachen
tot je beseft dat het echt over is
dat je nooit meer zo ongedwongen zult omgaan met elkaar
omdat er teveel gebeurd is, teveel gezegd of te weinig gezegd werd
en die bagage blijf je meenemen, of we het nu willen of niet
en het maakt ook dat je teleurgesteld bent in mensen, dat je minder snel iemand vertrouwt
maar niet iedereen is hetzelfde en iedereen heeft het recht om een kans te krijgen
ook al is het niet altijd gemakkelijk om gewoon door te gaan met je leven, als je het gevoel hebt dat je terug wilt naar vroeger
begrijp je? of ben ik aan het wauwelen?
het is niet altijd simpel om dingen te verwoorden, ook al klinkt het logisch in mijn hoofd...
liefs
loslaten is heel moeilijk
maar wat moeten we anders?
je kan iemand niet dwingen je graag te zien, je vriend te blijven en om je te geven
je kan blijkbaar enkel veranderen hoe jij er tegenaan kijkt
en het is gewoon moeilijk en het maakt dat je je verdrietig voelt
soms denk ik terug aan mooie en leuke momenten die we samen beleefd hebben, zomaar begin je dan te glimlachen
tot je beseft dat het echt over is
dat je nooit meer zo ongedwongen zult omgaan met elkaar
omdat er teveel gebeurd is, teveel gezegd of te weinig gezegd werd
en die bagage blijf je meenemen, of we het nu willen of niet
en het maakt ook dat je teleurgesteld bent in mensen, dat je minder snel iemand vertrouwt
maar niet iedereen is hetzelfde en iedereen heeft het recht om een kans te krijgen
ook al is het niet altijd gemakkelijk om gewoon door te gaan met je leven, als je het gevoel hebt dat je terug wilt naar vroeger
begrijp je? of ben ik aan het wauwelen?
het is niet altijd simpel om dingen te verwoorden, ook al klinkt het logisch in mijn hoofd...
liefs
woensdag 10 oktober 2007 om 21:22
lieveranoniem
als je het wilt vertellen tenminste:hoe ging dat dan?
zo ineens zag je die niet meer, geen smsjes, geen mails, gewoon niets?
en heb je nog geprobeerd om contact te zoeken of hebben jullie gewoon besloten om er een punt achter te zetten?
heeft hij nog geprobeerd om contact te zoeken? en het gewoon gezellig te houden?
je zegt dat het de 1e keer was dat je kritiek uitte op hem en dat dit je de vriendschap gekost heeft
ik uitte zoveel kritiek, als dat nodig was
hij trouwens ook op mij
maar daar konden we ons achteraf wel overheen zetten
maar het is eigenlijk, nu ik erover nadenk, net als bij jou, er werd achteraf nooit over gepraat...
gewoon zand erover en verder
daar had ik nog nooit bij stilgestaan
tot nu...
als je het wilt vertellen tenminste:hoe ging dat dan?
zo ineens zag je die niet meer, geen smsjes, geen mails, gewoon niets?
en heb je nog geprobeerd om contact te zoeken of hebben jullie gewoon besloten om er een punt achter te zetten?
heeft hij nog geprobeerd om contact te zoeken? en het gewoon gezellig te houden?
je zegt dat het de 1e keer was dat je kritiek uitte op hem en dat dit je de vriendschap gekost heeft
ik uitte zoveel kritiek, als dat nodig was
hij trouwens ook op mij
maar daar konden we ons achteraf wel overheen zetten
maar het is eigenlijk, nu ik erover nadenk, net als bij jou, er werd achteraf nooit over gepraat...
gewoon zand erover en verder
daar had ik nog nooit bij stilgestaan
tot nu...
woensdag 10 oktober 2007 om 21:39
Helemaal waar, je moet wel loslaten, je hebt geen keus als de ander jou al heeft losgelaten.
Maar je hebt loslaten en loslaten. Praktijk en gevoel...
Loslaten in de zin van geen contact meer opnemen is relatief makkelijk, althans als het duidelijk is dat het over is zal ik dat ook niet meer doen. Maar loslaten van de emoties die erbij komen kijken, van het verlangen naar wat geweest is, dat is heel wat anders.
Terug willen naar vroeger... ja, ik begrijp je wel.
Maar dan naar het vroeger waarin je niet wist wat je nu weet. Want met de (slechte) ervaring die erop gevolgd is kan je er niet meer op dezelfde manier in staan.
Aan de andere kant wil ik ook juist niet terug, omdat ik er ook veel van heb geleerd, en zelf toch weer wat gegroeid ben erdoor.
Maar ja, weegt dat laatste op tegen de pijn dat iets dat mooi was voorbij is... ik weet het niet.
Het hangt er ook sterk van af wat er in je leven speelt na zoiets. Zolang er niets nieuws is wil je terug naar wat je had. Als er iets/iemand anders in je leven komt dat/die de moeite waard is verdwijnt het gevoel terug te willen naar de achtergrond. Maar daarin blijft natuurlijk meespelen dat het hoe dan ook veranderd is door wat gebeurd is, dat kun je niet meer terugdraaien en dus kan het nooit meer hetzelfde zijn.
Maar je hebt loslaten en loslaten. Praktijk en gevoel...
Loslaten in de zin van geen contact meer opnemen is relatief makkelijk, althans als het duidelijk is dat het over is zal ik dat ook niet meer doen. Maar loslaten van de emoties die erbij komen kijken, van het verlangen naar wat geweest is, dat is heel wat anders.
Terug willen naar vroeger... ja, ik begrijp je wel.
Maar dan naar het vroeger waarin je niet wist wat je nu weet. Want met de (slechte) ervaring die erop gevolgd is kan je er niet meer op dezelfde manier in staan.
Aan de andere kant wil ik ook juist niet terug, omdat ik er ook veel van heb geleerd, en zelf toch weer wat gegroeid ben erdoor.
Maar ja, weegt dat laatste op tegen de pijn dat iets dat mooi was voorbij is... ik weet het niet.
Het hangt er ook sterk van af wat er in je leven speelt na zoiets. Zolang er niets nieuws is wil je terug naar wat je had. Als er iets/iemand anders in je leven komt dat/die de moeite waard is verdwijnt het gevoel terug te willen naar de achtergrond. Maar daarin blijft natuurlijk meespelen dat het hoe dan ook veranderd is door wat gebeurd is, dat kun je niet meer terugdraaien en dus kan het nooit meer hetzelfde zijn.
woensdag 10 oktober 2007 om 21:50
dat is zo
je kan nooit meer terug naar hoe het vroeger was voor iets gebeurde of gezegd werd...
zoals het nu is wil ik het ook niet
ik wil niet tussen hem en zijn vrouw tussenkomen
voor mij is het eigenlijk klaar:zijn vrouw staat tussen ons in en dat is het
het is een reden waarmee ik rekening wil houden en een reden die ik goed genoeg vind om te aanvaarden
wat mij stoort en verdrietig maakt is de manier waarop het gelopen is
die geheimdoenerij, dat stilzwijgen, gewoon de moeite niet nemen om het uit te leggen of gewoon eerlijk te zeggen wat er veranderd is
ik moest het zelf maar uitzoeken, zo kwam het op me over
ik hoop enkel dat met de tijd dat gevoel van gemis overgaat en plaatsmaakt voor herinneringen, en dan vooral de mooie momenten, de leuke en grappige
niet de herinneringen over toen het misliep
die wil ik gewoon achter me laten
ik hoop ook dat ik mezelf niet voorbijloop door te snel te willen gaan in de verwerking en mijn gevoelens plaats willen geven voor ik daar uberhaupt aan toe ben
je hebt volledig gelijk, lieveranoniem, je kan beter verwoorden dan mij wat er in mij omgaat
en da's vreemd maar ook gevoel van opluchting
je kan nooit meer terug naar hoe het vroeger was voor iets gebeurde of gezegd werd...
zoals het nu is wil ik het ook niet
ik wil niet tussen hem en zijn vrouw tussenkomen
voor mij is het eigenlijk klaar:zijn vrouw staat tussen ons in en dat is het
het is een reden waarmee ik rekening wil houden en een reden die ik goed genoeg vind om te aanvaarden
wat mij stoort en verdrietig maakt is de manier waarop het gelopen is
die geheimdoenerij, dat stilzwijgen, gewoon de moeite niet nemen om het uit te leggen of gewoon eerlijk te zeggen wat er veranderd is
ik moest het zelf maar uitzoeken, zo kwam het op me over
ik hoop enkel dat met de tijd dat gevoel van gemis overgaat en plaatsmaakt voor herinneringen, en dan vooral de mooie momenten, de leuke en grappige
niet de herinneringen over toen het misliep
die wil ik gewoon achter me laten
ik hoop ook dat ik mezelf niet voorbijloop door te snel te willen gaan in de verwerking en mijn gevoelens plaats willen geven voor ik daar uberhaupt aan toe ben
je hebt volledig gelijk, lieveranoniem, je kan beter verwoorden dan mij wat er in mij omgaat
en da's vreemd maar ook gevoel van opluchting
woensdag 10 oktober 2007 om 22:07
~~[quote]:
voor mij is het eigenlijk klaar:zijn vrouw staat tussen ons in en dat is het
het is een reden waarmee ik rekening wil houden en een reden die ik goed genoeg vind om te aanvaarden
wat mij stoort en verdrietig maakt is de manier waarop het gelopen is
die geheimdoenerij, dat stilzwijgen, gewoon de moeite niet nemen om het uit te leggen of gewoon eerlijk te zeggen wat er veranderd is
ik moest het zelf maar uitzoeken, zo kwam het op me over
/quote]
Ik snap wel wat je bedoelt (denk ik). Aan de rol van zijn vrouw en haar houding kun je niets veranderen. Het is gewoon heel triest dat zo iemand een vriendschap van haar man niet 'toestaat'. Uiteraard is hij daar zelf bij en is hij uiteindelijk degene die beslist de vriendschap te laten voortbestaan of niet, maar ik snap ook dat hij tussen twee vuren zit.
Maar de manier waarop hij er mee omgaat en er niet over willen praten vind ik zo'n gebrek aan begrip naar jou toe. Hij hoeft zijn vrouw niet zwart te maken naar jou toe, maar hij kan naar mijn idee wel gewoon vertellen dat zij er moeite mee heeft, dat zijn huwelijk en zijn vriendschap met jou niet samen gaan en dat zijn vrouw voor hem het belangrijkste is. Niet leuk om te horen maar in ieder geval wel eerlijk. En als dat helemaal niet de issue is hier, dan snap ik helemaal niet waarom hij niet kan vertellen waarom zijn houding tegenover jou zo is veranderd. Maar ja, ik snap wel meer mannen niet zoals uit mijn eigen verhaal blijkt.
voor mij is het eigenlijk klaar:zijn vrouw staat tussen ons in en dat is het
het is een reden waarmee ik rekening wil houden en een reden die ik goed genoeg vind om te aanvaarden
wat mij stoort en verdrietig maakt is de manier waarop het gelopen is
die geheimdoenerij, dat stilzwijgen, gewoon de moeite niet nemen om het uit te leggen of gewoon eerlijk te zeggen wat er veranderd is
ik moest het zelf maar uitzoeken, zo kwam het op me over
/quote]
Ik snap wel wat je bedoelt (denk ik). Aan de rol van zijn vrouw en haar houding kun je niets veranderen. Het is gewoon heel triest dat zo iemand een vriendschap van haar man niet 'toestaat'. Uiteraard is hij daar zelf bij en is hij uiteindelijk degene die beslist de vriendschap te laten voortbestaan of niet, maar ik snap ook dat hij tussen twee vuren zit.
Maar de manier waarop hij er mee omgaat en er niet over willen praten vind ik zo'n gebrek aan begrip naar jou toe. Hij hoeft zijn vrouw niet zwart te maken naar jou toe, maar hij kan naar mijn idee wel gewoon vertellen dat zij er moeite mee heeft, dat zijn huwelijk en zijn vriendschap met jou niet samen gaan en dat zijn vrouw voor hem het belangrijkste is. Niet leuk om te horen maar in ieder geval wel eerlijk. En als dat helemaal niet de issue is hier, dan snap ik helemaal niet waarom hij niet kan vertellen waarom zijn houding tegenover jou zo is veranderd. Maar ja, ik snap wel meer mannen niet zoals uit mijn eigen verhaal blijkt.
woensdag 10 oktober 2007 om 22:16
Het gevoel van gemis zal minder worden, maar hoe lang dat duurt zal voor iedereen verschillend zijn denk ik.
Ik heb gemerkt dat het gemis bij mij weer erger werd/wordt als er zich nieuwe dingen in je leven voordoen, waarvan je denkt: met hem had ik hier wel over kunnen praten, met hem had ik dit wel kunnen delen.
Dat geldt bij mij niet alleen voor die ene persoon maar voor meerdere mensen en ik kan er nog regelmatig erg triest om worden dat ik mensen die me zo dierbaar waren ben op zo'n manier ben kwijtgeraakt.
woensdag 10 oktober 2007 om 22:20
ik heb het gelezen, bedankt..
je mag het verwijderen als je wilt...
ik begrijp het...een mens heeft het gewoon nodig om dingen af te sluiten en verder te gaan
maar dat wil daarom niet zeggen dat je eens je een "antwoord" gekregen hebt, het 1,2,3 opgelost geraakt en je er niet meer mee bezig bent...
ik ken hem en ik weet dat hij geen deuren dichtgooit
doet hij nooit...
ook niet met ex-vriendinnen
maar nu is hij getrouwd
en ik geloof echt dat het daardoor komt
maar ik geloof ook dat hij achteraf contact gaat zoeken terug
dat weet ik gewoon
en dat is spijtig, want ik weet dat ik tegen dan de deur al zal dichtgeslaan hebben en dan zal hij gekwetst zijn
hij heeft me al meermaals gezegd dat hij liever te weinig zegt dan teveel, omdat hij die woorden nadien nooit meer kan terugnemen
dus laat hij alles maar op zijn beloop en laat de deur op een kiertje
ik had alleen nooit verwacht dat hij ooit zo zou omgaan met mij
ik dacht dat dat enkel opging voor ex-vriendinnetjes waar hij wat mee gehad heeft
je mag het verwijderen als je wilt...
ik begrijp het...een mens heeft het gewoon nodig om dingen af te sluiten en verder te gaan
maar dat wil daarom niet zeggen dat je eens je een "antwoord" gekregen hebt, het 1,2,3 opgelost geraakt en je er niet meer mee bezig bent...
ik ken hem en ik weet dat hij geen deuren dichtgooit
doet hij nooit...
ook niet met ex-vriendinnen
maar nu is hij getrouwd
en ik geloof echt dat het daardoor komt
maar ik geloof ook dat hij achteraf contact gaat zoeken terug
dat weet ik gewoon
en dat is spijtig, want ik weet dat ik tegen dan de deur al zal dichtgeslaan hebben en dan zal hij gekwetst zijn
hij heeft me al meermaals gezegd dat hij liever te weinig zegt dan teveel, omdat hij die woorden nadien nooit meer kan terugnemen
dus laat hij alles maar op zijn beloop en laat de deur op een kiertje
ik had alleen nooit verwacht dat hij ooit zo zou omgaan met mij
ik dacht dat dat enkel opging voor ex-vriendinnetjes waar hij wat mee gehad heeft
woensdag 10 oktober 2007 om 22:24
geldt voor mij ook...
het is zo moeilijk om niet de telefoon te nemen en te bellen als je daar zin in hebt, om hem te horen, om te vragen hoe het met hem is, om te vertellen als je iets meegemaakt hebt, om raad te vragen...
het kan gewoon niet meer...
en dan denk je, verdomme, waarom heb je toch alles verpest voor mij door jouw gedrag?
zijn er veel van jouw vriendschappen gesneuveld dan?
het is zo moeilijk om niet de telefoon te nemen en te bellen als je daar zin in hebt, om hem te horen, om te vragen hoe het met hem is, om te vertellen als je iets meegemaakt hebt, om raad te vragen...
het kan gewoon niet meer...
en dan denk je, verdomme, waarom heb je toch alles verpest voor mij door jouw gedrag?
zijn er veel van jouw vriendschappen gesneuveld dan?
