Gezondheid
alle pijlers
Mijn broertje heeft kanker
zaterdag 8 september 2007 09:17
Hallo allemaal,
erg lang geleden dat ik op dit forum heb geschreven. Lees af en toe nog es mee (moet nog wennen aan de nieuwe format). Ik heb de behoefte om van me af te schrijven hoe ik me voel. Zag dat er meerdere topics over dit onderwerp zijn, misschien kan ik beter ergens aanhaken, maar dan hoor ik het wel.
Mijn broertje heeft kanker. Afgelopen week geconstateerd en volgende week horen we pas of het uberhaupt behandelbaar is. De prognose is slecht. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voel. Weet ook niet hoe ik de komende dage door moet komen. Sinds ik het weet (een paar dagen geleden) kan ik niet meer eten en slapen. Hoewel we erg close zijn sluit hij zich nu behoorlijk af. Erg begrijpelijk, maar ik wil hem alleen maar vasthouden en nooit meer los laten.
Hoe moet ik de komende dagen doorkomen, tot de volgende afspraak? Ik google me suf, terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik heb nergens zin in, loop met mijn ziel onder mijn arm en vind het heel bizar dat de rest van de wereld gewoon doordraait...
erg lang geleden dat ik op dit forum heb geschreven. Lees af en toe nog es mee (moet nog wennen aan de nieuwe format). Ik heb de behoefte om van me af te schrijven hoe ik me voel. Zag dat er meerdere topics over dit onderwerp zijn, misschien kan ik beter ergens aanhaken, maar dan hoor ik het wel.
Mijn broertje heeft kanker. Afgelopen week geconstateerd en volgende week horen we pas of het uberhaupt behandelbaar is. De prognose is slecht. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voel. Weet ook niet hoe ik de komende dage door moet komen. Sinds ik het weet (een paar dagen geleden) kan ik niet meer eten en slapen. Hoewel we erg close zijn sluit hij zich nu behoorlijk af. Erg begrijpelijk, maar ik wil hem alleen maar vasthouden en nooit meer los laten.
Hoe moet ik de komende dagen doorkomen, tot de volgende afspraak? Ik google me suf, terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik heb nergens zin in, loop met mijn ziel onder mijn arm en vind het heel bizar dat de rest van de wereld gewoon doordraait...
maandag 24 september 2007 20:53
Hallo Workinggirl,
Hoe is het met je?
Denk dat je jezelf verschrikkelijk voelt.Hoop voor je dat je nog wel steeds goed kan praten enzo met je broer.Wat een doffe ellende hè,is gewoon niet uit te leggen,laat staan mee om zien te gaan.Je gaat je denk ik ook weleens afvragen wat het doel van je leven nog is met al deze verdrietige dingen.Toen een van mijn huisdieren dood ging kreeg ik een kaartje van mijn zus met het volgende berichtje erop;Love in the past is only a memory,
love in the future is only a fantasy,
true love lives here and now.
Misschien vind je het gek dat ik er een huisdier bij betrek,maar wat ik er alleen maar mee bedoel is dat je nooit en te nimmer afscheid wil nemen van hetgene wat je lief is.Dat hoort bij je leven,en zo moet het blijven het liefst voor altijd.En dan op zo'n jonge leeftijd.........daar is geen handleiding voor.Weet niet of je iets aan dit bericht hebt,maar als je iets van je af wilt schrijven of wat ook;doe het!Sterkte,Boma
Hoe is het met je?
Denk dat je jezelf verschrikkelijk voelt.Hoop voor je dat je nog wel steeds goed kan praten enzo met je broer.Wat een doffe ellende hè,is gewoon niet uit te leggen,laat staan mee om zien te gaan.Je gaat je denk ik ook weleens afvragen wat het doel van je leven nog is met al deze verdrietige dingen.Toen een van mijn huisdieren dood ging kreeg ik een kaartje van mijn zus met het volgende berichtje erop;Love in the past is only a memory,
love in the future is only a fantasy,
true love lives here and now.
Misschien vind je het gek dat ik er een huisdier bij betrek,maar wat ik er alleen maar mee bedoel is dat je nooit en te nimmer afscheid wil nemen van hetgene wat je lief is.Dat hoort bij je leven,en zo moet het blijven het liefst voor altijd.En dan op zo'n jonge leeftijd.........daar is geen handleiding voor.Weet niet of je iets aan dit bericht hebt,maar als je iets van je af wilt schrijven of wat ook;doe het!Sterkte,Boma
dinsdag 25 september 2007 05:45
Ik heb het even niet kunnen opbrengen om hier te schrijven. Deels omdat ik afgelopen week continu in het ziekenhuis ben geweest, maar ook omdat ik niet kon of wilde. Zijn fysieke situatie is enorm verslechterd sinds hij het weet. Heel raar, maar dit schijnt zo te kunnen werken. Dan ga je je afvragen of het misschien beter was geweest om het niet te weten, maar het heeft geen zin om me hier druk over te maken. Dit is nou eenmaal de situatie waar we mee moeten dealen.
Hoewel we het pas kort weten is alles voorgoed veranderd. Om mezelf op de been te houden probeer ik het niet echt te laten binnen komen. Maar als ik er bij stil sta, raak ik in blinde paniek. Gebeurt eigenlijk niet als ik bij hem ben, maar vooral als ik alleen ben. Dit probeer ik dan ook te voorkomen. Gelukkig heb ik erg veel lieve mensen om me heen. Maar ik merk dat mijn verdriet zo gigantisch groot is dat ik het nauwelijks kan bevatten en dat ik het daardoor moeilijk vind om echt te delen.
We praten gelukkig erg veel en dat is fijn. Vind het alleen zo moeilijk dat het nu zo slecht gaat. Hij is niet in staat om de dingen te doen die hij nog had willen doen. En het is ook vreselijk om niet te weten hoeveel tijd er nog rest.
Soms is hij (volledig begrijpelijk) ook heel boos en reageert dat af op mij, omdat ik van alle mensen het dichtste bij hem sta. Moeilijk om hier mee om te gaan. Ik loop af en toe op eieren. Maar ik merk het zelf ook, dat ik boos en gefrustreerd ben en dat mensen op sommige dagen geen goed bij me kunnen doen. Ondanks hun lieve intenties. Dat alles dan bij me in het verkeerde keelgat schiet. Zelfs zoiets als 'hoe gaat het met je?'. Dat ik inwendig dan schreeuw: 'hoe denk je dat het met je gaat, mijn broertje gaat dood!'. Maar ik probeer me te beheersen en een normaal antwoord te geven. Zo moeilijk.
Ik zit er echt zwaar doorheen, maar dat is nu niet belangrijk. Het gaat om hem.
Hoewel we het pas kort weten is alles voorgoed veranderd. Om mezelf op de been te houden probeer ik het niet echt te laten binnen komen. Maar als ik er bij stil sta, raak ik in blinde paniek. Gebeurt eigenlijk niet als ik bij hem ben, maar vooral als ik alleen ben. Dit probeer ik dan ook te voorkomen. Gelukkig heb ik erg veel lieve mensen om me heen. Maar ik merk dat mijn verdriet zo gigantisch groot is dat ik het nauwelijks kan bevatten en dat ik het daardoor moeilijk vind om echt te delen.
We praten gelukkig erg veel en dat is fijn. Vind het alleen zo moeilijk dat het nu zo slecht gaat. Hij is niet in staat om de dingen te doen die hij nog had willen doen. En het is ook vreselijk om niet te weten hoeveel tijd er nog rest.
Soms is hij (volledig begrijpelijk) ook heel boos en reageert dat af op mij, omdat ik van alle mensen het dichtste bij hem sta. Moeilijk om hier mee om te gaan. Ik loop af en toe op eieren. Maar ik merk het zelf ook, dat ik boos en gefrustreerd ben en dat mensen op sommige dagen geen goed bij me kunnen doen. Ondanks hun lieve intenties. Dat alles dan bij me in het verkeerde keelgat schiet. Zelfs zoiets als 'hoe gaat het met je?'. Dat ik inwendig dan schreeuw: 'hoe denk je dat het met je gaat, mijn broertje gaat dood!'. Maar ik probeer me te beheersen en een normaal antwoord te geven. Zo moeilijk.
Ik zit er echt zwaar doorheen, maar dat is nu niet belangrijk. Het gaat om hem.
vrijdag 28 september 2007 19:33
Hoi Workinggirl,
Wat vreselijk voor jullie! 29 nog maar! Mag ik vragen wat voor soort kanker je broer heeft? Misschien heb je het al geschreven hoor, en heb ik eroverheen gelezen. Sorry dan.
Mijn vader is vorig jaar overleden aan de gevolgen van melanoomkanker. Hij was 52. Ik begrijp dat je denk 'ik wilde dat mijn broer zo oud mag worden'. Dat denk ik nl soms ook wel bij mensen die weer ouder waren als hem. Maar voor mij was 52 veel te jong. Ik was hoogzwanger van mijn dochtertje. Zij is 8 weken later geboren. Doet me zoveel verdriet dat hij haar niet gezien heeft.
Twee jaar voor zijn overlijden is er melanoomkanker geconstateerd en werd al vrij snel duidelijk dat er niets mee gedaan kon worden, behalve de tumoren verwijderen en hopen dat het niet te snel terug zou komen. Dat kwam het wel. Een jaar later kreeg mijn vader een hersentumor en een tumor in zijn rug. Ook deze zijn verwijderd en hij kreeg bestralingen. Weer een half jaar later had hij drie vlekjes in zijn buik. Helaas hebben ze hem vervolgens zo lang laten wachten op onderzoeken enz, dat tegen de tijd dat ze wel eindelijk iets gingen doen, was het te laat.
Je hebt misschien niets aan mijn verhaal hoor, maar ik wil je eigenlijk gewoon laten weten dat ik je enigszins begrijp. Dat ik weet hoe moeilijk het is en hoe moeilijk het gaat worden om van deze afschuwelijke ziekte 'toeschouwer' te moeten zijn. Als je een luisterend oor nodig hebt, laat het maar weten en ik hoop dat ik je dan wat kan helpen.
Sterkte en groetjes,
Mennepen
Wat vreselijk voor jullie! 29 nog maar! Mag ik vragen wat voor soort kanker je broer heeft? Misschien heb je het al geschreven hoor, en heb ik eroverheen gelezen. Sorry dan.
Mijn vader is vorig jaar overleden aan de gevolgen van melanoomkanker. Hij was 52. Ik begrijp dat je denk 'ik wilde dat mijn broer zo oud mag worden'. Dat denk ik nl soms ook wel bij mensen die weer ouder waren als hem. Maar voor mij was 52 veel te jong. Ik was hoogzwanger van mijn dochtertje. Zij is 8 weken later geboren. Doet me zoveel verdriet dat hij haar niet gezien heeft.
Twee jaar voor zijn overlijden is er melanoomkanker geconstateerd en werd al vrij snel duidelijk dat er niets mee gedaan kon worden, behalve de tumoren verwijderen en hopen dat het niet te snel terug zou komen. Dat kwam het wel. Een jaar later kreeg mijn vader een hersentumor en een tumor in zijn rug. Ook deze zijn verwijderd en hij kreeg bestralingen. Weer een half jaar later had hij drie vlekjes in zijn buik. Helaas hebben ze hem vervolgens zo lang laten wachten op onderzoeken enz, dat tegen de tijd dat ze wel eindelijk iets gingen doen, was het te laat.
Je hebt misschien niets aan mijn verhaal hoor, maar ik wil je eigenlijk gewoon laten weten dat ik je enigszins begrijp. Dat ik weet hoe moeilijk het is en hoe moeilijk het gaat worden om van deze afschuwelijke ziekte 'toeschouwer' te moeten zijn. Als je een luisterend oor nodig hebt, laat het maar weten en ik hoop dat ik je dan wat kan helpen.
Sterkte en groetjes,
Mennepen
zaterdag 29 september 2007 02:46
Hallo Workinggirl, wat een afschuwelijke berichten...! Voor jou, maar ook voor alle anderen die met deze afschuwelijke rotziekte te maken hebben: big 
for all of you.
OMG, ben er stil van... mijn vader is op z'n 51e overleden aan longkanker, en zoals jij al zegt Working ook bij hem ging zijn fysieke conditie heel snel achteruit sinds hij het wist. Schijnt inderdaad zo te werken.
Dat je zelf ook héél boos bent, mensen geen goed bij je kunnen doen, en je bij tijd en wijle de hele wereld haat omdat 'ie gewoon doordraait terwijl jouw wereld compleet ineengestort is, is alleen maar menselijk en begrijpelijk. Schreeuw het af en toe maar gewoon uit, je échte vrienden begrijpen dat wel en zullen het niet persoonlijk opvatten of je er op veroordelen.
Mag ik vragen wat voor soort kanker je broer heeft? Ik ken via-via een oncologe, die ook college geeft in de Verenigde Staten. Misschien zijn er vragen waarmee je worstelt, die je niet aan de arts stelt omdat die nou eenmaal vaak (te) weinig tijd hebben.. Maar misschien wil jij er juist helemaal níets over horen, dat kan ook... Iedereen reageert anders, ik struinde het hele internet af en omdat je in je openingspost zei dat ook te doen, dacht ik: ik zeg het maar even.
Anyway, hoewel woorden in situaties als deze altijd tekort schieten wil ik je laten weten dat ik ontzettend meeleef met jou en je familie.... En als je je verhaal kwijt wil, aarzel niet om op het forum te komen (f) (f)
for all of you. OMG, ben er stil van... mijn vader is op z'n 51e overleden aan longkanker, en zoals jij al zegt Working ook bij hem ging zijn fysieke conditie heel snel achteruit sinds hij het wist. Schijnt inderdaad zo te werken.
Dat je zelf ook héél boos bent, mensen geen goed bij je kunnen doen, en je bij tijd en wijle de hele wereld haat omdat 'ie gewoon doordraait terwijl jouw wereld compleet ineengestort is, is alleen maar menselijk en begrijpelijk. Schreeuw het af en toe maar gewoon uit, je échte vrienden begrijpen dat wel en zullen het niet persoonlijk opvatten of je er op veroordelen.
Mag ik vragen wat voor soort kanker je broer heeft? Ik ken via-via een oncologe, die ook college geeft in de Verenigde Staten. Misschien zijn er vragen waarmee je worstelt, die je niet aan de arts stelt omdat die nou eenmaal vaak (te) weinig tijd hebben.. Maar misschien wil jij er juist helemaal níets over horen, dat kan ook... Iedereen reageert anders, ik struinde het hele internet af en omdat je in je openingspost zei dat ook te doen, dacht ik: ik zeg het maar even.
Anyway, hoewel woorden in situaties als deze altijd tekort schieten wil ik je laten weten dat ik ontzettend meeleef met jou en je familie.... En als je je verhaal kwijt wil, aarzel niet om op het forum te komen (f) (f)
zondag 30 september 2007 14:12
Lieve workinggirl,
Dank voor je reactie op mijn topic. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat je stikt. Wij krijgen dinsdag de uitslag en er is dus enige hoop en ik stik al. Hoe moet jij je wel niet voelen? Ook wat je beschrijft van de paniek waarin je raakt wanneer je het wel binnen laat komen, het omgaan met andere mensen: zeer herkenbaar. Maar daar koop je weinig voor, ik weet 't.
Ik kan helaas niets zeggen om je op te beuren maar ik leef met je mee en denk dagelijks aan je. Heel veel sterkte voor jou en je familie. Ik hoop dat je net als ik toch wat steun put uit het schrijven en ontvangen van reacties op dit forum. Veel mensen leven met jullie mee.
Dikke kus,
Danique.
Dank voor je reactie op mijn topic. Ik kan me heel goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat je stikt. Wij krijgen dinsdag de uitslag en er is dus enige hoop en ik stik al. Hoe moet jij je wel niet voelen? Ook wat je beschrijft van de paniek waarin je raakt wanneer je het wel binnen laat komen, het omgaan met andere mensen: zeer herkenbaar. Maar daar koop je weinig voor, ik weet 't.
Ik kan helaas niets zeggen om je op te beuren maar ik leef met je mee en denk dagelijks aan je. Heel veel sterkte voor jou en je familie. Ik hoop dat je net als ik toch wat steun put uit het schrijven en ontvangen van reacties op dit forum. Veel mensen leven met jullie mee.
Dikke kus,
Danique.
dinsdag 9 oktober 2007 20:41
Hallo Workinggirl,
Kan niet tegen je zeggen kop op, of dat soort loze kreten.Ga ik dus ook niet doen.Kan ook niet zeggen dat ik met je mee leef,want ik weet niet hoe het is om je broer te moeten gaan verliezen.Ken alleen die verschrikkelijke angst toen ik hoorde dat m'n zussie kanker had......maar die kon gelukkig weer beter worden.
Denk dat zo'n groot verdriet niet te bevatten is ,en voor iedereen ook weer anders,daar bedoel ik mee te zeggen dat je er allemaal op je eigen manier doorheen moet zien te komen.Zowel je broer zelf als jij en je ouders .Het meest frustrerend is denk ik dat het iets onomkeerbaars is;je wilt wel vechten maar het is een vreselijk ongelijke strijd geworden.Soms is het verdriet zo erg dat je ook elkaar niet meer echt kunt steunen,ook al zou je dat willen.Sterker nog;je hebt je handen vol om jezelf overeind te houden.Wens je kracht toe want dat zal je nodig hebben(en je broer en ouders ook)Liefs,Boma.
Kan niet tegen je zeggen kop op, of dat soort loze kreten.Ga ik dus ook niet doen.Kan ook niet zeggen dat ik met je mee leef,want ik weet niet hoe het is om je broer te moeten gaan verliezen.Ken alleen die verschrikkelijke angst toen ik hoorde dat m'n zussie kanker had......maar die kon gelukkig weer beter worden.
Denk dat zo'n groot verdriet niet te bevatten is ,en voor iedereen ook weer anders,daar bedoel ik mee te zeggen dat je er allemaal op je eigen manier doorheen moet zien te komen.Zowel je broer zelf als jij en je ouders .Het meest frustrerend is denk ik dat het iets onomkeerbaars is;je wilt wel vechten maar het is een vreselijk ongelijke strijd geworden.Soms is het verdriet zo erg dat je ook elkaar niet meer echt kunt steunen,ook al zou je dat willen.Sterker nog;je hebt je handen vol om jezelf overeind te houden.Wens je kracht toe want dat zal je nodig hebben(en je broer en ouders ook)Liefs,Boma.
zondag 14 oktober 2007 11:49
Nogmaals dank voor alle lieve reacties. Kan het vaak niet opbrengen om te reageren, hoewel ik nog wel eens op het forum kom.
Ik ben zo ontzettend verdrietig dat ik me geen raad weet. De normaalste dingen kosten me enorm veel moeite. En ik ben boos. Zo boos. En ik kan er niets mee. Vind het bijvoorbeeld belachelijk dat het zo'n mooi weer is vandaag. Dat de zon schijnt. Van dat soort idiote dingen. Of boos als mensen me voortdurend bellen, maar ook boos als de telefoon maar 2x gaat op een dag. Heb nog meer rare gedachten die ik irl niet eens durf uit te spreken. Dat ik niet meer door wil zonder hem. Dat ik me los wil maken van degenen die me dierbaar zijn. Dat ik hem eigenlijk niet wil zien, m'n kop in het zand steken. Natuurlijk blijven de gedachten alleen maar gedachten en gedraag ik me keurig naar iedereen.
De tijd lijkt heel langzaam te verstrijken, maar tegelijkertijd ook weer zo snel. De prognose was 'een paar maanden' en is er nu alweer een maand voorbij. Kan het nog steeds niet bevatten. Ik zie er al twee uur tegenop om onder de douche te gaan en naar buiten te gaan. Ik trek het even allemaal niet meer. Gisteren ben ik de hele dag in bed gebleven en niet naar hem toe gegaan. Voel ik me enorm schuldig over.
Ik ben zo ontzettend verdrietig dat ik me geen raad weet. De normaalste dingen kosten me enorm veel moeite. En ik ben boos. Zo boos. En ik kan er niets mee. Vind het bijvoorbeeld belachelijk dat het zo'n mooi weer is vandaag. Dat de zon schijnt. Van dat soort idiote dingen. Of boos als mensen me voortdurend bellen, maar ook boos als de telefoon maar 2x gaat op een dag. Heb nog meer rare gedachten die ik irl niet eens durf uit te spreken. Dat ik niet meer door wil zonder hem. Dat ik me los wil maken van degenen die me dierbaar zijn. Dat ik hem eigenlijk niet wil zien, m'n kop in het zand steken. Natuurlijk blijven de gedachten alleen maar gedachten en gedraag ik me keurig naar iedereen.
De tijd lijkt heel langzaam te verstrijken, maar tegelijkertijd ook weer zo snel. De prognose was 'een paar maanden' en is er nu alweer een maand voorbij. Kan het nog steeds niet bevatten. Ik zie er al twee uur tegenop om onder de douche te gaan en naar buiten te gaan. Ik trek het even allemaal niet meer. Gisteren ben ik de hele dag in bed gebleven en niet naar hem toe gegaan. Voel ik me enorm schuldig over.
