Overig
alle pijlers
Ik ben mijn mama of papa kwijt
maandag 10 mei 2010 14:26
ik ben mijn mama kwijt deel 1
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
dinsdag 11 mei 2010 07:56
Goedemorgen lieve meiden,
Wat Jala zegt, eenzaam. Zo voel ik het ook. Ik kon altijd bij mama terecht, met alles. God wat mis ik haar, het is gewoon ondraaglijk. Niet te geloven. Ik kan toch ook helemaal niet zonder mijn mama... Wat natuurlijk onzin is want ik ben een volwassen vrouw en kan al bijna 5 maanden (wat vliegt de tijd!) zonder haar. Maar wat doet het pijn. Toen papa stierf dacht ik dat het ergste in mijn leven was gebeurd. Erger kon niet. Even erg wel, en dat is even erg. Papa is er nu bijna even lang niet als wel, in mijn leven. En mama, die is bij alles wat ik doe. Ik kan gewoon echt niet geloven dat ze er niet meer is. Ik weet het wel maar ik kan het niet geloven, echt niet.
Ja, Bianc, dat dus.
Dikke knuffel voor iedereen!
Wat Jala zegt, eenzaam. Zo voel ik het ook. Ik kon altijd bij mama terecht, met alles. God wat mis ik haar, het is gewoon ondraaglijk. Niet te geloven. Ik kan toch ook helemaal niet zonder mijn mama... Wat natuurlijk onzin is want ik ben een volwassen vrouw en kan al bijna 5 maanden (wat vliegt de tijd!) zonder haar. Maar wat doet het pijn. Toen papa stierf dacht ik dat het ergste in mijn leven was gebeurd. Erger kon niet. Even erg wel, en dat is even erg. Papa is er nu bijna even lang niet als wel, in mijn leven. En mama, die is bij alles wat ik doe. Ik kan gewoon echt niet geloven dat ze er niet meer is. Ik weet het wel maar ik kan het niet geloven, echt niet.
Ja, Bianc, dat dus.
Dikke knuffel voor iedereen!
dinsdag 11 mei 2010 08:02
Ik snap de uitdrukkking 'moederziel' alleen ineens zo goed.
Iemand had het over een vangnet, ja, dat zijn de moeders, een vangnet. Als er wat was of ik had haar nodig, altijd aanwezig. Even dom bellen, altijd, even dom koffiedrinken, altijd.
Allemensen nog maar 4,5 maand geleden....
Iemand had het over een vangnet, ja, dat zijn de moeders, een vangnet. Als er wat was of ik had haar nodig, altijd aanwezig. Even dom bellen, altijd, even dom koffiedrinken, altijd.
Allemensen nog maar 4,5 maand geleden....
Alles komt goed, alleen de rest niet
dinsdag 11 mei 2010 09:28
quote:Bianca40 schreef op 10 mei 2010 @ 23:24:
voor allemaal!!
Waarom wordt het elke dag een stukje moeilijker? Tijd heelt alle wonden zegt men toch?
Tijd heelt ook heel veel wonden, en ik heb het al eens eerder gezegd (op het vorige topic) een groot verdriet wordt een stil verdriet.
Want er zijn altijd momenten, die een dochter wilt delen met haar moeder, of vader zoals: een trouwdag , de geboorte van je kinderen (kijk hier steekt het al bij mij, ze zou zo gelukkig zijn geweest met die kinderen) eigenlijk alle hoogte en diepte punten. En zelfs na zo'n lange tijd is het gemis nog steeds heel groot.
voor allemaal!!
Waarom wordt het elke dag een stukje moeilijker? Tijd heelt alle wonden zegt men toch?
Tijd heelt ook heel veel wonden, en ik heb het al eens eerder gezegd (op het vorige topic) een groot verdriet wordt een stil verdriet.
Want er zijn altijd momenten, die een dochter wilt delen met haar moeder, of vader zoals: een trouwdag , de geboorte van je kinderen (kijk hier steekt het al bij mij, ze zou zo gelukkig zijn geweest met die kinderen) eigenlijk alle hoogte en diepte punten. En zelfs na zo'n lange tijd is het gemis nog steeds heel groot.
dinsdag 11 mei 2010 09:31
quote:dangeensuus schreef op 10 mei 2010 @ 14:34:
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah
Hallo, ik ben ook zomaar een indringer. Heb in het vorige topic veel meegelezen.
Maar dit herken ik zo. En het was zo raar. 5,5 jaar geleden kwamen we bij seh aanrijden, omdat mijn vader was opgenomen. Nog geen 2 jaar later komen we daar ook 's nachts aanrijden, bij diezelfde ingang. Mijn broer had een dochtertje gekregen. Wat een tweestrijd, ik was dolenthousiast maar ik kwam daar aanrijden en klapte dicht...
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah
Hallo, ik ben ook zomaar een indringer. Heb in het vorige topic veel meegelezen.
Maar dit herken ik zo. En het was zo raar. 5,5 jaar geleden kwamen we bij seh aanrijden, omdat mijn vader was opgenomen. Nog geen 2 jaar later komen we daar ook 's nachts aanrijden, bij diezelfde ingang. Mijn broer had een dochtertje gekregen. Wat een tweestrijd, ik was dolenthousiast maar ik kwam daar aanrijden en klapte dicht...
dinsdag 11 mei 2010 10:13
Wat ik me afvraag he, hoe gaan jullie eigenlijk om met de lijdensweg van jullie mams/paps? En dan bedoel ik lijdensweg in de breedste zin van het woord want mijn moeder bijv. heeft niet een enorm lange lijdensweg gehad maar voor mij erg genoeg, terwijl ik me echt wel realiseer dat het veel en veel erger kan. Dus of dat vreselijke lijden nou 5 min duurde of veel en veel langer, ik vraag me echt af hoe jullie omgaan met de herinnering aan dat lijden. Ik kan daar maar geen weg in vinden hoe ik ook probeer.
X
X
dinsdag 11 mei 2010 10:36
Ja Suus, dat doe ik ook. Maar soms (en steeds vaker) komt het zo boven. En dat doet zo'n pijn. Ik vind het zo verschrikkelijk voor haar dat ze dit heeft mee moeten maken. Zo verschrikkelijk. Ik had het zo over willen nemen. Ik vind het echt zo vreselijk, ik heb er geen woorden voor. Ik hap letterlijk naar adem als alles binnenkomt, ik stik er bijna in. En dan stop ik het maar weer weg.
dinsdag 11 mei 2010 11:26
Goedemorgen lieve meiden,
Naar aanleiding van dit topic heb ik gistereavond eindelijk mijn tranen kunnen laten lopen. Het werd tijd zeg maar.
Tot diep in de nacht zitten praten met man en heel veel gehuild. Het komt ineens heel diep aan.
Ineens is daar het gemis, dat heb ik 4 weken lang niet gevoeld, ben in een regelroes terecht gekomen en het regelen is nu klaar.
xxx
Naar aanleiding van dit topic heb ik gistereavond eindelijk mijn tranen kunnen laten lopen. Het werd tijd zeg maar.
Tot diep in de nacht zitten praten met man en heel veel gehuild. Het komt ineens heel diep aan.
Ineens is daar het gemis, dat heb ik 4 weken lang niet gevoeld, ben in een regelroes terecht gekomen en het regelen is nu klaar.
xxx
"ik ben het, Barbabelladingdong"
dinsdag 11 mei 2010 12:19
[quote]yasmijn schreef op 11 mei 2010 @ 08:02:
Ik snap de uitdrukkking 'moederziel' alleen ineens zo goed.
Iemand had het over een vangnet, ja, dat zijn de moeders, een vangnet. Als er wat was of ik had haar nodig, altijd aanwezig. Even dom bellen, altijd, even dom koffiedrinken, altijd.
quote]
Dit stukje raakt mij dan weer. Mijn moeder was namelijk helemaal niet zo. Als ik terugkijk dan komt het eruit te zien alsof mijn moeder een hekel aan me had. Ze was er gewoon niet voor mij. Altijd negatief, nooit vriendelijk of opbeurend. Zoveel kwetsende dingen heeft ze gezegd, ik kan er zo veel opnoemen. 1 is me altijd bijgebleven. Ze heeft eens tegen me gezegd: ik ben je moeder. Ik heb je zelf gemaakt dus ik kan je ook zelf weer breken.
Dat is erg.
Ik had juist een hele goede band met mijn vader. Dat was zo'n lieve en zachtaardige man. Dat was degene die er altijd voor me was. Sinds 2 weken is hij er niet meer. Zomaar in 1 keer overleden. Geen afscheid, niets. Ik vind dat heel erg. Ik mis hem heel erg.
Ik snap de uitdrukkking 'moederziel' alleen ineens zo goed.
Iemand had het over een vangnet, ja, dat zijn de moeders, een vangnet. Als er wat was of ik had haar nodig, altijd aanwezig. Even dom bellen, altijd, even dom koffiedrinken, altijd.
quote]
Dit stukje raakt mij dan weer. Mijn moeder was namelijk helemaal niet zo. Als ik terugkijk dan komt het eruit te zien alsof mijn moeder een hekel aan me had. Ze was er gewoon niet voor mij. Altijd negatief, nooit vriendelijk of opbeurend. Zoveel kwetsende dingen heeft ze gezegd, ik kan er zo veel opnoemen. 1 is me altijd bijgebleven. Ze heeft eens tegen me gezegd: ik ben je moeder. Ik heb je zelf gemaakt dus ik kan je ook zelf weer breken.
Dat is erg.
Ik had juist een hele goede band met mijn vader. Dat was zo'n lieve en zachtaardige man. Dat was degene die er altijd voor me was. Sinds 2 weken is hij er niet meer. Zomaar in 1 keer overleden. Geen afscheid, niets. Ik vind dat heel erg. Ik mis hem heel erg.
dinsdag 11 mei 2010 13:21
quote:dangeensuus schreef op 10 mei 2010 @ 14:34:
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah
Ook hier springen dikke tranen in mijn ogen. Dikke kus voor je meid!
15 maart 2010, mijn vader is een jaar dood... Een jaar later loop ik ook weer door diezelfde steriele witte gangen. Op weg naar hetzelfde ziekenhuisbed. Ik kan het niet bevatten dat dit echt gebeurt. Dezelfde ambulancemensen zijn langs geweest. Ik kom terecht op dezelfde kamer met diezelfde afschuwelijke geur. Ik haal diep adem en doe het gordijn open, daar kijk ik naar mijn moeder... Ze zijn infusen aan het aanleggen en ze heeft een beademingsmasker op.
Mijn moeder kon het gemis van mijn vader niet meer aan en heeft een zelfmoordpoging gedaan. Ik kijk op de klok het is 9.40 uur... Dezelfde klok waar het vorig jaar ook 9.40 uur op was. De tijd dat mijn vader zijn laatste adem uitblies, ik kijk naar mijn moeder en kan alleen maar denken; Laat dit in hemelsnaam niet waar zijn. Dan spreekt de dokter mij aan, dezelfde als vorig jaar (maar dat weet hij niet meer). Hij zegt dat alles goed komt en dat ze even haar roes moet uitslapen.
Kotsmisselijk ren ik weg, de ziekenhuistuin in en heb daar werkelijk de hele boel ondergekotst. Op dat moment heb ik mijn vader vervloekt omdat hij er niet meer voor ons was. Omdat hij ons belooft had om altijd voor ons te zorgen en het zo liet afweten. Omdat ik hem zo verschrikkelijk mis en omdat hij mijn moeder zo alleen heeft gelaten. Ik heb die kutziekte vervloekt, want mijn vader wilde nog niet weg. Hij was nog lang niet klaar met het leven. En ik heb mijn moeder vervloekt omdat ze zo'n zwakkeling was. Omdat ze dit net weer moest doen op de dag die echt voor mijn vader was.
En ik vervloekte mezelf omdat ik mezelf veel te groot hou altijd. Omdat ik mijn ogen sluit voor de pijn en het gemis.
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah
Ook hier springen dikke tranen in mijn ogen. Dikke kus voor je meid!
15 maart 2010, mijn vader is een jaar dood... Een jaar later loop ik ook weer door diezelfde steriele witte gangen. Op weg naar hetzelfde ziekenhuisbed. Ik kan het niet bevatten dat dit echt gebeurt. Dezelfde ambulancemensen zijn langs geweest. Ik kom terecht op dezelfde kamer met diezelfde afschuwelijke geur. Ik haal diep adem en doe het gordijn open, daar kijk ik naar mijn moeder... Ze zijn infusen aan het aanleggen en ze heeft een beademingsmasker op.
Mijn moeder kon het gemis van mijn vader niet meer aan en heeft een zelfmoordpoging gedaan. Ik kijk op de klok het is 9.40 uur... Dezelfde klok waar het vorig jaar ook 9.40 uur op was. De tijd dat mijn vader zijn laatste adem uitblies, ik kijk naar mijn moeder en kan alleen maar denken; Laat dit in hemelsnaam niet waar zijn. Dan spreekt de dokter mij aan, dezelfde als vorig jaar (maar dat weet hij niet meer). Hij zegt dat alles goed komt en dat ze even haar roes moet uitslapen.
Kotsmisselijk ren ik weg, de ziekenhuistuin in en heb daar werkelijk de hele boel ondergekotst. Op dat moment heb ik mijn vader vervloekt omdat hij er niet meer voor ons was. Omdat hij ons belooft had om altijd voor ons te zorgen en het zo liet afweten. Omdat ik hem zo verschrikkelijk mis en omdat hij mijn moeder zo alleen heeft gelaten. Ik heb die kutziekte vervloekt, want mijn vader wilde nog niet weg. Hij was nog lang niet klaar met het leven. En ik heb mijn moeder vervloekt omdat ze zo'n zwakkeling was. Omdat ze dit net weer moest doen op de dag die echt voor mijn vader was.
En ik vervloekte mezelf omdat ik mezelf veel te groot hou altijd. Omdat ik mijn ogen sluit voor de pijn en het gemis.
dinsdag 11 mei 2010 17:33
Djiez marielle wat heftig....
Mijn moeder is thuis gestorven, gelukkig. Maar het ziekenhuis waar ze alle uitslagen kreeg, waar ze alle onderzoeken onderging is ook het ziekenhuis waar mijn vader zijn diagnose hoorde, waar mijn oma stierf, waar ik 3 IVF pogingen deed en waar mijn dochtertje geboren werd. De meest bizarre plek in de stad als je het mij vraagt.
Tot later, meisje komt thuis
Mijn moeder is thuis gestorven, gelukkig. Maar het ziekenhuis waar ze alle uitslagen kreeg, waar ze alle onderzoeken onderging is ook het ziekenhuis waar mijn vader zijn diagnose hoorde, waar mijn oma stierf, waar ik 3 IVF pogingen deed en waar mijn dochtertje geboren werd. De meest bizarre plek in de stad als je het mij vraagt.
Tot later, meisje komt thuis
dinsdag 11 mei 2010 18:03
quote:tjilla schreef op 11 mei 2010 @ 10:13:
Wat ik me afvraag he, hoe gaan jullie eigenlijk om met de lijdensweg van jullie mams/paps? En dan bedoel ik lijdensweg in de breedste zin van het woord want mijn moeder bijv. heeft niet een enorm lange lijdensweg gehad maar voor mij erg genoeg, terwijl ik me echt wel realiseer dat het veel en veel erger kan. Dus of dat vreselijke lijden nou 5 min duurde of veel en veel langer, ik vraag me echt af hoe jullie omgaan met de herinnering aan dat lijden. Ik kan daar maar geen weg in vinden hoe ik ook probeer.
X
De lijdensweg van mijn moeder is te erg om hier te beschrijven. Daar heb ik het tot op de dag van vandaag nog moeilijk mee. Wat ik daar gezien en meegemaakt heb, is met geen pen te beschrijven. Dat is ook precies waarvoor ik uiteindelijk bij een psycholoog terecht ben gekomen, omdat ik dat dus niet kon handelen.
Bij mijn vader ging het zo snel en onverwacht dat ik hem alleen maar onder narcose heel clean in een bed heb zien liggen aan allerlei apparatuur. Zijn kaarsje ging heel langzaam en geruisloos uit. Net alsof hij sliep, heel mooi. Alleen bij hem heb ik geen echt afscheid kunnen nemen omdat hij al onder narcose was voordat wij in het ziekenhuis waren en dat doet ook wel weer pijn, maar anders.
.....eigenlijk kwam ik nu alleen maar even zeggen dat ik er weer ben, na de verhuizing naar ons nieuwe huis.......
liefs van duet
Wat ik me afvraag he, hoe gaan jullie eigenlijk om met de lijdensweg van jullie mams/paps? En dan bedoel ik lijdensweg in de breedste zin van het woord want mijn moeder bijv. heeft niet een enorm lange lijdensweg gehad maar voor mij erg genoeg, terwijl ik me echt wel realiseer dat het veel en veel erger kan. Dus of dat vreselijke lijden nou 5 min duurde of veel en veel langer, ik vraag me echt af hoe jullie omgaan met de herinnering aan dat lijden. Ik kan daar maar geen weg in vinden hoe ik ook probeer.
X
De lijdensweg van mijn moeder is te erg om hier te beschrijven. Daar heb ik het tot op de dag van vandaag nog moeilijk mee. Wat ik daar gezien en meegemaakt heb, is met geen pen te beschrijven. Dat is ook precies waarvoor ik uiteindelijk bij een psycholoog terecht ben gekomen, omdat ik dat dus niet kon handelen.
Bij mijn vader ging het zo snel en onverwacht dat ik hem alleen maar onder narcose heel clean in een bed heb zien liggen aan allerlei apparatuur. Zijn kaarsje ging heel langzaam en geruisloos uit. Net alsof hij sliep, heel mooi. Alleen bij hem heb ik geen echt afscheid kunnen nemen omdat hij al onder narcose was voordat wij in het ziekenhuis waren en dat doet ook wel weer pijn, maar anders.
.....eigenlijk kwam ik nu alleen maar even zeggen dat ik er weer ben, na de verhuizing naar ons nieuwe huis.......
liefs van duet
dinsdag 11 mei 2010 18:16
Duet: fijn dat je verhuisd bent, wat naar dat het zo'n ellende is geweest van je moeder 
tjilla: ik deal er ook niet mee...de beelden leef ik dagelijks mee, maar ik druk ze steeds weg. Het is te erg, te rouw, te vreselijk. Dus probeer ik er zo weinig mogelijk mee bezig te zijn.
Lieve tjilla, je schrijft heel mooi en goed over wat je voelt. Ik wou dat ik je met iets kon helpen...heb je van anderen hulp?
@vangnet (kan zo snel niet terugbladeren) ik voel me ook heel erg vangnetloos. Ik moet het de rest van mijn leven alleen rooien. Niemand heeft zoveel belang bij mij als mijn moeder. En dat voelt, ondanks lieve man, kind en vrienden, heel alleen soms.
Elske: wat naar dat je moeder niet zo moederig is dan zul je je ook wel alleen voelen nu...en tuurlijk mis je je vader
barb: wat fijn dat je een beetje hebt kunnen uithuilen, dat moet opluchten...fijn dat je bij je man terecht kan
tjilla: ik deal er ook niet mee...de beelden leef ik dagelijks mee, maar ik druk ze steeds weg. Het is te erg, te rouw, te vreselijk. Dus probeer ik er zo weinig mogelijk mee bezig te zijn.
Lieve tjilla, je schrijft heel mooi en goed over wat je voelt. Ik wou dat ik je met iets kon helpen...heb je van anderen hulp?
@vangnet (kan zo snel niet terugbladeren) ik voel me ook heel erg vangnetloos. Ik moet het de rest van mijn leven alleen rooien. Niemand heeft zoveel belang bij mij als mijn moeder. En dat voelt, ondanks lieve man, kind en vrienden, heel alleen soms.
Elske: wat naar dat je moeder niet zo moederig is
dan zul je je ook wel alleen voelen nu...en tuurlijk mis je je vader barb: wat fijn dat je een beetje hebt kunnen uithuilen, dat moet opluchten...fijn dat je bij je man terecht kan
dinsdag 11 mei 2010 19:15
Weet je wat ik me soms wel eens afvraag he, toen mijn vader net overleden was kon ik niet huilen. Dat kwam nog wel, de klap moest nog komen. Dus ik heb een tijdje zitten wachten, vol schuldgevoel dat ik niet kon huilen en geen verdriet voelde. Wat ik wel voelde weet ik nog steeds niet maar het was zeer zeker geen verdriet. Ik denk dat afschuw en terror nog het meest in de buurt komt
Nu zijn we straks 1 jaar verder. Al negen en een halve maand heb ik hem niet meer gezien of gehoord. En het voelt niet. Ik voel er niets bij. Ik mis hem niet, want hij is niet weg.
Niet dat ik verwacht dat hij elk moment terug kan komen hoor maar dat hij dood is, doe even normaal zeg, wat een lulkoek.
Ik wacht dus feitelijk nog steeds op de klap. Ik hoef nog steeds niet te huilen. Ja, in het ziekenhuis, maar dat is weer die afschuwelijke afschuw en terror en het geweld wat ons is aangedaan wat ik voel. Geen verdriet, geen gemis.
Gewoon een allesoverheersend gevoel van walging, boosheid, en pure rauwe rouw.
Dus wanneer komt die klap nou dan? Ga ik al dat verdriet wat ik zie bij Tjil en Yas en anderen nog krijgen? Dat wil ik helemaal niet
Nu zijn we straks 1 jaar verder. Al negen en een halve maand heb ik hem niet meer gezien of gehoord. En het voelt niet. Ik voel er niets bij. Ik mis hem niet, want hij is niet weg.
Niet dat ik verwacht dat hij elk moment terug kan komen hoor maar dat hij dood is, doe even normaal zeg, wat een lulkoek.
Ik wacht dus feitelijk nog steeds op de klap. Ik hoef nog steeds niet te huilen. Ja, in het ziekenhuis, maar dat is weer die afschuwelijke afschuw en terror en het geweld wat ons is aangedaan wat ik voel. Geen verdriet, geen gemis.
Gewoon een allesoverheersend gevoel van walging, boosheid, en pure rauwe rouw.
Dus wanneer komt die klap nou dan? Ga ik al dat verdriet wat ik zie bij Tjil en Yas en anderen nog krijgen? Dat wil ik helemaal niet
