Waarom nemen vrouwen een kind met een verslaafde?

Psychologie van de koude grond? vrouwen zoeken een bevestiging van hun zelfbeeld? en middels een kind hopen zich te kunnen spiegelen wat ze graag willen zijn/worden?

Dat heb ik mij nou ook wel eens afgevraagd ja en ik heb het ook gevraagd, aan mijn moeder.

Zij was dus ook zo iemand. Zij zag het probleem niet en eigenlijk nog steeds niet, alhoewel ze er soms ook steen en been over kan klagen.

De hoop dat hij wel zou veranderen, door haar of de verantwoordelijkheid. Doordat ze naief was, of misschien wel omdat ze niet anders gewend was. Haar vader was ook weer een verslaafde.

Naja, het heeft wel zijn weerslag geloof ik. Heb ook een "voorliefde" voor fout, niet omdat ik het zo amusant vind, maar omdat bepaalde patronen blijkbaar toch moeilijker zijn te doorbreken dan je op het eerste gezicht zou denken.

Maar goed, juist vanwege dat, zou ik dus ook niet aan kinderen beginnen.

Ik denk wel dat het voor veel vrouwen een hele belangrijke maatschappelijke rol is; moeder zijn.

Misschien er eens bij nagedacht dat sommige vaders verslaafd zijn geworden en tijd nadat het kind er al was?

Toen ik mijn ex leerde kennen was hij nergens aan verslaafd, wel wat opvliegend maar meer ook niet... Maar nadat zijn moeder is overleden is de ellende begonnen en begon hij zijn verdriet te verbergen achter drugs en alcohol... Mijn zoon was toen 1 jaar.. maar het heeft 2 jaar geduurt voordat ik erachter kwam.. Ik had totaal geen ervaring met drugs.. Het was niet zo dat hij superstoned thuis zat.. Hij functioneerde gewoon, werkte toen en sportte veel..

Dus om dan geen medelijden te hebben vind ik erg ver gaan als je de achtergrond niet kent!

lees het boek "als hij maar gelukkig is " van robin norwood maar eens.

gaat over vrouwen die een slechte relatie met hun gezin./ouders/vader hebben en de problemen van een partner, een foute partner willen oplossen omdat het hun buij hun vader niet gelukt is...even kort door de bocht, die vrouwen hebben een foute man nodig om te functioneren

Ik had geen slechte relatie met mijn ouders... Mijn vader was een lieve man..

Ik was 18 toen ik hem leerde kennen en behoorlijk naief... Na een reeks lieve vriendjes zocht ik een wat stoerder type..

Was in de heavy metal periode en er waren toen zat van die "stoere types"

Het is de fout van mijn leven geworden!

Mijn verhaal klinkt misschien naief. Toen ik mijn man leerde kennen vertelde hij wel dat hij een drugsverleden had maar dat hij nu niks meer gebruikte. En goedgelovig als ik ben dacht ik ook echt dat hij niet meer gebruikte. Mijn oudste broer heeft ook gebruikt en daardoor waren drugs geen "ver van mijn bed show" meer. En mijn broer is op een gegeven moment ook afgekickt en heeft ook niet meer gebruikt dus ik ging er vanuit dat mijn man ook wel eerlijk zou zijn daarover. Niet omdat ik niet weet dat gebruikers niet te vertrouwen zijn maar wel omdat ik mijn man geloofde. Toen we 1 jaar getrouwd waren was ik zwanger van de eerste. Hij zat in een depressie en na veel doorvragen kwam het hoge woord eruit: hij gebruikte regelmatig cocaine en rookte hash en wiet. En serieus: ik heb echt nooit wat gemerkt! Toen ik dat tegen hem zei, zei hij: jawel hoor weet je nog toen en toen en toen.....wilde ik het niet zien dan? Hij is, omdat ik het min of meer eiste, meteen in therapie gegaan en dat was dat dacht ik. Ik was hoog zwanger en had er niet zo'n oog voor. Eigenlijk was ik gewoon heel kwaad en had geen zin en energie om me heel erg met zijn problemen bezig te houden. Na de geboorte ben ik me er weer meer mee bezig gaan houden en sindsdien is he the story of our life: hij gebruikt stiekem, ik betrap hem, hij belooft beterschap en dan gaat het weer een tijdje goed. Inmiddels hebben we wel een tweede kindje gekregen, misschien onverstandig maar ondanks zijn gebruik is het geen foute man en ook geen slechte vader.............

Allereerst, het zijn niet de vrouwen alleen die een kind nemen met een man met een verslavingsproblematiek. Dat is iets wat toch samen met de partner besloten en zeer zeker gedaan wordt.

Ten tweede, moet er maar 'geen kind genomen worden' omdat er mogelijk een erfelijke belasting is?

Ten derde kan een verslavingsproblematiek pas echt de kop op gaan steken wanneer de kinderen al lang een feit zijn.

Ten vierde, is het niet onlosmakelijk verbonden met verslavingsproblematieken, dat er de beloftes zijn van de partner om het gedrag te verbeteren.

Quattro, bij jou ontbreekt toch een ding en dat is inlevingsvermogen in de problematieken die er spelen. Misschien had jouw moeder ook beter na moeten denken toen zij jou nam ivm de erfelijke belasting die ze aan jou mee zou geven. Ik zeg direct sorry voor deze omschrijving, maar zoals jij schrijft over het 'nemen' van een kind en je zwanger laten maken vind ik zo plat gezegd door je.

En Quattro.. Heb het gevoel dat je met je topic bepaalde mensen van het forum bedoelt....

Een logische reden zal er wel niet voor zijn, zoals dat ook geldt voor de meeste relaties.



Wat mij mateloos stoort, Quattro, is jouw zin: "Erg amusante topics leveren dergelijke verhoudingen ook nog op, dat kunnen we dagelijks lezen. "Hij slaat me" etc.



Hoe krijg je het in godsnaam voor elkaar om topics waarin vrouwen iets heel ingrijpends vertellen als bijvoorbeeld geweld in relaties, amusant te vinden? Amusant???? Godsammekrakepitte, zeg.

Mijn ex was destijds niet verslaafd. Pas na onze scheiding bleek dat hij borderlinepersoonlijkheidstoornis had (tijdens huwelijk werd ADHD met narcistische kenmerken genoemd).

Mijn ex heeft geen verslaafde ouders.

Inmiddels is hij niet meer verslaafd maar zwaar gelovig geworden. Van het ene uiterste in het andere uiterste...

Als ik alles van te voren had geweten... tsja... dan had ik ook waarschijnlijk de lotto gewonnen.

Heb nu wel enorme voelsprieten voor 'probleemfiguren' en loop er in een hele grote boog omheen.

Toch is het een interessant onderwerp.



Ik vraag me nu, na al jaren weg te zijn bij mijn wat al te spannende man die allerlei onprettige trekjes had in mijn ogen, hij is nu alweer een hele tijd gelukkig getrouwd met een andere vrouw die wel met hem kan leven) ook nog vaak af waarom ik op een bepaald moment met de pil stopte. Met het doel een kind te gaan krijgen met deze man die te veel dronk, geweldadig was, zes uur per dag achter de computer doorbracht en het nachtleven een stuk interessanter vond dan tijd met zijn vriendin doorbrengen.



Het zou hem veranderen. Vanbinnen dacht ik dat. Dat een kind, het vaderschap hem zou veranderen. Een huis kopen samen had niet geholpen, de hoogoplopende conflicten niet, weglopen niet, depressief worden niet, niks niet. Een kind zou zijn kwetsbare ik naar boven halen en dan zou alles goedkomen.



Nu was mijn ex dus geen verslaafde als in dat hij laveloos aan de fles hing of met spuiten in de weer maar hij had wel een zeer beïnvloedbare persoonlijkheid als het om gokken, drinken en drugs ging (hij blowde iedere dag en dronk iedere dag minstens 3 halve liters bier bijvoorbeeld). Toch wilde ik een kind met hem. Zodat het goed zou komen.

en precies dat, een huis, een kind, zijn de dingen waarmee je het onmogelijke wil bereiken, hem veranderen. en dat wil je doen omdat je waarschijnlijk in het verleden iemand niet hebt kunnen veranderen en nu wel wil dat het lukt.

eigenlijk hou je dan teveel van zo'n man, meer dan dat hij met zijn gedrag verdient, je hebt het nodig om voor iemand te zorgen die fout is om jezelf te zijn, om te leven als het ware.

Dat zeg ik.

Of je komt uit een normaal gezin en omdat je er vanuit gaat dat alle mannen te vertrouwen zijn net als je eigen vader, snap je absoluut niet dat er figuren rondlopen die niet zo zijn.

Ik dronk wel eens wat maar van drugs hield ik me weg.. Nog steeds eigenlijk... Was toen ook geschokt toen ik voor het eerst een waterpijp zag...

En toen daarna de harddrugs te voorschijn kwam dacht ik er ook nog niet veel van.. Wist ik veel dat als je het alleen maar rookte het ook erg kon zijn.. Junks kon ik alleen maar van tv die met spuiten bezig waren...



Ik met zeggen dat ik ondanks drugs een grote rol speelde in mijn vorige relatie ik het nooit heb aangeraakt...

eleonora schreef op 16 oktober 2007 @ 10:22:

Dat zeg ik.

Sorry, moest even min dochter helpen.



Met 'dat zeg ik' bedoelde ik eigenlijk dat het inderdaad wel ongeveer zo is ja. De literatuur is me bekend, die kan ik spellen intussen. Het zijn ook de boeken die ik vrouwen aanraad die op het forum over hun 'probleemrelaties' komen vertellen. Ik ben er niet uit voor mezelf of ik mijn vader wilde veranderen.



Ik denk meer dat ik al heel vroeg leerde dat ik voor 'vrouwelijk' en dienstbaar te zijn, ik bij mannen ver kon komen. Tenminste bij mannen die ik aantrekkelijk vond en dat waren macho's die de baas over me speelden. Ik leerde al vroeg vrouw te zijn omdat ik misbruikt werd vanaf mijn vierde of vijfde jaar.



Een kind kan in een relatie met een verslaafde een soort machtsmiddel zijn. Je zet een kind in om de boel weer of eindelijk een keer op de rit te krijgen. Een oplossing die ook stellen waarvan niemand verslaafd is maar bij wie de klad in de relatie is gekomen gebruiken. Niet dat het helpt maar toch gebeurt het keer op keer.



Waarom? Omdat mensen niet op de lange termijn denken maar alleen op de korte termijn naar oplossingen zoeken en een zwangerschap, een kind krijgen, een kind opvoeden lijkt een hele goede manier om weer verbondenheid met elkaar te voelen en in het geval van een verslaafde man zoekt een vrouw instinctief naar iets wat die man belangrijker zou moeten vinden dan de gokkast/de spuit/de fles. Wat natuurlijk jammerlijk mislukt in 99% van de gevallen.

wipkipje schreef op 16 oktober 2007 @ 10:24:

Of je komt uit een normaal gezin en omdat je er vanuit gaat dat alle mannen te vertrouwen zijn net als je eigen vader, snap je absoluut niet dat er figuren rondlopen die niet zo zijn.

Dat vind ik mooi gezegd. Daar wil ik aan toevoegen. Beschermd opgevoed worden en de zelfkant van de maatschappij niet kennen en dan word je losgelaten en ...helaas, dan komt het op je pad en door al het stiekeme gedoe ontdek je veel te laat hoe onomkeer een verslaving is aan dergelijke middelen én hoe onomkeer de situatie is waar je dan in zit omdat er al kinderen zijn.

Je kunt als vrouw ook verslaafd zijn aan een 'foute' man, en hoe kun je hem beter aan je binden dan met een kindje? Ik denk niet dat de beslissing om een kindje te maken op een rationele manier genomen wordt.

Het is een ingewikkeld samenspel.



De keuze van je levenspartner zegt iets over hoe je op dat moment geestelijk in elkaar steekt. Ben je niet zo stabiel, onzeker, heb je slechte ervaringen met mannen? dan loop je een gerede kans om met een man in zee te gaan die dat beeld nog eens verder gaat bevestigen. Je negeert wat rode vlaggen waarvan je later zegt: ja, eigenlijk wist ik het al, maar ik heb zijn gedrag verkeerd geïnterpreteerd, goed gepraat etc.



Vrouwen die het kunnen opbrengen om jarenlang met een obsessieve, verslaafde (of gewelddadige) man samen te leven zijn ook niet geheel vrij van obsessies. Zij worden door zo'n relatie dagelijks bevestigd dat ze er niet toe doen, en dat maakt hun wereld weer compleet want dat dachten ze toch al.



Ik stel het wat algemeen want ik weet mij omringd door een aantal vrouwen die hetzelfde moeten doormaken. Ik was ook zo'n vrouw met een onberekenbare, obsessieve man die mij jarenlang geestelijk mishandelde. Pas na de scheiding kon ik mijn eigen rol in het geheel goed doorgronden, en kon ik begrijpen wat mij bezield had om het zo lang met die man uit te houden. Daarmee kon ik het wel achter me laten, zonder haatgevoelens naar mijn ex toe, die zichzelf immers niet onder controle had. Na de scheiding schrompelde hij in mijn ogen van mijn 'gijzelnemer/beul' ineen tot zielig 'psychiatrisch' geval.

Ik had zo'n soort beschermde jeugd, dat wil zeggen, meer een onwetende jeugd. Mijn ouders hebben nooit gesproken over alle zaken die er in de maatschappij spelen, hoe je een goede stabiele relatie kan krijgen, aan welke kenmerken een relatie moet voldoen. Sterker nog, ze hadden zelf ook niet zo'n geweldige relatie. Ik was gewoon totaal onwetend over bepaalde zaken. Ben ook nooit echt goed sexueel voorgelicht. Heb alles zelf ontdekt uit tijdschriften, boeken, tv etc.. Mijn ouders komen beiden uit een kil religieus gezin. Bij ons thuis was het ook kil, emotieontwikkeling stond nou niet bepaald in het middelpunt. Bepaalde sociale vaardigheden heb ik

heel veel later moeten leren. Mijn vader was de baas en mijn moeder schikte zich overal in, al was het soms tegensputterend, kinderen hadden niets te vertellen. Verder heb ik in mijn jeugd ook nog eens een trauma (waar ik liever niet over praat) opgelopen door een familielid.

Mijn tekort aan liefde, sociale ontwikkeling, tekort aan advies van je ouders over de maatschappij/mensen/mannen heeft geleid tot veel problemen mbt relaties in elk opzicht en ook mbt liefdesrelaties. Mijn grenzen werden snel overschreden in relaties, ik werd snel verliefd als ik maar een beetje charmante aandacht kreeg. Het is nog een wonder dat ik niet in de prostitutie ben beland of zelf verslaafd ben geworden. Wel heb ik dankzij mijn jeugd een gemiddeld baantje terwijl ik qua intelligentie veel meer zou kunnen.



Na dus een aantal mislukte relaties, ik was toen 31 (en de biologische klok begon te tikken), kwam ik mijn (ex)man tegen. .

In het begin was hij echt heel leuk en charmant, het was qua gevoel echt de liefde van mijn leven (dat is hij nog steeds trouwens), ik wilde ook gelijk kinderen (daar zat helemaal geen redenering achter, behalve dat ik de man van mijn dromen had ontmoet en daar gelijk een liefdesbaby mee wilde, ik was dus gek van de hormonen). Binnen notime was ik dus zwanger en ik was er helemaal van overtuigd dat wij het samen zouden redden en ik oud met hem zou worden. Echter na de geboorte van ons kind bleek dat ik mij wel aanpaste aan die situatie, maar dat hij door bleef gaan in zijn oude ritme van single (uitgaan met vrienden en lekker drinken enzo). Ondanks dat we dit besproken hadden voor de geboorte van ons kind. Hij had gezegd: als het kind er eenmaal is dan pas ik me ook aan en zorg ik ervoor dat ik vaker thuis ben, nou niet dus. Dit zorgde voor veel wrijving en ruzies tussen ons waardoor hij nog vaker het huis verliet en ik ook totaal geen overzicht meer had van wat hij precies deed. Pas na een tijd kwam ik erachter dat hij enorme telefoonrekeningen maakte. Hij reageerde zijn stress over de relatieproblemen op deze manier af. Ook begon hij steeds vaker alcohol (ook thuis) te drinken en kwam ook af en toe dronken thuis. Ruzies liepen steeds hoger op en het bleek dat als de ruzie maar genoeg opliep en hij voorbij een bepaald punt was dat hij dan ook tegen het meubilair ging schoppen of er vloog een kinderstoeltje door de kamer. Ook heeft hij eens uit woede zijn fiets tegen een boom gegooid. Kortom het was een hellend vlak, iets dat er langzaam is ingeslopen. Meestal had hij weer vreselijk spijt en dan deed hij weer een half jaar vreselijk zijn best en ging het ook goed, dan kreeg je hoop dat hij ten volle gekeerd was, maar helaas het kwam weer net zo hard terug. Voorstellen voor therapie wilde hij niet aannemen want hij vond dat hij zelf wel zijn problemen kon oplossen. Na 5 jaar ben ik van hem gescheiden na verschillende lijmpogingen en betere periodes (juist door je kind vecht je ook voor je huwelijk).

Nog steeds is mijn exman een hele leuke charmante persoonlijkheid (als hij niet boos of dronken is). Gelukkig heeft hij zijn verslavingen ook opgelost voor zover ik het kan bekijken. Maar dat was nooit gelukt binnen ons huwelijk, maar is juist wel gelukt door de scheiding (daar heeft hij een klap van gekregen). Ik ben wel zo verstandig om hem nooit meer terug te nemen, want dan gaat het ook fout, dat weet ik zeker. Juist doordat ik zoveel liefde gemist heb in mijn jeugd word ik vaak aangetrokken tot lieve charmante maar onverantwoordelijke en dominante (blijkbaar lijkend op mijn vader) mannen. Die lieve charmante aandacht is iets wat ik vroeger gemist heb dus waar ik makkelijk voor val. Inmiddels heb ik me laten behandelen en hoop nu meer inzicht te hebben waardoor ik misschien de volgende keer een betere partnerkeuze maak of zo'n man eerder laat vallen. Maar garanties heb je wat dat betreft toch nooit, in de verliefdheidsfase kunnen mensen ook heel anders op elkaar reageren dan wanneer ze een aantal jaar bij elkaar zijn.

Irriteer me mateloos aan de opmerking: "een kind nemen"

Je neemt geen kind, je krijgt deze als je geluk hebt en je lichaam ertoe in staat is.

Het is geen dier waar je over praat!!

Aan iedereen zonder inlevingsvermogen of begrip voor anderen: er is een Indiaans spreekwoord: loop eerst eens een jaar in de moccasins van een ander voordat je een oordeel velt.

leen23 schreef op 16 oktober 2007 @ 12:09:

Irriteer me mateloos aan de opmerking: "een kind nemen"

Je neemt geen kind, je krijgt deze als je geluk hebt en je lichaam ertoe in staat is.

Het is geen dier waar je over praat!!

Ik vroeg me al af wanneer deze opmerking zou komen. Je KRIJGT ook geen kind hoor, je moet er pleurishard voor werken, 9 maanden en 50 uur lang tijdens een hel van een bevalling. Dus je krijgt geen kind. T is namelijk geen dier,zoals jij zegt, maar t is ook geen cadeautje wat je even in ontvangst neemt.



Een kind nemen is een veelerbruikte frase, die er jaaaaren geleden gewoon in is geslopen. Aan jou dan maar de eer om er een nieuw woord voor te verzinnen als je er zo aan stoort. Doe je best zou ik zeggen.

Wat mijn situatie betreft heeft het niks met mijn jeugd, opvoeding of ervaring te maken maar met zijn jeugd, opvoeding en ervaring. Waarom dat gefilosofeer over het waarom terwijl het ook soms gewoon iets is wat ontstaat. Je valt niet op een verslaafde je valt op een persoon en als het dan de verkeerde blijkt te zijn dan kun je weggaan en voor jezelf kiezen of je blijft bij elkaar om wat voor reden dan ook.

Ik hoor ook bij degene die zich afvragen wat die vrouwen bezield en dat komt doordat ik zelf 10 jaar in een "probleemrelatie" heb gezeten, waar ik verder niet graag uitgebreid over vertel.



Vroeger riep ik altijd "als ik 25 ben hoop ik allang kinderen te hebben" ben nu 29 en heb geen kinderen.



Mijn ex had het graag gewild, maar om een of andere reden heb ik het toch nooit aangedurft. En nu heb ik sinds een jaar een lieve vriend en ben ik voor het eerst in mijn leven echt gelukkig! En wat denk je, ik heb me nu toch rammelende eierstokken.



In mij zit iets wat het al die jaren heeft tegengehouden, en daar ben ik ontzettend blij mee want ik moet er niet aan denken om zijn kop zo af en toe nog te moeten zien! Denk ook dat vrouwen die wel een kind uit een "probleemrelatie" hebben, hun gutfeeling hebben genegeerd. Bedoel dit niet onaardig, hoeft niet expres te zijn geweest. Kan ook een "ik wilde het niet zien" verhaal zijn. Want ik heb dan wel geen kinderen met hem, maar er zijn wel genoeg andere dingen die ik niet heb willen zien toen (heeft niet voor niks 10 jaar geduurd).